Περπατούσα πριν από καμιά βδομάδα σε ένα στενοσόκακκο του Ναυπλίου, πίσω από μια μεγάλη παρέα, μάλλον Αθηναίων, που συζητούσαν για το σχέδιό τους να ανέβουν στο Παλαμήδι και να πιουν εκεί καφέ με θέα το παλιό Ναύπλιο, τον Αργολικό κάμπο, τον Αργολικό κόλπο, τον λόφο της Τίρυνθας. Κάποιος μάλιστα από την παρέα αναρωτήθηκε αν το κυλικείο του Παλαμηδιού βγάζει και κανα ντόπιο Αναπλιώτικο ουζάκι με έναν απλό μεζέ. Παρενέβην και τους το χάλασα. Με άκουσαν απορημένοι να λέω με πόνο ψυχής ότι το κυλικείο παραμένει κλειστό επί δεκαετίες, ενώ κάποτε ήταν το πιο εκπληκτικό σημείο στο Ναύπλιο για να πιει κάποιος τον καφέ του.
Από εκεί θα ξεκινούσα, αν ήμουν Δήμαρχος, τα αιτήματα που θα υπέβαλα στην κυρία Κονιόρδου, που μας επισκέφθηκε τις προάλλες, ως Υπουργός Πολιτισμού. Πριν πάμε στα δύσκολα και σε αυτά που απαιτούν μπικικίνια, τουλάχιστον ας επιχειρήσουμε να επιλύσουμε κάποια πολύ απλά, που θα έδιναν ανάσες στην εικόνα της πόλης και θα απέφεραν έσοδα για το Ελληνικό Δημόσιο. Αλλά ούτε αυτό το πολύ απλό δεν μπορούμε να βάλουμε σε μία ρόδα να γυρίσει και ούτε καν περνάει από το μυαλό των ανθρώπων της αυτοδιοίκησης και του βουλευτή και των μελών των κυβερνώντων συριζανέλ να το θέσουν στη νέα υπουργό.
Και υπάρχουν και άλλα θέματα λησμονημένα, που δεν απαιτούν καμία απολύτως δαπάνη και αντίθετα θα επέφεραν επί πλέον έσοδα για το Κράτος, χωρίς να βάλουν οι φορολογούμενοι το χέρι στην τσέπη και θα δημιουργούσαν δυναμική για την πόλη και την περιοχή. Για παράδειγμα το ενιαίο για όλους τους αρχαιολογικούς και ιστορικούς τόπους εισιτήριο. Το είχα πρωτοπροτείνει πριν από αρκετά χρόνια. Δεν ήταν βεβαίως δικιά μου ιδέα, κατεβασμένη από το δικό μου κεφάλι. Το είχα προμηθευθεί αυτό το ενιαίο εισιτήριο όταν επισκέφθηκα το Stonehedge στην Κεντρική Αγγλία. Μου έδωσαν ένα ενιαίο εισιτήριο για δεκάδες ιστορικούς τόπους, κάστρα, μουσεία της Αγγλίας, χάρτες, φυλλάδια, πληροφορίες. Ολόκληρο φάκελο μου παρέδωσαν. Και μαγεμένος ακολούθησα την διαδρομή για να βρω αυτούς τους εκπληκτικούς και εν πολλοίς άγνωστους για τις μάζες των τουριστών τόπους (παντού βέβαια συναντούσες Γιαπωνέζους με φωτογραφικές μηχανές). Και έριξα τότε την ιδέα και έγιναν τα αιτήματα από την "άλλη πρόταση" και κάποιους ενεργούς τουριστικούς φορείς για να ισχύσει και εδώ το ενιαίο αρχαιολογικό εισιτήριο. Μα τόσο δύσκολο ήταν; Όντως πάρθηκαν αρχικά κάποιες αποφάσεις. Και μετά πάπαλα. Θα μπορούσε να υπάρχει έναν ενιαίο εισιτήριο για όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς τόπους του Ναυπλίου. Ένα ενιαίο εισιτήριο για όλη την Αργολίδα. ' Η και θεματικά ενιαία εισιτήρια που μπορεί να αφορούν, ας πούμε την Μυκηναϊκή εποχή για όλη την Πελοπόννησο. Τον παρακινείς τον τουρίστα να γίνει ξανά περιηγητής. Διότι ο περιηγητής-τουρίστας και όχι ο λος ξαπλαδόρες τουρίστας θα αγαπήσει την χώρα, θα μας επισκεφθεί εκ νέου, θα συζητήσει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες στις παρέες του στο εξωτερικό και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο περιηγητής-τουρίστας δεν θα μείνει κλεισμένος στα all inclusives ξενοδοχειακά τερατουργήματα, θα έλθει σε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες, θα περπατήσει στο ιστορικό κέντρο, θα αγοράσει από τα μικρομάγαζα και όχι στις τουριστικές υπεραγορές που έχουν τις ιδιαίτερες αμοιβαία επικερδείς επαφές με ξεναγούς και οδηγούς λεωφορείων. Έτσι δημιουργείται και ενισχύεται σιγά-σιγά η τοπική ανάπτυξη σε υγιείς βάσεις. Λέτε να το έθεσε κάποιος το θέμα αυτό στη κυρία Κονιόρδου; Εδώ γελάμε.
Και δεν τελειώνω εδώ με όλα όσα θα πρέπει και μπορούν να γίνουν και δεν κολλάνε λόγω έλλειψης χρημάτων. Ας αποφασίσουμε επιτέλους την χρήση του συμβόλου μας. Επιτέλους ας πάρουμε μια απόφαση για το τι θα γίνει το Μπούρτζι. Όπως ξέρετε εγώ και άλλοι έχουμε πρόταση, την οποία επανειλημμένα έχουμε εκφράσει και αναλύσει. Ας την απορρίψουν. Αρκεί να αποφασίσουν κάτι άλλο. Πόσο άχρηστοι μπορεί να είμαστε που κρατάμε επί δεκαετίες κλειστό το Μπούρτζι, αντί αυτό να λειτουργεί ως ένα χώρος που να αρμόζει στο μνημείο. Αίγλη για το Ναύπλιο. Έσοδα για το κράτος και τον Δήμο. Δουλειές για ανθρώπους που θα απασχολούνται εκεί σε καλές συνθήκες εργασίας. Κατέφθασε η Λυδία. Της είπε κάτι ο Δήμαρχος για το Μπούρτζι; Τις πρότεινε κάτι ο Βουλευτής σε σχέση με την χρήση του χώρου; Εντάξει δεν έχω καμία ελπίδα από μία Υπουργό Πολιτισμού που με τα δάχτυλά της διώχνει την κακή ενέργεια από τα κεφάλια ανθρώπων, αλλά θα μπορούσαν οι εδώ τοπικοί να της πουν κάτι και να την παρακινήσουν να δει το θέμα για να ληφθούν κάποτε κατά την διάρκεια της δικιάς μου ζωής οι αναγκαίες αποφάσεις. Για να γνωρίζουμε το πως θα πορευθούμε. Για να αρχίσει από τώρα η προετοιμασία, ώστε ο χώρος να λειτουργήσει σωστά, όταν, κάποτε, στο απώτερο μέλλον με το καλό, ολοκληρωθούν οι στερεωτικές εργασίες. Το δυστύχημα είναι ότι πορευόμεθα στα τυφλά χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα και προοπτική. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και αυτά που προτείνουν με πολύ δυνατή φωνή κάποιοι, τελικά φτάνουν ως ψίθυροι στα αυτιά της ευρύτερης κοινωνίας και των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.
Και για να πάω και ένα βήμα παραπέρα θα μπορούσα να πω ότι μια πεφωτισμένη τοπική ηγεσία θα μπορούσε να της θέσει και ένα άλλο ζήτημα το οποίο δεν απαιτεί παρά ελάχιστα κονδύλια και επενδύσεις, αλλά που θα έδινε περαιτέρω ώθηση στο Ναύπλιο. Να δοθεί επιτέλους σε δημόσια χρήση ένα από τα πιο μαγευτικά κτήρια όχι μόνον του Ναυπλίου, αλλά ίσως όλης της χώρας. Έχετε νοιώσει ποτέ τη μαγεία του κτηρίου των φυλακών Λεονάρδου, όταν το βλέπετε από την είσοδο του Βουλευτικού; Για κάντε μια βόλτα από εκεί και παρατηρήστε τις καμάρες του κτηρίου, τη λιθοδομή, τα αρχιτεκτονικά του μέλη. Αν δεν αναρριγήσετε κακώς γενικώς με διαβάζετε. Είναι δυνατόν αυτό το σπουδαίο ανθρώπινο κατασκεύασμα να μην είναι προσβάσιμο και να χρησιμοποιείται μόνον από την Αρχαιολογική υπηρεσία ως εργαστήρια; Να τα πάνε κάπου αλλού τα εργαστήρια. Σε έναν σωστά οργανωμένο χώρο για να γίνονται οι εργασίες στα αρχαία αντικείμενα και μαζί να οργανωθούν οι αποθήκες, που είναι σήμερα κατεσπαρμένες στα πέντε σημεία της Αργολίδας. Και το φανταστικό αυτό κτήριο να αποδοθεί στην κοινωνία ως χώρος πολιτισμού.
Από εκεί και πέρα αυτά που θα έλεγα εγώ σαν Δήμαρχος στην Υπουργό είναι πάμπολλα. Τα μέτωπα τεράστια, ανοιχτά και πυορροούντα. Απορώ το γιατί τα πάντα επικεντρώθηκαν στο Βενετικό κτήριο και στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ενώ υπάρχουν και δεκάδες άλλα θέματα εξ ίσου σοβαρής σημασίας. Να τα απαριθμήσω; Οι Πύργοι της Κάντιας και του Αγίου Αδριανού που καταρρέουν, το κτήριο Παπαδόπουλου που είναι σε ερειπειώδη κατάσταση, το κτήριο Βίγγα στην Πλατεία Συντάγματος, που αποτελεί επί χρόνια την εικόνα ντροπής του Υπουργείου Πολιτισμού, το Χαμάμ στον Άγιο Σπυρίδωνα, ο Άγιος Νικόλαος, ο Προμαχώνας Μιλτιάδης στο Παλαμήδι, οι Μυκηναϊκές Γέφυρες, το κτήριο του Τριανόν με τα υπέροχα fresco του Αρμενόπουλου που κινδυνεύουν (δείτε την φωτογραφία με την οποία συνοδεύω τη σημερινή μου ανάρτηση).
Όλα αυτά πρέπει να μπουν σε μια τροχιά επίλυσης με κάποια ιεράρχηση και λογική. Να δούμε πόσα και ποια έργα μπορούν να ενταχθούν στο ΕΣΠΑ ή σε προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, να δούμε συγκεκριμένες χρήσεις των χώρων αυτών, ώστε να είναι πιο ευχερής η άντληση δημοσίων και ιδιωτικών πόρων. Να γίνει μια ιεράρχηση των έργων. Οπωσδήποτε δεν θα περίμενε κάποιος από την Υπουργό από μόνη της να τα γνωρίζει. Όμως αυτός ο ΔΟΠΠΑΤ δεν είχε κάτι να πει και να προτείνει; Και ο τοπικός Σύριζα που έβγαλε και ανακοίνωση και θεώρησε επιτυχημένη την έλευση της υπουργού, έχει σκεφτεί έστω και μία άνω τελεία, ένα κόμμα, κάποιο θαυμαστικό, κάποιο σημείο στίξης για να βάλει σε έναν φάκελο που θα έπρεπε να είχε παραδοθεί στην κυρία Κονιόρδου; Μία πρόταση έχει σκεφτεί; Έστω μία λέξη έχει σκεφτεί: Μία λοιπόν λέξη σκέφτηκα εγώ για αυτούς. Άχρηστοι. Πολιτικά άχρηστοι (άντε δύο λέξεις σκέφτηκα)
Θα σας πω μόνον το εξής για την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, μιας και το θέμα αυτό εμφανίσθηκε ως το προεξέχον στην επίσκεψη της Υπουργού. Η οικτρή κατάσταση στην οποία έχει ευρεθεί η Μητρόπολη του Ναυπλίου αποτελεί τον καθρέφτη της μεγάλης αποσύνθεσης στην οποία έχει περιέλθει η σύγχρονη Αναπλιώτικη κοινωνία. Δεν είναι πρόβλημα του κράτους, δεν είναι αβελτηρία της Υπουργού, δεν είναι αμέλεια των διοικούντων την εκκλησία η κατάσταση της σπουδαίας εκκλησίας (όπως και του Αγίου Νικολάου). Το γεγονός ότι η Αναπλιώτικη κοινωνία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της πόλης δεν μπορούν να συντηρήσουν τις εκκλησιές της πόλης μας δείχνει την τεράστια κρίση που περνάει η κοινωνία μας, που δεν είναι μόνον οικονομική. Τα παλαιότερα χρόνια ακόμα και οι πιο φτωχές Κοινότητες μπορούσαν να χτίζουν εκκλησιές, να τις διακοσμούν, να τις συντηρούν. Σήμερα το σπουδαίο Ναύπλιο τις αφήνει και καταρρέουν και προστρέχει στο πτωχευμένο Κράτος. Ο εαυτουλισμός και όλες αυτές οι διαδικασίες με τα κονδύλια που πηγαίνουν σε απ΄ευθείας αναθέσεις σε ημέτερους, οι συμβουλάτορες που πληρώνονται αδρά, οι σπατάλες των προηγούμενων ετών, οι μισθοί των αιρετών έχουν όλα αυτά απομακρύνει ίσως δια παντός τους πολίτες από το να προσφέρουν στην κοινωνία. Οι πάντες αναμένουν από την Υπουργό Πολιτισμού να ανοίξει τα πουγγιά του Κράτους ακόμα και για την επισκευή των εκκλησιών. Έχουμε καταρρεύσει ηθικά και πολιτιστικά και απότοκο τούτου είναι και η κατάρρευση των εκκλησιών και των μνημείων. Όχι, δεν είχε άδικο η Υπουργός που είπε ότι οι Αναπλιώτες πρέπει να συνεισφέρουμε. Αν δεν μπορούμε την Μητρόπολή μας να συντηρήσουμε και περιμένουμε από το Κράτος ας βράσουμε όρυζα. Και ας μην την κοροϊδεύουν την Υπουργό οι διάφοροι. Ας αναρωτηθούν αυτοί τι έχουν κάνει για την πόλη. Η εκκλησία μας είναι σε πλήρη υποχώρηση όταν δεν δύναται να επισκευάσει τις σημαντικές εκκλησίες. Και τώρα ψάχνεται για το τι θα κάνει με το Βενετικό κτήριο, που περιήλθε στην κυριότητά της, κάτω από μία τουλάχιστον περίεργη διαδικασία. Τότε το διεκδίκησε το κτήριο από το Ελληνικό Δημόσιο. Σήμερα προστρέχει στο κράτος για να μην επέλθει η οριστική κατάρρευσή του.
Δεν με απασχολεί η υποχώρηση της εκκλησίας. Αλλά θλίβομαι με τις φθορές του Μυστικού Δείπνου, του πιστού αντίγραφου του έργου του ντα Βίντσι φιλοτεχνημένο από τον συγγραφέα της "Βαβυλωνίας" Δημήτριο Χατζη Ασλάνη, γνωστό ως Βυζάντιο. Όπως ακριβώς θλίβομαι και για τις τοιχογραφίες του Αρμενόπουλου στο Τριανόν
Κάποιοι ομίλησαν για μηδενικό αποτέλεσμα και τζίφο με την έλευση στο Ναύπλιο της Υπουργού Πολιτισμού. Η δικιά μου αιρετική φωνή από την άλλη λέει ότι αποδείχθηκε με περίτρανο τρόπο το απόλυτο μηδενικό όχι της Υπουργού (μόνον επικοινωνιακά την πάτησε) αλλά των τοπικών εδώ παραγόντων που την υποδέχθηκαν χωρίς να έχουν προτάσεις και σχέδιο και της κοινωνίας μας που τους ανέχεται και σε κάποιες περιπτώσεις τους αποδέχεται και τους υμνεί.
(Υστερόγραφο: Τι μας έχει πιάσει και αφαιρούμε το γράμμα βήτα, από την Βενετιά και τα Βενετικά κτήρια και τις Βενετικές οχυρώσεις και το Βενετικό λιοντάρι; Παριστάνουμε τους αριστοκράτες με το να εξαφανίζουμε το γράμμα αυτό; Πως θα το πούμε στα Αγγλικά; The Enician building?Παρεμπιπτόντως: "Τρία παιδιά Ολιώτικα μας κλέψαν την Αννούλα" Αριστοκρατική διασκευή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου