Πουνέντες. Ο άνεμος του Ναυπλίου

Κάτι πολύ αστείο πρέπει να θυμήθηκαν οι κυρίες αυτές και ξεκαρδίστηκαν
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί όταν "αναχωρεί" κάποιος μεγάλος σε ηλικία, το γιατί αμελήσαμε να   μαγνητοφωνήσουμε τις αναμνήσεις του για το παρελθόν στην πόλη μας.
Ο βιολογικός θάνατος ενός παλαιού Αναπλιώτη εκτός από την θλίψη που  μπορεί να προκαλέσει σε συγγενείς και φίλους του, είναι και μια απώλεια για τη συλλογική τοπική μας μνήμη. Κάτι χάνουμε σε αυτόν τον τόπο οριστικά και αμετάκλητα. Επειδή ουδείς φρόντισε να συλλέξει το υλικό. Και έτσι αυτό χάνεται καθημερινά στους πουνέντηδες του χρόνου, που είναι και οι συχνοί άνεμοι που πνέουν και ταλαιπωρούν την πόλη μας.
Δεν θα ήταν κάτι σημαντικό για το Ναύπλιο η δημιουργία ενός μουσείου προφορικής τοπικής ιστορίας;
Πόσες και πόσες ιστορίες σπουδαίων ανθρώπων που έχουν παίξει ρόλο στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, αλλά και στους τομείς της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των καλών τεχνών δεν θα μπορούσαν να διηγηθούν τα σοκάκια της πόλης, τα κτήρια, οι δημόσιοι χώροι, μέσω των αναμνήσεων των ατόμων που ακόμα αναπνέουν, θυμούνται και μπορούν να διηγηθούν;
Δεν πρέπει να αργοπορούμε.
Ας αρχίσουμε να συλλέγουμε  τις λαλιές. Διότι αυτές κάποια στιγμή χάνονται μιας και δια παντός. Δεν είναι σαν τα βιβλία και τα ντοκουμέντα, που έχεις τη δυνατότητα κάποια στιγμή να τα ανασύρεις από κάπου. Εξαερώνονται οι θύμησες και είναι αδύνατον να γυρίσουν πίσω. Αυτός ο πουνέντες θα τις πάρει ανεπιστρεπτί. Αλλά τον ίδιο άνεμο μπορούμε εμείς οι Αναπλιώτες να τον εκμεταλλευθούμε σαν άνεμο ευεργέτη και να τον αιχμαλωτίσουμε. Πουνέντες θα είναι αν τον αφήσουμε να μας πάρει και να μας σηκώσει, ζέφυρο όμως θα τον πούμε, έτσι με το αρχαιοελληνικό του όνομα, αν θελήσουμε  να τον εκμεταλλευθούμε.
Έγινα ρομαντικός.
Όμως όχι ουτοπικός.
Μην μου πείτε ότι είναι αδύνατο αυτό το εγχείρημα.
Ένας σπουδαίος φίλος που άφησε τα πατήματά του σε αυτήν την πόλη σκηνοθετώντας πολλά θεατρικά έργα, και σήμερα είναι αντιδήμαρχος Χαλανδρίου σε θέματα πολιτισμού, ξεκίνησε ένα μουσείο προφορικής ιστορίας για το προάστιο αυτό των Αθηνών.
Και δεν θάθελα να υπερηφανευθώ, όμως ακράδαντα πιστεύω, ότι στ΄Ανάπλι, μπορείς να ανακαλύψεις σε σκοτεινά σημεία πολλά περισσότερα χνάρια και αποτυπώματα στις πλατείες, στις δρομόσκαλες, τις κρήνες, τα Βενετσιάνικα λιοντάρια, στις ντάπιες, στα νεοκλασσικά, στα λαϊκά σπίτια της Πρόνοιας και στα προσφυγικά του Συνοικισμού. Εδώ μπορείς να ακούσεις τους ήχους από τα πατήματα των ηρώων, των σπουδαίων του πολιτισμού, των πρώτων τουριστών, των απλών ανθρώπων.  Και θα είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο για το Ναύπλιο, αλλά για όλη την πατρίδα όλα αυτά να συγκεντρωθούν.
Ενθυμούμαι την μεγάλη κυρία του Ναυπλίου, την Κατίνα Κωστούρου να διηγείται αυτά που άκουσε από άτομο που είχε προσωπικά γνωρίσει και υπηρετήσει  τον Καποδίστρια.
Ενθυμούμαι και τη γιαγιά μου να μου ιστορεί την επίσκεψη που η ίδια είχε κάνει με την μητέρα της, κοριτσάκι τότε αυτή, στην Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου
Δεν πρέπει να χάνονται όλα αυτά.
Έχουμε σήμερα μια ευτυχή συγκυρία.
Το Ίδρυμα Καποδίστρια έχει ένα πολύ αξιόλογο Διοικητικό Συμβούλιο.
Στην ομάδα των παλαιών φωτογραφιών του Ναυπλίου, έχει μαζευτεί ένα πρώτο υλικό, που μπορεί να αξιοποιηθεί.
Ο Σύλλογος Παλαμήδης με το νέο του Διοικητικό Συμβούλιο είναι πολύ ενεργός και οι άνθρωποί του με όρεξη για δουλειά.
Έχουμε την ευτυχή συγκυρία και στην πόλη μας να  υπάρχει και να λειτουργεί ένα από τα πλέον σπουδαία παγκοσμίως πολιτιστικά ιδρύματα.
Ο ΔΟΠΠΑΤ θα μπορούσε να βοηθήσει.
Το Ιστορικό Αρχείο κάνει αξιόλογη δουλειά.
Ας μαζευτούμε όλοι μαζί με πρωτοβουλία, θα έλεγα, του Ιδρύματος Καποδίστρια.