«Φεύγω. Ζήσαμε - η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι' αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».
Το μεγάλο παράθυρο στη ζωή του νέου του οποίου τα πρώτα του βήματα στον κόσμο ετούτο παρακαλουθήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ήταν πλέον ορθάνοιχτο. Ελπίδες για βήματα προς τα μπρος σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, ειρήνη και δημιουργία, πολιτισμό και φιλίες. Όνειρα για μια θαυμάσια ζωή.
Δεν ήταν μόνον η στενή Πανεπιστημιακή του ζωή, που τον έκανε αισιόδοξο.
Πολιτικοποίηση. Πολύς κινηματογράφος. Βιβλία. Κουτούκια. Πρέφα στα καφενεία γύρω από τη Σχολή. Συζητήσεις για ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Ερωτικά σκιρτήματα. Συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο. Εφημερίδες.
Ο φίλος μου συνέχιζε να νοιώθει ξεχωριστός και να ζει σε μια δικιά του ιδιαίτερη μοναξιά. Δεν σπούδαζε, κατά τη γνώμη του, στη Νομική, αλλά ένοιωθε ότι εντρυφούσε στην επιστήμη του δικαίου. Δεν θέλησε ποτέ να μπει στο ζυγό των πολιτικών νεολαιών, που καθόριζαν τις σκέψεις, αλλά και τον τρόπο ζωής των νέων ανδρών και γυναικών της εποχής. Ήταν από τους λιγοστούς που επέλεξε τον ατομικό δρόμο προετοιμαζόμενος για τη σπουδαία ζωή που είχε μπροστά του. Ένοιωθε αθάνατος ακόμα.
Υπήρξε πραγματικός αντικονφορμιστής και ποτέ δεν κατάλαβε τους συνομήλικούς του, που ετοιμαζόντουσαν ώρες για να εμφανισθούν ατημέλητοι για να είναι μέσα στη μόδα.
Σε αυτή την Πανεπιστημιακή Σχολή στην οποία οι περισσότεροι σπούδαζαν νομικά και όχι την επιστήμη του δικαίου ξεχώριζαν τότε τα τρία αδέλφια. Ο μεγάλος, ο Δημήτρης, ήταν ο με διαφορά πιο σπουδαίος ρήτορας στο αμφιθέατρο των φοιτητικών συνελεύσεων. Μοναχικός και αυτός ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος και μάλλον το μοναδικό μέλος της "Δημοκρατικής Πορείας", της πολύ μικρής φοιτητικής παράταξης που πρόσκειτο στην Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Η Τασία, η συμφοιτήτρια και καλή φίλη του νέου, που παρακολουθούμε την πορεία του στο χρόνο, ανήκε και αυτή σε μια μικρή φοιτητική παράταξη (την ονομασία της οποίας αμφιβάλλω αν την θυμάται πλέον κάποιος), που είχαν ιδρύσει μέλη και φίλοι της ΕΔΑ. Και ο μικρός, ο Νίκος, ένα πρόσχαρο στρουμπουλό παιδί, με χαμόγελο στα χείλη, ήταν μέλος του Δημοκρατικού Αγώνα, της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ (εσωτ). Μετά τη διάσπαση του Δημοκρατικού Αγώνα και την αποχώρηση των μελών που ίδρυσαν την Β Πανελλαδική, ο Νίκος έγινε και ο εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Αγώνα στη Νομική Σχολή. Τα τρία λοιπόν αδέλφια ήταν αυτά που ανέβαζαν το επίπεδο των συζητήσεων στη Νομική Σχολή, την εποχή εκείνη των πρώτων χρόνων μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τα τρία αδέλφια έδιναν μια ξεχωριστή αίγλη στις συνελεύσεις και όχι ο Κωστάκης ο Καραμανλής (τέως Πρωθυπουργός) της ΔΑΠ, ο Παπουτσής (τέως Υπουργός) της ΠΑΣΠ ή ο Νότης Μαριάς (νυν ευρωβουλευτής της ψεκασμένης παράταξης) της Κινεζόφιλης ΠΠΣΠ. Και σε εποχές εντόνων αντιπαραθέσεων τα αδέλφια ξεχώριζαν για το ήθος τους και τον απόλυτο σεβασμό τους στην αντίθετη άποψη. Και ο μικρός ο στρουμπουλός, το καλό παιδί, ο Νίκος, δεν εκστόμισε την εποχή εκείνη ποτέ το παραμικρό υβριστικό κατά του οιουδήποτε. Εκόμιζε μαζί με τα αδέλφια του, το νέο ήθος σε σχέση με τον επικρατούντα την εποχή εκείνη αυριανισμό. Και με ορθό και τίμιο λόγο απέκρουε τις ανοίκειες επιθέσεις πασόκων και δογματικών. Τα τρία αδέλφια, σε μια κοινή στάση ανεδείκνυαν το άλλο επίπεδο που προσέφεραν στα πολιτικά πράγματα της εποχής η ανανεωτική αριστερά, μαζί με τον σεβάσμιο γέροντα, τον πολύ σπουδαίο Ηλία της αριστεράς, αλλά και τους δημοκράτες αστούς πολιτικούς.
Ο Δημήτρης, ίσως ο πιο μορφωμένος από τα τρία αδέλφια , ο προικισμένος ρήτορας, έγινε ένας σπουδαίος δικηγόρος και κάποια στιγμή διεκδίκησε και την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ως μοναχικός καβαλάρης εννοείται ότι απέτυχε στις αρχαιρεσίες, αφού οι δικηγόροι επέλεγαν με κομματικά και μόνον κριτήρια. Η Τασία, η μοναχική και αυτή στους πολιτικούς αγώνες, αφού είχε επιλέξει να παραμείνει πιστή στον Ηλία Ηλιού και τον Ανδρέα Λεντάκη, μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς, φοιτήτρια ακόμα. Μεγάλη θλίψη. Ο Νίκος μοναχικός και αυτός, αφού σχεδόν σύσσωμος ο Ρήγας της νομικής προσεχώρησε στην Β Πανελλαδική, έδωσε τον δικό του αγώνα για τις ιδέες του. Όμως σ΄αυτόν τελικά εστιάζεται το μεγάλο ερώτημα για το τι μπορεί να συμβαίνει στα τρίσβαθα της ψυχής ενός ανθρώπου, ώστε κάποιος να αλλάξει τόσο πολύ. Να είσαι ακόλουθος του Λεωνίδα, που ποτέ δεν προσέβαλε αντίπαλο, παρότι άκουσε τα εξ αμάξης, να έχεις υπηρετήσεις τις απόψεις για δημοκρατική ενότητα του λαού, να πιστεύεις στη ρήση του Πουλαντζά ότι "είτε ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός είτε δεν θα υπάρξει", να έχεις προσφέρει τη ζωή σου σε όλα αυτά και σήμερα να κάθεσαι στην πρώτη σειρά των εδράνων του Κοινοβουλίου, να έχεις οριστεί κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του μεγαλύτερου από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα και να χειροκροτάς με ενθουσιασμό μια ακραία λαϊκίστικη, υβριστική, σεξιστική, διχαστική τοποθέτηση στη Βουλή του Πάνου Καμμένου. Αδιανόητο..... Να συγκινείσαι παλαιότερα με τους ήχους από την φυσαρμόνικα του Λεωνίδα και σήμερα να χειροκροτάς ότι το πιο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Να δέχεσαι παλαιότερα τις αίσχιστες επιθέσεις των Κουρήδων και ως διευθυντής της Αυγής να την έχει καταστήσει "Αυγιανή". Δεν του έμεινε άραγε κάτι από την παρακαταθήκη των τελευταίων λόγων του Λεωνίδα που ακούστηκαν στον αποχαιρετισμό του: " σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας."
Ο Νίκος;;;;;;;;;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ήταν μακρόσυρτη η διήγηση αυτή των φοιτητικών χρόνων του φίλου μου, οπότε και θα είμαι αναγκασμένος να έχω και τρίτη συνέχεια των διηγήσεων.
Το μεγάλο παράθυρο στη ζωή του νέου του οποίου τα πρώτα του βήματα στον κόσμο ετούτο παρακαλουθήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ήταν πλέον ορθάνοιχτο. Ελπίδες για βήματα προς τα μπρος σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, ειρήνη και δημιουργία, πολιτισμό και φιλίες. Όνειρα για μια θαυμάσια ζωή.
Δεν ήταν μόνον η στενή Πανεπιστημιακή του ζωή, που τον έκανε αισιόδοξο.
Πολιτικοποίηση. Πολύς κινηματογράφος. Βιβλία. Κουτούκια. Πρέφα στα καφενεία γύρω από τη Σχολή. Συζητήσεις για ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Ερωτικά σκιρτήματα. Συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο. Εφημερίδες.
Ο φίλος μου συνέχιζε να νοιώθει ξεχωριστός και να ζει σε μια δικιά του ιδιαίτερη μοναξιά. Δεν σπούδαζε, κατά τη γνώμη του, στη Νομική, αλλά ένοιωθε ότι εντρυφούσε στην επιστήμη του δικαίου. Δεν θέλησε ποτέ να μπει στο ζυγό των πολιτικών νεολαιών, που καθόριζαν τις σκέψεις, αλλά και τον τρόπο ζωής των νέων ανδρών και γυναικών της εποχής. Ήταν από τους λιγοστούς που επέλεξε τον ατομικό δρόμο προετοιμαζόμενος για τη σπουδαία ζωή που είχε μπροστά του. Ένοιωθε αθάνατος ακόμα.
Υπήρξε πραγματικός αντικονφορμιστής και ποτέ δεν κατάλαβε τους συνομήλικούς του, που ετοιμαζόντουσαν ώρες για να εμφανισθούν ατημέλητοι για να είναι μέσα στη μόδα.
Σε αυτή την Πανεπιστημιακή Σχολή στην οποία οι περισσότεροι σπούδαζαν νομικά και όχι την επιστήμη του δικαίου ξεχώριζαν τότε τα τρία αδέλφια. Ο μεγάλος, ο Δημήτρης, ήταν ο με διαφορά πιο σπουδαίος ρήτορας στο αμφιθέατρο των φοιτητικών συνελεύσεων. Μοναχικός και αυτός ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος και μάλλον το μοναδικό μέλος της "Δημοκρατικής Πορείας", της πολύ μικρής φοιτητικής παράταξης που πρόσκειτο στην Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Η Τασία, η συμφοιτήτρια και καλή φίλη του νέου, που παρακολουθούμε την πορεία του στο χρόνο, ανήκε και αυτή σε μια μικρή φοιτητική παράταξη (την ονομασία της οποίας αμφιβάλλω αν την θυμάται πλέον κάποιος), που είχαν ιδρύσει μέλη και φίλοι της ΕΔΑ. Και ο μικρός, ο Νίκος, ένα πρόσχαρο στρουμπουλό παιδί, με χαμόγελο στα χείλη, ήταν μέλος του Δημοκρατικού Αγώνα, της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ (εσωτ). Μετά τη διάσπαση του Δημοκρατικού Αγώνα και την αποχώρηση των μελών που ίδρυσαν την Β Πανελλαδική, ο Νίκος έγινε και ο εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Αγώνα στη Νομική Σχολή. Τα τρία λοιπόν αδέλφια ήταν αυτά που ανέβαζαν το επίπεδο των συζητήσεων στη Νομική Σχολή, την εποχή εκείνη των πρώτων χρόνων μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τα τρία αδέλφια έδιναν μια ξεχωριστή αίγλη στις συνελεύσεις και όχι ο Κωστάκης ο Καραμανλής (τέως Πρωθυπουργός) της ΔΑΠ, ο Παπουτσής (τέως Υπουργός) της ΠΑΣΠ ή ο Νότης Μαριάς (νυν ευρωβουλευτής της ψεκασμένης παράταξης) της Κινεζόφιλης ΠΠΣΠ. Και σε εποχές εντόνων αντιπαραθέσεων τα αδέλφια ξεχώριζαν για το ήθος τους και τον απόλυτο σεβασμό τους στην αντίθετη άποψη. Και ο μικρός ο στρουμπουλός, το καλό παιδί, ο Νίκος, δεν εκστόμισε την εποχή εκείνη ποτέ το παραμικρό υβριστικό κατά του οιουδήποτε. Εκόμιζε μαζί με τα αδέλφια του, το νέο ήθος σε σχέση με τον επικρατούντα την εποχή εκείνη αυριανισμό. Και με ορθό και τίμιο λόγο απέκρουε τις ανοίκειες επιθέσεις πασόκων και δογματικών. Τα τρία αδέλφια, σε μια κοινή στάση ανεδείκνυαν το άλλο επίπεδο που προσέφεραν στα πολιτικά πράγματα της εποχής η ανανεωτική αριστερά, μαζί με τον σεβάσμιο γέροντα, τον πολύ σπουδαίο Ηλία της αριστεράς, αλλά και τους δημοκράτες αστούς πολιτικούς.
