Μ π ο λ ι β ά ρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας.

Μέχρι την Κυριακή πρέπει να έχει υπογραφεί η συμφωνία και να έχει ψηφιστεί στο Κοινοβούλιο.

Μέχρι την Κυριακή πρέπει να είμαστε όλοι πιστότατοι οπαδοί του Τσίπρα.
Μέχρι την Κυριακή θα πρέπει να σιωπήσει το ιστολόγιό μου ή άλλως.........

Άλλως μπορώ να ασχοληθώ με ποίηση.
Συνδυάζοντάς την με τοπικά θέματα


Ίσως οι περισσότεροι να έχετε ακούσει ή αναγνώσει τον γνωστό στίχο του Εγγονόπουλου.

"Μ π ο λ ι β ά ρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας."


Ίσως να έχετε παραξενευτεί και από το επιμύθιο του ποιήματός του με τίτλο "Μπολιβάρ".

"Σ τ ρ α τ η γ έ
τ ι  ζ η τ ο ύ σ ε ς  σ τ η  Λ ά ρ ι σ α
σ υ
έ ν α ς Υ δ ρ α ί ο ς;"

Ίσως και να έχετε συγκινηθεί με  τα λόγια ελευθερίας που έγραψε ο ποιητής μέσα στην Κατοχή.

"Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα,
γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια.......

Μ π ο λ ι β ά ρ !  Όνομα από μέταλλο και ξύλο, είσουνα ένα λουλούδι μέσ’ στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μέσ’ στην καρδιά σου, μέσ’ στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου.
Η χέρα σου είτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι’ ετρέμαν τ’ άστρα, κατέβαινες στους κάμπους, με τα χρυσά, τις επωμίδες, όλα τα διακριτικά του βαθμού σου......


Μ π ο λ ι β ά ρ !  Κράζω τ’ όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγκουα, του Οντουράς, της Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω - έτσι είτανε, λεν, ο Μπολιβάρ - και παρακολουθώΤο χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο."


Αν και Αναπλιώτες όμως, πολύ λίγοι  θα γνωρίζετε τους εκπληκτικούς στίχους του ιδίου ποιήματος του Εγγονόπουλου, που σχετίζονται με την κάποτε σπουδαία πόλη της Ελληνικής Επανάστασης, που δυστυχώς  κατάντησε μία πόλη μικροαστών. 


"Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και τη Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ. Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο. Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την καταδάφιση του μνημείου."

Κατεδαφίσαμε λοιπόν το μνημείο του Μπολιβάρ, υποστείλαμε τον αγώνα της ανεξαρτησίας, μόνο και μόνο διότι ο θόρυβος της ελευθερίας ενοχλούσε τον μικροαστισμό μας. 
Που να ήξερε όμως  ο ποιητής, όταν έγραφε τους αλληγορικούς του στίχους για τους Ναυπλιώτες, ότι ίσως δεν υπάρχει καμία αλληγορία, καμία μεταφορική έννοια στις "αϋπνίες" μας που μας ανάγκασαν στην κατεδάφιση. 
Και όμως ο μικροαστισμός μας συνετέλεσε στο να σιγεί το ρολόι της πόλης κατά τας μικράς ώρας για να μην ταράζεται η νιρβάνα μας, να μην ενοχλούνται οι ακουμπούντες χρήματα πελάτες μας. Και όπως εύστοχα έγραψε εις εν Φινλανδία διαβιών Ναυπλιώτης  φίλος μου, που ανυπομονεί να έλθει το θέρος στο Ναύπλιο για να ακούσει εκ νέου το ρολόι  μας κατά τις μετά των  φραπογαλίων αραχτές μεγάλες ώρες, ουδείς εν Λονδίνω έχει διανοηθεί να μην κτυπά καθ΄όλο το 24ωρο το ρολόι στον Πύργο της Ελισάβετ, γνωστόν ως "Μεγάλο Κουδούνι" ή Αγγλιστί Big Ben. Αλλά εμείς εδώ οι κατεδαφίσαντες το μνημείο του Μπολιβάρ, λόγω της ενοχλήσεως που προκαλούσε ο εκκωφαντικός θόρυβος της ρεντιγκότας του ήρωος, δεν αντιδρούμε στο ότι το σπουδαίο ρολόι μας δεν βαράει τις μικρές ώρες για να ξυπνάει τους κανονικά εργαζόμενους πολίτες και να αφυπνίζει τους εν ευκολίαις διαβιούντες.

Και επ΄ ευκαιρία μία άλλη ιστορία θα σας πω για ένα άλλο λησμονημένο μνημείο, που βρίσκεται εδώ και 21 έτη στην πόλη του Ναυπλίου. 
Στην Γεωργία εμφύλιος. 
Οι κάτοικοι υποφέρουν.
Το Πότι, σπουδαίος λιμήν στη Μαύρη θάλασσα, αδελφή πόλη του Ναυπλίου, στο επίκεντρο της διακεκαυμένης ζώνης.
Το Ναύπλιο αδιαφορεί.
Και όμως οι άνθρωποι εκεί αντί να λάβουν βοήθεια προσφέρουν σε εμάς ένα μνημείο για τις χαμένες πατρίδες.
Το απέστειλαν μάλιστα με δικά τους έξοδα με μεγάλο φορτηγό όχημα.
Κατάκοπος καταφθάνει ο οδηγός από το μεγάλο ταξείδι.
Και ο μύθος λέει ότι το Ναύπλιο τον άφησε στην τύχη του να κοιμηθεί μέσα στην νταλίκα. Ντροπή.........
Και σήμερα; 
Σήμερα το Πότι έχει περιπέσει σε κατάσταση μίας  συλλογικής μας λήθης. 
Από την άλλη αλληλεγγύη απαιτούμε σήμερα.
Εμείς οι ανάδελφοι.

Αλήθεια;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ότι μόνον στην Ελλάδα τα ηρώα και τα μνημεία των πεσόντων, πολλές φορές αποπνέουν πέραν της ανάτασης προς τον ουρανό και της τραγικότητας της φιγούρας ή του γλυπτού και μία αίσθηση χαρμολύπης;
Όσο και αν η θλίψη είναι κυρίαρχη για την απώλεια ανθρώπινων ζωών, από την άλλη όμως, όταν ο θάνατος ισοδυναμεί με θυσία για μεγάλα ιδανικά, δεν μπορεί παρά να προκαλεί και συναισθήματα ανάτασης.
Μ π ο λ ι β ά ρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας και ας κατεδαφίσαμε εμείς οι Ναυπλιώτες το μνημείο σου, διότι ο σφοδρός άνεμος ανατάραζε τη ρεντιγκότα σου. Και ας τον αφήσαμε τον Γεωργιανό οδηγό να κοιμηθεί στο φορτηγό. Και ας σιωπά το ρολόι τις μικρές ώρες. 

Συσσίτιο Ευαγγελιστρίας και αντιμετώπιση φαινομένων ακραίας φτώχειας.

Έχω χάσει κάποιο επεισόδιο και δεν αντιλαμβάνομαι τι μου γίνεται;
Είχαμε την τελευταία εβδομάδα συζητήσεις, διαμάχες, ανακοινώσεις, φαρμακερά βέλη για το θέμα του συσσιτίου του Ιερού Nαού Ευαγγελιστρίας.
Άραγε γιατί συζητήθηκε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο;
Δεν λύθηκε μιας και δια παντός το ζήτημα της ακραίας φτώχειας με το ψηφισθέντα νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης  ή κάνω τόσο μεγάλο λάθος;
Και η δημοτική παράταξη που πρόσκειται στον μισό τοπικό Σύριζα λησμόνησε ότι πλέον αντιμετωπίστηκε η ανθρωπιστική κρίση και οι φτωχοί συμπολίτες μας πρόκειται να επιδοτηθούν για να αγοράζουν τα αναγκαία τρόφιμα; Προς τι λοιπόν η ανακοίνωση που εξέδωσαν με την οποία κατηγορούν τον Δήμαρχο Ναυπλιέων διότι δεν οργανώνει δημοτικά συσσίτια ενώ την ίδια στιγμή ο νόμος της Βαλαβάνη υποτίθεται ότι  θεραπεύει το μεγάλο αυτό πρόβλημα των πολιτών; Μάλιστα, το εκπληκτικό είναι ότι κατηγόρησαν και την "άλλη πρόταση" επειδή  ψήφισε στο δημοτικό συμβούλιο τη συνέχιση της αρωγής εκ μέρους του Δήμου μας προς το συσσίτιο της Ευαγγελιστρίας. Αλλά δεν θα μείνω σε αυτό διότι ήδη έλαβαν τη δέουσα απάντηση από την Μαργαρίτα.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν.
Η κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας, ο υπερδανεισμός, ο πελατειασμός και η κλεπτοκρατία έφεραν την κατάρρευση της χώρας και αυτή τα μνημόνια. Η αδυναμία να βγούμε από τα μνημόνια λόγω του ότι δεν καταλάβαμε απολύτως τίποτα και πιστέψαμε ότι κάποιοι μοχθηροί άνθρωποι ευθύνονται γι αυτά και η εγγενής αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας, τις δομές της οποίας ουδείς θέλησε να αλλάξει, έχουν  δημιουργήσει τα φαινόμενα της ακραίας φτώχειας στην Ελλάδα.Η τυχόν ρήξη με τους Ευρωπαίους είναι βέβαιο ότι θα μας πάει ένα βήμα παρακάτω προς τον όλεθρο και τα προβλήματα της μεγάλης φτώχειας θα γενικευθούν και ενταθούν, ώστε πλέον να μπορούμε με ασφάλεια να ομιλούμε για ολοκληρωτική καταστροφή και ουσιαστικό πρόβλημα ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα, ενώ η μόνη  εναλλακτική της μη ρήξης, δηλαδή η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, είναι βέβαιο ότι θα επιτείνει τα προβλήματα των πολύ φτωχών.
Επομένως απαιτείται να παραμείνουμε σοβαροί και να εκπονήσουμε κάποτε ένα ολοκληρωμένο συνεκτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της φτώχειας σε πολλούς τομείς προσφοράς και όχι μόνον στον επισιτισμό  και να πάψουμε να εκτοξεύουμε ρουκέτες για χάρη κομματικών ή παραταξιακών σκοπών.
Και για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης δεν αρκεί να δημιουργηθεί μία άλλη γραφειοκρατική δομή από τον Δήμο Ναυπλιέων για την παροχή τροφής στους φτωχούς, το πρόβλημα των οποίων εννοείται δεν θα επιλυθεί ως δια μαγείας με κάποιο νόμο. Οι ρυθμίσεις που προβλέπονται στον νόμο που ψήφισε η παρούσα Κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι θα δώσουν κάποιες ανάσες σε ορισμένους συμπολίτες μας, που θα αποκτήσουν κάρτα για την αγορά τροφίμων και δεν θα έχουν ανάγκη συσσιτίων, με την απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση   συμφωνίας με τους πιστωτές και υπογραφής τρίτου μνημονίου.  Διότι χωρίς τρίτο μνημόνιο ζήτω που καήκαμε, αφού και ο νόμος αυτός δεν θα έχει απολύτως κανένα νόημα, διότι απλούστατα χρήματα δεν θα υπάρχουν για να βοηθηθεί ο οιοσδήποτε. Επομένως είναι παράλογο να ζητάμε τη δημιουργία μιας νέας γραφειοκρατικής δομής από τον χρεοκοπημένο Δήμο μας, ενώ λειτουργεί με αρκετή επιτυχία μία άλλη από την εκκλησία.. Αυτό που πρέπει να πράξουμε, είναι να δούμε ποιες θα είναι οι ανάγκες μετά την εφαρμογή του νόμου. Και αφού κάνουμε τις διαπιστώσεις για τις ανάγκες που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, τότε θα πρέπει να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας για να μην μείνει ούτε ένας συνάνθρωπός μας πεινασμένος. Η εκκλησία έχει δημιουργήσει στην πόλη μας μία σωστή δομή και έχει κινητοποιήσει εθελοντές που προσφέρουν ανιδιοτελώς. Είναι παράλογο επομένως να υπονομεύσουμε το πραγματικό αυτό δεδομένο για μικροπαραραταξιακές λογικές. Ο Δήμος πρέπει να συμπαρασταθεί σε αυτό που γίνεται. Και μαζί με τον Δήμο πρέπει και το Κράτος να κινητοποιήσει τις υπάρχουσες δυνατότητές του.  Το κράτος διαθέτει ψυγεία, μαγειρεία, αποθηκευτικούς χώρους, ανθρώπινο δυναμικό. Και πρέπει να συντονισθούν για τον σκοπό αυτό και όλες οι δομές που έχει δημιουργήσει η κοινωνική αυτοοργάνωση (κοινωνικά παντοπωλεία, πολιτιστικοί σύλλογοι κλπ).
Όμως για την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας ή της τυχόν στο μέλλον ανθρωπιστικής κρίσης (εάν πέσουμε στα βράχια), δεν αρκεί μόνον ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα ή τα  συσσίτια. Απαιτείται να γίνουν πολύ περισσότερα και σε αυτά  έχουν ρόλο να παίξουν το Κράτος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι κοινωνικοί και πολιτιστικοί φορείς, η εκκλησία. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό να προταθούν ποικίλες δράσεις, που πρέπει να είμαι μακρυά από γραφειοκρατικές λογικές.
Αναφέρω σε τίτλους  δράσεις και προγράμματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν.
Δημοτικοί λαχανόκηποι, χώροι συνεργατικής γεωργίας.
Ενίσχυση του δημοτικού γηροκομείου που καταρρέει. Ενίσχυση των δομών του "Βοήθεια στο σπίτι".
Οργάνωση ανταλλακτηρίου ειδών και ηλεκτρονικού δικτύου ανταλλαγών
Ενίσχυση του  φροντιστηρίου αλληλεγγύης, και των κοινωνικών παντοπωλείων. Λειτουργία εθελοντικών ομάδων παροχής υπηρεσιών (λογιστικές, νομικές κλπ) προς απόρους 
Αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων των φυλακισμένων καθότι το Ναύπλιο πόλη φυλακών.
Οργάνωση στα πρότυπα της εθελοντικής εργασίας για το συσσίτιο της Ευαγγελιστρίας ομάδων εθελοντικής στήριξης Κοινωνικών ιδρυμάτων και Ευπαθών Ομάδων.
Αντιμετώπιση της ακρίβειας στην πόλη μας  με παρεμβάσεις σε δημοτικά τέλη, τέλη κατάληψης κοινοχρήστων χώρων, με αντάλλαγμα μειώσεις τιμών. Ίδρυση κοινωνικού καφενείου.
Αθλητισμός για όλους. 
Δωρεάν κινηματογράφος. 
Θέατρο για τους ανέργους. 
Προγράμματα προληπτικής ιατρικής.
Σκέψεις μπορεί να υπάρχουν και άλλες για την αντιμετώπιση των συνεπειών της ακραίας φτώχειας.
Θα τελειώσω με μία ακόμα πρόταση.
Οι προσπάθειες που πρέπει να γίνουν για την αντιμετώπιση της φτώχειας δεν πρέπει να περιορισθούν στην θεραπεία των συνεπειών, αλλά πρέπει να στοχεύσουν και στην αντιμετώπιση, έστω και εν μέρει, των αιτιών της.
Και ναι μεν η μείωση της ανεργίας προϋποθέτει αλλαγές πολιτικών σε ευρύτερο εθνικό και Ευρωπαϊκό πεδίο, όμως και σε τοπικό επίπεδο κάποιες δράσεις μπορούν να αναληφθούν. Πέρα από το ότι ο Δήμος μας πρέπει να διατηρεί ένα  φιλικό για την υγιή επιχειρηματικότητα περιβάλλον,  βασισμένο  στα λίγα μέσα που διαθέτει, γνώμη μου είναι, ότι θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλίες και για την τοπική ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας.
Οι επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας (βιολογική γεωργία, κοινωνικά καφενεία, ανακύκλωση απορριμμάτων, χώροι πολιτισμού, βιβλιοπωλεία-χαρτοπωλεία, ανταλλακτήρια ειδών, φροντίδα βρεφών και παιδιών, δημιουργικές απασχολήσεις νέων κλπ) είναι πολύ διαδεδομένες στην Ευρώπη και καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας, προσφέροντας δυνατότητες απασχόλησης σε ανέργους, νέους, ευπαθείς ομάδες πληθυσμού.
Ο τέως ευρωβουλευτής των Πρασίνων Νίκος Χρυσόγελος, μαζί με μία ομάδα πολιτών έχει κάνει σπουδαίες προσπάθειες για την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας. Ας τον καλέσουμε. Ας τον ακούσουμε. Ας οργανώσουμε έστω στην τοπική μας κοινωνία τέτοιες δράσεις. Αλλά τι σας λέω τώρα; Ποιος θα το κάνει; Και βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση προς τούτο η αποφυγή της έλευσης της πλήρους  καταστροφής

Πασοκονεοδημοκρατιάδα, στρατουλιάδα, παπαδακιάδα

Γι΄αυτά τα αίσχη που συμβαίνουν σε βάρος των πτωχών και ανήμπορων στο ασφαλιστικό μας σύστημα οι ευθύνες είναι πολύ προσωποποιημένες.
Ευθύνεται η Πασοκαρία. Οι νεοδημοκράτες. Οι συνδικαλιστές. Οι αυτιάδες και παπαδάκηδες. Οι ρωμανιάδες. Οι εργατολόγοι δικηγόροι. Η δεξιά που επονομαζόταν "αριστερή" αντιπολίτευση και σήμερα αυτοαποκαλείται "πρώτη φορά αριστερά". Ο αλάθητος λαός που ψήφιζε πάντοτε και ψηφίζει ακόμα αυτούς που συντηρούν ένα επαίσχυντο καθεστώς και υπόσχεται εύκολες λύσεις. Και βέβαια οι Σύμβουλοι Επικρατείας που μοιράζουν  χρήματα από εδώ και από εκεί, χωρίς να έχουν καμία σχέση με τον πλανήτη Γη.
Επιδιώκαμε και επιζητούμε την απόλυτη ακινησία στο χρεοκοπημένο ασφαλιστικό μας σύστημα. Να παραμείνουν τα προνόμια έτσι όπως διαχρονικά τα δημιουργήσαμε και να συνεχίσουν να ευνοούνται οι πελάτες και να ταλαιπωρούνται οι αδύναμες κοινωνικές τάξεις. Και αυτό ονομάζεται αριστερή πολιτική.
Θέλουμε να προστατεύσουμε τα τραγικά κατεστημένα.

Σας παρουσιάζω λοιπόν κάποια στοιχεία, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν από το Υπουργείο Εργασίας εν καιρώ πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης.

Υπάρχουν αγαπητοί μου, τέσσερις πατριώτες μας σε όλη την Ελλάδα που λαμβάνουν σήμερα δέκα συντάξεις. Καλά ακούσατε δέκα συντάξεις έκαστος. Και αν μου πείτε ότι αυτοί οι τέσσερες υπέροχοι Ελληνες είναι μία πολύ μικρή εξαίρεση, και δεν πρέπει να δίνουμε βάση στο αίσχος αυτό, θα σας πω ότι υπάρχουν άλλοι 7 που παίρνουν 9 συντάξεις,  κάποιες δεκάδες που παίρνουν 8 συντάξεις, μερικές εκατοντάδες που παίρνουν 7 συντάξεις, μερικές χιλιάδες που παίρνουν 6 συντάξεις, μερικές δεκάδες χιλιάδες που παίρνουν 4 και 5 συντάξεις και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που λαμβάνουν 3 συντάξεις. Ήσουν Δήμαρχος ή Κοινοτάρχης; Πάρε σύνταξη. Έκανες και για ένα τέρμινο βουλευτής; Πάρε μια άλλη σύνταξη. Ήσουν γιατρός; Πάρε και άλλη μία από το ΤΣΑΥ. Ήσουν  ταυτόχρονα και γιατρός της ΔΕΗ; Ας του δώσουμε  και μία σύνταξη Δεητζή. Έκανες και στο ΕΣΥ; Ως δημόσιος υπάλληλος λαβέ και μία τοιαύτη σύνταξη. Τώρα το με ποιο τρόπο κάποιος λαμβάνει οκτώ ή εννέα ή και δέκα συντάξεις αυτό ξεπερνάει τη δυνατότητα του πεπερασμένου μυαλού μου. Μα τι ακριβώς υπερασπιζόμαστε όταν δεν θέλουμε να συζητήσουμε το συνταξιοδοτικό και τις ανορθογραφίες του; Κάτσε φουκαρά των 80 ετών να λαμβάνεις εξακόσια ευρώ σύνταξη και να προσπαθείς με αυτά να συντηρήσεις παιδιά και εγγόνια και ας αφήσουμε κάποιους χιλιάδες άλλους να παίρνουν τέσσερις και πέντε και δέκα συντάξεις. Τους ψήφιζες και τους ψηφίζεις ακόμα άμοιρε επαγγελματία που παίρνεις από τον ΟΑΕΕ μία πενιχρή σύνταξη και την ίδια ώρα κάποιοι κάνουν πάρτι στις πλάτες σου, αφού πέραν από τα λίγα που σου δίνουν θα σου αυξήσουν και τον φουπουά σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης για να συντηρήσουν το σάπιο σύστημα υπέρ των προνομιούχων.
Θέλετε και άλλο επίσημο στοιχείο για να διαπιστώσετε ότι οι μητρόπουλοι, οι ρωμανιάδες και  οι σύμβουλοι επικρατείας υπερασπίζονται τις αδικίες;
Ακούστε το.
Το μέσο εισόδημα από συντάξεις για τα άτομα ηλικίας από 56-60 ετών για το μήνα Μάρτιο 2015 ήταν 1.121,49 ευρώ ενώ το μέσο εισόδημα από συντάξεις για τα άτομα ηλικίας από 81-85 ετών για τον ίδιο μήνα  ήταν 747,94. Δηλαδή οι τζόβενοι που κατά κανόνα έχουν εργασθεί πολύ λιγότερο και που βρίσκονται ακόμα στην παραγωγική ηλικία, λαμβάνουν σύνταξη ή πολλές συντάξεις μεγαλύτερες κατά ποσοστό 49,93% από τους ογδοντάρηδες. Και τα στοιχεία λένε ότι οι ακόμα μεγαλύτεροι παίρνουν ακόμα πιο μικρές συντάξεις μέχρι που οι αιωνόβιοι λαμβάνουν μέση σύνταξη 683,46 ευρώ. Αυτά υπερασπίζεται ο στρατούλης, αυτά δημιούργησαν οι πασοκονεοδημοκράτες και αυτά δεν θέλουμε να θίξουμε. Άμοιρε συνταξιούχε φαναρτζή, οδηγέ σε νταλίκα, εμποροϋπάλληλε, καθαρίστρια, εργάτη γης που έχεις εργασθεί 40 ολόκληρα χρόνια και λαμβάνεις πολύ λιγότερα από τους προνομιούχους, που βρίσκονται στην πιο ανθηρή και παραγωγική στιγμή της ζωής τους. Τι να πω; Εάν υπήρχαν οι άπειροι πόροι στο ασφαλιστικό σύστημα να πεις να πάει στο καλό όλο αυτό το αίσχος, με την προοπτική να γίνουν προνομιούχοι και οι φουκαράδες, όμως εδώ διατηρούμε ενφια και φόρο αλληλεγγύης και φόρο επιτηδεύματος για να χορηγούμε τις πέντε και τις δέκα συντάξεις που λαμβάνουν οι νεαρούληδες.
Θέλετε και ένα άλλο στοιχείο από τα επίσημα που μας δίνει το πληροφοριακό σύστημα του Υπουργείου Εργασίας, που δείχνει οποίον τέρας δημιουργήσαμε;
Το Φεβρουάριο του έτους 2015 συνέβησαν τα εξής εκπληκτικά: Το 67,30% όσων  δημοσίων υπαλλήλων βγήκαν στη σύνταξη  ήσαν κάτω από 61 ετών.Ακόμα πιο συγκλονιστικό ήταν ότι το 83,72% όσων βγήκαν στη σύνταξη και εργαζόντουσαν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήσαν κάτω από 61 ετών. Την ίδια στιγμή μόλις το 22,73% που συνταξιοδοτήθηκαν από τον ΟΑΕΕ ήσαν κάτω από 61. Ας πούμε και κάποια αλήθεια κάποια στιγμή. Αυτό που θέλουμε να προστατέψουμε είναι οι πρόωρες συντάξεις κάποιων συγκεκριμένων ομάδων και όχι όλου του λαού. Και αυτοί οι άμοιροι οι επαγγελματίες  και έμποροι, που έχουν ματώσει να πληρώσουν εξ ιδίων τις ασφαλιστικές τους εισφορές επί 40 χρόνια  είναι και πάλι οι αδικημένοι.
Να πάμε και σε άλλα στοιχεία σε σχέση με το ασφαλιστικό μας;
Οι δικηγόροι πληρώνουν ακόμα τις ασφαλιστικές τους εισφορές με ένσημα που βρίσκουν από τις παραστάσεις στα δικαστήρια τις οποίες κατά κανόνα πληρώνουν οι πελάτες τους. Έτσι ο δικηγόρος που έχει πολύ δουλειά και πολλές παραστάσεις δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές ή πληρώνει λιγότερες σε σχέση με έναν νέο που παλεύει μόνος του ανάμεσα στα θηρία.
Οι ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ είναι μεγαλύτερες από αυτές των δικηγόρων. Την ίδια στιγμή οι συνταξιούχοι του ΟΑΕΕ που εργάσθηκαν κατά κανόνα 40 χρόνια και πλήρωσαν περισσότερα λαμβάνουν μικρότερες συντάξεις από άλλους συνταξιούχους και πολύ μικρότερες από κάποιες ειδικές προνομιούχες ομάδες.
Οι επικουρικές συντάξεις δεν είναι προνόμιο όλων των συνταξιούχων αλλά των μισών. Κατά κανόνα αυτών που δεν πληρώνουν εξ ιδίων. αλλά μέσω του μισθού τους. Όταν αγωνιζόμαστε λοιπόν για την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος αγωνιζόμαστε να μην μειωθούν οι συντάξεις σε κάποιους εργαζόμενους και αδιαφορούμε για τους μισούς που δεν παίρνουν τίποτα. Παραλογισμός;

Και αυτό το σύστημα που δημιούργησαν όλοι οι παραπάνω που ευθύνονται για τις πασιφανέστατες αδικίες, αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να το διατηρήσουμε. Και θεωρούμε τον αγώνα μας αυτόν ότι είναι υπέρ των αδυνάτων. Παραλογισμός;

Ιστορίες από το μακρινό παρελθόν (μέρος τρίτο) . Στα 4. Ο "Μπριν". Το ποίημα

Ήταν πολύ ασφυκτικά τα πλαίσια για τους εφήβους και για τις κοπελούδες την εποχή εκείνη.
Υποχρεωτικές ποδιές στα κορίτσια.
Απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους μετά τις επτάμισι.
Σχολεία Αρρένων και Θηλέων
Κατηχητικά.
Απαγόρευση να πας σινεμά
Ηθικές διαπαιδαγωγήσεις.
Υποχρεωτικός εκκλησιασμός τις Κυριακές
Υποχρεωτικές εξομολογήσεις, όπου έπρεπε να αποκαλύψεις πλην των άλλων και το εάν αυνανίζεσαι
Υποχρεωτικά κουρέματα με την ψιλή για τα αγόρια και αργότερα καθαρισμένος με μηχανή ξυρίσματος σβέρκος.
Βιαστικές ματιές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών στο μεγάλο δρόμο μεταξύ 2 παρά τέταρτο που σχολούσαν οι πρωινοί και δύο που ξεκινούσαν οι απογευματινές (ή τούμπαλιν)
Κάποια εποχή ο Γυμνασιάρχης στο θηλέων απαγόρευε στα κορίτσια να κάνουν ποδήλατο για να μην φανεί έστω και στο ελάχιστο γυμνό πόδι πάνω από το γόνυ.

Η μετάβαση από τα αποπνικτικά πλαίσια της γυμνασιακής ζωής στην επαρχία, στη φοιτητική ζωή στην πρωτεύουσα υπήρξε για πολλούς κάτι το συγκλονιστικό. Δεν μπορούν να το φαντασθούν αυτό οι σημερινοί νέοι, αλλά έτσι ήταν.
Βέβαια η ένταξη σε κάποιες κομματικές νεολαίες υπήρξε τροχοπέδη για την αλλαγή της ζωής. Ακούγανε οι του ενός κόμματος και οι της "αριστεράς της αριστεράς" μόνον Νταλάρα και Καζαντζίδη, απαγόρευση δια πυρός και δια ροπάλου της δυτικόφερτης ροκ και τζαζ μουσικής, ηθική αριστερή διαπαιδαγώγηση, διαβολικός ευρωπαϊκός και αμερικάνικος κινηματογράφος, υποχρέωση παρακολούθησης του κινηματογραφικού έργου "το άλογο που κλαίει" του σοβιετικού Μαρκ Ντοσκνόι που παιζόταν στην Αλκυονίδα επί 78 εβδομάδες χωρίς διακοπή,  υποχρέωση ανάγνωσης και εμπέδωσης της μαρξιστικής θεωρίας και εξευτελισμός της βδελυρών υποπροϊόντων της δυτικής κουλτούρας.
Όμως οι Ρηγάδες και οι Ρηγίτισσες ήσαν σε τελείως άλλο επίπεδο. Σεξουαλική απελευθέρωση, συζητήσεις για την τέχνη, παρακολούθηση συναυλιών κάθε είδους ποιοτικής μουσικής, Γκοντάρ στο Άστυ και Παζολίνι στο Στούντιο, θέατρο της Δευτέρας στην τηλεόραση, υποστήριξη του Πανελλήνιου (οι Κυψελιώτες) και του Σπόρτινγκ (οι Πατησιώτες), Κυριακή απόγευμα στη Νέα Σμύρνη για τον Πανιώνιο ή στο Καραϊσκάκη για τον Εθνικό Πειραιά. Βίωναν τότε τα παιδιά αυτά την ελευθερία. Ρουφούσαν τη ζωή ως το μεδούλι. Σεβόντουσαν το άλλο φύλλο και χαιρόντουσαν τον έρωτα.Τον έρωτα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.
Και προσκυνούσαν γονατιστοί το άλλο φύλο. ' Η χαιρόντουσαν τον έρωτα όρθιοι, με γονατισμένο το σύντροφό τους, χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να διανοηθούν ότι τον υποβαθμίζουν. Μόνον φανατικοί άντρες ή μέγαιρες μπορεί να σκέφτονται έτσι. Μόνον όσοι στην προσωπική τους ζωή κεφάρουν να ταπεινώνουν τους συνανθρώπους τους. Όλοι οι άλλοι χαίρονται τον έρωτα χωρίς τέτοιες προκαταλήψεις. Και η γονυκλισία είναι στην περίπτωση αυτή  ένα πέταγμα στα ουράνια.
Τώρα πως να εξηγήσω ότι οι τότε Ρηγάδες και Ρηγίτισσες με το ελεύθερο πνεύμα ανέχονται σήμερα τον  ακροδεξιό κυβερνητικό τους εταίρο να φωνάζει και να επαναλαμβάνει τη φράση "εσείς στα τέσσερα"; Ακατανόητα πράγματα. Μα επιτρέπεται σε έναν προοδευτικό άνθρωπο να συνεργάζεται με έναν τέτοιο σεξιστή; Είναι δυνατόν να έχουν αλλάξει τόσο πολύ;

Η ανάγνωση εφημερίδας εκείνη της εποχή των φοιτητικών χρόνων ήταν καθημερινή ενασχόλησή μου.
"Ελευθεροτυπία". Κάποιες λίγες φορές "Αθηναϊκή". Και τις Κυριακές και κάποιες άλλες μέρες "Αυγή".
Ρουφούσα τις ειδήσεις, τα σχόλια του Γιώργου Βότση, τις βιβλιοπαρουσιάσεις, τις κριτικές του κινηματογράφου, τα χρονογραφήματα της Αννας Δαμιανίδη.
Μια μέρα λοιπόν πίπτει το μάτι μου στα αποτελέσματα αρχαιρεσιών του συνδικάτου των καθηγητών.
Κυριολεκτικά μου έφυγε το σαγόνι από την έκπληξη. Με τη συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ είχε εκλεγεί ο "Μπριν"
Ποιος;
Ο "Μπριν"
Αυτό το παρατσούκλι του είχαν δώσει οι μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων στο Ναύπλιο.
"Μπριν μπω μέσα στην τάξη απαιτώ σιωπή", ήταν η μονίμως επαναλαμβανόμενη φράση του στην αρχή του μαθήματος. Εξού και "Μπριν"
Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τι ήταν το άτομο.....
Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα της 17ης Νοέμβρη του 1973 που μας μάζεψε και άρχισε να βρίζει με τα χειρότερα λόγια τους φοιτητές.
Και κάποια μέρα μερικά χρόνια αργότερα είδα το όνομά του στην εφημερίδα σαν (όχι "ως") συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ.
Πασόκος ο Μπριν.......
Αυτά συνέβαιναν τότε και αυτά συνεχίζουν να γίνονται και σήμερα. Θα σας πουν οι παλαιότεροι αστοί δημοκράτες για τους χουνταίους που έβριζαν χυδαιότατα το Καραμανλή τον κανονικό και οι οποίοι μετά, εξάφνως, μεταμορφώθηκαν σε νεοδημοκράτες. Θα σας πουν  οι παλαιοί Πασόκοι για τους ακραιφνείς νεοδημοκράτες και κομμουνιστοφάγους που προσχώρησαν στις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν ή λίγο μετά το 1981. Και σήμερα όλο αυτό το βαθύ Πασόκ έχει γίνει σύριζα.
Δεν είναι κακό να αλλάζει κάποιος απόψεις. Όμως δεν μπορώ να ανεχθώ κάποιους που θεωρούν ότι έχουν αυτοί  το αλάθητο αλλάζοντας κόμματα ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος και να σου κουνούν και από πάνω και το δάκτυλο και να σε κατηγορούν και ως προδότη και να σου ρίχνουν και γιαούρτια.
Αλλά μιας και ξαναγυρίσαμε λόγω "Μπριν" στην εποχή της χούντας, σας έχω ακόμα μία ιστοριούλα της εποχής εκείνης.
Ήμουν ακόμα γυαλάκιας. Πρέπει να ήταν η 21η Απριλίου του έτους 1968 ή 1969.
Θα γινόταν γιορτή για την επέτειο αυτή στο Πρώτο Δημοτικό. Στα παιδιά μοιράσθηκαν πατριωτικά ποιήματα που έπρεπε από στήθους να απαγγείλουν. Εγώ πάλι ήμουν η εξαίρεση. Δεν γνωρίζω εάν η επιλογή του ποιήματος που έδωσαν σε εμένα ήταν ηθελημένη από κάποιον κακεντρεχή δάσκαλο.
Αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι έπαθα την πλάκα μου, μόλις διάβασα τους στίχους.
Το ποίημα πήγαινε κάπως έτσι
"Δύο τρανοί συνταγματάρχες κι ο γενναίος Παττακός
ώρμησαν σαν καταρράχτες, όπως ένας κεραυνός
Γεια σου αητέ της Ρούμελης Νικόλα Μακαρέζο
γειά σου σαίνη της Γραβιάς κι ελάφι της Λαμίας
εσύ και οι συνάδελφοί σου οι τρεις ανδριωμένοι
κανείς δεν σας παρέσυρε για να σας βάλη χέρι"
Κάτι ακόμα έλεγε ενδιάμεσα το ποίημα που δεν θυμάμαι πλέον και τελείωνε το αριστούργημα αυτό της ποίησης τοιουτοτρόπως:
"Λεβέντη Παπαδόπουλε, αετέ μου Μακαρέζε
και παλικάρι Παττακέ με δάφνες στολισμένε"
Εννοείται ότι εγώ, δεκάχρονος τότε, δεν είχα καμία ιδέα για όλα αυτά. Αλλά μόλις είδα το ποίημα και πήγα σπίτι είπα με φωνή στεντόρεια. "Εγώ τέτοιες βλακείες δεν τις λέω."
"Θα καθήσεις και θα το μάθεις και θα το πεις", ήταν η διαταγή της μητέρας. Είπαμε όμως. Μουλαρίσιο πείσμα ο πιτσιρικάς. Ρε με το καλό, ρε με το κακό, αγύριστο κεφάλι. Δεν πειθόταν.
Τότε ήλθε η τελευταία απειλή: "Θα στείλουν τον πατέρα σου στη Γυάρο αν δεν το πεις". Χωρίς, τότε, να γνωρίζω ότι ήσαν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι δικηγόροι που δεν είχαν εκφωνήσει λόγο υπέρ της χούντας, την φοβήθηκα  την απειλή αυτή. Η εικόνα του φίλου μου στην προκυμαία του Ναυπλίου να αποχαιρετάει τον πατέρα του που έφευγε με καράβι τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα με είχε στοιχειώσει. Τότε όμως μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας και η μάνα τον προέτρεψε  να μου επιβεβαιώσει ότι θα τον στείλουν εξορία αν δεν πω το ποίημα. Η απάντηση του πατέρα ήταν η εξής: "Πάω στο καφενείο. Με περιμένουν για ένα παιχνίδι μπριτζ". Και τότε βέβαια πήρα την απόφασή μου.
Στις 21 Απριλίου στη μαύρη επέτειο, έκαμα την επανάστασή μου. ¨Ηταν η μία και μοναδική μου αντιστασιακή πράξη χωρίς να το πολυξέρω.  Με το που φώναξαν το όνομά μου, απάντησα ότι δεν το έχω μάθει το ποίημα και δεν το έχω μαζί μου.
Το προσπέρασαν το γεγονός χωρίς πολλά πολλά.
Και όμως ακόμα σήμερα κάποιοι συνεχίζουν να εκφωνούν τέτοια ποιηματάκια

Ιστορίες από το μακρινό παρελθόν (μέρος δεύτερο) Τα τρία αδέλφια.

«Φεύγω. Ζήσαμε - η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι' αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».

Το μεγάλο παράθυρο στη ζωή του νέου του οποίου  τα  πρώτα του βήματα στον κόσμο ετούτο παρακαλουθήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ήταν πλέον ορθάνοιχτο. Ελπίδες για βήματα προς τα μπρος σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, ειρήνη και δημιουργία, πολιτισμό και φιλίες. Όνειρα  για μια θαυμάσια ζωή.
Δεν ήταν μόνον η στενή Πανεπιστημιακή του ζωή, που τον έκανε αισιόδοξο.
Πολιτικοποίηση. Πολύς κινηματογράφος. Βιβλία. Κουτούκια. Πρέφα στα καφενεία γύρω από τη Σχολή. Συζητήσεις για ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Ερωτικά σκιρτήματα. Συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο. Εφημερίδες.
Ο φίλος μου συνέχιζε  να  νοιώθει ξεχωριστός και να ζει σε μια δικιά του ιδιαίτερη μοναξιά. Δεν σπούδαζε, κατά τη γνώμη του, στη Νομική, αλλά ένοιωθε ότι εντρυφούσε στην επιστήμη του δικαίου. Δεν θέλησε ποτέ να μπει στο ζυγό των πολιτικών νεολαιών, που καθόριζαν τις σκέψεις, αλλά και τον τρόπο ζωής των νέων ανδρών και γυναικών της εποχής. Ήταν από τους λιγοστούς  που επέλεξε τον  ατομικό δρόμο προετοιμαζόμενος για  τη σπουδαία ζωή που είχε μπροστά του. Ένοιωθε αθάνατος ακόμα.
Υπήρξε πραγματικός αντικονφορμιστής και ποτέ δεν κατάλαβε τους συνομήλικούς του, που ετοιμαζόντουσαν ώρες για να εμφανισθούν ατημέλητοι για να είναι μέσα στη μόδα.

Σε αυτή την Πανεπιστημιακή Σχολή στην οποία οι περισσότεροι σπούδαζαν νομικά και όχι την επιστήμη του δικαίου ξεχώριζαν τότε τα τρία αδέλφια. Ο μεγάλος, ο Δημήτρης, ήταν ο με διαφορά πιο σπουδαίος ρήτορας στο αμφιθέατρο των φοιτητικών συνελεύσεων.  Μοναχικός και αυτός ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος και μάλλον το μοναδικό μέλος της "Δημοκρατικής Πορείας", της πολύ μικρής φοιτητικής παράταξης που πρόσκειτο στην Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Η Τασία, η συμφοιτήτρια και καλή φίλη του νέου, που παρακολουθούμε την πορεία του στο χρόνο, ανήκε και αυτή σε μια μικρή φοιτητική παράταξη (την ονομασία της οποίας αμφιβάλλω αν την θυμάται πλέον κάποιος), που είχαν ιδρύσει μέλη και φίλοι της ΕΔΑ. Και ο μικρός, ο Νίκος, ένα πρόσχαρο στρουμπουλό παιδί, με χαμόγελο στα χείλη, ήταν μέλος του Δημοκρατικού Αγώνα, της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ (εσωτ). Μετά τη διάσπαση του Δημοκρατικού Αγώνα και την αποχώρηση των μελών που ίδρυσαν την Β Πανελλαδική, ο Νίκος έγινε και ο  εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Αγώνα στη Νομική Σχολή. Τα τρία λοιπόν αδέλφια ήταν αυτά που ανέβαζαν το επίπεδο των συζητήσεων στη Νομική Σχολή, την εποχή εκείνη των πρώτων χρόνων μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τα τρία αδέλφια έδιναν μια ξεχωριστή αίγλη στις συνελεύσεις και όχι ο Κωστάκης ο Καραμανλής (τέως Πρωθυπουργός) της ΔΑΠ, ο Παπουτσής (τέως Υπουργός) της ΠΑΣΠ ή ο Νότης Μαριάς (νυν ευρωβουλευτής της ψεκασμένης παράταξης) της Κινεζόφιλης ΠΠΣΠ. Και σε εποχές εντόνων αντιπαραθέσεων τα αδέλφια ξεχώριζαν για το ήθος τους και τον απόλυτο  σεβασμό τους στην αντίθετη άποψη. Και ο μικρός ο στρουμπουλός, το καλό παιδί, ο Νίκος,  δεν εκστόμισε την εποχή εκείνη ποτέ το παραμικρό υβριστικό κατά του οιουδήποτε. Εκόμιζε μαζί με τα αδέλφια του, το νέο ήθος σε σχέση με τον επικρατούντα την εποχή εκείνη αυριανισμό. Και με ορθό και τίμιο λόγο απέκρουε τις ανοίκειες επιθέσεις πασόκων και δογματικών. Τα τρία αδέλφια, σε μια κοινή στάση ανεδείκνυαν  το άλλο επίπεδο που προσέφεραν στα πολιτικά πράγματα της εποχής η ανανεωτική αριστερά, μαζί με τον σεβάσμιο γέροντα, τον πολύ σπουδαίο Ηλία της αριστεράς, αλλά και τους δημοκράτες αστούς πολιτικούς.
Ο Δημήτρης, ίσως ο πιο μορφωμένος από τα τρία αδέλφια , ο προικισμένος ρήτορας, έγινε ένας σπουδαίος δικηγόρος και κάποια στιγμή διεκδίκησε και την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ως μοναχικός καβαλάρης εννοείται ότι απέτυχε στις αρχαιρεσίες, αφού οι δικηγόροι επέλεγαν με κομματικά και μόνον κριτήρια. Η Τασία, η μοναχική και αυτή στους πολιτικούς αγώνες, αφού είχε επιλέξει να παραμείνει πιστή στον Ηλία Ηλιού και τον Ανδρέα Λεντάκη, μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς, φοιτήτρια ακόμα. Μεγάλη θλίψη. Ο Νίκος μοναχικός και αυτός, αφού σχεδόν σύσσωμος ο Ρήγας της νομικής προσεχώρησε στην Β Πανελλαδική, έδωσε τον δικό του αγώνα για τις ιδέες του. Όμως σ΄αυτόν τελικά εστιάζεται το μεγάλο ερώτημα για το τι μπορεί να συμβαίνει στα τρίσβαθα της ψυχής ενός ανθρώπου, ώστε κάποιος να αλλάξει τόσο πολύ. Να είσαι ακόλουθος του Λεωνίδα, που ποτέ δεν προσέβαλε αντίπαλο, παρότι άκουσε τα εξ αμάξης, να έχεις υπηρετήσεις τις απόψεις για δημοκρατική ενότητα του λαού, να πιστεύεις στη ρήση του Πουλαντζά ότι "είτε ο σοσιαλισμός  θα είναι δημοκρατικός είτε δεν θα υπάρξει", να έχεις προσφέρει τη ζωή σου σε όλα αυτά και σήμερα να κάθεσαι στην πρώτη σειρά των εδράνων του Κοινοβουλίου, να έχεις οριστεί κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του μεγαλύτερου από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα και να χειροκροτάς με ενθουσιασμό μια ακραία λαϊκίστικη, υβριστική, σεξιστική, διχαστική τοποθέτηση στη Βουλή του Πάνου Καμμένου. Αδιανόητο..... Να συγκινείσαι παλαιότερα με τους ήχους από την φυσαρμόνικα του Λεωνίδα και σήμερα να χειροκροτάς ότι το πιο σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Να δέχεσαι παλαιότερα τις αίσχιστες επιθέσεις των Κουρήδων και ως διευθυντής της Αυγής να την έχει καταστήσει "Αυγιανή". Δεν του έμεινε άραγε κάτι  από την παρακαταθήκη των τελευταίων λόγων του Λεωνίδα που ακούστηκαν στον αποχαιρετισμό του: " σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας."

Ο Νίκος;;;;;;;;;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Ήταν μακρόσυρτη η διήγηση αυτή των φοιτητικών χρόνων του φίλου μου, οπότε και θα είμαι αναγκασμένος να έχω και τρίτη συνέχεια των διηγήσεων.

  

Ιστορίες από το μακρινό παρελθόν ενός φίλου (μέρος πρώτο)

"....Πέφτει γύρω μου σκοτάδι ή εγώ είμαι τυφλός 

κι όποιος βγαίνει από το κοπάδι εφιάλτης κι εχθρός...."

Τις προάλλες ένας γνωστός μου, μεσήλικας πλέον, που πλησιάζει πλέον τα εξήκοντα, μου διηγήθηκε τις αναμνήσεις του από την παιδική και νεανική του ηλικία, που τις βρήκα ενδιαφέρουσες και πολύ επίκαιρες μετά την επίθεση που δέχθηκε ο στιχουργός και τραγουδοποιός Νίκος Πορτοκάλογλου και τις οποίες  θα επιχειρήσω να σας τις μεταφέρω εν συντομία σε δύο ή τρία κεφάλαια.

Ήταν, λέει, χειμώνας του 66 προς 67. Ο φίλος μου, πιτσιρικάς τότε, πήγαινε  στην τρίτη δημοτικού. Αδυνατούλης, με ποδαράκια καλαμάκια και με γυαλούμπες, λόγω του ότι  τα μάτια του είχαν φύγει από την θέση τους, εξ αιτίας ενός πολύ υψηλού πυρετού από ιλαρά. Ήταν ένα φοβισμένο παιδάκι, (κάτι λίγο από φόβο διακρίνω και τώρα στον μεσόκοπο φίλο μου) που δεν ξεχώριζε τότε στην τάξη του, ούτε ήταν και πολύ ομιλητικός. Όμως το πείσμα που είχε μέσα του ήταν από τότε παροιμιώδες. 

Τη μέρα μετά το συμβάν, όπως μου το διηγήθηκε ο φίλος, έχοντας τελειώσει τότε τα διαβάσματά του για την επόμενη μέρα στο σχολείο (η τρίτη πάντοτε ήταν και η πιο δύσκολη τάξη), καθόταν βραδάκι δίπλα στην σόμπα πετρελαίου διαβάζοντας ένα Μίκυ Μάους. Τίποτα δεν μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή από τις εικόνες του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών, μέχρι ότου στο ραδιόφωνο ξεκίνησαν οι ανακοινώσεις των αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού. Η εκπομπή αυτή είχε απόλυτη προτεραιότητα  για τον επτάχρονο. "Αναζητείται ο ......... Τελευταία φορά τον είδαν στο Αϊβαλί την ημέρα  των τραγικών γεγονότων. Όταν χάθηκε ήταν 7 χρονών.  Τον αναζητούν οι αδελφές του......". Εκείνη τη στιγμή  τα κόμικς έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Προσπαθούσε ο πιτσιρικάς να απομνημονεύσει τα ονόματα που ακουγόντουσαν. Πόσο θα ήθελε να ήταν αυτός που θα ανακάλυπτε έναν χαμένο άνθρωπο, που τον αναζητούν οι δικοί του επί δεκαετίες, από τότε που ήταν παιδάκι.   Βέβαια μέχρι την επόμενη μέρα τα ονόματα είχαν λησμονηθεί, όμως καινούργιες αναζητήσεις, νέα ονόματα που έληγαν σε «ιδης» και σε «ογλου» έβγαιναν στην επιφάνεια των ερτζιανών . Είχε τότε ένα σχέδιο ο επτάχρονος, όπως μου το αποκάλυψε  σήμερα.  Να ανακαλύψει το πραγματικό επίθετο του τρελού της επαρχιακής πόλης. Ήταν βέβαιος ο πιτσιρικάς, ότι ο άνθρωπος αυτός είχε τρελαθεί και έβριζε παιδιά και μεγαλύτερους εξ αιτίας των όσων είχαν δει τα μάτια του με τις σφαγές και τις μεγάλες φωτιές στη Μικρά Ασία και επειδή είχε από πολύ μικρός αποκοπεί από την οικογένειά του. Θα έπρεπε λοιπόν να μάθει το πραγματικό του όνομα για να το ακούσει κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο  και να είναι αυτός που θα πάρει τηλέφωνο στον Ερυθρό Σταυρό για να μπορέσει να ημερέψει ο άγριος τρελός και να ξαναβρεί τα αδέλφια του ή ακόμα  την πολύ γριά μάνα του που ακόμα ίσως και  να ζούσε.

Με τέτοιες παράλληλες ιστορίες των παιδικών του χρόνων, ο μεσόκοπος γνωστός μου άρχισε να μου ξεφεύγει από το κύριο θέμα της προς εμέ διήγησής του γι΄αυτό που συνέβη στη συντηρητική επαρχιακή πόλη εκείνον τον χειμώνα του 66 προς 67. Δεν θυμάται σήμερα την ακριβή ημερομηνία. Πάντως ήταν χειμώνας και έκανε κρύο. Και ο μικρός είχε προσηλωθεί σε μία εικόνα του Ντόναλντ που τον έδειχνε σε μία στιγμή πολύ νευριασμένο και για να το καταδείξει αυτό ο σκιτσογράφος είχε ζωγραφίσει συννεφάκια να βγαίνουν από τα αυτιά της διάσημης πάπιας του Ντίσνεϊ.  Και αναρωτήθηκε. Μήπως και αυτός την προηγούμενη μέρα που τους είχαν πάει ομαδικά με το σχολείο  στο κινηματοθέατρο «Κορωνίς» να δουν κινηματογραφική ταινία θρησκευτικού περιεχομένου (Το Σαμψών και Δαλιδά ήταν; Δεν θυμάται) είχε βγάλει συννεφάκια από τα αυτάκια του;

Είχε αργήσει να φθάσει η μπομπίνα με την ταινία και η πιτσιρικαρία βρήκε ευκαιρία να διασκεδάσει φωνάζοντας και άδοντας τα πολιτικά συνθήματα και τραγούδια της εποχής που είχαν ακούσει από τους μεγαλύτερους

"Ε…ε…. έρχεται Ε…ε…. έρχεται

Το καμάρι της Ελλάδος

Και του έθνους η ελπίς

Να μας κυβερνήσει πάλι

Κώστας ο Καραμανλής

Καραμανλή Καραμανλή

Μεγάλε αρχηγέ μας

Να θριαμβεύσει η Φυλή

Εσύ οδήγησέ μας…" 

Όλα τα παιδιά γκάριζαν τον ύμνο της εποχής χωρίς να πολυξέρουν τι ακριβώς έλεγαν. Βλέπετε η πόλη ήταν άκρως συντηρητική και δύσκολα κάποιος μπορούσε τότε να βγει από το κοπάδι και να σηκώσει κεφάλι. Εφιάλτης και εχθρός όποιος δεν ακολουθούσε τον μεγάλο Οδηγό.

Ο αδυνατούλης, ο γυαλάκιας, ο φοβισμένος, αλλά με την μουλαρίσια επιμονή, που οφείλεται μάλλον στο ότι τον είχαν καλο(κακο)μάθει στο σπίτι, κοίταξε γύρω του. Όλα τα παιδιά τραγουδούσαν ενθουσιασμένα. Δεν βρήκε πουθενά σανίδα σωτηρίας. Έχει περάσει μισός αιώνας αλλά θυμάται ακόμα και σήμερα που ακριβώς καθόταν στον κινηματογράφο. Έβδομη με όγδοη σειρά αριστερά όπως μπαίνεις. Γύρισε το κεφάλι προς τα μπρος. Κάρφωσε τη ματιά του στην άσπρη οθόνη. Σφράγισε τα χείλη. Και έσφιξε τα δόντια μέχρι που πόνεσαν. Άραγε έβγαλε και καπνούς από τα αυτιά; Βλέπετε είχε καταλάβει ότι στο σπίτι δεν ήσαν με τον "μεγάλο αρχηγό μας", αλλά με έναν άλλον παππού, που ήταν πιο σπουδαίος και μπορεί μεν να τον φώναζαν «Γέρο», αλλά θα τα έκανε καλύτερα όχι για τους λίγους, αλλά για όλους τους ανθρώπους.  Έμεινε άλαλος  και κατανευριασμένος  που δεν συμβάδιζε με όλους τους άλλους. Πάντως στο γλέντι με τον ύμνο για αυτόν που θα ερχόταν για να θριαμβεύσει "η φυλή μας" δεν πήρε μέρος.

Και τότε, τη στιγμή εκείνη, δεν ένιωσε καλά που ήταν ξεχωριστός. Όμως το πείσμα πείσμα. Μουλαρίσιο είπαμε

Πέρασαν από εκείνη τη μέρα σχεδόν οκτώ χρόνια. Μετά από δύο εγχειρήσεις στα μάτια, τα γυαλιά του πιτσιρικά έγιναν παρελθόν. Παρ΄ότι αδύνατος ακόμα, ο έφηβος πλέον, είχε γίνει ένας καλός αθλητής σε διάφορα αθλήματα και μάλλον απ΄ότι μου άφησε να εννοηθεί,  ξεχώριζε πλέον και στα μαθήματα στην τάξη του. Και αλλού.... Και εκεί τα κατάφερνε. Έστω και λίγο. Το "καμάρι της Ελλάδας και του έθνους η ελπίς", δεν ήλθε τότε, την άνοιξη του 67 και παρέμεινε εν τοις Παρισίοις. Αντίθετα  ο "Γέρος" συνελήφθη κάποια μέρα του Απρίλη από κάποιους συνταγματάρχες και ταξίαρχους και πέθανε μετά από έναν χρόνο. Και τα χρόνια αυτά της  χούντας ήταν ακόμα πιο δύσκολα για να μπορείς να εκφράσεις τη γνώμη σου (για περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια της χούντας στην αυριανή συνέχεια) . Και τα περισσότερα μαθητικά χρόνια του δημοτικού και του Γυμνασίου, πέρασαν για τον αδυνατούλη φίλο μας κάτω από τους απίστευτους περιορισμούς που επέβαλε το δόγμα "πειθαρχία, ορθοδοξία, τυφλή υπακοή, τιμωρία". Αλλά πλέον μετά από οκτώ χρόνια από το πρώτο περιστατικό που σας διηγήθηκα η χούντα είχε πέσει και ο Καραμανλής ήλθε ένα βράδυ του Ιούλη και η οικογένεια του νέου, που ακόμα αναρωτιέται, εάν είχε βγάλει καπνούς από τα αυτιά τότε, όταν ήταν επτά χρονών, τώρα πανηγύριζε.
Όμως στο σχολείο ο έφηβος  παρέμεινε και τότε μοναχός, όταν οι συζητήσεις για τα πολιτικά, τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, ήσαν στο προσκήνιο. Είχε καταφθάσει στην Ελλάδα, όταν πλέον ομαλοποιήθηκε η κατάσταση και δεν υπήρχε πλέον ρίσκο, ο γιος του "Γέρου", ένας απίθανος τύπος που εκστόμιζε παχιά και ωραία λόγια και κατάφερε έτσι και κέντρισε τα πιο βαθιά αισθήματα του λαού.  Η μαθητιώσα νεολαία χωρίσθηκε στα δύο.  Τα φωτεινά και ανήσυχα μυαλά σχεδόν σύσσωμα προσχώρησαν στο άπιαστο όνειρο που απλόχερα τους πρόσφερε ο Υιός. Από την άλλη πλευρά πολλά από τα επτάχρονα, που τραγουδούσαν τότε με στεντόρεια την φωνή στο κινηματοθέατρο Κορωνίς, έγιναν φανατικοί οπαδοί του "καμαριού της Ελλάδος", χωρίς βέβαια να πολυενδιαφέρονται για τα καθημερινά πολιτικά δρώμενα. Και ανάμεσά τους μοναχός και πάλι, ο  έφηβος φίλος, που δεν τον ενθουσίαζε ο κοκωβιός, που όλα ωραία τα λέει. Ποτέ δεν θα υποστηρίξει, έλεγε τότε, και το έκανε πράξη στη ζωή του, αυτόν τον ήλιο που τον δείχνουν να ανατέλλει μα που ποτέ, κατά τη γνώμη του δεν θα  μεσουρανούσε για να προσφέρει απλόχερη ζεστασιά στο λαό.  Και βέβαια ούτε λόγος για υποστήριξη στον ε ..ε...ε....  ελθόντα μεγάλο αρχηγό. Στην μέση λοιπόν και πάλι ολομόναχος, υποστηρικτής ενός άχρωμου παππού Νάταν ένας Γέρος, όπως αυτός της εποχής του 66 με 67 καλό θα ήταν. Αλλά ήταν μόνον ένας παππούς που δεν απέπνεε καμία αίγλη.  Και προσπαθούσε ο έφηβος, μοναχικός μέσα στους λύκους, να βρει κάποιο μικρό αποκούμπι στον Αλέξανδρο Παναγούλη που συμμετείχε στα ψηφοδέλτια της Ένωσης Κέντρου.
Αλλά η συγκεκριμένη  ιστορία που ήθελε να μου εμπιστευθεί ο φίλος δεν ήταν αυτή. 
Τότε λοιπόν, το Νοέμβρη του 74, έγιναν οι πρώτες μετά την δικτατορία εκλογές. Τα συνθήματα "δώστε την χούντα στο λαό" και "φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ", αντηχούσαν από άκρη σε άκρη. Εκείνη την εποχή συμμετείχε στις εκλογές και ένα ακροδεξιό κόμμα με αρχηγό τον Πέτρο Γαρουφαλιά, παλιό αποστάτη της Ένωσης Κέντρου.  Σεισμός στην Αθήνα στην  προεκλογική του συγκέντρωση. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον χλευάσουν (είμαι όμως βέβαιος ότι αρκετοί από αυτούς χειροκροτούσαν πριν μερικούς μήνες τον Παττακό). Χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες και οι μεν φώναζαν το σύνθημα "όχι τζατζίκι στο σουβλάκι" και οι άλλοι μισοί "βάλε τζατζίκι στο σουβλάκι". Τζατζικομάχοι και τζατζικολάτρες. Τα ειρωνικά συνθήματα όπως "θάλασσα στη Λάρισα", "γάλα με ανθρακικό", "ψήφος στα 80 χρόνια" δονούσαν το κέντρο της Αθήνας. 
Την επομένη ένας συμπαθής πατριώτης μας, υποψήφιος με το κόμμα του Γαρουφαλιά,  θα έκανε την προεκλογική του ομιλία στην Πρόνοια. Πράσινοι και γαλάζιοι και ο ένας και μοναχικός αδυνατούλης έφηβος της ιστορίας μας, οπαδός του συμπαθούς άχρωμου παππού, την έκαναν κοπάνα Τετάρτη βράδυ στις δύο τελευταίες ώρες. Όλη η πέμπτη τάξη του Γυμνασίου αντί να είναι στο σχολείο, αφού ήσαν απογευματινοί εκείνη την μέρα, είχε μαζευτεί σε μία κάθετη της 25ης Μαρτίου για να επαναλάβει τους χλευασμούς, προς τον τοπικό αυτή την φορά υποψήφιο. Και φώναξαν τα συνθήματα και τον χλεύασαν. Και για τζατζίκι φώναξαν και για γήπεδο στο Παλαμήδι και άλλα.
Ο νεαρός ίσως για πρώτη φορά δεν ένοιωσε μόνος αλλά μέρος της άμορφης μάζας.
Αλλά η "καλή" καθηγήτρια που επρόκειτο να κάνει μάθημα στην πέμπτη τάξη και δεν τους βρήκε στην αίθουσα, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα και να ενημερώνει τους γονείς.
Γυρνώντας ενθουσιασμένος από το ομαδικό συμβάν στο σπίτι αντιμετώπισε έναν οργισμένο πατέρα. "Δεν με νοιάζει που έκανες σκασιαρχείο, αλλά ποιος νομίζεις ότι είσαι να κοροϊδεύεις έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, έστω και εάν είναι υποψήφιος με το χειρότερο κόμμα;". 
Ντροπιασμένος έβαλε κάτω το κεφάλι ο νέος. Δεν αντιμίλησε.
Από τότε όμως απεχθάνεται κάθε εκδήλωση περιφρόνησης προς τον αντίπαλο, λεκτική ή άλλη μορφή βίας. Δεν συμμετείχε ποτέ σε αντισυγκέντρωση.
Και σήμερα, μεσήλικας πλέον, αηδιάζει, όπως μου είπε, με τις επιθέσεις που υφίσταται ένας στιχουργός για το τραγούδι του.
Ποιοι νομίζουν ότι είναι να εξευτελίζουν τους συνανθρώπους τους;
"........όποιος βγαίνει από το κοπάδι εφιάλτης κι εχθρός...."