Το τελωνείο Ναυπλίου. Μια ιστορία που μας πληγώνει

Μία σεβαστή κυρία, μου ζήτησε με ανάρτησή της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης να ενημερώσω εγώ, ως πολίτης  "που είμαι μέσα στα πράγματα" για το τι συμβαίνει με το Τελωνείο Ναυπλίου και βρίσκεται σε αυτά τα οικτρά χάλια.
Το γεγονός ότι  μία συνδημότισσά μας, ενεργή μάλιστα στην κοινωνία, ζητάει από εμένα "πληροφόρηση", αναδεικνύει από μόνο του το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στα δημοτικά πράγματα. Αδιαφορία. Ακινησία. Σιωπή. Αδράνεια. Το κανονικό θα ήταν η ενημέρωση αυτή να ερχόταν από επίσημα χείλη. Και θα έπρεπε να υπάρχει ένας ζωντανός διάλογος στην πόλη, μέσω του οποίου η μεν δημοτική αρχή και οι βουλευτές μας θα ενημέρωναν για τις ενέργειές τους, για τις σκέψεις τους και για  τα όνειρά τους για την πόλη και επομένως και για το όμορφο αυτό οικοδόμημα, η δε αντιπολίτευση από την πλευρά της θα εξέφραζε τις συμφωνίες και τις διαφωνίες της. Και σε έναν τέτοιο ζωντανό  διάλογο θα έπρεπε και οι πολίτες να έχουν λόγο. Όμως συζήτηση δεν πραγματοποιείται μέσα στην κοινωνία του μολυσμένου τέλματος. Και όταν αυτό συμβαίνει, ο διάλογος για την πόλη δεν είναι ουσιαστικός, δεν έχει κανένα στοιχείο  εποικοδομητικότητας και δεν οδηγεί ούτε στην ενημέρωση και πολύ περισσότερο δεν δημιουργεί συνθήκες να επιλυθούν κάποια θέματα. Πολλές φορές ο επίσημος διάλογος κυριαρχείται, με βασική ευθύνη της δημοτικής αρχής από φτηνά επιχειρήματα και ειρωνείες. Μπορείτε για παράδειγμα να διαπιστώσετε αυτό που σας λέω διαβάζοντας  την τελευταία απάντηση του δημάρχου στον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το θέμα του λιμανιού.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο αξιοπερίεργο, ουδείς να ομιλεί και να συζητά για το μέλλον ενός  εξαίσιου οικοδομήματος, για αυτό το   στολίδι της πόλης μας που βρίσκεται στα χάλια που όλοι γνωρίζουμε και να ερωτώμαι εγώ, ένας απλός πολίτης χωρίς καμία θέση και αρμοδιότητα, να πληροφορήσω και να πω την άποψή μου. Η ανυπαρξία διαλόγου είναι τόσον εμφανής και έντονη, ώστε να θεωρηθώ εγώ, ως άτομο "μέσα στα πράγματα", ενώ επί χρόνια τώρα δεν έχω εκλεγεί στο δημοτικό συμβούλιο και δεν το παρακολουθώ. Με μαύρισαν ακόμα και για το τοπικό συμβούλιο Ναυπλίου για το οποίο έθεσα υποψηφιότητα στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Όμως παραμένω ενεργός πολίτης και ουδείς θα μου στερήσει το δικαίωμα να διατυπώνω την άποψή μου για τα δημοτικά και για τα γενικότερα δρώμενα είτε ως εκλεγείς, είτε ως μαυρισθείς.
Ας είναι λοιπόν.
Θα σας πω ορισμένα πράγματα για τα χάλια του Τελωνείου Ναυπλίου. Θα σας διηγηθώ κάποια πράγματα που θυμάμαι από την θητεία μου στα όργανα, θα σας πω και την άποψή μου για το τι κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει για να μπει ένα τέλος στο αίσχος του τελωνείου που μας προσβάλλει όλους καθημερινά.
Πριν από όλα θα σας πω κάτι που αφορά το Τελωνείο, αλλά όχι μόνον το Τελωνείο που με τριβελίζει και με διαολίζει.  Μα είναι δυνατόν να φυτεύουν φοίνικες μπροστά από ένα πανέμορφο κτήριο, σύμβολο μια εποχής;  Βρε άνθρωποι, ναι είναι απαραίτητο το πράσινο και τα δένδρα σε μία πόλη, αλλά πως είναι δυνατόν να θεωρείται ορθόν να κρύβονται τα μνημεία της πόλης; Θα φυτέψουμε δένδρα για να κρύψουν τα άσχημα κτήρια, τις άσχημες γωνιές. Θα δημιουργήσουμε πράσινο στις νέες συνοικίες, θα οργανώσουμε σωστά πάρκα, να φτιάξουμε περιαστικό πράσινο για τους πολίτες αλλά θα πρέπει να απαγορεύσουμε δια πυρός και δια ροπάλου την φύτευση δένδρων που κρύβουν τις ομορφιές μας και ειδικότερα τα κτήρια σύμβολα. Είναι δυνατόν να υπάρχουν φοίνικες μπροστά από το Τελωνείο;  Βάζουν δένδρα οι Λονδρέζοι μπροστά από το Big Ben και το  Κοινοβούλιο; Έχουν πολύ πράσινο στο Λονδίνο, αλλά στα τεράστια αστικά πάρκα τους.  Όχι μπροστά από τα εξαιρετικά κτήρια της πόλης τους. Θα κρύψουν οι Βουδαπεστέζοι τον Πύργο των Ψαράδων; Ακόμα και οι Γάλλοι στα παλάτια τους με τους εξαιρετικούς κήπους αποφεύγουν την φύτευση δένδρων μπροστά από τις Βερσαλίες. Πίσω από αυτές είναι οι πράσινες ομορφιές. Ημείς εδώ για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό το ΄"έγκλημα"; Και πως είναι δυνατόν να  σιωπά η τοπική κοινωνία; Περίεργα πράγματα. ΄Η μήπως τελικά εγώ είμαι ο περίεργος που τριβελίζομαι και διαολίζομαι;
Ιδού ένα πολύ ωραίο κολάζ παλιάς με νέα φωτογραφία που έχει δημιουργήσει ο Γιάννης Καλιτσιάδης. Πως θα ήταν το κτήριο, εάν θέλαμε να αναδείξουμε την λιτότητά του και την ομορφιά του.

Ας πάμε όμως παρακάτω σε σχέση με τα λίγα που γνωρίζω για την ιστορία των τελευταίων ετών σε σχέση με το κτήριο που μας πληγώνει ως Αναπλιώτες.

Ήταν πριν από δύο δεκαετίες, που η τότε  δημοτική αρχή ήταν φιλική με το κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ. Ερχόντουσαν δημοτικές εκλογές και η κυβέρνηση αποφάσισε να παραχωρήσει την χρήση του κτηρίου του Τελωνείου Ναυπλίου στο Δήμο Ναυπλιέων. Έγιναν τότε τελετές και πανηγύρεις για να αποκομισθούν τα πολιτικά οφέλη. Τα ενθυμείστε; Ήλθαν και οι Πασοκικοί παράγοντες και με επίσημο τρόπο δόθηκαν τα κλειδιά στον τότε Δήμαρχο.

Είχαν κάποια ιδέα οι τότε ιθύνοντες για το τι ακριβώς θα κάνουν με το οικοδόμημα που είναι στην παραλιακή πρόσοψη της πόλης; Ουδεμία ιδέα.  Είχε  καμία σκέψη η τότε αντιπολίτευση; Ουδεμία σκέψη. Στους "απονενοημένους" που ομιλούσαν και πρότειναν συγκεκριμένη χρήση και πρότειναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη για να αξιοποιηθεί το κτήριο, ελάχιστοι έδιναν σημασία. (κάποια στιγμή θα σας ομιλήσω και για τους "απονενοημένους"). Έτσι το κτήριο ανήκε επί έτη κατά χρήση στο Δήμο μας, αλλά ουσιαστικά ήταν λησμονημένο. Είπαμε: Αδιαφορία. Ακινησία. Σιωπή. Αδράνεια. 

Και μετά διαπιστώθηκε μία κινητικότητα. Δεν ξέρω ποιος, αλλά κάποιος πρέπει να πρότεινε στη δημοτική αρχή, ότι το κτήριο μπορεί να αξιοποιηθεί, με χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα JESSICA. Και πείστηκαν οι αρμόδιοι ότι τούτο ήτο δυνατόν να γίνει. Στο δικό μας παράλληλο σύμπαν κινηθήκαμε. Στην κοσμάρα μας. Το πρόγραμμα JESSICA (όχι RABBIT), αφορούσε ολοκληρωμένα σχέδια βιώσιμης οικιστικής ανάπτυξης, μέσω προγραμμάτων σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Θα μπορούσε ας πούμε, η δημοτική αρχή να εκπονήσει ένα σχέδιο για να γίνει δυνατή εκ νέου η κατοίκηση του ιστορικού κέντρου του Ναυπλίου, μέσω ενός ολοκληρωμένοι συνεκτικού προγράμματος δράσεων. Και σε ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσαν να ενταχθούν και δημόσια κτήρια. Οι αρμόδιοι όμως το πήραν όλο αυτό στραβά και ανάποδα. Τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι; Αν έχουν το θεό τους. Να γίνει το Τελωνείο Ναυπλίου μία ακόμα καφετέρια!!!! Εντάξει για τα μάτια του κόσμου και των πιο πάνω αρμοδίων, σχεδίαζαν και μία αίθουσα ως εκθεσιακό χώρο, χωρίς να λένε τίποτα συγκεκριμένο  και χωρίς να έχουν οργανώσει και σκεφτεί το παραμικρό για το πως θα λειτουργούσε ένα τέτοιο μουσείο και ποία τα εκθέματα. Και παρήγγειλαν και μελέτη για να στοιχειοθετήσουν την οικονομική βιωσιμότητα της δημιουργίας καφετέριας στο Τελωνείο. Και βεβαίως την πληρώσαμε αυτή την μελέτη. Δηλαδή την πληρώσατε  εσείς αγαπητοί συνδημότες μου. Και ανέφερε απίστευτα πράγματα ως μελλούμενα έσοδα. Εδώ η γειτονιά της οδού Μπουμπουλίνας μαραζώνει και αυτοί ήθελαν μία ακόμα καφετέρια. Την έχω κρατήσει αυτή την μελέτη. Αν ψάξω σε όλα τα ντουλάπια κάπου θα την ξετρυπώσω. Ομιλούσε για πώληση δεκάδων χιλιάδων καφέδων και φρεντοτσίνων για να στοιχειοθετηθεί η οικονομική βιωσιμότητα του σχεδίου. Και την ενέκριναν τη μελέτη αυτή οι τοπικοί πολιτικοί ταγοί μας.

Και βεβαίως, και εννοείται το βεβαίως, ουδέν προχώρησε.

Η κατάσταση παρέμεινε οικτρή όπως ήταν.

Και τώρα η χρήση του κτηρίου έχει επιστρέψει στο Υπουργείο Οικονομικών.

Και μάλλον, υποθέτω, το κτήριο αυτό, αν και μνημείο θα ενταχθεί στο υπερταμείο των 99 ετών του αγγλοσαξωνικού δικαίου. Οπότε..... Δύσκολα τα πράγματα λόγω των δικών μας αβελτηριών δεκαετιών.

Έστω και τώρα πρέπει όμως να αποφασίσουμε την χρήση και μετά να δούμε τρόπους χρηματοδότησης.

Εγώ και οι λοιποί απονενεοημένοι του τόπου επί χρόνια προτείνουμε να γίνει στο Τελωνείο Ναυπλίου το μουσείο Τελωνείων και της ναυτικής ιστορίας της πόλης. Τώρα και με  το υλικό που συγκεντρώθηκε με την ευκαιρία των εκδηλώσεων για τις σχέσεις του Ναυπλίου με την Βενετία, ίσως να ξεκινάμε από κάποιο καλύτερο σημείο για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο όμορφο μουσειάκι. Εγώ θα πρόσθετα ότι μία πτέρυγα ενός τέτοιου μουσείου θα μπορούσε να ήταν αφιερωμένη στον σπουδαιότερο όλων των Αναπλιωτών, που μόνον μετρημένοι στα δάκτυλα της μιας χειρός, γνωρίζουν την ύπαρξή τους. Στο Νικόλα τον Ναυπλιώτη. Δέκα οκτώ άνθρωποι ήσαν αυτοί που ολοκλήρωσαν τον πρώτο περίπλου της γης. Και μεταξύ αυτών δεν ήταν ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος, που σκοτώθηκε στις Φιλιππίνες, αλλά ο ναυτικός  Νικόλας ο Ναυπλιώτης. Μία τέτοια ψηφιακή συλλογή, που θα έδειχνε το πρώτο περίπλου της γης του Νικόλα, είναι βέβαιο ότι θα προσέλκυε το ενδιαφέρον Ελλήνων και  χιλιάδων ξένων επισκεπτών. 

Όμως τίποτα από αυτά δεν θα προχωρήσει με τη δημοτική αρχή που έχουμε και την ασάλευτη κοινωνία που την ανέχεται. 

Τώρα για την χρηματοδότηση. Η κυρία που έθεσε το θέμα και με προκάλεσε για τη σημερινή ανάρτηση, ομίλησε για κάποιον ευεργέτη που θα έδινε τα αναγκαία ποσά. Πολύ χλωμό το βλέπω αυτό, για πολλούς λόγους. Τέρμα οι ευεργέτες και για γενικότερους πολιτικούς λόγους, αλλά και λόγω των τοπικών ιδιαιτεροτήτων μας. Δεν μπορώ να δω στον ορίζοντα κάποιον να δίνει χρήματα για να τα χειριστεί η συγκεκριμένη τοπική πολιτική εξουσία. Χρόνια έχει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Από την άλλη το Ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει. Επομένως η μόνη ορατή πηγή χρηματοδότησης είναι κάποιο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα, που αφορά τον πολιτισμό. Αλλά για να γίνει αυτό δυνατόν πρέπει να αποφασίσουμε τη συγκεκριμένη χρήση του κτηρίου. Να γίνουν όλες οι αναγκαίες μελέτες. Και η μουσειολογική. Και να εντάξουμε στο όλο σχέδιο και τις νέες τεχνολογίες, διότι αυτές χρηματοδοτούνται με το νέο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Δύσκολα πράγματα. Απαισιόδοξος είμαι. Και απονενοημένος.

Αααα. Να μην ξεχάσω να σας πω και  το τελευταίο. Στο συνέδριο για τη Ναυπλιακή Επανάσταση υπήρξε μια δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ Καθηγήτριας του Πολυτεχνείου με ειδικότητα στα κτήρια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και τοπικού ερευνητή για τον χρόνο κατασκευής του Τελωνείου. Η καθηγήτρια ισχυριζόταν ότι ήταν Οθωνικό κτήριο, ενώ ο τοπικός ερευνητής Γεωργιανό. Είχε δίκιο ο τοπικός ερευνητής. Σε πανοραμική φωτογραφία του Ναυπλίου του έτους 1860  που είχε στην κατοχή του σπουδαίος τοπικός συλλέκτης (ποιος δίνει σημασία και τιμά τους τοπικούς συλλέκτες;) το Τελωνείο Ναυπλίου δεν υπάρχει.

Ναφπλιο! Πολιτιστική προτέβουσα της Εβρόπης

Σας πάω πίσω στο χρόνο. Δυο χρόνια και κάτι στο παρελθόν. Κάποιοι δήμοι θυμήθηκαν τότε ότι το 2021 έρχεται η σειρά μια Ελληνικής πόλης να καταστεί πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.  Ένας δημότης Ναυπλίου, γνωστός με το διαδικτυακό όνομα πρεφαδόρος, επεσήμανε το γεγονός. Ήμασταν τότε εν όψει αυτοδιοικητικών εκλογών και βεβαίως βεβαίως η δημοτική αρχή πιάστηκε από την είδηση και έφερε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο. Και αποφασίσθηκε  εννοείται, να καταθέσουμε υποψηφιότητα για να ξαναγίνει το Ναύπλιο μετά από 190 χρόνια και πάλι πρωτεύουσα, όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά της Ευρώπης ολόκληρης.
Ενθουσιασμός. Ουδείς τότε εμβάθυνε στα γεγονότα. Ουδείς έβαλε κάτω τις πραγματικές μας δυνατότητες στην  πρωτογενή τοπική πολιτιστική μας παραγωγή, στους χώρους που διαθέτουμε, στα οικονομικά δεδομένα που απαιτούνται για να γίνει δυνατόν ένα τέτοιο εγχείρημα. Ουδείς αναρωτήθηκε εάν διαθέτουμε κινηματογραφικές αίθουσες για να φιλοξενήσουμε ένα φεστιβάλ σινεμά, μια μεγάλη  αίθουσα συναυλιών για συμφωνική ορχήστρα, χώρους για εικαστικές εκθέσεις, συνεδριακό κέντρο με όλο τον εξοπλισμό για ομιλίες κλπ.  Ουδείς σκέφτηκε τότε ποία η δική μας πρωτογενής πολιτιστική παραγωγή που θα παρουσιάσουμε. Διότι ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης αφορά μεν τη συνάντηση των πολιτιστικών δρώμενων της Ευρώπης  σε έναν τόπο, με προεξάχουσα όμως την παρουσίαση της τοπικής πολιτιστικής παραγωγής.
"Θα γίνουμε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης". Άπαντες χαρούμενοι και οι δημοτικοί άρχοντες  με χαμόγελα ικανοποίησης, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι απλώς αποφασίσθηκε να διεκδικήσουμε το θεσμό!!! Εκλογές ερχόντουσαν, τους ψηφοφόρους έπρεπε να κρατήσουν σε ενθουσιασμό.
Τότε λοιπόν  μόνον εις ήταν αυτός που βγήκε δημόσια, ως μοναχικός αιρετικός, και εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για το εγχείρημα. Πρότεινε τη συνεργασία του Ναυπλίου με άλλες πόλεις της Πελοποννήσου, ώστε να είναι δυνατόν να παρουσιασθεί όλη η Μοραϊτικη πολιτιστική παραγωγή, να συμμετάσχουν πολλοί περισσότεροι, να επιμερισθεί το κόστος, να αξιοποιηθούν όλοι οι χώροι πολιτισμού. Αυτό θα ήταν εφικτό. Και θα είχαμε όλοι να κερδίσουμε από ένα τέτοιο εγχείρημα. Άλλωστε είναι πλέον συχνό φαινόμενο για τον θεσμό οι διάφορες εκδηλώσεις να γίνονται σε πολλές γειτονικές πόλεις. Η Μασσαλία ήταν πριν από δύο χρόνια η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά και αυτή η σπουδαία και πλούσια ναυτική πόλη, συνεργάσθηκε με πολλές άλλες πόλεις της Προβηγκίας για καλύτερα αποτελέσματα.
Αλλά εμείς εδώ κοιτάζουμε αποκλειστικά τα εσώτερά μας. Δεν έχουμε καμία σκέψη και όρεξη και διάθεση και δυνατότητα να ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας. Εκλογές ερχόντουσαν, θα έπρεπε να δείξουμε ότι μπορούμε  να διεκδικήσουμε. Ουδένα ενδιέφερε αν πράγματι είχαμε τις δυνατότητες.
Θα σας κάνω όμως μια αποκάλυψη. Το σκέφτηκα πολύ πριν διατυπώσω τη γνώμη ότι η πόλη μας δεν έχει τις δυνατότητες να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα και ότι θα πρέπει να ακολουθήσει ένα άλλο μονοπάτι με συνεργασίες. Αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να το πω ή να σιωπήσω. Διότι η δημιουργία μιας ομάδας διεκδίκησης, από μόνη της θα μπορούσε να  προσφέρει καλά αποτελέσματα στον τοπικό πολιτισμό. έστω και εάν το εγχείρημα δεν θα είχε απολύτως καμία ελπίδα επιτυχίας. Μόνο και μόνο ότι θα συνευρίσκοντο άτομα και φορείς, που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό και θα  συζητούσαν για το πως και που, καλό θα ήταν. Πίστευα ότι θα μας ερχόντουσαν στο νου Αναπλιώτες και φίλοι του Ναυπλίου, τους οποίους θα ενεργοποιούσαμε και θα καλούσαμε να μας πουν την άποψή τους και να εκφράσουν τις ιδέες τους για τα πολιτιστικά δρώμενα στον τόπο μας. Θα υπήρχε μια κινητικότητα, που θα ανατάρασσε τα ύδατα της σημερινής ακινησίας. Σπουδαίοι Αναπλιώτες με πολιτιστικό έργο και διαδρομή είναι σήμερα παντελώς λησμονημένοι από το τοπικό στοιχείο που έχει το πάνω χέρι στον πολιτισμό της πόλης. Αυτοί τη στιγμή έρχονται στο νου μου πέντε-έξη πατριώτες μας  που θα μπορούσαν να προσφέρουν. Αλλά δεν επιθυμούμε να τους προσεγγίσουμε.
Ομως ουδέποτε πέρασε από τη σκέψη μου, ότι η όλη ιστορία της διεκδίκησης του θεσμού από το Ναύπλιο, θα έμενε στην αρχική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και ότι οι άνθρωποι θα ήσαν τόσον πολύ ανίκανοι πολιτικά, που δεν θα έκαναν βήμα παραπέρα.
Εφτυχός όμως τελικά, διότι με αφτούς που εκλέξαμε, το να γίνουμε πολιτιστική προτέβουσα της Εβρόπης θα κατέληγε σε  μια τεράστια αποτυχία.
Τα ίδια παθαίνουμε και με την ιστορία του να ενταχθεί το Ναύπλιο στον κατάλογο των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Κάναμε το πρώτο βήμα, αναθέσαμε και σε συμπολίτη μας  να συντάξει το πρώτο κείμενο-αίτηση, πράγματι έγινε αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μετά ουδέν. Η διαδικασία της αίτησης είναι πολύ συγκεκριμένη. Μάλλον, πιστεύω, ότι ούτε καν την γνωρίζουν. Ας τη δουν εδώ μπας και κάνουν κάτι.
Είναι σημαντικό το Ναύπλιο να ενταχθεί στα μνημεία της UNIESCO. Θεωρούμε ότι, επειδή η πόλη μας είναι γνωστή στην Ελλάδα για την ομορφιά της, μας γνωρίζουν άπαντες στο εξωτερικό. Σας λέω λοιπόν, ότι πολύ λίγοι μας γνωρίζουν. Σας λέγω ότι υπάρχουν άτομα που έχουν επισκεφθεί δις και τρις και τετράκις την Πελοπόννησο, έχουν περιηγηθεί σε αρχαιολογικούς χώρους και το Ναύπλιο δεν το γνωρίζουν ούτε κατ΄όνομα.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Εμετρήθημεν, εζυγίσθημεν και ευρέθημεν ελλιπείς. Διότι ημείς τους επιλέγομεν

σσσσσ!!!! Μην τους ξυπνήσετε. (Δημόσια περιουσία στην Αργολίδα)

Οι συμβολισμοί είναι σημαντικοί σε μια κοινωνία που επιθυμεί να σταθεί όρθια.  Όταν είσαι ηττημένος πρέπει να πιαστείς από κάπου. Και για αυτό υπάρχουν  τα σύμβολα μπας και καταφέρεις να διακρίνεις ένα ξέφωτο εκεί μακριά.
Εμείς οι Ελληνες υπέστημεν αλλεπάλληλες ήττες.  Η ήττα αυτή δεν συνέβη  όταν κάποιοι πανηλίθιοι έδωσαν τους αγώνες των αυταπατών πριν από ένα χρόνο. Ούτε ηττηθήκαμε όταν αναγκασθήκαμε να φωνάξουμε το δουνουτού, ως σωσία. Στην πραγματικότητα η ήττα  ερχόταν σε αλλεπάλληλα κύματα, όταν επί δεκαετίες υπερδανειζόμασταν. Είναι ούτως ή άλλως ηττημένος κάποιος που έχει λάβει τόσο μεγάλα ποσά ως δανεικά που δεν δύναται να  τα ξεπληρώσει και αναγκάζεται να καταφύγει σε έναν μεγάλο αδελφό ή ξάδελφο ή γείτονα να ζητήσει βοήθεια.
Αυτά τα εξαιρετικά απλά δεν θέλουμε τόσο καιρό να αντιληφθούμε
Θα σας πω έναν βασικό συμβολικό λόγο για τον οποίο είναι απαράδεκτο να ψηφιστεί σήμερα το κεφάλαιο στο πολυνομοσχέδιο, που αφορά τη σύσταση του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων που υπερκαλύπτει ως ομπρέλα τα ταϊπέδια με τα αεροδρόμια τα νερά και τα λιμάνια, τα τουχούσια με τις μετοχές των τραπεζών, τα ετάδια με τα χιλιάδες ακίνητα του δημοσίου,  τα ηλεκτρικά ρεύματα και ο,τι άλλο κινείται, μένει σταθερό, ρέει, ή και αθλείται ακόμα.
Η χρονική διάρκεια που ορίζεται για τη λειτουργία του υπερταμείου, στο οποίο εντάσσονται τα πάντα, είναι 99 έτη. Αποικιοκρατία. Αγγλοσαξωνικό δίκαιο. Χονγκ Κονγκ. Ο απόλυτος συμβολισμός από την αντίθετη. Για να μας δείξουν ότι είμεθα ηττημένοι. Για 99 χρόνια απώλεια της κυριαρχίας μας. Υποχρεωτικά δύο μέλη από τα πέντε δεν θα είναι Ελληνες και τα τρία άλλα μέλη θα είναι της αποδοχής των δανειστών. Βέβαια όλο αυτό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα κηρυχθεί από τα αρμόδια δικαστήρια ως αντισυνταγματικό, όμως ο συμβολισμός της ήττας και της λευκής σημαίας θα παραμείνει μέσα στις ψυχές μας.Και μετά θα ανακαλύψουν άλλους τρόπους για να σκύψουμε το κεφάλι.
Μα 99 έτη; Έτσι για να μας δείξουν ότι υποταχθήκαμε; Δεν σκέφτηκε κάποιος να τα κάνει 98 ή 100 τα χρόνια, ώστε τουλάχιστον να εκλείψει ο συμβολισμός;

Και δεν μιλάει κανείς.
Δεν κουνιέται φύλλο.
Απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία.
Όσοι δεν πάνε με το ρεύμα κατευθείαν οδηγούνται στην πυρά.
Άνθρωποι συκοφαντήθηκαν, λοιδωρήθηκαν, υβρίστηκαν μόνο και μόνο διότι εξέφρασαν τη άποψή τους που ήταν αντίθετη με αυτήν του συρμού, σε σχέση όχι μόνον με τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και με πολλά άλλα.
Επί μήνες τώρα, όσοι  εκπροσωπούν τη Νέα Δημοκρατία στα τηλεπαράθυρα δεν τολμούν να ομιλήσουν για μειώσεις συντάξεων και απολύσεις υπαλλήλων από τον δημόσιο τομέα, παρότι είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι από αυτούς τα πιστεύουν και τα επιθυμούν. Τρέμουν μήπως οι εκπρόσωποι της άλλης πλευράς τους κατηγορήσουν ως τρόικα εσωτερικού, ως συμπλέοντες με το δουνουτού, ως κοινωνικά ανάλγητους και τα τοιαύτα.
Εδώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κλασσικός οπαδός της λαϊκίστικης δεξιάς, εγγυητής ων του πολιτεύματος (το "ων" εναντιωματική μετοχή= αν και) καταφέρθηκε κατά του νεοφιλελευθερισμού ως το απόλυτο κακό. Μόνον στο Ελλάντα συμβαίνουν αυτά.
Δεν τολμάς στην Ελλάδα να αμφισβητήσεις. Είναι δύσκολο να είσαι αιρετικός. Σε κατατάσσουν αμέσως στους προδότες, στους μερκελιστές και στο μπομπολιστάν. Δεν μπορείς ούτε καν να ψελλίσεις την άλλη άποψη πάνω στην ιστορική έρευνα. Αμέσως γίνεσαι εθνομηδενιστής, παρότι τις περισσότερες φορές οι αμφισβητίες αγαπούν την πατρίδα τους πολύ περισσότερο από τους "Ελληνάρες". Διότι για να λατρεύεις την πατρίδα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις τα σφάλματα που έχουμε κατά καιρούς κάνει.
Κάποτε, επί εποχής του τιμώμενου και δοξαζόμενου  την σήμερον Ανδρέα, η σοσιαλδημοκρατία ήταν το απόλυτο κακό και δεκανίκι του καπιταλισμού. Μετά οι Τσιπρέοι ακολούθησαν  απόλυτα τις λογικές του πρώιμου Ανδρεϊσμού. Και αποκάλεσαν τον πρόεδρο της Γαλλίας Ολαντρέου. Και σήμερα υποκλίνονται στη σοσιαλδημοκρατία, διότι είναι οι μόνοι πλέον που βάζουν πλάτη στα αδύναμα στρώματα της χώρας. Ιδεολογική κυριαρχία. Καλώς έκαναν και τότε που κατηγορούσαν τους σοσιαλδημοκράτες καλώς πράττουν και σήμερον που τους υμνούν.

Είχαμε δημιουργήσει στο Ναύπλιο  αντιταϊπέδ επιτροπή που ούρλιαζε καθημερινά και μιλούσε για εθνικές προδοσίες και ήθελε να καταλάβει και δημόσιο κτήριο για να το καταστήσει στρατηγείο του αγώνα. Και δεν τολμούσε κανείς να αμφισβητήσει την απόλυτη αλήθεια που την κατείχαν ως αλάθητοι πάπες και πάπισες.
Και ήλθε τότε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και η άβουλη δημοτική αρχή και η αντιπολίτευση υποχώρησαν ατάκτως στους διαθέτοντες την ιδεολογική επικυριαρχία. Και εκδόθηκε και ψήφισμα κατά του ταϊπέδ και δημιουργήθηκε και επιτροπή να διεκδικήσει, άσχετο αν τελικώς ουδέν έπραξε.
Και σήμερα η πλειοψηφία (ή έστω ένα μεγάλο μέρος) των ατόμων που συμμετείχαν στην αντιταϊπέδ επιτροπή υποστηρίζουν την κυβέρνηση που υπέγραψε όλα τα χαρτιά που τους έδωσαν, και τις χαρτοπετσέτες ακόμα. Και τώρα  η απόλυτη σιωπή. ΄Η μάλλον ψελλίζουν απίστευτες δικαιολογίες, ωσάν να απευθύνονται σε μωρά, με όλη την κυριολεξία της λέξης "μωρός". Και ο μαχητικός τοπικός βουλευτής που ήταν στην πρώτη γραμμή της κατάληψης του δημόσιου κτηρίου θα τα ψηφίσει όλα με τα δυο του χέρια. Μαζί και οι πασόκοι, που το έβαλαν στα πόδια από το πασόκ για τον σύριζα, όταν είδαν ότι τρίζει η καρέκλα τους, με δικαιολογία ότι τότε δεν μπορούσαν να ψηφίσουν τα προηγούμενα πιο light μνημόνια.
Ομως τι σας λέω τώρα;
Ας πάμε στα τοπικά.
Δημόσια περιουσία στο Ναύπλιο και την Αργολίδα
Μαύρο δάκρυ. Πολύ κλάμα. Εγκατάλειψη. Ερειπειώδεις καταστάσεις. Βατουλιές στα άκτιστα οικόπεδα.
Και σχεδιασμός μηδέν.
Παλαιότερα φωνασκούσαμε για να  μην αξιοποιηθεί το παραμικρό.
Τώρα επιθυμούμε  να δοθούν τα πάντα στα αδηφάγα ιδιωτικά κεφάλαια. Δίκιο είχαμε και τότε, δίκιο και τώρα. Πάντα δίκιο έχουμε και  όταν λέμε ότι το αποτέλεσμα είναι 1 και όταν λέμε μείον ένα. Μουρλοκαταστάσεις. Ελληνικούρες.
Έχω λοιπόν και σας αραδιάζω μπόλικα για την  τοπική δημόσια περιουσία και την κατάστασή της.
Αεροδρόμιο Αργους. Το ιστορικό αεροδρόμιο Αργους που χρησιμοποιήθηκε και σε ηρωικές μάχες κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μάλλον εξαφανίσθηκε. Που είναι; Που βρίσκεται; Υπάρχει; Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί έστω και για πτήσεις μικρών αεροσκαφών; Και να σκεφτείτε ότι πριν μερικά χρόνια έγινε και νέα αγορά έκτασης για να μεγαλώσει το αεροδρόμιο. Πικροί γέλωτες.
Αεροδρόμιο Πορτοχελίου. Η έκταση της τέως ΔΕΠΟΣ. Καταπατήθηκε μεγάλο μέρος της. Η όλη κατάσταση έχει περιπλακεί σε δικαστικούς αγώνες για την άρση της απαλλοτρίωσης. Ρημάζει. Ουδείς ασχολείται σοβαρά
Το Βενετικό κτήριο στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Ερείπιο. Ήδη κατέρρευσε μεγάλο τμήμα του. Έτσι πρόκειται να μείνει.
Το κτήριο Παπαδόπουλου πίσω από τις φυλακές Λεονάρδου. Πικρά χάχανα. Ουδείς ασχολείται.
Οι φυλακές Λεονάρδου. Εξαιρετικό Οθωμανικό κτήριο. Τώρα αποθήκες της Αρχαιολογίας. Αν είναι δυνατόν. Αποθήκες αυτό το εξαιρετικό κτήριο.
Το Τελωνείο. Πανέμορφο. Στην παραλιακή πρόσοψη του Ναυπλίου. Παραχωρήθηκε τότε από το τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ  στο Δήμο μας για καμιά 20ετία, Δεν έγινε τίποτα. Αχρηστίλα. Επέστρεψε η χρήση του στο Υπουργείο Οικονομικών και παραμένει στα ίδια χάλια.
Μπούρτζι. Τα έργα έμειναν στη μέση. Προσπαθούν τώρα  να βρουν τρόπο να τα συνεχίσουν. Ουδείς έχει αποφασίσει την χρήση του.
Κτήριο Καπναποθηκών. Θα δινόταν για  σχολείο, μετά θα δινόταν στο πανεπιστήμιο. Σήμερα ρημαδιό.
Πισίνα του Αμφιτρύωνα. Τι να σας λέω τώρα. Αίσχος.
Το παλιό Ξενία. Η ντροπή του Ναυπλίου.
Το κτήριο στην Αρβανιτιά. Κλαίει αφημένο στη μοίρα  του. Και μαζί κλαίνε και οι γενιές που έφαγαν τα όμορφα  νιάτα τους στην Αρβανιτιά. Το παρατηρούν κι ανατριχιάζουν.
Μπανιέρες και Ναυτικός Όμιλος. Λένε ότι θέλουν να  νομιμοποιήσουν τις αυθαιρεσίες που έχουν γίνει. Και αυτό με λάθος τρόπο θα το κάνουν, απ΄ότι φαίνεται. Είναι σε Αρχαιολογική Ζώνη και δύσκολα τα πράγματα μετά από απόφαση του ΣτΕ. Αλλά τις άφησαν τις αυθαιρεσίες να γίνουν και αντέδρασαν κατόπιν εορτής.
Καραθώνα αγάπη μου. Πέρα από τους πολίτες και τους επισκέπτες, την αγαπούν και  τα τοπικά μικροσυμφέροντα. Οι καντινούχοι που έχουν κάνει τις καντίνες τους μπαράκια. Καταλήψεις πολλών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Ασυδοσία. Σκουπιδότοπος.
Παραλία Ψιλή Άμμος στο Τολό. Αλήθεια. Ασχολείται κάποιος με τη δικαστική διαμάχη; Τι έχει γίνει;
Δασκαλειό και Ρόμβη. Έτσι. Αφήστε τα και αυτά στην τύχη τους. Αρχαιολογικοί χώροι. Διαδρομές περιπάτου. παραλίες. Ποιος επιθυμεί να αναδειχθούν; Ουδείς. Ουδείς από τους αρμοδίους βεβαίως. Οι φωνές που έκαναν προτάσεις δεν ακούσθηκαν σχεδόν καθόλου.
Παραθαλάσσια έκταση στο Βιβάρι από σχολάζουσα κληρονομιά. Θα την θυμηθούμε και αυτήν όταν βγει προς εκποίηση.
Έκταση που αγόρασαν οι Δήμοι της Αργολίδας στη Δαλαμανάρα  για Πανεπιστημιακό campus. Μάλλον πρέπει να έχει γεμίσει βατουλιές. ' Η μήπως εκμεταλλεύεται κάποιον την έκταση και δεν το γνωρίζουμε;. Ασχολείται κανείς;
Παραλιακά οικόπεδα στο Ναύπλιο. Σε ένα από αυτά θα ανεγείρετο  Συνεδριακό Κέντρο. Ωραίο ανέκδοτο κι αυτό.  Όσο το είδατε..... Αλλά δεν είναι ανέκδοτο ότι πληρώσαμε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για μελέτες στον αέρα.
Κτήριο της παλιάς εφορίας στο Μεγάλο Δρόμο. Το στρατηγείο του αγώνα. Άνευ περαιτέρω σχολίων
Θα μπορούσα να συνεχίσω με την απαρίθμηση.
Αυτή είναι η κατάσταση  των δημοσίων και δημοτικών ακινήτων στην περιοχή μας.
Θλίψη Θλίψη Θλίψη.
Και η δημοτική αρχή, παντελώς άβουλη είχε υποχωρήσει στην θέληση των ιδεολογικά και τότε και σήμερα επικυρίαρχων.
Σήμερα βέβαια ανατράπηκε ο σχεδιασμός. Όλα  για ιδιωτικοποίηση. Ακόμα και το ΟΑΚΑ το εντάσσουν στο υπερταμείο.
Ήσαν ερείπια. Παραμένουν ερείπια. Ουδείς ασχολήθηκε. Ουδείς ασχολείται.
Άχρηστη η δημοτική αρχή την οποία εκλέξαμε. Και ποτέ μα ποτέ οι πολίτες δεν θα δουν την πιθανότητα να  εμπιστευθούν κάποιους που πραγματικά ενδιαφέρονται και προτείνουν λύσεις εφικτές.
Και η κυβέρνηση 17 μήνες τώρα δεν ασχολήθηκε ούτε με ένα θέμα από όλα τα παραπάνω. Για να βρει λύσεις για τα περιουσιακά στοιχεία. Για να μην πάνε άπατα.
Και τελικά κάποια ακίνητα θα πουληθούν σε ιδιώτες
Αλλά τώρα θα δούμε τα χαϊρια μας και με τον ιδιωτικό τομέα και τους φαταούληδες που θέλουν τα εύκολα και γρήγορα κέρδη.
Οι κρατικοδίαιτοι.
Ουδείς σοβαρός  θα έλθει εδώ να βάλει έστω και ένα σέντσι.
Μόνον οι τοπικοί με τις ιδιαίτερες σχέσεις με την εξουσία θα ενδιαφερθούν.
Και όλα χειρότερα θα γίνουν.
Από ερείπια, στην αξιοποίηση για την κονόμα και μόνον.
Δεν θα γίνει τίποτα σωστό.
Είναι βέβαιο αυτό.
Διότι για να πάει μπροστά ένας τόπος πρωτεύων είναι ο σχεδιασμός και μετά να δούμε  ποιος θα έχει τη διαχείριση.
Διότι ένας τόπος χρειάζεται και τις οργανωμένες παραλίες και τις μοναχικές μαγικές και άσπιλες.
Χρειάζεται και ξενοδοχεία, αλλά και τόπους πολιτισμού. Χρειάζεται καφέ και μπαράκια, αλλά και χώρους δημόσιους, πάρκα, παγκάκια σε πλατείες και δίπλα στην θάλασσα. Χωρίς μουσεία και εκθεσιακά κέντρα δεν πάμε μακρυά. Μόνον οι αετονύχηδες θα κερδίσουν. Και αυτοί για σύντομο χρονικό διάστημα. Και δεν θα είναι ζωή αυτή που θα κάνουν τα παιδιά μας. Μια φρίκη θα είναι. Αυτό θα τους παραδώσουμε.
Όχι όλα για την κονόμα που να πάρει. Είναι και η ζωή και τα αισθήματα και η πολιτιστική τροφή που έχουμε ανάγκη.
Χρειαζόμαστε σωστό Πανεπιστήμιο. Σχολειά. Καλό νοσοκομείο (ένα νοσοκομείο)
Και τα ιστορικά κτήρια και μνημεία πρέπει να έχουν πολιτιστική χρήση κατά κύριο λόγο. Και μετά και άλλες δευτερεύουσες χρήσεις για την εξυπηρέτηση των  επισκεπτών.
Ποιος τα σκέπτεται όλα ετούτα;
Θα τα ψηφίσετε  όλα σήμερα το βράδυ . Αλλά και πρέπει και να κρυφτείτε για όλα αυτά που λέγατε.
Αλλά κύρια πρέπει όλοι μαζί να ντρεπόμαστε διότι τα αφήσαμε στην τύχη τους τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν σε όλους μας και ουδέν σχεδιάζουμε.
Τι να κάνουν από μόνοι τους οι αιρετικοί σε αυτό τον τόπο;

Η κ. Μαντά και η απόλυσή της

Η Αμυμώνη στις πλάτες θεού (του Albrecht Durer)

Ένας Πρόεδρος ατάραχος.
Κάποιος χτυπούσε μία βουλευτίνα σε φάση δημόσιας τηλεθέασης και αυτός έμεινε στην θέση του μην αντιδρώντας ούτε στο ελάχιστο. Έμεινε κυριολεκτικά "Παυλόπουλος".
Πάκηδες οι Ελληνες. Ατάραχοι παρακολουθούσαμε τα δρώμενα στην χώρα. Λαμβάναμε δανεικά, παίρναμε δάνεια. δανειζόμασταν, υπερδανειζόμασταν και ο λαός θεωρούσε ότι το Κράτος  είχε τη δυνατότητα να επιλύει κάθε πρόβλημα πληρώνοντας  με χρήματα τα οποία βρισκόντουσαν σε ένα μαγικό σεντούκι που συνεχώς γεννούσε νέα χρυσάφια. Και αυτοί που σήμερα κατηγορούν την πασοκονεοδημοκρατία για τα σαράντα χρόνια διακυβέρνησης απαιτούσαν επιπλέον ασυδοσία από όση απλόχερα μοίραζαν οι ατάραχοι Πάκηδες. Και μας βγάζουν γλώσσα, ενώ ποτέ στο παρελθόν δεν συνέστησαν την παραμικρή σύνεση, ουδέ και προειδοποίησαν τον λαό ότι τα φώτα στα γλέντια κάποια στιγμή σβήνουν
Υπήρχαν όμως οι μοναχικές και μειοψηφικές φωνές που μας έλεγαν να προσέχουμε, να βάλουμε κάποιο φρένο,  να δώσουμε βαρύτητα στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση.  Αλλά δεν τις ακούγαμε. Μας άρεσαν τα εύκολα. Αυτά ψηφίζαμε και αυτά επιλέγουμε μέχρι σήμερα. Τα ωραία λόγια επιλέγουμε. Τις μεγάλες υποσχέσεις και τα τεράστια ψέμματα. Γαμώτο ξερό μας το κεφάλι. Γαμώτο κεράτο μας το τράγιο. Και τους βρίζουμε τους πολιτικούς αντί να κοιταχτούμε κάποια στιγμή στον καθρέφτη.
Τα σημάδια της κατάρρευσης ήσαν ολοφάνερα. Ολιγουλάκι να κοιτάζαμε γύρω μας και ελάχιστα να μην υποκύπταμε στις σειρήνες θα τα βλέπαμε. Αλλά δεν θέλαμε να ακούσουμε. Όποιος δεν υποσχόταν τα πάντα στους πάντες τον έτρωγε η μαρμάγκα. Αυτή η δηλητηριώδης αράχνη. Τον έστελναν στα αζήτητα.
Και για να πάω στα τοπικά του Ναυπλίου, διότι αυτά σας τα έχω, ίσως με άλλα λόγια, ξαναπεί.
Και εδώ στον τόπο μας υπάρχουν έντονα τα σημάδια της οικονομικής κατάρρευσης. Και πρέπει να ανοίξουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας.
Έγιναν ευρέως γνωστά τα πρακτικά για την απόλυση του σημαντικού στελέχους και διευθύντριας της ΔΕΥΑΝ κυρίας Αννας Μαντά. Δημοσιεύθηκαν σε όλους τους τοπικούς ιστότοπους. Η πόλη συζήτησε υπό μορφή και  ολίγου κουτσομπολιού το γεγονός  της απόλυσης αυτής.
Δεν είδα όμως πουθενά να γίνεται λόγος για τα σοβαρότατα προβλήματα της ΔΕΥΑΝ που προέκυψαν  από τα πρακτικά αυτά σε σχέση με τα οικονομικά της επιχείρησης και τις εκκρεμείς δίκες. Και για πρώτη φορά οι απλοί πολίτες μανθάνουμε διάφορα πράγματα.
Μεταξύ των άλλων κατηγορείται η κ. Μαντά από την δημοτική αρχή ότι ευθύνεται διότι η ΔΕΥΑΝ δικάσθηκε ερήμην (δεν έβαλε δικηγόρο) σε μία δίκη με την αντίστοιχη επιχείρηση του Αργους και έτσι καταδικάσθηκε να της καταβάλει το ποσό των τετρακοσίων χιλιάδων (400.000) ευρώ. Και μάλιστα, λέει η απόφαση ότι τα μισά πρέπει να καταβληθούν άμεσα. Δεν μιλάμε για χίλια ή δύο χιλιάδες ευρώ. Μιλάμε για κοντά μισό εκατομμύριο αγαπητοί μου. Το αντιλαμβάνεσθε; Και αυτό που συζητείται είναι η δικαστική διαδικασία Ουδείς θίγει το κατά πόσον η ΔΕΥΑΝ πράγματι τα οφείλει αυτά τα χρήματα και πως προέκυψε ένα τέτοιο τεράστιο χρέος. Διότι εάν πράγματι τα οφείλει, τότε οι διαδικασίες είναι δευτερεύον θέμα. Και ναι. Φαίνεται ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά. Ο βιολογικός καθαρισμός είναι κοινός μεταξύ Αργους και Ναυπλίου. Και φαίνεται ότι το παίζουμε Πάκηδες ημείς στο Ναύπλιο. Ατάραχοι. Δεν πληρώνουμε. Αφήνουμε τους Πρασάδες να πληρώνουν και εμείς οι Κωλοπλένηδες το παίζουμε μάγκες. Οποία ντροπή, εφόσον αυτό συμβαίνει. Να χρωστάμε στο Αργος. Να πληρώνουν οι Αργείτες για την πάρτη μας και ουδείς να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για αυτό. Ουδείς να παραιτείται, Και το θέμα να είναι όχι η οφειλή αυτή καθ΄αυτή, αλλά το κατά πόσον βάλαμε δικηγόρο. Και να πούμε τι σε μία τέτοια δίκη, εφ΄όσον η οφειλή υφίσταται;
Και μάθαμε και άλλα πραγματάκια από τα πρακτικά της απόλυσης.
Και άλλες δικαστικές αποφάσεις βγήκαν σε βάρος της ΔΕΥΑΝ. Και πρέπει να ομιλούμε για μεγάλα ποσά. Και σε μια άλλη υπόθεση έγινε δικαστικός συμβιβασμός. Και η μία μόνον δόση που πρέπει να καταβάλουμε είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Και σε άλλη υπόθεση, απ΄όσο καταλαβαίνω, έχει γίνει κατάσχεση σε λογαριασμό ή λογαριασμούς της ΔΕΥΑΝ σε τράπεζα ή σε τράπεζες. Και το θέμα δεν είναι το πως προέκυψε η οφειλή για την οποία πρέπει να υπάρχει εκτελεστή δικαστική απόφαση, αλλά το κατά πόσον προβάλαμε αντιρρήσεις κατά της κατάσχεσης.  Και μάθαμε και για άλλες δικαστικές εκκρεμότητες, για τις οποίες αναμένονται δίκες. Και πληροφορηθήκαμε και ότι υπάρχει και εκκρεμής υπόθεση στον Αρειο Πάγο. Και η πολιτική ηγεσία της ΔΕΥΑΝ δεν γνωρίζει που βρίσκεται το θέμα στον Αρειο Πάγο και τι γίνεται εκεί. Και έγινε και λόγος  για εκείνο τον διαγωνισμό του ενός εκατομμυρίου με τον ένα συμμετασχόντα σε αυτόν και την μικρή έκπτωση. Και έγινε και λόγος για τις απευθείας αναθέσεις. Απίστευτα πράγματα, πρωτοφανείς καταστάσεις.
 Όμως οι απολύσαντες την απολυθείσα δεν αναλαμβάνουν καμία πολιτική ευθύνη. Για τα χρέη. Για τις πολλές δικαστικές εκκρεμότητες. Και υπήρχε άκρα του τάφου σιωπή μέχρι τώρα για όλα αυτά. Μόλις τώρα τα πληροφορούμεθα, μόνον και μόνον διότι αποφάσισαν να απολύσουν την διευθύντρια. Άλλως ουδέν θα γνωρίζαμε ημείς οι δημότες.
Μα να χρωστάμε στους Αργείτες; Να μην πληρώνουμε; Και να σφυρίζουμε αδιάφορα; Και να μην γίνεται αυτό τεράστιο πολιτικό θέμα; Μα το ανέχεστε αγαπητοί μου αναγνώστες;
Μα πως θα λειτουργήσει ο βιολογικός καθαρισμός; Μόνον οι Αργείοι θα πληρώνουν;
Φίλοι μου, εάν κάποια στιγμή καταρρεύσουν οι επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης μην μείνετε με το στόμα ανοιχτό. Δεν σας τα παραλέω. Ήδη ο Δήμος  πληρώνει για τα δάνεια της επιχείρησης ως εγγυητής. Πείτε μου τώρα πως θα ξεπληρώσει το Αργος; Και πως θα πληρώσουν οι Αργείτες τις μεγάλες υποχρεώσεις από τη λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού; Ακούω ότι οι οφειλές προς ΔΕΗ από τη λειτουργία του βιολογικού είναι πολύ μεγάλες.
Μην πείτε αύριο ότι δεν γνωρίζατε, εάν και εφόσον  η καταστροφή επισυμβεί και στα τοπικά μας εδώ. Διότι καταστρέφεται μία πόλη όταν η επιχείρηση που δίνει νερό και χειρίζεται τα της αποχέτευσης καταρρεύσει.
Ημείς βέβαια ασχολούμαστε με το έλασσον. Με το παρασκήνιο της απόλυσης και όχι με τα τεράστια θέματα.  Ουδένα μάλλον απασχολούν προς το παρόν όλα αυτά τα περί των χρεών. Ούτε καν το γεγονός ότι ο Αργείος πληρώνει για τον Ναυπλιέα μας ταράττει τον ήσυχον ύπνο.
Ελάχιστοι θα διάβαζαν και τη σημερινή μου ανάρτηση για τα οικονομικά εάν δεν σκεπτόμουν να βάλω τον πιασσιάρικο τίτλο, που οράτε επάνω-επάνω. Τώρα αρκετοί, ελπίζω,  θα με διαβάσουν έως το τέλος για να δουν εάν περιλαμβάνω κάποιο κουτσομπολίστικο σχόλιο για την απόλυση.
Ποσώς με απασχολεί το θέμα της απόλυσης. Άλλα είναι τα εξόχως σοβαρά. Και δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί ο θεός να σηκώσει στις πλάτες του την Αμυμώνη για να συνεχίσει απρόσκοπτα να μας έρχεται από την πηγή της στους Μύλους το πολύτιμο πόσιμον ύδωρ.

Αλδος Μανούτιος και η αριστερά στην Ελλάδα

Ω τι όμορφο έθιμο αυτό στην Βρετανία τη Μεγάλη!!! Να συνευρίσκονται  στον ίδιο χώρο το βράδυ της ημέρας των εκλογών όλοι οι υποψήφιοι, όταν ο υπεύθυνος ανακοινώνει τα αποτελέσματα της κάλπης και μετά ο εκλεγείς να βγάζει μία σύντομη ομιλία ενώπιον όλων των συνυποψηφίων του. Οποία διαφορά με τις καφρίλες σε άλλα σημεία της γης και με τις λογικές του “ή εμείς ή αυτοί” .

“I am so proud that London has today chosen unity over division.” Αυτά ήσαν τα πρώτα λόγια του νέου Δημάρχου του Λονδίνου, του κόμματος των Εργατικών.

Το πιο ενδιαφέρον με το μαγευτικό αυτό που είπε στην ομιλία του, ο Δήμαρχος της σπουδαίας μητρόπολης του κόσμου είναι το επίρρημα με την οποίο συνέκρινε την ενότητα (unity) σε σχέση με τον διχασμό (division). Ο λαός του Λονδίνου επέλεξε, μας είπε ο μουσουλμάνος νέος Δήμαρχος  την ενότητα όχι σε αντιπαράθεση αλλά πάνω (over) από το διχασμό. Δεν αντιπαρατίθενται αυτά τα δύο. Η ενότητα του λαού υπερκαλύπτει τις διχαστικές λογικές του “εμείς και αυτοί". Αυτά συμβαίνουν κάπου αλλού.

Αυτή είναι, φίλοι μου,  η δικιά μου αριστερά. Είναι η αριστερά που ανέχεται και αγκαλιάζει το διαφορετικό αντί να το μισεί και να το απεχθάνεται. Που δεν στοχοποιεί την αντίθετη άποψη. Που κινητοποιεί την κοινωνία και δίδει ευκαιρίες σε όλους, αντί να απευθύνεται στο δικό της ακροατήριο. Που ονειρεύεται έναν άλλο κόσμο, αλλά δεν εθελοτυφλεί και δεν αερολογεί. Που επαγγέλλεται μια ανοιχτή κοινωνία και αντιστρατεύεται λογικές απομονωτισμού. Που διαλέγεται και δεν υβρίζει. Που χαρίζει την βία ως μέσον επίτευξης στόχων στους χρυσαυγίτες και τους μπαχαλάκηδες. Που αντιστέκεται στις διαγραφές δημοσιογράφων. Που αντιστέκεται όμως και στις  διαγραφές βουλευτών από επιστημονικούς φορείς, με το σκεπτικό ότι ψήφισαν μνημονιακές πολιτικές . 

Η λύση για να πάμε μπροστά είναι να μην γυρίζουμε την πλάτη, όπως έκανε ο υποψήφιος Δήμαρχος της ακροδεξιάς στο Λονδίνο, όταν στο βήμα ανέβηκε ο εκλεγείς Δήμαρχος των Εργατικών, την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, όπως δείχνει και η φωτογραφία. Και είναι ακροδεξιά λογική να γυρνάς την πλάτη σου όταν ομιλεί ο πολιτικός σου αντίπαλος. Είναι απαίσιες οι στοχοποιήσεις των συριζέων, όπως απαίσιες ήταν και οι στοχοποιήσεις των προηγούμενων από αυτούς που στοχοποιούνται σήμερα,.Είναι αντιδραστικό να προκαλείς το μίσος και τη βία.

Ήσαν αντιδραστικές οι πολιτικές των κυβερνώντων κομμάτων όλα αυτά τα χρόνια, που στοχοποίησαν, ύβρισαν, δίχασαν. Και σήμερα αυτοί που πίστεψαν και ακολούθησαν νιώθουν απογοητευμένοι και αποσύρονται. Δεν θέλουν να ακούσουν πλέον οποιονδήποτε. Αδρανούν.Βούτυρο στο ψωμί των εγκληματιών. 

 Έκαναν τεράστιο κακό οι "αυταπάτες", που δεν ήσαν αυταπάτες αλλά παπάρες, που δυστυχώς τις πίστεψαν οι Ελληνες. Δυστυχώς διαχρονικά πιστεύουν τις παπαρολογίες, τις σωτηριολογικές λογικές και τις ανέφικτες υποσχέσεις.. Ναι πρέπει οι Ελληνες να νιώσουν κάποτε οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους. Δεν φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν Φταίμε εμείς που τους εκλέγουμε.

Είναι πολύ εύκολο σήμερα να κάνει κάποιος κριτική στην κυβέρνηση. Όλοι πλέον διαμαρτύρονται . Γι΄αυτό κι εγώ, αν το έχετε παρατηρήσει έχω χαμηλώσει τους τόνους. Δεν μου αρέσει να ακολουθώ το ρεύμα. Οι οπαδοί του συρμού και οι παπαγάλοι μας κατέστρεψαν. Αηδία μου προκαλούν τα τρολ στο διαδίκτυο των κομμάτων εξουσία, Όλων των κομμάτων εξουσίας. Και βέβαια απεχθάνομαι και τους σημερινούς τρολίστες και τις τρολίτσες που καταφέρονται κατά των κυβερνώντων.
 Όχι.  Δεν συμπράττω με αυτούς που ψήφισαν τα λεφτά υπάρχουν, μετά έβρισαν αυτούς που τα είπαν, μετά πίστεψαν στα ζάππεια και μετά στο λεφτά υπάρχουν εις τον κύβον, μετά ανέχτηκαν Κουρουμπλήδες και την Κατσέλη που ήταν και η νονά του λεφτά υπάρχουν, μετά πίστεψαν σε Βαρουφάκη και τώρα βρίζουν.
Και απαιτείται να ανακαλύψουμε τους δρόμους ενότητας πάνω από τους διχασμούς. 
Και θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιους βασικούς επιδιωκτέους στόχους.
Και πρώτος από όλους δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Και προκειμένου να συμβεί αυτό δεν είναι δυνατόν να στραγγαλίζουμε όλους αυτούς που επιτυγχάνουν κάποια κέρδη με την εργασία τους και την επιχειρηματικότητά τους. Εάν δεν το αντιληφθεί αυτό  η "πουφουά" το χάσαμε τελείως. Και δυστυχώς δεν δείχνει να το καταλαβαίνει. Έχει μείνει στις εμμονές της στις αντιδραστικές λογικές της πολύ πρόσκαιρης ικανοποίησης του εκλογικού ακροατηρίου. Και απαιτείται και κάτι άλλο από την "πρώτη φορά αριστερά" (πουφουά). Να ενσκήψει στα πολύ συγκεκριμένα μικρά και μεγάλα θέματα. Αυτός είναι ο πολύ δύσκολος δρόμος. Σκεφτείτε λίγο και πείτε μου: Έχετε ακούσει έστω και το παραμικρό από τον νυν  ή και τον τέως βουλευτή του σύριζα ή από τις τοπικές του οργανώσεις για τα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα του τόπου; Πως θα γίνει αυτή η γαμημένη παραγωγική ανασυγκρότηση, έστω εδώ στον τόπο μας, όταν δεν έχουν να πουν το παραμικρό;
Πως θα αυξηθεί η αγροτική παραγωγή; Πως θα γίνει η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών; Πως θα αναβαθμισθούν οι υπηρεσίες υγείας και παιδείας; Πως θα επιταχυνθεί η απονομή της δικαιοσύνης έστω εδώ στα δικά μας δικαστήρια; Πότε θα καθορισθούν συγκεκριμένες χρήσεις γης; Πως θα καταπολεμηθεί η τοπική γραφειοκρατία; Πότε θα καθορισθούν βιοτεχνικές και βιομηχανικές ζώνες; Πως θα αναβαθμισθεί το λιμάνι; Πότε θα δημιουργηθεί  νέο αεροδρόμιο στην περιοχή; Πότε θα ξανασφυρίξει το τραίνο;  Πως θα αναβαθμισθούν οι αρχαιολογικοί χώροι; Με ποιο σχέδιο θα βοηθηθεί ο τουριστικός τομέας; Πότε θα δοθεί ασφαλές πόσιμο νερό σε όλους τους κατοίκους; Πότε θα αξιοποιηθούν τα κτήρια ερείπια που ανήκουν στο Δημόσιο και στην Τοπική αυτοδιοίκηση; Πως και πότε όλα αυτά, για τα οποία τόσο καιρό ουρλιάζω;
Δεν μπορούν να γίνουν όλα αυτά χωρίς ιδέες, και σχέδιο. Και οι άνθρωποι που μας κυβερνούν έχουν στεγνώσει από φαντασία. Ολα αυτά τα έτη ζούσαν μόνον με την λογική της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας. να μουτζώσουν τον Σαμαρά στην Πλατεία Συντάγματος και όλα αυτά δεν είναι καλός σύμβουλος για να πάμε μπροστά.
Θα σας πω και κάτι ακόμα τοπικό για να αντιληφθείτε το χάλι μας.
Καλά οι πολίτες έχουν απογοητευτεί και αποσυρθεί στα ενδότερα. Αυτοί όμως οι τοπικοί μας άρχοντες, οι δημοτικοί σύμβουλοι που εκλέξαμε με  τόσες τυμπανοκρουσίες γιατί είναι τόσον γραψοπαλιοπαπούτσηδες. Εντάξει ότι δεν έχουν ιδέες και δεν εκφράζουν το παραμικρό επί των συγκεκριμένων. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν πατάνε καν στα δημοτικά συμβούλια. Τόσο καλά. Και δεν έχεις τη δυνατότητα, όταν έχεις τη μύτη σου να κοιτάει στον ουρανό, να κινητοποιήσεις την τοπική κοινωνία για να λυθούν τα προβλήματα. Δυο-τρία άτομα που αγωνίζονται δεν μπορούν από μόνα τους να κάνουν απολύτως τίποτα. Θα αποτύχουν. Και δεν μπορεί η δημοτική αρχή να δώσει ερεθίσματα για τη συμμετοχή των πολιτών.
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Δεν είναι μόνον οι πουφουάδες στην κοσμάρα τους. Εμένα με προσβάλει και ο υπεύθυνος τύπου του ΠΑΣΟΚ, που γυρνάει όλη την Ελλάδα και βγαίνει στα κανάλια, αλλά ταυτόχρονα είναι και δημοτικός σύμβουλος στο Ναύπλιο με αυτούς με τους οποίους εκλέχτηκε και επικεφαλής του τομέα τουρισμού. Και δεν έχει κάνει τίποτα επ΄αυτού. Να τα χέσω όλα τα άλλα και τις μεγαλοστομίες περί κεντροαριστεράς, όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε στο συγκεκριμένο, για το οποίο εκλεγήκαμε. Εδώ στην πράξη θα αποδειχθεί αν θα πάμε μπροστά.
Ακούστε: Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αυτοί που ονομάζονται "αριστεροί" κυριολεκτικά τα θαλάσωσαν. Η "αριστερά" στην Ελλάδα σε λίγο καιρό θα είναι μια λέξη πολύ φοβιστική. Κάτι πρέπει να γίνει για να μην τεθεί μία οριστική τελεία στις μεγάλες αξίες της αριστεράς, όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, η φροντίδα για τον ανήμπορο, η κοινωνική αξία της εργασίας, οι ευκαιρίες για όλους, το κοινωνικό κράτος. Και φοβάμαι ότι μπαίνει στην χώρα μας  μια οριστική τελεία στις ιδέες αυτές. Κάτι  πρέπει να γίνει, ώστε να σωθεί κάτι και η τελεία να γίνει άνω τελεία. Ο μεγάλος Βενετσιάνος ουμανιστής και εκδότης Αλδος Μανούτιος, έβαλε για πρώτη φορά στη γραπτή γλώσσα ένα σπουδαίο σημείο στίξης. Την άνω τελεία. Τουλάχιστον ας σωθεί κάτι με την άνω τελεία για να μην επέλθει το οριστικό τέλος στην υπόθεση αριστερά και να μην επικρατήσουν δια παντός οι λογικές της επικράτησης του ισχυρότερου και του πλέον διαπλεκόμενου.

Πρόνοια. Ζητείται ελπίς

Προνοιώτες. Την λατρεύουν τη γειτονιά τους. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, όταν καταφέρεται κάποιος κατά της δικής τους Πρόνοιας. Δεν θέλουν να ακούσουν την παραμικρή κακή κουβέντα για τον τόπο τους. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Κάπως έτσι αισθάνονται και οι παλαιοναυπλιώτες για τη δικιά τους γειτονιά.Υπάρχει μια αναλογία του πολύ μεγάλου έρωτα που νιώθει ο καθείς για τον τόπο του, όταν αυτός δεν είναι απρόσωπος και υπάρχουν συγκεκριμένες θύμησες για καταστάσεις που μπορεί  να έζησε κάποιος ως παιδί και μεγαλύτερος στο σοκάκι, στο δρόμο, σε μια αλάνα, σε ένα παρκάκι. Το οπωροπωλείο, το παντοπωλείο, το κρεοπωλείο, το κουρείο της γειτονιάς, η ταβερνούλα και το καφενεδάκι μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στην καρδιά αυτών που έζησαν εκείνες τις νοσταλγικές εποχές, μακρυά από τα σημερινά ξενυχτάδικα, τα γήπεδα 5X5 με το πλαστικό χορτάρι, τα malls και τα supermarkets.
Και η Πρόνοια ήταν μια πραγματική γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξης.
Τι να κάνουμε; Το μαγιάτικο στεφάνι είναι πολύ πιο ωραίο όταν φτιάχνεται από αγριολουλούδια που έχουν μαζευτεί από τη ρεματιά δίπλα στο δικό μας σπίτι  Όσο και αν κάποιοι κομπορρημονούν για τα δήθεν  φαντεζί και  γκλάμουρους της εικονικής τους πραγματικότητας, ποτέ δεν θα μπορέσουν να συναγωνισθούν τα συναισθήματα που σου προκαλούν τα γνώριμα μέρη.
Πρόνοια. Είναι κοινή πλέον διαπίστωση, ότι η συνοικία παρακμάζει. Οι κάτοικοι λιγόστεψαν από τότε που κατασκευάσθηκε το πρώτο συγκρότημα εργατικών κατοικιών και μετά το δεύτερο και μετά το τρίτο. Η εργατοσυνοικία ερήμωσε. Μουρλά σχέδια υλοποιούντο τότε, τον καιρό της δανειακής ευημερίας. Αντί ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας να αγοράσει και να ανακαινίσει τις παλαιές Προνοιώτικες κατοικίες και να τις παραδώσεις στους κατοίκους της εργατικής συνοικίας, αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στη δημιουργία νέων συγκροτημάτων μακρυά από τον παλαιό αστικό ιστό.Μακρυά από τα γνώριμα μέρη της γειτονιάς. Απόλεσε η Πρόνοια το αίμα της. Πολλά από τα μικρομάγαζά της έκλεισαν. Έχασε τους κατοίκους της.  Τους εραστές της. Στέγνωσε. Σιωπή στις ταβέρνες και τα καφενεία της. Έπαψε να είναι ποδοσφαιρομάνα, που έδωσε όλους αυτούς τους σπουδαίους παίκτες στον Ηρακλή παλαιότερα και στον Πανναυπλιακό αργότερα. Δεν υπάρχουν παιδιά στις αλάνες για να βγαίνουν νέα ταλεντάκια. Δεν υπάρχουν και αλάνες πλέον.
Αλλά υπήρξε η ελπίς.
Κάποιοι στην  Ευρωπαϊκή Ένωση πριν μερικά χρόνια σκέφτηκαν και πρότειναν και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα Κοινοτικό πρόγραμμα που αφορούσε υποβαθμισμένες συνοικίες κάποιας Ευρωπαϊκής πόλης που συγκέντρωνε τις προϋποθέσεις. Η λογική του προγράμματος ήταν ότι πιθανόν να πηγαίνει χαμένο ένα μόνο έργο σε έναν μόνον τομέα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή. Δεν θα μπορούσε από μόνο του να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. Θα έπρεπε επομένως να γίνει μία συνεκτική παρέμβαση με πολλά διαφορετικά έργα που να αφορούν πολλούς τομείς για να είναι δυνατή η αναγέννησης μιας συνοικίας. Απαιτούνται προς τούτο συγκεκριμένες πολυποίκιλες δράσεις για την αναβάθμιση της κατοικίας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού, της παιδείας για καλύτερη ποιότητα ζωής για να ενισχυθεί η πραγματική ζωή και για να προσελκυσθούν επενδύσεις και δραστηριότητες. Και κάθε δημοτική αρχή που ήθελε να εντάξει μια υποβαθμισμένη συνοικία σε ένα τέτοιο πρόγραμμα είχε ή ίδια  την ευθύνη να συντάξει και να εκτελέσει τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις που θα ήταν αναγκαίες για την αναβάθμιση της περιοχής.
Η Πρόνοια ήταν ακριβώς μια συνοικία που συγκέντρωνε όλες τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στο Κοινοτικό πρόγραμμα.
Δεν είναι ώρα τώρα να σας πω με ποιο τρόπο έγινε γνωστό στους αρμόδιους το πρόγραμμα. Ίσως κάποτε όταν πλέον θα είμαι χούφταλο και συνταξιούχος να συγγράψω την ιστορία μιας δημοτικής κίνησης που κυνηγήθηκε και δεν εισακούσθηκε, εφόσον βέβαια και οι άλλοι γέροι τότε και αυτοί με βοηθήσουν.
Εγκρίθηκε τότε το πρόγραμμα για την Πρόνοια. Η μία λογική των δράσεων, που ουσιαστικά επικράτησε, ήταν να γίνουν έργα βιτρίνας, ευχερή για δημοπράτηση και για  κέρδος για τα εργολαβικά συμφέροντα. Η άλλη λογική που βεβαίως δεν έγινε δεκτή, ήθελε τον δύσκολο δρόμο. Να διερευνήσουμε το πως η Πρόνοια θα αποκτήσει την παλαιά της αίγλη και θα γίνει και πάλι πόλος έλξης κατοίκων και επισκεπτών. Το πως θα άνοιγαν επιχειρήσεις και θα δημιουργούντο θέσεις εργασίας. Και εάν αυτό συνέβαινε, τότε όλα τα πράγματα θα έμπαιναν στο δρόμο τους. Η συνοικία θα αποκτούσε τη δικιά της αυτόνομη δυναμική. Πρότειναν τότε κάποιοι να γίνουν δράσεις, όπως η ίδρυση στην Πρόνοια του μουσείου φωτογραφίας  της πόλης, αφού όλοι οι παλαιοί φωτογράφοι του Ναυπλίου ήσαν Προνοιώτες. Να γίνουν επισκέψιμοι οι αρχαιολογικοί χώροι. Όλοι να γνωρίζουν και να επιθυμούν να επισκεφθούν τους Μυκηναϊκούς τάφους στα λαγούμια. Να αναδειχθεί η Πλατεία Εθνοσυνελεύσεως, ως σημαντικό σημείο για τη νεότερη Ελληνική ιστορία. Να κατασκευασθεί ο περιφερειακός πεζόδρομος στους πρόποδες του Παλαμηδιού, όπως προβλέπει το σχέδιο πόλεως. Οι επισκέπτες και οι κάτοικοι μέσω συγκεκριμένων δράσεων να πληροφορηθούν τη σημαντική ιστορία της Πρόνοιας, που ουσιαστικά υπήρξε η πρώτη προσφυγούπολη του νέου Ελληνικού Κράτους. Όλη η προσπάθεια να επικεντρώνεται στο να επιχειρήσουμε να μην συνδέεται η περιήγηση στο Ναύπλιο μόνον με την παλιά πόλη. Να μπορεί ο τουρίστας να βρεθεί σε μία οικονομική ταβέρνα στην Πρόνοια με ποιοτικό φαγητό, μακρυά από τη βουή των στενοσόκακκων του παλαιού Ναυπλίου.
Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, όπως ολοκληρώθηκε. Κάποιες πλακοστρώσεις. Ένας παιδικός σταθμός. Ένας περιφερειακός δρόμος που έμεινε κυριολεκτικά στη μέση και που εξυπηρετεί πολύ ολίγους που διαμένουν σε νεοκατασκευασθείσες πολυκατοικίες της περιοχής. Ένα λησμονημένο από τους πάντες CD για την Πρόνοια και την ιστορία της.
Η Πρόνοια συνεχίζει να μαραζώνει παρά το πρόγραμμα. Υπήρξε τότε ελπίς που δεν ευοδώθηκε.
Ζητείται να ενεργοποιηθούν σήμερα οι κάτοικοί της, αλλά και οι εραστές της συνοικίας το όνειρο. Ζητείται να πιέσουν για να γίνουν πράγματα
Ζητείται να έχουμε τους οφθαλμούς μας και τα ώτα μας ανοικτά για την πιθανότητα να γίνουν κάποτε οι σωστές δράσεις.
Πρόνοια. Συνοικία το όνειρο.Ζητείται ελπίς.
Δυστυχώς όχι με αυτούς που έχουμε επιλέξει να μας εξουσιάζουν.

Η πανέμορφη πλατεία του Αργους

Πανέμορφη η πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Αργος μετά τη νέα διαμόρφωσή της. Είχε προηγηθεί άλλη διαμόρφωση της ιδίας πλατείας πριν από λίγα έτη, που κόστισε σε Αργείους και μη ουκ ολίγα. Eορτάζει σήμερα ο πολιούχος του Αργους και με την ευκαιρία υποδέχθηκαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που εκτόπισε τον Χρήστο Σαρτζετάκη από το πρώτο σκαλί του βάθρου και τον κατέστησε δεύτερο  χειρότερο πρόεδρο που πέρασε από την χώρα μας. Έγινε λοιπόν με  ύψιστη μεγαλοπρέπεια η περιφορά  της εικόνας  στην πλατεία που ταιριάζει στο Αργος. Και μάλλον ταιριάζει και στο Πρόεδρό μας.

Δόθηκε ένα τέρμα στα κακεντρεχή σχόλια των διαφόρων ότι τα έργα στην πλατεία δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν και ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν εντυπωσιακό.

Έσκισε το Αργος  κατά τις μεγάλες νύχτες της μεγάλης Εβδομάδας. Πλήθη συνέρρευσαν στην πλατεία με την φωτισμένη λίμνη. Και ο Δεσπότης ήταν εκεί. Είδα και τον Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ πρώτη θέση τη νύχτα της Ανάστασης. Και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κατά την περιφορά του Επιταφίου, στο Αργος και αυτός. Και ο Γαϊτάνος με την αγγελική φωνή  ενίσχυσε την αίσθηση ότι το Αργος απογειώθηκε.

Αλλά και στο Ναύπλιο υπήρξε πλήθος πολύ στην κεντρική πλατεία συναθροισμένο. Δεν είχε μαζευτεί περιμένοντας τους βαρβάρους. Η έλευσή των βάρβαρων φυλών είχε ήδη επισυμβεί από την ώρα που ο αυτοκράτωρ τόσο πρωί σηκώθη φορώντας τη κορώνα του και αποφάσισε την εορτή της Πρωτομαγιάς να μεταφέρει Δημιουργήθηκε τοιουτοτρόπως ένα εξαίρετο πενθήμερο σχόλης και οι βάρβαροι και μη στην πλατεία εσυνωστίσθησαν. Ωχχ!!!! Εξεστόμισα την απαγορευμένη λέξιν "συνωστισμός". Θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου.

Και είχαμε και ημείς εδώ στην παραλιακή μικρή μας πόλη όμορφες καταστάσεις για να συναγωνισθούμε την γείτονα πόλη με τα ύδατά της. Και θα πρέπει και να προετοιμασθώμεν επαρκώς ημείς οι πρωτοπρωτευουσιάνοι και για τα Θεοφάνεια του έτους 2017. Διότι θα υπάρξει μέγιστος συναγωνισμός. Θα υπάρξει Καμπόσειος μεγαλοπρεπής αγιασμός των υδάτων στην πανέμορφη πλατεία. Και θα ανεβούν  οι δημοτικοί άρχοντες και οι Αργολιδείς βουλευταί στο γεφύρι της πλατείας και από εκεί θα πετάξει ο ιερεύς τον σταυρό. Και θα πλατσουρίσουν οι γενναίοι για να τον πιάσουν.

Αλλά είμαστε ακόμα στις Πασχαλινές διακοπές. Μύριζε λοιπόν όλο το Ναύπλιο καλαμαρακίλα την Παρασκευή το βράδυ και έτρεχαν οι επισκέπτες μετά τη συνάντηση των επιταφίων  να προλάβουν να ντερλικώσουν και να πιουν και να χαχανίσουν. Και στο Τολό με γαλότσες οι νέοι εισήλθαν με  τον Επιτάφιο επ΄ώμου εντός της θαλάσσης. Εντυπωσιακό θέαμα που αρέσει εξαιρετικά. Και σε άλλες εκκλησιές οι ενορίτες στολίζουν τον Επιτάφιο με τρεις χιλιάδες πέρλες και ακόμα παραπάνω. Και προκαλείται έντονος ανταγωνισμός με τους ενορίτες της διπλανής εκκλησιάς, που παραφόρτωσαν με άνθη τον δικό τους επιτάφιο. Ουδεμία νύξις δια λιτότητα, όπως επιβάλει η περίστασις. Ουδεμία σκέψις για κατάνυξη και περισυλλογή.

Μια μεγάλη χριστιανική εορτή γίνεται ευκαιρία για επίδειξη και γλέντι ακόμα και κατά τη διάρκεια των ημερών των Παθών. Ο δήμος μας για ακόμα μια χρονιά προέβαλε σαν κοσμικές τις θρησκευτικές εορτές. Ακούστε τίτλο στο πρόγραμμα των Πασχαλιάτικων θρησκευτικών εκδηλώσεων, έτσι όπως τον ανακοίνωσε στον ιστότοπο μας ο Δήμος του Ναυπλίου: “Έτοιμος ο Δήμος, αναβιώνει το δράμα του θεανθρώπου”. Εκπληκτικά πράγματα. Φανταστικά!!!! Μπορεί ο Καμπόσος στο Αργος να κέρδισε τις εντυπώσεις με τη νέα πανέμορφη πλατεία, όμως εμείς σαν Δήμος πράξαμε κάτι ακόμα πιο μεγάλο, σπουδαίο και θεάρεστο συνάμα. "Αναβιώσαμε ως Δήμος Ναυπλίου το δράμα του θεανθρώπου". Ο Δήμος μας το αναβίωσε αγαπητοί μου σύμφωνα με τα ρητά και τα γραπτά της σήμερον και ουχί η εκκλησία, σύμφωνα με τα χριστιανικά διδάγματα του τότε.

Και εφέτος δεν αναρτήθηκαν στα παραθύρια και στα μπαλκόνια τα κόκκινα πανιά, όπως τις προηγούμενες χρονιές συνέβη. Μας προσέφεραν κάτι ακόμα πιο όμορφο και σπουδαίο οι ρέκτες της πόλης μας. Σε κολώνες και σε μπαλκόνια τοποθετήθηκαν πανό με πανέμορφες ζωγραφιές του Αναπλιώτη ποιητή Νίκου Καρούζου. Χρώματα ερριμμένα ατάκτως στο πανί του καμβά. Και είχε προνοήσει τις και είχε συλλέξει τις ζωγραφιές αυτές και τώρα τις θαυμάζουμε πασχαλιάτικα και ημείς και άπαντες οι επισκέπτες μας. Ουδόλως βεβαίως μπορεί και πρέπει να μας απασχολεί το κατά πόσον ο ίδιος ο ποιητής δήλωνε  ζωγράφος ή μη.  Αρκεί που οι ζωγραφιές εποιήθησαν από την χείρα του μεγάλου ποιητή. Σπουδαίος ποιητής είναι, όμορφες ζωγραφιές υποχρεωτικά είχε ποιήσει. Κάποιοι ψίθυροι που ακούσθησαν  περί μουντζουρώματος, ευτυχώς παρέμειναν υπόκωφοι. Χρώματα, πινέλα, τελάρα, καρτολίνα, μπλοκ, χαρτιά και καβαλέτα στα χέρια τότε του Αναπλιώτη ποιητή και σήμερον το Ναύπλιο κατάφερε και επαρκώς συναγωνίσθηκε το υδάτινον Αργος.

Πανέμορφα πανό. Ταιριάζουν στο Ναύπλιο και τους επισκέπτες του. Ταιριάζουν  στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων. Οπως ακριβώς ταιριάζει η πανέμορφη πλατεία στην πόλη του Αργους.

"Γεφύρια θα σας φτιάξω"

"Μα δεν έχουμε ποτάμι"

"Και ποτάμι θα σας φέρω"

Glamourous . Μεγαλεία στα μικρομεσαία χωριά μας. Γκλαμουριές ελληνιστί.

Η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι σε απίστευτη πολυεπίπεδη κρίση.

Και δεν θα εξέλθει από αυτήν με τα γεφύρια και τα πανό.

Και οι θαυμαστές της φωτεινής λίμνης και της κοσμικής αναβίωσης του δράματος του θεανθρώπου θα συνεχίσουν να διαμαρτύρονται για τους υψηλούς φόρους και για τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις.