Τραίνο στην Αργολίδα και το σύνδρομο Μόνικας

Φωνασκούσαν, ύβριζαν, εμούντζωναν, αποκαλούσαν ξεπούλημα και σκάνδαλο οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση που έγινε στο παρελθόν αλλά την  έκαναν κυριολεχτικά γαργάρα μπεταντίν  την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς. Και όμως ή ιδιωτικοποίηση αυτή ήταν το αποκορύφωμα της Ελληνικής ξεφτίλας και της πρωτηφορααριστεράς. Δεν ήταν μόνον ότι όλη η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε με τίμημα 45 εκατομμυρίων (λιγότερο απ΄ότι πουλάει η Μπενφίκα τον Μήτρογλου για ένα νέο συμβόλαιο τριών έως πέντε ετών), ενώ τα προηγούμενα έτη γινόταν λόγος για 300 εκατομμύρια και οι σημερινοί κυβερνώντες θεωρούσαν τότε το ποσό αυτό ως σκάνδαλο. Δεν είναι μεγάλο θέμα μόνον ότι το τίμημα που δόθηκε ήταν εξαιρετικά χαμηλό. Είναι και ότι θα μας δώσουν μεν οι Ιταλοί το γλίσχρο τίμημα των σαράντα πέντε εκατομμυρίων όμως θα πάρουν πίσω πενήντα ήδη από το πρώτο έτος και άλλα τριακόσια εκατομμυριάκια μέχρι το 2023. Not a bad deal. Και μας έκαναν μαύρους στο ξύλο και τους πληρώσαμε για το μπερντάκι που φάγαμε.  Όμως δεν είναι και αυτό το μόνο εξοργιστικό, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο. Αυτά τα πενήντα εκατομμύρια ετησίως θα τα δίνει το Ελληνικό Κράτος στην Ιταλική ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για επιδότηση, λέει, των άγονων σιδηροδρομικών δρομολογίων. Όμως άγονες γραμμές θεωρούνται σήμερα όλες. Έτσι οι Ιταλοί θα επιδοτούνται με πενήντα εκατομμύρια για να πηγαίνουν τον κόσμο και τα εμπορεύματα από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, άντε και μέχρι την Πάτρα και την Αλεξανδρούπολη. Καμία πρόνοια δεν υπήρξε για να επιδοτηθούν πραγματικά άγονες γραμμές, όπως το μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου ή άλλα παρακλάδια του κεντρικού σιδηροδρομικού δικτύου. Αυτό το συγκεκριμένο δίκτυο τους παρέδωσαν με αυτό θα παίρνουν τα πενήντα ζεστά το χρόνο και τώρα η μόνη αμυδρή ελπίδα που απομένει είναι να πέσει το κόστος του δρομολογίου Αθήνα-Θεσσαλονίκης, να ανεβούν τα έσοδά του (χλωμότατο) να θεωρηθεί το δρομολόγιο αυτό ως μη άγονο και να αναγκασθούν οι Ιταλοί να προσθέσουν και κάποιες άλλες γραμμές, για να συνεχίσουν να παίρνουν την πενηνταρού. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.


Σιώπησα, φίλοι μου, τις τελευταίες μέρες, προκειμένου η επιτροπή για την έλευση του τραίνου στην Αργολίδα να πράξει, αυτό που θεωρούσε αναγκαίο και χρήσιμο. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είχε γίνει  παλαιότερα σε διάφορες φάσεις του ζητήματος, όταν ελάχιστοι φωνάζαμε και κάποιοι άλλοι περί άλλων ετύρβαζαν και στην κοσμάρα τους ευρίσκοντο ομιλώντας περί νταουλιών. Τότε έπρεπε να είχε γίνει ο αγώνας, ώστε οι Ιταλοί να παραλάβουν σήμερα την ΤΡΑΙΝΟΣΕ με ενεργό το δρομολόγιο Κόρινθος-Ναύπλιο

Έγιναν λοιπόν τις τελευταίες μέρες οι συναντήσεις με τους φορείς, ελήφθησαν  οι δηλώσεις στήριξης του αιτήματος, κατέφτασε ο Ανεξελληνίτης Υφυπουργός, όπως  προανήγγειλαν με κοινή τους δήλωση οι Γκιόλας και Μπόμπου (τι να πω επ΄αυτού; Σύγκρυο), είπε όσα είπε και μάλλον πλέον τα μάθατε τα μαντάτα. Μας τα είπε και ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΣΕ (εννοείται ότι ουδείς από τους συμπαραστεκόμενους φορείς παρευρέθη στη συνάντηση για να πιέσει), έγινε και η εκδήλωση στον εγκαταλελειμμένο χώρο των ΚΤΕΛ (στην Λεωφόρο Αμαλίας. Επομένως μάλλον ολοκληρώθηκαν οι ενέργειες της επιτροπής και τζίφος το αποτέλεσμα. Δικαιούμαι λοιπόν κι εγώ να εκφράσω πλέον την άποψή μου χωρίς να μπορούν να με κατηγορήσουν ότι βάζω προσκόμματα στον υπέρ πάντων αγώνα που τώρα εκ των υστέρων δόθηκε.
Μάζευαν υπογραφές προχθές και έλεγαν ότι το τραίνο είναι στην στροφή και έρχεται. Τώρα που διαπίστωσαν τα αγγούρια λένε ότι ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δίδεται.

Εγώ θα προσέθετα  ότι με την ίδια λογική  η Μόνικα δεν έγινε ερωμένη Ελληνος τινος, διότι ουδείς Ελλην πάλεψε να την αποκτήσει.
Το σύνδρομο Μόνικας Μπελούτσι, που κατατρώει την χώρα. Βολονταρισμός. Επειδή επιθυμούμε κάτι και επειδή  αποφασίζουμε μεταξύ μας ότι αυτό θα γίνει, θεωρούμε ότι θα το αποκτήσουμε κιόλας μετά βεβαιότητας, ενώ η κατάχτηση της Μόνικας είναι αδύνατη για κάθε Ελληνα πλην εμού, όποιος σκληρός αγώνας και αν δοθεί, όποιο περίτεχνο στρατηγικό καμάκι και αν ξεδιπλωθεί.
Το αποφασίσαμε λοιπόν μεταξύ μας ότι θα διαγράψουμε το χρέος, τα συμφωνήσαμε με το λαό, πιστέψαμε ότι οι αγορές θα χορεύουν στους σκοπούς μας και νομίσαμε ότι αυτό θα γίνει θέλουν δεν θέλουν οι ανάλγητοι ξένοι. Επειδή έτσι θελήσαμε νομίσαμε ότι καταρρέει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Το μυαλό μας και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος
Δεν βάζουμε το κεφαλάκι μας να κάνει κάποιους απλούστατους συλλογισμούς για να αντιληφθούμε ότι η Μόνικα είναι άπιαστο όνειρο για την σχεδόν παμψηφία. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι αγώνες  πρέπει να δίνονται  την κατάλληλη στιγμή και να έχουν αρχή, μέσον και τέλος.

Ας πάμε λοιπόν σε ένα μικρό ιστορικό των επεισοδίων τα τελευταία χρόνια  του σιδηρόδρομου στην Αργολίδα για να αντιληφθούμε ότι τελικά όλα αυτά τα τραίνα  πέρασαν μπροστά μας, χωρίς να πράξουμε το παραμικρό.΄

Ήταν τότε την εποχή της ευδαιμονίας, που δέναμε τα σκυλιά με λουκάνικα, που αποφάσισε η πολιτική ηγεσία με  πρωτεργάτη τον Γιάννη Μανιάτη να κάνει ένα μεγάλο έργο  υποδομής στον μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου. Ο Μανιάτης είναι ο μόνος βουλευτής που είχε ένα σχέδιο για την Αργολίδα, όμως οι περισσότερες επιλογές του ήσαν απόλυτα εσφαλμένες. Αντί λοιπόν με τα χρήματα αυτά να επεκταθεί ο προαστιακός μέχρι το Ναύπλιο, αποφασίσθηκε να γίνει ένα έργο σε  όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου. Ηλίθιο σχέδιο που δεν είχε ελπίδα επιτυχίας. Δεν είναι δυνατόν μέσω του νέου αυτοκινητοδρόμου να φτάνεις στην Καλαμάτα μέσα σε μια ώρα από την Κόρινθο και το τραίνο την ίδια στιγμή μόλις να έχει φτάσει στο Αργος και να το αναμένει ο Αχλαδόκαμπος και όλα τα χωριά. Τι επιτυχία θα μπορούσε να είχε κάτι τέτοιο.  Όμως τότε ουδείς αντέδρασε. Ουδείς σκέφτηκε να προτείνει τον επέκταση του προαστιακού για Ναύπλιο και την παράλληλα με την νέα Εθνικό Οδό χάραξη νέας σιδηροδρομικής γραμμής. Κάποιοι λένε ότι ο προαστιακός μέχρι Ναύπλιο θα κόστιζε εκατό εκατομμύρια ενώ το άχρηστο σχέδιο για την ανακαίνιση όλου του μετρικού δικτύου κόστισε μόνον πενήντα. Εγώ αντιλέγω ότι αποτελεί επιλογή όλων των Κυβερνήσεων το να δίδεται προτεραιότητα στο ΙΧ. Αυτό και τίποτα άλλο

Σπαταλήθηκαν λοιπόν τα χρήματα και το τραίνο μπήκε σε λειτουργία. Όμως  η κοινωνία τότε ουσιαστικά αδιαφόρησε.  Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έκανε το παραμικρό για να ενισχυθεί ο σιδηρόδρομος, καμία ουσιαστική προώθηση των δρομολογίων και βεβαίως η γραμμή μετά το Αργος-Ναύπλιο ήταν εξαιρετικά ζημιογόνος. Τα οικονομικά στοιχεία ήσαν αποκαρδιωτικά και ποτέ δεν έγινε μια μεγάλη καμπάνια και προσπάθεια, έστω οι φοιτητές να πηγαίνουν με το τραίνο, να μπει τραίνο για μαθητικές εκδρομές, να γίνει προώθηση και διαφήμιση στους tour-operators, να... , να.... ,να..... Η κοινωνία αδιαφόρησε. Οι μοναχικοί λύκοι μόνον φώναζαν.

Και μετά από ένα σιδηροδρομικό ατύχημα το δρομολόγιο καταργήθηκε. Ουδείς ενοχλήθηκε. Μόνον οι μοναχικοί λύκοι και πάλι φώναξαν. (εδώ πρέπει να εξαιρέσω τον βουλευτή Κοδέλλα που πράγματι έκανε αγώνα για το τραίνο)

Και μετά από χρόνια ξαναεμφανίσθηκε ο βουλευτής Μανιάτης και υποσχέθηκε ότι εντός 100 ημερών (μετά έγινε έξι μήνες η προθεσμία) θα ξανασφύριζε το τραίνο.  Η αλήθεια είναι ότι ο βουλευτής είχε κάποιο σχεδιασμό να εντάξει το δρομολόγιο στο πρόγραμμα των Υπηρεσιών Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος, ώστε να μπορέσει να επιδοτηθεί. Όμως η κοινωνία έμεινε εκ νέου αδρανής. Ουδείς πλήν των αλυχτώντων πίεζε και έτσι η υπόσχεση έμεινε υπόσχεση. Οι "επαναστάτες" που πίστευαν ότι θα καταχτούσαν την Μπελλούτσι και θα έκαναν τον Σόιμπλε να τρέμει την Ελληνική απειλή, αυτοί που πίστευαν ότι οι ξένοι θα παρακαλούσαν να μας δανείσουν, πίστευαν ότι καλό είναι να μην γίνει πραγματικότητα η Μανιάτικη υπόσχεση, ώστε μετά να έλθουν οι θριαμβευτές καταχτητές της Μόνικας να βάλουν ξανά στις ράγες το τραίνο. Και έτσι αδιαφορούσαν να αγωνισθούν επί του συγκεκριμένου. Αρκούνταν στο να καταγγέλλουν τον βουλευτή ως Γκεσταπίτη και να τον κηρύσσουν ανεπιθύμητο. Αλήθειες λέω. Ας μην κρυβόμαστε. Αλλεπάλληλες ήσαν οι προσπάθειες των διαχειριστών της ομάδας για το τραίνο στην Αργολίδα και η ανταπόκριση ερχόταν μόνον από τους συνήθειες ύποπτους μοναχικούς καβαλάρηδες.

Και κατέλαβαν την εξουσία. Και ουδείς ενδιαφέρθηκε για την έλευση του τραίνου. Και έκανε ερώτηση στη βουλή ο Λυκούδης. Και πήρε απογοητευτική απάντηση από τον "αριστερό" υπουργό. Αλλά ουδείς ενοχλήθηκε και τότε. Και ουδεμία κίνηση έγινε από την κοινωνία. Όλοι περίμεναν το να φέρει ο Βαρουφακιήλ τις μεγάλες επιτυχίες. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Και πλέον σήμερα μας τελείωσε η γενική επανάσταση. Και έτσι είπαμε να ασχοληθούμε με το τραίνο. Όμως πλέον βρισκόμαστε στο τέλος της κρατικής ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Και ήλθε ο Υπουργός και είπε τα απίστευτα. Μίλησε και πρότεινε επιχείρηση κοινωνική για να βάλει μπρος το τραίνο. Για εισιτήριο δέκα ευρώ για να πηγαίνουν οι τουρίστες από το Ναύπλιο στα Φίχτια (και από εκεί ποδαράτοι στις Μυκήνες). Για μεταφορά κρασιών!!!! Να φορτώνονται τα κρασιά στο οινοποιείο σε φορτηγό, να μεταφέρονται στο σταθμό του Αργους, να φορτώνονται στο τραίνο, να ξεφορτωνονται στην Κόρινθο, να φορτώνονται στον προαστιακό (πως μπορεί αυτό να γίνει;), να ξεφορτώνονται στην Αθήνα, να φορτώνονται στο τραίνο που θα πηγαίνει στο Βορρά. Και όμως τις είπαν οι αρμόδιοι αυτές τις παλαβομάρες.

Επιμύθιον. Υπάρχει ελπίς; Υπάρχει μόνον εφόσον η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Περιφέρεια ενεργοποιηθούν, προσφέρουν συγκεκριμένη βοήθεια ώστε να πεισθούν οι Ιταλοί να βάλουν μπρος το δρομολόγιο εφ΄όσον ενταχθεί στο πρόγραμμα  των άγονων γραμμών  ή στο πρόγραμμα των Υπηρεσιών Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος, εάν και εφόσον προηγουμένως απενταχτεί το Αθήνα - Θεσσαλονίκη (άκου εκεί άγονη γραμμή το Αθήνα-Θεσσαλονίκη και να τα παίρνουν οι Ιταλοί για το δρομολόγιο αυτό)
Πλέον το κράτος μετά το σκανδαλώδες ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από την πρωτηφορααριστερά είναι ξεπουπουλιασμένο. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει σχετικά με το τραίνο στην Αργολίδα. Το πεπόνι και το μαχαίρι το έχουν πλέον οι Ιταλοί. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας
Το 2019 μια άλλη δημοτική αρχή ίσως να μπορεί να λάβει κάποιες πρωτοβουλίες μπας και φανεί κάποιο αμυδρό φως.

Οι ευθύνες ανήκουν στην κοινωνία, φίλοι μου. Και πάντοτε αυτό συμβαίνει. Και τους πολιτικούς που ξεπουλούν ή σχεδιάζουν εσφαλμένα ή βάζουν λάθος προτεραιότητες εμείς τους ψηφίζουμε, αφού πρώτα χοντροτσιμπάμε  και φανατιζόμαστε με τα καθρεφτάκια, τα γλυκάκια και τα μεγάλα λόγια.