Ο Δημήτρης, ίσως ο πιο μορφωμένος από τα τρία αδέλφια , ο προικισμένος ρήτορας, έγινε ένας σπουδαίος δικηγόρος και κάποια στιγμή διεκδίκησε και την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ως μοναχικός καβαλάρης εννοείται ότι απέτυχε στις αρχαιρεσίες, αφού οι δικηγόροι επέλεγαν με κομματικά και μόνον κριτήρια. Η Τασία, η μοναχική και αυτή στους πολιτικούς αγώνες, αφού είχε επιλέξει να παραμείνει πιστή στον Ηλία Ηλιού και τον Ανδρέα Λεντάκη, μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς, φοιτήτρια ακόμα. Μεγάλη θλίψη. Ο Νίκος μοναχικός και αυτός, αφού σχεδόν σύσσωμος ο Ρήγας της νομικής προσεχώρησε στην Β Πανελλαδική, έδωσε τον δικό του αγώνα για τις ιδέες του. Όμως σ΄αυτόν τελικά εστιάζεται το μεγάλο ερώτημα για το τι μπορεί να συμβαίνει στα τρίσβαθα της ψυχής ενός ανθρώπου, ώστε κάποιος να αλλάξει τόσο πολύ. Να είσαι ακόλουθος του Λεωνίδα, που ποτέ δεν προσέβαλε αντίπαλο, παρότι άκουσε τα εξ αμάξης, να έχεις υπηρετήσεις τις απόψεις για δημοκρατική ενότητα του λαού, να πιστεύεις στη ρήση του Πουλαντζά ότι "είτε ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός είτε δεν θα υπάρξει", να έχεις προσφέρει τη ζωή σου σε όλα αυτά και σήμερα να κάθεσαι στην πρώτη σειρά των εδράνων του Κοινοβουλίου, να έχεις οριστεί κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του μεγαλύτερου από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα και να χειροκροτάς με ενθουσιασμό μια ακραία λαϊκίστικη, υβριστική, σεξιστική, διχαστική τοποθέτηση στη Βουλή του Πάνου Καμμένου. Αδιανόητο..... Να συγκινείσαι παλαιότερα με τους ήχους από την φυσαρμόνικα του Λεωνίδα και σήμερα να χειροκροτάς ότι το πιο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Να δέχεσαι παλαιότερα τις αίσχιστες επιθέσεις των Κουρήδων και ως διευθυντής της Αυγής να την έχει καταστήσει "Αυγιανή". Δεν του έμεινε άραγε κάτι από την παρακαταθήκη των τελευταίων λόγων του Λεωνίδα που ακούστηκαν στον αποχαιρετισμό του: " σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας."
Ο Νίκος;;;;;;;;;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Ήταν μακρόσυρτη η διήγηση αυτή των φοιτητικών χρόνων του φίλου μου, οπότε και θα είμαι αναγκασμένος να έχω και τρίτη συνέχεια των διηγήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου