Ο Υδραίος στρατηγός, οι βαμβακώνες της Θεσσαλίας και η μικρή βοτσαλώδης παραλία του Σαρωνικού

"στρατηγέ
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας Υδραίος;"
Ένα δυνατό ποίημα, αποκτά τη δικιά του πορεία στις ψυχές των ανθρώπων, αφού ο κάθε αναγνώστης εισπράττει του στίχους και τα νοήματα του ποιητή ανάλογα με τις δικές του ξεχωριστές ευαισθησίες. Αν τα πάντα ήσαν δεδομένα και απλά, τότε δεν θα μιλούσαμε για ποίηση αλλά για ξύλινο λόγο της παραδοσιακής και μη αριστεράς.
Ως Υδραίο στρατηγό τον φαντάστηκε τον Γιώργο Παπανδρέου, στα δικά του μάτια ο Ευάγγελος και μαζί και οι Ευαγγελιστές του. Και θεώρησε ότι ένας Υδραίος στρατηγός είναι κάτι παράταιρο να εμφανισθεί στους βαμβακώνες του Θεσσαλικού κάμπου.
Βουρλίζομαι..... 
Κάπως διαφορετικά ερμηνεύω εγώ τους στίχους του Εγγονόπουλου. Τί γυρεύει λοιπόν ο Υδραίος στρατηγός στη Λάρισα; Είναι έξω από τα νερά του; Πρέπει να είναι περιχαρακωμένος στο νησί του; Μήπως καλώς κάνει και βρίσκεται στον κάμπο, ζητώντας κάτι πιο μεγάλο, πιο οικουμενικό, πληρέστερη ελευθερία, συνεργασίες και όχι αποκλεισμούς;
Για τον Μπολιβάρ μιλάει ο ποιητής ωρέ Ευάγγελε. Και για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και το Ρήγα Φεραίο. Δεν αναφέρεται στους αυλικούς κομματάρχες σου. Ούτε σε αρχηγούς της νεολαίας σου. 
Να ανοίξουμε βρε τους ορίζοντες μας προτρέπει ο Νίκος Εγγονόπουλος.
Και να ορώμεν από ψηλά από την κορυφή του βουνού της Υδρας, και τη Μονεμβασιά και την Θήβα.
Συναδέλφωση θέλει των λαών και της Κολομβίας και της Ουρουγουάης, όπως προσδοκούσε λίγο πριν τον Μπολιβάρ για τους Βαλκάνιους και ο Ρήγας, . 
"Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!
Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!
Κράζω τ’ όνομα σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου `Υδρας.
Από `δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι `κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι, ω Μπολιβάρ!
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γουατεμάλα, της Νικαράουγα, της Οντούρας, της
Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της
Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμα και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην
πέτρα, όπου νά `ρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν. 

Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω ― έτσι είτανε, λεν, ο 

Μπολιβάρ ― και παρακολουθώ

Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου,

Μπολιβάρ, γιατί ώς νάρθης η Νότια Αμερική 

ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.

Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει 

την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη!

Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου.

Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,

Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκκαλιά σου.

Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν

τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,

Ο πλούτος της Αργεντινής.

Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ."

Αχ Μοντεβιδέο δεν θα σε επισκεφθώ  ποτέ (δικό μου ήταν αυτό).

"Μπολιβάρ! Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί,

Του Αντωνίου Οικονόμου ― που τόσο άδικα τον σφάξαν ― 

και του Πασβαντζόγλου αδελφός,

Τ’ όνειρο του μεγάλου Μαξιμιλιανού ντε Ρομπεσπιέρ 

ξαναζεί στο μέτωπό σου.

Είσαι ο ελευθερωτής της Νότιας Αμερικής.

Δεν ξέρω ποια συγγένεια σε συνέδεε, αν είτανε απόγονός σου 

ο άλλος μεγάλος Αμερικανός, από το Μοντεβίντεο αυτός,

Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι ο γυιος σου."

Μόνον ένας κομματικός  ινστρούχτορας που έχει αγκαλιάσει την καρέκλα του θα είχε πρόβλημα με τον Υδραίο στρατηγό που μίλησε  στην παρουσίαση ενός βιβλίου στην αίθουσα του διπρόσωπου Ρωμαίου θεού των ενάρξεων και των μεταβάσεων, του φύλακα των Εισόδων και Εξόδων.

Πρόβλημα θα υπήρχε εάν ο "Υδραίος στρατηγός" παρέμενε θεόκλειστος στους κομματικούς προθαλάμους και ατένιζε τα λίγα βότσαλα της μικρής  παραλίας του Σαρωνικού και όχι ως εκεί μακρυά στο Σαντιάγκο, την Ασουνσιόν, τη Λίμα, τον Άγιο Δομήνικο.
Εάν ήθελε να είναι υποψήφιος με ψευδεπίγραφα δένδρα της Αθηνάς, και παράλληλα να έμπαινε και στην τοπική  στρούγκα μαζί με ακραίους λαϊκιστές, έχοντας και τον τίτλο του αρχηγού της Ευαγγελικής νεολαίας.
Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να στέκουν λογικά και στην ψυχή των πολιτών οι στίχοι που απήγγειλε ο Ευάγγελος, έτσι όπως αυτός τους εννοεί. 
Μήπως όμως τελικά όλοι αυτοί οι μη ατενίζοντας στον ορίζοντα Υδραίοι που βαριούνται να σκαρφαλώσουν μέχρι την κορυφή του Ερε (λέξη που στα Αρβανίτικα σημαίνει αέρας), μόνον αυτοί έχουν απόλυτη σχέση με τους χαμοβλεπούντες καμπίσιους ομολόγους τους;