Δημοτικό Γηροκομείο Ναυπλίου

Ακούστε κάτι που θα σας πω.
Σας λέω ότι την άκουσα.
Μου την είπαν και την άκουσα.
Έχω τονίσει σε πολλές αναρτήσεις μου τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην χώρα μας με την ασυδοσία της δανειακής ευημερίας και δεν έχω ενσκήψει, λένε, στα θέματα που αφορούν την τεράστια  δυστυχία των καθημερινών ανθρώπων του μόχθου, που δεν συμμετείχαν στα γλέντια και που σήμερα έχουν βρεθεί στην ανεργία και σε καταστάσεις ακραίας φτώχειας. Κάποιοι από αυτούς οφείλουν και στην Εφορία παρά το μηδενικό τους εισόδημα, λόγω τεκμηρίων και ΕΝΦΙΑ. Έχω, μου είπαν, μία ελιτίστικη αντιμετώπιση σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν και περισσότερο σε αυτά που υφίστανται στην δύσκολη εποχή μας οι ανήμποροι.
Θα πρέπει να απαντήσω. Θα επιχειρήσω να δικαιολογηθώ. Η ελιτίστικη αντιμετώπιση των προβλημάτων των ανθρώπων που διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας εκ μέρους αυτών που αντέχουν ακόμα, αφορά κυρίως την στάση μας σε προσωπικό επίπεδο. Πως τους αντιμετωπίζεις στην καθημερινή και επαγγελματική σου ζωή. Και αυτά δεν λέγονται. Δεν είναι για κομπασμό. Πολλά θα μπορούσα να πω για προσωπικές ιστορίες στα θέματα αυτά αλλά δεν είναι ο ιστότοπος αυτός ο χώρος για να το πράξω.
Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν ομιλώ και ξαναομιλώ για τα χρόνια της δανειακής ευημερίας, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, βασικά  είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν λόγω αυτών των πολιτικών. Οι περισσότεροι από τους ολίγους μεγαλοκεφαλαιούχους έχουν κάνει τα κουμάντα τους από νωρίς. Οι μικροί και ανήμποροι δεν έχουν πόρτα διαφυγής. Αυτό ισχυρίζομαι. Και αυτοί που επιμένουν στα παλιά και καλά μόνον τους μικρούς και φτωχούς δεν βοηθούν να ξεφύγουν από την μέγγενη της ανημποριάς..
Αυτοί που ομιλούν με ξενοφοβικές  λογικές, με υποθέσεις συνωμοσιών, αυτοί που εξαγνίζουν την Ανδρεϊκή και την Παυλοπουλική εποχή, αυτοί που επιθυμούν το αδύνατον της επιστροφής στα του εύκολου παρελθόντος, όσοι θεωρούν ότι κάποια κέντρα φούσκωσαν τα Ελληνικά ελλείμματα προκειμένου να μπούμε στα μνημόνια, όσοι ισχυρίζονται περί απέχθειας, επάχθειας, παρανομίας, ανηθικότητας  του Ελληνικού χρέους, όσοι προτείνουν μαγικές λύσεις, καταφεύγοντας σε αποζημιώσεις από Ναπολεόντειους ή μεταγενέστερους πολέμους, μόνον καλό δεν κάνουν στην επίλυση των προβλημάτων των εντελώς ανήμπορων συμπολιτών μας. Το ναπολεόντειο κόλπο στο σκάκι  για γρήγορη και εύκολη νίκη δεν είναι εφικτό στη σύνθετη παγκόσμια πραγματικότητα της πολυπλοκότητας των πραγμάτων. Νομίζουν ότι βοηθούν αυτοί που αγωνίζονται για τα αντίθετα, αλλά τελικά μόνον περισσότερο πόνο στους απόκληρους προκαλούν. Και μάλλον αυτό αποδείχθηκε.
Δεν ξέρω αν απάντησα επαρκώς, αλλά θεωρώ ότι  έχω κι εγώ τα δίκια μου ή τις δικαιολογίες μου.
Και στην τελική θα μπορούσα να κάνω αναδρομή στο παρελθόν για το ποιος και ποιοι σιώπησαν και το ποιος και ποιοι  ομίλησαν πολύ συγκεκριμένα για κοινωνική πολιτική εδώ στην περιοχή μας, που αφορά, αυτό ακριβώς το τμήμα του πληθυσμού που υποφέρει δεινώς.
Αλλά τέλος πάντων. Δικαιολογίες θα μου πείτε.
Κάτι συγκεκριμένο πρέπει επομένως να γράψω σήμερα για τους έχοντες ανάγκη προστασίας για να διαλύσω τις σκιές.
Και θα μιλήσω για τα φτωχά γερόντια και τις γερόντισσες. Για αυτούς που η μοίρα το θέλησε τα τελευταία χρόνια της ζωής τους να τα περνούν σε ένα ευαγές ίδρυμα, μακρυά από την οικογενειακή θαλπωρή.
Δημοτικό Γηροκομείο Ναυπλίου.
Απόλυτο σιωπητήριο έχει βαρέσει τον τελευταίο καιρό σε σχέση με τα προβλήματα των γερόντων στο δημοτικό αυτό ίδρυμα.
Ουδείς ομιλεί. Ουδείς  έχει άποψη για το πως θα λυθούν τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του Γηροκομείου μας, για το πως θα καλυτερέψει η ζωή των γερόντων. Ουδείς ενημερώνει για τις οικονομικές δυσκολίες του ιδρύματος. Οι πολίτες του Ναυπλίου είναι σε παντελή άγνοια για τα έξοδα και τα έσοδα του Ιδρύματος, για τον αριθμό των εργαζομένων στο γηροκομείο, για την διάρθρωση των ειδικοτήτων των εργαζομένων, για τις ανάγκες για νέες προσλήψεις
Ουδείς κινητοποιείται. Ολίγοι προσφέρουν. Στην αφάνεια και κάτω από το χαλί τα δύσκολα, ώστε να μην χαλάσει η λουστραρισμένη εικόνα της πόλης.
Και δημιουργήθηκε και νέα αντιμνημονιακή παράταξη στο Ναύπλιο, που ουσιαστικά σιωπά κι αυτή. Δεν ομιλεί και δεν προτείνει το οτιδήποτε για όλα τα υπόλοιπα θέματα. Τουλάχιστον όμως για το γηροκομείο θα μπορούσε κάτι να πει, κάτι να προτείνει, κάπου να διαμαρτυρηθεί, για να δικαιολογήσει την κάθοδό της στις εκλογές. Ανύπαρκτοι και αυτοί. Και μετά την λένε σε εμένα και διέγραψαν και όλους τους συντρόφους τους (γμτ συντροφικότητα) επειδή συνέχισαν να υποστηρίζουν την άλλη πρόταση.
Είναι δύσκολη η πληροφόρηση για όλα τα θέματα του Δημοτικού Γηροκομείου. Κάποιοι κυβερνητικοί φωστήρες του παρελθόντος είχαν αποφασίσει ότι όλα τα θέματα του Γηροκομείου δεν είναι υποχρεωτικό εκ του νόμου να συζητούνται στο Δημοτικό Συμβούλιο. Κατ΄αυτόν τον τρόπο η αντιπολίτευση έχει ελάχιστη πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στον ευαίσθητο αυτό χώρο.
Ως εκ τούτου αποσπασματικά πράγματα γνωρίζω που μπορώ να σας πω. Αυτοί που γνωρίζουν, είπαμε τι πράττουν. Σιωπούν
Ξεκίνησε τότε το Δημοτικό Γηροκομείο και το. μεγάλο θέμα στην αρχή της λειτουργίας του ήταν ότι λόγω συγκεκριμένων κατασκευαστικών αστοχιών δεν μπορούσε να λάβει άδεια λειτουργίας. Ετσι, όταν τα κονδύλια δινόντουσαν άφθονα, το Υπουργείο δεν επιχορηγούσε το Γηροκομείο του Ναυπλίου.  Και μετά έγινε η στελέχωσή του. Προσλήφθηκαν, εκτός ΑΣΕΠ, με τα γνωστά κριτήρια αρκετά άτομα. Τα περισσότερα βεβαίως σε διοικητικές θέσεις. Τώρα τι θέλετε; Να μην αναφερθώ σε αυτό; Ότι στα χρόνια της δανειακής ευημερίας, όταν το χρήμα έρεε άφθονο, κάποιοι τα έκαναν μαντάρα για να είναι αρεστοί;
Το κτήριο του Γηροκομείο έχει δύο ορόφους. Ο ένας από αυτούς ουδέποτε λειτούργησε. Και ουδείς εκμεταλλεύθηκε έναν τέτοιο χώρο όπως κάποιοι είχαν στο παρελθόν προτείνει. Λιγότεροι γέροντες, λιγότερα έσοδα, αρκετό προσωπικό, αδιαφανείς εν πολλοίς διαδικασίες.
Και έτσι ξεκίνησαν τα οικονομικά προβλήματα. Το Γηροκομείο δεν έβγαινε. Αλλά είχε σημαντική περιουσία από το κληροδότημα Μαρίας Ράδου. Ένα σημαντικής αξίας ακίνητο στην Αθήνα πουλήθηκε και μέρος του τιμήματος δόθηκε για την κάλυψη ελλειμμάτων. Αλλά το πράγμα ήταν και είναι αδιέξοδο. Τον τελευταίο καιρό, μαθαίνω, πουλήθηκε και άλλο σημαντικής αξίας ακίνητο στο Αργος. Όμως ουδείς μας παρουσιάζει έναν σχεδιασμό για το μέλλον, τώρα που τα ακίνητα τελειώνουν.
Βλέποντας και κάνοντας.
Η κατάσταση στο Γηροκομείο, έχει χειροτερέψει. Προσωπικό και μάλιστα αυτό των γενικών καθηκόντων συνταξιοδοτήθηκε και οι υπηρεσίες έχουν υποβαθμισθεί  ακόμα περισσότερο.
Η τοπική κοινωνία, φίλοι μου, πρέπει να ενεργοποιηθεί για τους συνανθρώπους μας.
Δυστυχώς η τοπική εξουσία δεν έχει τέτοιες λογικές και όλα αυτά με τα χρέη, τις απευθείας αναθέσεις έργων και προμηθειών απομακρύνει τους ενεργούς πολίτες που μπορούν.
Ας βάλουμε στην άκρη τις πικρίες και τις αδιαφάνειες.
Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να ενεργοποιηθούν οι ταβέρνες  και τα εστιατόρια της περιοχής, ώστε οι γέροντες να απολαμβάνουν το καλύτερο δυνατόν φαγητό.
Τόσα και τόσα μουσικά σχήματα παίζουν στα κέντρα και τα εστιατόρια. Ας πάνε και μια φορά το μήνα εναλλάξ στο Γηροκομείο να δώσουν χαρά στα γερόντια.
Τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια αλλάζουν συχνά πετσέτες και σεντόνια. Ας δώσουν τα ελαφρώς μεταχειρισμένα στο Γηροκομείο (ήδη αθόρυβα γίνεται αυτό από κάποιους).
Ας πάνε οι γιατροί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αμισθί. Δεν θα χάσουν και κάτι.
Ας μείνει μόνον το μισθοδοτικό κόστος ως το βασικό έξοδο λειτουργίας του Γηροκομείου και ας εκμεταλλευθούν κάποια Ευρωπαϊκά προγράμματα για πρόσληψη προσωπικού.
Όχι όμως για πρόσληψη  διοικητικού προσωπικού.
Όχι επαναφορά στο παρελθόν της δανειακής ευημερίας.
Το ξαναείπα. Κατηγορείστε με και αύθις.
Τώρα κάτι πρέπει να γίνει. Ίσως το 2019 όταν αναλάβουμε οι καινούργιοι να είναι αργά.