Την χάρηκα προχθές την Μαργαρίτα στην συγκέντρωση που έγινε για την προστασία του υγροβιοτόπου και την παρουσίαση της μελέτης που έχει μείνει στα χαρτιά.
Ακόμα και οι μελέτες που έχουν γίνει με ευαισθησία για το περιβάλλον και προβλέπουν όχι μείζονες παρεμβάσεις αλλά ένα απλό χάδι, όπως μας είπε ο μελετητής, και αυτές γίνονται με την κεντρική ιδέα για πως ο άνθρωπος θα έλθει κοντά στον υδροβιότοπο και όχι για το πως τα πουλιά και η υδρόβια ζωή θα διατηρηθεί εκεί και το πως θα ξαναβγάλει η περιοχή το σκουλήκι σωλήνας. Αυτό μας είπε με τα λόγια της η Μαργαρίτα, αλλά οι περισσότεροι δεν την κατάλαβαν.
Και θύμισε και κάτι άλλο ο Μάνος. Ότι στην περιοχή έχει χωροθετηθεί ο Σταθμός μεταφόρτωσης σκουπιδιών για όλη την Αργολίδα. Και από εκεί θα περνάνε καθημερινά εκατοντάδες σκουπιδιάρικα. Αλλά ουδείς από τους επισήμους, τους τέως και τους νυν και τους Ιζνογκούντιους δημάρχους διαμαρτυρήθηκε τότε
Και θύμισε και ο Μπάμπης τις διαμαρτυρίες για τον τρόπο κατασκευής του παραλιακού δρόμου. Αλλά οι επίσημοι αγρόν ηγόραζαν.
Και θύμισα και εγώ το έγκλημα με την απόρριψη όλων των σκουπιδιών της πόλης πριν από μερικές δεκαετίες. Μέσα στην θάλασσα τα έρριχναν τα σκουπίδια. Οχι μεταφορικά, αλλά στην πραγματικότητα!!!Αλλά ο τότε Δήμαρχος ήταν ο θεός και εμείς οι περίεργοι που φωνάζαμε.
Καλές οι μελέτες.
Εντάξει και με τη δημιουργία μιας ήπιας διαδρομής και ενός παρατηρητηρίου πτηνών.
Όμως το πρόβλημα είναι γενικότερο και τεράστιο.
Ιδιωτικά συμφέροντα. Βιομηχανίες που παραμένουν εκεί. Πυρηνελουργεία με τις οζμές. Σκουπίδια της πόλης θαμμένα. Αυτοκίνητα. Σταθμός μεταφόρτωσης σκουπιδιών για όλη την Αργολίδα. Εκατοντάδες σκουπιδιάρικα. Κέντρα διασκέδασης με τον ήχο στο διαπασών.
Δεν σώζεται ο υδροβιότοπος εάν δεν αλλάξει τελείως όλη η λογική.
Εάν δεν γίνει επανάσταση της κοινωνίας.
Τα προβλήματα είναι πολύ σοβαρά με το περιβάλλον.
Και εμείς αδιαφορούμε.
΄Η μάλλον για να το πω καλύτερα κάνουμε τα πάντα για να έλθει το τέλος πιο γρήγορα.
Κάτι πρέπει να κάνω. Έστω και μόνος ή με πέντε-έξι άλλους.
Έτσι για τις γενιές που έρχονται.
Διότι δεν θέλω όταν εγώ έχω αναχωρήσει τα εγγόνια μου να ζούνε μέσα στον εφιάλτη.
Οχτώ Οχτώβρη του 2009 υπέγραψε ο τέως Δήμος Ασίνης την προγραμματική σύμβαση με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης για να γίνει μια μελέτη με ζητούμενο την αντιμετώπιση της διάβρωσης των ακτών των Ιρίων, της Πλάκας Δρεπάνου και του Τολού.
Εντάξει μωρέ ούτε δέκα χρόνια δεν πέρασαν από τότε.
Αλλά η φύση είναι αμείλικτη.
Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Δεν είναι ένας αόριστος φόβος για το μέλλον. Αρχίζουμε και ζούμε τις συνέπειες του μέγιστου αυτού προβλήματος της δικής μας γενιάς.
Απορώ πως δεν το βλέπετε φίλοι μου.
Απορώ με την απάθεια με την οποία παρακολουθείτε όλες τις μεταγραφές μικρούληδων παραγοντίσκων από το ένα κόμμα στο άλλο και από την μία τοπική παράταξη στην άλλη.
Απορώ για την νιρβάνα σας. Δεν ντρέπεστε βρε να αδρανείτε που θα παραδώσουμε έναν εφιαλτικό κόσμο στα παιδιά και τα εγγόνια μας;
Δέκα χρόνια πέρασαν μετά την πρώτη κίνηση για την προστασία της ακτής της Πλάκας από την διάβρωση
Στις 17 Ιανουαρίου πέρσι, μας είπε η κυβερνώσα τον Δήμο δημοτική παράταξη, ότι παραδόθηκε η οριστική μελέτη. Είχε αργήσει επί χρόνια να παραδοθεί!!!! Ταχύτητες Καρλ Λιούις
Και έκτοτε;
Ούτε καν η παραλαβή της δεν έχει γίνει.
Τι να πει κάποιος για εξασφάλιση χρηματοδότησης και υλοποίησή της;
Δεν έχει παρουσιασθεί η μελέτη αυτή δημόσια για να ξέρουμε τι προβλέπεται.
Ουδείς από τους αρμόδιους ασχολείται ειλικρινά με το σοβαρό αυτό περιβαλλοντικό θέμα που έχει και μία πολύ σημαντική οικονομική διάσταση.
Εν τω μεταξύ έγινε και ένα έργο μέσα στην ζώνη του αιγιαλού. Ρίξαμε μπλόκια στο αιγιαλό, φίλοι μου. Οχι στην ζώνη της παραλίας, αλλά στην ζώνη του αιγιαλού!!! Πρωτοφανή πράγματα.
Και ο Δήμαρχος στις κραυγές απόγνωσης της αντιπολίτευσης (λέγε με Μπάμπη) απαντούσε με ειρωνείες, όπως ότι η κριτική της άλλης πρότασης για το έργο της Πλάκας Δρεπάνου είναι της πλάκας και ότι ο Μπάμπης έχει "είτε άγνοια είτε πονηριά". Ποιός; Ο Μπάμπης. Αγνοια ο Μπάμπης ή πονηριά ο Μπάμπης. Τι να πει κάποιος; "Καλός φωτογράφος" ο Μπάμπης, μας είπε ο Δήμαρχος για να αντικρούσει τα προφανή. Ειρωνείες για να απαντήσει στην κριτική για το έργο που έγινε μέσα στον αιγιαλό
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι ειρωνείες και τα φτηνά φληναφήματα.
Το θέμα περιβάλλον είναι πολύ σημαντικό για να μένουμε σε ειρωνείες.
Και απαιτείται δράση από όλους. Και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Άκου εκεί δέκα χρόνια για να γίνουν οι μελέτες. Και όταν έγιναν, ουδείς να συγκινείται για τα περαιτέρω βήματα. Και το μόνο που μας απασχολεί είναι να ανακαλύψουμε ένα ευφυολόγημα για να την πούμε σε αυτούς τους λίγους που αγωνιούν.
Πλάκα Δρεπάνου.
Θα μπορούσα να ήταν ένας παράδεισος.
Και να την προστατεύαμε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Με ένα σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης.
Οχι με τσιμέντα μέσα στο αιγιαλό.
Σου λέει λοιπόν ο πολιτικός του χθες το εξής:
Κάτι πρέπει να κάνουμε. Το θέρος θα έλθουν οι τουρίστες και οι τουρίστριες. Και πρέπει να φτάσουν μέχρι τα τρία μέτρα από την θάλασσα με τις τζιπάρες τους. Με τα λευκά και μαύρα τους και χρωματιστά αυτοκίνητα.
Κάτι πρέπει να κάνουμε, σου λέει, για να φτιάξουμε τον δρόμο που τον μασουλάει η θάλασσα.
Μπλόκια λοιπόν και τσιμέντα μέσα στην ζώνη αιγιαλού, ήγουν μέσα στην θάλασσα. Διότι το όριο του αιγιαλού είναι εκεί που φτάνει το μέγιστο χειμέριο κύμα.
Για να έχουμε ευτυχείς τους χαζούς επιχειρηματίες της κοντόφθαλμης προοπτικής.
Έτσι κι έγινε.
Και τώρα κάθε τόσο η φύση καταστρέφει τον δρόμο που κατασκευάσαμε.
Και όμως υπάρχει η άλλη λύση.
Η μόνη κατ΄εμέ λογική λύση.
Που κατ΄εμέ είναι προφανής.
Δημιουργία ζώνη παραλίας. Για δεκάμετρη ζώνη παραλίας δεν καταβάλλονται αποζημιώσεις στους ιδιοκτήτες. Κατεδάφιση όλων των αυθαιρέτων κτισμάτων και αποζημίωση για κάποιες μάνδρες που υφίστανται νομίμως.
Και το βασικότερο. Απομάκρυνση των αυτοκινήτων από την παραλία. Μια τελείως άλλη λογική.
Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, ήπια κυκλοφορία για οχήματα αναπήρων. Ηλεκτρικά μίνι λεωφορεία για να μεταφέρουν τους ηλικιωμένους.
Στην ζώνη της παραλίας, πολύ ήπιες κατασκευές.
Κανένα καυσαέριο για τους λουόμενους.
Αυτό είναι το φυσιολογικό για όλη την υφήλιο. Μόνον στο Ελλάντα θέλουμε το ΙΧ στα τρία μέτρα από την πετσέτα θαλάσσης που απλώσαμε και τα κουβαδάκια μας. Πουθενά αλλού. Παντού αλλού προσπαθούν να απομακρύνουν τα οχήματα από την παραλία. Για να μην μαυρίζουν οι λουόμενοι από τα καυσαέρια.
Και να δούμε τα οικόπεδα του Δημοσίου που έχουν προκύψει από τον καθορισμό του παλαιού αιγιαλού. Για να δημιουργήσουμε χώρους στάθμευσης μακρυά από την ζώνη του αιγιαλού.
Θα δημιουργούσαμε έτσι έναν επίγειο παράδεισο. Χωρίς αυτοκίνητα, με ελαφριές κατασκευές, χώρους πολιτισμού, πράσινο στην παραλία, μουσικές και τα παιδιά να τρέχουν πέρα-δώθε χωρίς κίνδυνο
Και ο επίγειος παράδεισος θα μπορούσε να είναι η βάση για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Θέσεις εργασίας. Κέρδη για τους επιχειρηματίες της περιοχής.
Όλα τα άλλα είναι αρπαχτές.
Είμαι απαισιόδοξος.
Τα μπλόκια μέσα στην θάλασσα θα παραμείνουν και όταν αυτά η φύση τα αναποδογυρίζει θα κάνουμε νέες δαπάνες για να τα ξαναφτιάξουμε..
Η Ψιλή άμμος στο Τολό έγινε πετρώδης.
Σφυρίζουμε αδιάφορα.
Να χαίρεστε την πολύτιμη ζωούλα σας.
Κοιμηθείτε ησύχως.
Καληνύχτα σας.
Εύχομαι τα καλύτερα για τα τέκνα και τα εγγόνια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου