Αύξηση της τοπικής παραγωγής. Μία ουσιαστική ανάσα αξιοπρέπειας

"Χωρίς το βασικό καράβι αντιμετωπίζουμε μεγάλα προβλήματα. Οι ψαράδες σταμάτησαν να ψαρεύουν αφού δεν μπορούν να στείλουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τα αλιεύματα. Οι κτηνοτρόφοι δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους ή να μεταφέρουν ζώα. Ακόμα και στον τουρισμό έχουμε ακυρώσεις, καθώς δεν ξέρουμε  πότε θα μπει πλοίο."
Το πρόβλημα της αδυναμίας μεταφοράς αμνοεριφίων από την Πάτμο στο σφαγείο της Λέρου (εκεί υπάρχει σφαγείο), ανέδειξε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ηλίας Καματερός.
Εξαγωγική εταιρεία στην Αργολίδα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα με την μη επιστροφή του φόρου Προστιθέμενης Αξίας από πωλήσεις στο εξωτερικό.
Αλήθεια, δεν είναι μείζον ζήτημα η προστασία του ψαρά στον Αι Στράτη, του κτηνοτρόφου της Πάτμου, του παραγωγού μπύρας στην Αργολίδα,  του μικροεπιχειρηματία τους τουριστικού τομέα; Πως μπορούμε να τους λησμονούμε και να θεωρούμε ότι πράξαμε το καθήκον μας μόνον  με την επαναπρόσληψη κάποιων δημοσίων υπαλλήλων;
Αργοσβήνει, φίλοι μου,  η παραγωγή στην Ελλάδα.Πεθαίνει η οικονομία.  Εάν δεν είναι η βασική και μεγάλη κόκκινη γραμμή η προστασία του κτηνοτρόφου, του αλιέα, του εξαγωγέα, του επιχειρηματία του τουριστικού τομέα τότε κάπου το χάσαμε τελείως πατριώτες. Ακριβώς η ίδια πολιτική με πριν συνεχίζεται και σήμερα. Η προάσπιση των κόκκινων γραμμών από την τρόικα εσωτερικού (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) που βουλιάζει την χώρα και δεν δημιουργεί όραμα.
Ακούσατε κάτι συγκεκριμένο για παραγωγική ανασυγκρότηση; Είναι δυνατόν να μην κινητοποιούνται οι πάντες για να σωθεί η παραγωγή έστω σε ένα μικρό νησί; Γιατί να μην καταφέρουμε σε αυτό το μικρό νησί, αναπτύσσοντας πολλούς τομείς της οικονομίας, να πετύχουμε μηδενική ανεργία και να υπάρχει ζήτηση για επιπλέον απασχόληση και άνοιγμα νέων επιχειρήσεων; Είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κεφαλαιώδους σημασίας το ζήτημα να μπορούν  οι τοπικές οικονομίες να αναπτύσσονται σε πολλούς διαφορετικούς τομείς και να μην στηρίζονται μόνον στον τουρισμό. Έτσι από τον ουρανό θα έλθει η ανάπτυξη; Δεν πρέπει να δούμε και τις μικροοικονομίες σε κάθε τόπο χωριστά; Ασχολούμαστε συνέχεια και με έναν αόριστο τρόπο και με μεγάλα λόγια με το γενικόλογο "παραγωγική ανασυγκρότηση" και  με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και αδιαφορούμε παντελώς για τον Ακαθάριστο Τοπικό Προϊόν (ΑΤΠ), που στο κάτω κάτω της γραφής αποτελεί έναν από τους προσθετέους όρους για να υπολογισθεί το γενικό άθροισμα.
Και δυστυχώς όλες οι προσπάθειές μας και ενέργειες ήσαν και είναι ακόμα η προστασία των πελατών και η υπεράσπιση των ιδεοληψιών μας. Οι γνωστές δηλαδή κόκκινες γραμμές της προηγούμενης Κυβέρνησης που είναι σχεδόν απαράλλακτες και σήμερα.
Για να προστατέψουμε λοιπόν τους γνωστούς πελάτες, θεωρούσαμε ότι ορθόν είναι να επιβάλλουμε άδικους, ισοπεδωτικούς φόρους.
Ουδείς βάζει στο τραπέζι την άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με την παράλληλη θέσπιση φόρου ακίνητης περιουσίας υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Καμία απολύτως αντίρρηση δεν θα είχε γι΄αυτό η τρόικα, αφού το οικονομικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Αλλά πλέον ο φόρος δεν θα ήταν οριζόντιος.  Θα εναπόκειτο πλέον στον κάθε Δήμο χωριστά να βάλει τον φόρο που πρέπει και να τον κατανείμει σε ιδιοκτήτες, να μην κάνει σπατάλες για να μειώνει τους  φόρους, να εισπράξει ποσά, να κάνει έργα και δράσεις, να αναβαθμίσει τις πόλεις και τα χωριά, να δουν οι πολίτες άμεση ανταπόδοση των ποσών που πληρώνουν, να είναι υπόλογες οι δημοτικές αρχές στους πολίτες, να απαιτούν οι κάτοικοι να έχουν λόγο στο που θα πάνε τα χρήματά τους. Αυτό εγώ ονομάζω ποιοτική αναβάθμιση και σωστή εφαρμογή ενός προοδευτικού φόρου που θα επιβάρυνε αυτούς που έχουν περιουσία σε σχέση με τους ακτήμονες.
Αλλά και  με τον ΦΠΑ, που είναι τώρα το θέμα των ημερών; Τι είναι ετούτο πάλι; Με ποια ακριβώς πυξίδα και με ποια προοπτική και στόχο πάνε να τον αλλάξουν; Μόνον για να εισπράξουν περισσότερα και να κλείσουν τρύπες; Αυτό δεν οδηγεί πουθενά Είναι γνωστό ότι ένας ισοπεδωτικός έμμεσος φόρος είναι  ο πλέον άδικος για τα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα. Αλλά με αυτό ως δεδομένο θα μπορούσαμε να στοχεύσουμε για να πετύχουμε συγκεκριμένα πράγματα. Και το βασικό επιμένω είναι ένα. Η ενίσχυση της παραγωγής στην Ελλάδα για να ενισχυθούν τα εισοδήματα, να μειωθεί η ανεργία, χωρίς να επιβαρύνονται πολύ τα βασικά είδη που καταναλώνουν οι αδύναμοι. Και μόνον με την ενίσχυση της παραγωγής θα είναι δυνατόν να προστατευθούν μισθοί και συντάξεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, αφού τελείωσαν τα δανεικά για τον σκοπό αυτό. Τι συζητάμε; Γιατί παλεύουμε με ανεμόμυλους;  Μα πως είναι δυνατόν να βγει η εξίσωση; Να θέλει η "πρώτη φορά αριστερά" να μειώσει τον ψηλό συντελεστή ΦΠΑ, όπου εν πολλοίς περιλαμβάνονται τα είδη πολυτελείας, εισαγόμενα κατά κύριο λόγο, και ταυτόχρονα να επιδιώκουν να εισπράξουν περισσότερα συνολικά έσοδα χωρίς να επιβαρυνθούν οι μεσαίες και χαμηλές εισοδηματικές ομάδες του πληθυσμού. Παλαβομάρα. Τι άλλο να πω; Μετά από παλινωδίες και μπαρουφολογίες, ότι ο ΦΠΑ δεν θα αυξηθεί πουθενά πέραν από κάποιο είδος που κανείς καταναλωτής  δεν θα το αντιληφθεί για να κοροϊδέψουμε του κουτόφραγκους, φτάσαμε τελικά να εξειδικεύσουμε τη δημιουργική ασάφεια με απίθανες και μη λογικές σαφήνειες. Πως θα το έβλεπα εγώ; Ας αυξήσουμε τον ψηλό φορολογικό συντελεστή για να πετύχουμε περισσότερα έσοδα. Ας μετατάξουμε σε πιο ψηλούς συντελεστές τις κατηγορίες των ειδών που τα εισάγουμε. Ας κρατήσουμε σε πολύ χαμηλό φορολογικό συντελεστή τα βασικά είδη διατροφής, αλλά και όλα όσα παράγουμε εδώ. Ας είναι σε πολύ χαμηλό συντελεστή τα ψάρια που αλιεύει ο ψαράς στον Αι Στράτη και ας αυξήσουμε τον συντελεστή στα κατεψυγμένα αλιεύματα που μας έρχονται από τους ωκεανούς και που μας τα πουλάνε οι μεγάλες πολυεθνικές. Έτσι θα αυξήσουμε τα φορολογικά έσοδα και ταυτόχρονα θα δώσουμε και την βοήθεια στις τοπικές οικονομίες. Ας αυξήσουμε τον ΦΠΑ στα αυτοκίνητα και ας τον μειώσουμε στον τομέα των επίπλων, αφού έχουμε αρκετές ντόπιες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο αυτό. Ας κρατήσουμε χαμηλά τον ΦΠΑ στον τουρισμό, που αφορά Ελληνικές επιχειρήσεις,  και ας εξομοιώσουμε τον φόρο σε όλη την χώρα. Διότι δεν μπορεί ένα ξενοδοχείο στην νησί Ερεικούσα (Ελληνικό νησί είναι κι αυτό το απομονωμένο) να πληρώνει περισσότερο ΦΠΑ από ένα πολυτελέστατο της Μυκόνου. Ας δώσουμε ένα τέλος στους παραλογισμούς. Και ας βοηθήσουμε  τις πραγματικές ανάγκες των Αιστρατιτών και των Ερεικουσιάνων. Να ενισχυθούν όλα τα άγονα νησιά με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Για να μην παύσει η συγκοινωνία και να βελτιωθεί η ζωή των μόνιμων κατοίκων. Για να ενισχυθεί ο πληθυσμός στη νησιωτική Ελλάδα. Και να μειωθεί αντίστοιχα ο πληθυσμός της Αττικής Και κυρίως να δώσουμε αέρα στην τοπική  παραγωγή της υπαίθρου.
Και μιας και μιλάμε για ψαράδες. Πρώτη προτεραιότητα εγώ θα έβαζα στον Αργολικό κόλπο να υλοποιηθεί επιτέλους το σχέδιο για τη δημιουργία περιοχής απολύτου προστασίας για την αναπαραγωγή ψαριών, που ήδη έχει χωροθετηθεί από παλαιά.  Την χωροθετήσανε και την ξεχάσανε. Αχρηστοι οι παλαιότεροι, ανίδεοι οι τωρινοί. Αυτά είναι τα σημαντικά. Γίνονται όλα αυτά σε όλο τον κόσμο με τη δημιουργία nurseries-fish hatcheries (εκκολαπτήρια) για την αύξηση των αλιευτικών αποθεμάτων. Για να αυξηθούν οι ποσότητες που αλιεύουν οι επαγγελματίες ψαράδες, με παράλληλη πάταξη της παράνομης αλιείας. Για να μεγαλώσει το εισόδημά τους καταβάλλοντας όχι πολλούς φόρους. Και να μπουν και νέοι άνθρωποι στο επάγγελμα. Και να αυξηθούν τα έσοδα όλων όσων ασχολούνται σε παράλληλους τομείς  με  αυτόν της αλιείας.
Αυτά είναι ανάσες αξιοπρέπειας.
Όλα τα αντίθετα που βιώνουμε είναι για κομματικές σκοπιμότητες

Η ευσέβεια δεν αφορά μόνον το θρησκευτικό συναίσθημα. Εξαρτάται και από το σύστημα αξιών της κοινωνίας

"Ο ήλιος είναι ο θεός". Αυτά ήσαν, σύμφωνα με την παράδοση, τα τελευταία λόγια του τιτάνιου Αγγλου ζωγράφου Ουίλιαμ Τέρνερ. Η φράση αυτή (The sun is God)  έγινε τίτλος στην τηλεοπτική ταινία του 1974 σκηνοθετημένη από τον Μάικλ Ντάρλοου. Και ήταν συγκλονιστική και η σκηνή του θανάτου του ζωγράφου στο τέλος της φετινής πολύ σπουδαίας κινηματογραφικής  ταινίας του Μαικ Λι, με τίτλο Mr Turner, τον οποίον υποδυόταν ο εκπληκτικός ηθοποιός Τίμοθι Σπολ.
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Διότι προφανώς για έναν ζωγράφο, ο ήλιος ο ηλιάτορας, το φως και οι αποχρώσεις του είναι ό,τι πιο πολύτιμο γι αυτόν στη ζωή του.  Οπότε είναι κατανοητό ότι ένας ζωγράφος έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τους ανθρώπους που δεν βλέπουν ή έχουν μειωμένη όραση.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν μια τοπική ιστορία  που, δυστυχώς, πολύ ελάχιστοι γνωρίζουν. Ενώ θα έπρεπε να την γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. ΄Η μάλλον, για να το πω διαφορετικά και να δώσω έμφαση, είναι ντροπή να μην γνωρίζουμε το γεγονός που θα σας διηγηθώ.
Ζούσε λοιπόν λοιπόν πριν από μερικά χρόνια μέσα στα όρια του Δήμου μας, μία ηλικιωμένη Εγγλέζα ζωγράφος. Καλή ζωγράφος που είχε κάνει σχετική επιτυχία στην πατρίδα της και η οποία αποφάσισε να περάσει τα τελευταία χρόνια του βίου της στην φωτολουσμένη περιοχή μας για να συνεχίσει το έργο της με σύμμαχο τον οιονεί θεό της, τον λαμπρό ήλιο που καταυγάζει το αργολικό πεδίο.
Η συμπαθέστατη αυτή ζωγράφος, είχε μια αξιόλογη περιουσία σε μετρητά, κατατεθειμένα σε κάποια Ελληνική Τράπεζα.
Συνέταξε λοιπόν η ζωγράφος την διαθήκη της που δημοσιεύθηκε  μετά τον θάνατό της. Και άφησε ένα πολύ σημαντικό ποσό σε εμάς εδώ, όχι στη γενέτειρά της. Για να βοηθηθούν κάποιοι άνθρωποι που έχουν φυσική αδυναμία να λατρέψουν τον θεό του Τέρνερ και όλων των  ζωγράφων τοπίων.
Και εκταμιεύθηκε το ποσό αυτό της κληρονομιάς.
Όμως τελικά  τι ακριβώς έγιναν τα χρήματα αυτά; Υπήρξε κάποιος οικονομικός απολογισμός της δωρεάς,  που δεν γνωρίζω; Έγινε κάποια δράση, κάποιο έργο για να βοηθηθούν οι άνθρωποι αυτοί;  Είναι βέβαιο όμως ότι τα χρήματα αυτά κάποιοι τα διαχειρίσθηκαν με κάποιο τρόπο, αλλά ουδείς φρόντισε να μάθει έστω και το παραμικρό για την γηραιά Βρετανή ζωγράφο. Να την τιμήσουν βρε αδελφέ. Να βγάλουν μία ανακοίνωση.
Λίγα χρόνια μετά κάποιοι άλλοι έδωσαν στη μνήμη μιας Αναπλιώτισας γιατρίνας, που έφυγε από τον κόσμο αυτό, ένα ποσό, όχι τόσο μεγάλο, όπως αυτό που άφησε η ζωγράφος, αλλά πάντως κάποιο ποσό, στο νοσοκομείο Ναυπλίου, προκειμένου να  προμηθευθεί  το νοσοκομείο μας ένα ιατρικό όργανο της επιλογής του, αφού  θα πρόσθετε και το ίδιο κάποια χρήματα εξ ιδίων. Τότε Πρόεδρος του νοσοκομείου μας ήταν ένας παπάς, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και προσπάθησε να αξιοποιήσει τα χρήματα της δωρεάς. Μετά ο ιερέας αυτός έπαψε να είναι Πρόεδρος του νοσοκομείου μας για κάποιο λόγο τον οποίο και έχω λησμονήσει, αν και τον υποπτεύομαι σήμερα. Και μαζί με τη δικιά μου λησμονιά για το λόγο της "παραίτησης" λησμονήθηκε και η δωρεά  από τη νέα διοίκηση. Το πιο πιθανό είναι ότι το ποσό αυτό μπήκε στον κεντρικό κορβανά του προϋπολογισμού του νοσοκομείου και "χάθηκε" υπέρ πίστεως. Πάντως οι συγγενείς που δώρισαν τα χρήματα, ποτέ δεν πληροφορήθηκαν αν η δωρεά τους έπιασε τόπο.
Την ίδια εποχή  κάποιοι άλλοι έδωσαν ένα άλλο μικρό χρηματικό ποσό στη μνήμη του δικού τους πατέρα. Αυτή την φορά αποδέκτης ήταν το δημοτικό θέατρο και, όντας υποψιασμένοι οι δωρητές, απαίτησαν με το μικρό ποσό που έδωσαν να γίνει κάτι μικρό, αλλά πολύ συγκεκριμένο. Και  έβαλαν τα χρήματα για να εκδοθεί το πρόγραμμα μιας συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης. Έγινε λοιπόν η πρεμιέρα του έργου. Ωραίο το πρόγραμμα. Πολύ καλή και η παράσταση.  Το τραγελαφικό όμως ήταν ότι το 90% των θεατών μπήκαν με πρόσκληση. Σχετικοί και άσχετοι. Ελάχιστοι πλήρωσαν εισιτήριο. Μεταξύ αυτών και οι δωρητές.
Ένας άλλος Αναπλιώτης δώρισε στο Δήμο την εξαιρετική  συλλογή του με τις αφίσες και  τα προγράμματα του Εθνικού θεάτρου που κάλυπταν μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο. Δεν γνωρίζω την χρηματική αξία της συλλογής αυτής. Αν αποτιμάται σε περισσότερα ή λιγότερα ευρώ απ΄όσα η ζωγράφος δώρισε στον τόπο μας. Όμως γνωρίζω ότι είναι μοναδική. Και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από το Δήμο μας και να προβληθεί. Αντ΄αυτού μπήκε σε κάποιες αποθήκες. Μετά, νομίζω, βρέθηκε πεταμένη σε ένα πατάρι.  Κάτι ακούω ότι τουλάχιστον τα προγράμματα του Εθνικού θεάτρου δεν υπάρχουν πλέον ή είναι λειψά. Πάντως σε κάθε περίπτωση, χρόνια τώρα, αραχνιάζουν και μουχλιάζουν. Και ο δωρητής.... Ξεχάσθηκε και αυτός.......
Τελευταία στην διαδικτυακή ομάδα των παλαιών φωτογραφιών του Ναυπλίου δημοσιεύθηκε μία ευχαριστήρια επιστολή του τότε Πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας, που απευθύνεται στον Δήμο Ναυπλιέων και με την οποία ευχαριστεί τον λαό του Ναυπλίου για την βοήθεια που έδωσαν οι πριν από εμάς αλλά και κάποιοι από εμάς που ζουν ακόμα στους Νεοζηλανδούς στρατιώτες τον Μάιο του 1941 κατά την αποχώρηση των συμμαχικών στρατευμάτων.  Είναι ένα πολύ σπουδαίο έγγραφο για όλους εμάς. Στο ερώτημα που τέθηκε για το που βρίσκεται  βρίσκεται σήμερα το έγγραφο  αυτό ουδείς απάντησε.  Και εγώ προσωπικά έχω δει πριν μερικά χρόνια έναν ζωγραφικό πίνακα με ιδιόχειρη αφιέρωση του πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας προς τον λαό του Ναυπλίου να οδεύει βουρ για τις αποθήκες.
Εκεί στο Πάρκο του Σταϊκόπουλου στον τοίχο του ανηφορικού δρόμου προς την Αρβανιτιά και λίγο πριν από τα σκαλιά για το Παλαμήδι τοποθετήθηκε πριν από μερικά χρόνια από τον Δήμο μας, μια επιτύμβια στήλη προς τιμήν "του Φινλανδού φιλέλληνα" φρούραρχου του Παλαμηδίου. Κάθε φορά που περνάω από εκεί, ντρέπομαι ως Ναυπλιώτης.  Ο άνθρωπος δεν ήταν ανώνυμος. Δεν ήταν κάποιος ανώνυμος Φινλανδός. Ονομαζόταν Αύγουστος Μύρμπεργκ, και αυτόν τιμάμε. Οχι τον άγνωστο χί. Ας προσθέσουν άμεσα το όνομά του. Μα τέτοια ασέβεια. 
Δεν γνωρίζω αν  είμαστε τόσο αναίσθητοι, όσο δείχνουν τα δεδομένα.
Πάντως το σύστημα αξιών που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στην  κοινωνία μας πάσχει.
Και για να αποκτήσουμε πραγματική αξιοπρέπεια απαιτείται μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση.
Θα επαναστατήσουμε;
Απαισιόδοξος είμαι

Νοσοκομείο Ναυπλίου

(Η φωτογραφία δείχνει έναν ηλεκτροκαρδιογράφο των αρχών του εικοστού αιώνα. Τα δύο χέρια και το ένα πόδι έμπαιναν σε κουβάδες με αλατισμένο νερό για να γίνει το σώμα καλός αγωγός ηλεκτρισμού)

Είναι άδικο να μας το κατηγορούν ντόπιοι και ξένοι. Είναι ένα καλό νοσοκομείο το νοσοκομείο Ναυπλίου. Και αυτό το οφείλει κατά κύριο λόγο στους γιατρούς, στο νοσηλευτικό και στο υπόλοιπο προσωπικό που εργάζονται και μοχθούν εκεί.
Ναι υπάρχουν τεράστια προβλήματα στο νοσοκομείο μας, όπως και σε όλο το σύστημα υγείας της χώρας, λόγω της υποχρηματοδότησης εξ αιτίας της  ουσιαστικής πτώχευσης της χώρας μας. Ναι οι γιατροί είναι λίγοι και οι ανάγκες πολλές.
Ομως δεν πρέπει να απαξιώνουμε τις προσπάθειες που γίνονται. Ακούω για ένα εξαιρετικό οφθαλμολογικό τμήμα. Μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τα εργαστήρια του νοσοκομείου μας. Εξαιρετικές επιδόσεις έχει και το χειρουργικό τμήμα, όχι μόνον για την ίαση πασχόντων ασθενών αλλά και σε άλλους τομείς.
Είναι άλλο να επισημαίνουμε τις πολύ μεγάλες ελλείψεις, να ομιλούμε για τα πολλά προβλήματα και να προτείνουμε λύσεις και τελείως διαφορετικό να απαξιώνουμε τελείως τα σπουδαία μικρά θαύματα που συμβαίνουν δίπλα μας.  Είναι πολύ άδικο για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να λέμε ότι στα ιατρεία δεν υπήρχαν κάποια  μέρα οι γιατροί, αλλά ένας ιερέας. Μπορεί να μην είναι όλοι όσοι εργάζονται στο νοσοκομείο ήρωες, μπορεί κάποιοι να είναι και σχετικά αδιάφοροι, αλλά σίγουρα αυτοί είναι η εξαίρεση. Μπορεί και η κούραση να τους έχει φθάσει στα ανθρώπινα όριά τους  και ο ασθενής να μην εξυπηρετήθηκε όπως θα έπρεπε. Αλλά η γενική εικόνα για το προσωπικό δεν είναι αυτή που δημοσιεύτηκε. Και είναι κακό να γενικεύει ο καθείς μια δύσκολη στιγμή στο νοσοκομείο για να το απαξιώσει πλήρως.
Διάβασα λοιπόν  ένα άρθρο στην εφημερίδα "Αυγή", που ομιλεί με τα χειρότερα λόγια για το Νοσοκομείο Ναυπλίου. Άδικο. Πολύ άδικο για το προσωπικό που αγωνίζεται και βοηθάει. Κεκτημένη ταχύτητα η "Αυγή" και οι συνεργάτες της. Πρωτύτερα υπήρχαν οι δολοφόνοι μνημονιακοί, που υποβάθμισαν τα νοσοκομεία για να πεθαίνει ο κόσμος. Τώρα;
Και ακόμα πιο άδικο να  αντιμετωπίζεται η πόλη μας με μια ειρωνεία σε σχέση με  εκδηλώσεις που γίνονται (πολιτιστικές, πολυτελή γιωτ) και μάλιστα σε αντιδιαστολή με τα προβλήματα στη νοσοκομειακή περίθαλψη.  Πολύ πιο χρήσιμο θα ήταν  να γραφόταν ότι το νοσοκομείο χρειάζεται επιπλέον βοήθεια διότι στην πόλη συρρέουν δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες, που πρέπει να εξυπηρετηθούν αν κάτι πάει στραβά.
Διαβάζω σε ερώτηση του ενός βουλευτή του νομού μας, ότι το νοσοκομείο μας έμεινε με έναν μόνον αναισθησιολόγο. Ακούω για μεγάλα προβλήματα σε προσωπικό στα Κέντρα Υγείας. Μαθαίνω ότι οι καθαρίστριες είναι απλήρωτες επί μήνες και ότι το βενζινάδικο στην περιοχή του Λυγουριού έπαψε να προμηθεύει με καύσιμα το ασθενοφόρο της περιοχής.
Σίγουρα τα λίγα χρήματα δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα.
Η χαμηλή χρηματοδότηση των προηγούμενων ετών άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.
Αλλά σήμερα τα νοσοκομεία λαμβάνουν υποπολλαπλάσια χρηματοδότηση ακόμα και από αυτή την πολύ μικρή που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2015. Δεν υπάρχουν χρήματα και αυτά που έκοψαν είναι από το νοσοκομεία για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Απελπισία σκέτη
Τέρμα για πάντα οι εποχές που δανειζόμασταν και δίναμε από εδώ και από εκεί.
Θα πρέπει λοιπόν να δούμε πως θα κάνουμε τα νοσοκομεία μας πολύ καλύτερα με τα λιγοστά χρήματα.
Οχι δεν είναι δολοφόνοι οι σημερινοί κυβερνήτες μας. Δεν θέλει το κακό μας ο Κουρουμπλής, που έχει μειώσει κατά πολύ τις επιχορηγήσεις  στα δημόσια νοσοκομεία. Αλλά και οι προηγούμενοι δεν ήσαν δολοφόνοι, όπως έλεγαν συχνά-πυκνά οι σημερινοί. Λεφτά δεν υπήρχαν και λεφτά δεν υπάρχουν και πρέπει να ζήσουμε με αυτό το βάρος τα επόμενα χρόνια.
Και με αυτό το δεδομένο θα πρέπει να πορευθούμε και να δούμε πως θα κάνουμε τα νοσοκομεία μας πολύ καλύτερα με τα λιγοστά χρήματα. Και ναι θα πρέπει να δώσουμε μια βαρύτητα στο τομέα υγείας, αλλά για να το πράξουμε αυτό θα πρέπει να πούμε παράλληλα και από που θα κόψουμε. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Αλλά μπορούμε να κάνουμε και πολύ περισσότερα για το νοσοκομείο Ναυπλίου, από το να κλαίμε τη μοίρα μας ότι τα χρήματα τελείωσαν και μαζί οι ελπίδες για την ελπίδα που ποτέ δεν υπήρχε έτσι όπως την έλεγαν και την υποσχόντουσαν.
Επιτέλους ας γίνει η ουσιαστική (όχι μόνον διοικητική και στα χαρτιά) ενοποίηση των δύο νοσοκομείων για οικονομίες κλίμακος.
Και να δούμε πως το νοσοκομείο μας θα μπορέσει να έχει πολύ περισσότερα έσοδα μην αναμένοντας από τα άδεια κρατικά ταμεία.
Και ο μόνος τρόπος είναι ο ιατρικός τουρισμός. Θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μια ή δύο εξαιρετικές κλινικές για να προσελκύσουμε ανθρώπους απ΄όλο τον κόσμο. Εχουμε όλα τα πλεονεκτήματα που να πάρει η ευχή. Είμαστε κοντά στην Αθήνα. Δίπλα στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου με το μουσείο με τα αρχαία ιατρικά όργανα (πόσοι από εσάς το έχετε επεισκεφθεί τελευταία:).  Εχουμε έτοιμες σύγχρονες κτηριακές υποδομές.Οι κλιματικές συνθήκες είναι άριστες. Είμαστε παραθαλάσσια πόλη. Έχουμε αθλητικές εγκαταστάσεις και εκπληκτικό κολυμβητήριο (δυστυχώς λησμονημένο στη μοίρα του). Εκπληκτικούς χώρους για αθλητισμό και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ένα εξαιρετικό ιατρικό προσωπικό, εκπαιδευμένο μέσα στις άγριες συνθήκες της οικονομικής κρίσης (αν μου λέγατε τι γιατρό θα διάλεγα αν τραυματιζόμουν, Ιρακινό θα σας έλεγα και όχι γιατρό πολυτελείας των ιδιωτικών κλινικών) Είναι όλες οι συνθήκες άριστες για την ανάπτυξη ιατρικού τουρισμού. Τι μάς λείπει; Ελα ντέ; Το ξερό μας το κεφάλι. Και οι ιδεοληψίες.
Εβλεπα πριν λίγο καιρό αγώνες σνούκερ που γινόντουσαν σε μια πόλη της Πολωνίας. Χορηγός της εκδήλωσης ήταν ένα τεράστιο κέντρο οδοντιατρικού τουρισμού στην περιοχή, που έδινε δουλειές και οικονομικές ανάσες. Προσέφερε αξιοπρέπεια στον κόσμο. Γιατί να μην κάνουμε κάτι παρόμοιο; Η αν δεν θέλουμε οδοντιατρικό τουρισμό ας επιλέξουμε κάτι άλλο. Εξωσωματικές. Αποκαταστάσεις τραυματιών. Για όλα αυτά οι άνθρωποι στο εξωτερικό δαπανούν αμύθητα ποσά. Γιατί να μην το κάνουμε εδώ; Να ενισχυθεί οικονομικά το νοσοκομείο μας. Και όλη η τοπική οικονομία.
Αντί γι αυτό γκρινιάζουμε ότι βρήκαμε αντί για γιατρούς έναν παπά στα ιατρεία. Το χάσαμε τελείως πατριώτες. Και ζητάμε περισσότερα χρήματα για τα νοσοκομεία. Χρήματα που δεν υπάρχουν αν νομίζουμε ότι θα τα γεννηθούν από μόνα τους ή θα φυτρώσουν σε κανα χρηματόδενδρο.
Και κάτι τελευταίο. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι καταργήσαμε το πεντάευρο στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και κοκορευόμαστε γι΄αυτό ότι κάτι κάναμε υπέρ των φτωχών.  Εγώ θάλεγα ότι θάπρεπε αντί να το καταργήσουμε να το αυξήσουμε σε 20ευρο και ακόμα παραπάνω. Και για μεν τους ανασφάλιστους το ποσό αυτό να καταβάλλεται από το Κράτος, που θα το παίρνει μετά πάλι πίσω και όλα ωραία και καλά (+20-20=0). Το ίδιο και για τους ασφαλισμένους που θα το καταβάλουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Τί θα πετύχουμε όμως; Ότι οι ξένοι επισκέπτες που θα προσέρχονται στα νοσοκομεία μας θα καταβάλουν και αυτοί το εισιτήριο που θα είναι έσοδο για το σύστημα υγείας. Μου φαίνεται αδιανόητο, αυτοί να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές για την υγεία τους στην χώρα τους, εγώ τους φόρους μου εδώ και οι ξένοι να γίνονται καλά με δικά μου χρήματα, αντί να πληρώνουν τα δικά τους ασφαλιστικά ταμεία για τα οποία έχουν πληρώσει οι άνθρωποι. Παράνοια. Δεν ξέρω αν το πιάσατε.
Και κάτι ακόμα πιο τελευταίο. Τι είναι αυτό με το γιατρό που η θέση του είναι στο νησί της Τήλου αλλά επί χρόνια έπαιρνε εξάμηνες αποσπάσεις και σήμερα βρίσκεται ωραίος και καλός στο νοσοκομείο Λάρισας και η Τήλος χωρίς γιατρό; Ποιος του έδινε τις αποσπάσεις αντί να του δώσει σουτ. Στην Τήλο είναι η θέση του. Ας προσληφθεί κάποιος άλλος που έχει όρεξη να δουλέψει στο απομακρυσμένο νησί.
Οχι αποσπάσεις για να κάνουμε χατηράκια στους πελάτες.
Θέλουμε και τουρισμό μετά.
Και θέλουμε να λεγόμαστε και φιλολαϊκοί.
Δεν έχει σωσμό η χώρα. Απαισιόδοξος είμαι

Οι καθ΄ημάς "συντηρητικοί", "σοσιαλδημοκράτες" και "αριστεροί"

Τι παράξενοι άνθρωποι αυτοί οι Βρετανοί και λοιποί Ευρωπαίοι να ψηφίζουν υπέρ της λιτότητας. Άκουσα λοιπόν κάποιους νεοδημοκράτες να θριαμβολογούν για τη μεγάλη νίκη των Συντηρητικών και του Κάμερον στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία. Τους θεωρούν αδελφό κόμμα, στο χώρο της κεντροδεξιάς, και έτσι προσπαθούν να πάρουν ένα κομμάτι της δόξας τους.
Κούνια που τους κούναγε και τους κουνάει ακόμα.
Είχε ή έχει καμία σχέση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με τα συντηρητικά κόμματα που κυβερνούν ή συγκυβερνούν σήμερα στην Ευρώπη;
Οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί που έχουν συγκροτήσει  τις μεγάλες κυβερνητικές παρατάξεις βασίζονται σε ένα πλέγμα αξιών που έχουν σαν βάση τους τη δημοκρατία, τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, την ελεύθερη οικονομία (καπιταλιστικό σύστημα θα το πουν κάποιοι), την συνεχή προσπάθεια για χαμηλά ελλείμματα στην οικονομία, τα προσεκτικά και πολύ μικρά βήματα αλλαγών. Οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί έχουν αποδεχθεί σχεδόν παντού τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και ενσωματώσει πλέον στις πολιτικές τους την έστω μικρή προστασία του κοινωνικού κράτους, επιτεύγματος των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Συνήθως δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους σε θέματα ηθικής και αντιδημοκρατικών πρακτικών. Όχι ότι δεν συμβαίνουν και εκεί τέτοια ζητήματα, όμως  έχουν λάβει τις αποφάσεις τους να μην τα ανέχονται.  Έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα προβλήματα πελατοκρατείας, ρουσφετολογίας και άκρατου λαϊκισμού.  Τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό το οικοδόμημα  με την καθ΄ημάς νεοδημοκρατία; Με τις ακροδεξιές παρεκκλίσεις; Με τους ακραίους λαϊκιστές; Με τους ρουσφετολόγους; Με άτομα που το μόνο που σκεφτόντουσαν επί δεκαετίες ήταν η επανεκλογή τους; Με όσους αγωνιζόντουσαν για την προάσπιση των κόκκινων γραμμών της προστασίας όλων των δεινών του τόπου;
Αλλά η τραγωδία της χώρας δεν οφείλεται μόνον στην επονομαζόμενη συντηρητική παράταξη στην χώρα μας. Ποτέ δεν είχαμε και ένα συγκροτημένο αντίπαλο δέος της. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε στην χώρα μια δομημένη παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένα μεγάλο κόμμα που να υποστηρίζει τη δημιουργία πλούτου μέσα από την ελεύθερη οικονομία, τον οποίο θα μπορεί να αναδιανέμει, υπέρ των αδύναμων μέσω της φορολογίας και της ενδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους που θα απευθύνεται σε όλους. Αντί γι΄αυτό είχαμε ένα απίστευτο συνονθύλευμα λαϊκιστών, που κυβέρνησαν πολλά χρόνια και που η νοοτροπία τους διαχύθηκε σε όλη την πολιτική τάξη από άκρη σε άκρη, αλλά και διαπαιδαγώγησε την κοινωνία σε ό,τι χειρότερο μας καταδυναστεύει σήμερα
Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε και την πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία να στερούμεθα ενός μεγάλου πράσινου κόμματος και μίας φιλελεύθερης παράταξης που θα ισορροπεί το πολιτικό σύστημα.
Όμως σήμερα το τεράστιο θέμα μας είναι ότι στην χώρα μας  μας  κυβερνάει τώρα μια εθνικολαϊκιστική συμπαράταξη, απότοκη των ανορθογραφιών των προηγούμενων δεκαετιών, που όμως αυτοονομάζεται "αριστερά".
Έτσι συνεχίζουμε και σήμερα να ακούμε αυτά τα αστεία περί κόκκινων γραμμών, οι οποίες συνεχώς αναγκαστικά παραβιάζονται, και οι οποίες οδηγούν την χώρα στον να έρπει και να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Συνεχίζουμε να ακούμε τα περί σκληρών διαπραγματεύσεων για να προστατεύσουμε όλες αυτές τις κατεστημένες λογικές και νοοτροπίες που δεν αφήνουν την χώρα να αναπνεύσει, αντί να σχεδιάσουμε μόνοι μας την αλλαγή των πάντων που μας  καταστρέφουν.
Αντί να συζητάμε το πως θα  γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε ο μηνιαίος μισθός των εργαζομένων  να ανέβει στα δύο χιλιάρικα, όπως στις ανθούσες οικονομίες , παραμένουμε στις κόκκινες γραμμές της αύξησης του μισθού κατά ένα ευρώ την ημέρα. Μα ζει μία οικογένεια με 700 ευρώ; Αυτό είναι το όνειρο της αριστεράς; Δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των ανέργων, τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι ή έχουν πάρει ελάχιστα χρήματα έναντι ή εργάζονται τετράωρα σαν σκυλιά;
Αντί η όλη προσπάθειά μας να είναι οι ομαδικές προσλήψεις και οι μόνιμες και σταθερές δουλειές, έχουμε κόκκινες γραμμές την απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων, ωσάν οι επιχειρήσεις που θέλησαν να απολύσουν, να μειώσουν μισθούς δεν το έχουν ήδη κάνει προ πολλού  ή δεν μπορούν να το κάνουν στο μέλλον. Μα ποιον κοροϊδεύουν; Αντί να δούμε το πως θα προσελκύσουμε επενδύσεις για να βρει δουλειά ο κόσμος παραμένουμε στα "περήφανα" μεγάλα λόγια
Κόκκινη γραμμή να μην μειωθούν οι επικουρικές συντάξεις δέκα ή είκοσι ευρώ, όταν οι ανορθογραφίες του ασφαλιστικού συστήματος είναι παρούσες και έντονες. Μας πως μπορεί να είσαι αριστερός και να καταπίνεις ότι κάποιος πενηντάρης των ευγενών ταμείων παίρνει πολλαπλάσια από έναν ογδοντάρη που έχει εργασθεί 40 χρόνια; Πως είναι δυνατόν να μην θέλουμε να πειράξουμε το ασφαλιστικό όταν ο περιπτεράς πληρώνει μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές από τον μεγαλογιατρό του Κολωνακίου ή από τον Βερόπουλο τον ίδιο. Και όμως συμβαίνει αυτό. Τι ακριβώς υποστηρίζουμε; Τι αριστερά είναι αυτή;
Αριστερά που αναγορεύει ως αρχηγούς κράτους το φως από έναν  αναπτήρα της Ιερουσαλήμ και τα λείψανα; Λαϊκοί χοροί και τραγούδια στο Σύνταγμα στην εθνική εορτή; Βόλτες με ελικόπτερα πάνω από τα Ιμια; Αναπαλαίωση μουσειακών αντικειμένων (αεροπλάνων) με μισό δις;
Αριστερά είναι η ελευθερία στην πολιτιστική έκφραση όχι η αποπομπή  καλλιτεχνικών διευθυντών.
Αριστερά είναι η αξιοκρατία όχι ο διορισμός των ημετέρων.
Αριστερά είναι  το να δίδει στον  φτωχό τη δυνατότητα να αριστεύσει, όχι η ισοπέδωση στο τέλμα, ώστε να επιπλέουν μόνον όσοι έχουν δυνατότητα να σπουδάσουν σε ιδιωτικά σχολεία και Πανεπιστήμια. Αριστερά είναι ο ύμνος στην αριστεία όχι η καταδίκη της και ο στιγματισμός της.
Αριστερά είναι το να αποδίδεις  στην εργασία την τεράστια κοινωνική της αξία και όχι να ενισχύεις την όλη λογική που έχει επικρατήσει για το πως θα λουφάρουμε, θα εργασθούμε λιγότερο, θα βγούμε στη σύνταξη όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αριστερά είναι να αποδυναμωθούν τα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με  τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και να ενισχυθούν αυτά που ασχολούνται με την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Αριστερά είναι η αξιολόγηση και η ανάδειξη των ικανότερων με ίσες ευκαιρίες για όλους, και όχι τα πρωτεία στους ημέτερους άνευ αξιολογήσεων.
Αριστερά είναι να καταργείς τον φόρο ακίνητης περιουσίας υπέρ του δημοσίου και να μεταβιβάζεις τα δικαιώματα είσπραξης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για να δημιουργηθούν υπόλογες τοπικές εξουσίες. Για τη λαϊκή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων
Αριστερά είναι τα ζωντανά κέντρα των πόλεων με εμπορική κίνηση, πολιτιστικές δραστηριότητες, διακίνηση ιδεών και απόψεων και όχι τα περιφερειακά εμπορικά κέντρα και οι υπεραγορές. Λευκές νύχτες, ανοιχτά μικρομάγαζα, κίνηση  και ζωή τις Κυριακές, αυτό είναι αριστερά. Όχι ερήμωση, λουκέτα στις γειτονιές  και έμμεση ενίσχυση των malls.
Αριστερά είναι η ενίσχυση του σιδηρόδρομου και όχι να λησμονούμε υποσχέσεις.
Αριστερά είναι να ζωντανέψουμε τους κάμπους και την επαρχία και γι αυτό χρειάζεται σχέδιο και όχι μεγάλα λόγια.
Αριστερά είναι η ενίσχυση της κοινωνικής οικονομίας και όχι οι επιδοτήσεις σε βαρέλια δίχως πάτο δημόσιων επιχειρήσεων, που τις κυβερνούν συνδικαλιστές και ημέτεροι (π.χ. ΕΒΖ).
Αριστερά είναι ο έλεγχος των ατασθαλιών και παρανομιών των τοπικών και κεντρικών πολιτικών ελίτ. Οχι να στηριζόμαστε σε αυτές.
Και αν έχετε αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.

Ο Τοπικής εμβέλειας

Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει καλύτερα το τεράστιο πρόβλημα των ημερών που ζούμε.

(Του Θοδωρή Γκόνη από το protagon)

"Ο Τοπικής εμβέλειας διαχειρίζεται αποκλειστικά το κρεβάτι του Προκρούστη, αυτή είναι η εργασία του, το ιερόν του καθήκον, όσο πιο σκουριασμένο είναι τόσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του, όλα στα μέτρα του, στα δικά του σταθμά.

Ο Τοπικής εμβέλειας μισεί τον τόπο του, δεν τον θέλει καλύτερο, τον θέλει μικρό, οικείο και ίδιο με αυτόν. Τον φοβίζει, τον τρομάζει ό,τι δεν του μοιάζει, ό,τι δεν αναγνωρίζει, ό,τι τον ξεπερνά, ό,τι είναι διαφορετικό και αλλιώτικο.

Ο Τοπικής εμβέλειας ανοίγει ξημερώματα και κλείνει αργά ή μάλλον δεν κλείνει ποτέ, δεν έχει αργίες, δεν έχει διακοπές, δεν ταξιδεύει, δεν κάνει βήμα πέρα από το κατώφλι του. Τα σύνορά του, τα τσιμπλιασμένα του ματοτσίνορα. Ο λόγος του, παλιομοδίτικος και πολτοποιημένος.

Ο Τοπικής εμβέλειας έχει δικό του νόμισμα, δική του τρύπια δεκάρα, δικό του κράτος κλειστό, περίκλειστο. Είναι αφιλόξενος. 

Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ζώο σαρκοβόρο, τρέφεται από σάρκες περαστικών άλλων παραλλήλων και τροπικών. Από τον εξόριστο, τον ξένο, τον επισκέπτη. Φυσικά δεν διστάζει να ακονίζει το δόντι του και πάνω σε ομόσταυλα ζώα αν αυτά τολμήσουν να τον αμφισβητήσουν.

Ο Τοπικής εμβέλειας πάσχει από «το σύνδρομο  της νοσοκόμας», πιστεύει πως είναι μεγαλογιατρός, κρατάει τα κλειδιά του χειρουργείου, όλος ο κόσμος γι’ αυτόν είναι βατράχια στο μουχλιασμένο του νερό, στο ρέμα του, στο ψέμα του, πάνω τους εξασκεί τα ψαλίδια του, κόβει, σκίζει και ράβει στα μέτρα του.

Ο περί ου ο λόγος τύπος, δεν κρεμάει στον τοίχο του τον παγκόσμιο χάρτη και ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η πρωτεύουσα του κράτους, εκεί ζουν και βασιλεύουν όλοι οι εχθροί του, όπου τίποτε άλλο δεν κάνουν από το να συνωμοτούν εναντίον του νύχτα και μέρα, να επιβουλεύονται τα συμφέροντά του και αν κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να πετύχουν κάτι και να δημιουργήσουν, είναι κλεμμένο από αυτόν και τα παιδιά του. Το έχουν κάνει με πλάγιους, ανήθικους τρόπους και συναλλαγές. Όταν όμως τους συναντά προσωπικά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να τους κολακεύει και να τους κωλογλείφει.

Ο Τοπικής εμβέλειας δεν αντέχει τη «νυχτερινή πλευρά του κόσμου», αρνιέται και κοροϊδεύει ό,τι δεν καταλαβαίνει από φόβο μήπως, βρεθεί στην ανάγκη να παραδεχθεί την αναπηρία του. Αμφισβητεί ό,τι βρίσκεται πέρα από την προσωπική μειονεκτική του θέση. Είναι Φιλισταίος. Είναι ασεβής. Βαφτίζει τον εαυτό του απόλυτο κριτή, χωρίς ποτέ του να κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να ενημερωθεί, ν’ ανησυχήσει.

Ο Τοπικής εμβέλειας είναι ματαιωμένος, καχύποπτος και εύθικτος, είναι ο ορισμός του βλάκα, αυτός που διεκδικεί ό,τι δεν του ανήκει, είναι οπωσδήποτε πρόεδρος. "