Τα μάτια βούρκωσαν

Μια συγκινητική Χριστουγεννιάτικη και όχι μόνον ιστορία που την είπε στη μαγική βραδιά στο Τριανόν ο Μπάμπης Αντωνιάδης. Και μετά τα τραγούδια του Νιόνιου. Οι φίλοι ξέρουν το γιατί.
Πολλά μάτια βούρκωσαν.

Για το φίλο μας το Μάκη

Εγώ θα αναφερθώ σε μια ιστορία ενός διπλανού μας ανθρώπου.

Πριν από αρκετά χρόνια αποφάσισε να αφήσει την πολύβουη Αθήνα και να έλθει για μόνιμη εγκατάσταση στο Ναύπλιο.

Γιατρός στο επάγγελμα ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ το Εθνικό Σύστημα Υγείας μέσα από το  νοσοκομείο του Άργους.

Ταυτόχρονα όμως αποφάσισε να μην είναι παρατηρητής στα δρώμενα  της πόλης. Να  είναι απλά θαυμαστής της ζωής και της ομορφιάς αλλά συμμέτοχος και δημιουργός.

Συμμέτοχος σε κάθε πολιτιστική δραστηριότητα. Μέλος του δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου και του μουσικού σχήματος  IPOMALIS N.P.

Έδωσε στους περισσότερους από εμάς άλλο νόημα στα βράδια της Παρασκευής. Ότι σκοτούρα και να είχες, ότι και να σε βασάνιζε, έτρεχες την Παρασκευή να διασκεδάσεις μαζί του.

Τις πολιτικές απόψεις και ιδέες του δεν της έκρυψε ποτέ. Πάντα μαχητικός και στην πρώτη γραμμή.  Συμμέτοχος και σ΄ όλες τις πολιτικές δράσεις στην περιοχή. Στο κόμμα του, στις δράσεις του FORUM παλιότερα, στα νομαρχιακά αλλά και στα δημοτικά πράγματα.

Στο ερώτημα μάλιστα πως ρε παιδί μου, πως μπορείς και συνεργάζεσαι με τον έναν ή τον άλλον που εμείς οι ντόπιοι είχαμε βάλει τεχνικούς διαχωρισμούς, απαντούσε πάντα μ΄ ένα χαρακτηριστικό γέλιο και την μόνιμη ατάκα του.

Ψάξε να βρεις σε τι συμφωνείς με τον διπλανό σου και δημιούργησε κάτι θετικό μαζί του.

Αγάπησε την πόλη και τους ανθρώπους. Ιδιαίτερη ευαισθησία και αναφορά είχε για τα αρχαία της περιοχής. Μόνιμη αναφορά η διαπίστωση του, ότι η περιοχή μας είναι η μοναδική στον κόσμο που το πρώτο κάστρο που φτιάχτηκε ιστορικά, δηλαδή η Ακρόπολη της Τίρυνθας, ( μνημείο του Μυκηναϊκού πολιτισμού) «μιλάει»,  αντικρίζεται καθημερινά με το τελευταίο κάστρο που φτιάχτηκε στον Ελλαδικό  χώρο,  δηλαδή το κάστρο του Παλαμηδίου (Β Ενετική περίοδος). Αυτός ο φανταστικός ιστορικός διάλογος,  τον συγκινούσε. Μάλλον είχε κρυφό πόθο να γίνει αρχαιολόγος.

Είχε όμως και το χάρισμα να γράφει σε χαρτί τις σκέψεις του. Στο τετράδιο του  κατέγραφε τους δικούς του στίχους για να μελοποιηθούν τελικά οι περισσότεροι από μουσικά σχήματα της περιοχής.

Αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος έπαιξε πριν από δύο χρόνια σ΄ αυτό το χώρο, εδώ στο Τριανόν, το  μοναδικό δραματικό ρόλο της ζωής του. Τις μέρες των Χριστουγέννων του 2010 ανέβασε μια δραματική παράσταση. Με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση διαπίστωσε και του άρεσε, ότι μπορεί να παίξει και δραματικούς ρόλους.

Στην τελευταία δραματική του παράσταση τον βρήκε το κακό. Νοσηλεύτηκε για λίγες μέρες στο Νοσοκομείο και την 1^η  Ιανουαρίου του 2011 αποφάσισε να μας αφήσει.

Αυτός ο άνθρωπος παράδειγμα ζωής μας λείπει.

Μας λείπει το τρανταχτό γέλιο του, η μεγάλη του αγκαλιά.

Μας λείπει το τραγούδι του το «γουρουνάκι», ο Σαββόπουλος, ο Καββαδίας.

Μας έδωσε όμως να καταλάβουμε ότι η ζωή έχει άλλο νόημα όταν την παλεύεις από κάθε μετερίζι. Είναι μια ζωή γεμάτη.

Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ζωής και δράσης γι αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί. 

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν ξεχνιούνται για αυτό ας πούμε σήμερα το βράδυ ένα γεια στο Μάκη και ας ευχηθούμε σε όλους καλή χρονιά.

            Μπάμπης Αντωνιάδης