Πρόνοια. Ζητείται ελπίς

Προνοιώτες. Την λατρεύουν τη γειτονιά τους. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, όταν καταφέρεται κάποιος κατά της δικής τους Πρόνοιας. Δεν θέλουν να ακούσουν την παραμικρή κακή κουβέντα για τον τόπο τους. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Κάπως έτσι αισθάνονται και οι παλαιοναυπλιώτες για τη δικιά τους γειτονιά.Υπάρχει μια αναλογία του πολύ μεγάλου έρωτα που νιώθει ο καθείς για τον τόπο του, όταν αυτός δεν είναι απρόσωπος και υπάρχουν συγκεκριμένες θύμησες για καταστάσεις που μπορεί  να έζησε κάποιος ως παιδί και μεγαλύτερος στο σοκάκι, στο δρόμο, σε μια αλάνα, σε ένα παρκάκι. Το οπωροπωλείο, το παντοπωλείο, το κρεοπωλείο, το κουρείο της γειτονιάς, η ταβερνούλα και το καφενεδάκι μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στην καρδιά αυτών που έζησαν εκείνες τις νοσταλγικές εποχές, μακρυά από τα σημερινά ξενυχτάδικα, τα γήπεδα 5X5 με το πλαστικό χορτάρι, τα malls και τα supermarkets.
Και η Πρόνοια ήταν μια πραγματική γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξης.
Τι να κάνουμε; Το μαγιάτικο στεφάνι είναι πολύ πιο ωραίο όταν φτιάχνεται από αγριολουλούδια που έχουν μαζευτεί από τη ρεματιά δίπλα στο δικό μας σπίτι  Όσο και αν κάποιοι κομπορρημονούν για τα δήθεν  φαντεζί και  γκλάμουρους της εικονικής τους πραγματικότητας, ποτέ δεν θα μπορέσουν να συναγωνισθούν τα συναισθήματα που σου προκαλούν τα γνώριμα μέρη.
Πρόνοια. Είναι κοινή πλέον διαπίστωση, ότι η συνοικία παρακμάζει. Οι κάτοικοι λιγόστεψαν από τότε που κατασκευάσθηκε το πρώτο συγκρότημα εργατικών κατοικιών και μετά το δεύτερο και μετά το τρίτο. Η εργατοσυνοικία ερήμωσε. Μουρλά σχέδια υλοποιούντο τότε, τον καιρό της δανειακής ευημερίας. Αντί ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας να αγοράσει και να ανακαινίσει τις παλαιές Προνοιώτικες κατοικίες και να τις παραδώσεις στους κατοίκους της εργατικής συνοικίας, αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στη δημιουργία νέων συγκροτημάτων μακρυά από τον παλαιό αστικό ιστό.Μακρυά από τα γνώριμα μέρη της γειτονιάς. Απόλεσε η Πρόνοια το αίμα της. Πολλά από τα μικρομάγαζά της έκλεισαν. Έχασε τους κατοίκους της.  Τους εραστές της. Στέγνωσε. Σιωπή στις ταβέρνες και τα καφενεία της. Έπαψε να είναι ποδοσφαιρομάνα, που έδωσε όλους αυτούς τους σπουδαίους παίκτες στον Ηρακλή παλαιότερα και στον Πανναυπλιακό αργότερα. Δεν υπάρχουν παιδιά στις αλάνες για να βγαίνουν νέα ταλεντάκια. Δεν υπάρχουν και αλάνες πλέον.
Αλλά υπήρξε η ελπίς.
Κάποιοι στην  Ευρωπαϊκή Ένωση πριν μερικά χρόνια σκέφτηκαν και πρότειναν και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα Κοινοτικό πρόγραμμα που αφορούσε υποβαθμισμένες συνοικίες κάποιας Ευρωπαϊκής πόλης που συγκέντρωνε τις προϋποθέσεις. Η λογική του προγράμματος ήταν ότι πιθανόν να πηγαίνει χαμένο ένα μόνο έργο σε έναν μόνον τομέα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή. Δεν θα μπορούσε από μόνο του να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. Θα έπρεπε επομένως να γίνει μία συνεκτική παρέμβαση με πολλά διαφορετικά έργα που να αφορούν πολλούς τομείς για να είναι δυνατή η αναγέννησης μιας συνοικίας. Απαιτούνται προς τούτο συγκεκριμένες πολυποίκιλες δράσεις για την αναβάθμιση της κατοικίας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού, της παιδείας για καλύτερη ποιότητα ζωής για να ενισχυθεί η πραγματική ζωή και για να προσελκυσθούν επενδύσεις και δραστηριότητες. Και κάθε δημοτική αρχή που ήθελε να εντάξει μια υποβαθμισμένη συνοικία σε ένα τέτοιο πρόγραμμα είχε ή ίδια  την ευθύνη να συντάξει και να εκτελέσει τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις που θα ήταν αναγκαίες για την αναβάθμιση της περιοχής.
Η Πρόνοια ήταν ακριβώς μια συνοικία που συγκέντρωνε όλες τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στο Κοινοτικό πρόγραμμα.
Δεν είναι ώρα τώρα να σας πω με ποιο τρόπο έγινε γνωστό στους αρμόδιους το πρόγραμμα. Ίσως κάποτε όταν πλέον θα είμαι χούφταλο και συνταξιούχος να συγγράψω την ιστορία μιας δημοτικής κίνησης που κυνηγήθηκε και δεν εισακούσθηκε, εφόσον βέβαια και οι άλλοι γέροι τότε και αυτοί με βοηθήσουν.
Εγκρίθηκε τότε το πρόγραμμα για την Πρόνοια. Η μία λογική των δράσεων, που ουσιαστικά επικράτησε, ήταν να γίνουν έργα βιτρίνας, ευχερή για δημοπράτηση και για  κέρδος για τα εργολαβικά συμφέροντα. Η άλλη λογική που βεβαίως δεν έγινε δεκτή, ήθελε τον δύσκολο δρόμο. Να διερευνήσουμε το πως η Πρόνοια θα αποκτήσει την παλαιά της αίγλη και θα γίνει και πάλι πόλος έλξης κατοίκων και επισκεπτών. Το πως θα άνοιγαν επιχειρήσεις και θα δημιουργούντο θέσεις εργασίας. Και εάν αυτό συνέβαινε, τότε όλα τα πράγματα θα έμπαιναν στο δρόμο τους. Η συνοικία θα αποκτούσε τη δικιά της αυτόνομη δυναμική. Πρότειναν τότε κάποιοι να γίνουν δράσεις, όπως η ίδρυση στην Πρόνοια του μουσείου φωτογραφίας  της πόλης, αφού όλοι οι παλαιοί φωτογράφοι του Ναυπλίου ήσαν Προνοιώτες. Να γίνουν επισκέψιμοι οι αρχαιολογικοί χώροι. Όλοι να γνωρίζουν και να επιθυμούν να επισκεφθούν τους Μυκηναϊκούς τάφους στα λαγούμια. Να αναδειχθεί η Πλατεία Εθνοσυνελεύσεως, ως σημαντικό σημείο για τη νεότερη Ελληνική ιστορία. Να κατασκευασθεί ο περιφερειακός πεζόδρομος στους πρόποδες του Παλαμηδιού, όπως προβλέπει το σχέδιο πόλεως. Οι επισκέπτες και οι κάτοικοι μέσω συγκεκριμένων δράσεων να πληροφορηθούν τη σημαντική ιστορία της Πρόνοιας, που ουσιαστικά υπήρξε η πρώτη προσφυγούπολη του νέου Ελληνικού Κράτους. Όλη η προσπάθεια να επικεντρώνεται στο να επιχειρήσουμε να μην συνδέεται η περιήγηση στο Ναύπλιο μόνον με την παλιά πόλη. Να μπορεί ο τουρίστας να βρεθεί σε μία οικονομική ταβέρνα στην Πρόνοια με ποιοτικό φαγητό, μακρυά από τη βουή των στενοσόκακκων του παλαιού Ναυπλίου.
Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, όπως ολοκληρώθηκε. Κάποιες πλακοστρώσεις. Ένας παιδικός σταθμός. Ένας περιφερειακός δρόμος που έμεινε κυριολεκτικά στη μέση και που εξυπηρετεί πολύ ολίγους που διαμένουν σε νεοκατασκευασθείσες πολυκατοικίες της περιοχής. Ένα λησμονημένο από τους πάντες CD για την Πρόνοια και την ιστορία της.
Η Πρόνοια συνεχίζει να μαραζώνει παρά το πρόγραμμα. Υπήρξε τότε ελπίς που δεν ευοδώθηκε.
Ζητείται να ενεργοποιηθούν σήμερα οι κάτοικοί της, αλλά και οι εραστές της συνοικίας το όνειρο. Ζητείται να πιέσουν για να γίνουν πράγματα
Ζητείται να έχουμε τους οφθαλμούς μας και τα ώτα μας ανοικτά για την πιθανότητα να γίνουν κάποτε οι σωστές δράσεις.
Πρόνοια. Συνοικία το όνειρο.Ζητείται ελπίς.
Δυστυχώς όχι με αυτούς που έχουμε επιλέξει να μας εξουσιάζουν.