Κατάρρευση του τουριστικού μοντέλου του Ναυπλίου. Μια άχρηστη δημοτική αρχή. Μια άτολμη ¨ άλλη πρόταση"

Ποια ήταν η πιο μεγάλη κατηγορία που αντιμετώπιζε επί χρόνια η Πρωτοβουλία Δημοτών Ναυπλίου και μετέπειτα η άλλη πρόταση, κατηγορία που της δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στο να ακουσθούν με συμπάθεια από μεγάλο μέρος της κοινωνίας οι προτάσεις της;
Η μόνιμη επωδός των ωφελημένων ήταν ότι η παράταξη δεν επιθυμούσε την τουριστική ανάπτυξη της πόλης.
Οι θέσεις που είχε αναπτύξει ακουγόντουσαν με τεράστια εχθρότητα από αυτούς που έβλεπαν τον εύκολο πλουτισμό την εποχή της ευδαιμονίας και των εύκολων δανεικών.
Οι Αθηναίοι συνέρρεαν στην πόλη. Οι τιμές στα δωμάτια ξεπερνούσαν τον τριψήφιο αριθμό για ένα απλό δίκλινο ανά βραδιά. Καφές, νερό, χυμός πορτοκάλι και παγωτό στα ζαχαροπλαστεία για μια οικογένεια, μπορούσε να ξεπεράσει το 1/20 του σημερινού μηνιαίου μισθού ενός εργαζόμενου. Στα καφέ-μπαρ της Μπουμπουλίνας γινόταν πανικός, το αδιαχώρητο. Για τις μεταβιβάσεις των επιχειρήσεων καταβαλλόντουσαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε μαύρο χρήμα. Ιδιοκτήτες καταστημάτων, παλαιοί επιχειρηματίες που τα παντελόνιαζαν και νέοι επιχειρηματίες που αναλάμβαναν τις επιχειρήσεις- νομισματοκοπεία ήσαν όλοι ευτυχείς. Τα τραπεζάκια επεκτείνονταν σε βάρος του δημόσιου χώρου.  Ελαφρές, αλλά και πιο μόνιμες παράνομες κατασκευές ξεφύτρωναν σε κοινόχρηστους χώρους χωρίς κανείς να μιλάει, χωρίς καμία απολύτως αντίδραση. Τα περίπτερα έγιναν υπαίθρια σούπερ-μάρκετ. Οι κανονισμοί περί ηχορύπανσης και ο νόμος περί ωρών κοινής ησυχίας ήσαν ανέκδοτο στ΄ Ανάπλι. Καταστήματα λειτουργούσαν ως μπαρ, ενώ η άδειά τους άλλα έλεγε, και όμως όλοι ήσαν πανευτυχείς (πιστεύω και οι διωκτικές αρχές). Οι λίγοι κάτοικοι της παλιάς πόλης αντιμετωπιζόντουσαν από τη δημοτική αρχή, την αστυνομία, τους επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις της παλιάς πόλης ως Μόικανς. Οι Μερσεντέδες των Αθηναίων έπρεπε να περάσουν πάνω από τα κεφάλια μας για να τα βλέπουν και να τα θαυμάζουν οι υπερδανεισμένοι πελάτες των μεγάλων κομμάτων, από τη θέση τους εκεί που ρουφούσαν τη φραπεδιά τους.
Αυτό ήταν το πρότυπο. Αυτό και το μοντέλο της τουριστικής λογικής του Ναυπλίου ως ρουφήχτρας, μοντέλο που προωθούσαν επί χρόνια οι δημοτικές αρχές.
Σε αυτό το πλαίσιο εμείς οι λίγοι της ναυπλιακής αντίστασης ακουγόμασταν ως εχθροί της κοινωνίας:
Που μιλούσαμε για προστασία του δημόσιου χώρου από τις αρπακτικές διαθέσεις κάποιων.
Που αντιδρούσαμε στην πλήρη και ασύδοτη απελευθέρωση των χρήσεων γης στην παλιά πόλη.
Που δεν θέλαμε μια παλιά πόλη τουριστικό σκηνικό, χωρίς κατοίκους και χωρίς πραγματικές δραστηριότητες μιας ζώσας πόλης.
Που ζητούσαμε από παλιά πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρόμους και απομάκρυνση των αυτοκινήτων.
Που θέλαμε μια αρμονική σχέση μεταξύ των κατοίκων και των επιχειρηματιών του τουριστικού τομέα.
Που φωνάζαμε για πάταξη της ανομίας σε πολλά επίπεδα.
Που αντιδρούσαμε στη δημιουργία μιας γιγαντιαίας μαρίνας, χωρίς προοπτική που θα δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους στον κλειστό Αργολικό κόλπο.
Που φωνάζαμε για την τιμή του χυμού πορτοκαλιού στα τουριστικά καταστήματα.
Που μιλούσαμε για ένα άλλο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης με έμφαση στον πολιτισμό, τους αρχαιολογικούς και ιστορικούς, τόπους, το σεβασμό του περιβάλλοντος  την ήπια ανάπτυξη, τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού, την αξιοποίηση του τρένου κλπ κλπ κλπ

Ξαναλέω ότι όλα αυτά ακούγονταν όχι απλώς γραφικά αλλά και τελείως εχθρικά σε μεγάλο μέρος της Ναυπλιακής κοινωνίας, που ζούσε όπως και όλη η Ελλάδα τυφλωμένη από τον δανειακό ευδαιμονισμό.

Και όμως έφθασε η στιγμή που κατέρρευσε το  σαθρό οικοδόμημα, που ερήμωσε η οδός Μπουμπουλίνας, που τα χρέη,τα δάνεια και τα έξοδα άρχισαν να μην βγαίνουν και να αποτελούν θηλιά στο λαιμό όσων παλαιότερα αντιμετώπιζαν ως  έχθιστα άτομα τους Πρωτοβουλίτες και μετέπειτα Αλλοπροτασίτες. Ηγγικεν όμως η στιγμή που πολλά ξενοδοχεία όντας στο κόκκινο κινδυνεύουσι με κατασχέσεις και αναγκαστικούς πλειστηριασμούς.
Και τότε κάποιοι θυμήθηκαν τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Να προσελκύσουμε ποιοτικό τουρισμό με όπλο τον Ελληνικό πολιτισμό και όχι τη νεοελληνική βαρβαρότητα. Και τότε κάποιοι σκέφθηκαν ότι είναι ασύμβατη η έλευση τουριστών που επιθυμούν να επισκεφθούν τις Αργολιδικές αρχαιότητες με την ηχορρύπανση που καθιστά τον ονειρεμένο με εικόνες και παραστάσεις ύπνο τους παντελώς αδύνατο.

Μας έλεγαν ότι είμασταν στον κόσμο μας αφού αντιδρούσαμε στο παράλογο μιας γιγαντιαίας και ρυπογόνου μαρίνας με φαραωνικές χερσαίες εγκαταστάσεις. Το Ναύπλιο σύσσωμο, πλην αιρετικών, ζητούσε την μαρίνα και ακόμα μεγαλύτερους και πανεύκολους υπερπλουτισμούς.
Προχθές λοιπόν, σας πληροφορώ, ότι στην εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς Αργολίδας για τον τουρισμό από τα πιο επίσημα χείλη λέχθηκε, ότι η μαρίνα στο Ναύπλιο έτσι όπως σχεδιάσθηκε από αυτούς που σήμερα κατέχουν την τοπική εξουσία είναι μία επένδυση τελείως ανεφάρμοστη και αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Δύο φωνές από δύο στόματα ακούσθηκαν μέσα στην αίθουσα του Βουλευτικού ταυτόχρονα.
"Μα εμείς το λέγαμε χρόνια αυτό".
Έτσι ήταν. Τώρα πλέον αρκετοί αντιλαμβάνονται ότι το οικοδόμημα είχε φτιαχτεί πάνω σε σαθρό έδαφος και κατέρρευσε.
Δυστυχώς η δημοτική αρχή που κατά τα άλλα  κάτι έχει ψιλιασθεί προσπαθεί με φτιασιδώματα και μόνον και ετούτο είναι τελίκά ακόμα χειρότερο.
Δεν έχει την πολιτική βούληση και είναι δέσμια συμφερόντων να αλλάξει την κατάσταση.
Τρανή απόδειξη για την ατολμία της είναι η πλήρης πλέον ασυδοσία στους δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους και στην καταπάτηση κάθε κανόνα προστασία της ζωής των κατοίκων της παλιάς πόλης.
Από την άλλη έστω και τώρα, αναμένω την ενεργοποίηση της άλλης πρότασης. Είναι ευκαιρία την οποία δεν βλέπω να προσπαθεί να την εκμεταλλευθεί, όχι για στενά παραταξιακά συμφέροντα, αλλά για το γενικό καλό.