Δύο προκλήσεις στη νέα πολιτική φάση

Γιάννης Βούλγαρης, 29/05/2013

Η σημαντικότερη πολιτική εξέλιξη του τελευταίου καιρού ήταν η απαξίωση της γραμμής «απόρριψη του Μνημονίου εντός του ευρώ». Η διάψευση ήρθε από δύο γεγονότα. Το πρώτο ήταν ασφαλώς η υπόθεση της Κύπρου όπου η γραμμή έπαιξε και αναλώθηκε στη διάρκεια μιας εβδομάδας. Το δεύτερο είναι η διαφαινόμενη ανακοπή του υφεσιακού κατήφορου παράλληλα με τα σημάδια επανεκκίνησης της οικονομίας. Σημάδια αμυδρά που αφορούν ακόμη τους αριθμούς. Η βελτίωση όμως των αριθμών επιδρά στις προσδοκίες των ανθρώπων και αυτές με τη σειρά τους επιδρούν στο πολιτικό κλίμα. Η διαφορά των δύο γεγονότων είναι προφανής. Το πρώτο έκλεισε μία ακόμη φάση της κρίσης. Το δεύτερο άνοιξε την επόμενη.

Η απαξίωση της γραμμής «απόρριψη του Μνημονίου, παραμονή στο ευρώ» θέτει σε δοκιμασία τον ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει μάλιστα του Συνεδρίου του. Είναι αναμενόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την εκλογική του τύχη σε αυτήν που έχουμε ορίσει τρίτη φάση της κρίσης («ΤΑ ΝΕΑ», 26/1/2013). Χοντρικά, από τα μέσα του 2011 έως τις αρχές του 2013. Ηταν η φάση της «αγανάκτησης», τότε που η κοινωνία αντιλήφθηκε με πανικό το μέγεθος και το βάρος της εθνικής κρίσης, κατάλαβε ότι το Μνημόνιο δεν θα ήταν μια σύντομη θεραπεία, διαπίστωσε ότι το ΠΑΣΟΚ ως ηγεσία δεν είχε την αποφασιστικότητα που χρειαζόταν και το ΠΑΣΟΚ ως παράταξη εκπροσωπούσε τα προ της κρίσης κεκτημένα. Ταυτόχρονα φάνηκε ότι οι αιτίες της κρίσης δεν ήταν μόνο εθνικές, καθώς αυτή επεκτάθηκε στις άλλες χώρες του Νότου. Κυρίως όμως φάνηκε ότι η «Ευρώπη» δεν είχε ενιαία στρατηγική, ότι έκανε βραχυπρόθεσμες τακτικές κινήσεις, ανάλογα με τις εθνικές προτεραιότητες των οικονομικά υγιέστερων χωρών. Σε αυτό το κλίμα αποδιαρθρώθηκε το ΠΑΣΟΚ και κλαδεύτηκε η ΝΔ όταν έκανε τη στροφή. Ωφελημένα βγήκαν τα «κόμματα της αγανάκτησης», στα δεξιά η ΧΑ και ο Καμμένος, στα αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ; Διότι είχε ήδη το προφίλ ενός «κόμματος διαμαρτυρίας», ταυτόχρονα όμως συνέχισε να προσλαμβάνεται από τους εκλογείς με τους προηγούμενους όρους του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος, δηλαδή ως όμορος στο ΠΑΣΟΚ χώρος, γεγονός που του επέτρεψε να λειτουργήσει ως το «εγγύτερο διαθέσιμο υποκατάστατο» (A. O. Hirschman) για τις μάζες που αποδεσμεύονταν από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, επικοινωνιακά η ηγεσία επιχειρούσε πλέον συστηματικά να αναμειγνύει τον προηγούμενο «νεοκομμουνιστικό» λόγο με όλα τα εθνικολαϊκιστικά στερεότυπα που η κρίση έφερνε στο προσκήνιο. Σε όλη αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν μια μαγική λύση, η οποία και τα κεκτημένα θα εξασφάλιζε και την Ελλάδα θα κρατούσε στο ευρώ. Η «διπλή υπόσχεση» υπήρξε ιδιαίτερα επικερδής για το κόμμα αλλά, όπως σήμερα αποδεικνύεται, θα ήταν καταστροφική για τη χώρα.

Γιʼ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται με προβλήματα στη νέα φάση. Από επιτιθέμενος έγινε αμυνόμενος, καθώς οι επιλογές των αντιπάλων του είτε υπέρ του ευρώ είτε υπέρ της δραχμής είναι πιο ειλικρινείς και συνεκτικές. Η σύμπλευση με τον δεξιό εθνικολαϊκισμό και τον Καμμένο μοιάζει όλο και περισσότερο απομεινάρι της προηγούμενης φάσης, παρά βιώσιμη και πειστική συμμαχία στο διαμορφούμενο πολυκομματικό σύστημα. Εκκρεμεί, τέλος, να διατυπώσει τη δική του πειστική ερμηνεία για τις εθνικές αιτίες της κρίσης, έτσι ώστε να σταματήσει να υιοθετεί ακόμη και τις πλέον καταδικαστέες διεκδικήσεις. Η προσπάθεια προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση έχει αρχίσει. Προς το παρόν όμως περιορίζεται να στέλνει «σήματα διαθεσιμότητας» στα διάφορα κέντρα εξουσίας, χωρίς να τολμά να ακουμπήσει το βασικό του πρόγραμμα, το οποίο προοιωνίζεται μια χώρα εκτός ευρώ και Ευρώπης.

Θα ήταν όμως λάθος να θεωρήσουμε ότι στη νέα φάση η διάψευση της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ θα επιφέρει μοιραία την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ότι έχουν κερδίσει πολιτικούς πόντους. Η κοινωνία θέλει πολιτική σταθερότητα. Οι πολίτες εξακολουθούν να είναι θυμωμένοι, αλλά σχεδόν ενστικτωδώς αρχίζουν να συνδυάζουν το συναίσθημα με μια απαίτηση ρεαλισμού και προτάσεων από τις κομματικές ηγεσίες. Η αντίθεση Μνημόνιο - αντιμνημόνιο έχει αρχίσει να χάνει την πολιτική δυναμική της, ενώ η αύξηση της ΧΑ δυσφημεί όλο και περισσότερο την ίδια την εικόνα του ενιαίου «αντιμνημονιακού χώρου», αν υποθέσουμε ότι δεν αρκούσε η συμπερίληψη σε αυτό του κόμματος Καμμένου.

Ωστόσο τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα δεν έχουν αξιοποιήσει ακόμη τη μικρή έστω αλλαγή διαθέσεων και συναισθημάτων που εξελίσσεται στην κοινωνία. Υφίστανται ακόμη την εθνικολαϊκιστική προπαγάνδα του «αντιμνημονιακού» μπλοκ που τα καταγγέλλει ως εκπροσώπους μιας ελίτ αποσπασμένης από τον λαό. Ξέρουμε ότι κάθε είδους λαϊκισμός θεριεύει από τη στιγμή που κατορθώσει να επιβάλει στην κοινωνία αυτή την απαξιωτική αντίληψη για τους αντιπάλους του. Το έργο όμως παίχτηκε στην προηγούμενη φάση και καταψηφίστηκε. Παρά τη δραματική κοινωνική κρίση, η δημοκρατική Ελλάδα έχει αντέξει. Και έχει αντέξει γιατί η φιλοευρωπαϊκή παράταξη έχει ευρύτερη λαϊκή βάση και συνεκτικότερη γεωπολιτική στρατηγική από την εθνικολαϊκιστική πανσπερμία των αντιπάλων της. Αυτός ο συσχετισμός πρέπει να καταγραφεί στον δημόσιο λόγο με επιθετικό και δυναμικό τρόπο.

Στη νέα φάση η κυβέρνηση και τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα έχουν να αντιμετωπίσουν δύο μείζονα προβλήματα, έτσι ώστε να δώσουν ειρμό στην πολιτική τους. Το πρώτο είναι η αντιπαράθεση στον ευρωσκεπτικισμό που διαχέεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Τη στιγμή που η Ελλάδα τείνει να επανέλθει στον ευρωπαϊκό κανόνα, την ίδια στιγμή αυτός ο κανόνας στραβώνει. Ετσι, σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο εξασθενεί το ευρωπαϊκό πρόταγμα που δημιουργούσε πρόσθετη συναίνεση στην εθνική προσπάθεια. Όπως ήδη παρακολουθούμε, το νέο μπλοκάρισμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αναθερμαίνει τη σύγκρουση για το μέλλον της. Είναι μια μάχη την οποία πρέπει να δώσουν επιθετικά τα ελληνικά φιλοευρωπαϊκά κόμματα, συνδέοντάς την οργανικά με την εθνική ατζέντα. Το καθένα στο πλαίσιο της δικής του πολιτικής κουλτούρας. Είναι σαφές ότι η άποψη για την Ευρώπη, καθώς και για τη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης αποτελούν βασική πηγή για τη διαμόρφωση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας των κομμάτων. Ο νέος ευρωπαϊσμός θα διαμορφωθεί μέσα στις συνθήκες της παρούσας κρίσης. Ιδίως ο νέος προοδευτικός ευρωπαϊσμός που είναι υποχρεωμένος να ξεπεράσει πολλά από τα στερεότυπα του δικού του παρελθόντος.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα της κυβέρνησης προκύπτει από την ίδια τη βελτίωση της κατάστασης. Όσο περιορίζεται η θεματολογία του Μνημονίου, όσο φεύγουν από την επικαιρότητα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, ο Τόμσεν και η Λαγκάρντ, τόσο διευρύνεται η εθνική πολιτική ατζέντα, δηλαδή θέματα, αποφάσεις και πρακτικές που εξαρτώνται από την κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Έτσι, η έκτακτη ανάγκη θα συμπληρώνεται από τα δείγματα που θα δίνει η κυβερνητική πολιτική ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη από την κρίση. Αυτή τη συναίσθηση εκφράζουν οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις για ένα εθνικό σχέδιο. Στην αφετηρία του σχεδίου θα πρέπει να υπάρχουν «αποχρώσες ενδείξεις» ότι κάτι μάθαμε από το κόστος των προηγούμενων κρατικιστικών-πελατειακών πρακτικών και της αναξιοκρατικής στελέχωσης του Δημοσίου. Αλλεπάλληλα κρούσματα δείχνουν ότι βρισκόμαστε ακόμη μακριά.

 Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ στις 18/5/2013

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Ο Μαυρουδής και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Έχει βρει το στυλ που του ταιριάζει.
Μειλίχιος.
Συχνά υπομειδιά.
Μιλάει αργά, χωρίς να ανεβάζει την ένταση της φωνής.
Έχει αναλάβει μαζί με τον Αδωνι όλο το βάρος της επικοινωνιακής προσπάθειας της Νέας Δημοκρατίας, για να μας πείσει ότι το ισχύον νομικό πλαίσιο είναι υπερεπαρκές για την αντιμετώπιση των εγκλημάτων ρατσιστικής βίας και επομένως ένας νέος αντιρατσιστικός νόμος δεν έχει νόημα.
Και θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι πολύ σπουδαίο λέγοντας ότι "εγώ είμαι νομικός και μπορώ να απαντήσω σε ένα προς ένα τα άρθρα του υπό κατάθεση αντιρατσιστικού και να αποδείξω ότι η κείμενη νομοθεσία τα καλύπτει"

Κορδώνομαι και εγώ λοιπόν ως ταώς ο ορνιθόμορφος, επιστήμων και εγώ γαρ, και απαντώ στον Μαυρουδή ότι παραπληροφορεί.

Και εξηγούμαι:
Αν ψάξει κάποιος νομικός σε μια βάση νομικών δεδομένων για το  τι υπάρχει δημοσιευμένο σε σχέση με τον αντιρατσιστικό νόμο 927 του 1979 το μόνο που θα βρει είναι κάποια άρθρα και πραγματείες καθηγητών και διδακτόρων της νομικής επιστήμης. Ούτε μία δικαστική απόφαση. Ο νόμος αυτός παρέμεινε ουσιαστικά ανενεργός. Και ο Μαυρουδής γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ότι όταν ένας νόμος δεν εφαρμόζεται δεν ευθύνονται μόνον οι Εισαγγελείς ή οι διωκτικές αρχές. Πρέπει να έχει και εγγενείς αδυναμίες. Μία από αυτές ήταν η διάταξη που υπήρχε και που καταργήθηκε μόλις στις 2 Μαΐου 2001, ότι όλα τα εγκλήματα που αναφέρονται στο νόμο αυτό διώκονται μόνον κατ΄ έγκληση. Φαντασθείτε λοιπόν ένα θύμα ρατσιστικής επίθεσης να πρέπει να υποβάλει μήνυση-έγκληση για να προχωρήσει η δίωξη. Δυστυχώς το νομοθετικό αυτό πλαίσιο έμεινε  και γι΄αυτό το λόγο στα χαρτιά και είναι πασιφανές ότι κάτι άλλο απαιτείται για να τιμωρούνται αυτοί που διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα. Εάν θέλουμε πράγματι να  τιμωρούνται. Και είναι πολύ σημαντικό  ένας καινούργιος αντιρατσιστικός νόμος να ξεκινάει με τον σκοπό που επιδιώκεται πράγμα που πράττει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο Ρουπακιώτη.
Είναι βασική αρχή του δικαιακού μας συστήματος ότι καμία ποινή δεν μπορεί να επιβληθεί αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος νόμος. Και εδώ ένας ποινικός νόμος δεν μπορεί να τύχει διασταλτικής ερμηνείας ή αναλογικής εφαρμογής.
Ισχυρίζεται λοιπόν ο Μαυρουδής ότι ο νόμος 927 του 1979, σε συνδυασμό με τον Ποινικό Κώδικα, καλύπτει και μάλιστα με το παραπάνω όλες ανεξαίρετα τις περιπτώσεις ρατσιστικής βίας. Εδώ όμως υπάρχουν  κάποιες τεράστιες διαφορές.  Ο νόμος  927  του 1979 καλύπτει μόνον τις περιπτώσεις των εγκλημάτων για λόγους φυλετικής και εθνικής καταγωγής, ενώ το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο επεκτείνει τις περιπτώσεις και σε εγκλήματα που διαπράττονται για λόγους θρησκευτικούς, γενετήσιας διαφοράς, γενεαλογικών καταβολών.  Και γίνομαι τελείως συγκεκριμένος. Κάποιος ή κάποιοι παροτρύνουν του πολίτες να υβρίσουν και να φτύσουν έξω από μία εκκλησία  όλους του Ορθοδόξους Χριστιανούς. Και μια ομάδα Χριστιανών άλλου δόγματος ή κάποιοι Βουδιστές ή κάποιοι άθεοι, πράγματι εξυβρίζουν με λόγια και με έργα  τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, που πηγαίνουν στην εκκλησία αυτή για να προσευχηθούν, μόνο και μόνο διότι είναι Ορθόδοξοι. Οι πράξεις αυτές άραγε κατά τον Μαυρουδή δεν έχουν ηθική και κοινωνική απαξία, ώστε να πρέπει να αντιμετωπισθούν με αυστηρό τρόπο και όχι με τις ήπιες προβλέψεις του Ποινικού Κώδικα περί εξύβρισης που προϋποθέτει και έγκληση; Και ένα άλλο παράδειγμα που δεν καλύπτει ο νόμος 927/1979 και επιθυμεί να καλύψει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Κάποιος ή κάποιοι παρακινούν πολίτες να επιτεθούν, να βιαιοπραγήσουν και να εξευτελίσουν δημόσια όλες τις γυναίκες που νοιώθουν ερωτική έλξη για άνδρες και δεν είναι λεσβίες. Αυτή η πράξη δεν έχει ποινική απαξία και δεν πρέπει να προβλέπεται ποινή για αυτούς;
Ισχυρίζεται ο Μαυρουδής ότι οι ποινές στην ισχύουσα νομοθεσία είναι πιο σκληρές από αυτές που προβλέπει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Και προσπαθώντας να παραπλανήσει αναφέρει τα παραδείγματα μιας ανθρωποκτονίας για ρατσιστικούς λόγους ή τη σύσταση συμμορίας, όπου προβλέπονται ποινές ισοβίων και πολύχρονων καθείρξεων. Εδώ σκόπιμα ο Μαυρουδής θέλει να θολώσει τα νερά. Προφανώς το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη δεν μπορεί να προβλέψει ποινή μεγαλύτερη από τη μέγιστη επιτρεπόμενη, αλλά αυτό που θέλει να κάνει είναι να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά φαινόμενα καθημερινής ρατσιστικής βίας στις γειτονιές. Προφανώς κάποιος που διαπράττει ανθρωποκτονία δολοφονώντας έναν μαύρο, διότι είναι μαύρος, θα τύχει της ποινής που προβλέπει ο Ποινικός μας Κώδικας (και αυτό ρητά αναφέρεται στο νομοσχέδιο), αλλά αυτός που τραβάει το αυτί από ένα μαυράκι διότι παίζει στην ίδια παιδική χαρά με ένα λευκάκι ή αυτός  που τραβάει το αυτί σε ένα λευκάκι επειδή παίζει στο ίδιο πάρκο με ένα μαυράκι δεν θα πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια ηθική απαξία της πράξης του;
Σύμφωνα με τις ποινές που προβλέπει ο ν. 927/1979, καθορίζεται ως αρμόδιο Δικαστήριο το Μονομελές Πλημμελειοδικείο, ενώ σύμφωνα με το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη αρμόδιο Δικαστήριο θα είναι το Τριμελές. Και αυτό έχει τεράστια σημασία και το γνωρίζει άριστα ο Μαυρουδής, που επιχειρεί να μας πει ότι τίποτα δεν αλλάζει με το νέο αντιρατσιστικό.
Μας λέει και άλλο εκπληκτικό ο Μαυρουδής και ξέρει πολύ καλά ότι λέει παπαρολογίες. Αλλά το λέει επίτηδες και πιστεύει ότι μπορεί να πείσει. Μας λέει λοιπόν ότι ο μεν Ποινικός Κώδικας προβλέπει αυστηρές ποινές για σύσταση συμμορίας ενώ το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη μόνον διοικητικά πρόστιμα. Όμως η διάταξη που θέλει να θεσπίσει ο Ρουπακιώτης δεν καταργεί τον Ποινικό Νόμο, αλλά αντιθέτως επιθυμεί επιπροσθέτως να επιβάλει κυρώσεις σε νομικά πρόσωπα και ενώσεις προσώπων (δεν μπορείς να βάλεις φυλακή νομικά πρόσωπα), που συστηματικά επιδιώκουν ρατσιστικούς σκοπούς και παρακινούν σε ρατσιστικά εγκλήματα.  Και εδή τα πράγματα θα ήσαν σοβαρά για τα καλά αυτά παιδιά, διότι εκτός από διοικητικά πρόστιμα προβλέπονται ανακλήσεις ή αναστολές της άδειας λειτουργίας τους, αποκλεισμός τους από δημόσιες επιχορηγήσεις.  Εδώ λοιπόν οι κυρώσεις θα έτσούζαν και δεν είναι ήπιες, όπως θέλει να μας εμφανίσει ο Μαυρουδής.
Τέλος θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα θέματα που δεν καλύπτονται από την ισχύουσα νομοθεσία και που θέλει να προβλέψει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όπως ή επιβολή της παρεπόμενης ποινής της αποστέρησης πολιτικών δικαιωμάτων για τα καλά παιδιά, η απαγόρευση της μετατροπής, η θέσπιση πειθαρχικού αδικήματος για δημόσιο υπάλληλο, η πρόβλεψη κωλύματος διορισμού στο δημόσιο και στους Δήμους και άλλα.
Ας μην μας κοροϊδεύει λοιπόν ο Μαυρουδής και οι άλλοι Νεοδημοκράτες ότι το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο τα προβλέπει όλα και ας μας πει τον πραγματικό λόγο που δεν θέλουν να ψηφίσουν ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Οτι δηλαδή ο απώτερος σκοπός τους είναι να καταφέρουν να κρυφτούν εκ νέου όλες οι ακροδεξιές και ρατσιστικές ιδέες και πρακτικές, μέσα στους κόλπους των μεγάλων κομμάτων, όπως ακριβώς γινόταν μέχρι σήμερα. Αλλά το φίδι, κατά τη γνώμη μου, είναι ακόμα πιο επικίνδυνο έτσι, πράττοντας στα κρυφά.
Ας δούμε λοιπόν κατάφατσα την πραγματικότητα και όχι με υπεκφυγές και μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Τριήμερο φεστιβάλ αγκινάρας. Μάλλον ξεφύγαμε......

Πόσο απέχει το αστείο από το γελοίο;
Ο ορθός λόγος από τον τραγέλαφο;
Πριν από μερικά χρόνια στη γιορτή αγκινάρας στην Κάντια Ιρίων κλήθηκε ο επίσημος να απευθύνει χαιρετισμό. Τί είπε  και πρότεινε μεταξύ των άλλων ο αθεόφοβος; "Να επεκταθεί ο θεσμός της γιορτής της αγκινάρας σε όλη την Ελλάδα". Χαχαχαχα!!!! Ονειρεύεται ο άνθρωπος, που τυγχάνει και σήμερα τοπικός παράγων, να γίνει γιορτή αγκινάρας στη Δράμα και στα Βλαχοχώρια της Πίνδου και σε όλη τη χώρα από άκρου σε άκρο.
Ευτυχώς λοιπόν η προτροπή του δεν έγινε πραγματικότητα και δεν μια ενέσκηψε κάποια γιορτή αγκινάρας στο Αμύνταιο Κοζάνης.
Έχουμε όμως εδώ τοπικά φέτος "αναβαθμισμένη" γιορτή αγκινάρας. Ολόκληρο τριήμερο που ξεκινάει σήμερα με πολλές και ενδιαφέρουσες...... εκδηλώσεις.
Το είδατε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων; Θα το βρείτε εδώ.
Εγώ διαβάζοντάς το έτριψα τα μάτια μου να δω αν βλέπω καλά.
Αν είναι δυνατόν. Σκυταλοδρομία με αγκινάρες.... χαχαχαχαχα. Φαντασθείτε το..... Να τρέχουν οι άνθρωποι με αγκινάρες στο χέρι και να την δίνει ο ένας στον άλλον..... Θα βγάλει γέλιο υποθέτω..... Μήπως όμως είναι και παντελώς γελοίο για την προώθηση του προϊόντος;
Έχουμε και επίδειξη "Κουνγκ Φου ΠΥΓΜΗ". Έτσι το αναφέρει το πρόγραμμα. Χουάουααα. Aχσααααα. Μπρους Λη......... Με μία καρατεριά θα σπάσουμε 17 αγκινάρες.
Αμ το άλλο.....; Διαγωνισμός kite surf; Οι σπεκτέιτορς (αφού μιλάμε και με αγγλικούς όρους) θα απολαμβάνουν το θέαμα του kite surf μασουλώντας ωμές αγκινάρες;
Θα παίξουμε και ποδόσφαιρο. Θα αγωνισθεί ο "Αγκιναριακός" με τους Φίλους των παλαιμάχων Ναυπλίου. Μα μουρλαθήκαμε παντελώς; Είναι δυνατόν; Ομάδα με την ονομασία "ο Αγκιναριακός"; Και θα παίξουν όχι με τους Αναπλιώτες παλαίμαχους, αλλά με τους φίλους των παλαιμάχων; Υπάρχει τέτοια ομάδα; "Οι ΦΙΛΟΙ" των παλαιμάχων; Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί;
Έχουμε και άλλα ωραία, αλλά άσχετα στο τριήμερο των εκδηλώσεων.
Χορούς, καθαρισμούς παραλιών, απονομή αναμνηστικών βραβείων, διαγωνισμούς ζωγραφικής, διαγωνισμούς graffity (και άλλα εγγλέζικα), καλλιτεχνικές δημιουργίες, πoδηλατοδρομία. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μπορεί κανείς να ανακαλύψει και κάτι ελάχιστα που έχουν να κάνουν με αγκινάρες (διαγωνισμό μαγειρικής αγκινάρας, μία ημερίδα για την αγκινάρα)

Δεν ήμουν βέβαιος αν έπρεπε να σταματήσω εδώ την ανάρτησή μου, καυτηριάζοντας μόνον το γελοίο και άσχετο του όλου προγράμματος ή να μιλήσω και πιο σοβαρά σε σχέση με τα τοπικά προϊόντα και ειδικότερα με την αγκινάρα της περιοχής Ιρίων.
Λοιπόν.
Είναι σοβαρό θέμα η προώθηση της τοπικής παραγωγής για να αφήνεται σε χέρια ανθρώπων που οργανώνουν τέτοια τριήμερα.
Πρέπει κατ΄αρχήν να τεθούν οι στόχοι:
Να γίνει γνωστή πανελληνίως η παραγωγή αγκινάρας στην περιοχή Ιρίων.
Να προβληθεί η διατροφική αξία του προϊόντος.
Να  μαθευτούν σε περισσότερο κόσμο οι τρόποι μαγειρέματος της αγκινάρας.
Να γίνει μια προσπάθεια οι ταβέρνες του Δήμου Ναυπλιέων να προσφέρουν φαγητά με αγκινάρες όλο τον χρόνο.
Ο κόσμος που θα έπρεπε να είχε μια συμμετοχή σε ένα τέτοιο τριήμερο εκδηλώσεων δεν μπορεί να είναι οι καρατέκες, αλλά γνώστες της καλλιέργειας του προίόντος, γεωπόνοι, διατροφολόγοι, μάγειροι. Θα έπρεπε να έχουν συμμετοχή η Σχολή τουριστικών Επαγελμάτων, οι Σύνδεσμοι Σεφ, οι ενώσεις εστιατορίων σε όλη την Αργολίδα.
Το τριήμερο των εκδηλώσεων θα έπρεπε να επεκταθεί και να προβληθεί και στο Ναύπλιο, με τη συμμετοχή εστιατορίων της περιοχής.
Δεν είναι νοητό να λείπουν από τις εκδηλώσεις άτομα που έχουν ασχοληθεί με τη μαγειρική της αγκινάρας και έχουν εκδώσει και σχετικά βιβλία.
Και κατά τη γνώμη μου το όλο πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα έπρεπε να κατατείνει στο να γίνουν οι αναγκαίες ενέργειες, ώστε να κατοχυρωθεί η αγκινάρα Ιρίων ως Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης, πράγμα που θα έδινε τεράστια ώθηση στην καλλιέργεια του προϊόντος και στα πραγματικά εισοδήματα αγροτών, γεωπόνων, εργατών γης και επιχειρηματιών στον τουριστικό τομέα στα Ιρια, την Κάντια, το Τολό, το Ναύπλιο.
Τί να κάνουμε όμως; Θα αρκεσθούμε στο να προωθήσουμε το προϊόν τρέχοντας με μία αγκινάρα ψηλά ανά χείρας σε αγκιναροδρομία που διοργανώνεται!!!!!
.

Η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστερας για την Καραθώνα

Το μόνο που θα πρόσθετε ο αιρετικός στην ανακοίνωση αυτή της Δημοκρατικής Αριστεράς Αργολίδας, είναι το τελείως γελοίο που ακούστηκε και γράφτηκε ότι το θέμα που έχει προκύψει με την Καραθώνα, μπορεί να γίνει η αφορμή για τοπικό αντάρτικο ανάλογο με Κερατέες και Σκουριές.
Η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς Αργολίδας για την Καραθώνα έχει ως εξής:
Η Δημοκρατική Αριστερά Αργολίδας διαβεβαιώνει ότι θα αγωνισθεί με όλες τις δυνάμεις της για να παραμείνει η παραλία της Καραθώνας ελεύθερη και προσβάσιμη σε κάθε πολίτη και επισκέπτη της Αργολίδας. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα το πετύχουμε με τη συμπαράσταση όλης της κοινωνίας. Είμαστε τελείως αντίθετοι στην όποια οικοδόμηση όλου του παραθαλάσσιου μετώπου της Καραθώνας. Θεωρούμε ότι άμεσα πρέπει να σταματήσει η υποβάθμιση της παραλίας του Ναυπλίου με τον σκουπιδότοπο, τις παράνομες καταλήψεις δημόσιων χώρων, την εγκατάλειψη κτηρίων και έργων αθλητικών χώρων που άρχισαν να κατασκευάζονται πριν χρόνια και έχουν μείνει ημιτελή. Θα αντιδράσουμε στην κατασκευή οικοδομικών μεγαθηρίων και στην εκμετάλλευση της Καραθώνας από ξενοδοχειακές μονάδες all inclusive, που θα προσφέρουν μηδενικά οφέλη στην τοπική κοινωνία.
Θεωρούμε αναγκαία την ήπια αξιοποίηση της περιοχής με βάση προτάσεις που έχει κάνει παλαιότερα η δημοτική παράταξη «άλλη πρόταση» για την κατασκευή αθλητικού πάρκου, για την ανάπτυξη αθλητικού τουρισμού σε συνδυασμό με άλλες σκέψεις που έχουν εκφρασθεί για ανάπτυξη του ιατρικού τουρισμού, αλλά και άλλων εναλλακτικών μορφών τουρισμού, ώστε να υπάρξουν και τα μέγιστα δυνατά οφέλη για την τοπική οικονομία
Θεωρούμε ότι η άποψή μας αυτή, που είναι υπέρ της ελεύθερης πρόσβασης όλων των πολιτών στην παραλία, που δίνει ένα τέρμα στη σημερινή ανομία και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και που είναι υπέρ της ήπιας αξιοποίησης της Καραθώνας με ένα συγκεκριμένο σχέδιο σε πλήρη διασύνδεση με την τοπική οικονομία, βρίσκει σύμφωνο το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της Αργολίδας.

Θαλάσσιες ανεμώνες και το Δ.Σ. των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Ναυπλίου

Δεν γνωρίζω ποιοι συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο Ναυπλίου.
Αυτό που όμως εγώ πιστεύω είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί εξέδωσαν μια επιεικώς απαράδεκτη,  κατά τη γνώμη μου, ανακοίνωση.
Μπορείτε να την διαβάσετε όλη εδώ.
http://argolida-net.blogspot.gr/2013/05/zhtaei-to.html
Τη διάβασα την ανακοίνωση-επιστολή αυτή και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Μου θύμισε παιδιά της πρώτης δημοτικού που έδειχναν με τεντωμένο το δάκτυλο τον άτακτο μαθητή.
"Δεν ήμασταν εμείς που κάναμε τη ζαβολιά κυρία, ήταν ο Βαγγελάκης και ο Κωστάκης"
Δεν ήταν το Νοσοκομείο Ναυπλίου που δεν έκανε εισαγωγή στο παιδάκι που ήλθε τσιμπημένο από την ανεμώνη της Καραθώνας, αλλά το Νοσοκομείο Αργους, και ο παιδίατρος που υπηρετεί εκεί. Όχι ο δικός μας του Ναυπλίου.
Αραγε πόσο χαμηλά θα πέσουμε;
Δεν ενδιαφέρει το Δ.Σ. των εργαζομένων του Νοσοκομείου Ναυπλίου, ότι πλέον τα δύο Νοσοκομεία των πόλεων Ναυπλίου και Αργους έχουν διοικητικά ενωθεί. Δεν ενδιαφέρει ότι κάλλιστα θα μπορούσε ο υποτιθέμενος "κακός" παιδίατρος να υπηρετεί στο Ναύπλιο  Το μόνο που τους νοιάζει είναι να βγει λευκό και αμόλυντο το Νοσοκομείο Ναυπλίου και μαύρο και στιγματισμένο το αδελφό Νοσοκομείο Αργους.
Και το ωραίο είναι ότι επικαλούνται την αρχή της τουριστικής περιόδου και ότι δεν πρέπει να κατηγορηθεί το Νοσοκομείο Ναυπλίου, αλλά αυτό του Αργους για το γεγονός. Ας μην το σχολιάσω αυτό.
Και μιας και πιάσαμε το θέμα αυτό με τα τσιμπήματα από τις ανεμώνες της Καραθώνας.
Πολύς λαϊκισμός βρε παιδί μου με το παιδάκι που έτυχε να είναι εγγονός του κ. Προέδρου του τάδε δημοσιογραφικής Συνδέσμου.
Πάνω από δέκα χρόνια συμβαίνουν παρόμοια περιστατικά και σε χιλιάδες περιπτώσεις οι γιατροί των Νοσοκομείων γράφουν φάρμακα και στέλνουν τους τσιμπηθέντες στα φαρμακεία.
Αυτή η περίπτωση ήταν η τρεις χιλιάδες πεντακοσιοστή εβδομηκοστή ενάτη (έτσι γράφεται;).
Τώρα αν το παιδάκι έπρεπε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο Αργους, αυτό δεν κρίνεται από τον παππού δημοσιογράφο και κύριο Πρόεδρο του τάδε δημοσιογραφικού συνδέσμου αλλά από τους γιατρούς. Αλίμονο αν ήταν διαφορετικά  Και αν ο γιατρός, που δεν του έκανε εισαγωγή, αλλά έστειλε τους γονείς να προμηθευθούν φάρμακα, δεν έπραξε σωστά ιατρικά και αυτό δεν θα μας το πει ο παππούς δημοσιογράφος και κύριος πρόεδρος του τάδε δημοσιογραφικού συνδέσμου, ούτε και τα διάφορα μπλογκς, ούτε η κυρία Τατιάνα, αλλά μια έρευνα που έπρεπε να έχει διαταχθεί (πιθανόν αυτό να έχει γίνει) μέσω των θεσμικών ιατρικών οργάνων και διαδικασιών.
Και τέλος το επιχείρημα ότι το παιδάκι εισήχθη προς νοσηλεία σε ιδιωτική κλινική και ότι τούτο αποτελεί απόδειξη της ανεπάρκειας του Νοσοκομείου Αργους, εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Σιγά μην έχανε την ευκαιρία μια ιδιωτική κλινική.

ΥΓ. Σε κάθε περίπτωση πρέπει επιτέλους να βάλει ο Δήμος μας, που τόσο ενδιαφέρεται για την Καραθώνα, μια πινακίδα που να προειδοποιεί τους λουόμενους, στο σημείο που υπάρχουν οι δηλητηριώδεις ανεμώνες.

Γιώργο Νικολόπουλε σε ευχαριστούμε

17 Μαΐου 2013, ημέρα Παρασκευή. Μία ημέρα ήττας για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους στην Αργολίδα.
Δεν δέχομαι, μετά από αυτό που συνέβη σήμερα, καμία απολύτως κουβέντα ότι τα πράγματα είναι αισιόδοξα στο Ναύπλιο, το Αργος, το Κρανίδι, στις κωμοπόλεις και την ύπαιθρο της Αργολίδας.
Πρέπει όλοι όσοι αυτοονομάζονται στο νομό αυτό κομμουνιστές, αριστεροί, συριζέοι, δημαρίτες, μέλη της άλλης πρότασης, μέλη του αντιφασιστικού, ανταρσίτες και αλλαβανικοί, να χαμηλώσουμε το κεφάλι και να νοιώσουμε αισθήματα ντροπής.
Διότι ο προοδευτικός κόσμος στην Αργολίδα δεν κατάφερε να αγκαλιάσει όσο πρέπει μία εξαιρετική εφημερίδα που μας συντρόφευε επί πέντε χρόνια και που φιλοξενούσε όλες τις προοδευτικές και αριστερές απόψεις της Αργολίδας. Που με ρεπορτάζ της είχε αναδείξει πολύ σοβαρά θέματα, που απασχόλησαν τον τόπο.
Δεν μπορώ να δεχθώ κομματικά έξοδα, άνοιγμα κομματικών γραφείων, πληρωμή ντουντουκών και ενοικιάσεις ηχοληπτικών μηχανημάτων, έξοδα κομματικών φαγοποτίων και την ίδια στιγμή να αφήνουμε ένα πολύ καλό έντυπο να κλείνει σήμερα.
Το κλείσιμο μια πολύ καλής εφημερίδας μέσα μάλιστα στο τοπίο των τοπικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, έτσι όπως έχει δημιουργηθεί,  είναι μια μάχη που χάθηκε για την πρόοδο του τόπου και την αλλαγή των τοπικών πολιτικών.
Γιώργο Νικολόπουλε όλοι οι προοδευτικοί της Αργολίδας θα πρέπει να σε ευχαριστήσουν για την πολύ σοβαρή και επιτυχημένη για πέντε χρόνια προσπάθειά σου με την εφημερίδα "ΤΑ ΑΡΓΟΛΙΚΑ", που έκλεισε σήμερα τον κύκλο της. Σε ευχαριστώ και εγώ προσωπικά,  διότι φιλοξένησες στην εφημερίδα σου κάποια δικά μου άρθρα. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή  η προσπάθειά σου για καλή ενημέρωση θα αναβιώσει.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΠΑΥΛΟΣ

Καραθώνα: Οι έξη αναρτήσεις πριν από 26 μήνες

Αμηχανία στην κοινωνία του Ναυπλίου για την τύχη της Καραθώνας.
Λογικότατο.
Ουδείς είχε πρόταση για το μέλλον της.
Μόνον η άλλη πρόταση είχε τη δικιά της πρόταση, που και αυτή η πρόταση δεν έχει ξανακουσθεί τον τελευταίο καιρό.
Και τώρα; Πλήρης αμηχανία με την επικείμενης "αξιοποίηση" της παραλίας.

Ο αιρετικός θυμίζει τις έξη αναρτήσεις που είχε κάνει πριν από 26 μήνες για την Καραθώνα.
Ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι οι τότε  προτάσεις μου θα μπορούσαν να ήταν η βάση για το μέλλον της Καραθώνας.
Όποιος έχει όρεξη ας τις ξαναδιαβάσει.
Ιδού:

Καραθώνα (1) Η Β Πανελλαδική και το Bridge Financing

Καραθώνα (2) το πριγκηπάτο και το άφυλο πλάσμα

Καραθώνα (3) Η «επανάσταση» του γλυκού νερού

Καραθώνα (4) Η πύλη της κολάσεως

Καραθώνα (5) Οι προτάσεις και οι σιωπές

Καραθώνα (6) This is the end my friend

Κατάρρευση του τουριστικού μοντέλου του Ναυπλίου. Μια άχρηστη δημοτική αρχή. Μια άτολμη ¨ άλλη πρόταση"

Ποια ήταν η πιο μεγάλη κατηγορία που αντιμετώπιζε επί χρόνια η Πρωτοβουλία Δημοτών Ναυπλίου και μετέπειτα η άλλη πρόταση, κατηγορία που της δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στο να ακουσθούν με συμπάθεια από μεγάλο μέρος της κοινωνίας οι προτάσεις της;
Η μόνιμη επωδός των ωφελημένων ήταν ότι η παράταξη δεν επιθυμούσε την τουριστική ανάπτυξη της πόλης.
Οι θέσεις που είχε αναπτύξει ακουγόντουσαν με τεράστια εχθρότητα από αυτούς που έβλεπαν τον εύκολο πλουτισμό την εποχή της ευδαιμονίας και των εύκολων δανεικών.
Οι Αθηναίοι συνέρρεαν στην πόλη. Οι τιμές στα δωμάτια ξεπερνούσαν τον τριψήφιο αριθμό για ένα απλό δίκλινο ανά βραδιά. Καφές, νερό, χυμός πορτοκάλι και παγωτό στα ζαχαροπλαστεία για μια οικογένεια, μπορούσε να ξεπεράσει το 1/20 του σημερινού μηνιαίου μισθού ενός εργαζόμενου. Στα καφέ-μπαρ της Μπουμπουλίνας γινόταν πανικός, το αδιαχώρητο. Για τις μεταβιβάσεις των επιχειρήσεων καταβαλλόντουσαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε μαύρο χρήμα. Ιδιοκτήτες καταστημάτων, παλαιοί επιχειρηματίες που τα παντελόνιαζαν και νέοι επιχειρηματίες που αναλάμβαναν τις επιχειρήσεις- νομισματοκοπεία ήσαν όλοι ευτυχείς. Τα τραπεζάκια επεκτείνονταν σε βάρος του δημόσιου χώρου.  Ελαφρές, αλλά και πιο μόνιμες παράνομες κατασκευές ξεφύτρωναν σε κοινόχρηστους χώρους χωρίς κανείς να μιλάει, χωρίς καμία απολύτως αντίδραση. Τα περίπτερα έγιναν υπαίθρια σούπερ-μάρκετ. Οι κανονισμοί περί ηχορύπανσης και ο νόμος περί ωρών κοινής ησυχίας ήσαν ανέκδοτο στ΄ Ανάπλι. Καταστήματα λειτουργούσαν ως μπαρ, ενώ η άδειά τους άλλα έλεγε, και όμως όλοι ήσαν πανευτυχείς (πιστεύω και οι διωκτικές αρχές). Οι λίγοι κάτοικοι της παλιάς πόλης αντιμετωπιζόντουσαν από τη δημοτική αρχή, την αστυνομία, τους επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις της παλιάς πόλης ως Μόικανς. Οι Μερσεντέδες των Αθηναίων έπρεπε να περάσουν πάνω από τα κεφάλια μας για να τα βλέπουν και να τα θαυμάζουν οι υπερδανεισμένοι πελάτες των μεγάλων κομμάτων, από τη θέση τους εκεί που ρουφούσαν τη φραπεδιά τους.
Αυτό ήταν το πρότυπο. Αυτό και το μοντέλο της τουριστικής λογικής του Ναυπλίου ως ρουφήχτρας, μοντέλο που προωθούσαν επί χρόνια οι δημοτικές αρχές.
Σε αυτό το πλαίσιο εμείς οι λίγοι της ναυπλιακής αντίστασης ακουγόμασταν ως εχθροί της κοινωνίας:
Που μιλούσαμε για προστασία του δημόσιου χώρου από τις αρπακτικές διαθέσεις κάποιων.
Που αντιδρούσαμε στην πλήρη και ασύδοτη απελευθέρωση των χρήσεων γης στην παλιά πόλη.
Που δεν θέλαμε μια παλιά πόλη τουριστικό σκηνικό, χωρίς κατοίκους και χωρίς πραγματικές δραστηριότητες μιας ζώσας πόλης.
Που ζητούσαμε από παλιά πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρόμους και απομάκρυνση των αυτοκινήτων.
Που θέλαμε μια αρμονική σχέση μεταξύ των κατοίκων και των επιχειρηματιών του τουριστικού τομέα.
Που φωνάζαμε για πάταξη της ανομίας σε πολλά επίπεδα.
Που αντιδρούσαμε στη δημιουργία μιας γιγαντιαίας μαρίνας, χωρίς προοπτική που θα δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους στον κλειστό Αργολικό κόλπο.
Που φωνάζαμε για την τιμή του χυμού πορτοκαλιού στα τουριστικά καταστήματα.
Που μιλούσαμε για ένα άλλο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης με έμφαση στον πολιτισμό, τους αρχαιολογικούς και ιστορικούς, τόπους, το σεβασμό του περιβάλλοντος  την ήπια ανάπτυξη, τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού, την αξιοποίηση του τρένου κλπ κλπ κλπ

Ξαναλέω ότι όλα αυτά ακούγονταν όχι απλώς γραφικά αλλά και τελείως εχθρικά σε μεγάλο μέρος της Ναυπλιακής κοινωνίας, που ζούσε όπως και όλη η Ελλάδα τυφλωμένη από τον δανειακό ευδαιμονισμό.

Και όμως έφθασε η στιγμή που κατέρρευσε το  σαθρό οικοδόμημα, που ερήμωσε η οδός Μπουμπουλίνας, που τα χρέη,τα δάνεια και τα έξοδα άρχισαν να μην βγαίνουν και να αποτελούν θηλιά στο λαιμό όσων παλαιότερα αντιμετώπιζαν ως  έχθιστα άτομα τους Πρωτοβουλίτες και μετέπειτα Αλλοπροτασίτες. Ηγγικεν όμως η στιγμή που πολλά ξενοδοχεία όντας στο κόκκινο κινδυνεύουσι με κατασχέσεις και αναγκαστικούς πλειστηριασμούς.
Και τότε κάποιοι θυμήθηκαν τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Να προσελκύσουμε ποιοτικό τουρισμό με όπλο τον Ελληνικό πολιτισμό και όχι τη νεοελληνική βαρβαρότητα. Και τότε κάποιοι σκέφθηκαν ότι είναι ασύμβατη η έλευση τουριστών που επιθυμούν να επισκεφθούν τις Αργολιδικές αρχαιότητες με την ηχορρύπανση που καθιστά τον ονειρεμένο με εικόνες και παραστάσεις ύπνο τους παντελώς αδύνατο.

Μας έλεγαν ότι είμασταν στον κόσμο μας αφού αντιδρούσαμε στο παράλογο μιας γιγαντιαίας και ρυπογόνου μαρίνας με φαραωνικές χερσαίες εγκαταστάσεις. Το Ναύπλιο σύσσωμο, πλην αιρετικών, ζητούσε την μαρίνα και ακόμα μεγαλύτερους και πανεύκολους υπερπλουτισμούς.
Προχθές λοιπόν, σας πληροφορώ, ότι στην εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς Αργολίδας για τον τουρισμό από τα πιο επίσημα χείλη λέχθηκε, ότι η μαρίνα στο Ναύπλιο έτσι όπως σχεδιάσθηκε από αυτούς που σήμερα κατέχουν την τοπική εξουσία είναι μία επένδυση τελείως ανεφάρμοστη και αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Δύο φωνές από δύο στόματα ακούσθηκαν μέσα στην αίθουσα του Βουλευτικού ταυτόχρονα.
"Μα εμείς το λέγαμε χρόνια αυτό".
Έτσι ήταν. Τώρα πλέον αρκετοί αντιλαμβάνονται ότι το οικοδόμημα είχε φτιαχτεί πάνω σε σαθρό έδαφος και κατέρρευσε.
Δυστυχώς η δημοτική αρχή που κατά τα άλλα  κάτι έχει ψιλιασθεί προσπαθεί με φτιασιδώματα και μόνον και ετούτο είναι τελίκά ακόμα χειρότερο.
Δεν έχει την πολιτική βούληση και είναι δέσμια συμφερόντων να αλλάξει την κατάσταση.
Τρανή απόδειξη για την ατολμία της είναι η πλήρης πλέον ασυδοσία στους δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους και στην καταπάτηση κάθε κανόνα προστασία της ζωής των κατοίκων της παλιάς πόλης.
Από την άλλη έστω και τώρα, αναμένω την ενεργοποίηση της άλλης πρότασης. Είναι ευκαιρία την οποία δεν βλέπω να προσπαθεί να την εκμεταλλευθεί, όχι για στενά παραταξιακά συμφέροντα, αλλά για το γενικό καλό.

Καταλαβαινόμαστε τώρα (ζητούμενο)

Θα σας πω σε ποια περίπτωση λυπάμαι περισσότερο τους πολιτικούς μας:
Το βράδυ της Ανάστασης και την ημέρα του Πάσχα.
Όλοι μα όλοι πρέπει να μας πουν τις ίδιες κοινοτυπίες, από τη δικιά τους οπτική γωνία ο καθείς. Θα μας πουν για τα Πάθη του Χριστού, που θα τα παρομοιάσουν με τα Πάθη ή τις θυσίες του λαού (ο καθείς με το δικό του σκεπτικό) και μετά θα κάνουν αναφορά στην Ανάσταση που ήλθε όταν ο πολιτικός βρίσκεται στην εξουσία ή που θα έλθει όταν ο πολιτικός που κάνει τη δήλωση βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και όλες αυτές τις δηλώσεις τις κάνουν είτε από ένα  απομακρυσμένο νησί, είτε από ένα φυλάκιο του στρατού στα σύνορα, είτε από το γυναικοχώρι εν μέσω επίδοξων φατσών τοπικών πολιτευτών.
Πολύ θα μου άρεσε ένας πολιτικός που θα έκανε Ανάσταση στην εκκλησιά της γειτονιάς του στην Κυψέλη (γεια σου ρε Φώτη και ας σε βρίζουν) και Πάσχα με οβελία σε έναν άγνωστο στους δημοσιογράφους φίλο του. Και να άφηνε τις δηλώσεις για άλλη περίσταση. Όμορφο δεν θάταν να αφήναμε και μια χρονιά τον αναστάντα Κύριο στους ιερείς και τους πιστούς;
Και εγώ λοιπόν, ως μέγας πολιτικός, είχα ετοιμάσει την αναστάσιμη δήλωσή μου το βράδυ της Ανάστασης στην ενορία της γειτονιάς μου, αλλά, φευ, ουδείς μου ζήτησε να μιλήσω.

Πήρα λοιπόν τα μπογαλάκια μου την επομένη το πρωί και έκανα Πάσχα χωρίς οβελία σε μιαν από τις πιο ωραίες παραλίες της Μεσογείου και του κόσμου ολάκερου και το βράδυ βρέθηκα σε μιαν εκκλησιά που έκανε την Πασχαλινή λειτουργία με μπόλικους παπάδες σε  πολλές πολλές γλώσσες (Ρώσικα, Σέρβικα, Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά).
Ήταν κατανυκτική η ατμόσφαιρα ακόμα και για εμέ, που δεν είμαι χριστιανός.
Το μάτι μου έπεσε σε μιαν επιγραφή στην εκκλησία αυτή:
"΄Ο μισείς, ετέρω μη ποιήσεις".
Πόσο όμορφη πρόταση. Αυτή λοιπόν είναι η Πασχαλιάτικη δήλωσή μου και ξεχνώ τα Πάθη και τις Αναστάσεις, που έχουν ήδη έλθει επειδή ο Αντώνης κυβερνά, ή που θα έλθουν οσονούπω επειδή ο Αλέξης καταφθάνει.


Αυτό που εσύ μισείς άνθρωπε, μην το κάνεις ποτέ στον άλλον.

Τότε στα τέλη της δεκαετίας του 70, λίγο μετά την χούντα, οι άνθρωποι που ανήκαν στην ανανεωτική αριστερά είχαν βάλει σαν στόχο, τη συνεννόηση του λαού, το διάλογο και την ενότητα με βασικό σκοπό την αποφυγή του φασισμού και κάθε αντιδημοκρατικής εκτροπής με το βάθεμα των δημοκρατικών θεσμών. Έβαζαν ως  πρόταγμα το ζήτημα του διαλόγου και της αντιπαράθεσης απόψεων και επιχειρημάτων με όρους σεβασμού και όχι ύβρεων και ανθρωποφαγίας.
Το τι άκουσαν οι άνθρωποι αυτοί, τότε, κύρια από τα στελέχη, τα  μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, αλλά και από τους Πασόκους, που επιζητούσαν τον σοσιαλισμό στις 18, και δεν ήθελαν κουβέντα με την προδοτική δεξιά (πόσο αστεία φαίνονται αυτά τώρα για τους Πασόκους) δεν λέγεται.
Υπομονετικά όμως οι ανανεωτικοί της αριστεράς έμειναν σταθεροί στις απόψεις τους για το βάθεμα της δημοκρατίας, το διάλογο με κάθε δημοκράτη πολίτη, παρά τα αλλεπάλληλα εκλογικά χτυπήματα που δέχθηκαν.
Όμως δεν μπορεί παρά να εμίσησαν τις συχνές, ίσως και καθημερινές κατηγόριες που δέχονταν για προδοσίες, γλυκαναλατισμούς, για σοσιαλιστές του Κολωνακίου και τα τόσα άλλα από τους επαναστάτες της εποχής. Δεν υπήρχε εκδήλωση του τότε ΚΚΕ (εσωτ), που να μην δεχόταν τις ανοίκειες επιθέσεις των ορθοδόξων και τον χλευασμό του Τζοχατζόπουλου και του Κοτσακά.

Και σήμερα; Όλοι αυτοί που εμίσησαν τις πρακτικές του παρελθόντος........; Είναι άραγε δυνατόν.......;


Ίσως να μην το πήρατε είδηση, αλλά πριν από μερικές μέρες έγινε κάτι για πρώτη φορά στην ιστορία του Ναυπλίου, από γεννεσημιού της.
Την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια πόλη, σε μια πόλη δεκαπέντε περίπου χιλιάδων κατοίκων, δύο ξεχωριστές πολιτικές εκδηλώσεις, από δύο διαφορετικά κόμματα σε μη προεκλογική περίοδο!!!

Δεν πρόλαβε η Δημοκρατική Αριστερά Αργολίδας να ανακοινώσει πολιτική εκδήλωση στο Ναύπλιο και ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα ανακοίνωσε και αυτός πολιτική εκδήλωση την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, στην ίδια πόλη. Σύμπτωση.....;
Ας είναι...... Θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι είναι δικαίωμά τους και ότι το γεγονός αυτό προάγει την υγιή πολιτική αντιπαράθεση. Ας πράξουν λοιπόν όπως νομίζουν, όμως εγώ θα αποχωρούσα την ίδια ακριβώς στιγμή από ένα κόμμα, εφόσον αυτό ήθελε από θέση ισχύος να αντιπαρατεθεί σε επίπεδο αριθμών και πολιτικής δύναμης (και όχι ιδεών και απόψεων), όπως έκαναν παλαιότερα οι Ορθόδοξοι με τις συνεχείς επιθέσεις κατά των αναθεωρητών.
Και τελικά εμφανίσθηκαν τις επόμενες μέρες οι επίγονοι αυτών που υπέστησαν τότε τις φριχτές επιθέσεις, να μιλάνε  και να αντιπαρατίθενται σε επίπεδο αριθμών και μόνον. "Τόσοι παραβρέθηκαν στη δικιά μας εκδήλωση, τόσοι στη δικιά τους". Λύπηση και μόνον μου προκαλεί η αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο.

Βασικός στόχος τότε του ΚΚΕ, ήταν να εξαφανίσει το "εσωτερικό" για να μείνει κυρίαρχο στη σκηνή. Και τελικά, αλήθεια, τί πέτυχε;
Και όμως αυτά που έλεγε τότε, πριν από σαράντα χρόνια, το "εσωτερικό" και ο Λεωνίδας, είναι ακόμα ζητούμενα.

"Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα."

Να μπορούμε να κουβεντιάζουμε ρε γαμότο. Να μπορέσουμε να καταλαβαινόμαστε. Όχι να συμφωνούμε. Ας τσακωθούμε. Με επιχειρήματα. Όχι με ύβρεις. Όχι να προσπαθούμε να καπελώνουμε τον άλλον για να φανούμε πιο ισχυροί.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Να λένε οι άλλοι ότι τέτοια ποιήματα φτιάχνουν εκατό την ώρα, όχι για να ξεχωρίσουμε, αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο.
Αλήθεια....οποία ταπεινότης του ποιητή, που τάγραφε αυτά και σε άλλες πολύ πιο δύσκολες εποχές.
Και σήμερα;
Γιατί τόσο μίσος με κάποιους που θεωρούν ότι ο σωστός δρόμος για τους φτωχούς και την κοινωνία όλη είναι διαφορετικός από αυτόν που εσείς έχετε στο μυαλό σας; Εγώ θεωρώ καταστρεπτική τη δικιά σας πολιτική πρόταση, χωρίς όμως να αμφισβητώ (για τους περισσότερους από εσάς, όχι για κάποιους νεοφερμένους σε εσάς παλιοπασόκους) τις καλές σας προθέσεις.