Μα είναι τελείως παλαβοί;

Εντάξει με την παρέα των Ελλήνων. Εκεί λύνεται το πρόβλημα. Εμείς τσακωνόμαστε για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό των 71 ευρώ. Ο πρώτος που θα προλάβει θα βγάλει την πιστωτική κάρτα και πλήρωσε.
Τι θα γίνει όμως με την παρέα των οκτώ Γερμανών που θα έχουν παραγγείλει οκτώ χωριάτικες και 24 μπύρες; Και μετά θα καταφθάσει το γκαρσόνι και θα τους πει: "παρακαλώ ένας από εσάς να μου δώσει την πιστωτική του κάρτα για να την χρεώσω"; Κόκκαλο ο Γιόχαν και ο Φρανς και όλοι  οι άλλοι.
Μα είναι έστω και ελάχιστα σοβαρό αυτό που σκέφτονται; Υποχρεωτικότητα, λέει, πληρωμής με πιστωτική κάρτα, εάν ο λογαριασμός ξεπεράσει την εβδομηντάρα.
Θα περάσουμε ένα καλοκαίρι με αποδείξεις των 69 ευρώ. The best summer of our life. The summer of 69.
Απίστευτα πράγματα θα συμβούν με αυτούς που δεν διαθέτουν πιστωτική κάρτα και θα είναι αναγκασμένοι, εάν θέλουν να είναι νόμιμοι, να κοιμηθούν στο ξενοδοχείο "ο έναστρος ουρανός". ΄Η βεβαίως το πιο λογικό είναι ότι  θα γίνει το άλλο. Αποδείξεις ανά ημέρα, ανά γεύμα, ανά πρωινό, ανά παροχή. Άλλη απόδειξη για το ποτό, άλλη για το γιαουρτάκι, άλλη για το νεράκι, άλλη για τη χρήση του κλιματισμού, άλλη για τον ύπνο. Και εάν το ξενοδοχείο είναι ακριβό  και ο εβδομηντάρης ματσός με το ξανθό μανούλι, δεν θέλει για ευνόητους λόγους να χρεωθεί η πιστωτική του κάρτα, τότε μία απόδειξη θα κόβεται για τον ύπνο από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα και άλλη μία από τα μεσάνυχτα μέχρι το πρωί. Βέβαια το πιο φυσιολογικό είναι ότι θα κόβεται μία απόδειξη των 69 και  όλα τα υπόλοιπα μαύρα. Και όλοι ευτυχείς.
Φαντασθείτε  τον κόσμο στις παραλίες των γυμνιστών της Μυκόνου, που θα είναι αναγκασμένοι  κάπου να βάζουν  τις πιστωτικές τους κάρτες. Θα μου πείτε ότι το ίδιο πρέπει να κάνουν και με τα μασούρια με τα χαρτονομίσματα. Αλλά στα πιο σοβαρά. Είναι δυνατόν να πρέπει οι λουόμενοι στην Ψαρού και στα στριμώγματα των beach bars με τις ξέκωλλες να πληρώσουν τα κεράσματα με πιστωτική κάρτα; Απομουρλαθήκαμε τελείως; Δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό ότι θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό και η φοροδιαφυγή εκ του λόγου αυτού θα αυξηθεί; "Άσε μας ρε φίλε, που θέλεις πιστωτική, μην κόβεις απόδειξη ή κόψε μία των 69 ευρώ και πααινε στο καλό" Μα θα πιάσουν την φοροδιαφυγή οι μουρλοί με το μέτρο αυτό; Και γιατί το σύστημα αυτό να ισχύσει σε κάποια νησιά και όχι στα clubs της Εκάλης, της Αράχοβας, της Κρήτης, της Χαλκιδικής; Και η Ευβοια τί είναι; Δεν είναι νησί; Και ο Μοριάς; Ασε που στην Υδρα με τους σούπερ ριτς δεν θα ισχύσει το μέτρο διότι το νησί αυτό δεν έχει 3000 κατοίκους. Τι να πω; Πρέπει να έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια από απόγνωση για να σκέφτονται τέτοια.
Είναι άλλο τελείως θέμα ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η πληρωμή (προαιρετική) με πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να δοθεί ένα κίνητρο στους καταναλωτές. Όχι υποχρεωτικότητα, που αναγκαστικά οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα και σε τραγελαφικές καταστάσεις.
Ας δώσουν λοιπόν ένα φοροκίνητρο στους πολίτες να χρησιμοποιούν κάρτες.
Αυτά για σήμερα.
Αύριο λέω να πάω στη συγκέντρωση του ΚΚΕ για την Πρωτομαγιά, που θα γίνει στον τόπο εκτελέσεων των αγωνιστών της αντίστασης. Κάτι μου λέει ότι πρέπει να προσκυνήσω Υποθέτω ότι θα με καλοδεχθούν.

Προχωρώντας δυτικά φτάνεις στην ανατολή. Και όμως γίνεται

Τα σχόλια για την Δευτεριάτικη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Χατζηνικολάου ήσαν πάμπολλα. Οι περισσότεροι ασχολήθηκαν με το θέμα που καίει. Τη διατήρηση ή μη του "αντισυνταγματικού", "παράνομου", "μνημονιακού", "εξοντωτικού" ΕΝΦΙΑ και για το 2015. Η αλήθεια είναι ότι πολύ λιγότεροι ασχολήθηκαν με τη διατήρηση του ακραία υφεσιακού φορολογικού νόμου της φορολόγησης των επαγγελματιών, επιστημόνων και επιχειρηματιών (και από εφέτος και των αγροτών) από το πρώτο ευρώ. Και ήταν υφεσιακός αυτός ο νόμος, διότι ουσιαστικά αποτρέπει τους νέους ανθρώπους από το να τολμήσουν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και να αρχίσουν να εργάζονται και να αποδίδουν στην κοινωνία, στην οικονομία..

Εγώ όμως, ίσως μόνον εγώ, θα επικεντρώσω σε ένα πολύ μικρό απόσπασμα της συνέντευξης του πρωθυπουργού, στο οποίο ουδείς άλλος, απ΄όσο έχω δει, έχει δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Μας είπε λοιπόν ο πατήρ του Ερνέστο ότι υπάρχει  μεταξύ αυτού και του Καραμανλή (όχι του κανονικού, του άλλου) αμοιβαία εκτίμηση. Με πέντε μόνον λέξεις μας περιέγραψε ο σημερινός ηγέτης μας το πραγματικό δράμα της χώρας των τελευταίων δεκαετιών. Έχει ο πρωθυπουργός της "πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης"  εκτίμηση για τον Κώστα. Άραγε τι ακριβώς εκτιμά επάνω του σε σχέση με την πολιτική του; Διότι προφανώς η εκτίμηση δεν αφορά τα καλαμπούρια του Κώστα σε μια χασοποταβέρνα. Τι εκτιμά λοιπόν; Ότι γιγάντωσε το δημόσιο τομέα με δανεικά, που κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε να αποπληρώσουμε;. Ότι  η Ελληνική οικονομία εκινείτο με μοναδικούς μοχλούς ανάπτυξης  την κατανάλωση εισαγομένων ειδών και την οικοδομή; Ότι μειώθηκε η παραγωγική βάση της χώρας; Ότι εμπεδώθηκε πλήρως και ολοσχερώς η πασοκίστικη νοοτροπία του βολέματος στο δημόσιο και της ήσσονος προσπάθειας; Ότι εκτοξεύτηκε η φαρμακευτική δαπάνη υπέρ των πολυεθνικών και των διαπλεκομένων στον χώρο της υγείας; Ότι γινόταν δημιουργική λογιστική των δημόσιων οικονομικών για να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους; Ότι οι κρατικές τράπεζες έδιναν τότε καταναλωτικά δάνεια διαφημίζοντας ταξίδια στο Μανχάταν (έχετε πιει ποτέ καφέ στο Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ μας έλεγαν); Ότι η κρατική διαφθορά, κλεπτοκρατία, φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο  περνούσαν τότε τις καλύτερες μέρες τους; Ότι ταπεινά τουριστικά καλύμματα χρέωναν διακοσαριές τη βραδιά; Ότι οι γόνοι των μικροαστικών και μεσοαστικών περιοχών της πρωτεύουσας έπρεπε να δώσουν κατοσταριές  για να έλθουν στο Ναύπλιο για να πηδήξουν το γκομενάκι και οι γόνοι των μεγαλοαστικών περιοχών έπρεπε να δώσουν χιλιαριές για να πράξουν το ίδιο στο Σαμουνί (όπως λένε ότι έλεγε ο Καραμανλής ο κανονικός) της Ελβετίας; Μήπως τελικά ο Αλέξης εκτιμά τον Κωστάκη, διότι ο άνθρωπος αυτός το έχει βουλώσει τόσα χρόνια για τις τεράστιες ευθύνες του για το κατάντημα; Εκτιμά τη σιωπή; Και έτσι με αυτά και με εκείνα μας προέκυψε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο άνθρωπος των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών και του αίσχους των σταζιέρς.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση σωτηρίας για την χώρα, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι το νεοελληνικό μοντέλο κατέρρευσε και πρέπει να δούμε κάτι διαφορετικό. 

Δεν θα πάμε μπροστά αν ακόμα έχουμε εκτίμηση στον μη κανονικό Καραμανλή,  που υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και τελικά κυριολεκτικά το ξεχείλωσε.

Ειλικρινά δεν αντέχω αυτούς που κάνουν σήμερα τους τιμητές, χωρίς καμία αιδώ, που ήσαν οπαδοί του πασοκισμού και ακόμα είναι, που πίστεψαν στην επανίδρυση του κράτους, στα ζάππεια  και στα λεφτά υπάρχουν είτε με την γαπική, είτε με την αλεξική εκδοχή του συνθήματος. Και να μας μαλώνουν από πάνω.......

Εδώ  πρέπει τώρα να  δούμε πολύ συγκεκριμένα με ποιο τρόπο θα ενισχύσουμε τις μικρές επιχειρήσεις που δίνουν δουλειές σε ανέργους. Και πως θα πάμε σε μια εξωστρεφή οικονομία. Αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.

Και δεν μπορώ να ακούω τσιτάτα για τέρμα στη λιτότητα, όταν και οι προηγούμενοι και οι σημερινοί στα δύσκολα λαμβάνουν το πιο υφεσιακό απ΄όλα τα μέτρα. Προτιμούν να τα έχουν καλά με τους πελάτες τους  (δημόσιους υπάλληλους) και την ίδια στιγμή δεν επιστρέφουν τον φουπουά στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, στραγγουλίζοντάς τες. Πότε θα ακούσουν τα αυτάκια μου κάποιον να λέει, ότι πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η επιστροφή του φουπουά στους εξαγωγείς και στους παραγωγούς προϊόντων και υπηρεσιών; Ποτέ δεν θα το ακούσω. Αυτοί είμαστε.

Τα είπα πάλι και ξεθύμανα.

Τώρα επί του προκειμένου για το Αναπλάκι μας.

Ομολογώ ότι πέρσι δεν μου ακούστηκε και πολύ ωραία αυτό το Πρώτο Μεντιτεράνιαν Γιωτ Σόου. Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας. Το σημαντικό όμως είναι να τα παραδέχεσαι. Και στο σημείο αυτό οι ηγέτες μας δυστυχώς θεωρούν του εαυτούς τους άτρωτους.

Πάμε λοιπόν παρακάτω. Με την έκθεση αυτή των τουριστικών σκαφών, προβλήθηκε η πόλη του Ναυπλίου. Δημιουργήθηκε μία πολύ καλή οικονομική ένεση στις ντόπιες επιχειρήσεις για όσο καιρού λειτουργούσε η έκθεση. Μπήκε και στο μυαλό κάποιων από τους εμπλεκόμενους στον τομέα του τουριστικών σκαφών  η ιδέα ότι το λιμάνι του Ναυπλίου θα μπορούσε να γίνει το σημείο εκκίνησης των ταξιδιών (home porting όπως έλεγε και ο παππούς μου), με όσα αυτό σημαίνει για την τοπική οικονομία. Και πράγματι μία επιχείρηση έκανε τούτο πράξη. Αλλά και το γεγονός αυτό δεν προβλήθηκε όπως έπρεπε

Το δυστύχημα είναι ότι  η τοπική εξουσία φάνηκε ανίκανη να εκμεταλλευθεί την έκθεση αυτή για μόνιμα αποτελέσματα. Να προσφέρει στις επιχειρήσεις κίνητρα για να γίνει το Ναύπλιο ένα από τα κέντρα του θαλάσσιου τουρισμού. Να ξεκινήσει κάποτε τη δημιουργία σύγχρονου αγκυροβολίου τουριστικών σκαφών, που θα απογειώσει το Ναύπλιο. Και έντονα φημολογείται ότι η φετινή έκθεση μπορεί να είναι και η τελευταία. Πουθενά καπνός χωρίς φωτιά. Κάτι υπάρχει. Κάποιος κίνδυνος.

Και πρέπει τώρα  να γίνουν όλες οι ενέργειες για να έχουμε εδώ την έκθεση κάθε χρόνο. Να δούμε τα προβλήματα. Τα παράπονα των διοργανωτών. Ας γίνει μια σύσκεψη, όπου θα κληθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Είναι κρίμα να την χάσουμε την έκθεση.

Και κάτι τελευταίο. Σε όλες αυτές τις  δράσεις, πρέπει να προσφέρουμε το κάτι επιπλέον και να δώσουμε ταυτότητα στην έκθεση. Και το έχει το Ναύπλιο το μεγάλο ιστορικό όνομα που θα  κάνει επώνυμη την έκθεση. Ας την αφιερώσουμε λοιπόν σε έναν εν πολλοίς άγνωστο, αλλά εξαιρετικά σπουδαίο Ναυπλιώτη ναυτικό, με παγκόσμια ακτινοβολία. Στον Νικόλα τον Ναυπλιώτη που ήταν ένας από τους 18 ναυτικούς που ξεκίνησαν με τον Μαγγελάνο και ολοκλήρωσαν τον ΠΡΩΤΟ ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ας του αφιερώσουμε την έκθεση αυτή και ας ξεκινήσουμε με την ευκαιρία της έκθεσης, όλη την προεργασία για να  έχουμε σε μερικά χρόνια ένα άγαλμά του που θα κοιτάει δυτικά προς την Ισπανία, προς το Στενό του Μαγγελάνου, προς τις Φιλιππίνες, όπου σκοτώθηκε ο Μαγγελάνος. Να κοιτάει στη Δύση προκειμένου να φτάσουμε  στην ανατολή και μετά στο ίδιο σημείο της αναχώρησης. Είναι βέβαιο ότι ως πιτσιρικάς ο Νικόλας, θα κοίταζε τον Αργολικό κόλπο κοιτώντας στη Δύση. Θα την παρακολουθούσε επί ώρες την θάλασσα και θα ονειρευόταν μεγάλα ταξίδια. Ας μην χάσουμε σήμερα το δικαίωμα στο όνειρο.

Νάας ο βασιλεύς των Αμωνιτών

Θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν.

Woe to you teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You give a tenth of your spices -- mint, dill and cummin. But you have neglected the more important matters of the law -- justice, mercy and faithfulness. You should have practiced the latter, without neglecting the former. You blind guides! You strain out a gnat but swallow a camel" (Matthew 23:23,24)

Στα νεοελληνικά από αυτό το χωρίον του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, έχει προέλθει η γνωστή σε όλους μας έκφραση "διυλίζεις τον κώνωπα και καταπίνεις την κάμηλο".

Μα να βγαίνει ο αρχηγός του ενός  εκ των συγκυβερνώντων κομμάτων και να δηλώνει ανοικτά και απερίφραστα ότι προτείνει τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών, εντός της χώρας με ειδικά αφορολόγητα καθεστώτα και την ίδια στιγμή να μην ακούω την παραμικρή αντίδραση από αυτούς που  τόσο καιρό μιλούσαν για γραικύλους και εθελόδουλους προδότες, για το ίδιο ακριβώς θέμα; Και ο Νάας ο Αμωνίτης, που δυστυχέστατα μας κυβερνά σήμερα, ως αρχηγός του μικρότερου από τα κόμματα του σημερινού εθνικολαϊκιστικού καθεστώτος, ευθαρσώς προτείνει την έξοδό μας από τη συνθήκη του Shengen, ήτοι μας λέει να εξορύξουμε από μόνοι μας πάντας τους δεξιούς οφθαλμούς μας και να καταστούμε έτσι  ένα κράτος απομονωμένο από το σύγχρονο δυτικό κόσμο. Τα έχει προπεί όλα ετούτα  η Αγία Γραφή μέσω των προφητών: "....Και είπεν προς αυτούς Νάας ο Αμωνίτης. Με τούτο θέλω κάνει συνθήκη προς εσάς. Να εξορύξω πάντας τους δεξιούς οφθαλμούς σας και να βάλω τούτο όνειδος επί πάντα τον Ισραήλ...." Α'  Σαμουήλ Κεφάλαιο 11.

Για ανάσες αξιοπρέπειας ήθελα να ομιλήσω, αλλά δεν με άφησε ο Νάας ο βασιλεύς των Αμωνιτών να εισέλθω κατ΄ ευθείαν στο κύριο θέμα μου.

Και όμως. Ανάσες αξιοπρέπειας δεν μας παρέχουν οι μαζώξεις στις πλατείες για να ζητήσουμε από τους ισχυρούς να γεμίσουν το απλωμένο χέρι μας. Κατηγορήθηκα όταν το είπα αυτό πριν μερικούς μήνες, όταν όλοι πίστευαν ότι είχαμε δικαίωμα να το ζητάμε αυτό και υποχρέωση οι άλλοι να ικανοποιήσουν αυτά που μόνοι μας εμείς εδώ συμφωνήσαμε μέσω της διαδικασίας των εκλογών. 

Να σας πω λοιπόν τι πραγματικά  θα περίμενα από μία αριστερή κυβέρνηση. Αντί να εκλιπαρεί "αξιοπρέπεια" με απλωμένο το χέρι και αντί να θέτει τις γνωστές πασοκίστικες και δεξιολαϊκίστικες κόκκινες γραμμές, που τόσο καιρό τις ακούγαμε και τις οποίες πάντοτε παραβιάζαμε κάτι που υποχρεωτικά θα συμβεί και αύθις, θα ανέμενα να ξεκινήσει η επανάσταση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.  Δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνεια για τον μαγκίτη εκείνον που έστειλε τα χρήματά του στο εξωτερικό και μετά με τσαμπουκά πήγε και ψήφισε Χρυσή Αυγή για να τιμωρηθούν οι προδότες οι πολιτικοί. Τελικά η μοναδική αξιοπρέπεια που υπάρχει είναι αυτή που  επιτρέπει στον άνεργο να βρει μόνιμη και καλοπληρωμένη εργασία, στον επαγγελματία να μπορεί να πληρώνει τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές και τους μισθούς των υπαλλήλων, στο συνταξιούχο να μην αγωνιά για τη σύνταξή του. Άλλου είδους αξιοπρέπεια εγώ δεν γνωρίζω.  Αξιοπρέπεια είναι να  έχεις το μισθό σου και να συντηρείς την οικογένεια με το κεφάλι ψηλά και όχι να ζητάς βοήθεια από την εκκλησία ή τη Νάντια.

Και για να γίνουν αυτά πρέπει χθες, τώρα, σήμερα, αυτό το δευτερόλεπτο να ξεκινήσουν δράσεις για να κινηθεί η οικονομία.

Και στον τομέα αυτό δυστυχώς ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε παντελώς άχρηστοι.

Ο προηγούμενος υφυπουργός και νυν βουλευτής Αργολίδας  είχε προγραμματίσει να δαπανήσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για  να τοποθετηθεί κατά προτεραιότητα γρασίδι σε ποδοσφαιρικά γήπεδα χωριών του νομού όπου εκλεγόταν. Απίστευτο. Τουλάχιστον δεν φύτευε κουτόχορτο (βλήτα)..... Αυτά τουλάχιστον τρώγονται.

Αλλά και οι τωρινοί........;

Πείτε μου. Έχετε ακούσει από τους εθνικολαϊκιστές που μας κυβερνούν έστω και το παραμικρό για κάποιο μεγάλο ή μικρό ή μικρούτσικο σχέδιο για να πάρει μπροστά η οικονομία; Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Μόνον παλληκαρισμούς ακούμε και διαχείριση της ανυδρίας για την επόμενη μέρα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον  μικρόκοσμό μας, στο όμορφο σημείο της Ελλάδας, όπου διαβιούμε.

Ακούσατε από τους Συριζανέλλ το ο,τιδήποτε για  την ανάπτυξη, σχεδιασμούς, αλλαγές προτύπων και μοντέλων για τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τη βιοτεχνία, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις μεταφορές, την καινοτομία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη διαχείριση των υδάτινων αποθεμάτων, την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Αργολίδας; Μετά τα μόνιμα "όχι", των προηγούμενων ετών,  έχετε ακούσει έστω κάτι τις τώρα που είναι καβαλλάρηδες; Δυστυχώς η λογική της μόνιμης άρνησης τους στέρησε το δικαίωμα στο όνειρο. Να φαντασθούν. Να σχεδιάσουν. Να προτείνουν. Και ας μην γίνουν όλα.  Ας προτείνουν δέκα και ας γίνει ένα. Αλλά κάτι να προχωρήσει που να πάρει ο διάολος. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για πρώτη φορά αριστερά και να υμνούμε τον Νάα τον Αμωνίτη.

Να σας πως λοιπόν μια ιδέα. Και ας μην προχωρήσει ποτέ. Αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι απόλυτα εφαρμόσιμη.

Έχουμε τρία μεγάλα πλεονεκτήματα στο Ναύπλιο.

Πρώτο  πλεονέκτημα: Διαθέτουμε μια Πανεπιστημιακή σχολή που έχει να κάνει με το θέατρο, η οποία σχολή βελτιώνεται σε πολλούς τομείς με την πάροδο του χρόνου.

Δεύτερο πλεονέκτημα: Διαθέτουμε στο Ναύπλιο Παράρτημα ενός εκ των πέντε καλυτέρων πανεπιστημίων στον κόσμο, αν όχι του καλύτερου.

Τρίτο πλεονέκτημα: Είμαστε στο κέντρο μιας περιοχής με εκπληκτικά μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα αρχαία θέατρα (πάρτε για παράδειγμα αυτό της Αρχαίας Μαντινείας, που ελάχιστοι γνωρίζουν) και βεβαίως είμαστε δίπλα στην Επίδαυρο το κέντρο του σύγχρονου αρχαίου Ελληνικού δράματος.

Μια μέρα μόνον δήμαρχος σε αυτό τον τόπο νάμουν.  Θα επιχειρούσα να φέρω κοντά την μικρή και τιμίως λειτουργούσα Πανεπιστημιακή σχολή στο Ναύπλιο, με το Παράρτημα του Χάρβαρντ και θα τους πρότεινα να δημιουργήσουμε ένα Αγγλόφωνο μεταπτυχιακό τμήμα, με περιεχόμενο σχετικό με το αρχαίο δράμα.

Πως το βλέπετε; Ίσως ουτοπικό, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να είχε κάποιες λίγες πιθανότητες επιτυχίας.

Και αν ναι τότε θα συγκεντρώνονταν εδώ, σε αυτό το όμορφο σημείο της γης, αγγλόφωνοι σπουδαστές από όλη την υφήλιο. Και θα γινόταν το Ναύπλιο το κέντρο των πιο σπουδαίων θεατρικών σπουδών στον κόσμο. Και θα αποκτούσε ποιοτική πολιτιστική ζωή η κοινωνία μας. Και οι σπουδαστές θα ενίσχυαν οικονομικά το εδώ Πανεπιστήμιο. Και η τοπική οικονομία θα αποκτούσε μία μόνιμη πηγή ενίσχυσης. Και νέες θέσεις εργασίας θα εδημιουργούντο. Και όχι μόνον για σερβιτόρους, μπάρμεν και ντιτζέι (που και αυτές οι θέσεις ευπρόσδεκτες είναι) αλλά και για άτομα με πολύ υψηλή πανεπιστημιακή ειδίκευση.  Και παράλληλα με το μεταπτυχιακό  πρόγραμμα θα δημιουργούσαμε  και φροντιστήρια εκμάθησης της νεοελληνικής γλώσσας και κουλτούρας. Και νέοι άνεργοι φιλόλογοι που σήμερα δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν δουλειά, θα άρχιζαν και αυτοί να διδάσκουν με καλούς μισθούς στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Και όμως. Η νέα κυβέρνηση, ακούω, ότι πρόκειται να καταργήσει τα τρία νέα Αγγλόφωνα τμήματα που είχαν προγραμματισθεί να λειτουργήσουν από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά σε Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη. Εγώ την αριστερά την ήξερα  ως κοσμοπολίτικη, ανοικτή στις παγκόσμιες ιδέες, όχι περιχαρακωμένη. Αλλά είπαμε. Άλλο αριστερά και άλλο εθνολαϊκισμός.

Αυτά. Ας μείνουμε προς το παρόν στα Αδριάνεια γρασίδια, στις «αριστερές» ιδεοληψίες, στα ξερά κεφάλια χωρίς φαντασία και βεβαίως και στον Νάα των βασιλέα των Αμωνιτών

Παραλίες και άλλα τινα

Πέντε χρόνια μνημόνιο σήμερα και δυστυχώς τα καταφέραμε και τα πιο δύσκολα μνημονιακά χρόνια είναι μπροστά μας.
Αλλιώς πτώχευση.
Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψέμματα. Αυτό που κάνουμε σήμερα είναι η διαπραγμάτευση για το κλείσιμο του προηγούμενου μνημονίου, με δυσμενείς για εμάς όρους και προετοιμασία για τη νέα μνημονιακή συμφωνία. Κατά τα άλλα αξιοπρέπεια. Όμως υπάρχουν και πιο εύκολοι τρόποι για παραμύθες.
' Η μνημόνιο ή ρήξη. Τρίτο τι δεν υπάρχει αγαπητοί μου. Και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο.... (όμως καλύτερα να μην πω γι΄αυτόν)
Χρόνια πολλά λοιπόν στους Γιώργηδες. Τον καλό μου φίλο που γράφει τα δελτία τύπου του άλλου Γιώργη που πριν πέντε χρόνια ήταν στο όμορφο Καστελλόριζο.
Χρόνια πολλά και στον Γιώργο τον Κατρούγκαλο, που αποφάσισε να επαναδιορίσει τις καθαρίστριες και την ίδια στιγμή άλλες καθαρίστριες που εργάζονται σε ιδιωτικές εταιρίες και καθαρίζουν νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας στην Αργολίδα μένουν απλήρωτες.
Χρόνια πολλά και στο Γιώργη το Σταθάκη, τον υποτιθέμενο σοβαρό της Κυβέρνησης, που μας έλεγε πριν κάποιες εβδομάδες ότι ή συμφωνία ήταν υπόθεση  λίγων ημερών, ενώ τώρα αποδεικνύεται ότι ακόμα διαπραγματεύονται τα των ιδιωτικοποιήσεων και των κόκκινων δανείων, που είναι δικές του αρμοδιότητες.

Τα είπα, ξεθύμανα και τώρα θα μιλήσω για το καλοκαιράκι, τον ήλιο, τα παιχνίδια στα νερά και  για τις παραλίες.
Έχουμε έναν αρκετά καλό νόμο για τις παραλίες, που δίνει δικαιώματα σε αυτούς που θέλουν να απλώσουν την πετσετούλα τους, να βγάλουν από το ταπεράκι το χταποδάκι με τα μακαρόνια, να πιουν την μπυρίτσα τους και να παρακολουθούν τα πιτσιρίκια να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο, να μπορούν να το κάνουν χωρίς να είναι αναγκασμένοι  να πληρώσουν τους επαγγελματίες.
Υπήρχε λοιπόν ο νόμος ο καλός. Όμως τόσα χρόνια οι όμορφες Ελληνικές παραλίες, παρά τις προβλέψεις και επιταγές του νόμου,  γέμιζαν από άκρη σε άκρη από τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες και ξαπλώστρες, καντίνες, μπαράκια, θαλάσσια παιχνίδια, πλεούμενα με ιστία ή και με θορυβώδεις μηχανές και γενικά το να γίνει πραγματικότητα  το δικαίωμα του φτωχού ανθρώπου να φέρει το παιδομάνι  στην θάλασσα για μπάνιο και για παιχνίδι,  ήταν κάτι εξαιρετικά  δύσκολο.
Τον νόμο λοιπόν οι ομπρελάδες της θάλασσας με την συνεπικουρία των αυτοδιοικητικών παραγόντων, που έκαναν τα ρουσφετάκια τους, τον έγραφαν επί έτη πολλά  στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Και πριν από ένα χρόνο έγινε χαμός με την προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να αλλάξει τον νόμο για την χρήση στις παραλίες, για να δοθούν κάποια περισσότερα δικαιώματα, στους μεγάλους που θα  επένδυαν τα πολλά χρήματα για ξενοδοχειακές κυρίως μονάδες, αλλά και για σχέδια πιο σύνθετα (γκολφ, παραθεριστικές κατοικίες, σε συνδυασμό με ξενοδοχεία).
Και τελικά  δεν άλλαξε ο νόμος, και ορθώς τούτο εγένετο, και παρέμεινε ο προηγούμενος ο σχετικά καλός. Όμως, ως εικός,  δεν άλλαξε και η κατάσταση στο έδαφος, όπου τον νόμο τον είχαν βάλει οι τοπικοί επιχειρηματίες σε ρολό στις τουαλέτες.
Και τώρα μετά και από μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για να μπει τέλος στις παραχωρήσεις στους Δήμους που με τη σειρά τους.........
Και τώρα λοιπόν βγήκε από την καινούργια Κυβέρνηση μια νέα κοινή Υπουργική απόφαση, που βελτιώνει ακόμα περισσότερο την ισχύουσα νομοθεσία. Πέντε μέτρα, λέει, η απόσταση της ομπρέλας από το κύμα (ποιο κύμα; το καλοκαιρινό; του πουνέντη; του μπάτη;) Και μια καντίνα μπορεί πλέον, λέει ο νόμος τώρα, να καταλαμβάνει 15 μόνον τετραγωνικά μέτρα και όχι τριάντα. Δηλαδή μια περιοχή που κατά μήκος είναι, όσο είναι η ίδια η αυτοκινούμενη καντίνα και ακόμα άλλη μια καντίνα και τίποτα παραπάνω. Και τέρμα οι ξύλινες εξέδρες. Και τα στέγαστρα. Πολύ ωραία όλα αυτά και παρότι αιρετικός θα συμφωνήσω απολύτως.
Όμως το θέμα είναι να δούμε επιτέλους και την εφαρμογή των νόμων.
Εδώ σας έχω και σας περιμένω μάγκες μου. Τότε θα σας  πω τα πολλά μπράβο.
Διότι δεν είναι δυνατόν μία καντίνα να καταλαμβάνει κανά στρέμμα με ομπρέλες και καθίσματα και ουδείς να ομιλεί. Και να ξεκουφαίνει τον κόσμο με Παντελίδη. Για να γουστάρουν οι γκαζοφόνισσες Και είναι γνωστά ότι όλα  αυτά συμβαίνουν εδώ στην περιοχή μας. Ας καταλάβει η καντίνα και τα τριάντα τετραγωνικούλια του προηγούμενου νόμου και θα είμαι ευτυχής.
Εφαρμόστε τη νομοθεσία και μην αφήνετε τον καθένα να κάμει ό,τι γουστάρει.
Καλά κάνατε και φωνάξατε όλο τον προηγούμενο καιρό για ελεύθερες παραλίες.
Όμως τώρα εσείς έχετε το πεπόνι, εσείς και το μαχαίρι.
Και δικαιολογίες πλέον δεν έχει.
Μην μου πείτε για εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Επί του θέματος ετούτου  δεν υπάρχουν "οι φίλοι των εχθρών της πατρίδας, που θέλουν την καταστροφή της"
(Αυτό το αισχρό το τελευταίο  θυμίζει τις διώξεις των αριστερών κατά την μεταμφυλικαή περίοδο ως προδοτών της πατρίδας. Μην το πολυλέτε. Απαράδεκτο είναι)

Ας επαναστατήσουμε. Με ζητούμενο όμως το αυτονόητο

Μα ήταν αυτονόητο......
Αντί να σχεδιάζεις επί δεκαετίες την κατασκευή μαρίνας μακρυά από το τουριστικό Ναύπλιο να πληρώνεις για μελέτες τεράστια ποσά, θα ήταν δυνατόν  σήμερα ήδη να διαθέτουμε ένα αγκυροβόλιο τουριστικών σκαφών, μπροστά από την παλιά πόλη. Και αντί να ονειρεύεσαι μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων και να ψάχνεις επενδυτή, που ποτέ δεν θα βρεις, θα μπορούσε εδώ και καιρό να λειτουργεί το αγκυροβόλιο που θα έδινε δουλειές σε ανέργους και θα έφερνε έσοδα στην αγορά του Ναυπλίου. Αυτό το αυτονόητο δυστυχώς έκαναν χρόνια να το αντιληφθούν και μόλις τώρα άλλαξαν τους σχεδιασμούς.
Το μεγάλο πρόβλημα  της χώρας και της τοπικής κοινωνίας είναι ότι έχουμε απολέσει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε τα αυτονόητα.
Το μεγάλο λοιπόν ζητούμενο της εποχής μας είναι το αυτονόητο. Αυτή θα έπρεπε να είναι τελικά η επανάσταση της γενιάς που έργεται. Διότι εμείς τα ισοπεδώσαμε όλα στον παραλογισμό.
Αυτονόητο δεν είναι ότι η οποιαδήποτε κυβέρνηση,  θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού; Τα δημογραφικά στοιχεία είναι ανελέητα και οι αριθμοί δεν αλλάζουν. Αυτονόητα ήταν και αυτά που πρότειναν τότε οι Γιαννίτσης-Σπράος. Αλλά αυτά τα αυτονόητα απέκρουσε η κοινωνία και συλλήβδην ο πολιτικός κόσμος.
Είμαστε η μόνη χώρα του κόσμου που τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ιδίως δε τους μισθούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν τους υπολογίζουμε με την πράξη της διαίρεσης, αλλά με αυτήν του πολλαπλασιασμού. Αντί λοιπόν να διαιρέσουμε τα έσοδα που προσδοκάμε με τον αριθμό των υπαλλήλων και αντί όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να αυξήσουμε το διαιρετέο, ώστε να αυξήσουμε και το πηλίκο (μισθό) και ταυτόχρονα να αυξήσουμε και τον διαιρέτη (αριθμό απασχολουμένων), τόσα χρόνια πράτταμε το τελείως παράλογο να αυξάνουμε ανεξέλεγκτα τον πολλαπλασιαστέο (αριθμό υπαλλήλων, προσλαμβανομένων με ρουσφετολογικά κριτήρια) με ένα πολλαπλασιαστή (μέσο μηνιαίο μισθό) που μεγάλωνε με γεωμετρική πρόοδο, ανάλογα με την επιθυμία των πολιτικών για την επανεκλογή τους, χωρίς να νοιαζόμαστε ούτε στο ελάχιστο για το γινόμενο. Με λεπτομέρειες θα ασχολούμαστε σε αυτή την χώρα; Και όταν κάποιοι ήλθαν και μας θύμισαν ότι στις τέσσερες πράξεις της αριθμητικές υπάρχει και η διαίρεση, τότε εξεργερθήκαμε. Παράλογο;
Μαραθώνιο οργανώνει το Ναύπλιο, με ημιμαραθώνιο απαντά το Αργος. Και οι δύο αθλητικές εκδηλώσεις  προσελκύουν αρκετούς ημερήσιους επισκέπτες (καλό είναι κι αυτό). Όμως το ζητούμενο είναι να προσελκύσουμε και δρομείς από όλο τον κόσμο, έτσι ώστε να υπάρξουν και γενικότερα οικονομικά οφέλη σε όλη την κοινωνία της Αργολίδας, χωρίς ανταγωνισμούς.  Μα δεν είναι αυτονόητο αυτό; Προτιμούμε τον ανταγωνισμό των πόλεων; Αφήστε τις οργανωτικές αποτυχίες για τις οποίες θα ομιλήσω με άλλη ευκαιρία.
Κλείσαμε το λιμάνι του Ναυπλίου και δημιουργήσαμε ένα κυκλοφοριακό χάος σε όλη την πόλη. Το λιμάνι έγινε απροσπέλαστο και γέμισε αυτοκίνητα το προαύλιο του σχολείου, στο οποίο κανονικά έπρεπε να παίζουν παιδιά. Και καταλήφθηκαν πεζοδρόμια και πεζόδρομοι από τετράτροχα, δίτροχα, τρίτροχα και περίεργα ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Και είναι κλειστό το λιμάνι που πολλές φορές δεν έχει ούτε ένα καράβι μέσα. Και ενώ προχωράμε τα έργα στο λιμάνι ουδείς ενδιαφέρεται να προωθήσει με ένα συγκεκριμένο και δυναμικό τρόπο την κρουαζιέρα στο Ναύπλιο. Και έτσι το λιμάνι παραμένει αδειανό από καράβια. Και ουδείς ενδιαφέρεται και για την ανάπτυξη του εμπορικού τμήματος του λιμανιού. Λογικό ή παράλογο;
Κατασκευάζεται ο αγωγός φυσικού αερίου από Κόρινθο για Μεγαλόπολη. Το φυσιολογικό ήταν η όδευση του αγωγού να περάσει από Αργος και Ναύπλιο. Αυτονόητο ήταν και έτσι αποφάσισαν οι μελετητές. Αλλά ενοχλήθηκαν κάποιοι ψηφοφόροι και ο αγωγός πέρασα από τα βουνά, διότι οι πολιτικοί δεν ήθελαν να στεναχωρήσουν τους λίγους πελάτες. Και ποιος τελικά νοιάζεται για τους πολλούς;  Και έτσι Ναύπλιο και Αργος θα στερηθούν τις χαμηλές τιμές που απολαμβάνουν επιχειρήσεις και οικιακοί καταναλωτές σε άλλες πόλεις. Σκέτος παραλογισμός;
Νομίζω ότι στο Δημοτικό ήταν τότε που μάθαμε στο μάθημα της Φυσικής την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Δεν είναι λογικό το έργο του Ανάβαλου να μελετηθεί έτσι ώστε το νερό για τις αρδεύσεις να φτάνει με φυσική ροή στα κτήματα για να ποτίζουν οι αγρότες όποτε θέλουν και για να μπορούν να καλλιεργήσουν και κηπευτικά; Και μάλιστα το δοκιμάσαμε αυτό και το κάναμε με επιτυχία σε μία περίπτωση (στα Ιρια). Αλλά όσο και αν φωνάζω, το έργο προχωράει με διπλές και τριπλές κινήσεις, και έτσι σπαταλάμε χρήματα για αντλίες και άλλες αντλίες και θα σπαταλάμε  εσαεί τεράστια ποσά για αγορά ενέργειας. Δεν είναι αυτονόητο αυτό που λέω; Τόση σκέψη χρειάζεται; 
Έχουμε άπειρο και καλό νερό στη Λέρνα, αρκετό για να υδρεύσει όλη την Αργολίδα και όχι μόνο. Αντί γι΄αυτό η προηγούμενη κυβέρνηση σχεδίαζε εργοστάσιο αφαλάτωσης στον Ανάβαλο, ωσάν να είμαστε άνυδρο νησί. Μα τόσος παραλογισμός;
Όλη η Ελλάδα φωνάζει και διαμαρτύρεται για τους φόρους στα ακίνητα. Ίσως δίκαια, αφού την ίδια στιγμή κάποιες δαπάνες,  αποφασίζονται βάσει μικροκομματικών και ρουσφετολογικών κριτηρίων. Την ίδια στιγμή σε όλο τον προηγμένο δυτικό κόσμο υπάρχει φόρος στα ακίνητα, αλλά αυτός είναι δικαίωμα και έσοδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μα πότε θα ωριμάσουμε και εμείς και θα προχωρήσουμε στη βίαιη ενηλικίωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε οι δημοτικές αρχές να είναι υπόλογες και για τα έσοδα και για τα έξοδα και να μπορούν με τις πολιτικές τους να δημιουργήσουν δικαιολογητική και νομιμοποιητική βάση για τους φόρους αυτούς. Ουδείς τολμά όμως να προχωρήσει στο αυτονόητο, που σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή,  είναι και ένα τολμηρό και δύσκολο εγχείρημα.
Δεν είναι αυτονόητο ότι θα έπρεπε να είχαμε λύσει το πρόβλημα με τα σκουπίδια, όπως έχει πράξει όλος ο προηγμένος κόσμος; Γιατί να ζούμε στην εποχή του παράλογου και να ρίχνουμε τα σκουπίδια μας στην Καραθώνα;
Φώναξαν για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ξεπουλήματα τα έλεγαν. Εντάξει. Φαίνεται ότι δεν θα προχωρήσουν τα σχέδια, όπως αρχικά είχαν προγραμματισθεί. Όμως δεν είναι αυτονόητο, ότι τώρα είναι που πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να προτείνουμε λύσεις για την αξιοποίηση των δημόσιων χώρων και κτηρίων, χάρη του δημοσίου συμφέροντος; Δεν θα πρέπει να πούμε πως την θέλουμε την Καραθώνα; Τι θα γίνει με το Μπούρτζι, το Τελωνείο, τα άλλα εγκαταλελειμμένα κτήρια; Αυτονόητο δεν είναι; Ακούτε εσείς κάτι επί όλων αυτών από την Κυβέρνηση, την Περιφέρεια ή τον Δήμο; Μιλάει κανείς από τους φωνασκούντες της προηγούμενης περιόδου;
Τι να πω;
2015. Ακόμα ζητούμενο είναι το αυτονόητο σε αυτή την γωνιά της γης.
Σταματώ εδώ αν και ο κατάλογος των παραλογισμών μπορεί να είναι πολύ μακρύς.
Μόνον να θυμηθώ  και την ιστορία του τραίνου.
Ιδού και μία σχετική φωτογραφία απολύτου παραλογισμού. Μια ομορφονιά να κάθεται στις ράγες ενώ καταφθάνει το τραίνο που,κατά τα άλλα, έχουμε χρόνια να δούμε στον τόπο αυτό.
Σουρεάλ καταστάσεις.
Γεμίσαμε ρινόκερους.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα

Του  Θοδωρή Γεωργακόπουλου

Πηγή :http://www.kathimerini.gr/811652/opinion/epikairothta/politikh/to-pasok-pe8ane-ma-to-pasok-zei-akoma (εδώ)

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σβήνει, έχει πρακτικά χαθεί, η ύπαρξή του βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους, δεν είναι πια παρά ένα μετείκασμα, ένας απόηχος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε. Μα το πασόκ ζει. Γι’ αυτό θέλω να μιλήσουμε απόψε.

Το πασόκ στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν είναι δομή, δεν είν’ οργάνωση. “Πασόκ” είναι η πολιτική ορθοδοξία. Είναι το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό μας δόγμα, η ιδεολογική μας ταυτότητα, θα έλεγε κανείς. Ανατράφηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του, ή μάλλον, έπαψε να ταυτίζεται μαζί του πολύ νωρίς. Έγινε κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τον ουτοπικό αντιδυτικό σοσιαλισμό που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαντάζομαι, έζεχνε αφέλεια και συντήρηση. Οικειοποιήθηκε το λεξιλόγιό του και βασικές, υποτυπώδεις ιδέες (αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει ιδέες τα συναισθηματικά τσιτάτα) μα μετά εξελίχθηκε, προσαρμόστηκε, μεταλλάχτηκε σε ένα αμάλγαμα ιδιομορφιών, ιδιοσυγκρασιών και ιδιαιτεροτήτων, μπολιάστηκε και με το χαρακτήρα και την αισθητική μας, των Ελλήνων πολιτών του 20ου, του 21ου και του 19ου αιώνα (το ίδιο είναι) και έγινε κάτι νέο, κάτι αυτόνομο, διαχρονικό: Έγινε πασόκ.

Πασόκ είναι η ΓΕΝΟΠ, πασόκ είναι οι καθηγητές κατά της αξιολόγησης, πασόκ είναι το κίνημα δεν πληρώνω. Είναι τα μπουζούκια και τα σκυλάδικα, οι καταλήψεις στα σχολεία, αυτοί που έρχονται από δεξιά και μπαίνουν μπροστά από τους άλλους που περιμένουν να στρίψουν. Πασόκ είναι οι γιατροί που δηλώνουν 9.999 ευρώ εισόδημα, οι τυφλοί της Ζακύνθου, οι σκατούλες των σκυλιών στα πεζοδρόμια, οι μουχλιασμένοι τοίχοι του ακάλυπτου, άβαφοι από τότε που φτιάχτηκαν τα κτίρια. Οι φοιτητές αφασικοί επαναστάτες. Οι καμμένοι κάδοι απορριμάτων, οι παράνομες χωματερές, εκατομμύρια αυθαίρετα, γόπες στις παραλίες.

Πασόκ δεν υπήρξε μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μέρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατά καιρούς, δεν ήταν καν πασόκ. Μα εμείς, όλοι, η συνισταμένη μας, γίναμε πασόκ. Ίσως ήμασταν πάντα πασόκ, ίσως και πριν απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ίσως κι από τότε που γίναμε αυτόνομο, απροσδόκητο, αλλοπρόσαλλο κράτος. Ίσως. Πάντως η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (του καταλληλότερου) ήταν πασόκ. Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος είναι πασόκ. Ο Άρης ο Σπηλιωτόπουλος, ο Μιχάλης ο Λιάπης, υπήρξαν ο ορισμός του πασόκ. Ο Προκόπης Παυλόπουλος.

Και, φυσικά, πασόκ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ολόκληρος. Ο σύντροφος Λαφαζάνης δεν είναι πασόκ. Μαζί με άλλους 20-30 συνισταμένους, αυτοί είναι κομμουνιστές. Κομμουνιστές το 2015, σα να λέμε “χορευτές μακαρένα” το 2015. Αλλά όλος ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, ολόκληρος, με όλα του χαρακτηριστικά, από το λεξιλόγιο και την ιδεοληψία και τη οίηση, μέχρι το “ψόφα”, το μίσος για τους αλλόδοξους, τους εχθρούς του δόγματος, είναι ατόφιο, τίμιο, ορθόδοξο πασόκ. Τα διορισμένα ξαδέρφια είναι πασόκ. Οι παλαιοσυνδικαλιστές (του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) με το golden parachute είναι πασόκ. Οι κατηγορούμενοι φοροφυγάδες εκατομμυριούχοι, οι κρατικοδίαιτοι εργατολόγοι, η Ραχήλ Μακρή, οι δημοσιογράφοι στα επίσημα όργανα που περιμένουν το διορισμό τους στην ΕΡΤ, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, είναι όλοι πασόκ.

Και οι ψηφοφόροι, βεβαίως, πασόκ είναι. Όλοι πασόκ είμαστε. Είμαστε μια χώρα πασόκ.

Και πασόκ, επειδή μπορεί να μην το έκανα σαφές, δεν είναι μόνο η αισθητική, η λαμογιά και η αντικοινωνική παθογένεια. Αυτά είναι συμπτώματα. Στο κέντρο του πασόκ, ο πυρήνας της ασθένειας, ο καρκίνος ο ίδιος, είναι η ιδέα και η λαχτάρα για τη συγκέντρωση της ισχύος και του χρήματος σε ένα κέντρο, σε μία χειραγωγίσιμη πηγή. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του πασόκ. Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι αυτή είναι και η κεντρική ιδέα του σοσιαλισμού, ο οποίος όπου έχει δοκιμαστεί ατόφιος, έχει γεννήσει ανελεύθερες, φτωχιές μπανανίες. Όπως και να ‘χει, στο κέντρο του πασόκ είναι η ιδέα ενός πανίσχυρου κράτους-δόγματος που διαχειρίζεται όλο το χρήμα και το μοιράζει στους πιστούς-πελάτες-πολίτες κατά την κρίση του εκάστοτε διαχειριστή. Από εκεί ξεκινούν όλα. Το πασόκ είναι το κράτος-μαστός που έχουν ανάγκη οι πολίτες-βρέφη για να θηλάσουν. Δεν υπάρχει αλλού γάλα. Δεν πρέπει να υπάρχει αλλού γάλα. Μακριά από τη θηλή του πασόκ υπάρχει καταστροφή, ανεργία, εργοδοτική ασυδοσία και, ακόμα χειρότερα, φιλελευθερισμός. Όσοι θέλουν να μας πάρουν τη θηλή είναι γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι, ή απ’ ευθείας ξένοι.

Όταν μας την παίρνουν, ή όταν μας κόβουνε το γάλα και ρουφάμε και δε βγαίνει, κλαίμε.

Πλέον θα μπορούσαμε να αλλάξουμε και επισήμως όνομα, να μην είμαστε Έλληνες, να λεγόμαστε επισήμως αυτό που είμαστε: Πασόκοι. Και ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μην υπάρχει, το πασόκ αντέχει, συνεχίζει, επιβιώνει. Είμαστε εμείς. Αυτή είναι η χώρα μας.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τώρα η χώρα μας ενδέχεται να διαλύεται. Το γάλα μπορεί να στερέψει ακόμα και ολοσχερώς, ίσως και για δεκαετίες. Θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για το πασόκ, αυτή. Ως τώρα, τα τελευταία πέντε χρόνια, αντέχει αξιοθαύμαστα. Κερδίζει σε όλες τις εκλογές. Τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις πασόκ, που υπηρετούν ελαφρώς διαφορετικούς πελάτες, αλλά τις ίδιες βασικές αρχές. Ένα κράτος-μαστός, να έχουμε να ρουφάμε, αυτό είναι το ζητούμενο, πάσει θυσία.

Τι θα γίνει τώρα, όμως, που φαίνεται ότι φτάνουμε στο κανονικό, ακραίο τέλος; Θα αντέξει κι αυτή την πρόκληση το πασόκ; Θα ξεπεράσει κι αυτό το σκόπελο; Και με τι μορφή; Για την τρέχουσα κυβέρνηση, που παλεύει αξιοθαύμαστα να κρατήσει το πασόκ μας ζωντανό, ο στόχος είναι προφανής: Και να καταστραφούμε, και να χαθεί κι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, ελπίζουν πως θα καταφέρουν να κρατήσουν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά μας ζωντανά, το μαστό να κατεβάζει γάλα, οποιοδήποτε γάλα, έστω και δραχμένιο (δηλώνουν έτοιμοι για τη ρήξη), για όλα τα κρατικοδίκαιτα βρέφη-πελάτες-πολίτες, το μοναδικό πράγμα που μας ενώνει, αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε. Ελπίζουν, διαπραγματευόμενοι στις Ευρώπες, πως θα κρατήσουν το πασόκ ζωντανό και αύριο.

Κι ας το λένε, τότε, σύριζα.

Ναύπλιο, πως μια πόλη μπορεί να γίνει ηγέτιδα

Δεν αμφιβάλλω ότι αυτοί που θήτευσαν στο δημαρχιακό θώκο επαρχιακών πόλεων όπως των Τρικάλων, της Λαμίας ή της Κοζάνης, μπορεί να έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και να έχουν αναβαθμίσει τις πόλεις τους. Όμως πάντοτε ήθελα να βρω έναν τρόπο να εκφράσω το πιστεύω μου ότι το Ναύπλιο δεν είναι σαν όλες τις άλλες πόλεις και δεν αρκεί να γίνονται έργα πεζοδρομήσεων ή να συλλέγονται σωστά τα απορρίμματα (που ούτε αυτά τα στοιχειώδη δεν γίνονται εδώ)
Πως όμως θα μπορούσα να εκφράσω το γεγονός ότι είμαστε ευλογημένοι που ζούμε σε έναν εξαίρετο τόπο, χωρίς μάλιστα να φανώ και προσβλητικός για τις άλλες πόλεις;
Και ποια είναι αυτά τα στοιχεία που καθιστούν το Ναύπλιο ως μια πόλη εφάμιλλη των πολύ σπουδαίων μικρών σοφιστικέ πόλεων της Ευρώπης;
Και τελικά που βρίσκεται το εδικό βάρος μιας εξαιρετικής πόλης στην οποία μπορεί να ζει κάποιος και την οποία αξίζει κάποιος άλλος να την επισκεφθεί;
Πως θα ξεφύγουμε από τη λογική ότι όλα τα καλά και τα δεινά εκπορεύονται από τους πολιτικούς τοπικούς άρχοντες; Πως θα τους καταστήσουμε κομπάρσους στη ζωή μας;
Ομολογώ ότι δεν τα είχα και πολύ ξεκαθαρισμένα, ουδέ και είχα τη δυνατότητα, αυτά τα ολίγα που σκεφτόμουν να τα εκφράσω και σωστά.
Και τότε. πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα άρθρο του Νίκου Βατόπουλου στην Καθημερινή , που ομιλεί για τη Ρόδο, αλλά παράλληλα κάνει και μια αναφορά και στο Ναύπλιο, ότι εμείς και αυτοί και η Κέρκυρα έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε πόλεις ηγέτιδες μαζί με τη Βαλέτα, το Εστορίλ και το Ντουμπρόβνικ (να σχεδιάσω ταξείδι για το Εστορίλ, όπου δεν έχω πάει). Και το άρθρο αυτό με ταρακούνησε.
Απομονώνω μερικές φράσεις από το θαυμάσιο αυτό άρθρο πριν σας το παραθέσω αυτούσιο:
"Αλλά, βέβαια, δεν είναι η «εικόνα», αλλά οι άνθρωποι που τη συνθέτουν. Ευτυχώς, στη Ρόδο, (Ναύπλιο) υπάρχει αυτό που θα χαρακτήριζα «κρίσιμη μάζα», η οποία υποχρεωτικά πρέπει να ανθεί έξω από κρατικές δομές και γραφειoκρατικούς αναχρονισμούς."
"Το θέμα είναι να υπάρχει ζύμωση και αλληλοτροφοδότηση. Παρότι έκπληκτος είδα τη Ρόδο (Ναύπλιο) άδεια από ξένους τουρίστες (ενώ θεωρεί κανείς αυτονόητο τον χωρίς διακοπή τουρισμό σ’ ένα μέρος σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος, με αυτό το brand name), η πόλη είναι εξόχως γοητευτική. Την πρόβαλα σε μια οθόνη μέλλοντος, όπου είδα την ανάδειξη του πλούτου της, που είναι το σύνθετο ιστορικό παρελθόν της. Για τη Ρόδο (Ναύπλιο) θα έπρεπε να ταξιδεύουν απ’ όλον τον κόσμο όχι μόνο όσοι τη χρησιμοποιούν ως διασκεδαστήριο, αλλά οι φιλίστορες και οι καλλιεργημένοι αστοί. Υπάρχει όλη η υποδομή και η πόλη απαντά στα ερωτήματα της διεθνούς σκέψης για την πολυπολιτισμικότητα, τη συνοχή, τη συνύπαρξη."
"Είναι κρίμα να έχεις μια πόλη με αυτό το απόθεμα και να μην μπορείς να την κάνεις πρωταγωνίστρια σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο. Αλλά πολλά μπορούν να γίνουν. Και καλά μυαλά υπάρχουν και διεθνής εμπειρία άφθονη."

Ρόδος, πώς μια πόλη μπορεί να γίνει ηγέτιδα

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ενα Σαββατοκύριακο στη Ρόδο, με αφορμή μια ομιλία για την αστική αυτογνωσία, ως μοχλό ανάπτυξης, γνωριμία με ανθρώπους της πόλης, περπάτημα και ώσμωση με μια πόλη τεραστίων δυνατοτήτων, γεννούν «νέα σκέψη». Αυτή η σκέψη είναι πλούτος, είναι νέο προϊόν, είναι υλικό που γονιμοποιείται, μεγαλώνει, παρασύρει, τροποποιείται, αλλάζει και εκτινάσσεται.

Η Ρόδος με απασχόλησε για πρώτη φορά ως περίπτωση πόλης, που μπορεί να καταστεί ηγέτιδα στη δικτύωση, ελληνική και διεθνή, με άλλες πόλεις παρόμοιων χαρακτηριστικών, από την Κέρκυρα, το Ναύπλιο και τη Βαλέτα ως το Miami South Beach και το Εστορίλ ή το Ντουμπρόβνικ. Η εξωστρέφεια και η δικτύωση στην εποχή της νέας αστικής αυτογνωσίας (η νέα συνείδηση του πολίτη σε ένα φορτωμένο σήματα περιβάλλον) είναι ένας μοχλός προς τα άνω, ένας τρόπος ανέλκυσης μιας κοινωνίας μακριά από την τυποποίηση και την ανακύκλωση μιας κουρασμένης εικόνας.

Αλλά, βέβαια, δεν είναι η «εικόνα», αλλά οι άνθρωποι που τη συνθέτουν. Ευτυχώς, στη Ρόδο, υπάρχει αυτό που θα χαρακτήριζα «κρίσιμη μάζα», η οποία υποχρεωτικά πρέπει να ανθεί έξω από κρατικές δομές και γραφειoκρατικούς αναχρονισμούς. Η μη κερδοσκοπική εταιρεία RICHeS (Rhodes International Culture & Heritage Society) συνθέτει τις ιδέες και τις δράσεις αφοσιωμένων πολιτών της Ρόδου, Ροδιτών ή όχι, όπως οι Χρίστος Μαλιαράκης, Erik Bruns, Νεκταρία Δασακλή και πολλοί άλλοι, που στον όποιον ελεύθερο χρόνο τους, χωρίς κανένα κέρδος, δημιουργούν ευκαιρίες στους πολίτες για ιστορική αυτογνωσία. Είδα την εξαιρετικού επιπέδου έκθεση που είχαν δημιουργήσει «Ο ταλαντούχος γιατρός Hedenborg» (που είχε ζήσει στη Ρόδο από το 1840 ώς το 1864) και έλαβα μέρος στη σειρά ομιλιών Studium Generale, που γίνονται για δεύτερη χρονιά, με ομιλητές από διάφορες ειδικότητες. Στις 14 Μαρτίου, στο πλαίσιο αυτής της σειράς, θα μιλήσει η ιστορικός Χρύσα Μαλτέζου με θέμα «Η Βενετία των Ελλήνων».

Το θέμα είναι να υπάρχει ζύμωση και αλληλοτροφοδότηση. Παρότι έκπληκτος είδα τη Ρόδο άδεια από ξένους τουρίστες (ενώ θεωρεί κανείς αυτονόητο τον χωρίς διακοπή τουρισμό σ’ ένα μέρος σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος, με αυτό το brand name), η πόλη είναι εξόχως γοητευτική. Την πρόβαλα σε μια οθόνη μέλλοντος, όπου είδα την ανάδειξη του πλούτου της, που είναι το σύνθετο ιστορικό παρελθόν της. Για τη Ρόδο θα έπρεπε να ταξιδεύουν απ’ όλον τον κόσμο όχι μόνο όσοι τη χρησιμοποιούν ως διασκεδαστήριο, αλλά οι φιλίστορες και οι καλλιεργημένοι αστοί. Υπάρχει όλη η υποδομή και η πόλη απαντά στα ερωτήματα της διεθνούς σκέψης για την πολυπολιτισμικότητα, τη συνοχή, τη συνύπαρξη.

Δεν νοείται να μην προβάλλονται η Ιταλοκρατία και τα οθωμανικά μνημεία ως κομμάτια μιας περήφανης, ενιαίας ροδιακής ταυτότητας. Ολα είναι «Ρόδος» και γι’ αυτό σαγηνεύει η πόλη.

Αδιανόητα κωλύματα

Ομως, είναι εξωφρενικό να μην έχει επιτευχθεί ακόμη απεμπλοκή του έργου για την αποκατάσταση του Εθνικού Θέατρου, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει συναυλίες και παραστάσεις θεάτρου και όπερας διεθνούς επιπέδου. Η πολιτιστική ανάπτυξη που φέρνει θέσεις εργασίας, κύρος και φήμη, είναι μέρος ενός σύγχρονου, ανοικτού διαλόγου με όλους μέτοχους: την κεντρική πολιτική σκηνή, την τοπική αυτοδιοίκηση, την Περιφέρεια, το Πανεπιστήμιο, τον κόσμο του τουρισμού, τους συνειδητοποιημένους ιδιώτες.

Είναι πλήρως απογοητευτική η κατάσταση στην Παλιά Πόλη, που ανήκει στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco από το 1988. Πέραν από τα απίθανα και πέραν πάσης φαντασίας ωράρια μουσείων και κέντρων πληροφόρησης σ’ ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Ελλάδος, υπάρχει η αποτρόπαιη ηχορύπανση το καλοκαίρι, η κουλτούρα του πλαστικού, του κράχτη, του τσαντιριού κάθε μικροπωλητή, της ευτέλειας. Δυστυχώς, είναι η αλήθεια. Πηγαίνετε στο Συντριβάνι, τώρα που είναι ακόμη όλα κλειστά. Δείτε τα πλαστικά «τεντόπανα», τις επιγραφές και σκεφτείτε τον Αύγουστο!

Οι επιγραφές του Δήμου είναι όλες βανδαλισμένες. Είναι κρίμα να έχεις μια πόλη με αυτό το απόθεμα και να μην μπορείς να την κάνεις πρωταγωνίστρια σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο. Αλλά πολλά μπορούν να γίνουν. Και καλά μυαλά υπάρχουν και διεθνής εμπειρία άφθονη.

(Η πρώτη φωτογραφία είναι του Χρήστου Παλαμήδη. Η δεύτερη της Βούλας Τσιλιμπή και η τρίτη του Γιώργου Κόνδη με τους πεμπτιανούς. Και τις τρεις φωτογραφίες τις "απαλλοτρίωσα" από την ομάδα Περπατώ Ναύπλιο. Φωτογραφίζω Ναύπλιο)

Επιτέλους. Αποφασίστηκαν τα αυτονότητα για την μαρίνα

Και όμως αγαπητοί μου φίλοι. Ο τελευταίος σχεδιασμός για το λιμάνι ουσιαστικά καταργεί το σχεδιασμό να γίνει μαρίνα πέρα από την Ανατολική προβλήτα με τα κολοσσιαία κτήρια στη χερσαία ζώνη. Είμαι βέβαιο ότι ουδόλως αντιληφθήκατε, ότι όλα αυτά που σας τσαμπούναγαν τόσα χρόνια δεν θα γίνουν. Και όμως ο καινούργιος σχεδιασμός του λιμανιού έτσι όπως βγήκε στη διαβούλευση και ουδείς εξέφρασε κάποια αντίρρηση επί τούτου, προβλέπει τη δημιουργία με πλωτές εγκαταστάσεις αγκυροβολίου τουριστικών σκαφών είτε ανατολικά, είτε δυτικά του Πι. Οπότε είναι αυτονόητο ότι πλέον δεν υφίσταται στην πραγματικότητα σχέδιο για δημιουργία νέας μαρίνας, όταν, μπροστά ακριβώς από την παλιά πόλη θα μπορούν να ελλιμενισθούν 100 με 150 μικρά,μεσαία και μεγάλα τουριστικά σκάφη.  Τέρμα η μαρίνα έτσι όπως την οραματίσθηκαν τόσα χρόνια οι μεγαλομανείς τοπικοί πολιτικοί μας ταγοί.

Πόσες και πόσες φορές έχω πει τα αυτονόητα. Επτά ολόκληρα χρόνια τα φωνάζω. Και ουδείς άκουγε. Και έχανε το Ναύπλιο. Και ασχολιόντουσαν αυτοί που ψηφίζετε με μελέτες έργων ισάξιων των Φαραώ. Και πληρωνόντουσαν οι μελέτες για να κορδώνονται οι πολιτικοί μας. Και την ίδια στιγμή υπήρχαν τα χρήματα στο προηγούμενο ΕΣΠΑ για να γίνουν τα έργα που σήμερα μετά από μια άπρακτη επταετία σχεδιάζονται. Και τα χάσαμε, διότι η τοπική πολιτική ηγεσία εκινείτο σε άλλο γαλαξία. Τι το πιο απλό και λογικό να έχουμε εδώ και χρόνια κατασκευάσει ένα αγκυροβόλιο μικρών και μεγάλων τουριστικών σκαφών μπροστά από την παλιά πόλη. Τι το περίεργο έλεγα επί τόσα χρόνια; Μα δεν αντιλαμβανόντουσαν το αυτονόητο που συμβαίνει σε όλες τις τουριστικές πόλεις όλης της υφηλίου, η μαρίνα-αγκυροβόλιο να βρίσκεται στον τουριστικό λιμένα και οι εμπορικές δραστηριότητες πιο μακρυά; Ήθελαν όμως μια μαρίνα τεραστίων διαστάσεων με κτήρια χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. 
Και οι επαγγελματίες έχαναν κάθε χρόνο χρήματα και κάποια άτομα έμεναν άνεργοι και έσοδα χανόντουσαν για τον Δήμο και για το Δημόσιο. Και από πάνω πληρώσαμε και χιλιάδες ευρώ για μια μαρίνα, που, έτσι όπως σχεδιάσθηκε, και εκεί που χωροθετήθηκε δεν θα γινόταν ποτέ.
Αλλά τους ψηφίζατε να πάρει η οργή, σε βάρος των συμφερόντων της πόλης και των δικών σας, χωρίς να αντιλαμβάνεσθε τί πράττετε πιστεύοντας σε πομφόλυγες.
Και τελικά τώρα μπήκε επιτέλους η ταφόπλακα στα μεγαλεπήβοπολα σχέδια που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν. Διότι ο νέος σχεδιασμός του λιμανιού προβλέπει τη δημιουργία μαρίνας δίπλα στο Πι, έτσι όπως εγώ, ολομόναχος, φώναζα από το 2008. Και δεν πρόκειται να γίνουν διότι πλέον δεν θα βρεθεί ηλίθιος επιχειρηματίας να επενδύσει εκατομμύρια για την κατασκευή μιας μαρίνας, την οποία ουδείς θα προτιμά, αφού θα μπορεί να δένει το μικρό και μεγάλο του γιωτ στο καλύτερο σημείο του Ναυπλίου. 
Τέρμα λοιπόν στους ηλίθιους σχεδιασμούς που μας κόστισαν  πολλά χρήματα για μελέτες και κυρίως χρόνο.
Ιδού λοιπόν ο νέος σχεδιασμός της νέας μαρίνας έτσι όπως εγώ φώναζα επί τόσα χρόνια. Δείτε  την χωροθέτηση της νέας μαρίνας δίπλα στο Πί

Το ζητούμενο είναι πλέον να γίνουν όλα όσα ζητούσα από τις 23 Νοεμβρίου 2008. Παραθέτω λοιπόν εκ νέου αυτά που είχα μονότονα έλεγα τα οποία οι τοπικοί μας Φαραώ δεν λάμβαναν υπόψη.


Έγραφα τότε,στις 23 Νοεμβρίου 2008 στην ανάρτησή μου με τίτλο "το λιμάνι της ταλαιπωρίας" μεταξύ των άλλων τα εξής: "Δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητο ότι μια μαρίνα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ιστορικό κέντρο. Έτσι θα δημιουργηθεί μια πολύ καλύτερη σχέση του επισκέπτη, ερασιτέχνη της θάλασσας, με την πόλη. Δεν είναι δυνατόν να τον οδηγήσουμε μακρυά δίπλα στα αδρανή και στο εμπορικό λιμάνι. Είναι αδιανόητο να τοποθετήσουμε τα μικρά τουριστικά σκάφη μέσα στα διασταυρούμενα ηχητικά πυρά των κέντρων της παραλιακής και των μπαρ της Μπουμπουλίνας. Δεν μπορούμε στα σοβαρά να αναζητάμε τον καλό τουρισμό και ταυτόχρονα να τον ραίνουμε με άμμους και χώματα. Τι λέτε; Πιστεύετε σοβαρά ότι μια τέτοια μαρίνα θα γεμίσει από σκάφη; Ποιοι ηλίθιοι θα επισκεφθούν το λιμάνι της ταλαιπωρίας και τη ρύπανσης, που θα τους αφήσει ξύπνιους όλη τη νύκτα; Δεν είναι επίσης λογικό να επιζητούμε τη δημιουργία μιας μαρίνας που στην ουσία θα αποτελεί το χειμερινό «πάρκινγκ» των σκαφών των Αθηναίων, πράγμα που θα προσφέρει ελάχιστο όφελος για την πόλη και τεράστιο βάρος με τη μόλυνση του Αργολικού κόλπου. Ας επιδιώξουμε λοιπόν το πολύ απλό, την άριστη εξυπηρέτηση των διερχομένων σκαφών που θα επισκέπτονται την πόλη μας, πράγμα που θα δημιουργήσει ένα τεράστιο όφελος για όλους. Ο χώρος του λιμανιού μπροστά από τον Αμφιτρύωνα είναι ο κατάλληλος και με μια μικρή επένδυση είναι δυνατόν σε ελάχιστο χρόνο να έχουμε μία μαρίνα, που δεν θα μολύνει και που θα έχει όλες τις υποδομές να δεχθεί μικρά και μεγάλα τουριστικά σκάφη. Το καλοκαίρι του 2009 θα μπορούσε να είναι έτοιμη. Αντί λοιπόν να ακούμε τις μεγαλοστομίες που τόσα χρόνια δεν έχουν γίνει πραγματικότητα και που δεν θα προσφέρουν τα αναμενόμενα, ας κάνουμε τα λογικά και τα εύκολα με άμεσο όφελος για την πόλη" 
Έγραψα ξανά στις 3 Ιουλίου του 2012 στην ανάρτησή μου με τίτλο: "Κάθε λιμάνι και καημός" μεταξύ των άλλων τα εξής: "Χωροθετήθηκε η θέση της μαρίνας μακρυά από την πόλη, πέρα από το εμπορικό λιμάνι και συγκεκριμενοποιήθηκαν τα σχέδια της φαντασίας των μελετητών. Κτήρια χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, για τη δημιουργία ενός νέου εμπορικού κέντρου και σημείου διασκέδασης και λιμενικές εγκαταστάσεις κατάλληλες για χειμερινό πάρκινγκ σκαφών. Το όλο σχέδιο δεν είχε καμία σχέση με τη δημιουργία ενός οργανωμένου αγκυροβολίου τουριστικών σκαφών με άμεση σύνδεση με την πόλη, τη ζωή της, τα καταστήματα. Και βέβαια μετά το πολυτελέστατο και πανάκριβο σχέδιο, που δημοσιεύθηκε  στο ΦΕΚ πριν από τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, τα πάντα οδηγήθηκαν σε τέλμα. Πρότεινα και πίστευα ειλικρινά ότι θα ήταν δυνατόν το 2009 να είχαμε μια μαρίνα στο Ναύπλιο. Κανείς από τους αρμόδιους δεν με άκουσε. Οι πολίτες επέλεξαν και πάλι το δημοτικό σχήμα που προωθούσε τις πολυτελείς επενδύσεις, τα πανάκριβα έργα, τα αδύνατα στην πράξη ΣΔΙΤ. Έτσι τέσσερα χρόνια μετά, οργανωμένο αγκυροβόλιο τουριστικών σκαφών, είτε μπροστά από τον Αμφιτρύωνα, είτε από το Πί μέχρι την οδό Σωφρόνη δεν πρόκειται να έχουμε, αν δεν πάρουμε χαμπάρι, ότι το σχέδιο όχι μόνον δεν είναι ωφέλιμο, αλλά ούτε και δυνατό."
Έγραψα και στις 3 Αυγούστου 2012 στην ανάρτησή μου με τίτλο:" Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει"
μεταξύ των άλλων τα εξής: "Μονίμως η άλλη πρόταση έλεγε ότι πρέπει με συγκεκριμένο σχέδιο να ετοιμάζονται ολοκληρωμένοι φάκελοι για υποβολή για χρηματοδότηση χρήσιμων έργων που θα δώσουν ανάσα στον τόπο και στον δοκιμαζόμενο Αναπλιώτη πολίτη.Δεν εισακουσθήκαμε.Και σήμερα επιβεβαιώνεται η άλλη πρόταση από την απάντηση του Υπουργού στο βουλευτή Αργολίδας Ανδριανό. Ένα από τα πιο σημαντικά  έργα που πρέπει να γίνουν στο Ναύπλιο και που θα μπορούσε να προσφέρει πολλαπλασιαστικά οφέλη στην τοπική οικονομία είναι η εκβάθυνση της εισόδου του λιμανιού ώστε να είναι δυνατή η πρόσδεση κρουαζιεροπλοίων. Οι πάντες αυτό προσδοκούν. Και όμως. Ο υπουργός απαντά ότι σήμερα δεν έχουμε καν εγκεκριμένη μελέτη προκειμένου να ολοκληρωθεί ο φάκελος για τη χρηματοδότηση του έργου. Ακόμα περιμένουμε τη σύμφωνη γνώμη των αρμοδίων υπηρεσιών. Αβελτηρίες δεκαετίας και πλέον. Και τώρα τρέξτε ποδαράκια μου που έλεγε και ο Αστυνόμος Σαϊνης. Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει, που έλεγε και ο Φράνκο. Λιμάνι γιοκ. Τη χάσαμε τη Μάλτα, όπως την είχε χάσει και ο Τούρκος κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου, όπως αναφέρουν οι κακές γλώσσες.

Και να ήταν μόνον το λιμάνι....Το Μπούρτζι;Το Ενετικό κτήριο του Αγίου Γεωργίου;

Το Καστράκι στην Ασίνη (το τμήμα που αφορά το Δήμο μας);"

Ξαναέγραψα και άρχισα να γίνομαι κουραστικός και στις 19 Ιουνίου 2013 στην ανάρτησή μου με τίτλο: "Για τον λιμένα τ΄ Αναπλιού Μια ιστορία από το μέλλον (2029) Ξεχνάω ρε γαμώτο, ξεχνάω....." μεταξύ των άλλων τα εξής: "Για πείτε μου εσείς που μας κυβερνάτε τόσα χρόνια και που σήμερα είστε με χαμόγελα επιτυχίας. Γιατί αποσιωπάτε το γεγονός ότι όλη η ιστορία με τη μελέτη της μαρίνας του Ναυπλίου και της χωροθέτησής της ήταν ένα τεράστιο φιάσκο που έμεινε στα χαρτιά, τα ωραία λόγια και τις όμορφες υποσχέσεις; Θα συμφωνήσετε Τάκη, Χρήστο, Δημήτρη, Σταύρο και όλοι εσείς που υποστηρίξατε το να γίνει μια μαρίνα με γιγαντιαίες χερσαίες εγκαταστάσεις και μακρυά από το τουριστική κομμάτι της πόλης μας, ότι η όλη ιστορία της μαρίνας ήταν μια μεγαλειώδης μπούρδα που ποτέ δεν θα υλοποιηθεί; Έχουμε έστω και σήμερα το θάρρος να αλλάξουμε τη χωροθέτηση και την όλη λογική του έργου  ώστε να φτιάξουμε ένα ωραίο αγκυροβόλιο για σκάφη, στα οποία θα παρέχουμε όλες τις ανέσεις, μέσα στο λιμάνι μπροστά από την παλιά πόλη, έτσι ώστε να υπάρξει η μεγαλύτερη οικονομική διασύνδεση των επισκεπτών με τις τουριστικές επιχειρήσεις;"

Ας αποφασίσουμε επιτέλους οριστικά και αμετάκλητα, για να μην κοροϊδεύουμε τους πολίτες, ότι έργα για μαρίνα έτσι όπως είχαν αρχικά σχεδιασθεί δεν πρόκειται να γίνουν και ας αγωνισθούμε να γίνουν τα έργα για το τουριστικό αγκυροβόλιο δίπλα στο Πί, όπως είναι ο καινούργιος σχεδιασμός. Χρήματα υπήρχαν στο προηγούμενο ΕΣΠΑ και απολέσθηκαν. Ας φτιάξουμε λοιπόν πλήρη φάκελλο για το καινούριο Κοινοτικό πρόγραμμα.
Και αν επιθυμούμε να έχουμε τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από την νέα μαρίνα πρέπει να αγκαλιάσουμε την έκθεση με τα μικρά και μεγάλα γιωτ, που θα γίνει στο Ναύπλιο για δεύτερη χρονιά στις αρχές Μαίου.
Και απ΄ότι ακούω, ελπίζω οι πληροφορίες μου να είναι λανθασμένες,  έχουν αφήσει έναν μόνον άνθρωπο να τρέχει. Η Περιφέρεια δεν θα χρηματοδοτήσει φέτος την έκθεση, ωσάν να υπάρχει κάποια πιο σημαντική εκδήλωση στην πόλη μας που μπορεί να φέρει έσοδα και να δημιουργήσει δουλειές για νέους στο διηνεκές. Και ο Δήμος μας ουσιαστικά αδιαφορεί. Και πλέον ακούγεται ότι υπάρχει κίνδυνος του χρόνου η έκθεση να μετακομίσει στην Μύκονο. Θα είναι κρίμα, τώρα που έγινε η στροφή με τη νέα ορθή χωροθέτηση της μαρίνας και με τα έργα που γίνονται στο λιμάνι μας, να απολέσουμε ένα σημαντικό γεγονός, που μπορεί να απογειώσει την τοπική οικονομία.

(Δεν ανέβασα όμορφες φωτογραφίες από την περσινή σύναξη των τουριστικών σκαφών στο Ναύπλιο. Η φωτογραφία πάνω πάνω στην ανάρτηση είναι από την ομάδα "Περπατώ και Φωτογραφίζω Ναύπλιο". Η δεύτερη φωτογραφία αποτελεί την αισιόδοξη ματιά μου για το μέλλον του λιμανιού)

Πουνέντες. Ο άνεμος του Ναυπλίου

Κάτι πολύ αστείο πρέπει να θυμήθηκαν οι κυρίες αυτές και ξεκαρδίστηκαν
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί όταν "αναχωρεί" κάποιος μεγάλος σε ηλικία, το γιατί αμελήσαμε να   μαγνητοφωνήσουμε τις αναμνήσεις του για το παρελθόν στην πόλη μας.
Ο βιολογικός θάνατος ενός παλαιού Αναπλιώτη εκτός από την θλίψη που  μπορεί να προκαλέσει σε συγγενείς και φίλους του, είναι και μια απώλεια για τη συλλογική τοπική μας μνήμη. Κάτι χάνουμε σε αυτόν τον τόπο οριστικά και αμετάκλητα. Επειδή ουδείς φρόντισε να συλλέξει το υλικό. Και έτσι αυτό χάνεται καθημερινά στους πουνέντηδες του χρόνου, που είναι και οι συχνοί άνεμοι που πνέουν και ταλαιπωρούν την πόλη μας.
Δεν θα ήταν κάτι σημαντικό για το Ναύπλιο η δημιουργία ενός μουσείου προφορικής τοπικής ιστορίας;
Πόσες και πόσες ιστορίες σπουδαίων ανθρώπων που έχουν παίξει ρόλο στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, αλλά και στους τομείς της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των καλών τεχνών δεν θα μπορούσαν να διηγηθούν τα σοκάκια της πόλης, τα κτήρια, οι δημόσιοι χώροι, μέσω των αναμνήσεων των ατόμων που ακόμα αναπνέουν, θυμούνται και μπορούν να διηγηθούν;
Δεν πρέπει να αργοπορούμε.
Ας αρχίσουμε να συλλέγουμε  τις λαλιές. Διότι αυτές κάποια στιγμή χάνονται μιας και δια παντός. Δεν είναι σαν τα βιβλία και τα ντοκουμέντα, που έχεις τη δυνατότητα κάποια στιγμή να τα ανασύρεις από κάπου. Εξαερώνονται οι θύμησες και είναι αδύνατον να γυρίσουν πίσω. Αυτός ο πουνέντες θα τις πάρει ανεπιστρεπτί. Αλλά τον ίδιο άνεμο μπορούμε εμείς οι Αναπλιώτες να τον εκμεταλλευθούμε σαν άνεμο ευεργέτη και να τον αιχμαλωτίσουμε. Πουνέντες θα είναι αν τον αφήσουμε να μας πάρει και να μας σηκώσει, ζέφυρο όμως θα τον πούμε, έτσι με το αρχαιοελληνικό του όνομα, αν θελήσουμε  να τον εκμεταλλευθούμε.
Έγινα ρομαντικός.
Όμως όχι ουτοπικός.
Μην μου πείτε ότι είναι αδύνατο αυτό το εγχείρημα.
Ένας σπουδαίος φίλος που άφησε τα πατήματά του σε αυτήν την πόλη σκηνοθετώντας πολλά θεατρικά έργα, και σήμερα είναι αντιδήμαρχος Χαλανδρίου σε θέματα πολιτισμού, ξεκίνησε ένα μουσείο προφορικής ιστορίας για το προάστιο αυτό των Αθηνών.
Και δεν θάθελα να υπερηφανευθώ, όμως ακράδαντα πιστεύω, ότι στ΄Ανάπλι, μπορείς να ανακαλύψεις σε σκοτεινά σημεία πολλά περισσότερα χνάρια και αποτυπώματα στις πλατείες, στις δρομόσκαλες, τις κρήνες, τα Βενετσιάνικα λιοντάρια, στις ντάπιες, στα νεοκλασσικά, στα λαϊκά σπίτια της Πρόνοιας και στα προσφυγικά του Συνοικισμού. Εδώ μπορείς να ακούσεις τους ήχους από τα πατήματα των ηρώων, των σπουδαίων του πολιτισμού, των πρώτων τουριστών, των απλών ανθρώπων.  Και θα είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο για το Ναύπλιο, αλλά για όλη την πατρίδα όλα αυτά να συγκεντρωθούν.
Ενθυμούμαι την μεγάλη κυρία του Ναυπλίου, την Κατίνα Κωστούρου να διηγείται αυτά που άκουσε από άτομο που είχε προσωπικά γνωρίσει και υπηρετήσει  τον Καποδίστρια.
Ενθυμούμαι και τη γιαγιά μου να μου ιστορεί την επίσκεψη που η ίδια είχε κάνει με την μητέρα της, κοριτσάκι τότε αυτή, στην Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου
Δεν πρέπει να χάνονται όλα αυτά.
Έχουμε σήμερα μια ευτυχή συγκυρία.
Το Ίδρυμα Καποδίστρια έχει ένα πολύ αξιόλογο Διοικητικό Συμβούλιο.
Στην ομάδα των παλαιών φωτογραφιών του Ναυπλίου, έχει μαζευτεί ένα πρώτο υλικό, που μπορεί να αξιοποιηθεί.
Ο Σύλλογος Παλαμήδης με το νέο του Διοικητικό Συμβούλιο είναι πολύ ενεργός και οι άνθρωποί του με όρεξη για δουλειά.
Έχουμε την ευτυχή συγκυρία και στην πόλη μας να  υπάρχει και να λειτουργεί ένα από τα πλέον σπουδαία παγκοσμίως πολιτιστικά ιδρύματα.
Ο ΔΟΠΠΑΤ θα μπορούσε να βοηθήσει.
Το Ιστορικό Αρχείο κάνει αξιόλογη δουλειά.
Ας μαζευτούμε όλοι μαζί με πρωτοβουλία, θα έλεγα, του Ιδρύματος Καποδίστρια.