Υπάρχει άραγε κάποιος που αγαπάει τον Πανναυπλιακό που να μην έχει αντιληφθεί ότι πάνω στο πτώμα του επιχειρούνται πολιτικά παιχνίδια ένθεν, κακείθεν και παρακείθεν;
Ειλικρινά πιστεύουμε ότι η ομάδα θα πάρει μπρος με έναν αυτόματο τρόπο, όταν απομακρυνθεί η σημερινή διοίκηση που πράγματι ήταν πολύ κακή;
Μήπως τα προβλήματα του Συλλόγου ξεπερνούν όλες τις διοικήσεις του Πανναυπλιακού όλων των ετών;. Μήπως το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι που διοίκησαν αλλά οι παθογένειες που χρόνια τώρα υπάρχουν;
Μήπως οι γκρίνιες και οι αντιπαραθέσεις, που έρχονται από παλαιά, έχουν απομακρύνει τους φιλάθλους. Μήπως η λειτουργία αυτή καθαυτή των σωματείων είναι αποτρεπτικός παράγοντας για να ενεργοποιηθεί η κοινωνία;
"Fuck you. I am Millwall". Αυτό φώναξε στους τρεις τρομοκράτες, που μαχαίρωναν αδιακρίτως τον κόσμο στο Λονδίνο, ο άγνωστος σε όλους τους Ελληνες Roy Larner και όρμησε πάνω τους με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στους αθώους ανθρώπους μιας pub να απομακρυνθούν και να σωθούν. Ο ίδιος δέχθηκε μαχαιριές και οδηγήθηκε στην εντατική. Φαίνεται ότι ο ήρωας αυτός οπαδός της Μιλγουολ ευτυχώς θα επιζήσει.
Όμως ποια είναι η ποδοσφαιρική ομάδα Μίλγουολ Ρόβερς; Την έχετε ακουστά; Είναι μια ομάδα με μεγάλη ιστορία με έδρα το Ανατολικό Λονδίνο. Ήταν η μεγάλη αντίπαλος της άλλης σπουδαίας ομάδας του Ανατολικού Λονδίνου, της Γουέστ Χαμ (αυτής που εγώ υποστηρίζω). Ιδρύθηκε η Μιλγουολ το 1885 από εργαζόμενους στο λιμάνι του Λονδίνου στον Τάμεση. Το όνειρο κάθε fan της Millwall είναι να ανέβουν τις κατηγορίες για να αντιμετωπίσουν την μεγάλη αντίπαλό τους. Γεμίζουν το γήπεδό τους, το DEN, κάθε Κυριακή με την προσδοκία ότι θα παίξουν κάποτε και αυτοί στα μεγάλα σαλόνια. Αλλά και να μην ανέβουν και πάλι την αγαπούν την ομάδα τους και ευχαριστιούνται το παιχνίδι. Άλλωστε το ποδόσφαιρο ένα παιχνίδι είναι μόνο και τίποτα άλλο. Και είναι χιλιάδες οι οπαδοί της Μιλγουολ, που την παρακολουθούν στην τρίτη και την τέταρτη εθνική της Αγλίας. Εφέτος λοιπόν έπαιξαν τον τελικό στο Γουέμπλεϊ για το ποιος θα ανέβει στην Premiership (ουσιαστικά στην δεύτερη εθνική κατηγορία). Και μαζεύτηκαν 40.000 οπαδοί της Millwall. Και τα κατάφεραν. Και πανηγύρισαν οι οπαδοί της ομάδας. Αλλά το παράκαναν, αφού κάποιοι από αυτούς μπήκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο μετά την μεγάλη επιτυχία τους. Κάτι που θεωρήθηκε πολύ μεγάλο αμάρτημα. Αυτό δηλαδή που συχνά-πυκνά συμβαίνει στα Ελληνικά γήπεδα και ουδείς ιδρώνει.
Δέκα χιλιάδες και δέκα πέντε χιλιάδες φιλάθλους μαζεύει η Μιλγουολ σε αυτές τις χαμηλές κατηγορίες κάθε Κυριακή. Το εισιτήριο διαρκείας κοστίζει 412 λίρες. Και τα πληρώνουν αυτά τα χρήματα οι φίλαθλοι της ομάδας. Μπορεί δηλαδή η ομάδα να μαζέψει τέσσερα εκατομμύρια μόνον από τα εισιτήρια διαρκείας. Βάλτε και όλα τα άλλα έσοδα από διαφημίσεις, τηλεοπτικές μεταδόσεις, πωλήσεις αθλητικών ειδών, μισθώματα στο γήπεδο. Μόνον θλίψη για το Ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες της Πρώτης Εθνικής προκαλούν αυτά τα νούμερα. 168 εισιτήρια κόπηκαν σε έναν αγώνα της Κέρκυρας με τον Λεβαδειακό. Αλλά και στη Λιβαδειά κόπηκαν 198 εισιτήρια στον αγώνα με τον Ηρακλή!! Και πριν από κάποια χρόνια όταν στην πρώτη Εθνική ήταν η ομάδα του κατάμαυρου, λόγω σκουπιδιών, χρήματος, ο Ακράτητος, κόπηκαν 26 εισιτήρια στον αγώνα με την Ξάνθη. Αλλά και η μεγάλη ομάδα του Παναθηναϊκού έκοψε φέτος κατά μέσο όρο επτάμισι χιλιάδες εισιτήρια ανά αγώνα, λιγότερα από την Μίλγουολ της τρίτης Εθνικής.
Η Μίλγουολ, φίλοι μου, δεν πρόκειται ποτέ να χαθεί έστω και αν παίζει στις χαμηλές κατηγορίες. Και οι φίλαθλοι θα συνεχίσουν να χαίρονται το ποδόσφαιρο, τραγουδώντας για την ομάδα τους στο DEN.
Ενώ εμείς νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Και ότι αγαπάμε το ποδόσφαιρο και τις ομάδες μας. Χάλια και Θλίψη.
Στις άλλες χώρες, είναι αυτονόητο, ότι υπάρχει πλήρης οικονομικός έλεγχος, ενώ εδώ ζούμε στην αδιαφάνεια των ΠΑΕ και ΚΑΕ αλλά και στον μαγικό κόσμο των διαφόρων σωματείων που ασχολούνται με τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και με διάφορα άλλα.
Ογδόντα, λέει, μέλη έχει ο Πανναυπλιακός και μετά τη συγχώνευση με το Παναρίτι δεν υπάρχει πλέον Αναπλιώτης μέλος της ομάδας. Και η συνέλευση που ανέδειξε την τελευταία διοίκηση έγινε, λέει, σε ένα καφενείο.
Και ποιος ελέγχει τα οικονομικά του Πανναυπλιακού;
Υπάρχει εξελεγκτική επιτροπή; Της έχουν τεθεί υπόψη τα οικονομικά στοιχεία για να τα ελέγξει;
Υπάρχουν καταστατικές διαδικασίες που να ακολουθούνται;
Και σε αντιπαράθεση με την διοίκηση "του καφενείου" συνήλθαν με προτροπή του Δημάρχου οι φίλαθλοι της ομάδας για να δουν τι θα κάνουν για να ξεπλύνουμε την ντροπή.
Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι μαζεύτηκαν στη συγκέντρωση αγαπούν την ομάδα, μηδενός εξαιρουμένου.
Δεν βρέθηκε όμως κάποιος που να θέσει το ουσιαστικό θέμα.
Και το ουσιαστικό θέμα δεν είναι η σημερινή χείριστη διοίκηση, ούτε βέβαια και οι προηγούμενες διοικήσεις. Το θέμα είναι ότι επί χρόνια δεν υπάρχει σωματείο με διαδικασίες και ελέγχους. Σωματείο που να έχει ενεργά απλά μέλη που να συμμετέχουν και να ελέγχουν.
Μαζευόντουσαν καμιά δεκαριά σε ένα καφενείο και αποφάσιζαν για την διοίκηση. Δεν υπήρχε διάλογος, ζύμωση, συζήτηση, εθελοντισμός, απολογισμός των προηγούμενων διοικήσεων, μητρώο μελών, τακτοποιημένα οικονομικά μέλη που να δικαιούνται να ψηφίζουν και να ψηφίζονται. Χρόνια τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνον σε μερικές χρονικές περιόδους με πρωτοβουλία πέντε- δέκα ενεργών εξαιρετικών φιλάθλων κινητοποιήθηκαν οι Πανναυπλιακοί. Και μόνον τότε υπήρχαν κάποιες φωτεινές στιγμές στην πορεία της ομάδας τα τελευταία χρόνια
Και από τη στιγμή που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ο επενδυτής που θα βάλει χρήματα στον Πανναυπλιακό η λύση είναι μόνο μία. Ένα ζωντανό σωματείο με εκατοντάδες μέλη, που θα πληρώνουν το πεντάευρό τους και που θα αποφασίζουν το ποιος έχει την όρεξη να διοικήσει. Όλα τα άλλα μου φαίνονται αλυσιτελή και θα οδηγήσουν σε μία από τα ίδια. Δεν ξέρω αν γίνεται και αν υπάρχει διάθεση, αλλά είναι η μόνη λύση. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Και για να προχωρήσει αυτό, πρέπει να αφήσουμε πίσω τις γκρίνιες, τις αλληλοπροσβολές, τους ατομικισμούς.
Δημιουργήθηκε λοιπόν μία επιτροπή που παρέλαβε ένα ψήφισμα που είχε συνταχθεί στο Δημαρχείο και που έλεγε στην τωρινή διοίκηση "στα τσακίδια". Πιθανόν αυτό να συμβεί. Και μετά; Ποιος θα αναλάβει; Και με ποιες καταστατικές διαδικασίες; Και πόθεν προκύπτει ότι αυτοί οι νέοι διοικούντες που θα αναλάβουν, θα τα κάνουν πολύ καλύτερα από τους προπροηγούμενους ή από τους προπροπροηγούμενους;
Ακούστε. Καλή ήταν η ενέργεια του Δημάρχου να μαζέψει τους φιλάθλους, αλλά η πρότασή του να δημιουργηθεί μία επιτροπή των καλών για να διώξουν τους κακούς δεν βοηθάει στην επίλυση του βαθέος προβλήματος της ομάδας. Αυτό που έπρεπε να γίνει είναι να προκληθεί μια πανστρατιά της πόλης ολάκερης, ώστε να γραφούν πεντακόσια μέλη στον Πανναυπλιακό, εφόσον αυτό είναι δυνατόν, που μέσα από καταστατικές διαδικασίες θα αποφασίσουν το μέλλον της ομάδας. Και αν οι σημερινοί διοικούντες δεν θέλουν να αφήσουν τις καρέκλες τους, ας γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον του Πανναυπλιακού.
Η λειτουργία των σωματείων αθλητικών, πολιτιστικών, περιβαλλοντικών είναι τεράστιο πρόβλημα.
Όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με διοίκηση κάποιου Σωματείου το γνωρίζουν αυτό.
"Ελα μωρέ τώρα, έτσι γίνεται σε όλα τα σωματεία". Η μόνιμος επωδός της αδράνειας.
Όμως οι Σύλλογοι μπορεί να έχουν έσοδα από ακαδημίες και μαζικό αθλητισμό. Έσοδα από ακίνητη περιουσία. Κάποιες λίγες πλέον επιχορηγήσεις. Μπορεί να απασχολούν εργαζόμενους. Πολλές φορές εργασία ανασφάλιστη. Γνωστά πράγματα αυτά.
Και διαδικασίες ανοιχτές στα σωματεία δεν υπάρχουν.
Ο οικονομικός έλεγχος είναι ανύπαρκτος.
Να θυμηθώ εγώ σε πόσα σωματεία είμαι μέλος;
Κατ΄αρχήν θέλησα να γίνω μέλος σε ένα αθλητικό σωματείο, αλλά μου το αρνήθηκαν. Το μαχαίρι και το πεπόνι το είχε τότε τοπικός πολιτικοαθλητικός παράγων.
Ήμουν ιδρυτικό μέλος άλλου σωματείου. Ποτέ δεν κλήθηκα σε Γενική συνέλευση. Και άλλα ιδρυτικά μέλη δεν κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε διαδικασίες. Και σήμερα αυτό το σωματείο δεν υπάρχει πλέον. Συγχωνεύθηκε με άλλο; Διαλύθηκε; Πως έγιναν όλα αυτά; Πάντως τη γνώμη μου δεν την είπα και δεν ψήφισα. Εξαιρετικά πράγματα.
Είμαι μέλος και άλλου αθλητικού σωματείου. Και δεν είμαι μόνον μέλος, αλλά έχω εκλεγεί, απ΄ ότι πληροφορήθηκα και μέλος της εξελεγκτικής του επιτροπής. Ηδη πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η, σύμφωνα με το καταστατικό, θητεία του ΔΣ, αλλά ουδόλως μου έχουν θέσει υπόψη τα οικονομικά στοιχεία για να τα ελέγξω και να υπογράψω. Ευθύνη και δική μου που δεν τα έχω ζητήσει. Και δεν έχει γίνει Συνέλευση κατά την διάρκεια των δύο αυτών ετών. Αλλά και στα περισσότερα άλλα σωματεία δεν γίνονται τέτοιες διαδικασίες.
Είμαι και μέλος ενός πολιτιστικού σωματείου. Έγινα μέλος, αλλά δεν με άφησαν να ψηφίσω διότι δεν είχε συμπληρωθώ ο αναγκαίος χρόνος από την εγγραφή, σύμφωνα με το Καταστατικό. Και καλά έκαναν. Όμως το Καταστατικό, προφανώς λέει ότι πρέπει να γίνεται μία συνέλευση ανά έτος για να ακουσθούν τα μέλη. Εγώ συνεχίζω να δίνω τη συνδρομή μου και αναμένω την Γενική Συνέλευση στο τέλος της θητείας του παρόντος συμβουλίου.
Είμαι ιδρυτικό μέλος και ενός άλλου πολιτιστικού σωματείου. Και αυτό λίγο πολύ από τα ίδια.
Και πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι τα δύο αυτά πολιτιστικά σωματεία είναι, απ΄ όσο γνωρίζω, οι καλύτερες περιπτώσεις σωματείων με ενεργά μέλη με κάποιες από τις καταστατικές διαδικασίες να τηρούνται.
Και επανερχόμενος στο θέμα Πανναυπλιακός, απορώ πως θα γίνει η αλλαγή της διοίκησης και θα αναλάβουν τη ηνία άτομα που τώρα δεν είναι μέλη.
Μάλλον θα γίνει αυτό που γίνεται μέχρι τώρα, αφού και οι σημερινοί διοικούντες δεν πρέπει να είναι μέλη.
"Ελα μωρέ τώρα...."
Και το μπάχαλο συνεχίζεται.
Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε μια τάξη. Με το μπάχαλο ο κατήφορος δεν σταματά.
Ντουγρού στην κατηφόρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου