σύγχρονη θλίψη

Οι πολίτες με ευαισθησίες, μπορούν να αντιληφθούν τα θαυμαστά λόγια του ποιητή και μέσω αυτών να εκφράσουν κατά τον πιο μαγικό τρόπο, αυτό που νοιώθουν όταν αντικρίζουν τους τόπους τους. Τους δικούς τους τόπους. Τα μέρη που τους συγκινούν.

"....Οι φλέβες του βράχου κατέβαιναν από ψηλά

στριμμένα κλήματα γυμνά πολύκλωνα ζωντανεύοντας

στ άγγιγμα του νερού, καθώς το μάτι ακολουθώντας τις

πάλευε να ξεφύγει το κουραστικό λίκνισμα

χάνοντας δύναμη ολοένα.

Από το μέρος του ήλιου ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος

και το φως τρίβοντας διαμαντικά στα μεγάλα τείχη...."

Η σύγχρονη θλίψη. Όχι..... δεν συγκινείται το πολιτικό μας προσωπικό, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, από τους στίχους.

Ούτε αυτοί που διαφέντευσαν παλαιότερα τις τύχες μας και έπαιρναν τις αποφάσεις, αλλά ούτε και οι σημερινοί και οι μελλούμενοι. Από αυτούς τους επίδοξους τι μπορεί κάποιος να αναμένει;

"κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει

ο χείμαρρος του ήλιου

με τ' αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη"

Σε ποιο σημείο της γης είναι άραγε κρυμμένη αυτή που χρόνια τώρα ανέβαζε και κατέβαζε άτομα σε θέσεις ευθύνης στη δύσμοιρη Αργολίδα; Που εξαφανίσθηκε, αυτή που σαν μέλισσα όργωνε τότε πόλεις και χωριά; Πόσο τελικά συγκινήθηκε από τον τόπο, το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει ο χείμαρρος του ήλιου; Μήπως τελικά δε είχε ενδιαφερθεί ούτε τοσοδουλάκι για το μνημείο; 

Σύγχρονη θλίψη. Αρχεία πεταμένα. Δίσκοι ηλεκτρονικών υπολογιστών καμένοι.

Αξιόλογες συλλογές μουχλιασμένες. Μπαταρίες ξεφόρτιστες.

Το είπε ο εξαίρετος καθηγητής της Αρχαιολογίας Σταμπολίδης, όταν ρωτήθηκε πως νοιώθει όταν σε κάποια ανασκαφή ανακαλύπτει ένα αντικείμενο θαμμένο επί χιλιετίες:

"Δεν μπορεί να το εκφράσει κανείς καλύτερα από τους στίχους του ποιητή", ήταν η απάντησή του.

«…..κι ο βασιλιάς της  Ασίνης που τον γυρεύουμε δυο χρόνια

τώρα

άγνωστος λησμονημένος απ' όλους κι από τον  Όμηρο

μόνο μια λέξη στην  Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη

ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.

Την άγγιξες, Θυμάσαι τον  ήχο της; κούφιο μέσα στο φως

σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα~

κι ο ίδιος ήχος μες στη θάλασσα με τα κουπιά μας.

Ο βασιλιάς της  Ασίνης ένα κενό κάτω απ' την προσωπίδα

παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα:

"Ασίνην τε... Ασίνην τε..."……»

Σύγχρονη θλίψη. Τα χρήματα για το έργο ήσαν εκεί και ανέμεναν.

Οι μελέτες που είχαν γίνει, αλλά τις είχαν σκονισμένες στις ντουλάπες,

περίμεναν να γίνουν ολοκληρωμένος φάκελος.

Και τελικά ……… σύγχρονη θλίψη και αρχαία μνημεία.

Είναι απλά τα πράγματα. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται.

 Δεν τους λένε κάτι τα λόγια του ποιητή.

Καλύτερα τα λόγια τα παχιά, οι ασφαλτοστρώσεις και κάποια πεζοδρόμια

Και ο «νέος» υποψήφιος; Γέρος σε ηλικία και σε νοοτροπία….και αυτός που ήταν;

Παρέα με την εξαφανισμένη; 

Δεν έχουν αντιληφθεί ποιον τόπο διαφεντεύουν.

Είναι επικυρίαρχοι στην πόλη – την παλαιά πρωτεύουσα των δύο αυτοκρατοριών

και ενός έθνους και θεωρούν ότι ορίζουν τις τύχες μερικών χερσαίων και θαλάσσιων εκσκαφέων.

Δεν μπορούν να αισθανθούν το βάρος να παίρνουν αποφάσεις για τα αρχαία μνημεία και για το κάστρο:

«Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω-γύρω το κάστρο

αρχίζοντας από το μέρος του ίσκιου εκεί που η θάλασσα

πράσινη  και  χωρίς αναλαμπή, το  στήθος σκοτωμένου

παγονιού»

Το κοίταξε ο ποιητής το κάστρο. Το κοιτούν και οι πολίτες, ανήμποροι να αντιδράσουν στις  λογικές επικυριαρχίας των εκπροσώπων της σύγχρονης θλίψης.

Και δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά.

Λίγο να σεβαστούν τα λόγια του ποιητή.

«ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι ανα-

ρωτιέται

υπάρχουν άραγε

ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις

αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες

υπάρχουν άραγε

εδώ που συναντιέται το πέρασμα της  βροχής του αγέρα

και της  φθοράς

υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της  στοργής

εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας

αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με

την απεραντοσύνη του πελάγου

ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος

η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής

εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας

σαν τα κλωνάρια της  φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη

διάρκεια της  απελπισίας

ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα

μες στο βούρκο

εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πί-

κρας παντοτινής

Ο ποιητής ένα κενό.»