Ο Υδραίος στρατηγός, οι βαμβακώνες της Θεσσαλίας και η μικρή βοτσαλώδης παραλία του Σαρωνικού

"στρατηγέ
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας Υδραίος;"
Ένα δυνατό ποίημα, αποκτά τη δικιά του πορεία στις ψυχές των ανθρώπων, αφού ο κάθε αναγνώστης εισπράττει του στίχους και τα νοήματα του ποιητή ανάλογα με τις δικές του ξεχωριστές ευαισθησίες. Αν τα πάντα ήσαν δεδομένα και απλά, τότε δεν θα μιλούσαμε για ποίηση αλλά για ξύλινο λόγο της παραδοσιακής και μη αριστεράς.
Ως Υδραίο στρατηγό τον φαντάστηκε τον Γιώργο Παπανδρέου, στα δικά του μάτια ο Ευάγγελος και μαζί και οι Ευαγγελιστές του. Και θεώρησε ότι ένας Υδραίος στρατηγός είναι κάτι παράταιρο να εμφανισθεί στους βαμβακώνες του Θεσσαλικού κάμπου.
Βουρλίζομαι..... 
Κάπως διαφορετικά ερμηνεύω εγώ τους στίχους του Εγγονόπουλου. Τί γυρεύει λοιπόν ο Υδραίος στρατηγός στη Λάρισα; Είναι έξω από τα νερά του; Πρέπει να είναι περιχαρακωμένος στο νησί του; Μήπως καλώς κάνει και βρίσκεται στον κάμπο, ζητώντας κάτι πιο μεγάλο, πιο οικουμενικό, πληρέστερη ελευθερία, συνεργασίες και όχι αποκλεισμούς;
Για τον Μπολιβάρ μιλάει ο ποιητής ωρέ Ευάγγελε. Και για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και το Ρήγα Φεραίο. Δεν αναφέρεται στους αυλικούς κομματάρχες σου. Ούτε σε αρχηγούς της νεολαίας σου. 
Να ανοίξουμε βρε τους ορίζοντες μας προτρέπει ο Νίκος Εγγονόπουλος.
Και να ορώμεν από ψηλά από την κορυφή του βουνού της Υδρας, και τη Μονεμβασιά και την Θήβα.
Συναδέλφωση θέλει των λαών και της Κολομβίας και της Ουρουγουάης, όπως προσδοκούσε λίγο πριν τον Μπολιβάρ για τους Βαλκάνιους και ο Ρήγας, . 
"Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!
Μπολιβάρ! Μπολιβάρ! Μπολιβάρ!
Κράζω τ’ όνομα σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου `Υδρας.
Από `δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι `κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι, ω Μπολιβάρ!
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γουατεμάλα, της Νικαράουγα, της Οντούρας, της
Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της
Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμα και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην
πέτρα, όπου νά `ρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν. 

Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω ― έτσι είτανε, λεν, ο 

Μπολιβάρ ― και παρακολουθώ

Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου,

Μπολιβάρ, γιατί ώς νάρθης η Νότια Αμερική 

ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.

Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει 

την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη!

Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου.

Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,

Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκκαλιά σου.

Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν

τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,

Ο πλούτος της Αργεντινής.

Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ."

Αχ Μοντεβιδέο δεν θα σε επισκεφθώ  ποτέ (δικό μου ήταν αυτό).

"Μπολιβάρ! Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί,

Του Αντωνίου Οικονόμου ― που τόσο άδικα τον σφάξαν ― 

και του Πασβαντζόγλου αδελφός,

Τ’ όνειρο του μεγάλου Μαξιμιλιανού ντε Ρομπεσπιέρ 

ξαναζεί στο μέτωπό σου.

Είσαι ο ελευθερωτής της Νότιας Αμερικής.

Δεν ξέρω ποια συγγένεια σε συνέδεε, αν είτανε απόγονός σου 

ο άλλος μεγάλος Αμερικανός, από το Μοντεβίντεο αυτός,

Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι ο γυιος σου."

Μόνον ένας κομματικός  ινστρούχτορας που έχει αγκαλιάσει την καρέκλα του θα είχε πρόβλημα με τον Υδραίο στρατηγό που μίλησε  στην παρουσίαση ενός βιβλίου στην αίθουσα του διπρόσωπου Ρωμαίου θεού των ενάρξεων και των μεταβάσεων, του φύλακα των Εισόδων και Εξόδων.

Πρόβλημα θα υπήρχε εάν ο "Υδραίος στρατηγός" παρέμενε θεόκλειστος στους κομματικούς προθαλάμους και ατένιζε τα λίγα βότσαλα της μικρής  παραλίας του Σαρωνικού και όχι ως εκεί μακρυά στο Σαντιάγκο, την Ασουνσιόν, τη Λίμα, τον Άγιο Δομήνικο.
Εάν ήθελε να είναι υποψήφιος με ψευδεπίγραφα δένδρα της Αθηνάς, και παράλληλα να έμπαινε και στην τοπική  στρούγκα μαζί με ακραίους λαϊκιστές, έχοντας και τον τίτλο του αρχηγού της Ευαγγελικής νεολαίας.
Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να στέκουν λογικά και στην ψυχή των πολιτών οι στίχοι που απήγγειλε ο Ευάγγελος, έτσι όπως αυτός τους εννοεί. 
Μήπως όμως τελικά όλοι αυτοί οι μη ατενίζοντας στον ορίζοντα Υδραίοι που βαριούνται να σκαρφαλώσουν μέχρι την κορυφή του Ερε (λέξη που στα Αρβανίτικα σημαίνει αέρας), μόνον αυτοί έχουν απόλυτη σχέση με τους χαμοβλεπούντες καμπίσιους ομολόγους τους;

Επιχείρηση “Δαίμονας”

Επιχείρηση “Δαίμονας”

Ναύπλιο, Απρίλης 1941

Επιχείρηση “Demon” (Επιχείρηση “Δαίμονας”), η οποία  επονομάσθηκε «Δεύτερη Οδύσσεια». Ήταν η επιχείρηση απεγκλωβισμού των Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών ανδρών και γυναικών που πολέμησαν στην Ελλάδα το 1941.

Οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν στις 24 Απριλίου 1941 και διήρκεσαν 4 μέρες. Συμμετείχαν βρετανικά, αυστραλιανά και άλλα συμμαχικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη, ενώ τεράστια βοήθεια έλαβαν από ντόπιους Έλληνες, που διέθεσαν ψαρόβαρκες και καΐκια. Τα στοιχεία αναφέρουν ότι μεταφέρθηκαν 50.732 άνδρες και γυναίκες από πέντε παραλιακές περιοχές της χώρας, δηλαδή από τα ανατολικά της Αθήνας - από τα λιμάνια της Ραφήνας, της Λούτσας και του Πόρτο Ράφτη - από τα δυτικά της Αθήνας από το λιμάνι των Μεγάρων, από το Ναύπλιο και το Τολό, από τη Μονεμβάσια και από την Καλαμάτα.

Στις 24 Απριλίου το οχηματαγωγό «Phoebe», μαζί με τα καταδρομικά «Stuart» και «Voyager», την κορβέτα «Hyacinth» και τα μεταγωγικά «Glencarn» και «Ulster Prince», έφθασαν στον κόλπο του Ναυπλίου. Το «Ulster Prince» κόλλησε στα αβαθή και εγκαταλείφθηκε. Με ψαρόβαρκες και καΐκια 1.130 άτομα μεταφέρθηκαν στο «Phoebe» και με το πλοίο αυτό στην Κρήτη. Το καταδρομικό «Stuart» μετέφερε 109 άτομα από το Τολό στον κόλπο της Σούδας. Νωρίτερα την ίδια νύχτα το «Stuart» μετέφερε 600 άτομα από το Τολό στο Ναύπλιο και από εκεί επιβιβάσθηκαν στο «Orion».

Την 25^η Απριλίου, στις 7 το πρωί, έγινε στον κόλπο του Ναυπλίου το μεγάλο κακό. Τα γερμανικά στούκας επιτέθηκαν στο συμμαχικό στόλο. Βύθισαν το ολλανδικό σκάφος «Slamat» μαζί με τα καταδρομικά «Diamond» και «Wryneck». Το «Glencarn» χτυπήθηκε και έμεινε ακυβέρνητο και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Το βράδυ της 26^ης προς την 27^η Απριλίου το καταδρομικό «Griffin» επέστρεψε από τη Σούδα για να βρει επιζώντες. Στις 2:30 το πρωί της 28^ης Απριλίου εντόπισε κάποιους ναυαγούς. Από τους περίπου  950 στρατιώτες και ναυτικούς στα τρία αυτά πλοία διασώθηκαν ένας αξιωματικός, 14 ναυτικοί και οκτώ στρατιώτες. Πραγματική ελληνική τραγωδία.

Στις 28 Απριλίου έγινε η μάχη του Τολού. Οι εναπομείναντες Βρετανοί και Αυστραλοί στρατιώτες, που δεν είχαν προλάβει να επιβιβασθούν, πολέμησαν γενναία μια μοίρα Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που αργότερα θα χρησιμοποιούντο στη μάχη της Κρήτης. Η μάχη ήταν άνιση και την άλλη μέρα η βρετανική διοίκηση απεφάσισε αυτοί που δεν είχαν επιβιβασθεί στα πλοία και είχαν μείνει πίσω να παραδοθούν.

Αυτά ως πρόλογος.

Ο λόγος τώρα  στους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Έναν Άγγλο στρατιώτη, με την ειδικότητα του ασυρματιστή που, υπερήλικας πλέον, ήλθε πριν από μερικούς μήνες να κάνει το δικό του προσκύνημα στον τόπο που έζησε τις πιο έντονες στιγμές της ζωής του και έναν Βρετανό αξιωματικό, ιατρό-χειρουργό πάνω στο πλοίο «Glencarn», που είχε μετατραπεί σε μεταγωγικό και πλωτό νοσοκομείο.

Η μαρτυρία του Βρετανού ασυρματιστή Eric Bardsley,

που ζει υπέργηρος σήμερα στην κεντρική Βρετανία, κοντά στο Derby

Αποτελούσα μέλος του 51^ου Τμήματος Διαβιβαστών. Έχοντας διαπλεύσει σε convoy και έχοντας κάνει το γύρο της Αφρικής,  για να φθάσουμε στην Αίγυπτο (εξαιτίας των εχθρικών υποβρυχίων στη Μεσόγειο), ήμασταν στην Αλεξάνδρεια την 1^η Απριλίου 1941. Από εκεί επιβιβαστήκαμε σ’ ένα μεταγωγικό πλοίο για την Ελλάδα. Νομίζω ότι το ταξίδι  διήρκεσε τέσσερις μέρες.

Αποβιβαστήκαμε στον Πειραιά και από εκεί μας μετέφεραν σ’ ένα παραλιακό χωριό, λίγα μίλια μακρύτερα, που το ονόμαζαν Βούλα. Περάσαμε εκεί μερικές μέρες σε εξαιρετικά ζεστό κλίμα, τακτοποιώντας τον εξοπλισμό μας.

  Μόλις είχαμε φθάσει όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γιουγκοσλαβία από την Αυστρία και τη Βουλγαρία. Βομβάρδισαν την Αθήνα και τον Πειραιά και πραγματοποιούσαν ταχύτατη επέλαση στη Βόρεια Ελλάδα.

Μας διέταξαν  να πάμε στο βορρά και να δώσουμε αναφορές  για τις μετακινήσεις ενός γιουγκοσλαβικού στρατιωτικού σώματος που υποχωρούσε, όμως οι ασύρματοι είχαν σιγήσει, και έτσι μας διέταξαν απλώς να παρακολουθούμε συγκεκριμένες συχνότητες στα ραδιοκύματα. Καθώς ταξιδεύαμε, διασταυρωνόμασταν με τους Γιουγκοσλάβους (εννοεί Έλληνες) που κινούντο στην αντίθετη κατεύθυνση! Αντιμετωπίσαμε βομβαρδισμούς που προέρχονταν από τις γιουγκοσλαβικές δυνάμεις, που έπεσαν πολύ κοντά  στα φορτηγά μας σ’ ένα ορεινό πέρασμα. Σταματήσαμε σ’ ένα  σημείο στο δρόμο, όπου συναντήσαμε μια ομάδα εφήβων. Μια κοπέλα 16 περίπου χρονών μιλούσε πολύ καλά γαλλικά και μας είπε ότι βρισκόμασταν στην αρχαία πόλη της Θήβας. Μιλώντας για αρχαιότητες θα πρέπει να σας πω ότι είχαμε μια μέρα ελεύθερη και επισκεφθήκαμε από τη Βούλα την Αθήνα και θαυμάσαμε την Ακρόπολη. 

Τα τέσσερα φορτηγά μας στάθμευσαν σε διάφορα μέρη και το δικό μας έφθασε στο βορειότερο σημείο, στους πρόποδες του Ολύμπου.

Ο αξιωματικός του τμήματός μας αρρώστησε και μας διοικούσε ένας άγνωστος. Οι άλλοι δυο ασυρματιστές  οδηγούσαν το φορτηγό κατά τη διάρκεια της ημέρας και έτσι έμενα μόνον εγώ να παρακολουθώ τα ραδιοκύματα τη νύχτα. Χιόνισε και έτσι αναγκάσθηκα να καλυφθώ με  χοντρό παλτό και με κουβέρτα. Το μόνο που άκουγα ήταν μόνον γερμανικούς πομπούς. Νωρίς το πρωί ο διοικητής  ήλθε στο φορτηγό και μας είπε να  υποχωρήσουμε αμέσως. Επρόκειτο να ανατινάξουν μια γέφυρα νότια από εμάς και έπρεπε να τη διαβούμε πριν αυτό συμβεί...

.....Τελικά διασχίσαμε τη γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου. Η γέφυρα ανατινάχθηκε δυο μέρες μετά. Αναμέναμε την αποχώρηση των στρατευμάτων από την Ελλάδα και μας δόθηκαν οδηγίες να καταστρέψουμε όλο τον εξοπλισμό μας, εκτός από τα όπλα μας, ένα παλτό και την κουβέρτα μας. Χρησιμοποιήσαμε εργαλεία για να καταστρέψουμε τους ασυρμάτους μας. Χαλίκια τοποθετήθηκαν στο σασμάν των φορτηγών και τα οχήματα μετακινήθηκαν  μέχρις ότου δημιουργήθηκαν μεγάλες ζημιές. Τρυπήσαμε τα λάστιχα και κάψαμε κάποια ανταλλακτικά.

Δεν κρατούσα ημερολόγιο και έτσι δεν μπορώ να μιλήσω για ακριβείς ημερομηνίες, εκτός από την ημέρα που πιαστήκαμε αιχμάλωτοι.

Μας πήγαν σε ένα παραλιακό  χωριό που ονομάζεται Τολό και για δυο νύχτες περιμέναμε στην ουρά να επιβιβασθούμε για την αποχώρηση. Μερικοί επιβιβάστηκαν, αλλά αυτή ήταν μια πολύ αργή διαδικασία και υπήρχαν πολλοί στην αναμονή. Νομίζω ότι τα στρατεύματα μεταφέρονταν με μικρά πλοιάρια  σε καράβια στα ανοιχτά και, είπαν, ότι ένα από αυτά βυθίστηκε. Τα καράβια έπρεπε να φύγουν πολύ πριν από την ανατολή λόγω των γερμανικών αεροπορικών επιθέσεων. Ένα πλοίο είχε βυθισθεί μέσα στο λιμάνι και τα κατάρτια του ήταν ορατά έξω από τη θάλασσα.

Δυο μέρες περάσαμε μέσα σε ελαιώνες. Είχαμε πολύ λίγα για να τραφούμε. Τη δεύτερη μέρα ανακαλύψαμε ένα ακινητοποιημένο φορτηγό, που μέσα είχε κονσέρβες με παστεριωμένο γάλα και με σαρδέλες. Ο λοχίας μας (κοκκινομάλλης ονόματι Foster από το Devon) μας αποκάλυψε ότι είχε ένα παγούρι γεμάτο ρούμι και έτσι όλοι μας ήπιαμε μια δόση για να πάει κάτω το γάλα και οι ποσότητες σαρδελών που φάγαμε.

Τη νύχτα της 27^ης προς 28^η Απριλίου, αφού μάταια περιμέναμε στην ουρά, προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε στον ελαιώνα. Νωρίς το πρωί κάποιοι Έλληνες μας ειδοποίησαν ότι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές  είχαν προσγειωθεί όχι μακριά από εμάς.

Δεν υπήρχε αξιωματικός μαζί μας και ο λοχίας αποφάσισε να μεταβούμε μέσα στο χωριό. Και άλλοι είχαν την ίδια γνώμη με εμάς και μερικοί αξιωματικοί ήσαν ήδη εκεί ετοιμάζοντας μια αμυντική γραμμή περιμετρικά του Τολού. Σε κάθε έναν από εμάς δόθηκαν πέντε σειρές πυρομαχικών για τα Ενφιλντ και η μικρή ομάδα μας διατάχθηκε να πάει σ’ ένα μικρό λόφο που επέβλεπε το χωριό για να το προστατέψουμε σε κάθε εχθρική κίνηση. Ήμασταν οκτώ, με επικεφαλής το λοχία Foster. Δεν είχαμε τίποτα απολύτως να φάμε.

Για αρκετή ώρα δεν συνέβη τίποτα, μετά όμως ακούστηκαν πυρά πιο χαμηλά από εμάς, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε τι συνέβαινε. Τα πυρά συνεχίσθηκαν και τελικά αργά το απόγευμα  σταμάτησαν. Λίγο μετά, μερικές φιγούρες εμφανίσθηκαν στην άλλη πλευρά της κοιλάδας. Ο λοχίας είχε κιάλια και διέκρινε ότι ήσαν Αυστραλοί με τα χαρακτηριστικά τους καπέλα. Αποφάσισε ότι πρέπει να πάμε στο χωριό και εμείς blithely (βλακωδώς) υποθέσαμε ότι οι Γερμανοί είχαν νικηθεί.

Στο δρόμο προς το χωριό συναντήσαμε δυο Βρετανούς αξιωματικούς, Μας είπαν ότι το ναυτικό δεν μπορούσε να πάρει άλλους και μιας και δεν είχαμε  φαγητό και ουσιαστικά καθόλου πυρομαχικά, η βρετανική διοίκηση απεφάσισε  να παραδοθούμε. Πετάξαμε τις ζώνες με τα πυρομαχικά μέσα σε πυκνούς θάμνους, σπάσαμε τα κοντάκια των όπλων, πετάξαμε τα απομεινάρια μέσα σε ένα πηγάδι και περπατήσαμε στο χωριό όπου οι Γερμανοί μας περίμεναν. Αισθανθήκαμε πολύ ντροπιασμένοι και apprehensive (ανήσυχοι, φοβισμένοι). Ταπεινωμένοι για τον εύκολο τρόπο που αιχμαλωτιστήκαμε, προβληματισμένοι για την αντιμετώπιση και τον τρόπο που θα μας συμπεριφέρονταν οι Γερμανοί.

Μας μάζεψαν σε ένα χωράφι, σε μια πλαγιά λίγο έξω από το Τολό. Ήμασταν περικυκλωμένοι από νεαρούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές με αυτόματα έτοιμα για δράση. Δεν υπήρχαν Γερμανοί που να μιλάνε αγγλικά μεταξύ τους και συνεννοούμασταν στα γαλλικά που κάποιοι από εμάς γνωρίζαμε και τα οποία μιλούσε ένας Γερμανός αξιωματικός. He gave us the familiar guff (Μας είπε τη γνωστή ανοησία) «για εσάς ο πόλεμος τελείωσε», μας προειδοποίησε ότι θα πυροβολούσαν όποιον προσπαθούσε να δραπετεύσει και μετά ρώτησε στα γαλλικά «Avez-vous des bandages pour vos blesses». Πιστεύω ότι του παραδόθηκε επιδεσμικό υλικό που όλοι είχαμε…

Ήταν πια σχεδόν σκοτάδι και όλοι μεταβήκαμε πεζή με γοργό βήμα για το Ναύπλιο μερικά μίλια μακριά. Στο Ναύπλιο μας συγκέντρωσαν σε μια σχολική χαλικόστρωτη αυλή. Την αυλή την είχαν συρματοπλέξει και μας επιτηρούσαν οι κατακτητές μας.

Μείναμε εκεί, νομίζω, τρεις μέρες. Στις μέρες αυτές θυμάμαι ότι μας έδωσαν μόνο δύο γεύματα με λίγη σούπα. Οι αξιωματικοί πρέπει να κρατήθηκαν σε άλλο μέρος και οδηγίες παίρναμε από έναν Αυστραλό αρχιλοχία. Κοιμηθήκαμε στο έδαφος  και κρυώναμε κάθε βράδυ  και γι’ αυτό αγκαλιαζόμασταν για ζεστασιά.

Από το Ναύπλιο μας μετέφεραν με τρένο στην Κόρινθο. Η γέφυρα στον Ισθμό είχε ανατιναχθεί και έτσι περάσαμε το κανάλι μέσω μιας πλωτής γέφυρας.

Στην Κόρινθο μας στέγασαν  σε ένα παλιό ελληνικό στρατόπεδο.....

Ο απεγκλωβισμός των στρατευμάτων από την Ελλάδα

του Ανθυπολογαγού Χειρουργού W.M.Tait

    Θα προσπαθήσω να ξαναφέρω στη μνήμη μου τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της αποχώρησης των βρετανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα (γεγονός που αποκαλείται και «Δεύτερη Οδύσσεια»), κατά τα οποία είχα την τύχη να είμαι παρών.

Τον καιρό εκείνο υπηρετούσα σε ένα πλοίο, που από επιβατικό είχε μετατραπεί σε μεταγωγικό-πλωτό νοσοκομείο για να μεταφέρει στρατεύματα. Ήταν καλά οπλισμένο και εφοδιασμένο με αμφίβια σκάφη για την επιβίβαση και αποβίβαση στρατευμάτων σε ακτές. Το πλοίο είχε χειρουργείο, ακτινολογικό κέντρο και νοσοκομείο με 18 κρεβάτια. Είχε δυο καλά εφοδιασμένα ιατρικά κέντρα για να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση ανάγκης.

Περί τα τέλη Απριλίου 1941 είχαμε αγκυροβολήσει στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας περιμένοντας εντολές για την επόμενη αποστολή. Έχοντας περάσει μια τεμπέλικη μέρα σε μια αιγυπτιακή παραλία, επιστρέψαμε στο πλοίο για να πληροφορηθούμε ότι όλες οι άδειες είχαν ανακληθεί.  Νιώσαμε ικανοποιημένοι όταν πληροφορηθήκαμε ότι αποπλέουμε για την Κρήτη. Μάταια προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου γεγονότα από την ιστορία της Κρήτης, όμως το μόνο που θυμήθηκα είναι ότι έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης.

Εάν θυμάμαι καλά η απόσταση Αλεξάνδρειας-Κρήτης είναι περίπου 450 ναυτικά μίλια, που καλύπτονται με κανονική ταχύτητα μέσα σε μια μέρα. Στην πραγματικότητα κάναμε περισσότερο, διότι τα πλοία ήσαν υποχρεωμένα να κάνουν ζιγκ-ζαγκ για να αποφύγουν τον εντοπισμό τους από υποβρύχια και αεροπλάνα. Ρίξαμε άγκυρα το πρωί και φθάσαμε στην Κρήτη χωρίς απρόοπτα. Ο κόλπος της Σούδας (στους χάρτες φέρεται ως κόλπος των Χανίων) στο βορειοδυτικό άκρο της Κρήτης είναι ένα εξαίρετο λιμάνι, προστατευμένο από ψηλούς λόφους και χρησιμοποιείτο από το ναυτικό και κατά τον καιρό της ειρήνης. Εξαιτίας του πολεμικού ενθουσιασμού ήταν δύσκολο να θαυμάσουμε την ομορφιά του τοπίου ή να σκεφθούμε το πώς ήσαν οι Κρήτες τα παλιά χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε αντίληψη τι επρόκειτο να συναντήσουμε, αφού γνωρίζαμε ότι τα βρετανικά στρατεύματα απωθούντο με ταχύτητα προς τη θάλασσα και ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Το στοίχημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν να βοηθήσουμε  στην αποχώρηση των στρατευμάτων.

Σηκώσαμε άγκυρα το απόγευμα και αποπλεύσαμε για την Ελλάδα. Ο προορισμός μας ήταν ο κόλπος του Ναυπλίου, νότια του Πειραιά, μια απόσταση γύρω στα 150 ναυτικά μίλια από τη Σούδα. Φθάνοντας στο Ναύπλιο, μείναμε δύο μίλια ανοικτά, καθώς ήταν πολύ επικίνδυνο να πλησιάσουμε στην ξηρά. Ένα πλοίο που το επιχείρησε γύρισε γρήγορα πίσω. Είχε πλέον νυχτώσει. Η ώρα ήταν 9 το βράδυ. Αμέσως ξεκίνησε η πραγματική δουλειά, μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Εμείς, το ιατρικό προσωπικό, βρεθήκαμε με ένα πλήθος περιστατικών τραυματισμένων στρατιωτών. Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια ή με την πένα αυτά που συνέβαιναν σε κάποιον που δεν τα έχει ζήσει. Τα στρατεύματα επιβιβάσθηκαν με ρούχα λασπωμένα και σκονισμένα, με επιδέσμους στα κεφάλια, στα χέρια και παντού στα σώματά τους, μια εικόνα πλήρους εξάντλησης και με περίεργα μάτια  να σε θωρούν. Ανέβηκαν απάνω και αμέσως έπεσαν για ύπνο πάνω στο κατάστρωμα. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Η ανθρώπινη φύση είχε οδηγηθεί στο μηδέν. Τα καταστρώματα ήσαν γεμάτα κορμιά και ήταν δύσκολο να περπατήσεις χωρίς να πέσεις απάνω τους, αλλά σπάνια οι κοιμισμένοι είχαν τη δύναμη να κουνηθούν.

Επιβιβάσθηκαν περίπου 5.000, σ' ένα πλοίο που μετά βίας μπορούσε να δεχθεί 3.000, αλλά μπορέσαμε να τους χωρέσουμε και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι γι' αυτό. Είχαμε 200 σοβαρά τραυματίες, με τραύματα κάθε είδους από την κορφή του κεφαλιού μέχρι το κάτω μέρος των ποδιών. Θυμάμαι που αναρωτιόμουν «πώς θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με όλους τους τραυματίες;». Όμως τα καταφέραμε. Κάθε τραυματίας δέχθηκε περιποίηση. Είχαμε δυο μόνον θανάτους, σε περιπτώσεις που δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο.

Τα στρατεύματα άρχισαν να επιβιβάζονται στις 10 το βράδυ και η επιβίβαση ολοκληρώθηκε στις 4 το πρωί. Βγήκαμε από τον κόλπο του Ναυπλίου πριν ξημερώσει και τραβήξαμε πορεία για την Κρήτη. Δεχθήκαμε επίθεση από γερμανικά αεροπλάνα. Τα στρατεύματα, παρά την κούρασή τους, σε κάθε επίθεση έπαιρναν τα όπλα τους και πυροβολούσαν στον ουρανό, μερικοί όρθιοι, μερικοί καθιστοί, κάποιοι ξαπλωμένοι, βρίζοντας ταυτόχρονα τους Γερμανούς. Ευτυχώς όλες οι βόμβες έπεσαν στη θάλασσα. Ήταν μια εκπληκτική εικόνα θάρρους των ανδρών. Μόνο όταν κάποιος βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου, δει κατάματα τα αποτελέσματα της μάχης, τους τραυματίες και τους άνδρες να πεθαίνουν, μόνον τότε αντιλαμβάνεται  το πόσο τρομακτικός είναι ένας πόλεμος. Τελικά φθάσαμε στην Κρήτη και αποβιβάσαμε τα στρατεύματα.

Μετά από ξεκούραση και ύπνο μια νύχτας ξαναφύγαμε για την Ελλάδα. Το δεύτερο ταξίδι ήταν μια επανάληψη του πρώτου, μέχρι την ώρα που τα πράγματα πήραν μια εντελώς διαφορετική τροπή. Φθάσαμε στις 5 το απόγευμα, ήταν ακόμα ημέρα και έτσι αναγκασθήκαμε να ταξιδεύουμε  σαν να βρισκόμαστε σε κρουαζιέρα, αφού ήταν νωρίς για επιβίβαση στρατευμάτων. Ήταν σαν να το αποζητούσαμε. Δεν ήταν λοιπόν έκπληξη που 20 αεροπλάνα εμφανίσθηκαν από πάνω μας και άνοιξαν το χορό. Είχαμε βομβαρδισθεί και άλλες φορές ποτέ όμως δεν είχαμε αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Τα κανόνια του πλοίου ανταπέδιδαν τα πυρά, οι βόμβες έπεφταν σφυρίζοντας, τα αεροπλάνα πάνω μας στρίγγλιζαν, το σκηνικό ήταν τρομακτικό. Θυμάμαι ότι ευχόμουν να μας χτυπήσουν για να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Τελικά χτυπηθήκαμε. Μια βόμβα δημιούργησε μια μεγάλη τρύπα και το μηχανοστάσιο πλημμύρισε. Το πλοίο κλυδωνίσθηκε πέρα δώθε και στο τέλος σταθεροποιήθηκε. Ήταν μια εξωφρενική εμπειρία. «Τώρα κολυμπάμε», σκέφθηκα. Αλλά όμως όχι, το πλοίο έμεινε σταθερό. Τα φώτα έσβησαν και αμέσως άναψε ο εφεδρικός φωτισμός. Ως από θαύμα είχαμε μόνο έναν τραυματία.

Έτσι, η επιχείρηση αποχώρησης των στρατευμάτων από την Ελλάδα πήρε για εμάς τέλος. Συνεχίσαμε να επιπλέουμε μόνοι μας ανοιχτά του Ναυπλίου, ελπίζοντας ότι τα στούκας δεν θα ξαναεμφανισθούν για να μας αποτελειώσουν. Το απόβραδο το καταδρομικό «Γκρίφιν» μας πλησίασε για να δει τι έχει γίνει μ’ εμάς. Ο πλοίαρχός μας επέμενε ότι όσο το πλοίο μας επιπλέει θα προσπαθήσει να το φέρει πίσω. Το καταδρομικό μας έσυρε με την καταπληκτική ταχύτητα των 9 ναυτικών μιλίων, παρά το γεγονός ότι είχαμε σχεδόν πλημμυρίσει. Παρότι τα στούκας βομβάρδισαν έναν άλλο στόλο, μερικά μίλια μακριά από εμάς, δεν ασχολήθηκαν με το πλοίο μας. Τελικά φθάσαμε στο κόλπο της Κισσάμου, στο ακρότερο βορειοδυτικό άκρο της Κρήτης.

(Για την επιμέλεια και τη μετάφραση των κειμένων)

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΠΑΥΛΟΣ

Η δημοσκόπηση της VPRC και η Μαργαρίτα

Επανέρχομαι μετά από μέρες με ανάρτηση στα αιρετικά μου.
Με τσίγκλισε η δημοσκόπηση της εταιρίας VPRC, που αφορά τις εκλογές στο Δήμο Ναυπλιέων που δημοσιεύθηκε χθες.
Άλλοι πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, άλλοι την θεωρούν στημένη.
Απ΄όσο έχω διαπιστώσει σε όλη την Ελλάδα έχουμε τέτοιες διαμάχες που αφορούν δημοσκοπήσεις για αυτοδιοικητικές εκλογές. Οπότε μία από τα ίδια και στο Ναύπλιο. Δεν φαίνεται να θέλουμε να αλλάξουμε λογικές και νοοτροπίες. Κάποιοι ακόμα και σήμερα πληρώνουν εταιρίες δημοσκοπήσεων, ακόμα και για εκλογές σε μικρά χωριά. Βρε μουρλάθηκαν και πληρώνουν οι τοπικοί  παράγοντες για κάτι που θα μάθουμε σε καμιά εικοσαριά μέρες ή μήπως τελικά η κοινωνία μας είναι ακόμα τόσο πίσω που θα παίξει κάποιο ρόλο το να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάποιος τελικά προηγείται και έχει περισσότερες πιθανότητες να βγει νικητής το βράδυ των εκλογών;

Αποφάσισα να γράψω σήμερα όχι για να αμφισβητήσω τα οποιαδήποτε στοιχεία της δημοσκόπησης.
Μου την κάρφωσε και θα ήθελα να απευθυνθώ στο 6% του δείγματος των πολιτών που απάντησαν στην εταιρία. Αν το δείγμα ήταν πεντακόσια άτομα, τότε τριάντα πολίτες είπαν ότι έχουν αρνητική γνώμη για την Μαργαρίτα. Θα ήθελα να τους είχα μπροστά μου και να τους ρωτούσα πρόσωπο με πρόσωπο να μου εξηγήσουν το γιατί έχουν κάποια αρνητική γνώμη για το πρόσωπο της φίλης μου. Τι το αρνητικό έχει κάνει, κατά τη γνώμη τους, που να έχουν αυτή την  άποψη; Εντάξει να μην την ψηφίσουν, αλλά να έχουν αρνητική γνώμη για το πρόσωπο, αυτό θα ήθελα να μου το εξηγήσουν. Έτσι το πέταξαν το"αρνητική", διότι δεν ψηφίζουν άλλη πρόταση; Είναι φασίστες και μισούν όποιον δημοκράτη πολίτη; Μήπως είναι τόσο φανατισμένοι οπαδοί άλλου αρχηγού, που έχουν αρνητική άποψη για το πρόσωπο ακόμα και μιας απίστευτα εξαιρετικής παρουσίας στην πόλη μας;
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να έχει αρνητική γνώμη για το πρόσωπο ενός ατόμου, μιας γυναίκας, που χωρίς καμία προσωπική φιλοδοξία, καμία ιδιοτέλεια, δίνει από το λίγο περίσσευμα της ζωής της για να προσφέρει αυτό που πιστεύει. Δεν δίνει φίλοι μου από το έλλειμμα της ζωής της για να καλύψει τα κενά της. Από το λίγο περίσσευμά της δίνει. Και έχει λίγο περίσσευμα διότι η ζωή της είναι πλήρης. Δεν περιμένει τις εκλογές για να γίνει κάποια. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Μπορεί ρε εσείς οι τριάκοντα να μην την θεωρείτε ικανή και άξια για να την ψηφίσετε, αλλά να έχετε αρνητική γνώμη; Την ξέρετε τη Μαργαρίτα; Τρέχει για την οικογένειά της. Αγχώνεται να προλάβει να μαγειρέψει στα παιδιά της (προσφέρθηκα τις προάλλες να τους φτιάξω καγιανά για να ασχοληθεί η μάνα λίγο παραπάνω με τα δημοτικά). Έχει πάνω της μια επιχείρηση του τουριστικού τομέα, που απασχολεί εκατοντάδες άτομα. Επιτέλους θα έχουμε κάποιον υποψήφιο βγαλμένο μέσα από την πραγματική οικονομία και μάλιστα από τον τουριστικό τομέα και κάποιοι έχουν αρνητική άποψη για το πρόσωπο;  Και μαζί με όλα αυτά τρέχει η Μαργαρίτα για να οργανώσει καμπάνιες αλληλεγγύης σε πάσχοντες. Νομίζετε ότι μόνον αυτές είναι οι δραστηριότητές της; Οχι. Είναι μία από τις καλύτερες φωνές της Ελλάδας. Ασχολείται με το τραγούδι συμμετέχοντας στις καλύτερες εκδηλώσεις της χώρας.
Επαναλαμβάνω την ερώτηση μπας και το χωνέψω αυτό που απαντήσατε. Πείτε μου ρε εσείς οι τριάκοντα του δείγματος. Πως ρε άνθρωποι, απαντήσατε ότι έχετε αρνητική γνώμη για την επικεφαλής της άλλης πρότασης;
Ενδιαφέρον θα ήταν κάποιος από εσάς ή κάποιος άλλος πολίτης του Ναυπλίου, που δεν απάντησε στην εταιρία δημοσκοπήσεων να βγει επώνυμα και να πει ότι έχει αρνητική γνώμη για την Μαργαρίτα Καραμολέγκου και να το εξηγήσει. Πολύ θα ήθελα να βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με την Μαργαρίτα και να της αιτιολογούσε τη γνώμη του.

Προς τους φίλους μου της "ΑΥΡΑ"

Άκουσα πριν από λίγο ένα ακροδεξιό παραλήρημα του υποψήφιου της Νέας Δημοκρατίας στο Δήμο της Αθήνας.

Η ανέγερση τζαμιού, ήταν γι΄αυτόν "να φυτέψουμε τζαμί"!!!!

"Ανοησία" χαρακτήρισε την αναφορά της δημοσιογράφου, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να τεθούν σε δημοψήφισμα!!!

"Ημίτρελους" τους διαδηλωτές που διεκδικούν κάποια πράγματα εφ΄όσον είναι λίγοι και κλείνουν δρόμους!!!!

Τον θαύμασα τον Λυριτζή που κράτησε την ψυχραιμία του, αν και μέσα του πρέπει να ήταν ηφαίστειο με αυτά που άκουγε.

Δυστυχώς αυτή ή ακροδεξιά ατζέντα είναι κυρίαρχη απ΄άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα.

Και οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι πολίτες πρέπει να σταθούμε απέναντι.

Είναι αδιανόητο να υπάρχουν ακόμα στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης θέματα που έχουν να κάνουν με τις θρησκευτικές ελευθερίες.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις των δύο συντηρητικών παρατάξεων στο Δήμο Ναυπλιέων πάνω σε τέτοια θέματα.

Ποια είναι η άποψή τους για την κοσμικότητα και τη νεωτερικότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Ποια πρέπει να είναι η σχέση του Δήμου Ναυπλιέων με την Ορθόδοξη εκκλησία, τις εκκλησίες άλλων δογμάτων και θρησκειών;

Θα ήσαν σύμφωνοι με την ανέγερση ενός μικρού έστω τεμένους στο Δήμο μας;

Θα ήσαν διατεθειμένοι να συγκρουσθούν με την εκκλησία εάν αυτή αντιδρούσε στην κατασκευή αποτεφρωτηρίου νεκρών στο Δήμο μας;


Και με την ευκαιρία των παραπάνω.
Προοδευτικοί πολίτες δεν είναι  μόνον αυτοί που συμμετέχουν στην "άλλη πρόταση".
Μακρυά από εμένα τέτοια σκέψη.
Ξέρω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που έχουν εγκλωβισθεί στα ψηφοδέλτια Κωστούρου και Γραμματικόπουλου.
Αλλά βασικά προοδευτικοί πολίτες, ανιδιοτελείς, εξαιρετικοί, αγωνιστές, οραματιστές υπάρχουν στην άλλη πρόταση αλλά και στις παρατάξεις του φίλου μου του Γιώργου του Πινάτση και του Παντελή Κοκκινόπουλου.

Και με την ευκαιρία των παραπάνω.
Θα ασχοληθώ λίγο με άτομα που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο Κοκκινόπουλου.
Γνωρίζω ότι εγώ προσωπικά (νομίζω και ο Μπάμπης) έχουμε  γίνει στόχος. Έγραψαν κάποιοι και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για εμένα και εξέφρασαν κάποιοι άλλοι την ευαρέσκειά τους για τα κοσμητικά επίθετα που μου αποδόθηκαν
Λέω το εξής. Ποτέ μα ποτέ εγώ προσωπικά δεν έχω πει και δεν θέλω να πω τίποτα για την προσωπικότητα κάποιου που σε αυτές τις εκλογές είναι στον αντίθετο με την "άλλη πρόταση" συνδυασμό του Παντελή Κοκκινόπουλου.
Εκτιμώ απεριόριστα όλους όσους είχαν αγωνισθεί μαζί μας, μέσα από τις τάξεις της άλλης πρότασης.
Και αρκετούς από αυτούς δεν τους εκτιμώ απλώς.
Τους αγαπώ κιόλας. Αγαπώ κάποιους με τους οποίους έχουμε μοιραστεί πράγματα, μέσα στο γήπεδο ή σε κάποιον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό
Διότι είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Με χιούμορ, με αγάπη για την ζωή, ηθικοί και τίμιοι, με καλές ιδέες και προθέσεις.
Δεν πειράζει που μου την πέφτουν.
Η φιλία διαχρονικά θα επιβιώσει. Θα το δείτε. Το παρελθόν δεν σβήνει εύκολα.
Σέβομαι απόλυτα τις ιδέες τους και την λογική τους, ειδικά τώρα που θεωρούν ότι ήλθε η ώρα του κόμματός τους να κάνει πράξη αυτά που πιστεύουν.
Τους διαβεβαιώνω το εξής: Η σκληρή κριτική που κάνω στον Σύριζα και στην αυτοδιοικητική παράταξη που δημιούργησαν, είναι ΜΟΝΟΝ πάνω σε θέματα αρχών και ιδεών. Τι να κάνουμε; Τα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά ποτέ δεν θα πω κάτι προσωπικά εναντίον τους.
Ας το σκεφτούν λιγουλάκι......
Ας εκφράσουν ό,τι θέλουν πάνω σε θέματα πολιτικής.
Βρε παιδιά δεν είναι προσωπικά τα θέματα.

Με τον ακροδεξιό κατήφορο του Αρούκου είμαστε όλοι απέναντι.

The last of the Mohicans have the right to vote

Εικόνες, που θα προσπαθήσω με λέξεις να περιγράψω από την πραγματική ζωή κατοίκων της παλιάς πόλης του Ναυπλίου.

Ένας ηλικιωμένος κάτοικος οδηγεί ακόμα αυτοκίνητο. Προσπαθεί με όπισθεν και με μανούβρες να βγει από το στενοσόκακκο. Άλλα αυτοκίνητα, μάλλον επισκεπτών, εμποδίζουν την εύκολη έξοδό του. Απαιτούνται λεπτεπίλεπτες κινήσεις του τιμονιού. Την εικόνα αυτή την είδαν εκατοντάδες άτομα την προηγούμενη Κυριακή στο Βουλευτικό. Μεταξύ αυτών και οι ιθύνοντες την πόλη. Είναι προφανές ότι δεν ίδρωσαν. Ουδείς ασχολείται με το χάος που έχει δημιουργηθεί με την κλειστή-ανοιχτή σε αυτοκίνητα παλαιά πόλη, με την αναρχία στη στάθμευση. Την εμφάνιση βέβαια εν όψει των εκλογών την πραγματοποίησαν στο Βουλευτικό.

Κολονάκια τοποθετήθηκαν στις εξόδους των στενών στη συνοικία του Αγίου Νικολάου. Για να βγει από το σπίτι της η 95 ετών τυφλή θεία μου και να πάει για μπάνιο στην Καραθώνα (όπως επί χρόνια πράττει με τη βοήθεια του ταξιτζή και των παιδιών στο κατάστημα της παραλίας) θα πρέπει  το αυτοκίνητο να μπει παράνομα  στη Σωφρόνη και μετά να κάνει πάλι όπισθεν για να φτάσει στην Αμαλίας, παρακάμπτοντας τραπεζοκαθίσματα.  Πως το βλέπουν; Εσείς πως το θεωρείτε; Λογικό;

Άκουσα μια μεγάλη κυρία του Ναυπλίου, που έχει τόσα προσφέρει, να λέει: "Φεύγω από  το Ναύπλιο. Μετακομίζω στην Αθήνα. Η συνοικία έχει γίνει αβίωτη". Είναι ή δεν είναι η πιο μεγάλη αποτυχία της δημοτικής αρχής, εάν κάνει την πόλη αφιλόξενη και διώχνει την σπουδαιοτέρα από τους ανθρώπους της;

Ζευγάρι συνταξιούχων υπερφορτωμένοι με σακούλες από σουπερμάρκετ, προσπαθούν να τις μεταφέρουν στο σπίτι τους μέσα στα αποκλεισμένα στενά. Το αυτοκίνητο το έχουν παρκάρει, πέρα εκεί. Κάπου στη ΔΕΗ. Αγκομαχώντας και ξεφυσώντας καταφέρνει ο κύριος να μου ψελλίσει: "Δεν μπορούμε ούτε τα ψώνια μας να μεταφέρουμε στο σπίτι μας. Και να σκεφτείς ότι σαν ηλίθιος (άλλη λέξη ανέφερε) έτρεχα πριν από μήνες να μαζέψω τα χαρτιά που μου ζητούσαν για να μου δώσουν θέση για στάθμευση, ως κάτοικος της παλιάς πόλης. ΜΑΥΡΟ ρε"

Φίλοι μου, οι κάτοικοι της παλιάς δεν είμαστε πολλοί.
Δεν δύναμαι πάντως να διανοηθώ, ότι έστω και ένας κάτοικος της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, θα υπερψηφίσει αυτούς που είχαν την τύχη της πόλης στα χέρια τους τα τελευταία χρόνια. Ας εκλεγούν και για την επόμενη πενταετία, εφ΄ όσον έτσι θα θελήσουν οι πολίτες, αλλά χωρίς την ψήφο των Μοϊκανών.

Θα λογοδοτήσουν;

Τι λέτε;
Να πούμε μερικές απλές αλήθειες;
Εννέα στους δέκα (ίσως και παραπάνω) υποψήφιοι δήμαρχοι σε όλη την χώρα αισχρά λαϊκίζουν και υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, προκειμένου να εκλεγούν.
Έχουμε σχεδόν ξεχάσει τα όργια που συνέβαιναν σε πολλούς Δήμους της χώρας, με αδιαφάνεια, κατασπατάληση δημοτικών πόρων, ορδές συμβούλων και εταιριών που πουλούσαν αέρηδες, προγράμματα, συμβουλευτικές υπηρεσίες, μελέτες της πλάκας (απλές αντιγραφές μελετών που είχαν γίνει για άλλους δήμους) και που τους  πληρώναμε με δανεικά.
Ξεχάσαμε ότι τα επίσημα στοιχεία έδειχναν ότι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν εστία διαφθοράς.
Δεν θέλουμε να πούμε την αλήθεια στο δημότη. Να δούμε και να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τη νέα πραγματικότητα, που λέει ότι ποτέ στο μέλλον δεν  θα ρέει άφθονο το χρήμα, για τον απλούστατο λόγο ότι μας τελείωσαν τα δανεικά. Ότι εδώ και 4 χρόνια υποχρεωτικά , αλλά και από εδώ και μπρος είτε με Σαμαρά, είτε με Τσίπρα, είτε με Αλαβάνο, είτε με οποιονδήποτε άλλο μνημονιακό ή αντιμνημονιακό, ευρωλάγνο ή δραχμοεραστή θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι θα ζούμε με αυτά που βγάζουμε και όχι με περισσότερα. Απλά πράγματα, της κοινής λογικής. Τα πολλά χρήματα για τους δήμους μας τελείωσαν οριστικά (σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον), όσο και να λαϊκίζουν οι υποψήφιοι, όσο και να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.
Βγήκε ο ένας υποψήφιος Δήμαρχος στο Δήμο Ναυπλιέων και υποσχέθηκε και 40% μείωση στους λογαριασμός νερού και μηδενισμό των τεράστιων χρεών της ΔΕΥΑΝ. Μα είναι δυνατόν να τον υποστηρίξει κάποιος εχέφρων πολίτης και να θεωρεί ότι αυτές οι εξαγγελίες δεν έρχονται κατευθείαν από το πρόσφατο κακό παρελθόν μας που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση; Δεν θα αναλάβουν κάποια στιγμή οι πολίτες τις δικές τους ευθύνες;
Και καταφθάνει ο άλλος υποψήφιος και πραγματοποιεί νέες εξαγγελίες, για ουσιαστική παρέμβαση του Δήμου μας σε θέματα υγείας, χωρίς καμία κοστολόγηση των προτάσεών του και χωρίς να μας λέει το πόθεν όλα τα ωραία που επαγγέλλεται  Μα εδώ έχουμε δύο νοσοκομεία σε απόσταση 12 χιλιομέτρων με τεράστια προβλήματα. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα να διεκδικεί μια δημοτική παράταξη από το κράτος την αναβάθμιση του Γενικού νοσοκομείου Ναυπλίου και την βελτίωση των παρεχομένων παροχών υγείας, αν και εγώ έχω μια τελείως διαφορετική άποψη για το ρόλο που πρέπει να παίξει το νοσοκομείο Ναυπλίου, αφού αδυνατώ να δω οποιαδήποτε προοπτική αναβάθμισής του ως Γενικού Νοσοκομείου. Όμως όλα τα άλλα κάτι μου θυμίζουν από εξαγγελίες που έγιναν λίγο πριν την χρεοκοπία της χώρας του στυλ "λεφτά υπάρχουν" και "να προσλάβουμε 100.000 νέους δημόσιους υπαλλήλους".
Σήμερα οι ώρες είναι δύσκολες για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Οι απερχόμενοι δήμαρχοι και οι υποψήφιοι χαλίφηδες θα πρέπει να επικεντρώσουν κατά την προεκλογική περίοδο σε δύο βασικούς τομείς.
Ο πρώτος είναι το τι έκαναν, τι πρότειναν και τι θα κάνουν από εδώ και μπρος για το νοικοκύρεμα του Δήμου τους.
Καμίνης στην Αθήνα, Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη, Δημαράς στην Πάτρα είναι οι πρωτοπόροι της λογικής, ότι είναι  θεμελιώδες ζήτημα στις εποχές που ζούμε η σωστή και χρηστή διοίκηση. Δείτε σας παρακαλώ τον πίνακα παραπάνω που δημοσίευσε ο Δήμαρχος Δημαράς. Πολύ θα ήθελα να μάθουμε όλοι εμείς οι δημότες τα παρεμφερή στοιχεία για τον Δήμο Ναυπλιέων. Πόσα χρωστάμε; Πόσα τιμολόγια είναι απλήρωτα; Ποιά η δυναμική του δημοτικού χρέους; Πόσα δάνεια αποπληρώθηκαν τα τελευταία έτη; Πόσο μειώθηκαν τα έξοδα προβολής, τα γενικά έξοδα, οι δημόσιες σχέσεις; Εγώ θα πρόσθετα ότι θα πρέπει να μάθουμε και τα οικονομικά στοιχεία για δαπάνες μισθοδοσίας συμβούλων και τα έξοδα εταιριών συμβούλων. Να μάθουμε εάν ακόμα και σήμερα οι δημότες πληρώνουν  εταιρία που συμβουλεύει τον Δήμαρχο.  Αυτά θα ήθελα να ακούσω από τον Δήμαρχο Κωστούρο. Και θα ήθελα να μάθω τους σχεδιασμούς και των υπολοίπων υποψηφίων για το τεράστιο θέμα του νοικοκυρέματος του Δήμου μας.
Ο δεύτερος τομέας πάνω στον οποίο θα πρέπει να μας πουν πραγματάκια, είναι με τι χρήματα θα ασκήσουν τις πολιτικές και τα προγράμματά τους. Ωραίο είναι να λες και να τάζεις, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι θα πρέπει να μας πουν και τι θα κόψουν για να πραγματώσουν το σχέδιό τους. Αύξηση επιχορηγήσεων δεν προβλέπεται, όσο και να μας παραμυθιάζουν, όποιο κόμμα και αν κυβερνά. Θα πρέπει οι παρατάξεις να ιεραρχήσουν τα προβλήματα. Να μας πουν σε ποιους τομείς θα δώσουν βαρύτητα, που θα βρουν τα χρήματα για να κάνουν αυτά που θέλουν, από που θα κόψουν. Τα δάκρυα για τη μείωση των επιχορηγήσεων, λόγω των μνημονιακών πολιτικών, εμένα δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Τα δανεικά πήραν τέλος. Εάν είμεθα μάγκες θα πρέπει να πούμε από ποιον τομέα θα κόψουμε για να δώσουμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ναι είναι βασική προτεραιότητα να πληρώνονται οι εργαζόμενοι στο βοήθεια στο σπίτι, όμως θα πρέπει ταυτόχρονα να πούμε, ότι για να γίνει αυτό θα κόψουμε τις πολλές δαπάνες για εορτές και πανηγύρεις.
Η χώρα μας καταστράφηκε λόγω της κλεπτοκρατίας, της αναξιοκρατίας, του λαϊκισμού, της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, για τα οποία την ευθύνη έχουν κυρίως η Πασοκοκρατία και Νεοδημοκρατοκρατία, τις οποίες τόσα χρόνια ανέχθηκαν οι πολίτες. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο  δίνουμε άλλοθι σε όλους αυτούς, με το να ελκυόμαστε ακόμα από γλυκά λόγια και υποσχέσεις που δεν μπορούν να πραγματωθούν ή από ανεδαφικές και παράλογες λογικές ότι εάν αλλάξουν οι ασκούμενες πολιτικές, τότε θα ρεύσει άφθονο χρήμα για να επαναλάβουν οι ίδιοι ουσιαστικά άνθρωποι τα εγκληματικά λάθη του δικού τους παρελθόντος.