Δεν ήξερα βέβαια ούτε ένα τραγούδι της. Έβαλα λοιπόν το όνομά της στο γιουτιούμπι και ανακάλυψα κάποιους τίτλους ασμάτων που άδει η εν λόγω "μούσα" του Ελληνικού παλκοσένικου, όπως το "πάρε δρόμο"
Εμφανίσθηκε λοιπόν η γνωστή αυτή τραγουδίστρια σε μαγαζί της "Παραλιακής" και απ΄ότι είδα σε φωτογραφίες έγινε το αδιαχώρητο. Και άνθη ερριμμένα στο πάλκο ορώ.
Μία εικόνα από το παρελθόν της Ελληνικής και Αργολιδικής ευδαιμονίας.
Είναι δεδομένο. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου γουστάρει πολύ τέτοια διασκέδαση. Δεν μου πίπτει λόγος. Ο καθείς με τα γούστα του. Ο επιχειρηματίας της "Παραλιακής" πλήρωσε την αμοιβή της τραγουδίστριας, ο λαός ανταποκρίθηκε, είναι φανερό ότι έγινε καλός τζίρος, εργαζόμενοι απασχολήθηκαν και εισέπραξαν τα ημερομίσθιά τους, κέρδη πρέπει να βγήκαν από την φανταχτερή για πολλούς βραδιά εκείνη.
Αυτό όμως που όχι μόνον δεν αντιλαμβάνομαι αλλά με οργίζει κιόλας είναι ότι καταφτάνουν στην περιοχή μας και άλλοι πασίγνωστοι λαϊκοί βάρδοι και την αμοιβή τους δεν την καταβάλει κάποιος επιχειρηματίας ή κάποιο σωματείο, αλλά τα ακουμπούν κανονικότατα οι φορολογούμενοι δημότες. Και σε μία από αυτές τις εκδηλώσεις υπάρχει και ουχί ευκαταφρόνητο εισιτήριο το οποίο πηγαίνει σε έναν συγκεκριμένο φορέα. Ενώ σε άλλες εκδηλώσεις (πανηγύρια), για τα οποία επίσης πληρώνουν οι φορολογούμενοι δημότες, πωλούνται πολλές δεκάδες ψημμένες γουρουνοπούλες ενώ ταυτόχρονα τύποι με κουβάδες γεμάτους κουτάκια μπύρες περιτριγυρίζουν τα τραπέζια και απλόχερα πωλούν δέκα-δέκα τα κυτία αυτά. Και μετά βγαίνουν και λαχνοί υπέρ του "πολιτιστικού" ή αθλητικού συλλόγου της περιοχής. Και είναι λογικό ότι ο επιχειρηματίας που πλήρωσε την Πέγκυ πρέπει να νιώθει και ηλίθιος που το έπραξε
Και ας μην κοροϊδευόμαστε, αγαπητοί μου φίλοι. Ας τα πούμε όλα με το όνομά τους. Τα περισσότερα από αυτά που γίνονται σε αυτές τις "ιερές πανηγύρεις" με τα εξαιρετικά λαρύγγια στα κλαρίνα και τους γνωστούς λαϊκούς αοιδούς, συνοδεύονται από αδιαφανή οικονομική δραστηριότητα. Μαύρα χρήματα διακινούνται κατά το μάλλον ή ήττον. Μαύρες γουρουνοπούλες, μαύρα κουτάκια μπύρας, μαύροι λαχνοί που τους εισπράττουν διοικήσεις τοπικών σωματείων που δεν λογοδοτούν σε κάποιον. Διαφωνεί κάποιος;
Και οι φορολογούμενοι δημότες πληρώνουν για να εισπράξει από τα εισιτήρια το Εργατικό Κέντρο. Πληρώνουν για να εισπράξουν οι γουρουνοπουλάδες και τα τοπικά σωματεία που διοργανώνουν τα τοπικά ιβέντς.
Και σε κάθε μία από αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι μερικές εκατοντάδες ευρώ κάθε φορά για την ενοικίαση των πασίγνωστων πλαστικών καθισμάτων. Και απορεί ο αιρετικός το γιατί δεν τα αγοράζουμε εν τέλει για να γλιτώσουμε κάποτε τα επαναλαμβανόμενα ποσά ενοικίασης.
Όμως τι να κάνουμε; Αυτά γουστάρει η πλειοψηφία.
Υποτασσόμεθα στους πολλούς.
Αλλά πρέπει να έχουν και οι μειοψηφίες δικαιώματα.
Και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι πρωτοπόροι στην πόλη που προσκαλούν εξαιρετικούς μουσικούς που προσφέρουν στις μειοψηφίες που μπορεί να προτιμούν έντεχνο ή Ελληνικό ροκ.
Η μεγάλη βοήθεια βέβαια από τον Δήμο δίδεται για τον Μαζωνάκη και τον Αντύπα και για τους κολλητούς στα Σωματεία και όχι για τον Πορτοκάλογλου, τον Χαρούλη, τον Νιόνιο, το φεστιβάλ τζαζ ή το φεστιβάλ Ελληνικού ροκ.
Έτσι επιθυμεί η πλειοψηφία και τις μειοψηφίες τις γράφουν σε αυτή την πόλη. Σαν να μην υπάρχουν και αυτές και σαν να μην έχουν και αυτές δικαιώματα
Εκεί όμως που τα πράγματα χωλαίνουν ακόμα περισσότερο για τις μειοψηφίες είναι το σινεμά.
Εκμισθώθηκαν δημοτικά ακίνητα σε ιδιώτες για να μας προσφέρουν την μαγεία της μεγάλης οθόνης.
Αυτοί από την επιχειρηματική πλευρά τους καλώς πράττουν που παίζουν τα έργα με τους υπεράνθρωπους, τους ανθρώπους αράχνες, τους υπερήρωες ή τις φανταχτερές περιπέτειες των Αμερικάνικων πολυεθνικών που η παραγωγή τους έχει κοστίσει αμύθητα ποσά. Αυτά γουστάρει η πλειοψηφία του κόσμου.
Όμως υπάρχουν και οι μειοψηφίες που επιζητούν να απολαύσουν κάτι διαφορετικό. Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Έργα από την Λατινική Αμερική και την Ασία. Σινεμά που δημιουργούν σπουδαίοι ανεξάρτητοι Αμερικανοί κινηματογραφιστές όπως ο Τζιμ Τζάρμους. Θα έπρεπε να δούμε και στην πόλη μας την ταινία της χρονιάς που είναι το "Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ" του Κεν Λόουτς.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει το κοινό για αυτού του είδους τις ταινίες, ώστε να μην βγαίνουν τα έξοδα. Δεν μπορεί να είμαστε τόσο πίσω.
Μπορεί τα καρτέλ των μεγάλων εταιριών που εισάγουν ταινίες του Χόλιγουντ να θέτουν τεράστια εμπόδια για την διακίνηση αυτών των ποιοτικών ταινιών.
Εδώ έπρεπε να παρέμβει ο Δήμος και να θέσει τους δικούς του όρους κατά την εκμίσθωση των ακινήτων του.
Και τα πρότεινε όλα αυτά η "άλλη πρόταση", όταν αποφασίσθηκε η εκμίσθωση των χώρων.
Ποιος ακούει όμως;
Θα μου πείτε βέβαια ότι τι ζητάω τώρα όταν παλαιότερα αυτός ο ίδιος Δήμος που ουσιαστικά όλα τα χρόνια κυβερνάται από δημοτικές αρχές που πηγάζουν από την ίδια μήτρα κυνήγησε μετά μανίας την Κινηματογραφική Λέσχη. Επειδή δεν την ήλεγχαν. Για αυτό τον λόγο και μόνον έγινε ο τότε πόλεμος. Τόσο καλά!!!
Αλλά αυτή η ιστορική αναδρομή για τους Σινεφίλ της πόλης και τον διωγμό των πρώτων Χριστιανών πρέπει κάποια στιγμή να γίνει. Και θα γίνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου