Το χάλι στον Ψαρομαχαλά (τον μαχαλά των Ψαριανών)

Ημέρα γιορτινή για το πανέμορφο Ναύπλιο θα είναι η Κυριακή που μας έρχεται.
Μαραθώνιος δρόμος.
Τα αυτοκίνητα θα αποκλεισθούν.
Η παλαιά πόλη θα αποδοθεί στους πεζούς και βεβαίως στους δρομείς.
Μουσικές, μαθαίνω, θα υπάρχουν για να κάνουν την φιέστα ακόμα πιο ελκυστική
Αν κάνει και καλό καιρό η όμορφη εικόνα της γειτονιάς πέριξ του Δημαρχείου, της Πλατείας Συντάγματος και της Μπουμπουλίνας θα μεταδοθεί μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες των δρομέων και των συνοδών τους σε όλη την Ελλάδα.

Σήμερα δεν θα γκρινιάξω για το κόστος του Mαραθωνίου.
Για την αδιαφάνεια στα οικονομικά.
Για το ότι η διαδρομή δεν έχει σχεδιασθεί να περάσει από τους εμβληματικούς αρχαιολογικούς χώρους, ώστε ο Μαραθώνιος του Ναυπλίου να μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει διεθνής.
Για τη μη συνεργασία με τον Δήμο Αργους-Μυκηνών.
Δεν θα σας αναλύσω εδώ την περσινή μου πρόταση για έναν άλλον Μαραθώνιο Ναυπλίου που είναι εφικτός.

Όμως δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σας μιλήσω και να σας δείξω το χάλι της πάνω παλαιάς πόλης.
Όλα όμορφα, καθαρά και τακτοποιημένα θα είναι στην κάτω πόλη.
Οι θρίαμβοι δεν επιτρέπουν ψεγάδια στην εμφάνιση.
Πράγματι το κέντρο του τουρισμού κτυπά στην κάτω παλαιά πόλη. Στην συνοικία του Γυαλού, στην πλατεία τέως Λουδοβίκου και στην πλατεία Τριών Ναυάρχων, την οποία πολλοί νεοαναπλιώτες (και κάποιοι παλαιότεροι του κουκουέ και των συνδικάτων) την αποκαλούν Πλατεία Δημαρχείου.

Όμως η παλαιά πόλη δεν είναι μόνον το "Κολωνάκι" του Ναυπλίου.
Η καρδιά του ιστορικού κέντρου κτυπά στις δρομόσκαλες, στους στενούς δρόμους της άνω πόλης. Εκεί πάνω οι μυρωδιές που αποπνέουν τα λιγοστά σπίτια που κατοικούνται είναι μεθυστικές και οι βραδινοί ήχοι από τα βήματα των μοναχικών περιπατητών ξεχωριστοί.
Εκεί βρίσκεται κρυμμένη η τέλεια ομορφιά. Η όχι φτιασιδωμένη.
Στον Ψαρομαχαλά, τον μαχαλά των Ψαριανών, των νησιωτών αυτών που ήλθαν στην πόλη μας κυνηγημένοι από το νησί τους για να φύγουν μακρυά από τις κατεστραμμένες από τους Οθωμανούς ολόμαυρες ράχες , αλλά και στα Βραχατέικα, στην Πρόνοια και στα προσφυγικά θα βρει κάποιος τους περισσότερους από τους Αναπλιώτες που πονούν τον τόπο τους. Λιγοστοί είναι, αλλά εκει θα τους βρει.

Και τώρα οι νεοαναπλιώτες δίνουν την βαρύτητά τους στους θριάμβους (και μια κακοφτιαγμένη αψίδα ανήγειραν στην είσοδο της πόλης).

Και αφήνουν στην τύχη τους, παραμελημένες, χορταριασμένες τις συνοικίες των  Αναπλιωτών που αγαπούν με έναν ξεχωριστό τρόπο τον τόπο τους. Σε κακό χάλι οι συνοικίες που θα επισκεφθούν οι περιηγητές και όχι οι απλοί νεοέλληνες επισκέπτες
Και επιτρέπουν στους βαρβάρους να αφήνουν τα ίχνη τους με τα φρικτά συνθήματα πάνω στα τείχη της πόλης.
Όχι. Τελικά δεν αγαπάμε οι πολλοί την ιστορία μας.
Δεν δέχομαι κάποιος να με αποκαλεί εθνομηδενιστή και μηδενιστή της τοπικής ιστορίας, όταν σιωπά για την κατάσταση στον Ψαρομαχαλά που φαίνεται στις φωτογραφίες που σας αναρτώ.
Διότι για να αγαπάς την ιστορία της πόλης, για να είσαι πατριώτης, πρέπει να συγκινείσαι με τις αληθινές μικρές ιστορίες που ακούς. Για την γριά στον Ψαρομαχαλά με το επώνυμο Κανάρη, που ζούσε πριν από 80 χρόνια με την βοήθεια που της προσέφερε όλη η τοπική κοινωνία.
Αυτά είναι που μας κάνουν περήφανους για τ΄Ανάπλι μας. Και ας μην ήταν όλα στην εντέλεια.
Και τελικά αυτοί που αγαπούν βαθιά την πόλη δεν σιωπούν για τα στραβά του τότε και του σήμερα.
(Ευχαριστώ αυτόν που με βοήθησε σε αυτήν την ανάρτηση)