Σόλο πορεία

 "......Ο πτέραρχος είχε πει ότι ήταν ένας διάδρομος προσγείωσης. Στην πραγματικότητα ήταν η πιο στενή, ανώμαλη και μικρή λωρίδα γης στην οποία μας είχε ζητηθεί να προσγειώσουμε αεροπλάνο. Ωστόσο έπρεπε να κατέβουμε, οπότε κατεβήκαμε.
    Ήταν τώρα κοντά μεσημέρι. Ο διάδρομος προσγείωσης του Αργους ήταν περιτρυγιρισμένος από αυτές τις πανταχού παρούσες ελιές και ανάμεσα στα δέντρα είδαμε πως είχαν στηθεί ένα σωρό σκηνές. Τίποτα δεν ξεχωρίζει από ψηλά περισσότερο από ένα μάτσο σκηνές, ακόμα και αν είναι μισοκρυμμένες ανάμεσα σε ελιές. "Ωχ Θεούλη μου", σκέφτηκα. Πόσο θα τους πάρει για να μας βρουν εδώ πέρα;....... Ο μοίραρχός μας  είχε τη δική του σκηνή και τον βρήκαμε να κάθεται εκεί μέσα, πίσω από ένα τραπέζι φτιαγμένο από σανίδες. "Να΄ μαστε", είπαμε.
   "Ωραία", είπε εκείνος. "Θα κάνετε περιπολία πάνω από το στόλο σήμερα το βράδυ".
   Μείναμε να κοιτάμε τον μοίραρχο έτσι όπως ήταν καθισμένος πίσω από το σανιδένιο τραπέζι του που ήταν άδειο από χαρτιά.
   Κάτι δεν πάει καλά μ΄αυτήν την ιστορία, μονολόγησα.  Οι Γερμανοί δε θα μας αφήσουν με κανέναν  απολύτως τρόπο να χρησιμοποιήσουμε  τα επτά αεροσκάφη μας από εδώ που βρισκόμαστε. Οι ανώτεροί μας προφανώς περίμεναν το χειρότερο γιατί ανάμεσα στις ελιές είχαν σκαφτεί βαθιά χαντάκια. Αεροπλάνα, όμως, δεν μπορείς να κρύψεις στα χαντάκια, όπως δεν μπορείς να κρύψεις πουθενά και σκηνές, ειδικά σκηνές που είναι αστραφτερά λευκές.
    "Πόσο θα τους πάρει να μας βρουν εδώ πέρα, κύριε;" θυμάμαι πως ρώτησα.
    Ο μοίραρχος πέρασε το χέρι του μπροστά από τα μάτια του κι άρχισε να τρίβει τις κόγχες με τις άκρες των δακτύλων του. "Ποιος ξέρει", είπε.
    "Θα μας έχουν καθαρίσει μέχρι αύριο", είπα με μεγάλη τόλμη.
    "Δεν μπορούμε να το σκάσουμε και να αφήσουμε το στρατό χωρίς κάλυψη από αέρος", είπε ο μοίραρχος. "Πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε".....
.... Στη βιασύνη μας να εγκαταλείψουμε την Ελευσίνα μέσα στη νύχτα, φαίνεται ότι κάποιος είχε ξεχάσει να φέρει μαζί τρόφιμα. Οι ντόπιοι Ελληνες πολύ σύντομα πληροφορήθηκαν την κατάστασή μας και τώρα είχαν συρρεύσει στο στρατόπεδο, κουβαλώντας τεράστιες ποσότητες από μαύρες ελιές και μπουκάλια με ρετσίνα. Ο Ντέηβιντ κι εγώ αγοράσαμε έναν κουβά ελιές και δύο μπουκάλια κρασί και βρήκαμε ένα σκιερό χορταριασμένο κομμάτι γης κάτω από ένα  δέντρο όπου μπορούσαμε να καθίσουμε για το φαγοπότι μας. Είχαμε διαλέξει ένα μέρος ακριβώς ανάμεσα στα δύο Hurricane μας, για να μπορούμε να τα προσέχουμε όλη την ώρα. Ο αριθμός των Ελλήνων χωρικών που τριγυρνούσαν εκεί πέρα ήταν εκπληκτικός. Πρέπει να ήμασταν το πρώτο επιχειρησιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο στην ιστορία που ήταν ανοιχτό στο κοινό..... Από εκεί που καθόμασταν, βλέπαμε όλο τον αργολικό κόλπο, όμως δεν υπήρχε ίχνος στόλου εκκένωσης ή του βασιλικού Ναυτικού. Υπήρχε μόνο ένα μεγαλούτσικο φορτηγό πλοίο που κειτόταν στον κόλπο, καθώς και ένας θύσανο από γκρίζο καπνό που υψωνόταν από το μπροστινό του αμπάρι. Μας είπαν πως ήταν κι αυτό γεμάτο πυρομαχικά και ότι είχαν έρθει οι Γερμανοί και το βομβάρδισαν το ίδιο πρωί. Τώρα έκαιγε μια φωτιά κάτω από τα καταστρώματα και όλοι περίμεναν την τεράστια έκρηξη.
    " Να΄ μαστε λοιπόν", είπε ο Ντέιβιντ. "Καθόμαστε στον ήλιο και πίνουμε χυμό πεύκου ενώ γύρω μας γίνεται χαμός".
    Εγώ είπα: "Οι Γερμανοί ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν μείνει επτά Hurricane στην Ελλάδα. Σκοπός τους είναι να μας βρουν και να μας καθαρίσουν. Ύστερα ο ουρανός θα είναι όλος δικός τους".......
......Καθόμαστε ακόμα στο ίδιο μέρος στις τέσσερις και τριάντα μετά μεσημβρίας όταν ακούστηκε ένας ξαφνικός βρυχηθμός από πάνω μας τη στιγμή που πέταγε χαμηλά επάνω από το στρατόπεδο ένα και μοναδικό Messerschmitt 110. Το Ουάν-Ουάν- Οοου όπως το λέγαμε, ήταν ένα γρήγορο δικινητήριο καταδιωκτικό με πλήρωμα δύο ατόμων και μεγαλύτερο βεληνεκές από το μονοκινητήριο 109. Σηκωθήκαμε για να το δούμε καλύτερα καθώς έκανε γύρους επάνω από τον κόλπο κι ύστερα γύρισε πίσω κατευθείαν προς το μέρος μας, εξακολουθώντας να πετάει χαμηλά. Ο πιλότος έδειξε απόλυτη περιφρόνηση για την άμυνά μας, ξέροντας ότι δεν είχαμε καμία και καθώς πέρασε αστραπιαία για δεύτερη φορά, είδαμε τόσο τον πιλότο όσο και τον πίσω πυροβολητή να μας περιεργάζονται  με τις οροφές του πιλοτηρίου ορθάνοιχτες. Ένας πιλότος καταδιωκτικού ποτέ δεν περιμένει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με έναν εχθρό-αεροπόρο. Για εκείνον εχθρός είναι το μηχάνημα. Τώρα όμως το μόνο που έβλεπα ήταν οι άνθρωποι. Εντελώς ξαφνικά αυτοί οι δύο Γερμανοί ήταν τόσο κοντά μου που μου σηκώθηκε η τρίχα.....
....."Τώρα μάλιστα!" είπε ο Ντέηβιντ Κουκ. "Αυτό ήταν το τέλος μας!".
  Άντρες στέκονταν όρθιοι σ' όλο το στρατόπεδο. Συζητούσαν τις συνέπειες της επίσκεψης του 110. Οι Γερμανοί δεν είχαν χρειαστεί πολύ χρόνο να μας βρουν.
  Ο Ντέιβιντ κι εγώ ξέραμε ακριβώς ποια θα ήταν η σειρά των γεγονότων από εδώ και πέρα. "Μπορούμε να το υπολογίσουμε ", είπα εγώ..... Μπορούμε να περιμένουμε μια επιδρομή από 110 σε μιάμιση ώρα, δηλαδή στις εξι το απόγευμα..
   "θα μπορούσαμε να τους αιφνιδιάσουμε", είπε ο Ντέηβιντ  "Αν είμαστε και οι επτά στον αέρα και τους περιμένουμε από πάνω, μπορούμε να τους αιφνιδιάσουμε ωραιότατα".
    Ο υπασπιστής ήρθε κοντά μας. "Εντολές του διοικητή", είπε. "Και οι επτά σας θα κάνετε περιπολία πάνω από τον στόλο όση ώρα μπορείτε το απόγευμα. Απογείωση στις έξη ακριβώς".
    "Στις έξι", αναφώνησε ο Ντέηβιντ. "Μα αυτήν την ώρα ακριβώς θα καταφθάσουν".
   "Ποιος θα καταφθάσει" ρώτησε ο υπασπιστής.
   "Μια μοίρα από 110", είπε ο Ντέηβιντ. "Το υπολογίσαμε. Θα κάνουν επιδρομή στις έξι".
   "Φαίνεται πως έχετε καλύτερες πληροφορίες από τον διοικητή", είπε ο υπασπιστής...... 
.......  Στις έξι το απόγευμα, ο αξιωματικός επιχειρήσεων σήκωσε το χέρι του και εγώ άνοιξα το γκάζι. Σε δέκα δευτερόλεπτα ήμουν στον αέρα και κατευθυνόμουν προς την θάλασσα. Κοίταξα γύρω μου και είδα τον Ντέιβιντ όχι πολύ μακριά, πίσω μου. Με πλησίασε και εγκαταστάθηκε πίσω από το δεξί φτερό μου. Μετά από ένα λεπτό περίπου, κοίταξα πάλι γύρω, περιμένοντας να δω και τα άλλα πέντε Hurricane να έρχονται προς τα μας. Δεν ήταν εκεί......Κάναμε έναν κύκλο μεγάλης διαμέτρου επάνω από το πλοίο με τα πυρομαχικά που έβγαζε ακόμα καπνούς......Μείναμε εκεί ψηλά πάνω από μία ώρα, όμως όλο αυτό το διάστημα δεν είδαμε ούτε ένα πλοίο ..... κατευθυνθήκαμε προς το διάδρομο προσγείωσής μας.   Ήμαστε ακόμα κάμποσα μίλια μακριά όταν είδαμε τον καπνό. Ήταν γκριζόμαυρος και κειτόταν σαν χοντρό σκέπασμα πάνω από τον διάδρομο και τον ελαιώνα. Έτρεμα στη σκέψη  του τι θα αντικρίζαμε εκεί κάτω όταν θα προσγειωνόμασταν, αν βέβαια ήταν δυνατόν να προσγειωθείς μέσα σε όλον αυτό τον καπνό.....
    Δεν είναι αστείο να προσπαθείς να προσγειώσεις ένα Hurricane σ΄ έναν μικρό και στενό διάδρομο γεμάτο χορτάρια μέσα σε πυκνό καπνό, όμως έχοντας το μεγάλο βράχο να με καθοδηγεί, κατάφερα να κατέβω μέσες άκρες στο σωστό μέρος. Μετά, καθώς το αεροπλάνο έτρεχε στο έδαφος με ογδόντα μίλια την ώρα, ύστερα εβδομήντα κι ύστερα εξήντα, έκλεισα τα μάτια μου και προσευχόμουν να μη συγκρουστώ με τον Ντέηβιντ ή τίποτε άλλο μπροστά μου.
    Δε συγκρούστηκα. Σταμάτησα τελείως και κατέβηκα από το αεροπλάνο αμέσως. "Ντέηβιντ!" φώναξα. "Είσαι καλά;"Δεν έβλεπα τη μύτη μου.
   "Εδώ είμαι!" μου απάντησε. "Τώρα βγαίνω!"
     Μαζί φτάσαμε ψηλαφιστά στο στρατόπεδο. Επικρατούσε κάποιο χάος σ΄όλο το μέρος, όμως προς μεγάλη έκπληξη η γη δεν ήταν γεμάτη σκόρπια πτώματα. Μάλιστα οι απώλειες ήταν εξαιρετικά λιγοστές λιγοστές. Αυτό που συνέβη ήταν το εξής: Είχα απογειωθεί στις έξι ακριβώς. Ο Ντέηβιντ με είχε ακολουθήσει στις έξι και ένα λεπτό. Ύστερα κατάφεραν να φύγουν άλλοι τρεις, έτσι συνολικά ήμαστε πέντε στον αέρα, Τη στιγμή όμως που επιτάχυνε το έκτο Hurricane για να απογειωθεί, ήρθε ένα σμήνος Messerschmitt πετώντας τόσο χαμηλά που σχεδόν ακουμπούσε τις ελιές. Ο πιλότος που απογειωνόταν δέχτηκε τα εχθρικά πυρά και σκοτώθηκε. Ο έβδομος πιλότος πήδηξε από το αεροπλάνο του κι έκανε βουτιά μέσα στο χαντάκι. Το ίδιο έκαναν κι όλοι οι άλλοι στο στρατόπεδο. Κι έμειναν κουλουριασμένοι εκεί μέσα όση ώρα πηγαινοέρχονταν τα Messerschmitt σφυροκοπώντας μεθοδικά ό,τι έβλεπαν -τα αεροπλάνα, τις σκηνές, τις δεξαμενές ανεφοδιασμού, την αποθήκη με τα πυρομαχικά, τους κουβάδες με τις ελιές και τα μπουκάλια με τη ρετσίνα.....
.... Κάποιος, νομίζω, ο υπασπιστής, φώναζε: "Όλοι οι πιλότοι από δω! Γρήγορα! Γρήγορα!.....
    "Εσείς οι πέντε", είπε ο υπασπιστής "θα οδηγήσετε αμέσως τα πέντε εναπομείναντα Hurricane  μέχρι την Κρήτη"..........."

    Αποσπάσματα από το βιβλίο "Σόλο Πορεία" του Roald Dahl, σε μετάφραση Όλγας Λαζοπούλου (εκδόσεις "ποταμός")  
    Είναι οι αναμνήσεις ενός πιλότου της RAF που πολέμησε και στην Ελλάδα.
    Είναι η μάχη του Αργους, του Ναυπλίου και του Τολού.
    Η επιχείρηση DEMON για την εκκένωση από την ηπειρωτική Ελλάδα του συμμαχικού στρατού.
    Μια στρατιωτική επιχείρηση που κόστισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανθρώπων στον Αργολικό κόλπο.
    Ο Γιώργος Ταραβίρας, ο Δημήτρης Τσίγκας, ο Μπάμπης Αντωνιάδης, ο συνταξιούχος δάσκαλος Κοτίτσας από το Τολό, ο Κηθ Στέρτζες, που ζει στο Ναύπλιο, είναι μια χούφτα άνθρωποι που έχουν ερευνήσει το γεγονός.
    Οι Αργολιδείς τότε βοήθησαν με όλες τους τις δυνάμεις τους συμμάχους.
    Οι σημερινές αρχές έχουν ξεχάσει το γεγονός.
    Ένα μόνο θα σας πω.
    Πριν από λίγα χρόνια κάποιοι εργάτες του Δήμου άδειαζαν μια αποθήκη με "άχρηστα" αντικείμενα.
    Ως περίεργος, έβαλα το κεφαλάκι μου μέσα. Ξαφνικά βγήκε από την αποθήκη ένας υπάλληλος κρατώντας έναν ζωγραφικό πίνακα. Δεν ξέρω πως μου την κάρφωσε, τι διαίσθηση είχα και του ζήτησα να τον δω και από πίσω. Και τι λέτε υπήρχε γραμμένο. Αφιέρωση του Πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας κατά τη δεκαετία του 50 προς το λαό του Ναυπλίου για τη βοήθεια που δώσαμε τότε  στα  20χρονα Νεοζηλανδάκια.
 Που κείται σήμερα ο πίναξ;
 Γιγνώσκει τις τι, ώστε να μας πληροφορήσει;