Οι καθ΄ημάς "συντηρητικοί", "σοσιαλδημοκράτες" και "αριστεροί"

Τι παράξενοι άνθρωποι αυτοί οι Βρετανοί και λοιποί Ευρωπαίοι να ψηφίζουν υπέρ της λιτότητας. Άκουσα λοιπόν κάποιους νεοδημοκράτες να θριαμβολογούν για τη μεγάλη νίκη των Συντηρητικών και του Κάμερον στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία. Τους θεωρούν αδελφό κόμμα, στο χώρο της κεντροδεξιάς, και έτσι προσπαθούν να πάρουν ένα κομμάτι της δόξας τους.
Κούνια που τους κούναγε και τους κουνάει ακόμα.
Είχε ή έχει καμία σχέση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με τα συντηρητικά κόμματα που κυβερνούν ή συγκυβερνούν σήμερα στην Ευρώπη;
Οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί που έχουν συγκροτήσει  τις μεγάλες κυβερνητικές παρατάξεις βασίζονται σε ένα πλέγμα αξιών που έχουν σαν βάση τους τη δημοκρατία, τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, την ελεύθερη οικονομία (καπιταλιστικό σύστημα θα το πουν κάποιοι), την συνεχή προσπάθεια για χαμηλά ελλείμματα στην οικονομία, τα προσεκτικά και πολύ μικρά βήματα αλλαγών. Οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί έχουν αποδεχθεί σχεδόν παντού τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και ενσωματώσει πλέον στις πολιτικές τους την έστω μικρή προστασία του κοινωνικού κράτους, επιτεύγματος των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Συνήθως δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους σε θέματα ηθικής και αντιδημοκρατικών πρακτικών. Όχι ότι δεν συμβαίνουν και εκεί τέτοια ζητήματα, όμως  έχουν λάβει τις αποφάσεις τους να μην τα ανέχονται.  Έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα προβλήματα πελατοκρατείας, ρουσφετολογίας και άκρατου λαϊκισμού.  Τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό το οικοδόμημα  με την καθ΄ημάς νεοδημοκρατία; Με τις ακροδεξιές παρεκκλίσεις; Με τους ακραίους λαϊκιστές; Με τους ρουσφετολόγους; Με άτομα που το μόνο που σκεφτόντουσαν επί δεκαετίες ήταν η επανεκλογή τους; Με όσους αγωνιζόντουσαν για την προάσπιση των κόκκινων γραμμών της προστασίας όλων των δεινών του τόπου;
Αλλά η τραγωδία της χώρας δεν οφείλεται μόνον στην επονομαζόμενη συντηρητική παράταξη στην χώρα μας. Ποτέ δεν είχαμε και ένα συγκροτημένο αντίπαλο δέος της. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε στην χώρα μια δομημένη παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένα μεγάλο κόμμα που να υποστηρίζει τη δημιουργία πλούτου μέσα από την ελεύθερη οικονομία, τον οποίο θα μπορεί να αναδιανέμει, υπέρ των αδύναμων μέσω της φορολογίας και της ενδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους που θα απευθύνεται σε όλους. Αντί γι΄αυτό είχαμε ένα απίστευτο συνονθύλευμα λαϊκιστών, που κυβέρνησαν πολλά χρόνια και που η νοοτροπία τους διαχύθηκε σε όλη την πολιτική τάξη από άκρη σε άκρη, αλλά και διαπαιδαγώγησε την κοινωνία σε ό,τι χειρότερο μας καταδυναστεύει σήμερα
Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε και την πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία να στερούμεθα ενός μεγάλου πράσινου κόμματος και μίας φιλελεύθερης παράταξης που θα ισορροπεί το πολιτικό σύστημα.
Όμως σήμερα το τεράστιο θέμα μας είναι ότι στην χώρα μας  μας  κυβερνάει τώρα μια εθνικολαϊκιστική συμπαράταξη, απότοκη των ανορθογραφιών των προηγούμενων δεκαετιών, που όμως αυτοονομάζεται "αριστερά".
Έτσι συνεχίζουμε και σήμερα να ακούμε αυτά τα αστεία περί κόκκινων γραμμών, οι οποίες συνεχώς αναγκαστικά παραβιάζονται, και οι οποίες οδηγούν την χώρα στον να έρπει και να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Συνεχίζουμε να ακούμε τα περί σκληρών διαπραγματεύσεων για να προστατεύσουμε όλες αυτές τις κατεστημένες λογικές και νοοτροπίες που δεν αφήνουν την χώρα να αναπνεύσει, αντί να σχεδιάσουμε μόνοι μας την αλλαγή των πάντων που μας  καταστρέφουν.
Αντί να συζητάμε το πως θα  γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε ο μηνιαίος μισθός των εργαζομένων  να ανέβει στα δύο χιλιάρικα, όπως στις ανθούσες οικονομίες , παραμένουμε στις κόκκινες γραμμές της αύξησης του μισθού κατά ένα ευρώ την ημέρα. Μα ζει μία οικογένεια με 700 ευρώ; Αυτό είναι το όνειρο της αριστεράς; Δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων, τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι ή έχουν πάρει ελάχιστα χρήματα έναντι ή εργάζονται τετράωρα σαν σκυλιά;
Αντί η όλη προσπάθειά μας να είναι οι ομαδικές προσλήψεις και οι μόνιμες και σταθερές δουλειές, έχουμε κόκκινες γραμμές την απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων, ωσάν οι επιχειρήσεις που θέλησαν να απολύσουν, να μειώσουν μισθούς δεν το έχουν ήδη κάνει προ πολλού  ή δεν μπορούν να το κάνουν στο μέλλον. Μα ποιον κοροϊδεύουν; Αντί να δούμε το πως θα προσελκύσουμε επενδύσεις για να βρει δουλειά ο κόσμος παραμένουμε στα "περήφανα" μεγάλα λόγια
Κόκκινη γραμμή να μην μειωθούν οι επικουρικές συντάξεις δέκα ή είκοσι ευρώ, όταν οι ανορθογραφίες του ασφαλιστικού συστήματος είναι παρούσες και έντονες. Μας πως μπορεί να είσαι αριστερός και να καταπίνεις ότι κάποιος πενηντάρης των ευγενών ταμείων παίρνει πολλαπλάσια από έναν ογδοντάρη που έχει εργασθεί 40 χρόνια; Πως είναι δυνατόν να μην θέλουμε να πειράξουμε το ασφαλιστικό όταν ο περιπτεράς πληρώνει μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές από τον μεγαλογιατρό του Κολωνακίου ή από τον Βερόπουλο τον ίδιο. Και όμως συμβαίνει αυτό. Τι ακριβώς υποστηρίζουμε; Τι αριστερά είναι αυτή;
Αριστερά που αναγορεύει ως αρχηγούς κράτους το φως από έναν  αναπτήρα της Ιερουσαλήμ και τα λείψανα; Λαϊκοί χοροί και τραγούδια στο Σύνταγμα στην εθνική εορτή; Βόλτες με ελικόπτερα πάνω από τα Ιμια; Αναπαλαίωση μουσειακών αντικειμένων (αεροπλάνων) με μισό δις;
Αριστερά είναι η ελευθερία στην πολιτιστική έκφραση όχι η αποπομπή  καλλιτεχνικών διευθυντών.
Αριστερά είναι η αξιοκρατία όχι ο διορισμός των ημετέρων.
Αριστερά είναι  το να δίδει στον  φτωχό τη δυνατότητα να αριστεύσει, όχι η ισοπέδωση στο τέλμα, ώστε να επιπλέουν μόνον όσοι έχουν δυνατότητα να σπουδάσουν σε ιδιωτικά σχολεία και Πανεπιστήμια. Αριστερά είναι ο ύμνος στην αριστεία όχι η καταδίκη της και ο στιγματισμός της.
Αριστερά είναι το να αποδίδεις  στην εργασία την τεράστια κοινωνική της αξία και όχι να ενισχύεις την όλη λογική που έχει επικρατήσει για το πως θα λουφάρουμε, θα εργασθούμε λιγότερο, θα βγούμε στη σύνταξη όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αριστερά είναι να αποδυναμωθούν τα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με  τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και να ενισχυθούν αυτά που ασχολούνται με την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Αριστερά είναι η αξιολόγηση και η ανάδειξη των ικανότερων με ίσες ευκαιρίες για όλους, και όχι τα πρωτεία στους ημέτερους άνευ αξιολογήσεων.
Αριστερά είναι να καταργείς τον φόρο ακίνητης περιουσίας υπέρ του δημοσίου και να μεταβιβάζεις τα δικαιώματα είσπραξης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για να δημιουργηθούν υπόλογες τοπικές εξουσίες. Για τη λαϊκή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων
Αριστερά είναι τα ζωντανά κέντρα των πόλεων με εμπορική κίνηση, πολιτιστικές δραστηριότητες, διακίνηση ιδεών και απόψεων και όχι τα περιφερειακά εμπορικά κέντρα και οι υπεραγορές. Λευκές νύχτες, ανοιχτά μικρομάγαζα, κίνηση  και ζωή τις Κυριακές, αυτό είναι αριστερά. Όχι ερήμωση, λουκέτα στις γειτονιές  και έμμεση ενίσχυση των malls.
Αριστερά είναι η ενίσχυση του σιδηρόδρομου και όχι να λησμονούμε υποσχέσεις.
Αριστερά είναι να ζωντανέψουμε τους κάμπους και την επαρχία και γι αυτό χρειάζεται σχέδιο και όχι μεγάλα λόγια.
Αριστερά είναι η ενίσχυση της κοινωνικής οικονομίας και όχι οι επιδοτήσεις σε βαρέλια δίχως πάτο δημόσιων επιχειρήσεων, που τις κυβερνούν συνδικαλιστές και ημέτεροι (π.χ. ΕΒΖ).
Αριστερά είναι ο έλεγχος των ατασθαλιών και παρανομιών των τοπικών και κεντρικών πολιτικών ελίτ. Οχι να στηριζόμαστε σε αυτές.
Και αν έχετε αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.