Ήταν πολύ ασφυκτικά τα πλαίσια για τους εφήβους και για τις κοπελούδες την εποχή εκείνη.
Υποχρεωτικές ποδιές στα κορίτσια.
Απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους μετά τις επτάμισι.
Σχολεία Αρρένων και Θηλέων
Κατηχητικά.
Απαγόρευση να πας σινεμά
Ηθικές διαπαιδαγωγήσεις.
Υποχρεωτικός εκκλησιασμός τις Κυριακές
Υποχρεωτικές εξομολογήσεις, όπου έπρεπε να αποκαλύψεις πλην των άλλων και το εάν αυνανίζεσαι
Υποχρεωτικά κουρέματα με την ψιλή για τα αγόρια και αργότερα καθαρισμένος με μηχανή ξυρίσματος σβέρκος.
Βιαστικές ματιές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών στο μεγάλο δρόμο μεταξύ 2 παρά τέταρτο που σχολούσαν οι πρωινοί και δύο που ξεκινούσαν οι απογευματινές (ή τούμπαλιν)
Κάποια εποχή ο Γυμνασιάρχης στο θηλέων απαγόρευε στα κορίτσια να κάνουν ποδήλατο για να μην φανεί έστω και στο ελάχιστο γυμνό πόδι πάνω από το γόνυ.
Η μετάβαση από τα αποπνικτικά πλαίσια της γυμνασιακής ζωής στην επαρχία, στη φοιτητική ζωή στην πρωτεύουσα υπήρξε για πολλούς κάτι το συγκλονιστικό. Δεν μπορούν να το φαντασθούν αυτό οι σημερινοί νέοι, αλλά έτσι ήταν.
Βέβαια η ένταξη σε κάποιες κομματικές νεολαίες υπήρξε τροχοπέδη για την αλλαγή της ζωής. Ακούγανε οι του ενός κόμματος και οι της "αριστεράς της αριστεράς" μόνον Νταλάρα και Καζαντζίδη, απαγόρευση δια πυρός και δια ροπάλου της δυτικόφερτης ροκ και τζαζ μουσικής, ηθική αριστερή διαπαιδαγώγηση, διαβολικός ευρωπαϊκός και αμερικάνικος κινηματογράφος, υποχρέωση παρακολούθησης του κινηματογραφικού έργου "το άλογο που κλαίει" του σοβιετικού Μαρκ Ντοσκνόι που παιζόταν στην Αλκυονίδα επί 78 εβδομάδες χωρίς διακοπή, υποχρέωση ανάγνωσης και εμπέδωσης της μαρξιστικής θεωρίας και εξευτελισμός της βδελυρών υποπροϊόντων της δυτικής κουλτούρας.
Όμως οι Ρηγάδες και οι Ρηγίτισσες ήσαν σε τελείως άλλο επίπεδο. Σεξουαλική απελευθέρωση, συζητήσεις για την τέχνη, παρακολούθηση συναυλιών κάθε είδους ποιοτικής μουσικής, Γκοντάρ στο Άστυ και Παζολίνι στο Στούντιο, θέατρο της Δευτέρας στην τηλεόραση, υποστήριξη του Πανελλήνιου (οι Κυψελιώτες) και του Σπόρτινγκ (οι Πατησιώτες), Κυριακή απόγευμα στη Νέα Σμύρνη για τον Πανιώνιο ή στο Καραϊσκάκη για τον Εθνικό Πειραιά. Βίωναν τότε τα παιδιά αυτά την ελευθερία. Ρουφούσαν τη ζωή ως το μεδούλι. Σεβόντουσαν το άλλο φύλλο και χαιρόντουσαν τον έρωτα.Τον έρωτα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.
Και προσκυνούσαν γονατιστοί το άλλο φύλο. ' Η χαιρόντουσαν τον έρωτα όρθιοι, με γονατισμένο το σύντροφό τους, χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να διανοηθούν ότι τον υποβαθμίζουν. Μόνον φανατικοί άντρες ή μέγαιρες μπορεί να σκέφτονται έτσι. Μόνον όσοι στην προσωπική τους ζωή κεφάρουν να ταπεινώνουν τους συνανθρώπους τους. Όλοι οι άλλοι χαίρονται τον έρωτα χωρίς τέτοιες προκαταλήψεις. Και η γονυκλισία είναι στην περίπτωση αυτή ένα πέταγμα στα ουράνια.
Τώρα πως να εξηγήσω ότι οι τότε Ρηγάδες και Ρηγίτισσες με το ελεύθερο πνεύμα ανέχονται σήμερα τον ακροδεξιό κυβερνητικό τους εταίρο να φωνάζει και να επαναλαμβάνει τη φράση "εσείς στα τέσσερα"; Ακατανόητα πράγματα. Μα επιτρέπεται σε έναν προοδευτικό άνθρωπο να συνεργάζεται με έναν τέτοιο σεξιστή; Είναι δυνατόν να έχουν αλλάξει τόσο πολύ;
Η ανάγνωση εφημερίδας εκείνη της εποχή των φοιτητικών χρόνων ήταν καθημερινή ενασχόλησή μου.
"Ελευθεροτυπία". Κάποιες λίγες φορές "Αθηναϊκή". Και τις Κυριακές και κάποιες άλλες μέρες "Αυγή".
Ρουφούσα τις ειδήσεις, τα σχόλια του Γιώργου Βότση, τις βιβλιοπαρουσιάσεις, τις κριτικές του κινηματογράφου, τα χρονογραφήματα της Αννας Δαμιανίδη.
Μια μέρα λοιπόν πίπτει το μάτι μου στα αποτελέσματα αρχαιρεσιών του συνδικάτου των καθηγητών.
Κυριολεκτικά μου έφυγε το σαγόνι από την έκπληξη. Με τη συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ είχε εκλεγεί ο "Μπριν"
Ποιος;
Ο "Μπριν"
Αυτό το παρατσούκλι του είχαν δώσει οι μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων στο Ναύπλιο.
"Μπριν μπω μέσα στην τάξη απαιτώ σιωπή", ήταν η μονίμως επαναλαμβανόμενη φράση του στην αρχή του μαθήματος. Εξού και "Μπριν"
Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τι ήταν το άτομο.....
Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα της 17ης Νοέμβρη του 1973 που μας μάζεψε και άρχισε να βρίζει με τα χειρότερα λόγια τους φοιτητές.
Και κάποια μέρα μερικά χρόνια αργότερα είδα το όνομά του στην εφημερίδα σαν (όχι "ως") συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ.
Πασόκος ο Μπριν.......
Αυτά συνέβαιναν τότε και αυτά συνεχίζουν να γίνονται και σήμερα. Θα σας πουν οι παλαιότεροι αστοί δημοκράτες για τους χουνταίους που έβριζαν χυδαιότατα το Καραμανλή τον κανονικό και οι οποίοι μετά, εξάφνως, μεταμορφώθηκαν σε νεοδημοκράτες. Θα σας πουν οι παλαιοί Πασόκοι για τους ακραιφνείς νεοδημοκράτες και κομμουνιστοφάγους που προσχώρησαν στις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν ή λίγο μετά το 1981. Και σήμερα όλο αυτό το βαθύ Πασόκ έχει γίνει σύριζα.
Δεν είναι κακό να αλλάζει κάποιος απόψεις. Όμως δεν μπορώ να ανεχθώ κάποιους που θεωρούν ότι έχουν αυτοί το αλάθητο αλλάζοντας κόμματα ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος και να σου κουνούν και από πάνω και το δάκτυλο και να σε κατηγορούν και ως προδότη και να σου ρίχνουν και γιαούρτια.
Αλλά μιας και ξαναγυρίσαμε λόγω "Μπριν" στην εποχή της χούντας, σας έχω ακόμα μία ιστοριούλα της εποχής εκείνης.
Ήμουν ακόμα γυαλάκιας. Πρέπει να ήταν η 21η Απριλίου του έτους 1968 ή 1969.
Θα γινόταν γιορτή για την επέτειο αυτή στο Πρώτο Δημοτικό. Στα παιδιά μοιράσθηκαν πατριωτικά ποιήματα που έπρεπε από στήθους να απαγγείλουν. Εγώ πάλι ήμουν η εξαίρεση. Δεν γνωρίζω εάν η επιλογή του ποιήματος που έδωσαν σε εμένα ήταν ηθελημένη από κάποιον κακεντρεχή δάσκαλο.
Αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι έπαθα την πλάκα μου, μόλις διάβασα τους στίχους.
Το ποίημα πήγαινε κάπως έτσι
"Δύο τρανοί συνταγματάρχες κι ο γενναίος Παττακός
ώρμησαν σαν καταρράχτες, όπως ένας κεραυνός
Γεια σου αητέ της Ρούμελης Νικόλα Μακαρέζο
γειά σου σαίνη της Γραβιάς κι ελάφι της Λαμίας
εσύ και οι συνάδελφοί σου οι τρεις ανδριωμένοι
κανείς δεν σας παρέσυρε για να σας βάλη χέρι"
Κάτι ακόμα έλεγε ενδιάμεσα το ποίημα που δεν θυμάμαι πλέον και τελείωνε το αριστούργημα αυτό της ποίησης τοιουτοτρόπως:
"Λεβέντη Παπαδόπουλε, αετέ μου Μακαρέζε
και παλικάρι Παττακέ με δάφνες στολισμένε"
Εννοείται ότι εγώ, δεκάχρονος τότε, δεν είχα καμία ιδέα για όλα αυτά. Αλλά μόλις είδα το ποίημα και πήγα σπίτι είπα με φωνή στεντόρεια. "Εγώ τέτοιες βλακείες δεν τις λέω."
"Θα καθήσεις και θα το μάθεις και θα το πεις", ήταν η διαταγή της μητέρας. Είπαμε όμως. Μουλαρίσιο πείσμα ο πιτσιρικάς. Ρε με το καλό, ρε με το κακό, αγύριστο κεφάλι. Δεν πειθόταν.
Τότε ήλθε η τελευταία απειλή: "Θα στείλουν τον πατέρα σου στη Γυάρο αν δεν το πεις". Χωρίς, τότε, να γνωρίζω ότι ήσαν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι δικηγόροι που δεν είχαν εκφωνήσει λόγο υπέρ της χούντας, την φοβήθηκα την απειλή αυτή. Η εικόνα του φίλου μου στην προκυμαία του Ναυπλίου να αποχαιρετάει τον πατέρα του που έφευγε με καράβι τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα με είχε στοιχειώσει. Τότε όμως μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας και η μάνα τον προέτρεψε να μου επιβεβαιώσει ότι θα τον στείλουν εξορία αν δεν πω το ποίημα. Η απάντηση του πατέρα ήταν η εξής: "Πάω στο καφενείο. Με περιμένουν για ένα παιχνίδι μπριτζ". Και τότε βέβαια πήρα την απόφασή μου.
Στις 21 Απριλίου στη μαύρη επέτειο, έκαμα την επανάστασή μου. ¨Ηταν η μία και μοναδική μου αντιστασιακή πράξη χωρίς να το πολυξέρω. Με το που φώναξαν το όνομά μου, απάντησα ότι δεν το έχω μάθει το ποίημα και δεν το έχω μαζί μου.
Το προσπέρασαν το γεγονός χωρίς πολλά πολλά.
Και όμως ακόμα σήμερα κάποιοι συνεχίζουν να εκφωνούν τέτοια ποιηματάκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου