"Ο ήλιος είναι ο θεός". Αυτά ήσαν, σύμφωνα με την παράδοση, τα τελευταία λόγια του τιτάνιου Αγγλου ζωγράφου Ουίλιαμ Τέρνερ. Η φράση αυτή (The sun is God) έγινε τίτλος στην τηλεοπτική ταινία του 1974 σκηνοθετημένη από τον Μάικλ Ντάρλοου. Και ήταν συγκλονιστική και η σκηνή του θανάτου του ζωγράφου στο τέλος της φετινής πολύ σπουδαίας κινηματογραφικής ταινίας του Μαικ Λι, με τίτλο Mr Turner, τον οποίον υποδυόταν ο εκπληκτικός ηθοποιός Τίμοθι Σπολ.
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Διότι προφανώς για έναν ζωγράφο, ο ήλιος ο ηλιάτορας, το φως και οι αποχρώσεις του είναι ό,τι πιο πολύτιμο γι αυτόν στη ζωή του. Οπότε είναι κατανοητό ότι ένας ζωγράφος έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τους ανθρώπους που δεν βλέπουν ή έχουν μειωμένη όραση.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν μια τοπική ιστορία που, δυστυχώς, πολύ ελάχιστοι γνωρίζουν. Ενώ θα έπρεπε να την γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. ΄Η μάλλον, για να το πω διαφορετικά και να δώσω έμφαση, είναι ντροπή να μην γνωρίζουμε το γεγονός που θα σας διηγηθώ.
Ζούσε λοιπόν λοιπόν πριν από μερικά χρόνια μέσα στα όρια του Δήμου μας, μία ηλικιωμένη Εγγλέζα ζωγράφος. Καλή ζωγράφος που είχε κάνει σχετική επιτυχία στην πατρίδα της και η οποία αποφάσισε να περάσει τα τελευταία χρόνια του βίου της στην φωτολουσμένη περιοχή μας για να συνεχίσει το έργο της με σύμμαχο τον οιονεί θεό της, τον λαμπρό ήλιο που καταυγάζει το αργολικό πεδίο.
Η συμπαθέστατη αυτή ζωγράφος, είχε μια αξιόλογη περιουσία σε μετρητά, κατατεθειμένα σε κάποια Ελληνική Τράπεζα.
Συνέταξε λοιπόν η ζωγράφος την διαθήκη της που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό της. Και άφησε ένα πολύ σημαντικό ποσό σε εμάς εδώ, όχι στη γενέτειρά της. Για να βοηθηθούν κάποιοι άνθρωποι που έχουν φυσική αδυναμία να λατρέψουν τον θεό του Τέρνερ και όλων των ζωγράφων τοπίων.
Και εκταμιεύθηκε το ποσό αυτό της κληρονομιάς.
Όμως τελικά τι ακριβώς έγιναν τα χρήματα αυτά; Υπήρξε κάποιος οικονομικός απολογισμός της δωρεάς, που δεν γνωρίζω; Έγινε κάποια δράση, κάποιο έργο για να βοηθηθούν οι άνθρωποι αυτοί; Είναι βέβαιο όμως ότι τα χρήματα αυτά κάποιοι τα διαχειρίσθηκαν με κάποιο τρόπο, αλλά ουδείς φρόντισε να μάθει έστω και το παραμικρό για την γηραιά Βρετανή ζωγράφο. Να την τιμήσουν βρε αδελφέ. Να βγάλουν μία ανακοίνωση.
Λίγα χρόνια μετά κάποιοι άλλοι έδωσαν στη μνήμη μιας Αναπλιώτισας γιατρίνας, που έφυγε από τον κόσμο αυτό, ένα ποσό, όχι τόσο μεγάλο, όπως αυτό που άφησε η ζωγράφος, αλλά πάντως κάποιο ποσό, στο νοσοκομείο Ναυπλίου, προκειμένου να προμηθευθεί το νοσοκομείο μας ένα ιατρικό όργανο της επιλογής του, αφού θα πρόσθετε και το ίδιο κάποια χρήματα εξ ιδίων. Τότε Πρόεδρος του νοσοκομείου μας ήταν ένας παπάς, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και προσπάθησε να αξιοποιήσει τα χρήματα της δωρεάς. Μετά ο ιερέας αυτός έπαψε να είναι Πρόεδρος του νοσοκομείου μας για κάποιο λόγο τον οποίο και έχω λησμονήσει, αν και τον υποπτεύομαι σήμερα. Και μαζί με τη δικιά μου λησμονιά για το λόγο της "παραίτησης" λησμονήθηκε και η δωρεά από τη νέα διοίκηση. Το πιο πιθανό είναι ότι το ποσό αυτό μπήκε στον κεντρικό κορβανά του προϋπολογισμού του νοσοκομείου και "χάθηκε" υπέρ πίστεως. Πάντως οι συγγενείς που δώρισαν τα χρήματα, ποτέ δεν πληροφορήθηκαν αν η δωρεά τους έπιασε τόπο.
Την ίδια εποχή κάποιοι άλλοι έδωσαν ένα άλλο μικρό χρηματικό ποσό στη μνήμη του δικού τους πατέρα. Αυτή την φορά αποδέκτης ήταν το δημοτικό θέατρο και, όντας υποψιασμένοι οι δωρητές, απαίτησαν με το μικρό ποσό που έδωσαν να γίνει κάτι μικρό, αλλά πολύ συγκεκριμένο. Και έβαλαν τα χρήματα για να εκδοθεί το πρόγραμμα μιας συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης. Έγινε λοιπόν η πρεμιέρα του έργου. Ωραίο το πρόγραμμα. Πολύ καλή και η παράσταση. Το τραγελαφικό όμως ήταν ότι το 90% των θεατών μπήκαν με πρόσκληση. Σχετικοί και άσχετοι. Ελάχιστοι πλήρωσαν εισιτήριο. Μεταξύ αυτών και οι δωρητές.
Ένας άλλος Αναπλιώτης δώρισε στο Δήμο την εξαιρετική συλλογή του με τις αφίσες και τα προγράμματα του Εθνικού θεάτρου που κάλυπταν μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο. Δεν γνωρίζω την χρηματική αξία της συλλογής αυτής. Αν αποτιμάται σε περισσότερα ή λιγότερα ευρώ απ΄όσα η ζωγράφος δώρισε στον τόπο μας. Όμως γνωρίζω ότι είναι μοναδική. Και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από το Δήμο μας και να προβληθεί. Αντ΄αυτού μπήκε σε κάποιες αποθήκες. Μετά, νομίζω, βρέθηκε πεταμένη σε ένα πατάρι. Κάτι ακούω ότι τουλάχιστον τα προγράμματα του Εθνικού θεάτρου δεν υπάρχουν πλέον ή είναι λειψά. Πάντως σε κάθε περίπτωση, χρόνια τώρα, αραχνιάζουν και μουχλιάζουν. Και ο δωρητής.... Ξεχάσθηκε και αυτός.......
Τελευταία στην διαδικτυακή ομάδα των παλαιών φωτογραφιών του Ναυπλίου δημοσιεύθηκε μία ευχαριστήρια επιστολή του τότε Πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας, που απευθύνεται στον Δήμο Ναυπλιέων και με την οποία ευχαριστεί τον λαό του Ναυπλίου για την βοήθεια που έδωσαν οι πριν από εμάς αλλά και κάποιοι από εμάς που ζουν ακόμα στους Νεοζηλανδούς στρατιώτες τον Μάιο του 1941 κατά την αποχώρηση των συμμαχικών στρατευμάτων. Είναι ένα πολύ σπουδαίο έγγραφο για όλους εμάς. Στο ερώτημα που τέθηκε για το που βρίσκεται βρίσκεται σήμερα το έγγραφο αυτό ουδείς απάντησε. Και εγώ προσωπικά έχω δει πριν μερικά χρόνια έναν ζωγραφικό πίνακα με ιδιόχειρη αφιέρωση του πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας προς τον λαό του Ναυπλίου να οδεύει βουρ για τις αποθήκες.
Εκεί στο Πάρκο του Σταϊκόπουλου στον τοίχο του ανηφορικού δρόμου προς την Αρβανιτιά και λίγο πριν από τα σκαλιά για το Παλαμήδι τοποθετήθηκε πριν από μερικά χρόνια από τον Δήμο μας, μια επιτύμβια στήλη προς τιμήν "του Φινλανδού φιλέλληνα" φρούραρχου του Παλαμηδίου. Κάθε φορά που περνάω από εκεί, ντρέπομαι ως Ναυπλιώτης. Ο άνθρωπος δεν ήταν ανώνυμος. Δεν ήταν κάποιος ανώνυμος Φινλανδός. Ονομαζόταν Αύγουστος Μύρμπεργκ, και αυτόν τιμάμε. Οχι τον άγνωστο χί. Ας προσθέσουν άμεσα το όνομά του. Μα τέτοια ασέβεια.
Δεν γνωρίζω αν είμαστε τόσο αναίσθητοι, όσο δείχνουν τα δεδομένα.
Πάντως το σύστημα αξιών που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας πάσχει.
Και για να αποκτήσουμε πραγματική αξιοπρέπεια απαιτείται μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση.
Θα επαναστατήσουμε;
Απαισιόδοξος είμαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου