Προτεραιότητα στα κοψίδια και στις σούβλες

Κάνουμε ουρές για να προσκυνήσουμε ένα βρασμένο κάστανο ως ιερό αντικείμενο, επειδή κάποιος ανακηρυχθείς άγιος το έριξε κάποτε, όπως λένε, σε μία κατσαρόλα για να βράσει.
Κάποιος Ντάνος που είχε πάει σε μια παραλία με κοκοφοίνικες και έπαιζε ένα παιχνίδι στην τιβί γίνεται δεκτός με παραλήρημα ενθουσιασμού στην Σκιάθο
Ο Γκαμμένος αποφάσισε να ανακηρύξει το Παϊσιο άγιο προστάτη ενός σώματος των Ενόπλων Δυνάμεων.
Παίζει είδηση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι ο Ρέμμος (τραγουδιστής είναι αυτός, απ΄ότι μου είπαν) βγήκε έβδομος σε τουρνουά πόκας!!!!
Και μια ταβέρνα στην Επίδαυρο, μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη της, προβλέπεται να
κηρυχθεί διατηρητέα όπως εξήγγειλε η Υπουργός Πολιτισμού.
Αααααα ναι...... Παίζει και ένα βίντεο στο γιουτιούμπι που δείχνει την Υπουργό Πολιτισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας να προσπαθεί με τα μαγικά της δάχτυλα να εκβάλει την αρνητική ενέργεια από την τζεφαλήν ενός ανθρώπου!!!!
Είμαστε η χώρα όπου κυριαρχεί από άκρη σε άκρη η γελοιότης και η νουδούλα σκέπτεται να προτείνει τον Πατούλη για Δήμαρχο στην Αθήνα!!!!

Να πω λοιπόν τώρα τα δικά μου για να προσθέσω στην γενικότερη θυμηδία
Πριν από αρκετές δεκαετίες ένα βράδυ βροχερό και κρύο του χειμώνα βρέθηκα σε ένα εμβληματικό μπαρ της πόλης του Ναυπλίου.
Κάθησα σε ένα τραπεζάκι μαζί με τη συνοδό μου.
Οι λιγοστοί άλλοι πελάτες καθόντουσαν στα σκαμπό του μπαρ.
Ο Χρήστος, ο πάντοτε γελαστός μπάρμαν του εμβληματικού μπαρ της πόλης του Ναυπλίου, μας έφερε τα ποτά που βεβαίως δεν τα παραγγείλαμε φωναχτά, αφού έτσι κι αλλιώς γνώριζε τι έπιναν όλοι οι θαμώνες. Αυτή την φορά όμως  δεν χαμογελούσε και δεν έκανε κάποιο από τα ειθισμένα αστεία του.
"Τι συμβαίνει;" ψιθύρισα.
Μου έκανε νόημα να σιωπήσω.
"Θα ξαναρχίσει", μου είπε δείχνοντάς μου με το βλέμμα του τον μεσόκοπο κύριο που καθόταν στο κέντρο της μπάρας και είχε γυρισμένη την πλάτη του προς εμάς.
Τον αναγνώρισα, όπως θα τον αναγνώριζαν και όλοι οι του καλλιτεχνικού κύκλου των Αθηνών.
Και πράγματι μετά από κανα πεντάλεπτο συνέχισε τα Γαλλικά του με στεντόρεια την φωνή. Στο στόχαστρό του εις  τοπικός ιατρός. Πριν από λίγες ώρες ο Αναπλιώτης ποιητής είχε χάσει ένα πολύ προσφιλές συγγενικό του πρόσωπο και θεωρούσε τον ιατρό υπεύθυνο για το θλιβερό αυτό συμβάν.
Είναι, θεωρώ, βέβαιο ότι κάποια από τις επόμενες μέρες ο μεγάλος ποιητής, λόγω και του συναισθηματικού φόρτου που εκδηλώθηκε ενώπιον του Χρήστου, ημών και των λιγοστών άλλων πελατών, κάποιο από τα σπουδαία ποιήματά του θα συνέγραψε. Τα σπουδαία ποιήματα που συγγράφουν οι  ποιητές είναι απόρροια των έντονων μεγάλων συναισθηματικών διακυμάνσεων που περνούν
Και ο συγκεκριμένος λογοτέχνης πέρασε και άλλες καλές και κακές στιγμές στο μπαρ αυτό.  Και έντονες συζητήσεις είχε, και, τολμώ να πω, ερωτικές απογοητεύσεις.
Η πρότασή μου λοιπόν είναι να κηρυχθεί διατηρητέο το μπαρ αυτό στο ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου. Και να βρούμε και το σκαμπό όπου καθόταν όταν εκστόμιζε τις ύβρεις ο ποιητής και να κηρυχθεί και αυτό το κάστανο (κειμήλιο ήθελα να πω), ως ιερόν και πολύτιμο αντικείμενο. Και να υποδείξω εγώ το που βρίσκεται σήμερα το ιερόν και άγιον αυτό σκαμπό.

Ένα είναι βέβαιο. Η χώρα δεν έχει αύριο. Η απίστευτη γελοιότητα που μας περιτριγυρίζει θα μας κρατήσει για πάντα καθηλωμένους.

Μετέφεραν κάποιες προτομές φύρδην μίγδην, εκεί στον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μας. Όμως ακριβώς απέναντι από τον δρόμο των ηρώων στέκει επί χρόνια κλειστή και  έρημη η 
οικία του πολύ μεγάλου Αναπλιώτη ποιητή ως μνημείο-ερείπιο να επιβεβαιώνει την γελοιότητά μας να δίνουμε προτεραιότητα σε κήρυξη διατηρητέας μιας ταβέρνας και όχι να προσπαθούμε να αναδείξουμε την οικία ως χώρο πολιτισμού, κάτι που γίνεται σε κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Αλλά και το σπίτι του άλλου τεράστιου Αναπλιώτη λογοτέχνη στην ομώνυμη οδό είναι σε οικτρή κατάσταση έτοιμο να καταρρεύσει. Και χρόνια τώρα αγωνίζεται ο γιος του λογοτέχνη να διασωθεί η οικία, να απαλλοτριωθεί από τον Δήμο ή το Ελληνικό Δημόσιο, να γίνει ανακαίνισή της προκειμένου να δημιουργηθεί εκεί η οικία του λογοτέχνη, να φιλοξενούνται μεγάλοι Ελληνες και ξένοι ποιητές, πεζογράφοι και άνθρωποι της τέχνης, να δίδονται διαλέξεις, να γίνονται συζητήσεις και να δημιουργηθεί και ένα μικρό εκθετήριο αντικειμένων και χειρογράφων του Άγγελου Τερζάκη.

Δυστυχώς  η γελοιότητα είναι η επικρατούσα στην κοινωνία μας
Επιλέγουμε να δώσουμε προτεραιότητα στα κοψίδια που έτρωγαν οι ηθοποιοί για να χαλαρώσουν μετά από μία θεατρική παράσταση. Θεωρούν ότι οι δικές τους μάσες έχουν κάτι πολύ πιο ιερό από το κρασάκι που θα πιει ένας χειρουργός μετά από μία πολύ δύσκολη εγχείρηση για να χαλαρώσει. Ουδείς σκέπτεται να κηρύξει διατηρητέα την ταβέρνα δίπλα στον Ευαγγελισμό.

Γελοιότης.
Οι σούβλες διατηρητέες.......
Και οι οικίες Τερζάκη και Καρούζου έρημες και σε οικτρή κατάσταση.
Και το Υπουργείο Πολιτισμού και ο Δήμος να μην έχουν καμία ιδέα για την χρήση στο Μπούρτζι, που χρόνια τώρα είναι θεόκλειστο. Το σύμβολο της πόλης μας που να πάρει ο διάολος
Και η οικία όπου παλαιότερα ήταν ιδιοκτησία του Γενναίου Κολοκοτρώνη να έχει απαλλοτριωθεί μεν από το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά να είναι με σκαλωσιές δεκαετίες τώρα.
Και το Αρχαιολογικό Μουσείο με προβλήματα.
Και οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Γεωργίου με τεράστια κτηριακά προβλήματα. Αλλά οι γουρουνοπούλες στις ιερές πανηγύρεις καλά κρατούν.
Και ακόμα αναμένουμε νέα για το χαμάμ της πόλης και για το Τριανόν.
Και ουδείς σκέπτεται μία δράση ώστε να αξιοποιηθεί ο προμαχώνας Μιλτιάδης στο Παλαμήδι, όπου και η φυλακή του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.
Σταματώ εδώ για να μην συνεχίσω για τους Πύργους της Κάντιας και του Κατσιγκριού. Και για το κτήριο Παπαδόπουλου και Τσιπόκα και..... και.... και.....
Προτεραιότητα στα κοψίδια που έτρωγαν οι ηθοποιοί.
Έτσι πορευόμεθα......
Και δεν βλέπω αλλαγή πορείας.

Η δική μου αριστερά (43 έτη από την πτώση της χούντας)

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

"Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.

Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».

Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας.Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.

Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.

Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.

Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.

Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.

Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.

Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας.

Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα.

Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.

Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.

Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.

Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες.

Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.

Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της.

Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γι’ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.

Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γι’ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου.

Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης.

Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.

Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση."

Ζήνα, Μαζωνάκης, "ιερές πανηγύρεις", άνθρωποι αράχνες και οι μειοψηφίες

Για να την έχω ακουστά, εγώ ο πανάσχετος, μάλλον πρέπει να είναι μεγάλο όνομα η κυρία τραγουδίστρια.
Δεν ήξερα βέβαια ούτε ένα τραγούδι της. Έβαλα λοιπόν το όνομά της στο γιουτιούμπι και ανακάλυψα κάποιους τίτλους ασμάτων που άδει η εν λόγω "μούσα" του Ελληνικού παλκοσένικου, όπως το "πάρε δρόμο"
Εμφανίσθηκε λοιπόν η γνωστή αυτή τραγουδίστρια σε μαγαζί της "Παραλιακής" και απ΄ότι είδα σε φωτογραφίες έγινε το αδιαχώρητο. Και άνθη ερριμμένα στο πάλκο ορώ.
Μία εικόνα από το παρελθόν της Ελληνικής και Αργολιδικής ευδαιμονίας.
Είναι δεδομένο. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου γουστάρει πολύ τέτοια διασκέδαση. Δεν μου πίπτει λόγος. Ο καθείς με τα γούστα του. Ο επιχειρηματίας της "Παραλιακής" πλήρωσε την αμοιβή της τραγουδίστριας, ο λαός  ανταποκρίθηκε, είναι φανερό ότι έγινε καλός τζίρος, εργαζόμενοι απασχολήθηκαν και εισέπραξαν τα ημερομίσθιά τους, κέρδη πρέπει να βγήκαν από την φανταχτερή για πολλούς βραδιά εκείνη.
Αυτό όμως που όχι μόνον δεν αντιλαμβάνομαι αλλά με οργίζει κιόλας είναι ότι καταφτάνουν στην περιοχή μας και άλλοι πασίγνωστοι λαϊκοί βάρδοι και την αμοιβή τους δεν την καταβάλει κάποιος επιχειρηματίας ή κάποιο σωματείο, αλλά τα ακουμπούν κανονικότατα οι φορολογούμενοι δημότες. Και σε μία από αυτές τις εκδηλώσεις υπάρχει και ουχί ευκαταφρόνητο εισιτήριο το οποίο πηγαίνει σε έναν συγκεκριμένο φορέα. Ενώ σε άλλες εκδηλώσεις (πανηγύρια), για τα οποία επίσης πληρώνουν οι φορολογούμενοι δημότες, πωλούνται πολλές δεκάδες ψημμένες γουρουνοπούλες ενώ ταυτόχρονα τύποι με κουβάδες γεμάτους κουτάκια μπύρες περιτριγυρίζουν τα τραπέζια και απλόχερα πωλούν δέκα-δέκα τα κυτία αυτά. Και μετά βγαίνουν και λαχνοί υπέρ του "πολιτιστικού" ή αθλητικού συλλόγου της περιοχής. Και είναι λογικό ότι ο επιχειρηματίας που πλήρωσε την Πέγκυ  πρέπει να νιώθει και ηλίθιος που το έπραξε
Και ας μην κοροϊδευόμαστε, αγαπητοί μου φίλοι. Ας τα πούμε όλα με το όνομά τους. Τα περισσότερα από αυτά που γίνονται σε αυτές τις "ιερές πανηγύρεις" με τα εξαιρετικά λαρύγγια στα κλαρίνα και τους γνωστούς λαϊκούς αοιδούς, συνοδεύονται από αδιαφανή οικονομική δραστηριότητα. Μαύρα χρήματα διακινούνται κατά το μάλλον ή ήττον. Μαύρες γουρουνοπούλες, μαύρα κουτάκια μπύρας, μαύροι λαχνοί που τους εισπράττουν διοικήσεις τοπικών σωματείων που δεν λογοδοτούν σε κάποιον. Διαφωνεί κάποιος;
Και οι φορολογούμενοι δημότες πληρώνουν για να εισπράξει από τα εισιτήρια το Εργατικό Κέντρο. Πληρώνουν για να εισπράξουν οι γουρουνοπουλάδες και τα τοπικά σωματεία που διοργανώνουν τα τοπικά ιβέντς.
Και σε κάθε μία από αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι μερικές εκατοντάδες ευρώ κάθε φορά για την ενοικίαση των πασίγνωστων πλαστικών καθισμάτων. Και απορεί ο αιρετικός το γιατί δεν τα αγοράζουμε εν τέλει για να γλιτώσουμε κάποτε τα επαναλαμβανόμενα ποσά ενοικίασης.
Όμως τι να κάνουμε; Αυτά γουστάρει η πλειοψηφία.
Υποτασσόμεθα στους πολλούς.

Αλλά πρέπει να έχουν και οι μειοψηφίες δικαιώματα.
Και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι πρωτοπόροι στην πόλη που προσκαλούν εξαιρετικούς μουσικούς που προσφέρουν στις μειοψηφίες που μπορεί να προτιμούν έντεχνο ή Ελληνικό ροκ.
Η μεγάλη βοήθεια βέβαια από τον Δήμο δίδεται για τον Μαζωνάκη και τον Αντύπα και για τους κολλητούς στα Σωματεία και όχι για τον Πορτοκάλογλου, τον Χαρούλη, τον Νιόνιο, το φεστιβάλ τζαζ ή το φεστιβάλ Ελληνικού ροκ.
Έτσι επιθυμεί η πλειοψηφία και τις μειοψηφίες τις γράφουν σε αυτή την πόλη. Σαν να μην υπάρχουν και αυτές και σαν να μην  έχουν και αυτές δικαιώματα

Εκεί όμως που τα πράγματα χωλαίνουν ακόμα περισσότερο για τις μειοψηφίες είναι το σινεμά.
Εκμισθώθηκαν δημοτικά ακίνητα σε ιδιώτες για να μας προσφέρουν την μαγεία της μεγάλης οθόνης.
Αυτοί από την επιχειρηματική πλευρά τους καλώς πράττουν που παίζουν τα έργα με τους υπεράνθρωπους, τους ανθρώπους αράχνες, τους υπερήρωες ή τις  φανταχτερές περιπέτειες των Αμερικάνικων πολυεθνικών που η παραγωγή τους έχει κοστίσει αμύθητα ποσά. Αυτά γουστάρει η πλειοψηφία του κόσμου.
Όμως υπάρχουν και οι μειοψηφίες που επιζητούν να απολαύσουν κάτι διαφορετικό. Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Έργα από την Λατινική Αμερική και την Ασία. Σινεμά που δημιουργούν σπουδαίοι ανεξάρτητοι Αμερικανοί κινηματογραφιστές όπως ο Τζιμ Τζάρμους. Θα έπρεπε να δούμε και στην πόλη μας την ταινία της χρονιάς που είναι το "Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ" του Κεν Λόουτς.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει το κοινό για αυτού του είδους τις ταινίες, ώστε να μην βγαίνουν τα έξοδα. Δεν μπορεί να είμαστε τόσο πίσω.
Μπορεί τα καρτέλ  των μεγάλων εταιριών που εισάγουν ταινίες του Χόλιγουντ να θέτουν τεράστια εμπόδια για την διακίνηση αυτών των ποιοτικών ταινιών.
Εδώ έπρεπε να παρέμβει ο Δήμος και να θέσει τους δικούς του όρους κατά την εκμίσθωση των ακινήτων του.
Και τα πρότεινε όλα αυτά η "άλλη πρόταση", όταν αποφασίσθηκε η εκμίσθωση των χώρων.
Ποιος ακούει όμως;
Θα μου πείτε βέβαια ότι τι ζητάω τώρα όταν παλαιότερα αυτός ο ίδιος Δήμος που ουσιαστικά όλα τα χρόνια κυβερνάται από δημοτικές αρχές που πηγάζουν από την ίδια μήτρα κυνήγησε μετά μανίας την Κινηματογραφική Λέσχη. Επειδή δεν την ήλεγχαν. Για αυτό  τον λόγο και μόνον έγινε ο τότε πόλεμος. Τόσο καλά!!!
Αλλά αυτή η ιστορική αναδρομή για τους Σινεφίλ της πόλης και τον διωγμό των πρώτων Χριστιανών πρέπει κάποια στιγμή να γίνει. Και θα γίνει

(φωτογραφία από τότε που οι Σινεφίλ της πόλης έφτιαξαν με πολύ προσωπικό μεράκι και εθελοντική δουλειά τον εξαιρετικό χώρο στον Αη Γιάννη. Μετά τους κυνήγησαν. Μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ναυπλίου)

Οι μάχες των χαρακωμάτων που χάθηκαν και οι άλλες που θα χαθούν ωσαύτως

(από παλαιότερη κατάληψη των γραφείων της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο Ναύπλιο)

Όλοι μας λίγο πολύ τον έχουμε στα χείλη μας τον κακό λόγο για τον άλλον.
Σπάνια χαιρόμαστε με την επιτυχία κάποιου γνωστού μας, εάν δεν είναι μέλος της οικογενείας μας ή πολύ κολλητός μας ή έστω μέλος της  μικρής ομάδας ατόμων στην οποία κινούμαστε και εκεί που τα αναμασάμε μεταξύ μας.
Είμαστε ένας κωλολαός και ας το παραδεχθούμε.
Μην αντιδράτε έτσι. Σκεφτείτε το.....


Εγώ βέβαια από τη μεριά μου, ειλικρινά σας λέω, χάρηκα πολύ για έναν γνωστό μου, που πέτυχε πολλά στην εργασία του στον δημόσιο τομέα. Δεν τον έχω κολλητό φίλο. Δεν ταυτίζονται, νομίζω, οι πολιτικές μας απόψεις για τα μεγάλα ζητήματα. Μια φορά όλο κι όλο σε ένα ορεινό χωριό φάγαμε μαζί γκιόσα, αφού βρεθήκαμε εκεί για συγκεκριμένο λόγο μαζί με άλλους γνωστούς και φίλους.
Και χάρηκα περισσότερο διότι αυτά που πέτυχε ο συγκεκριμένος σε ένα δημόσιο σχολείο (άντε έδωσα κάποιο στίγμα), το έκανε χωρίς κωδωνοκρουσίες, φεϊσπούκια και κορδώματα. Και όμως είναι εξαιρετικός στο λειτούργημά του και αυτό το λένε με πολύ δυνατό και ζωντανό τρόπο μαθητές  του και γονείς που τον έζησαν
Και το σχολειό του χωριού έχει γίνει διαμάντι. Καλύτερο από τα σχολεία της πόλης που μιζερεύουν.

Εδώ τώρα θα με συγχωρέσει ο σπουδαίος δάσκαλος, όμως θα προχωρήσω στις δικές μου σκέψεις, που πιθανόν να τον βρίσκουν αντίθετο.

Σχολεία στα χωριά.
Το πιστεύω ακράδαντο αυτό που θα σας πω.  Οι αντιδραστικοί της εποχής εκείνης έδιναν τον αγώνα των χαρακωμάτων για να συνεχίσουν να λειτουργούν τα μονοθέσια και διθέσια σχολειά στα χωριά τους. Όντως υπήρχαν εξαιρετικοί δάσκαλοι στα μονοθέσια σχολεία και όντως πολλά παιδιά που έβγαλαν τέτοια σχολειά προόδευσαν και έγιναν σπουδαίοι στην ζωή τους, εκπληκτικοί επιστήμονες, εξαίρετοι σε ήθος και πρόσφεραν στην κοινωνία. Όμως πως να το κάνουμε; Πρέπει και τα παιδιά στα χωριά και τα Αλβανάκια που μένουν εκεί και τα τσιγγανάκια να έχουν την σωστή εκπαίδευση που προσφέρει ένα πλήρες σχολείο με όλους τους δασκάλους και όλες τις ειδικότητες. Ας μην επεκταθώ. Οι προοδευτικοί άνθρωποι θα έπρεπε να ζητούν συνενώσεις σχολείων για να παρέχεται ίδια και καλύτερη εκπαίδευση στα παιδιά της υπαίθρου. Αντί για αυτό, οι "προοδευτικοί" αγωνιζόντουσαν να μην αλλάξει τίποτα. Και θα μπορούσαν να ζητήσουν άλλα πράγματα. Αμφίδρομη διασύνδεση του σχολείου με τις τοπικές μικρές κοινωνίες. Διδαχές της τοπικής ιστορίας. Αξιοποίηση των κτηρίων των δημοτικών που θα έκλειναν για πολιτιστικές εκδηλώσεις, βιβλιοθήκες μικρά τοπικά μουσεία λαογραφίας ή τοπικής ιστορίας, προγράμματα επιμόρφωσης και πολλά άλλα. Αλλά τότε έδωσαν την μάχη των χαρακωμάτων υπέρ των λύσεων που μας κρατούν δεμένους στο παρελθόν κάτι που δεν είναι προς το συμφέρων των παιδιών.

Νοσοκομείο Ναυπλίου
Κάθε χρόνο και χειρότερα. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Το πάλαι ποτέ κάποιοι λίγοι ζητούσαμε ένα καινούργιο ενιαίο νοσοκομείο. Αντί για αυτό οι τοπικοί φωστήρες, οι κομματάνθρωποι, οι βουλευτάδες του τότε έκαναν το αντίθετο. Άπειρα χρήματα, πακέτα και πακετάκια δόθηκαν για την παράλληλη ανάπτυξη των δύο νοσοκομείων που απέχουν 12 χιλιόμετρα το ένα από το άλλο!!!  Όμως οι "προοδευτικοί" του τότε ελάχιστα αντέδρασαν. Και μετά την πτώχευση της χώρας άρχισαν να δίδονται οι αντιδραστικές μάχες των χαρακωμάτων.  Να παραμείνουμε στα κεκτημένα. Να μην αλλάξει κάτι. Όχι στην υποβάθμιση ήταν το αίτημα Στην αρχή όλοι έλεγαν ότι έφταιγαν οι πουλημένοι προδότες για την υποβάθμιση αυτή του νοσοκομείου Ναυπλίου. Μετά και οι καινούργιοι δεν μπόρεσαν βεβαίως να αντιστρέψουν την κατάσταση. Το Δημοτικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφασή του κάλεσε σε συγκέντρωση τον λαό για την σωτηρία του νοσοκομείου μας. Του ιδικού μας νοσοκομείου. Να σωθεί αυτό και δεν πάνε όλα τα άλλα να...... Και έβγαλαν και τους μαθητές στο δρόμο με το αντιδραστικό σύνθημα "κάτω τα χέρια από το νοσοκομείο μας". Ελάχιστες ήσαν οι φωνές που έλεγαν ότι πρέπει έγκαιρα να δούμε ένα διαφορετικό μέλλον του νοσοκομείου Ναυπλίου. Μάταια έκανα εγώ με κάποιους άλλους πεφωτισμένους προτάσεις για να μετατραπεί το Γενικό νοσοκομείο Ναυπλίου σε ένα ειδικό πρότυπο νοσοκομείο. Να δούμε πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί ο ιατρικός τουρισμός στην πόλη μας.  Να παρέχει πρωτοβάθμια περίθαλψη εξαιρετικού επιπέδου και να διαθέτει δύο τρεις κλινικές παγκοσμίου επιπέδου. Και να βοηθηθεί όλη η τοπική οικονομία.
Συνεχίζουμε και σήμερα τους χαμένους αμυντικούς αγώνες κατενατσίου του Χελένιο Χερρέρα. Και τώρα χωρις κάποιον συγκεκριμένο προγραμματισμό μεταφέρουν εκεί τις  σχεδόν ανύπαρκτες δομές της πρωτοβάθμιας παροχής υγείας. Και μάλλον θα ξαναφωνάξουμε για να σταματήσει η  νέα υποβάθμιση του υποβαθμισμένου

Τραίνο
Τα έχω πει και ξαναπεί τον τελευταίο καιρό για το τραίνο. Τότε όμως που ήταν καιρός, θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα για να πιεσθούν οι αρμόδιοι φορείς για την επαναλειτουργία. Αν για παράδειγμα είχε θεσπισθεί τότε  ένα πολύ μεγάλο πρόγραμμα να γίνονται μαθητικές εκδρομές χιλιάδων μαθητών για επίσκεψη στους σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους του νομού και της πόλης μας με τραίνο, αναγκαστικά αυτό θα είχε επαναλειτουργήσει. Και οι μικροί μαθητές θα είχαν έλθει σε επαφή με ένα οικολογικό μέσο μεταφοράς. Ο άκαιρος αγώνας είναι καταδικασμένος και οδηγεί στην απογοήτευση όσων συμμετέχουν σε αυτόν


Στρατόπεδο ΚΕΜΧ
Ακόμα είναι καιρός τώρα να σχεδιάσουμε το αύριο, όταν θα κλείσει το στρατόπεδο. Η μάχη των χαρακωμάτων που σίγουρα θα δοθεί και σίγουρα θα χαθεί θα είναι και αυτή αδιέξοδη αύριο. Το στρατόπεδο Ναυπλίου αργά ή γρήγορα θα κλείσει. Και σε αυτό το θέμα έχω κάνει τις προτάσεις μου για την αξιοποίηση του χώρου. Δείτε τις εδώ. Όμως ποιος με ακούει; Τότε, μου απάντησε ο σημερινός βουλευτής  του ΣΥΡΙΖΑ, με  όρους μνημονίου-αντιμνημονίου. Και τώρα τα λούζεται και θα τα λουστεί ακόμα χειρότερα σε λίγο καιρό. Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις είναι λίαν αντιδραστικές, διότι δεν  αφήνουν προοδευτικές πολιτικές για το μέλλον να αναπτυχθούν, να συζητηθούν, να προετοιμασθούν. Να δούμε τι μπορούμε να διεκδικήσουμε για έναν τεράστιο χώρο στις παρυφές του Ναυπλίου. Θα κλαίμε και πάλι με μαύρο δάκρυ σε λίγο καιρό για τον νέο χαμένο αγώνα που θα έχει δοθεί και θα έχει χαθεί.  Κανένας τέτοιος αγώνας που θα δοθεί δεν κερδίζεται. Ο αγώνας που θα δοθεί με τελείως άλλους όρους θα κερδηθεί για την πόλη.

Διάβρωση ακτών
Υπήρχε η εξαγγελία και η διαβεβαίωση ότι η μελέτη για την αντιμετώπιση της διάβρωσης των ακτών στον Αργολικό κόλπο θα είχε παραδοθεί στο τέλος του 2016. Μην την είδατε. Ο κόσμος εν πολλοίς απαθής. Τα έργα μέσα στον αιγιαλό στην Πλάκα Δρεπάνου, που έγιναν χωρίς μελέτες και άδειες ήδη απ΄ότι φαίνεται προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις. Σε λίγο καιρό θα δούμε καινούργιες καταστροφές. Βέβαια εμείς εδώ αντί να αντιμετωπίζουμε προβλήματα αυτό που κάνουμε είναι να ζούμε  και θα ζήσουμε την εποχή των μικρών, μεσαίων και μεγάλων τοπικών πολιτικών μεταγραφών.  Οταν πλέον θα ξαναφωνάξουμε για τις καταστροφές από την διάβρωση των ακτών ή από πυρκαγιές θα να είναι αργά. Οι μάχες των χαρακωμάτων έναντι υπέτρτερων και ισχυρότατων δυνάμεων του εχθρού λόγω της κλιματικής αλλαγής θα είναι και αυτές χαμένες αφού θα δοθούν ακαίρως.


Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο όλων αυτών των αγώνων των χαρακωμάτων, που είναι λίαν συντηρητικοί και σε κάποιες περιπτώσεις αντιδραστικοί. Να θυμηθούμε το κτήριο του Μεγάλου Δρόμου; Τα κτήρια του Δημοσίου που καταρρέουν; Το Μπούρτζι που κάποια στιγμή θα τρέχουμε με νέους αγώνες να δούμε την χρήση του; Το πρόβλημα υδροδότησης και άρδευσης; Την έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού;

Ένα έχω να σας πω ως επίλογο.
Ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην χώρα.
Όποιος έχει προτάσεις και όραμα. Όποιος ονειρεύεται. Όποιος θέλει  να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κοινωνία, Τον τρώει η μαρμάγκα των τοπικών σκοπιμοτήτων. Όλα για την εξουσία

Πάγιες ανάγκες και διαρκείς. Φαινόμενο Γκρέκο. Και στην τελική υπάρχει η Καραθώνα

Δεν ξέρω, βρε παιδί μου, πως στο καλό τα  καταφέρνω και τα βλέπω όλα ανάποδα, ανεστραμμένα και αιρετικά; Αντίθετα απ΄ότι τα βλέπουν και τα κρίνουν όλοι οι άλλοι
Όλοι διαχρονικά υποστηρίζουν το Ελληνικό φαινόμενο με τους  άμοιρους που μπαίνουν στους Δήμους όχι με τις κανονικές διαδικασίες, αλλά με το σύστημα των πεντάμηνων και οχτάμηνων συμβάσεων που μετά ανανεώνονται για άλλο ένα πεντάμηνο ή οχτάμηνο και ακολούθως για ακόμα ένα και στο τέλος οι πάντες απ΄ άκρη σ΄ άκρη υποστηρίζουν το δικαίωμα των κατ΄επανάληψη πενταμηνιτών και οχταμηνιτών να παραμείνουν εσαεί και μέχρι τη συνταξιοδότησή τους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ως καλύπτοντες παγίας και διαρκείς ανάγκας. Ανάγκας και θεοί πείθονται. Εδώ πριν μερικά έτη προσπάθησαν να μονιμοποιήσουν και τους σταζιέρς. Τους θυμάστε αυτούς; Όλοι, μα όλοι τους, βρήκαν την τρύπα και μπήκαν στο Δημόσιο με σημειωματάκια των γαλάζιων βουλευτών. Ελάτε τώρα. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Έτσι έγινε αγαπητά μου νεοδημοκρατάκια, αλλά και πασόκια και συριζάκια που παρεισφρήσατε στις γαλάζιες λίστες. Και μετά όλοι μαζί αγωνίσθηκαν τότε να μονιμοποιηθούν χρησιμοποιώντας την Γκρέκα επιχειρηματολογία. Πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Και μετά κάποιοι από αυτούς που καλύπτουν αυτάς τα παγίας ανάγκας σε έναν τομέα μετατίθενται σε άλλη υπηρεσία σε γραφεία, όπου στριμώχνονται οι υπάλληλοι προκειμένου να βρουν θέσεις πίσω από υπολογιστές.
Και ουδείς το κατακρίνει το Ελληνικό φαινόμενο.

Ξεκίνησε  το φαινόμενο εκείνες της αλήστου μνήμης εποχές της πασοκικής παντοδυναμίας. Τους πήρε από το χεράκι όλους αυτούς αδιακρίτως και σωρηδόν ο Υπουργός του Καραμανλή του μη κανονικού και τους έκανε αορίστου χρόνου. Και ήλθαν οι σημερινοί και αντί να καταδικάσουν τις λογικές αυτές τον προβίβασαν τον Υπουργό αυτό σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και συνέχισαν οι σημερινοί το ίδιο βιολί και το ίδιο βιολάκι, παρά την Συνταγματική επιταγή που προσπάθησε να βάλει ένα φραγμό στο Γκρέκο φαινόμενο.
Είτε στην αντιπολίτευση βρίσκονται  είτε στην κυβέρνηση το μότο είναι ίδιο. Παγίωση και διάρκεια στο διηνεκές της καθεστηκυίας λογικής της εκ του παραθύρου εισδοχής

Πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην υπηρεσία αποκομιδής των σκουπιδιών. "ΠΑΓΙΕΣ". "ΔΙΑΡΚΕΙΣ". Μόνον εγώ θεωρώ  εξαιρετικά αντιδραστική όλη αυτήν την φρασεολογία και λογική;
Μόνον εγώ σε αυτήν χώρα το βλέπω ανάποδα;
Ότι όλοι οι άνθρωποι που συλλέγουν τα απορρίμματά μας δεν μπορεί να καλύπτουν πάγιες ανάγκες;
Μόνον εγώ  ισχυρίζομαι ότι η προοδευτική λογική στον τομέα αυτό συνεπάγεται την δραστικότατη μείωση των ανθρώπων που ασχολούνται στην αποκομιδή;

Ιδού τι λέω.

Η προοδευτική λύση είναι να μειώσουμε τον όγκο των σκουπιδιών.
Να καταναλώνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην δημιουργούμε μεγάλο όγκο σκουπιδιών.
Να τελειώσουμε με τις πλαστικές συσκευασίες, τους σεγκαφρέντους σε πλαστικά
Να  αρχίσουμε επιτέλους να ανακυκλώνουμε στην πηγή
Να τοποθετήσουμε βυθιζόμενους μεγάλους αεροστεγείς κάδους απορριμμάτων με τσιπάκια που θα ειδοποιούν το πότε θα πρέπει το συνεργείο να έλθει να τους αδειάσει.
Να πληρώνουν τα νοικοκυριά δημοτικά τέλη όχι παγίως ή με τα τετραγωνικά μέτρα της οικίας τους, αλλά με τον όγκο των απορριμμάτων που παράγουν. Εκεί να δείτε τι θα συμβεί και πως θα καλυτερέψει η απαράδεκτη κατάσταση.
Να υπάρξει δίκτυο διάθεσης περισσευούμενων  γευμάτων κυρίως από εστιατόρια για την κάλυψη αναγκών φτωχών οικογενειών.

Όλα αυτά τα ανάποδα που εγώ προτείνω γίνονται σήμερα σε άλλες χώρες. Δεν τα έχω βγάλει από το μυαλό μου. Κάποια από αυτά γίνονται και στην Ελλάδα.

Αυτές οι συγκεκριμένες δράσεις θα καταστήσουν αναγκαία την δραστική μείωση του προσωπικού που προσλαμβάνεται για να μαζέψει όλα αυτά που εμείς θέλουμε μετά βδελυγμίας να διώξουμε από το σπίτι μας.
Ετσι θα  γίνεται η αποκομιδή μια φορά την εβδομάδα,. Οχι κάθε μέρα ή δις ημερησίως. Και το προσωπικό στον τομέα αυτό θα πρέπει να μειωθεί δραστικά

Ποιες πάγιες και διαρκείς ανάγκες επομένως. Μόνον οι αντιδραστικοί Πασόκοι και όσοι ακολουθούν το πασοκικό μοντέλο και οι οπαδοί του Πάκη, δηλαδή όλοι πλην εμού τα ισχυρίζονται αυτά.

Εγώ ισχυρίζομαι ότι όλος αυτός ο κόσμος που μαζεύει τα απορρίμματά μας και πολλοί άλλοι ακόμα θα πρέπει να βρουν εργασία σε τομείς πράσινης οικονομίας. Στην ανακύκλωση των απορριμμάτων, στην κομποστοποίηση. Στην εμπορία των ανακυκλούμενων υλικών. Σε εργοστάσια βιοαερίου, τηλεθέρμανσης και πως τα λένε όλα αυτά οι επαΐοντες. Σε ένα νησί της Ελλάδας ήδη η ενέργεια που καταναλώνεται είναι όλη από ανανεώσιμες πηγές. Και βρίσκουν εργασία εκεί οι άνθρωποι. Και δημιουργούνται οικονομίες κλίμακας και εισοδήματα τόσον για τον Δήμο, όσον και για τους πολίτες. Και οι Δήμοι με τις οικονομίες που θα κάνουν και τα έσοδα που θα έχουν, θα μπορούν και θα πρέπει να πραγματοποιούν δράσεις, πολιτισμού, αθλητισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης. Και έτσι στους τομείς αυτούς θα μπορούν να απασχολούνται οι άνθρωποι. Όχι για να συλλέγουν τα σκουπίδια μας. Και να θεωρούμε προοδευτικό να τους μονιμοποιούμε σε τέτοιες θέσεις.
Αυτές είναι λύσεις. Οχι Πάκης και πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Μόνον ο ήλιος και οι άνεμοι παγίως παράγουν ενέργεια. Μέχρι να σβήσει και αυτός. Αλλά μέχρι τότε  θα ζουν τα δισέγγονά μου. Για τα τρισέγγονά μου, εντάξει. Και για αυτά ενδιαφέρομαι λίγο.

Και επειδή υπάρχουμε κάποιοι σε αυτή την πόλη που διαλέγουμε τα υλικά και τα ρίχνουμε στους μπλε κάδους φύρδην μίγδην χαρτιά, αλουμίνια, πλαστικά, γυαλιά (άλλο ένα Ελληνικό φαινόμενο αυτό, αντί για ανακύκλωση στην πηγή να  μας οδηγούν στην εύκολη λύση του ανακατέματος), επειδή λοιπόν αυτό γίνεται μήπως κάποιοι, κάποια στιγμή μπορούν να μας πληροφορήσουν ποιος είναι ο όγκος των σκουπιδιών που πάει στην χωματερή της Καραθώνας και ποια ποσότητα επακριβώς πηγαίνει για ανακύκλωση; Και τελικά μπορεί κάποιος να μας πει ποιο είναι το επακριβές ποσό που εξοικονόμησε ο Δήμος από την ανακύκλωση που πραγματοποιούν οι πολίτες; Ετσι για να μην νοιώθουμε Βέγγοι που τρέχουμε να βρούμε μπλε κάδο. Για να νοιώσουμε και κάποια δικαίωση βρε αδελφέ για την προσπάθεια.
Όμως μέχρι τώρα ουδείς ενημερώνει. Μας γράφουν κανονικά. Μας φτύνουν και εμείς νομίζουμε ότι βρέχει.
Και πολλοί αμφιβάλλουν αν πράγματι τα υλικά που εμείς διαλέγουμε όντως πάνε στην ανακύκλωση. Δικαίως αμφισβητούν διότι ουδείς έχει δώσει συγκεκριμένα στοιχεία και νούμερα
Πάντως ένα είναι βέβαιο. Ένας τεράστιος όγκος σκουπιδιών καταλήγει στην Καραθώνα.
Συνεχίστε να τους δοξάζετε.