Καταλαβαινόμαστε τώρα (ζητούμενο)

Θα σας πω σε ποια περίπτωση λυπάμαι περισσότερο τους πολιτικούς μας:
Το βράδυ της Ανάστασης και την ημέρα του Πάσχα.
Όλοι μα όλοι πρέπει να μας πουν τις ίδιες κοινοτυπίες, από τη δικιά τους οπτική γωνία ο καθείς. Θα μας πουν για τα Πάθη του Χριστού, που θα τα παρομοιάσουν με τα Πάθη ή τις θυσίες του λαού (ο καθείς με το δικό του σκεπτικό) και μετά θα κάνουν αναφορά στην Ανάσταση που ήλθε όταν ο πολιτικός βρίσκεται στην εξουσία ή που θα έλθει όταν ο πολιτικός που κάνει τη δήλωση βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και όλες αυτές τις δηλώσεις τις κάνουν είτε από ένα  απομακρυσμένο νησί, είτε από ένα φυλάκιο του στρατού στα σύνορα, είτε από το γυναικοχώρι εν μέσω επίδοξων φατσών τοπικών πολιτευτών.
Πολύ θα μου άρεσε ένας πολιτικός που θα έκανε Ανάσταση στην εκκλησιά της γειτονιάς του στην Κυψέλη (γεια σου ρε Φώτη και ας σε βρίζουν) και Πάσχα με οβελία σε έναν άγνωστο στους δημοσιογράφους φίλο του. Και να άφηνε τις δηλώσεις για άλλη περίσταση. Όμορφο δεν θάταν να αφήναμε και μια χρονιά τον αναστάντα Κύριο στους ιερείς και τους πιστούς;
Και εγώ λοιπόν, ως μέγας πολιτικός, είχα ετοιμάσει την αναστάσιμη δήλωσή μου το βράδυ της Ανάστασης στην ενορία της γειτονιάς μου, αλλά, φευ, ουδείς μου ζήτησε να μιλήσω.

Πήρα λοιπόν τα μπογαλάκια μου την επομένη το πρωί και έκανα Πάσχα χωρίς οβελία σε μιαν από τις πιο ωραίες παραλίες της Μεσογείου και του κόσμου ολάκερου και το βράδυ βρέθηκα σε μιαν εκκλησιά που έκανε την Πασχαλινή λειτουργία με μπόλικους παπάδες σε  πολλές πολλές γλώσσες (Ρώσικα, Σέρβικα, Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά).
Ήταν κατανυκτική η ατμόσφαιρα ακόμα και για εμέ, που δεν είμαι χριστιανός.
Το μάτι μου έπεσε σε μιαν επιγραφή στην εκκλησία αυτή:
"΄Ο μισείς, ετέρω μη ποιήσεις".
Πόσο όμορφη πρόταση. Αυτή λοιπόν είναι η Πασχαλιάτικη δήλωσή μου και ξεχνώ τα Πάθη και τις Αναστάσεις, που έχουν ήδη έλθει επειδή ο Αντώνης κυβερνά, ή που θα έλθουν οσονούπω επειδή ο Αλέξης καταφθάνει.


Αυτό που εσύ μισείς άνθρωπε, μην το κάνεις ποτέ στον άλλον.

Τότε στα τέλη της δεκαετίας του 70, λίγο μετά την χούντα, οι άνθρωποι που ανήκαν στην ανανεωτική αριστερά είχαν βάλει σαν στόχο, τη συνεννόηση του λαού, το διάλογο και την ενότητα με βασικό σκοπό την αποφυγή του φασισμού και κάθε αντιδημοκρατικής εκτροπής με το βάθεμα των δημοκρατικών θεσμών. Έβαζαν ως  πρόταγμα το ζήτημα του διαλόγου και της αντιπαράθεσης απόψεων και επιχειρημάτων με όρους σεβασμού και όχι ύβρεων και ανθρωποφαγίας.
Το τι άκουσαν οι άνθρωποι αυτοί, τότε, κύρια από τα στελέχη, τα  μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, αλλά και από τους Πασόκους, που επιζητούσαν τον σοσιαλισμό στις 18, και δεν ήθελαν κουβέντα με την προδοτική δεξιά (πόσο αστεία φαίνονται αυτά τώρα για τους Πασόκους) δεν λέγεται.
Υπομονετικά όμως οι ανανεωτικοί της αριστεράς έμειναν σταθεροί στις απόψεις τους για το βάθεμα της δημοκρατίας, το διάλογο με κάθε δημοκράτη πολίτη, παρά τα αλλεπάλληλα εκλογικά χτυπήματα που δέχθηκαν.
Όμως δεν μπορεί παρά να εμίσησαν τις συχνές, ίσως και καθημερινές κατηγόριες που δέχονταν για προδοσίες, γλυκαναλατισμούς, για σοσιαλιστές του Κολωνακίου και τα τόσα άλλα από τους επαναστάτες της εποχής. Δεν υπήρχε εκδήλωση του τότε ΚΚΕ (εσωτ), που να μην δεχόταν τις ανοίκειες επιθέσεις των ορθοδόξων και τον χλευασμό του Τζοχατζόπουλου και του Κοτσακά.

Και σήμερα; Όλοι αυτοί που εμίσησαν τις πρακτικές του παρελθόντος........; Είναι άραγε δυνατόν.......;


Ίσως να μην το πήρατε είδηση, αλλά πριν από μερικές μέρες έγινε κάτι για πρώτη φορά στην ιστορία του Ναυπλίου, από γεννεσημιού της.
Την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια πόλη, σε μια πόλη δεκαπέντε περίπου χιλιάδων κατοίκων, δύο ξεχωριστές πολιτικές εκδηλώσεις, από δύο διαφορετικά κόμματα σε μη προεκλογική περίοδο!!!

Δεν πρόλαβε η Δημοκρατική Αριστερά Αργολίδας να ανακοινώσει πολιτική εκδήλωση στο Ναύπλιο και ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα ανακοίνωσε και αυτός πολιτική εκδήλωση την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια πόλη. Σύμπτωση.....;
Ας είναι...... Θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι είναι δικαίωμά τους και ότι το γεγονός αυτό προάγει την υγιή πολιτική αντιπαράθεση. Ας πράξουν λοιπόν όπως νομίζουν, όμως εγώ θα αποχωρούσα την ίδια ακριβώς στιγμή από ένα κόμμα, εφόσον αυτό ήθελε από θέση ισχύος να αντιπαρατεθεί σε επίπεδο αριθμών και πολιτικής δύναμης (και όχι ιδεών και απόψεων), όπως έκαναν παλαιότερα οι Ορθόδοξοι με τις συνεχείς επιθέσεις κατά των αναθεωρητών.
Και τελικά εμφανίσθηκαν τις επόμενες μέρες οι επίγονοι αυτών που υπέστησαν τότε τις φριχτές επιθέσεις, να μιλάνε  και να αντιπαρατίθενται σε επίπεδο αριθμών και μόνον. "Τόσοι παραβρέθηκαν στη δικιά μας εκδήλωση, τόσοι στη δικιά τους". Λύπηση και μόνον μου προκαλεί η αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο.

Βασικός στόχος τότε του ΚΚΕ, ήταν να εξαφανίσει το "εσωτερικό" για να μείνει κυρίαρχο στη σκηνή. Και τελικά, αλήθεια, τί πέτυχε;
Και όμως αυτά που έλεγε τότε, πριν από σαράντα χρόνια, το "εσωτερικό" και ο Λεωνίδας, είναι ακόμα ζητούμενα.

"Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα."

Να μπορούμε να κουβεντιάζουμε ρε γαμότο. Να μπορέσουμε να καταλαβαινόμαστε. Όχι να συμφωνούμε. Ας τσακωθούμε. Με επιχειρήματα. Όχι με ύβρεις. Όχι να προσπαθούμε να καπελώνουμε τον άλλον για να φανούμε πιο ισχυροί.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Να λένε οι άλλοι ότι τέτοια ποιήματα φτιάχνουν εκατό την ώρα, όχι για να ξεχωρίσουμε, αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο.
Αλήθεια....οποία ταπεινότης του ποιητή, που τάγραφε αυτά και σε άλλες πολύ πιο δύσκολες εποχές.
Και σήμερα;
Γιατί τόσο μίσος με κάποιους που θεωρούν ότι ο σωστός δρόμος για τους φτωχούς και την κοινωνία όλη είναι διαφορετικός από αυτόν που εσείς έχετε στο μυαλό σας; Εγώ θεωρώ καταστρεπτική τη δικιά σας πολιτική πρόταση, χωρίς όμως να αμφισβητώ (για τους περισσότερους από εσάς, όχι για κάποιους νεοφερμένους σε εσάς παλιοπασόκους) τις καλές σας προθέσεις.