Τζήμερος, Αντωνιάδης και η αφεντομουτσουνάρα μου

Μπορούμε αν θέλουμε.....
Να βάλουμε εισιτήριο για να ανέβει κάποιος στην Παναγίτσα. Τέτοιος μαγευτική θέας δύσκολα βρίσκει κάποιος σε άλλον τόπο. Γιατί όχι λοιπόν; Και δίπλα στο εκκλησάκι να φτιάξουμε και μια καντίνα να δίνει μοχίτοζ.
Να  κάνουμε το Μπούρτζι ναό του τζόγου. Να κλείσουμε και τις πολεμίστρες διότι οι παίκτες πρέπει να μην βλέπουν το φως του ήλιου, ούτε και τα εξωτερικά νυκτερινά φώτα της πόλης για να χάνουν την αίσθηση του χρόνου. Έτσι γίνεται σε όλα τα καζίνο.
Να βάλουμε στην Καραθώνα νεροτσουλήθρες. Απλώστρες και καθίσματα και ομπρέλες απ΄άκρη σ΄ άκρη. Δεν θα είναι και η πρώτη παραλία που καταντά έτσι. Και τερατώδη κτήρια για ξενοδοχεία και μπαρ και ταβέρνες μπορούμε να κατασκευάσουμε (ήδη είναι εκεί επί χρόνια στα μπετά και μας κοροϊδεύει ένας φρικαλέος σκελετός κτηρίου που προοριζόταν για εστιατόριο)
Να παίζει πολύ δυνατά η μουσική στην Αρβανιτιά από το πρωί μέχρι το βράδυ. (Δεν ξέρω, μπορεί να γίνεται και τώρα αυτό. Δεν έχω πάει φέτος)
Να φτιάξουμε καφετέριες στην διαδρομή του μπάι-πας και στον Γύρο της Αρβανιτιάς.
Να απελευθερώσουμε όλες τις χρήσεις στην παλιά πόλη. Να μπορεί να γίνει και ένας ναός του μπουζουκιού και του τσιφτετελιού. Και στριπτιζάδικο να γίνει.
Και πάνω στο Παλαμήδι να δημιουργηθεί χώρος για μπάντζι τζάμπινγκ. Και μία πίστα καρτ ανάμεσα στους προμαχώνες. Και να ντυθούν και κάποιοι άνεργοι με Βενετικές φορεσιές και να το παίζουν Μοροζίνηδες για να φωτογραφίζονται οι τουρίστες.
Πολλά ακόμα μπορώ να σας προτείνω να κάνουμε.

Σιγά τον Τζήμερο. Εγώ είμαι εδώ να σας εκθέσω ένα σωρό εντυπωσιακά που θα φέρουν χρήμα και θα δώσουν δουλειές στον κόσμο.

Το ξέρω ότι οι αχόρταγοι σε αυτή την πόλη μπορεί να γουστάρουν κάποια από αυτά που σας ανέφερα.

Ομως  η ζωή μας είναι μία. Δεν έχουμε άλλη
Η πόλη μας είναι μία.
Η ιστορία μας είναι σημαντική.
Οι αναμνήσεις μας πολλές και μας καθορίζουν.
Όχι όλους. Κάποιους από εμάς.

Όλα τα χρυσάφια και τα διαμάντια της υφηλίου δεν συγκρίνονται........
με ένα πρωινό ή ένα ηλιοβασίλεμα στον Γύρο της Αρβανιτιάς. Το κτύπημα της καμπάνας στην Παναγίτσα
με ένα πρωινό μπάνιο στην έρημη Καραθώνα.
με βουτιές στις μαγικές μυστικές παραλίες του Ναυπλίου.
με μία νυκτερινή περατζάδα τον μήνα Νοέμβριο στα σοκάκια του Ναυπλίου.
με μία πορτοκαλάδα στο κυλικείο του Παλαμηδιού (εδώ δεν συγχωρώ το Υπουργείο Πολιτισμού, που τόσα χρόνια έχει κλειστό το κυλικείο του κάστρου μας).
με ένα ουζάκι στο Μπούρτζι, αφού κάποιος επισκεφτεί ένα εγκληματολογικό εκεί μουσείο
με μία περιδιάβαση στα κάστρα της πόλης.

Πολλά μπορεί να γίνουν σε πλήρη αντίθεση με τα τζημερικά.
Το Υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να θέτει τους κανόνες.

Δεν είναι όλα ζήτημα κονόμας φίλοι μου.
Αν και, ακράδαντα πιστεύω, ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της πόλης μας είναι η ιδιαιτερότητά της και όχι το να επιχειρήσουμε να γίνουμε Αμερικανάκια και Τεξανοί με μεγάλα καπέλα.
Και αυτό το τεράστιο πλεονέκτημά μας θα φέρει και έσοδα στην τοπική οικονομία χωρίς να ξεβρακωθούμε για την φτηνή κονόμα και τα φανταχτερά διαμάντια αγορασμένα από τις πετρελαιοπηγές τους Τέξας