"Η αριστερά έχει την ικανότητα να χάνει τη μία ευκαιρία που της παρουσιάζεται μετά την άλλη"

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει πραγματικά και βρίσκομαι πάντοτε  με τις μειοψηφίες.
Ρε να μην έχω ψηφίσει ποτέ με την πλευρά του νικητή...... Ακόμα και στα εσωκομματικά συνέδρια....
Κάποια στιγμή μέσα στο συνέδριο συναντήθηκα με το Σπύρο. "Ήταν ευκαιρία ρε Σπύρο" του λέω. "Μην σκάζεις", μου απαντά πιάνοντάς με ψηλά στο μπράτσο, "Θα σου πω τι έλεγε ο Λεωνίδας. Η αριστερά έχει την  ικανότητα να χάνει τη μία ευκαιρία που της παρουσιάζεται μετά την άλλη".
Πως να το κάνουμε. Ο Σπύρος είναι πλέον η ψυχή και η φωνή της ανανεωτικής αριστεράς. Ανοιχτός σε όλους. Χωρίς εμπάθειες και προσωπικούς υπολογισμούς. Χωρίς στόμφο στην εκφορά του λόγου του. Με έναν καλό και παρηγορητικό λόγο και γι΄αυτούς ακόμα που του έκαναν προσωπική επίθεση."Καλή καρδιά συντρόφισσα" τον έπιασα να λέει, αγκαλιάζοντας μια κυρία με στριγγή φωνή. Και είναι αυτός που θα εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος, παραμένοντας πιστός στις μειοψηφικές του απόψεις.
Μαζί του κι εγώ.
Ο διάλογος στο συνέδριο παρέμεινε σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πολλά μέλη του κόμματος,είτε ήσαν με την προεδρική πλειοψηφία, είτε με την μειοψηφία παρέα με τον απελθόντα Γραμματέα, μίλησαν εξαιρετικά.
Όμως εγώ δεν θα μπορούσα να πάω κόντρα στις πολύ βαθιές  αρχές που με προσδιορίζουν σαν άτομο.
Άνθρωποι που εκτιμώ απεριόριστα μας καλούν σε διάλογο. Δεν μπορώ να είμαι μαζί με την πλειοψηφία που λέει όχι στην πρόσκληση αυτή. Πως να το κάνω; Δεν μου πάει.
Ποιος είμαι εγώ που θα πω όχι στην πρόσκληση διαλόγου από ανθρώπους που σέβομαι απεριόριστα, όπως το Σωτήρη Γκορίτσα, το Γιώργο Γραμματικάκη, τον Αρίστο Δοξιάδη, το Σταύρο Λιβαδά, το Γιάννη Μπέζο, την Ελίζα Παπαδάκη, τον Αλέξη Πολίτη, τον Τέλη Σιαμαντά, τον Κίμωνα Χατζημπίρο, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, το Μάνο Ματσαγγάνη, το Θανάση Χειμωνά και άλλους, αλλά πάνω από όλους το Γιάννη Βούλγαρη. Μα αυτοί δεν είναι οι δικοί μας άνθρωποι; Δεν θα μιλάμε με αυτούς, αλλά θα συζητάμε με τον  Αηδόνη; Και όταν αυτοί που πρέπει να στηρίξουμε και πάνω στους οποίους πρέπει να στηριχθούμε, όπως ο Καμίνης, βλέπει θετικά την κίνηση των 58, εμείς τι θα κάνουμε; Θα σταθούμε απέναντι; Και είναι δυνατόν στους δικούς μας ανθρώπους να λέμε ότι δεν θέλουμε να συζητήσουμε;  Και τελικά εδώ στην Αργολίδα με ποιους θα συζητήσουμε; Με το ουσιαστικό (όχι το εναπομείναν κατ΄όνομα ΠΑΣΟΚ) λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ που είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση ή με τους δύο μόνον που έχω μάθει ότι εκπροσωπούν το Λοβέρδο στην Αργολίδα: Δηλαδή μου λένε ότι δεν θα πρέπει να συζητήσω με τους ενεργούς πολίτες της Αργολίδας, των οποίων τους αγώνες σέβομαι και δεν έχω να τους προσάψω κάτι, αλλά θα πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι στο καβούκι μας, για να μην μολυνθούμε  από τα πλήρως εξασθενημένα βενιζελικά μικρόβια; Βρε εγώ μικροβιοφοβία δεν είχα ποτέ μου.   Πως να το κάνουμε; Εγώ επιθυμώ να συζητήσουμε με πολίτες που εκτιμώ και να τους πούμε τις απόψεις μας σε σχέση με το πολιτικό περιεχόμενο του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και εάν δεν συμφωνήσουμε να χωρίσουμε σαν φίλοι. Μια a priori  άρνηση διαλόγου de profundis με προσβάλει.
Κάποιοι είπαν ότι δεν πρέπει να συζητήσουμε για να μην δώσουμε φιλί ζωής στο ΠΑΣΟΚ. Κι εγώ λέω ακριβώς το ίδιο. Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να συνεννοηθούμε. Για να αντισταθούμε στο ουσιαστικό ΠΑΣΟΚ (εγώ ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ήμουν και δεν θα γίνω στα ξεβλάσταρα) που ακόμα είναι δυνατό και κυρίαρχο και ταυτόχρονα να ολοκληρώσουμε με έναν τρόπο που δεν θα θίγει σεβαστές προσωπικότητες το τέλος του τυπικού ΠΑΣΟΚ, μέσα από τη διάχυση και την ανάδειξη πιο άφθαρτων προσώπων, προσθέτοντας και εμείς το ηθικό  ειδικό βάρος μας, που είναι αδιαμφισβήτητο σε κάθε καλόπιστο πολίτη.
Ακούω και το άλλο. Ότι οι 58 είναι άνθρωποι του σωλήνα και δεν έχουν βγει ποτέ από τα γραφεία τους να επικοινωνήσουν με τους απλούς ανθρώπους στα καφενεία, στα χωράφια, στους χώρους δουλειάς. Ίσως και να είναι έτσι. Όμως εγώ χθες συζήτησα μετά το συνέδριο με δύο ανθρώπους, που δυστυχώς εκφράζουν τις κυρίαρχες λογικές που ακούγονται στα καφενεία της χώρας. Ο ένας μου εξέφρασε ό,τι ακριβώς αντιπαθώ. Τις συνωμοσιολογικές λογικές και την άποψη ότι οι πολύ κακοί ξένοι δεν αφήνουν, εμάς, τους πολύ καλούς Ελληνες, να ορθοποδήσουμε. Ο άλλος σε μία ταβέρνα του χωριού ήθελε να σκοτώσει δέκα πολιτικούς για παραδειγματισμό και ζητούσε να του πω, όταν έμαθε τι επαγγέλλομαι, πόσα χρόνια θα κάνει φυλακή ως άλλος σωτήρας και τυραννοκτόνος. Και τελικά, όταν έφθασα στο Ναύπλιο, είδα ότι ο Σιώρρας είχε γεμίσει όλο το κλειστό γήπεδο Ναυπλίου από συμπατριώτες μου.
Ε..... δεν θα πάρω. Προτιμώ να συζητήσω με τους 58, τους 108, τη Δυναμική Ελλάδα του Μόσιαλου, με τον Καμίνη και τους 5 προοδευτικούς μεταρρυθμιστές δημάρχους, με τους δεκάδες χιλιάδες γνήσιους αγωνιστές, που δεν έχουν παρασυρθεί,  από τις σειρήνες  του αριστερού πελατειακού λαϊκισμού, έστω και αν αυτοί, υποτίθεται, ότι δεν έχουν επαφή με την παραμιλούσα κοινωνία.
Πιστεύω ότι σήμερα, παρά ποτέ, είναι ανάγκη κάτι να κάνουμε ώστε να μην επικρατήσει ο δικομματισμός μεταξύ του δεξιού άκρατου συντηρητισμού και του νέου λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ με την ταυτόχρονη ύπαρξη ως τρίτου κόμματος της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
Θεωρώ ότι χάθηκε και αυτή η ευκαιρία, όμως μόνον για τώρα. Πιστεύω  ότι η άποψη που μειοψήφησε στη ΔΗΜΑΡ, θα γίνει κυρίαρχη μετά τις ευρωεκλογές. Και το τυπικό ΠΑΣΟΚ θα ηττηθεί και αυτό. Εκ των πραγμάτων. Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός, αλλά δεν είναι ποτέ αργά. Γι΄αυτό παραμένω κι εγώ μαζί με το Σπύρο ενεργός στο κόμμα μου. Αδημονώ.
Ένοιωσα την ανάγκη να σας εκφράσω τις θέσεις μου, αφού πριν από ενάμιση χρόνο ζήτησα (υποτίθεται ότι ζήτησα, αφού ποτέ δεν το έκανα σε προσωπικό επίπεδο) την ψήφο σας.
Τη θέση μου αυτή την εκφράζω μετά το συνέδριο και όχι πριν από αυτό. Έτσι θεώρησα ότι είναι σωστό.