Για αδελφές του Ναυπλίου σήμερα ο λόγος

(Αγία Πετρούπολη. Μάλλον έχουν και εκεί ομορφιές)

Θέλουμε δεν θέλουμε πληρώνουμε κάθε χρόνο για τον Μαραθώνιο μία κατοστάρα (σε χιλιάρικα)
Δεν θα ασχοληθώ εδώ εάν είναι λίγα ή πολλά τα λεφτά ούτε εάν και κατά πόσον υπάρχει διαφάνεια και εάν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία διαφορετική διαχείριση.

Όμως αφού τα ακουμπάμε που τα ακουμπάμε γιατί βρε παιδί μου να μην προσπαθήσουμε να αποκομίσουμε ως τοπική κοινωνία και οικονομία μεγαλύτερα οφέλη;

Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκε ο πρώτος πολίτης της πόλης στην Αγία Πετρούπολη, όπου εκεί κοντά είναι το νησί της Κροστάνδης, το οποίο είναι αδελφοποιημένο με το Ναύπλιο. Δύσκολο δηλαδή θα ήταν να έπαιρνε μαζί του και έναν σύμβουλο αρμόδιο για τα αθλητικά και να προωθήσει τον Μαραθώνιο του Ναυπλίου στους τοπικούς συλλόγους δρομέων της μεγάλης αυτής πόλης; Να έλθουν Μάρτη μήνα, όταν εκεί κάνει ακόμα παγωνιά, να μείνουν εδώ μία ολόκληρη εβδομάδα ή και δέκα μέρες.  Όμως για να γίνει αυτό θα έπρεπε να τα είχαμε όλα οργανωμένα.  Να τους πούμε  το πότε, το πως, το τι θα μπορέσουν να κάνουν στο Ναύπλιο και στην περιοχή μας μερικοί εκατοντάδες Ρώσοι που θα μπορούσαν να μας επισκεφθούν από την πλούσια αυτή εκπληκτική πόλη του βορρά σε έναν τουριστικά χαμηλό σε πληρότητες στα ξενοδοχεία μήνα.

Όταν  είμαι  εγώ θα τα κάνω όλα διαφορετικά. Θα αδράχνω καθημερινά την ευκαιρία.
Θα πάρω μαζί κάποιον ειδικό στα θέματα του αθλητισμού. Θα τους καλέσω να έλθουν εδώ να τρέξουν στον μαραθώνιό μας. Να κάνουν κωπηλασία σε ένα ηλιόλουστο λιμάνι. Να κολυμπήσουν στο Κολυμβητήριό μας, που θα λειτουργεί και δεν θα είναι κλειστό.
Θα πάρω μαζί μου και κάποιον του Φεστιβάλ Κλασσικής μουσικής. Θα έχουμε έτοιμο το πρόγραμμα και τις ημερομηνίες από τώρα. Και θα καλέσουμε τους Ρώσους να το παρακολουθήσουν.
Θα οργανώσουμε ένα ολοκληρωμένο τουριστικό πακέτο για Ρώσους. Με θρησκευτικό τουρισμό. Με παρουσίαση των αρχαιολογικών χώρων. Με  περιοδεία στα βήματα και τα χνάρια του Καποδίστρια. Δεν θα αφήσω μόνο του τον άνθρωπο του τουρισμού που ακολούθησε στο  φετινό ταξείδι (και μάλλον πρόσφερε ο άνθρωπος διότι έχει όρεξη). Οι τουριστικοί οδηγοί θα είναι μεταφρασμένοι και στα Ρώσικα
Στην αποστολή θα έχω και δυο τρία άτομα του Επιμελητηρίου. Να προωθήσουμε το πορτοκάλι μας, τα τυριά, τα κρασιά μας, τα μέλια μας και τα σορόπια μας. Όλη την τοπική παραγωγή. Και θα είναι ευπρόσδεκτοι στην αποστολή εάν επιθυμούν άτομα όπως για παράδειγμα ο κ. Αϊβαλής ή ο κ. Σκούρας. Οι τοπικοί οινοπαραγωγοί μας. Και άλλοι πολλοί που θα θέλουν να προωθήσουν τα προϊόντα τους.

Και όλα αυτά με τις ανάλογες προσαρμογές θα  εφαρμοσθούν και με όλες τις άλλες αδελφοποιημένες με το Ναύπλιο πόλεις και όχι μόνον.
Και έχουν λησμονηθεί αυτές από τις τοπικές  αρχές.

Πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετία του 90 που πήγε μια μεγάλη Αναπλιώτικη αποστολή στην Αμερική για να γίνει αδελφοποίηση με την πόλη Niles του Ιλλινόις. Πήγαν διάφοροι. Σχετικοί και άσχετοι. Δωρεάν όλα. Και τους υποδέθηκαν με όλες τις τιμές. Τους κοίμησαν και τους τάισαν πλουσιοπάροχα. Εορτές και πανηγύρεις. Αmerican style. Και από τότε τους ξεχάσαμε τελείως.
Εχουμε και άλλη αδελφή πόλη στην Αμερική από ακόμα πιο παλιά. Από την δεκαετία του 60. Πολλές αδελφές εδώ και εκεί. Είναι η πόλη Ypsilanti στο Μίσιγκαν.  Οι άνθρωποι έδωσαν στην πόλη τους το όνομα του δικού μας του Δημητρίου Υψηλάντη.  Ήθελαν να τιμήσουν έναν ήρωα της ελευθερίας. Και εμείς εδώ στο Ναύπλιο έχουμε τον τάφο του. Φαντασθείτε λίγο μια άλλη δημοτική αρχή πόσα θα μπορούσε να κάνει για την σύσφιξη των πολιτιστικών, κοινωνικών, αθλητικών και οικονομικών σχέσεων. Τι να σας λέω τώρα. Να συζητάμε και να κλαίμε όλοι μαζί για τις χαμένες ευκαιρίες. Εμείς μένουμε με την πολιτική των ημερήσιων εκδηλώσεων για να έλθουν οι ημερήσιοι τουρίστες. Και χειροκροτούν και προσκυνούν οι μεγαλοκαφετζήδες της πόλης.

(Η προτομή του Δημητρίου Υψηλάντη στην πόλη Υψηλάντη του Μίσιγκαν ΗΠΑ)

Έχουμε και μία άλλη αδελφή πόλη στην Γαλλία και μία ακόμα άλλη στην Βαυαρία.
Μόνον με το Ottobrun διατηρούμε μια κανονικότητα στις σχέσεις μας. Αλλά και στην περίπτωση αυτή είμαστε ανίκανοι να εκμεταλλευτούμε πρόσωπα και καταστάσεις.

Άφησα στο τέλος μία άλλη αδελφή πόλη. Το Πότι της Γεωργίας. Ίσως να το έχετε ακουστά διότι διαθέτουμε στο Ναύπλιο οδό Πότι. Μεγάλο λιμάνι στα δυτικά της χώρας στην Μαύρη Θάλασσα. Άλλη μία πόλη κτισμένη εκεί που ήταν η Φάσις, αποικία των Μιλησίων, που είναι παντελώς  άγνωστη σε εμάς τους ξερόλες Αναπλιώτες.  Μεγάλη φάση έχει η υπόθεση. Γίναμε αδελφές με την πόλη Πότι και μετά τους ξεχάσαμε τους ανθρώπους. Και όταν έγινε ο φριχτός πόλεμος στην Γεωργία και το Πότι ήταν το επίκεντρο της διαμάχης και οι αδελφοί μας και οι αδελφές μας που ζούσαν εκεί υπέφεραν,  εδώ εμείς αδιαφορούσαμε και παίζαμε στα χρηματιστήρια την ΕΡΓΑΣ και τα ΜΑΚΛΩ. Αυτοί είμαστε. Αλλά οι άνθρωποι έχουν αρχίσει πλέον και προοδεύουν. Σε λίγο θα μας ξεπεράσουν. Το λιμάνι τους σφύζει από κίνηση, ενώ στο δικό μας λιμάνι κάποια πλοία, όπως εκείνο το πανέμορφο τετρακάταρτο, μένει  αρόδο, για λόγους που εσείς δεν γνωρίζετε και δεν ενδιαφέρεστε και να μάθετε.
Τα έμπλεξα πολύ τα πράγματα, όμως σε λίγο καιρό και το Πότι θα μπορεί να μας δώσει αντί να του δώσουμε που δεν του δώσαμε.
Και όμως. Ήδη οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι με δικές τους δαπάνες μας προσέφεραν εκείνο το ωραίο άγαλμα που  έχουμε στήσει στην Πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλλά εμείς αφήσαμε τον οδηγό του φορτηγού που μας το έφερε, οδηγώντας τρεις μέρες και τρεις νύχτες, να κοιμηθεί μέσα στο φορτηγό του. Δεν του προσφέραμε ούτε έναν ύπνο. Είναι να ντρέπεται κανείς, που δεν ντρέπεται.
Κατά τα άλλα πάνε καλά οι καφέδες την ημέρα του Μαραθωνίου. Και οι τεμενάδες.

(Το λιμάνι στο Πότι)