Είδα ένα όνειρο. Έγινε επανάσταση στ΄ Ανάπλι

Κατοίκηση στην παλαιά πόλη. Πολύ επώδυνη υπόθεση για πλείστους όσους λόγους και αιτίες.
Ανακαινίσεις διατηρητέων κτηρίων. Οι εργασίες ανακαίνισης διατηρητέων στο ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ως σκοπό τη λειτουργία πανσιόν.
Αυθαιρεσίες στα διατηρητέα του Ναυπλίου. Οι μεγάλες αλλοιώσεις και οι ηχηρές σιωπές των αρμοδίων, συμβαίνουν κατά κύριο λόγο σε διατηρητέα  κτήρια με σκοπό να λειτουργήσουν αυτά ως ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ως καταστήματα. Ολόκληρες κτηριακές προσθήκες συμβαίνουσι εν μία μόνον νυχτί, όμως όλα βαίνουν ομαλώς για τους αρμοδίους, που απλώς φωνασκούν σιωπώντας.
Οι αυθαιρεσίες σε διατηρητέα κτήρια με χρήση κατοικίας είναι λίγες και συνήθως επουσιώδεις. Και για τις αυθαιρεσίες αυτές δεν ακούονται εις τον Ναυπλιακό αέρα οι βροντώδεις σιωπές των αρμοδίων, αλλά αντιθέτως ψιθυρίζονται οι σιωπηλές μείζονες διοικητικές παρεμβάσεις, που όμως βγάζουν το έλαιον των ιδιοκτητών (ίσως πρέπει να την ξαναδιαβάσετε την τελευταία παράγραφο για να αντιληφθείτε τι εννοώ).
Πλείστοι όσοι κάτοικοι της πόλης μας και σχεδόν η παμψηφία των επισκεπτών υποκλίνονται στην ομορφιά του Ναυπλίου.
Όμως μία ακμάζουσα κοινωνία δεν μπορεί να ερείδεται μόνον στην οικονομική άνθηση με τα φραπόγαλα του Σαββατοκύριακου και στις ομορφιές στα στενοσόκακκα και στο εκπληκτικό ιστορικό κέντρο για την διατήρηση όμως του οποίου κάποιοι παλαιότερα και ελάχιστοι σημερινοί έχουν αγωνισθεί. Οι πλείστοι επιβήτορες επιθυμούν σήμερα  την πλήρη απελευθέρωση των χρήσεων και την εφήμερη κονόμα.
Όμως  μια κοινωνία που είναι στην ακμή της παράγει πρωτογενή πολιτισμό. Αλλιώς ομιλούμε για ένα Λας Βέγκας ή μία Ντίσνεϊλαντ χωρίς κοινωνικό υπόβαθρο.
Για να ισχυρισθεί κάποιος ότι το Ναύπλιο θριαμβεύει θα έπρεπε εδώ να ζουν και να παράγουν μουσικοί, πεζογράφοι και ποιητές, εικαστικοί καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές και θεατράνθρωποι πανελλαδικής και γιατί όχι και παγκόσμιας εμβέλειας. 
Και θα έπρεπε τ΄ Ανάπλι να είναι το κέντρο της πολιτιστικής παραγωγής που θα προσείλκυε και καλλιτέχνες απ΄όλο τον κόσμο για να παρουσιάσουν εδώ την δουλειά τους.
Θα ήθελα να δω μουσικές στο δρόμο και στις πλατείες και υπαίθριες εκθέσεις τέχνης από σπουδαίους ντόπιους και ξένους καλλιτέχνες, όχι διότι ο Δήμος μας, δηλαδή εμείς οι δημότες, τα ακουμπάμε για την Κυριακή του φραπόγαλου, αλλά διότι θα ήταν μέγιστη τιμή κάποιου να παρουσιάσει εδώ, στην ακμάζουσα πόλη μας, τα έργα του.
Δεν γνωρίζω εάν κάποιοι συμπολίτες μου και τοπικοί εξουσιαστές έχουν παρόμοιες  με εμένα σκέψεις στον εγκέφαλό τους, στον νωτιαίο μυελό τους και στις αραχνοειδείς λάχνες τους ή είναι απόλυτα προσκολλημένοι στα φράγκα που πίπτουν κάποια σουκού στην πόλη, λόγω  εκδηλώσεων τινων που τις χρυσοπληρώνουν οι πτωχοί φορολογούμενοι για να ωφεληθούν οι ολίγοι μεγαλοκαφετζήδες.
Δεν ηξεύρω πως θα είναι δυνατόν να προκληθεί μία πολύ δυνατή έκρηξη, εξ αιτίας της οποίας θα εκκινούσε μία πολιτιστική επανάσταση στην κοινωνία ως αντίδραση στο μικρό και εφήμερο έτσι ώστε να οδηγηθεί τ΄Ανάπλι σε μια νέα πνευματική ανάταση.
Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι απαράδεκτο να απομακρυνθεί από την πλατεία του η προτομή του ενός από τους δύο τιτανοτεράστιους λογοτέχνες της πόλης για να οδηγηθεί στον κήπο των επαρχιωτών. Η προτομή του Αγγελου Τερζάκη πρέπει να παραμείνει εκεί που είναι και να απομακρυνθούν τα αυτοκίνητα που την περιτριγυρίζουν.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μία τέτοια επανάσταση πολιτισμού έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την κατοίκηση της παλαιάς πόλης. Μια πόλη τουριστικό σκηνικό, ένα διασκεδαστήριο του σαββατοκύριακου οδηγεί τα πράγματα αναγκαστικά στο μαρασμό και στο βάθος του ορίζοντα και στην οικονομική κρίση για τους πολλούς.
Πολλοί παλαιοί κάτοικοι έχουν πλέον οριστικά απομακρυνθεί και αποκοπεί από το ιστορικό κέντρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των  ολίγων εναπομεινάντων και εναπομεινασών στο ιστορικό κέντρο. Και βεβαίως πρέπει να προσελκύσουμε νέα δυναμικά στρώματα εραστών του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού για να έλθουν να κατοικήσουν εδώ στην γειτονιά που θα μπορούσε, κάτω από προϋποθέσεις, να είναι το ιδανικό μέρος για να ζήσει και να δημιουργήσει κάποιος.
Απόλυτα συνυφασμένη με την  προσπάθεια ζωντανέματος της καθημερινής ζωής στην πόλη είναι η ανακαίνιση των παλαιών κατοικιών. Και σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε να δημιουργήσουμε κατοικίες αδάμαντες και μπριγιάντια πολλών καρατίων.
Και έχουμε ντόπιους αρχιτέκτονες, αλλά και ειδικευμένα συνεργεία που μπορούν να απογειώσουν τις συνθήκες κατοίκησης στην παλαιά πόλη και να αναδείξουν τα κτήρια. Όχι τόσο με εντυπωσιασμούς, με φανταχτερά σχέδια και με φιοριτούρες, αλλά με έργα που θα αναδείξουν τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς που συνυπάρχουν στην πόλη με προεξάρχοντα, αλλά όχι μόνον, τον νεοκλασικισμό, αλλά ταυτόχρονα θα δημιουργήσουν εσωτερικούς χώρους και συνθήκες εξαιρετικής και άνετης κατοίκησης.
Έτσι θα προσελκύσουμε καλλιτέχνες, επιστήμονες, εντεπρενέρς και απλούς εραστές στην πόλη μας για μια μίξη με τους τελευταίους Μοϊκανούς που έρχονται στο σήμερα από πολύ παλαιά. Διότι η κατοίκηση στο ιστορικό κέντρο έστω και για δέκα χρόνια αποτελεί μια μακραίωνη προσωπική ιστορία. Εδώ ο χρόνος παραμένει αναλλοίωτος. Μπορεί ένα δευτερόλεπτο να ισούται χρονικά με έναν αιώνα. Διότι στο ιστορικό κέντρο κάθε ένα κηδειόσημο έχει την δική του σημασία.
Διαθέτουμε λοιπόν τους αρχιτέκτονες, τους μηχανικούς, τους ειδικούς στη διακόσμηση, τους τεχνίτες. Μπορούμε να προσελκύσουμε και άλλους πολλούς απ΄όλο τον κόσμο.
Και....... Και το θετικό που είδα και διάβασα μέσα σε μία μόνον ημέρα είναι δύο δημοσιεύματα για δύο εξαιρετικές ανακαινίσεις διατηρητέων  κτηρίων στην παλαιά πόλη.
Είναι, θεωρώ, υποχρέωση των αρμοδίων να προβάλουν Πανελλήνια τις αρχιτεκτονικές δημιουργίες στην πόλη μας. Κάτι τέτοιο θα δώσει ώθηση στην πόλη, πολύ μεγαλύτερη από μια βραδιά με τον Μαζωνάκη
Ίσως, δεν ξέρω, οι θαυμάσιες αυτές ανακαινίσεις διατηρητέων κτηρίων να είναι το φιτίλι για την έκρηξη.
Για την έκρηξη που θα προκαλέσει την πολιτιστική επανάσταση.
Και μετά ξύπνησα.
Αλλά με χαρά είδα ότι τα δύο αυτά κτήρια πράγματι είχαν ανακαινισθεί με περίτεχνο τρόπο.
Ναι ίσως αυτό να είναι το φιτίλι. Έστω και αν η σπίθα για να ανάψει το φιτίλι δεν υπάρχει.

(Τα δύο κτήρια που ανακαινίσθηκαν είναι το κτήριο Δουβίκα στην οδό Αγγέλου Τερζάκη από τον αρχιτέκτονα Γιάννη Αντωνόπουλο και το κτήριο Ελληνοελβετού ιατρού στην οδό Σταϊκοπούλου)