Έχουμε γενέθλια σήμερα. Γιορτάζουμε όλα τα μέλη της ομάδας.

Ήταν σαν σήμερα πριν από ένα ακριβώς χρόνο. Ήταν ημέρα Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013. Λίγες μέρες πριν, ο Γιώργος Καρατάσος είχε ανοίξει λογαριασμό στο facebook και καθημερινά έβλεπα να αναρτά παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου, τις  οποίες όμως έβλεπαν μόνον οι φίλοι του και όχι ένα ευρύτερο κοινό. Από την άλλη μου φαινόταν αρκετά σόλοικο να μένει για τον εαυτό μου η συλλογή μου με παλιές  καρτ-ποστάλ και γκραβούρες που χρόνια τώρα συνέλεγα και να μην γίνεται γνωστή στην πόλη.
Πριν χρόνια η "απόπειρα" ήταν η πρώτη που είχε κάνει προσπάθειες να γίνουν γνωστές παλιές καρτ-ποστάλ του Ναυπλίου με τα ετήσια ημερολόγιο που εξέδιδε. Την προσπάθεια αυτή συνέχισε με μεγαλύτερο ζήλο ο δημοσιογράφος Γιώργος Αντωνίου, που δυστυχώς έφυγε νωρίς από κοντά μας και του οποίου το τεράστιο αρχείο με φωτογραφίες πρέπει κάποτε κάποιος να ενδιαφερθεί να ταξινομήσει, αρχειοθετήσει και αναδείξει.
Ξύπνησα λοιπόν αυτό το Σάββατο στις 23 Νοεμβρίου του 2013 και σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ομάδα στο facebook  για παλιές φωτογραφίες της πόλης μας, έτσι ώστε να μπορεί ο καθείς να ανεβάζει κάποιες παλαιές φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ, γκραβούρες, έγγραφα, αντίγραφα πινάκων ζωγραφικής που να έχουν σχέση με το Ναύπλιο και την περιοχή μας. Εννοείται ότι αμέσως έκανα συνδιαχειριστή της ομάδας τον Γιώργο, που είναι ένας μεγάλος εραστής της πόλης, αλλά ταυτόχρονα και ένας ρέκτης, που έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει και άλλους να  συνεισφέρουν στην προσπάθεια να ανασυρθούν από τα σεντούκια φωτογραφίες και κάποια αρχεία που έχουν σχέση με το παρελθόν μας.
Αντίθετα απ΄ότι θα φαινόταν από πρώτη ματιά, μια προσπάθεια να  δημοσιευθούν φωτογραφίες από το παρελθόν μας δεν έχει τίποτα το συντηρητικό. Η νεωτερικότητα που πρέπει να διέπει τις σύγχρονες κοινωνίες, είναι ανάγκη να  έχει σαν βάση και τις ατομικές και συλλογικές αναμνήσεις μας, προκειμένου να μην εισέλθουμε στον τεράστιο μύλο που αλέθει σκέψεις, ιδέες ιδανικά προκειμένου να μεγεθυνθούν έτι περαιτέρω τα κέρδη των κυρίαρχων του πλανήτη γη. Μόνον εάν στηριζόμαστε στο παρελθόν μας θα υπάρξει και μία αντίδραση στην απόλυτη ισοπέδωση της ζωής μας , και τελικά να αντισταθούμε σε όλα τα κατακλυσμιαία παγκόσμια πολιτιστικά και όχι μόνον πρότυπα που μας επιβάλλονται μέσω των σύγχρονων μορφών διάδοσης της πληροφορίας και της ομογενοποίησης των μορφών διασκέδασης. Και η αντίσταση αυτή, θεωρώ, ότι μπορεί και πρέπει μεν να γίνει, όχι όμως με το να κλειστούμε στο καβούκι μας, διότι τότε η ήττα μας θα είναι βεβαία, αλλά χρησιμοποιώντας κάποια μέσα που η παγκόσμια επανάσταση της πληροφορικής έχει επιβάλει.
Κάθε λοιπόν παλαιά φωτογραφία που για πρώτη φορά δημοσιεύεται, κάθε όμορφο και γλυκό  σχόλιο κάτω από κάθε ανάρτηση, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου ένα πολύ μικρό κόκκο αντίστασης στο να μην γίνουμε όλοι φανατικοί καταναλωτές των χάμπουργκερς της γνωστής Αμερικάνικης αλυσίδας. Διότι η φωτογραφία της ταβέρνας του παρελθόντος μας, της σχολικής εκδρομής ή παρέλασης, της κοινωνικής ζωής στο Ναύπλιο, του πολιτιστικού μας πλούτου, του ψαρά που απλώνει τα δίχτυα ή αρμενίζει με την βάρκα του μπροστά από το Μπούρτζι, του σταθμού των τρένων (με τρένο), μας αποδεικνύει  ότι δεν είμαστε ουρανοκατέβατοι σε αυτήν την πόλη. Δεν ξεκίνησε η ζωή με τα φαστφουντάδικα, τις πεζοδρομήσεις, τις μουσικές που παίζουν διαπασών μέχρι πρωίας, δίνοντας μια ψευδαίσθηση ξεφαντώματος. Διασκέδαζαν και τότε πριν από εμάς, όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες με τις παρέες στην Καραθώνα ή με τους μασκαράδες στις Απόκριες. Και είχαν και οι τότε, οι πριν από εμάς τις μεγάλες δυσκολίες της καθημερινής σκληρής ζωής του. Ομως γεννήθηκαν, σε αυτόν τον τόπο, δημιούργησαν, τελικά έζησαν την πραγματική ζωή τους με όλα τα καλά και άσχημα. Και όλα αυτά δεν πρέπει να τα περιφρονούμε/
Βέβαια κινδυνεύουν κάποιοι μέσω της ομάδας και λόγω της ομάδας να οδηγηθούν  στο άλλο άκρο. Να θεωρηθεί δηλαδή ότι το παρελθόν μας ήταν κάτι το ιδανικό, ενώ κάτι τέτοιο κατά πολύ  απέχει της πραγματικότητας. Αντί δηλαδή να επιχειρήσουμε να φτιάξουμε με την ενεργή συμμετοχή μας το μέλλον μας βασισμένοι στις εμπειρίες, στη ζωή και τον πολιτισμό των όσων έζησαν πριν από εμάς (η ενθυμούμενοι τις δικές μας παλαιότερες εμπειρίες) υπάρχει ο κίνδυνος είτε να σηκώσουμε ψηλά τα χέρια είτε να θεωρήσουμε ότι η νεωτερικότητα είναι σατανικό πράγμα και να θεωρούμε ότι η μοναδική λύση είναι η  επιστροφή μας σε ένα παρελθόν που όμως καλώς ή κακώς  δεν θα έλθει ποτέ ξανά.
Εκείνο λοιπόν το πρωινό που  δημιούργησα τον ομάδα των παλαιών φωτογραφιών στον ιστότοπο που ίδρυσε ο  Μαρκ Ζάκεμπεργκ, ένιωσα και την πρώτη μεγάλη έκπληξη. Τα αιτήματα να γίνουν μέλη της ομάδας οι συμπολίτες  και οι φίλοι του Ναυπλίου άρχισαν να έρχονται βροχή. Μέσα σε λίγες μέρες η  ομάδα έγινε πολυπληθής και η δραστηριότητά της  είχε γίνει πλέον κοινωνικό γεγονός και συζητείτο στην πόλη.
Όμως δεν ήταν στην αρχή όλα εύκολα Επειδή είμαι ένα πολιτικοποιημένο και, τότε, κομματικά ενταγμένο άτομο, προσπάθησα πολύ να μην χαρακτηρισθεί η ομάδα λόγω των πολιτικών μου πεποιθήσεων. Σε πολλές περιπτώσεις κρατήθηκα να μην σχολιάσω για τα διάφορα εγκλήματα που κατά καιρούς έχουν γίνει στο Ναύπλιο. Είχαμε μέσα στην ομάδα και κάποιες τριβές, που θεωρώ, ότι η διαχειριστική ομάδα τις αντιμετώπισε με τον καλύτερο και πιο ανώδυνο τρόπο.  Τα περισσότερα μέλη της ομάδας  γρήγορα προσαρμόσθηκαν στην όλη λογική που επιζητούσαν οι περισσότεροι. Κάποιοι δεν άντεξαν και αποχώρησαν μόνοι τους. Κατανοητό είναι. Κάποιοι από αυτούς που αποχώρησαν ζήτησαν να επανενταχθούν και με μεγάλη χαρά τους δεχθήκαμε και πάλι.  Οι περιπτώσεις των ποινών της αποβολής είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και αυτό συνέβη μόνον σε ακραίες περιπτώσεις. Αλλά και αυτοί σήμερα είναι ευπρόσδεκτοι, αφού η ομάδα πλέον ρολάρει από μόνη της, με ελάχιστες παρεμβάσεις της διαχειριστικής ομάδας.
Όμως η επιτυχία της ομάδας των παλαιών φωτογραφιών είχε και άλλες θετικές συνέπειες. Δημιουργήθηκε από Αργείο δραστήριο πολίτη η ομάδα με τις "παλαιές φωτογραφίες του Αργους" Οι δύο ομάδες πλέον βαδίζουν παράλληλα και πολλές φορές συναντώνται. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, διότι πέραν από μεγαλοστομίες, ηλιθιότητες και κραυγές που ακούγονται με ποδοσφαιρικούς όρους, συνυπήρξαμε, συνυπάρχουμε και θα βαδίσουμε μαζί με τους γείτονες. Οι ζωές μας πλέον διαπλέκονται. Η Αργολίδα είναι η κοινή μας πατρίδα.
Και μετά την ομάδα με τις παλαιές φωτογραφίες του Αργους, άλλος ένας κάτοικος του Δήμου μας με καταγωγή από την Αρκαδία, δημιούργησε και αυτός ομάδα για παλαιές φωτογραφίες της Αρκαδίας. Και οι "Άγιοι Αργολίδος" συναντηθήκαμε με τον "Άγιο Μαντινείας" και ανταλλάξαμε ιδέες και σκέψεις. Και μετά δημιουργήθηκαν και οι ωραίες ομάδες για τις φωτογραφίες του Κιβερίου και της Νέας Κίου.
Αλλά ένα εξ ίσου σημαντικό βήμα για να ασχοληθεί πολύς κόσμος με την πόλη μας τις ομορφιές της και τα προβλήματά της, είναι και η ομάδα "Περπατώ Ναύπλιο. Φωτογραφίζω Ναύπλιο", που δημιούργησε ο φίλος μου Σπύρος Κατσίγιαννης. Και προέκυψε στην ομάδα αυτή  μια εξαιρετική παρέα ενεργών πολιτών, που ασχολείται με τη σύγχρονη φωτογραφία, περπατώντας στην πόλη και ανακαλύπτοντας τα κρυμμένα μυστικά της.  Ωραία πράγματα. Αισιοδοξία για το μέλλον. Και ας είναι δύσκολες οι περιστάσεις και ας γκρινιάζουν πολλοί Ελληνες καθήμενοι στον καναπέ τους. Μια ζωή την έχουμε. Πρέπει τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές να τις αντιμετωπίζουμε με εενεργητικότητα, αγώνες, οράματα, διάθεση για αλλάγές. Βέβαια και σε αυτή την ομάδα με τις σύγχρονες φωτογραφίες υπάρχει ένας κίνδυνος. Ακριβώς αντίθετος από αυτόν που ενυπάρχει στην ομάδα με τις παλαιές φωτογραφίες. Στη μια ομάδα να θεωρηθεί απόλυτα ειδυλλιακή η  παρούσα κατάσταση στο Ναύπλιο και στην άλλη να προσκολληθούμε με έναν απόλυτο καταστροφικό τρόπο στο παρελθόν.
Χιλιάδες φωτογραφίες αναρτήθηκαν τελικά στην ομάδα μας. Και συνεχίζεται η δημοσίευση με αμείωτη συχνότητα. Κάτι το εκπληκτικό!!!! Αλλά η διαχειριστική ομάδα δεν μένει απαθής. Σχεδίασε και ήδη είναι σχεδόν έτοιμο το νέο της βήμα. Δημιουργήσαμε με την ευγενή δωρεάν προσφορά του Αναπλιώτικου γραφείου δημιουργία ιστοτόπων με την ονομασία "kinisis web and tourism', τους οποίους όλοι πρέπει να ευχαριστήσουμε, ένα νέο ιστότοπο ώστε να αρχειοθετηθούν οι φωτογραφίες σε ενότητες και κατηγορίες για να είναι εύκολη η αναζήτησή τους και για να έχουν και πρόσβαση, όσοι αρνούνται να δημιουργήσουν φεισμπουκικό λογαριασμό. Και ο εις εκ των τριών συνδιαχειριστών της ομάδας μας έχει ανιδιοτελώς σπαταλήσει χρόνο και κόπο να φορτώνει φωτογραφίες και μαζί τα χρήσιμα σχόλια και τις  πληροφορίες. Δεν είναι απόλυτα έτοιμος ο ιστότοπος, αλλά έχει γίνει πολύ δουλειά μέχρι τώρα. Όχι δεν είμαστε όλοι προοσριμένοι για την κονόμα και τον εαυτουλισμό. Υπάρχουν και άλλα σπουδαία πράγματα στη ζωή και οι ενεργοί πολίτες που βάζουν και το συλλογικό στην ίδια μοίρα αν όχι παραπάνω από την προσωπική τους ευτυχία είναι παρόντες.  Μπορείτε να επισκεφθείτε λοιπόν το νέο site μας πληκτρολογώντας το http://nafpliooldphotos.gr/
Έχουμε γενέθλια φίλοι μου  σήμερα. Περιηγηθείτε λοιπόν και απολαύστε τις αρχειοθετημένες πλέον παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου  και ας μην είναι όλα στην εντέλεια.
Ξαναλέω έχουμε γενέθλια σήμερα. Δεν εορτάζω μόνον ν εγώ. Ούτε μόνον οι συνδιαχειριστές της ομάδας. Ολα ανεξαιρέτως τα μέλη της ομάδας γιορτάζουμε σήμερα. Ολοι όσοι προσφέραμε. Με τον τρόπο του ο καθείς. Με τις φωτογραφίες που ανεβάσατε, με τα σχόλια που κάνατε, με την απλή θέαση των παλαιών φωτογραφιών, με τον καλό λόγο, όλοι γιορτάζουμε κάτι ωραίο που φτιάξαμε για την πόλη μας και την περιοχή μας.
Η ομάδα ανήκει σε όλους. Και βέβαια η πηγή έμπνευσης είναι μόνον οι ομορφιές της πόλης και της περιοχής, η πολιτιστική μας κληρονομιά, η διαχρονική προσωπική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου μας,

Για την περιφερειακή ανάπτυξη και όχι μόνο

Σημαντικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας δημοσιεύθηκαν πριν λίγες μέρες.
Μετά την τεράστια ύφεση λόγω των ανάλγητων πολιτικών, που έφεραν τους πτωχούς και τους μικρομεσαίους σε απόγνωση, τα τελευταία νούμερα που δημοσιεύθηκαν δείχνουν ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομία (αύξηση του ΑΕΠ από το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους) και μείωση (μικρή μεν αλλά μείωση) της ανεργίας.
Και βέβαια εμφανίσθηκε ο από 30 Νοεμβρίου μελλοντικός συνδημότης μας να θριαμβολογήσει, ωσάν  να σώθηκε οριστικά η Ελληνική οικονομία. Από την άλλη πλευρά, αυτή των καταστροφολολάγνων, αμήχανη σιωπή.
Είναι τελικά ένα χρόνιο πρόβλημα της πολιτικής στη χώρα μας, ότι οι ηγέτες  διαβάζουν μόνον τα τελικά νούμερα και ανάλογα βγάζουν τα συμπεράσματά τους και θριαμβολογούν ή καταστροφολογούν.
Ξεχάσατε τον Πρωθυπουργό Κώστα και τους συν αυτώ νεοδημοκράτες που πανηγύριζαν για  την πολύ μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τότε στα εύκολα χρόνια και τους αριθμούς των ολίγων ανέργων; Ουδείς κοίταζε τότε ότι η αύξηση αυτή του ΑΕΠ και οι θέσεις εργασίας στηριζόντουσαν όχι στην παραγωγή, αλλά στην κατανάλωση λόγω του υπερδανεισμού και στην οικοδομή. Όλα ωραία και καλά ήσαν τότε σύμφωνα με τους θριαμβολογούντες, όμως τελικά  η οικονομία είχε πήλινα πόδια, αφού η παραγωγική βάση της χώρας ήταν ισχνή.
Και μετά στα χρόνια των μνημονίων ο Αντώνης μαζί με τους άλλους στην αρχή και μετά μόνον οι άλλοι χαιρόντουσαν με την κάθετη πτώση της οικονομίας και την αύξηση της ανεργίας, χωρίς κάποιος να κοιτάζει τα ποιοτικά στοιχεία της ύφεσης. Σε ποιους δηλαδή  τομείς η οικονομία κατέρρευσε, σε ποιους εμφάνιζε κάποιες μικρές αντοχές, από ποιους τομείς της οικονομίας προέρχονται οι περισσότερες απολύσεις;  Ουδείς φρόντισε να ερευνήσει και να εξηγήσει με κάποια πειστικότητα σε τι οφείλεται η τεράστια ύφεση  της Ελληνικής οικονομίας, σε αντιπαραβολή με την πολύ μικρότερη ύφεση που αντιμετώπισαν οι άλλες χώρες που μπήκαν μαζί μας σε μνημόνια ή εφάρμοσαν πολιτικές σκληρής λιτότητας.
Και τώρα που,  μετά από τόσο αίμα και δάκρυα,  η οικονομία μας δείχνει κάποια στοιχεία ανάπτυξης, ουδείς από τους κυβερνώντες (και από την αντιπολίτευση) δεν κάθησε να εμβαθύνει στα στοιχεία αυτά για να δούμε το κατά πόσον πράγματι αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Διότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ και η μικρή μείωση της ανεργίας που οφείλεται μόνον στον τουρισμό και σε μια μικρή ανάκαμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης εμένα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Εγώ θα ήθελα να δω ανάκαμψη στις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών, στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά και στη μεταποίηση. Θα ήθελα να δω νέες θέσεις εργασίας που να στηρίζονται στις εξαγωγές και όχι στους πενταμηνίτες που προσλαμβάνονται με Κοινοτικά προγράμματα.Θα ήθελα να δω νέες σταθερές θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με καλύτερες αμοιβές, λόγω εξειδίκευσης του νεοπροσληφθέντος προσωπικού και όχι η αύξηση της απασχόλησης να  αφορά κατά το πλείστον ελαστικές μορφές εργασίες και ημιαπασχόληση (τετράωρα) . Και όλα αυτά δεν τα πολυβλέπω να έχουν συμβεί. Οπότε οι θριαμβολογίες δεν μου λένε απολύτως τίποτα.
Αλλά και οι άλλοι; Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα ήταν μεγάλη τύχη γι΄αυτούς να αναλάβουν τη διακυβέρνηση με μια οικονομία που να μην κατρακυλάει; Ούτε αυτό το πολύ απλό δεν μπορούν να αντιληφθούν;
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ποιοτική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το πως αυτό θα συμβεί κανείς δεν μας το λέει.
Ουδείς έχει καταθέσει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Γενικές ιδέες, γενικόλογες αναφορές, αοριστολογίες, κάποια πιασάρικα σχέδια  για θερμοκοιτίδες επιχειρηματικότητας, φοροαπαλλαγές, αντιμνημονιασμοί και αυτά.
Αλλά ας πάμε στα τοπικά και στην περιφερειακή ανάπτυξη θέματα που κυρίως αφορούν το αιρετικό μου ιστολόγιο.
Ε λοιπόν αυτό που θα σας πω είναι ότι το σοβαρό θέμα που κατά τη γνώμη μου που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα δεν είναι το χρέος, αλλά η ανάπτυξη της περιφέρειας με την αντιστροφή της συσσώρευσης ανθρώπων, κεφαλαίων, δραστηριοτήτων από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα προς την επαρχία. Εάν δεν αντιμετωπισθεί το πρόβλημα με το υδροδικέφαλο τέρας που δημιουργήσαμε, τίποτα δεν κάνουμε και ας μας χαρίσουν και το 100% των όσων οφείλουμε.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να καθίσουμε να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να βρούμε κοινούς τόπους για το πως μπορεί ο κάθε τόπος να αναπτυχθεί. Και απαιτείται η συναίνεση γι΄αυτό. Αντιλαμβάνομαι ότι θα υπάρχουν διαφορές που ανάγονται σε ιδεολογικές θέσεις (ταμπού καμιά φορά), όπως  το μέγεθος της φορολογίας, το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στην ανάπτυξη (ιδιώτες ή κρατικός τομέας), ποία βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στην  προστασία του περιβάλλοντος και άλλα πολλά. Αλλά μπορούμε και να ομονοήσουμε σε πολλά και να δούμε μερικά θεματάκια που πρέπει να διεκδικήσουμε για την Πελοπόννησο, για την Αργολίδα ή και για το Ναύπλιο σε μικροκλίμακα.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος αφού το πολεμικό κλίμα που επικρατεί δεν δείχενι διάθεση για κάτι τέτοιο. Εδώ διαγράφουν ανθρώπους διότι δεν ακολούθησαν την γραμμή ακόμα και στο θέμα των τοπικών εκλογών.
Τέλος πάντων.
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε το σχεδιασμό απαιτείται έρευνα των δεδομένων.
Και τα οικονομικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (πορεία του ΑΕΠ, ανεργία και όλα τα άλλα) πρέπει να τα εξετάσουμε και σε σχέση με τον κάθε τόπο χωριστά.  Και αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία θα πρέπει να  ζητηθούν. Αλλιώς όλα όσα λέμε θα είναι λόγια του αέρα.
Θα έπρεπε λοιπόν, πιστεύω να μπορούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:
Ποία η πορεία της ανεργίας στο νομό μας;
Ποία η πορεία του τουρισμού, της γεωργίας, της βιοτεχνίας και βιομηχανίας στον τόπο μας;
Ποία τα ποιοτικά στοιχεία για τον τουρισμό στον τόπο μας . Πόσο έχει επηρεάσει τις τοπικές τουριστικές επιχειρήσεις η μεγάλη κρίση των εργατικών και μικροαστικών περιοχών της πρωτεύουσας; Τι γίνεται με τον τουρισμό από το εξωτερικό;
Ποία η πορεία της οικοδομής και της αγοράς ακινήτων;
Πόσες ήσαν οι τοπικές πτωχεύσεις, οι εντάξεις στο νόμο Κατσέλη, οι διαταγές πληρωμής, οι ακάλυπτες επιταγές;
Πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν και πόσες άνοιξαν; Σε ποιούς τομείς έκλεισαν επιχειρήσεις και σε ποιούς άνοιξαν. Ποιο είναι το ποσοστό των επιχειρήσεων καφέ που άνοιξαν σε σχέση με το σύνολο;
Τι γίνεται με την πορεία των εξαγωγών από τοπικές επιχειρήσεις;
Ποία προβλήματα αντιμετωπίζει η τοπική επιχειρηματικότητα;
Ποία η αναλογία πλήρους και μερικής απασχόλησης;
Σε ποίους τομείς υπάρχει πλήρης απασχόληση και σε ποίους μερική κατά κύριο λόγο;
Ποία η συνεισφορά ανανεώσιμων πηγών ενέργειας τοπικά.
Τι γίνεται με τις μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων;
Ο κατάλογος των ερωτημάτων μπορεί να είναι μακρύς.
Και δυστυχώς τέτοια στοιχεία ουδείς ενδιαφέρεται να ζητήσει και ερευνήσει.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αναμένουμε για να σωθούμε τη διαγραφή του  μεγαλύτερου μέρους του χρέους, κάτι που συζητείται μόνον στον ομφαλό της γης και ουδαμού αλλού.
Αυτά.

Μια θετική συνωμοσία για το πανεπιστήμιο

Για την παιδεία η σημερινή ανάρτηση, αντί "έπους".

Αναδημοσιεύω άρθρο του Πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής.

Λίγες δικές μου επισημάνσεις. Και εδώ στο χωριό μας έχουμε φωτεινές περιπτώσεις δασκάλων , καθηγητών και γονέων που δραστηριοποιούνται στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και προσφέρουν ανιδιοτελώς και με όλη τους την ψυχή στον χώρο της παιδείας. 

Δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα ανεξαίρετα από το κράτος. Και τα κλειστά σχολειά για τον οιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να τυγχάνει επιδοκιμασίας από οποιονδήποτε αριστερό. Οι όποιες διεκδικήσεις πρέπει να γίνονται με ανοιχτά τα σχολειά.

"Ο Ακρίτας, ένα χωριό σκαρφαλωμένο στα 1.050 μέτρα του Βαρνούντα, βρίσκεται ανάμεσα στη Φλώρινα και το Μοναστήρι, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα. Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ακρίτας αριθμούσε περί τους 2.300 κατοίκους έναντι των σημερινών 150, που θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν στο σχολείο που δεσπόζει στο κέντρο του. Το εντυπωσιακό νεοκλασικό τριώροφο χτίστηκε πριν από εκατό και πλέον χρόνια και μέχρι τη δεκαετία του ’60 ήταν γεμάτο από μαθητές. Τέτοια σχολεία υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα, χτισμένα με το μεράκι και τον ιδρώτα των ανθρώπων τους και ποτισμένα από τον πόθο για τη λευτεριά και για ένα καλύτερο μέλλον. Στη χειρόδετη σκαλωσιά, στα πλιθιά και τις πέτρες των ντουβαριών, στο περίτεχνο κάγκελο του πορτόθυρου, στην περήφανη επιγραφή της πρόσοψης, παντού βρισκόταν αποτυπωμένη η ελπίδα για την ελεύθερη πατρίδα και η αγωνία για ένα καλύτερο μέλλον της νέας γενιάς.

Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων, ο Ακρίτας βρέθηκε κάτω από τη γραμμή των συνόρων. Το σχολείο του συνέχισε να σφύζει από ζωή αναπνέοντας πια ελεύθερα κι ελληνικά. Και όλο το χωριό εξακολούθησε να συνωμοτεί, να εξυφαίνει έναν πολύτιμο ιστό στήριξης για τα παιδιά και τους δασκάλους του και ν’ αναπληρώνει την ανημποριά της φτωχής Πολιτείας. Ετσι το σχολείο δεν κινδύνεψε ποτέ να μείνει χωρίς θέρμανση, γιατί οι άντρες του χωριού έκοβαν ξύλα για να μπουμπουνίζουν οι σόμπες στη βαρυχειμωνιά. Δεν πνίγηκε ποτέ στα σκουπίδια γιατί οι γυναίκες του χωριού σήκωναν τα μανίκια και φρόντιζαν να λάμπει από καθαριότητα. Οι μαθητές του δεν έμειναν ποτέ νηστικοί γιατί οι γιαγιάδες είχαν πάντα έτοιμη μια πίτα κι έναν τραχανά. Κι ό,τι χαλούσε διορθωνόταν αμέσως απ’ όποιον ήξερε κι όσο καλύτερα μπορούσε. Χιλιάδες παιδιά έμαθαν γράμματα, ακόμη κι αν τελικά αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν.

Για τον ελληνισμό, που διαχρονικά και αποδεδειγμένα βάζει στην ίδια μοίρα τα γράμματα με τα γρόσια και τα άρματα, οι καταστάσεις εξαίρεσης αποτελούν συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του. Ομως ο πολύτιμος ιστός στήριξης, από το χωριό ή την πόλη, από μεμονωμένα άτομα ή ολόκληρη την κοινωνία δεν έγραψε ποτέ απουσία. Σ’ αυτόν τον τόπο, η εκπαίδευση υπήρξε πάντα προτεραιότητα: με όλες τις δυσκολίες συνέχιζαν να χτίζονται καλά σχολεία, Γυμνάσια και Παρθεναγωγεία κι οι μαθητές που ξεχώριζαν έφευγαν για σπουδές κι επέστρεφαν για να προσφέρουν στην κοινότητά τους.

Οι καιροί αλλιώτικοι συγκρινόμενοι με το σήμερα, αλλά φοβούμαι ότι δεν αντέχουμε στη σύγκριση. Οσο κι αν επικαλούμαστε τις σημερινές δύσκολες συνθήκες, οι πρόγονοί μας με το παράδειγμά τους σε όλα τα επίπεδα μας δείχνουν τον δρόμο και σηματοδοτούν την πορεία μας, αφού αντιμετώπισαν σε πραγματικά ακραίες συνθήκες με απόλυτη επιτυχία την αποστολή που έταξαν στον εαυτό τους. Τι πέτυχαν; Διατήρησαν την εθνική ταυτότητα σε ακραίες συνθήκες δουλείας, δημιούργησαν κοινοτικούς θεσμούς από το μηδέν, οργάνωσαν την παιδεία με ιδιωτικούς πόρους και αναπλήρωσαν όποτε χρειάστηκε την απουσία της οργανωμένης πολιτείας, μόχθησαν και ανδρώθηκαν προετοιμάζοντας συνθήκες για την απελευθέρωση, δημιούργησαν κράτος κόντρα στα ρεύματα της εποχής και τέλος υπερασπίστηκαν με πάθος αυτά που δεν τους χαρίστηκαν αλλά με κόπο κέρδισαν.

Μια τέτοια θετική συνωμοσία στηνόταν γύρω από κάθε σχολείο, στα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδας. Ακόμη και στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής, όταν όλη η χώρα στέναζε κάτω από τον τριπλό ζυγό και την αδελφοκτόνα διαμάχη, οι μικροί μαθητές, στη Φλώρινα και αλλού, συνέχιζαν να πηγαίνουν κάθε μέρα ένα ξύλο για τη σόμπα της τάξης.

Μια τέτοια συνωμοσία θέλουμε να ξαναϋφάνουμε για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, για το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Μια συνωμοσία όλης της κοινωνίας που θα στηρίξει το ΑΠΘ και θα το βοηθήσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των καιρών και των ανθρώπων.

Σε καιρούς βαθιάς οικονομικής κρίσης αντιλαμβανόμαστε πως οι πόροι θα είναι περιορισμένοι. Η στήριξη όμως μπορεί να δοθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Θέλουμε τον δήμαρχο και τη δημοσιογράφο να ρωτούν «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε», τον δικαστή και τον ελεγκτή να μας δίνουν το χέρι κι όχι μόνο να μας κουνούν το δάκτυλο, τον υπουργό και την υπάλληλο να αφαιρούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, να μας δείχνουν τον τρόπο, και να συντάσσονται με το όραμα.

Θέλουμε τους φοιτητές να κονταροχτυπιούνται με τους καθηγητές τους στην αρένα της επιστήμης κι όχι πίσω από κλειδωμένες πόρτες κραδαίνοντας μια ξύλινη γλώσσα.

Θέλουμε τους καθηγητές μας να αναλώνουν όλες τους τις δυνάμεις και να αναλώνονται στα δικά μας αμφιθέατρα και εργαστήρια κι όχι να λοξοκοιτούν αερομεταφερόμενοι στα ξένα πανεπιστήμια.

Θέλουμε τη μάνα και τον πατέρα οπλισμένους με επιμονή και υπομονή να ρωτούν τη φοιτήτρια κόρη τους «πώς σπουδάζει» κι όχι «πώς διασκεδάζει».

Θέλουμε τον μάγειρα και τον φύλακα να φροντίζουν τους φοιτητές σαν να ’τανε παιδιά τους. Θέλουμε την επιστήμονα και τον επισκέπτη να παίρνουν φεύγοντας από το πανεπιστήμιό μας στιγμιότυπα αριστείας.

Θέλουμε την πολιτική ηγεσία να ξαναθυμηθεί πως το πανεπιστήμιο είναι ναός της γνώσης, μοχλός ανάπτυξης και προόδου, εκκολαπτήριο ιδεών, θερμοκοιτίδα των νέων επιστημόνων και όχι άντρο διαφθοράς ή κέντρο ανομίας. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, μορφώνουμε εδώ και τους μαθαίνουμε να σκέφτονται ελεύθερα.

Θέλουμε τον απόφοιτο, όπου γης, να απλώνει δίκτυ προστασίας και δίκτυο συμπαράστασης για το σχολείο που του έμαθε να συλλογάται σωστά, να βαδίζει περήφανα στα πέρατα της Οικουμένης, να προοδεύει και «άνω να θρώσκει».

Θέλουμε ένα άριστο, δημόσιο πανεπιστήμιο με διεθνή ακτινοβολία. Ενα καλό πανεπιστήμιο είναι καλό για την πόλη, είναι καλό για τον τόπο. Γι’ αυτό κι εμείς ζητάμε όλες και όλοι να συνωμοτούν, να συνωμοτούμε, για το καλό του πανεπιστημίου. Ζητάμε πολλά;"

* Ο κ. Περικλής Α. Μήτκας είναι πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Φανφάρες

Κάτι μου λέει ότι η αιρετική μου αυτή ανάρτηση εκφράζει όχι τη ισχνή μειοψηφία, αλλά αρκετούς από τους συμπολίτες μας.

Αυτή η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να ανακηρύξει τον Αντώνη επίτιμο δημότη της πόλης μας, νομίζω ότι ήταν η χαρά των δημοτικών και κομματικών παραγόντων και των περί αυτών.

Είναι σπάνιο να δεις στο Ναύπλιο τόσες ανακοινώσεις για ένα θέμα.

Όμως αυτό που εγώ πιστεύω, και λέω ότι πρέπει να εκφράζει και μπόλικους Ναυπλιώτες και όχι εμένα τον μοναχικό, είναι ότι η φασαρία αυτή ήταν υπερβολική για ένα ασημαντότατο εν πολλοίς θέμα.

Ποιος θυμάται σήμερα ότι πριν από κάποια χρόνια ανακήρυξε η πόλη μας επίτιμο δημότη τον τότε επίδοξο Πρωθυπουργό Κώστα. Εάν μάλιστα  δεν μας το θύμιζε και μία σωστή ανακοίνωση (η μόνη) μιας δημοτικής παράταξης.  είναι βέβαιο ότι θα το είχαμε   άπαντες λησμονήσει. 

Θα τον κάνουν λοιπόν  επίτιμο δημότη και τον σημερινό αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον τέως Γκλιγκοροφάγο. 

Και λοιπόν; Γιατί άραγε τόσος θόρυβος βρε παίδες; Δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα στον Δήμο μας ώστε να μην ασχολούμαστε τόσο πολύ με τις φανφαριάσεις που ετοιμάζει η δημοτική αρχή;

Να τα κουστούμια στους εντός της αιθούσης. Να τα χαμόγελα. Να και η πιθανή απουσία του αμήχανου  αρχηγού της νεολαίας του Πασοκ, που ανήκει στο κυβερνητικό τοπικό team.
Και απέξω από την αίθουσα της βράβευσης να και η αγωνιστική γυμναστική και οι κραυγές.
Αλλά τα προβλήματα είναι εδώ και συγκεκριμένα και δυστυχώς ολίγοι ασχολούνται σοβαρά με δαύτα.

Και  τα προβλήματα θα παραμένουν προβλήματα και αυτά απασχολούν τους πολίτες.

Και που θα γίνει η τελετή (εάν γίνει παρόντος του Αντώνη) πιστεύει κάποιος, ότι ο πρωθυπουργός θα πάρει πόντους; 

Και άραγε θα τη δεχθεί την "τιμή" ο Αντώνης; Θα έλθει να παρευρεθεί σε μία εκδήλωση που η πόλη τον βραβεύει για Μαυρογιαλουρισμό;

Βοήθησε λοιπόν ο Πρωθυπουργός το Ναύπλιο επειδή ο ένας γονέας της γυναίκας του είναι από εδώ. Δεν είναι Μαυρογιαλουρισμός αυτό; Θα εμφανισθεί δηλαδή ένας πρωθυπουργός και θα ακούει τις ευχαριστίες ενός δήμαρχου μια μικρής επαρχιακής πόλης, διότι βοήθησε το Ναύπλιο, σε αντίθεση με άλλες πόλεις. Τι; Πως είπατε; Τις βοήθησε όλες τις πόλεις και όχι μόνο το Ναύπλιο; Προς τι τότε η ανακήρυξή του σε επίτιμο;

Αλλά και οι άλλοι; Βρήκαν ευκαιρία. Θεωρώντας τους εαυτούς τους ως αυθεντικούς εκφραστές όλων των Αναπλιωτών, πέρασαν γενεές δεκατέσσερις τον Αντώνη για τα πεπραγμένα του ως Πρωθυπουργού. Δηλαδή για να καταλάβω.... Το θέμα είναι εάν κάποιος είναι καλός Πρωθυπουργός για το εάν θα γίνει ή όχι επίτιμος δημότης του Ναυπλίου;

Τι να πω; Λίαν απωθητική βρίσκω την απόφαση να ανακηρύξουμε τον Αντώνη επίτιμο δημότη, διότι βοήθησε την πόλη, αλλά εξίσου απωθητικές βρίσκω και όλες τις αντιδράσεις των υπολοίπων που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κάνουν κομματική γυμναστική. Σιγά μην αλλάξουν πολιτικές εάν γίνει ή δεν γίνει επίτιμος ο Πρωθυπουργός στο χωριό μας.

Αυτό που θα πρέπει επιτέλους να γίνει είναι να μιλήσουμε κάποτε και επί των πραγματικών προβλημάτων. Να μιλήσουμε για τα πολλά θέματα που αντιμετωπίζουμε. Και γιατί όχι; Και για αυτά που έχουν σχέση με τις "βοήθειες" που πρόσφερε ο Αντώνης στην πόλη μας.

Η συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει δεν είναι ούτε τα "μπράβο", ούτε τα "ευχαριστούμε" που βοήθησες το μισογυναικοχώρι σου ρίχνοντας άλλες πόλεις (όταν τα οικονομικά είναι λίγα κάποιος πρέπει να αδικηθεί για να ευνοηθεί η πόλη που σουλατσάρει πριν από την Ανάσταση) αλλά ούτε και τα "ουουου" στον πρωθυπουργό και τα "εσύ φταις που αυτοκτόνησε κόσμος".

Αυτά που εγώ θα ήθελα να συζητηθούν είναι θέματα όπως:

Πως τα έργα που γίνονται σήμερα στο λιμάνι του Ναυπλίου (για τα οποία λέγεται ότι έβαλε το χεράκι του ο Αντώνης) θα αποδώσουν στην τοπική οικονομία. Πως θα μπορέσει εν τέλει να λειτουργήσει η χερσαία ζώνη του λιμανιού, ώστε η πόλη μας να παραμείνει φιλική στους επισκέπτες και να μην τους διώχνουμε.

Πώς τα έργα αναβάθμισης των γηπέδων ποδοσφαίρου σε όλη την Αργολίδα (άλλη ιστορία μαυρογιαλουρισμού), δεν θα πάνε στράφι, αφού οι χλοοτάπητες που θα τοποθετηθούν, με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, θα μπορούν στο μέλλον να συντηρηθούν.

Πως το φυσικό αέριο θα φτάσει στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις του Αργους και του Ναυπλίου.

Πως δεν θα πάνε στράφι τα εκατομμύρια που δόθηκαν για τον σιδηρόδρομο.

Τους επαγγελματίες του τουρισμού δεν μπορεί να τους απασχολεί η γιορτή με τον Αντώνη, αλλά το εάν οι υποσχέσεις για τη δημιουργία πολιτικού αεροδρομίου στην Τρίπολη θα γίνουν πραγματικότητα.

Οι αγρότες αύριο θα έχουν ξεχάσει τις φανφάρες στο Ναύπλιο. Αλλά καθημερινά θα τους απασχολεί το πως θα ποτίσουν οικονομικά τα κτήματά τους και πως θα μπορούν να ποτίζουν καθημερινά, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να στραφούν και σε δυναμικές καλλιέργειες.

Οι γονείς θέλουν κάποτε να λυθεί το κτηριακό στα σχολειά της πόλης μας. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με τα πανηγύρια, ούτε και με τις κατηγόριες περί προδοσιών.

Δυστυχώς μας αρέσουν τα φαινόμενα και τα πιασάρικα. Μια ανακοίνωση με δέκα σειρές με εύγε και ευχαριστίες ή αντίθετα  με έντεκα σειρές περιγραφής των δέκα πληγών του Φαραώ και εκτελέσαμε το κομματικό μας καθήκον.

Δεν τσιμπάω.  Ειδικά μετά και την τελευταία ανακοίνωση που διάβασα. Πανομοιότυπη μεν με τις άλλες, όμως...... Οι συντάκτες της;   Όλα τα είχε η Μαριορή, εμφανίσθηκαν  και οι νεοναζιστές να μιλάνε για προδοσίες.

Τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Α τα διάτανε. με κάνανε και μένα και μιλάω και εγώ για επίτιμους.
ΥΓ Την είχα γράψει την ανάρτηση αυτή (δεν το είχα χτενίσει ακόμα με μπουκλάκια), όταν διάβασα ένα παρεμφερές Παλαμπούρτζιον κείμενον.
Το αφιερώνω λοιπόν στον διάδοχο (ξέρει αυτός)

Τα όνειρα που μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες

"Όνειρα γλυκά". Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία ευχή που μπορεί κάποιος να ακούσει πριν τελειώσει τη μέρα του.
Ωραία τα όνειρα, αλλά φριχτοί οι εφιάλτες. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί.
Και συνήθως, απ΄ότι λέει και ο εξάδελφος, που ως ψυχίατρος έχει ειδικευθεί στα προβλήματα ύπνου, στα όνειρα και στους εφιάλτες, οι δύσκολες τρομαχτικές νύχτες, όταν ξυπνάς με αγωνία και καταϊδρωμένος με αυτά που σου προκάλεσε το υποσυνείδητό σου, που ενεργοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας, δεν σου συμβαίνουν όλως τυχαίως. "Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς" λέει η πάνσοφη λαϊκή ρήση.
Μία από τις επαναστάσεις του σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλη παρά ο πόλεμος κατά του ψέματος και του λαϊκισμού.
Από την άλλη πλευρά όμως τους πάω  πολύ τους ονειροπόλους. Μου αρέσουν όσοι αγωνίζονται σε κινήματα για να έχουμε κατ΄αρχήν το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει κάποια μέρα.
Αλλά ξέρετε κάτι; Να σας πω ποια όνειρα μου αρέσουν; Αυτά στα οποία προσπαθώ για να πετύχω κάτι. Κάθομαι, ψάχνω, βρίσκω επιχειρήματα, ανακαλύπτω νομολογία, προετοιμάζω άψογο φάκελο. Και με όλα αυτά βοηθάω κάποιον που έχει αδικηθεί. Τι να τα κάνω τα ωραία όνειρα, που τα πάντα είναι ειδυλλιακά; Δεν μου αρέσει όταν εγώ και οι γκαρδιακοί μου (γκαρδιακοί όχι καρδιακοί, δεν είναι άρρωστοι οι άνθρωποι, εν καρδία τους έχω, εξού και "γκαρδιακοί") είμαστε οι  μάγκες και οι άλλοι οι προδότες και όλα είναι για μας ρόδινα και εύκολα.
Ω ρε εισαγωγή για αυτά που ήθελα να σας πω.
Στο κυρίως θέμα λοιπόν.
Ναι. Θα πρέπει να αγωνιστούμε για την προστασία του  περιβάλλοντος. Για την ανακύκλωση στην πηγή. Για τη μείωση του όγκου των οικιακών αποβλήτων. Για τη συνειδητοποίηση των πολιτών. Για το ότι τα σκουπίδια μας δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα για την κερδοσκοπία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για το ότι δεν πρέπει να καταναλώνουμε υπερβολικά και να παράγουμε περισσότερα σκουπίδια για να κερδίζουν κάποιοι. Για να μειωθεί η κατανάλωση πλαστικών και υλικών που δύσκολα ανακυκλώνονται και ξαναμπαίνουν στον φυσικό κύκλο της ζωής και του θανάτου, της χρήσης και της επαναχρησιμοποίσης. Για την κομποστοποίηση. Για να μην ανακυκλώνουμε μόνο, αλλά και για να καταναλώνουμε προϊόντα που έχουν προέλθει από ανακυκλωμένα υλικά.
Αυτά είναι τα όνειρα του σήμερα.
Όχι να ρίχνουμε τα σκουπίδια μέσα στην παραλία απέναντι από το Ναύπλιο (έχει γίνει και αυτό στο παρελθόν και είτε δεν το γνωρίζουμε είτε το έχουμε λησμονήσει)
Όχι να τα πετάμε στο λόφο πάνω από την Καραθώνα.
Όχι να αγοράζουμε πανάκριβους δεματοποιητές απορριμμάτων για να κάνουμε υποτίθεται δεματάκια τα σκουπίδια και τώρα οι δεματοποιητές να σκουριάζουν σε αχρησία.
Όχι να σχεδιάζουμε νέους σκουπιδότοπους, που τους ονομάζουμε σταθμούς μεταφόρτωσης δίπλα στην παραλλακτική η ζώνη απέναντι από το Ναύπλιο.
Όχι να μην έχουμε οργανωμένο σύστημα ανακύκλωσης. Όχι να πετάμε στα χωράφια και όπου αλλού τα πλαστικά από αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Όχι να  αναθέτουμε στους "βασιλείς" των σκουπιδιών την εργολαβία να εξαφανίζουν, έναντι αδρών αμοιβών τα σκουπίδια μας, χωρίς να ξέρουμε επίσημα που τα πάνε, διότι αυτό πράτταμε επί χρόνια.
Όχι να τιμωρούμε τους δημότες που ανακυκλώνουν, διότι αυτό πράττουμε, όταν στις συμβάσεις που αναθέτουμε τη διαχείριση των απορριμμάτων υπάρχει εγγυημένη ποσότητα παράδοσης σκουπιδιών.
Αυτά τα "ναι" πρέπει να ονειρευόμαστε και αυτά τα "όχι" πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον. Τα όνειρά μας πράγματι θα πάρουν εκδίκηση, αρκεί να μην σκεφτόμαστε ωσάν Αγιώργηδες που θα σκοτώσουμε το θηρίο.
Να ονειρευόμαστε ναι. Και να αγωνιζόμαστε, ώστε καθημερινά, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, να μειώνουμε τον όγκο των σκουπιδιών που παράγουμε και να αυξάνουμε ταυτόχρονα το ποσοστό των μειωμένων παραχθέντων σκουπιδιών που ανακυκλώνονται.
Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και το άλλο για να μην καταντήσει το όνειρο εφιάλτης. "Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο να μην πεις". Διότι ποτέ δεν ξέρεις. Καμιά φορά σπάει ο διάολος το ποδάρι του και αναλαμβάνεις εσύ, ο λογάς,  τις ευθύνες που είναι τεράστιες αφού  έχεις ξεστομίσει τις υποσχέσεις σου και έχεις κατηγορήσει με τον χειρότερο τρόπο τους αντιπάλους σου. Εντάξει η ανακύκλωση των στερεών αποβλήτων. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι το να ανακυκλώνεται το 100% των σκουπιδιών είναι στόχος και όνειρο και μέχρι τότε πρέπει να υπάρχουν οι ΧΥΤΥ. Απλώς είναι μεγάλο έγκλημα οι συμφωνίες που γίνονται να περιλαμβάνουν όρο για εγγυημένη ποσότητα παραδοτέων σκουπιδιών, και ρήτρες πληρωμών σε αντίθετη περίπτωση. Διότι τότε τιμωρούνται οι πολίτες που ανακυκλώνουν. Κάτι τέτοιο δυστυχώς γίνεται σήμερα στην Πελοπόννησο σε αντίθεση με άλλες περιφέρειες και αυτό είναι απαράδεκτο. Αλλά ας μην μας λένε για τους περήφανους αγώνες της Κερατέας, χωρίς λογική εναλλακτική αντιπρόταση, διότι η λειτουργία των ΧΥΤΥ είναι υποχρεωτική εάν δεν θέλουμε να πνιγούμε στα σκουπίδια. Και καλύτερα θα ήταν να μην μας λένε τσιτάτα ότι οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν αλλιώς τα σκουπίδια από τους μνημονιακούς, διότι, επαναλαμβάνω, μπορεί να γίνουν πιστευτοί και έγιναν πιστευτοί και τώρα πρέπει να αποδείξουν τα από αυτούς ρηθέντα.
Τους καταλαβαίνω. Το όνειρο τους έχει γίνει εφιάλτης.  Και έτσι έχουν περιπέσει στην εκπόνηση σχεδίων με  μεγαλύτερες ακόμα ανοησίες. "Τοπικά" λέει "σχέδια διαχείρισης των σκουπιδιών από τον κάθε Δήμο Αττικής ξεχωριστά". Μα πως θα το καταφέρει αυτό ο Δήμος Νέας Σμύρνης ή Καλλιθέας; Στο άλσος θα δημιουργήσουν χωματερή; Είναι ώρα να αντιληφθούν ότι δεν έπρεπε να πουν μεγάλες κουβέντες. Όλοι θα αντιληφθούν το άκρατο λαϊκισμό, εάν γρήγορα δεν αλλάξουν ρότα, ώστε να δημιουργηθούν οι ΧΥΤΥ για να δέχονται τα υπολείμματα.  Και όλοι μαζί να αγωνισθούμε για να οδηγούνται χρόνο με το χρόνο λιγότερα σκουπίδια.
Διότι αλλιώς ένα όνειρο που είναι στο κεφάλι μας θα γίνει εφιάλτης. Και  τότε ανοίγοντας την ντουλάπα, ποιος ξέρει τι θα αντικρίσει κάποιος; Αυτό που ονειρεύονται πολλοί, μπορεί να είναι τελικά ένα κέρατο που τους έχουν φορέσει, έστω και εάν είναι γλυκιά απάτη σπουδαίων αγώνων στην Κερατέα (όνομα και πράγμα).
Απόδειξη η φωτογραφία.