Το γειτονικό μας Τολό διαθέτει έναν από τους πιο μαγευτικούς τόπους για να κάνει κάποιος μπάνιο. Ο κλειστός κόλπος σε συνδυασμό με τα νησιά του δημιουργεί μία μοναδική στον κόσμο θαλάσσια λίμνη.
Κάποιες ταβέρνες προσφέρουν εκπληκτικό φρέσκο ψάρι σε προσιτές τιμές.
Όμως τολμάει κάποιος τοπικός πολιτευτής να εκστομίσει όλη την αλήθεια έτσι όπως πραγματικά την αντιλαμβάνεται;
Τολμάει ο Γιάννης ο Μανιάτης, ο Γιάννης Αδριανός, ο Δημήτρης Κοδέλας και όλοι όσοι έθεσαν υποψηφιότητα στις τελευταίες εκλογές να τα πουν έξω από τα δόντια;
Τολμούν να πουν αυτό που πιστεύουν και που είναι κοινό τοις πάσι μυστικό, με κίνδυνο να δυσαρεστήσουν πελάτες-ψηφοφόρους;
Όχι δεν τολμάνε. Εγώ θα μιλήσω, όχι διότι το παίζω γενναίος, αλλά διότι απλούστατα δεν είμαι πλέον πολιτευτής και επομένως ας πουν ό,τι θέλουν γι΄αυτά που εγώ θα πω.
Διάβασα λοιπόν τις προάλλες ένα άρθρο στο Βήμα, που μας τα ρίχνει αγρίως για το γειτονικό μας Τολό.
Να το άρθρο του Γιάννη Ζουμπουλάκη
"Σαλάτα «Ξου»
του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Κάποτε το Τολό έσφυζε από κόσμο. Στη δεκαετία του 1980 ήταν ένα από τα πιο in μέρη της Αργολίδας, αν όχι ολόκληρης της Πελοποννήσου. Σημείο στο χάρτη για τους «επιδρομείς» της Επιδαύρου που ήθελαν να «κλέψουν» μια βραδιά παραπάνω οπότε εκεί διανυκτέρευαν. Μπάνιο, φύση, θέα αλλά και υπέροχα σημεία για εξόδους. Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνη την εποχή στο Τολό; Rainbow, Sunrise, Johnny's Bar, Memory, Γορίλας.
Το χρήμα έρεε άπλετο. Το ίδιο και η όρεξη για δουλειά.
Σήμερα τι υπάρχει άραγε στο Τολό; Oxι πολλά. Αν περάσεις από εκεί θα νιώσεις απέραντη θλίψη. Το μέρος είναι ξεπεσμένο, ξεχασμένο, γερασμένο και μίζερο. Ζει από το Σαββατοκύριακα.
Μαθαίνω από ανθρώπους της περιοχής ότι το Τολό, είναι ένας τόπος που κατάφερε σπαθί του να… διώξει μόνος του κόσμο. Τους παλιούς πελάτες του. Τους Αγγλους, τους Γάλλους και τους Γερμανούς μεμονωμένους τουρίστες που έδωσαν την θέση τους στον φτηνό τουρισμό των πακέτων των 100 ευρώ. Με φακές και φασολάδα για δείπνο. Σήμερα, το Τολό είναι ένας καλός τόπος για να αγοράζουν ελιές και οπωρικά και να τις πηγαίνουν πίσω στην πατρίδα τους!
Ενδεχομένως η σαλάτα ξου που κυκλοφορεί σαν έκφραση στο Τολό να μην είναι χαρακτηριστικό μόνον του Τολού αλλά να κυκλοφορεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ξού όπως ξένος. Η διαφορά είναι τρία ευρώ. Οκτώ κάνει η ξου, πέντε η ελληνική. Με αυτή την μπακαλίστικη νοοτροπία σήμερα, μπορείς να πας μπροστά;"
Μην θεωρείτε ότι αυτά που ευθαρσώς λέει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι μια φωτοβολίδα, που θα προσποιηθούμε ότι την αγνοούμε και έτσι απλά θα ξεχαστεί.
Αντιθέτως θάλεγα. Κοινή παραδοχή είναι η άσχημη κατάσταση στο Τολό.
Επαναλαμβάνω: Υπάρχουν οι εξαιρετικές εξαιρέσεις, που αν τις ξέρεις, μπορείς να κοιμηθείς στο καλύτερο ξενοδοχείο, να φας το καλύτερο φαγητό, να πιεις το ποτό στου στο καλύτερο σημείο της Πελοποννήσου.
Όμως τα προβλήματα υπάρχουν και δεν πρέπει να τα κρύβουμε.
Να τι αλίευσα και από το φατσοβιβλίο.
Filothei Varsami.
Μετά από μία ωραιότατη παράσταση στην επίδαυρο μείναμε από πολύ μεγάλη βλακεία στο απαίσιο τολό. Νομίζω είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση εξ όσων έχω δει ως τώρα τόπου με προσόντα τα οποία ένα ένα και πολύ προσεκτικά οι κάτοικοι τα ανακάλυψαν και τα χαντάκωσαν. Για παράδειγμα, έχει μάλλον ωραία θάλασσα. Αλλά έχουν κλείσει την πρόσβαση προς την παραλία η οποία γίνεται μόνο μέσω των εκτεινόμενων κατά μηκος της ακτής ξενοδοχείων (ή από αέρος). Η ρυμοτομία εξαρτάται από τον πατριωτισμό των παρόδιων οι οποίοι μάλλον δεν ξεχειλίζουν πατριωτισμού εξ ου και οι δρόμοι είναι μικροί, λοξοί, εντελώς τυχαίοι, με ξαφνικές στροφές από αυλές που αστόχησαν προς το κοινόχρηστο και, φυσικά, διπλής κατευθύνσεως. Έχει πολύ οικογενειακό τουρισμό ο οποίος αποδέχεται για λόγους οικονομίας να καταλύει σε ξανοδοχιακές μονάδες που βρωμάνε παγωμένη, εγκαταλελειμένη σεβεντίλα ταινιών δαλιανίδη. Από όλες τις πολιτισμικές εξελίξεις των δεκαετιών 70, 80, 90, 00, στο τολό έφτασαν το ευρώ, το frozen yogurt, το φωσφοριζέ μαγιώ και η φθηνή εργασία οικονομικών μεταναστών. Γενικά το τολό από γραφικό παραθαλάσσιο και κοντινό στο ναύπλιο ψαροχώρι κατάφερε να εξελιχτεί σε πλαστικό κρανίου λόφο με κακές υπηρεσίες (στη συντριπτική πλειοψηφία), κακή διατροφή (στη συντριπτική πλειοψηφία), κακό value for money, κρυμμένη θάλασσα, ανύπαρκτη δυνατότητα πάρκινγκ και κακό τουρισμό.
Η λογική της ανάπτυξης του γραφικού χωριού κατά τη διάρκεια της χούντας, ήταν αυτή που ευθύνεται για το σημερινό χάλι της σεβεντίλας, που κυριαρχεί σήμερα στον τουριστικό αυτό προορισμό. Και κατά τη διάρκεια των 80' s, μπορεί η σεβεντίλα να μην δημιουργούσε πρόβλημα και να συνεχιζόταν η τρελή και αδιέξοδη ανάπτυξη του θερινού αυτού προορισμού, αλλά αργότερα τα προβλήματα αναδύθηκαν έντονα και το Τολό, ο απόλυτος θερινός προορισμός της ηπειρωτικής Ελλάδας, ξέπεσε.
Και όμως υπήρχαν και ίσως υπάρχουν ακόμα οι ευκαιρίες να γίνουν πράγματα που θα αναβαθμίσουν τον τόπο. Αρκεί να αποφασίσουμε τι θέλουμε και να προσπαθήσουμε εκ νέου να αναδείξουμε τα μοναδικά του χαρίσματα.
Δεν μπορώ παρά να επισημάνω τι θα μπορούσε τα τελευταία χρόνια να γίνει και δεν έγινε λόγω της ανικανότητας των δημοτικών αρχών και της σιωπής των πολιτικών μας όλου του φάσματος για να μην ενοχλήσουν.
Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, επιτέλους να κατεδαφίσουμε κάποιους αυθαίρετους πολυόροφους σκελετούς κυριολεκτικά πάνω στο κύμα. Η Υπουργός, η Τίνα, που πολύ την πήγαινα και ας την βρίζανε όλοι, πληροφορούμαι ότι είχε τέτοιους σχεδιασμούς. Άχρηστους τοπικούς πολιτικούς είχαμε που άφησαν την ευκαιρία να πάει ανεκμετάλλευτη και έτσι το Τολό δεν απέκτησε έστω ένα μικρό ελεύθερο παραλιακό μέτωπο. Σήμερα με περίεργους νόμους για τα αυθαίρετα, για τους οποίους ουδείς αντιδρά, όλα νομιμοποιούνται αντί πινακίου φακής.
Ήταν και ακόμα είναι ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα αρχαιολογικό πάρκο στο Καστράκι. Τα έργα της αρχαιολογίας προχωρούν. Τα έργα του περιβάλλοντος χώρου δεν προχωράνε, παρά το ότι έχουν γίνει οι αναγκαίες μελέτες, από καθαρή ανικανότητα της δημοτικής αρχής. Φαντασθείτε λοιπόν ένα αρχαιολογικό πάρκο σε μια καταπληκτική τοποθεσία, που έχει υμνηθεί με ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα Νομπελίστα ποιητή, με χώρους περιπάτου, πεζοδρόμους, άνετους χώρους στάθμευσης οχημάτων. Φαντασθείτε όλον αυτό το χώρο να επεκτεινόταν στον ήδη δεσμευμένο χώρο της Μπαρμπούνας. Θα άλλαζε όλη η οσμή της σεβεντίλας στο Τολό.
Ήταν και ακόμα είναι ευκαιρία να αναδείξουμε και να αξιοποιήσουμε το Δασκαλειό. Πρέπει κάποτε να πάψουμε να φοβόμαστε και να ονειρευτούμε σαν τοπική κοινωνία ένα δικό μας σχέδιο ανάδειξης του νησιού. Το ασφυκτικά μπετονένιο της δεκαετίας του 70 χωριό θα ανέπνεε, εάν μπορούσαμε με συνεκτικό τρόπο να εντάξουμε το νησί και τους ελεύθερους χώρους του στην όλη λειτουργία του θερέτρου.
Είναι απόλυτη ανάγκη να δημιουργήσουμε πεζοδρόμους και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα αυτοκίνητα έξω από το πολεοδομικό ιστό με την κατασκευή χώρων στάθμευσης.
Πρέπει να προσέξουμε μικρά αλλά σημαντικά, όπως είναι η καθαριότητα, ο φωτισμός, η απομάκρυνση κιτς κατασκευών, φωτεινών επιγραφών, του κακόγουστου αστικού εξοπλισμού.
Θα πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε τρόπο η αισχροκέρδεια, η μαύρη εργασία, η αρπακολλίαση, η εκμετάλλευση φτηνού εργατικού δυναμικού ντόπιου ή εισαγόμενου
Και άλλοι τόποι αναπτύχθηκαν τουριστικά με άρωμα σεβεντίλας σε όλο τον κόσμο και όμως έκτοτε έχουν σ΄αυτούς γίνει διάφορα πράγματα για την αναβάθμιση τους. Ας τους μελετήσουμε, να δούμε τι έκαναν οι άνθρωποι και να προσαρμόσουμε τα μοντέλα αυτά στα Τολιανά δεδομένα.
Μα τί σχόλιο να προσθέσει κανείς;;;Τα είπες όλα σε λίγες γραμμές και με απίστευτο ρεαλισμό, διότι όσοι άντρες Υπουργοί ''πέρασαν'' από το ΥΠΕΧΩΔΕ, μετά τον ΤΡΙΤΣΗ, απεδείχθησαν ότι είχαν έλλειψη του βασικού φυλετικού οργάνου, κάτι που διέθετε η Τίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι τί μπορεί να προσθέσει κανείς στην ανάρτηση; Μία δραματική ταινία με ιδανικούς αυτόχειρες τους κατοίκους του Τολού. Αλλά και όλους τους άνδρες Υπουργούς ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ να αποδεικνύουν περίτρανα την παντελή έλλειψη οργάνων των χαρακτηριστικών του φύλου, κάτι που διέθετε η αιρετική Τίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφή