Επαρχιώτες και επαρχιωτισμός ή πολίτες του κόσμου και κοσμοπολιτισμός.
Περιχαράκωση εντός των τειχών ή ανοιχτά παράθυρα και πόρτες προς τον κόσμο όλο;
Κολλημένοι στο ένδοξο παρελθόν και στο "οι αρχαίοι ημών πρόγονοι" ή "για μια κοινωνία της αλληλεγγύης, του πολιτισμού, των ανοιχτών συνόρων στα πολιτιστικά ρεύματα της σημερινής εποχής";
Αγαπάμε τον τόπο διότι μισούμε όλους τους υπολοίπους ή τον αγαπάμε επειδή γνωρίζουμε και θαυμάζουμε τα επιτεύγματα και των άλλων λαών, συγκρίνουμε και προσπαθούμε να τους φτάσουμε εκεί που υστερούμε; Είμαστε με λίγα λόγια χαρούμενοι εμείς οι Αναπλιώτες με το εξαιρετικό Βυζαντινό μουσείο στο Άργος; Ναι ή όχι; Κάθε πολίτης του κόσμου που κατάγεται από τ΄Ανάπλι είναι ευτυχής για αυτό.
Θεωρούμε τον λαό μας αλάθητο και την ιστορία μας ευθύγραμμα ένδοξη ή είμαστε υπερήφανοι για το πολιτισμό μας αναγνωρίζοντας και επισημαίνοντας τα λάθη μας;
Τι είναι αυτό που κάνει μια πόλη σπουδαία;
Οι δαπανηρές εκδηλώσεις της φτήνιας ή η ανάδειξη και ενίσχυση του τοπικού πολιτισμού με ανοιχτούς ορίζοντες στα φιλοσοφικά, πολιτιστικά, αρχιτεκτονικά ρεύματα της εποχής;
Τα πρόσκαιρα κιτς κατασκευάσματα για την προσωρινή δημοφιλία ή η διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς με την συντήρηση των κτηρίων και των μνημείων;
Οι φιέστες του εντυπωσιασμού που μας βουλιάζουν και μας υποβαθμίζουν ή οι ποιοτικές εκδηλώσεις που μας ανυψώνουν;
Ο τουρισμός της αρπαχτής του Σαββατοκύριακου για να βρίσκουν πρόχειρα μεροκάματα οι πελάτες και κέρδη οι γνωστοί υποστηρικτές ή η προώθηση του τουρισμού των περιηγητών που έρχονται στον τόπο μας για να προσφέρουν και να λάβουν από εμάς;
Το Εργατικό Κέντρο που κάνει τον διαμεσολαβητή σε πωλήσεις μελιού ή οι παραγωγοί εξαίρετων μελιών που μπορούν να φτάσουν σε όλη την υφήλιο;
Μια μικρή πόλη που διαθέτει δέκα βιβλιοπωλεία, πέντε κινηματογράφους, θέατρο ή η πόλη που προωθεί πανηγυρτζίδικες εκδηλώσεις με χρήματα των φορολογουμένων και με απευθείας αναθέσεις;
Στην τελική τι επιλέγουμε; Την πόλη που γουστάρουν για το πρόσκαιρο πολιτικό όφελος οι επαρχιώτες που έχουν την πλειοψηφία ή την πόλη που οραματίζονται οι πολίτες του κόσμου;
Ο κοσμοπολίτης γνωρίζει ξένες γλώσσες, αλλά αυτό δεν είναι πλέον απολύτως απαραίτητο. Η κουλτούρα, η λογοτεχνία, τα πολιτιστικά γεγονότα είναι παγκόσμια και όλοι όσοι έχουν ανοιχτούς οφθαλμούς δύνανται να τα πλησιάσουν με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και δικτύωσης. Μπορούμε να θαυμάζουμε τον Κινέζικο πολιτισμό, χωρίς να μιλάμε Κινέζικα και να μάθουμε την Αφρικάνικη κουλτούρα χωρίς να μιλάμε τα Σουαχίλι
Ο κοσμοπολίτης έχει κατά κανόνα ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες. Και τις έχει περιηγηθεί. Έχει περπατήσει τα σοκάκια στις μικρές και μεγάλες πόλεις των άλλων χωρών, έχει αφουγκραστεί τους ήχους που εκπέμπουν οι άλλες κοινωνίες, έχει επισκεφτεί τα μουσεία, έχει βρεθεί σε νυκτερινά καταστήματα όπου οι λαοί χορεύουν και τραγουδούν με το δικό τους τρόπο ο καθείς.Και ρουφάει τον πολιτισμό των άλλων. Όμως πλέον με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας ο πολίτης του κόσμου δεν είναι απολύτως απαραίτητο να γευτεί τις γεύσεις, να οσφριστεί τις οσμές, να δει τα μνημεία και να ακούσει τους ήχους στις άλλες χώρες με την φυσική του παρουσία. Ο πολίτης του κόσμου αρκεί να μην περιχαρακώνεται μέσα στον μικρόκοσμο της γειτονιάς ή του χωριού. Μπορεί να διαβάζει βιβλία, να βλέπει ταινίες, να ακούει μουσικές, μπορεί να συγκρίνει. Αυτός που διαβάζει και τα φτερά της φαντασίας του πετούν, μπορεί να είναι πιο κοσμοπολίτης από αυτόν που αλώνισε την Οξφορντ Στρητ ή που νοιώθει οικεία μόνον στην Πόλη και πουθενά αλλού.
Ο επαρχιώτης όταν αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης στηρίζεται στο παρεάκι του, ο πολίτης του κόσμου θα αναζητήσει τους άριστους.
Ο μόνος που μπορεί να αγαπήσει βαθιά και ουσιαστικά την Ελλάδα, την πόλη, την συνοικία και το χωριό του είναι ο κοσμοπολίτης. Ο επαρχιώτης καμώνεται υπερήφανος για τον τόπο του, απλά διότι έχει κλειστές τις αισθήσεις του για ο,τιδήποτε έξω από τον μικρόκοσμό του.
Διότι ο πολίτης του κόσμου χωρίς να μισεί το άλλο και το διαφορετικό, αποκτά την εσώτερη γνώση της Ελληνικότητας μέσα στην παγκοσμιότητα και ορά με ενάργεια το μικρό λιθαράκι που βάλαμε και εμείς οι νεοέλληνες, που έχουμε την τύχη να ζούμε σε αυτά τα χώματα και να μιλάμε την γλώσσα των πολύ σπουδαίων απωτέρων που έζησαν πριν από εμάς κάτω από αυτόν τον ήλιο με αυτό το φως και με αυτά τα παιχνιδίσματα των χρωμάτων.
Ο κοσμοπολίτης έχει μέσα του και την λαϊκότητα. Μπορεί να χαρεί δίπλα σε έναν λαϊκό και αμόρφωτο άνθρωπο. Δεν νοιώθει ανώτερος. Σέβεται τον τρόπο ζωής, τα βάσανα του άλλου. Ο επαρχιώτης μισεί βαθιά τον κοσμοπολιτισμό. Και χαχανίζει που έχει επικρατήσει με απόλυτο τρόπο στην σημερινή κοινωνία. Ούτε μπορεί να διανοηθεί ότι ο πολίτης του κόσμου χαίρεται περισσότερο από αυτόν τον ποιοτικό λαϊκό πολιτισμό.
Ο πολίτης του κόσμου κάλλιστα μπορεί να προέρχεται από μία εργατική ή αγροτική οικογένεια και να είναι πάμφτωχος. Δεν είναι το πορτοφόλι αυτό που καθορίζει το κατά πόσον είναι κάποιος κοσμοπολίτης. Κάλλιστα ένας βασιλιάς, μία βασιλοπούλα ή ένας κόμης μπορεί να είναι επαρχιώτης.
Έχω πλέον πειστεί.
Η αιτία της πολύπλευρης κρίσης της κοινωνίας μας είναι το μίσος που έχει εμφιλοχωρήσει στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία για τους κοσμοπολίτες, τους πολίτες του κόσμου.
Δεν είναι μόνον ότι πλέον οι κοσμοπολίτες στην μεγάλη τους πλειοψηφία αρνούνται θέσεις ευθύνης διότι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν σε αυτήν την κοινωνία της παρακμής.Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι πλέον η κοινωνία μισεί την ισχνή μειοψηφία των πολιτών του κόσμου που επιμένουν να θέλουν να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια. Νοιώθει ηδονή ο επαρχιώτης όταν βλέπει τους επιφανείς να μειώνουν το μπόι τους και να αυτοεξευτελίζονται παριστάνοντας τους επαρχιώτες (α ρε Κυριάκο) Πλέον και αυτοί οι λίγοι κοσμοπολίτες για να επιβιώσουν μέσα στην ζούγκλα πρέπει να βυθιστούν μαζί με όλους τους άλλους μέσα στο έλος. Όπως παλιά έκρυβαν την Αυγή μέσα στην Ακρόπολη και όπως τα ρεμπέτικα ήταν απαγορευμένα και άσματα των κακοποιών, έτσι και σήμερα στα κρυφά θα ακούσει πλέον κάποιος την Ode to Joy.
Και αυτοί οι ελάχιστοι του παρελθόντος που ευρέθησαν σε θέσεις ευθύνης, που δεν συνθηκολόγησαν και που προσπάθησαν να τραβήξουν την κοινωνία προς τα πάνω, υβρίζονται σήμερα καθημερινά από το κοινωνικό περιθώριο που έχει το πάνω χέρι σε όλα τα κόμματα εξουσίας.
Πότε αγαπητοί μου θυμηθήκατε έναν πολίτη του κόσμου να είναι για τελευταία φορά Δήμαρχος στην μικρή σας πόλη;
Γιατί πρέπει να εξευτελίζονται έτσι οι κάθε λογής Ιζνογκούντ για να μοιάσουν με τον νυν Πρωθυπουργό μας;
Γιατί να μην είναι ο Σεφέρης, αυτός ο σπουδαίος και ίσως μέγιστος Έλλην πολίτης του κόσμου, πρότυπό μας;
"Θα τους λιώσουμε για να μην μας τελειώσουν"
"Τον ξεσκίσαμε τον Ολυμπιακό (Παναθηναϊκό ή ό,τι άλλο)"
"Ανεπιθύμητος στη πόλη ο Μανιάτης"
"Προδότης", "Ταγματασφαλίτης", "Εξωνημένος" αυτός που πιστεύει διαφορετικά από την πλειοψηφία.
Ο επαρχιωτισμός είναι ανίκητος και οι αντιστάσεις των ολίγων ελάχιστες.
Εγώ θα επιμείνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου