Επ΄ευκαιρία της πυρκαγιάς. Ο πάνσοφος Αναπλιώτικος λαός αγανάχτησε

Πάνδημη ήταν η αγανάκτηση του Αναπλιώτικου πληθυσμού με αυτά που συνέβησαν πριν από λίγες μέρες με την πυρκαγιά στον σκουπιδότοπο της Καραθώνας. Διοξίνες είπαν. "Καρκίνο θα πάθουν τα παιδιά μας", τρέμοντας ψιθύρισαν. Αλλά μετά ξανακάθησαν στους αναπαυτικούς καναπέδες τους για να δουν σουρβάιβορ και να ανταλλάξουν γνώμες για το μη μπενάλτι του Ανσαριτέτοιου του Ολυμπιακού που έπεσε μόνος του με εντυπωσιακό τρόπο και για το αίσχος του γελοίου Γιαννακόπουλου (συριζαίου, λεπενιστή φαρμακέμπορου) που κάνει καψώνια στους καλαθοσφαιριστές του παναθηναϊκού επειδή έχασαν. 

Κάποιος θα σκεφτόταν ότι θα είναι ευκαιρία να γράψει ο αιρετικός αναλυτικά επί του θέματος των απορριμμάτων για να την πει για μια ακόμα φορά στην ολίγιστη δημοτική αρχή.

Δεν θα το πράξω.

Τι αιρετικός θα ήμουν εάν πήγαινα με το ρεύμα και πρόσθετα και εγώ τα λογάκια μου σε όλα αυτά που ακούστηκαν. Δεν θα ακολουθήσω το μέινστριμ του Ναυπλίου, που τώρα αγαναχτεί, όμως προχθές υποστήριζε και σιωπούσε.

Όχι. Δεν πταίει η δημοτική αρχή για όλα αυτά που συμβαίνουν.

Η κατάσταση με τη περιπλάνηση των Αναπλιώτικων και όχι μόνον σκουπιδιών καλά κρατεί εδώ και τρεις δεκαετίες. Τα έχω ξαναπεί όλα αυτά. Η ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν ανήκει αποκλειστικά στην πλειοψηφία του Αναπλιώτικου λαού. Σε κανέναν άλλον. Ήταν δεδομένες οι αβελτηρίες των δημοτικών αρχών που πηγάζουν όλες από την ίδια δημοτική παράταξη-μήτρα, που πήγε πίσω τ΄Ανάπλι σε καταστάσεις από τις οποίες ουδέποτε θα σηκώσει κεφάλι αν δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί την ριζική ανατροπή πολιτικών και προσώπων.

Τζιζζζ....Αρχαιολογία και παλαιά πόλη του Ναυπλίου

(Την επεξεργασία της φωτογραφίας την έχει κάνει ο Γιάννης Καλιτσιάδης)

Τζιζζζ....
Θέμα που καίει
Αρχαιολογία και παλαιά πόλη του Ναυπλίου.
Ιστορικές σχέσεις μίσους και έρωτος μεταξύ της Αναπλιώτικης κοινωνίας  και ιδία των επιχειρηματιών του τουριστικού τομέα,  αλλά και των κατοίκων και των ιδιοκτητών διατηρητέων κτηρίων από την μία και την Αρχαιολογική Υπηρεσία από την άλλη.
Την μίσησαν αρκετοί την Δεϊλάκη, την εποχή εκείνη, που η σπουδαία κυρία έπαιξε τον ρόλο της ως ασπίδα προστασίας του Ναυπλίου από τους νεοβαρβάρους, έτσι ώστε  να έχουμε να λέμε οι σημερινοί καταχτητές  ότι ζούμε στην πόλη των ερώτων και των ονείρων, στην ομορφότερη πόλη της χώρας. Η πλειοψηφία του τότε θεωρούσε ως  αντιδραστικούς και οπισθοδρομικούς τους ολίγους πεφωτισμένους που υποστήριξαν την Δεϊλάκη στο έργο της.  Σχέσεις μεγάλους μίσους εκ μέρους της συντηρητικής πλειοψηφίας της πόλης για την πεφωτισμένη μειοψηφία  που την κατηγορούσε, ότι δεν ήθελε την πρόοδό του Ναυπλίου, με την ανέγερση των γνωστών τοις πάσι Ελληνοπολυκατοικιών. Σήμερα οι πολλοί υμνούν βεβαίως την Δεϊλάκη, διότι κονομάνε λόγω του χρώματος του Ναυπλίου, αλλά καταφέρονται κατά των σημερινών "αντιδραστικών" υπερασπιστών των χρήσεων γης και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, διότι δεν τους επιτρέπεται από τον νόμο να αυθαιρετήσουν για να κονομήσουν περισσότερο. Σχιζοφρενική κατάσταση
Ξεκαθαρίζω ότι όσα γράφω σήμερα έχουν βγει αποκλειστικά από την δικιά μου γκλάβα και ουδείς μπορεί να χρεώσει ή να πιστώσει σε οποιονδήποτε τις δικές μου σκέψεις και ιδέες.
Η πόλη μας διασώθηκε λόγω της αρχαιολογίας και της τότε πεφωτισμένης μειοψηφίας μέσα στην κοινωνία.
Όμως εκείνη την εποχή  όλα ήσαν εξαιρετικά απλά.
Οι περίφημοι ξυλουργοί της πόλης επισκεύαζαν με λίγα χρήματα τα ξύλινα κουφώματα, οι σκεπάδες έφτιαχναν τα βυζαντινά κεραμίδια με μαεστρία για να μην μπάζουν οι σκεπές, τα εμπορικά καταστήματα διατηρούσαν το παραδοσιακό τους χρώμα, την διαρρύθμιση, τα παλαιά  ράφια της εποχής εκείνης, τις παλιές πινακίδες, τις οσμές των εμπορευμάτων. Οι ταβέρνες και τα εστιατόρια δεν αλλοίωναν το χρώμα της παλιάς πόλης, αντιθέτως συνέβαλαν στην διατήρηση της κληρονομιάς. Ξύλινες καρέκλες και τραπεζάκια, ένα ηχείο για να ακούγεται μουσική, λειτουργία μέχρι τα μεσάνυχτα και αυτό μόνον τους θερινούς μήνες. Οι λίγοι νεωτερισμοί δεν ήσαν αρκετοί για την αλλοίωση του γενικότερου ύφους.
Βέβαια υπήρξαν και οι μεγάλες παραφωνίες, ειδικά την περίοδο της χούντας. Τσιμεντένια κτήρια ορθώθηκαν (χαρακτηριστικό παράδειγμα η λέσχη των αξιωματικών), ξύλινα κουφώματα αντικαταστάθηκαν από αλουμινοπορτοπαράθυρα, οι φωτεινές ξενόγλωσσες πινακίδες κυριάρχησαν. Πρωταγωνιστές όλων αυτών ιδιοκτήτες, επιχειρηματίες, μηχανικοί και εργολάβοι, που αργότερα έπαιξαν τον πρωτεύοντα ρόλο στα τοπικά πολιτικά δρώμενα, παίρνοντας συνάμα και όλα τα εύσημα, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική πρόοδο της πόλης που εν πολλοίς στηρίχθηκε στο ότι η παλιά πόλη είχε διατηρηθεί χάρις στις προσπάθειες της τοπικής "αντίδρασης" στην τσιμεντοποίηση και αντιπαροχοποίησή της.
Και με αυτά και με αυτά και με πολλά ενδιάμεσα επεισόδια, όπως το Προεδρικό Διάταγμα που ρυθμίζει τις χρήσεις γης στο ιστορικό κέντρο, τις μελέτες του Πολυτεχνείου για την παλαιά πόλη, τις πεζοδρομήσεις, τις καταλήψεις δημοσίου χώρου, τις μεταμεσονύχτιες κραυγές, την απομάκρυνση των κατοίκων και την έλευση των πανσιόν, που κάθε ένα από αυτά είναι θέματα για αυτοτελείς αναρτήσεις, φτάσαμε στο σήμερα.
Όμως η σημερινή μου ανάρτηση έχει σαν κύριο θέμα αυτό που κάνει ιδιαίτερα τζιζ. Αρχαιολογική υπηρεσία και έλεγχος από αυτήν της παλαιάς πόλης.
Οι καταστάσεις πλέον είναι εξαιρετικά σύνθετες. Εκατομμύρια επενδύονται στο ιστορικό κέντρο και βεβαίως οι καιροί ου μενετοί, για να περιμένουν οι επιχειρηματίες το πότε θα υπάρξουν οι αποφάσεις των εγκρίσεων, αλλιώς  υπάρχει περίπτωση οικονομικής καταστροφής ανθρώπων. Οι παραδοσιακοί τεχνίτες εκλείπουν σιγά-σιγά και οι ανακαινίσεις των παλαιών κτηρίων έχουν γίνει πολύ πιο δύσκολες και απείρως πιο δαπανηρές. Νέα υλικά έχουν εφευρεθεί που κάνουν την ζωή ευκολότερη, που όμως είναι δυνατόν να καταστρέψουν το ύφος ενός κτηρίου. Εξαιρετικά μονωτικά υλικά υπάρχουν πλέον που θα μπορούσαν να προστατέψουν τους τελευταίους Μοϊκανούς κατοίκους από το να οδηγηθούν εκτός πόλης ή σε φρενοκομεία.
Αλλά η λειτουργία της αρχαιολογίας στο θέμα αυτό της προστασίας της παλιάς πόλης είναι πλέον εξαιρετικά προβληματική.
Δεν είναι θέμα των ανθρώπων που στελεχώνουν την υπηρεσία. Μπορεί και να είναι σπουδαίοι υπάλληλοι. Και υπάρχουν σπουδαίοι υπάλληλοι στην αρχαιολογία, που έχουν τις καλύτερες των προθέσεων για να προστατευθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά και να παραμείνει η πόλη ζωντανή και όχι ένα τουριστικό σκηνικό. Για να μην γίνουμε ολοκληρωτικά μια Ντισνειλαντ της Ελλάδας.
Τα προβλήματα που υπάρχουν και που δημιουργούν όλα τα θέματα που κάνουν τζιζ είναι λειτουργικά και θεσμικού πλαισίου.
Σας φέρνω μερικά παραδείγματα.
1. Ο ένας επιχειρηματίας βάζει μπρος και βάφει το κατάστημα στην παλαιά πόλη χωρίς άδεια. Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο έχει τελειώσει. Κάνει και μερικές άλλες εργασίες ανακαίνισης και μέσα σε μία βδομάδα πραγματοποιεί τα εγκαίνια της επιχείρησής του και αρχίζει και εισπράττει. Ο άλλος δίπλα επιθυμεί να είναι νόμιμος. Κάνει τις αιτήσεις του και αναμένει ένα μήνα για να πάρει έγκριση. Σε κάποιες περιπτώσεις η υπόθεση παραπέμπεται στο τοπικό συμβούλιο και μπορεί να μείνει στο ακουστικό του για τρεις και παραπάνω μήνες. Εν τω μεταξύ τα δάνεια που πήρε τρέχουν, η θερινή τουριστική σεζόν μπορεί να χαθεί και η καταστροφή του για πάντα μπορεί να έλθει κοντά. Δεν μπορεί να είναι αυτό αποδεκτό
2.   Έχουν γίνει όλα σωστά στη συντήρηση ενός παλαιού κτηρίου. Ο ιδιοκτήτης δαπάνησε ένα τεράστιο ποσό για την ανακαίνιση και  έχει πλέον στην ιδιοκτησία του ένα πανέμορφο κτήριο με όλα τα παραδοσιακά στοιχεία. Το Κράτος, που δεν τον βοήθησε στην δαπάνη ανακαίνισης, τον υπερφορολογεί και από πάνω. Και ο από κάτω ή ο από δίπλα ή ο απέναντι βάζει στην πρόσοψη του καταστήματος μόνιμες τέντες ή ομπρέλες με την διαφήμιση της Coca Cola για να του έλθουν φτηνά. Ωραίες καταστάσεις...... Και η Αρχαιολογία που έχει βγάλει το λάδι του συνεπούς κατά την ανακαίνισή του δικού του κτηρίου, αδιαφορεί για τις λοιπές μικροπαραβάσεις και μεγαλοπαραβάσεις του από κάτω, του από δίπλα, του απέναντι. Και ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται με μόνιμες κατασκευές Και η γενικότερη εικόνα που  δημιουργείται είναι εξαιρετικά  άσχημη. Χονδρομαλάκας νοιώθει ο δαπανήσας ένα κάρο χρήματα για την σωστή ανακαίνιση.  Σε άλλες περιπτώσεις έχουμε κάποια πρόστιμα που δεν ενοχλούν έναν επιχειρηματία που παίζει μουσική στο διαπασών και μπορεί ο ημερήσιος τζίρος του να είναι πολλαπλάσιος του προστίμου.
Τζιζζζ το θέμα.
Ποιος θα πει και θα φωνάξει, ότι δεν είναι δυνατόν ένας ή δύο υπάλληλοι να  έχουν την όλη  ευθύνη όλου του ιστορικού κέντρου  αποφασίζοντας κατά το δοκούν;
Έγινε προ καιρού μία αίτηση από συγκεκριμένο επιχειρηματία για μια παρέμβαση που ήθελε σε δημόσιο χώρο σε κεντρικό σημείο του Ναυπλίου. Η Αρχαιολογία απέρριψε το αίτημα. Η επιχείρηση δεν πήγε καλά και έκλεισε. Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας μπορεί και να χρωστάει από εδώ και πέρα πλέον σε όλη του την ζωή. Πιθανόν η ζωή η δικιά του και της οικογένειάς του να έχουν καταστραφεί δια παντός. Το μαγαζί το πήρε άλλος επιχειρηματίας ο οποίος υποβάλει παρόμοιο αίτημα, το οποίο δεν του το απορρίπτει η Αρχαιολογία και γίνεται δεκτό από τον Δήμο. Κάτι δεν πάει καλά σε όλο αυτό
Είναι θέμα θεσμικού πλαισίου και στελέχωσης της υπηρεσίας για να απαντώνται σε σύντομο χρονικό διάστημα και όχι κατά το δοκούν τα αιτήματα των κατοίκων και των επιχειρηματιών.
Παίζονται οι τύχες ανθρώπων στο πως και πότε η Αρχαιολογία....
Και έτσι οι περισσότεροι επιχειρούν να την παρακάμψουν.
Και πλέον το κατά το δοκούν δεν γίνεται από τους υπαλλήλους της αρχαιολογίας, αλλά από κάθε έναν επιχειρηματία ή ιδιοκτήτη ξεχωριστά. Και τα αποτελέσματα είναι τραγικά
Και μπορεί στον έναν που έχει πάει με το σταυρό στο χέρι να του έχουν βγάλει το λάδι ενώ ο άλλος που ενεργεί αυθαίρετα να φτιάχνει με πανηγυρικό τρόπο μαγαζί ρίχνοντας όλες τις προσόψεις με τα ξύλινα κουφώματα και να έχει ενιοποιήσει το κατάστημά του με τον έμπροσθεν δημόσιο χώρο με μετακινούμενες υάλινες προθήκες.
Τα πεζοδρόμια έχουν καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα και ομπρέλες κάθε είδους και έχουν τοποθετηθεί αντιανεμικά νάιλον και μόνιμες σταθερές κατασκευές από αλουμίνια.
Τι να το κάνω εγώ που διατηρώ το παραδοσιακό μου σπίτι όταν γίνεται της πόπης στο δημόσιο χώρο.
Και επαναλαμβάνω. Για όλο αυτό αυτό μπορεί να μην έχει ευθύνη ο ένας ή οι δύο υπάλληλοι που προσπαθούν να φέρουν σε πέρας έναν πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς.
Φταίει το πλαίσιο.
Που πρέπει να αλλάξει.
Είναι ανάγκη να στελεχωθεί η υπηρεσία.
Και οι αποφάσεις δεν μπορούν να λαμβάνονται κατά το δοκούν.
Κάποτε πρέπει με συνεργασία της Αρχαιολογίας με τον Δήμο να εγκριθούν τύποι επιτρεπόμενου εξοπλισμού που θα δένει με το χρώμα της πόλης.
Πέντε-δέκα είδη ομπρελλοκαθισμάτων, αυστηροί κανόνες κατάληψης πεζοδρομίων, να αποφασισθεί ποιες τέντες επιτρέπονται και ποιες όχι, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι επιχειρηματίες και οι θαμώνες, Να δούμε ποια είδη στεγάστρων δένουν με το χρώμα της πόλης. Όχι να τα απαγορεύσουμε όλα αυτά, αλλά να γνωρίζουμε τι θα βάλουμε. Να υπάρξει πρόγραμμα καλωδιακής τηλεόρασης και τηλεθέρμανσης για να απομακρυνθούν οι κεραίες και οι ηλιακοί. Τι να τις κάνω εγώ τις όμορφες κεραμοσκεπές, όταν αυτές καλύπτονται από τους ηλιακούς θερμοσίφωνες και τα κέρατα των τηλεοράσεων και τα πιάτα των δορυφορικών. Να δούμε πως θα κρύψουμε τα εξωτερικά σώματα των κλιματιστικών μηχανημάτων. Γίνονται όλα αυτά. Δείτε ας πούμε την Μονεμβασία ή την Παλαιά Πόλη της Ρόδου που τα έχουν όλα κρυμμένα εκεί.
Και όταν θέλεις να βάψεις ή να κάνεις μια μικροπαρέμβαση θα ήταν δυνατόν να υποβάλεις την αίτηση μέσω διαδικτύου με φωτογραφίες της υπάρχουσας κατάστασης να αναφέρεις τι εργασίες θα κάνεις, να επιλέγεις από τους διαφόρους ήδη από πριν εγκεκριμένους για την πόλη τύπους τεντών, στεγάστρων, φωτιστικών σωμάτων, καλωδίων, χρωμάτων κλπ και αμέσως να ξεκινάς.
Και αν πράξεις το οτιδήποτε επιπλέον από αυτά που ζήτησες η απάντηση να  είναι μία. ΛΟΥΚΕΤΟ. Αρση των αυθαιρεσιών και τότε μόνον επαναλειτουργία της επιχείρησης. Το πιο σκληρό απ΄όλα τα μέτρα. Όμως δεν θα περιμένεις το πότε και το εάν. Θα μπορείς να προχωρήσεις ευθύς αμέσως τις εργασίες ανακαίνισης.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι και οι νομοταγείς να καταστρέφονται λόγω της αναμονής, και δυο μέτρα και δυο σταθμά να υπάρχουν και εργασίες να ξεκινούν χωρίς έγκριση και άπειρες αυθαιρεσίες να γίνονται και σε πολλές περιπτώσεις ουδείς τιμωρεί αυτούς που καταστρέφουν.
Φύρδην μίγδην τα έγραψα σήμερα.
Τρικυμία εν κρανίω
Αλλά έπρεπε να τα πω με ένα τρόπο που και τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν να αναδείξω και να μην τα βάλω με τους ανθρώπους της αρχαιολογίας.
Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος αποτελεσματικού ελέγχου της παλιάς πόλης, βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων και όχι κατά βούλησιν.
Και οι κυρώσεις για τους αυθαιρετούντες να είναι αυστηρές.
Αρκεί και το πλαίσιο να διευκολύνει τους νόμιμους να λαμβάνουν αυθωρεί και παραχρήμα ή έστω μέσα μία-δύο ημέρες τις απλές άδειες ανακαίνισης.
Έτσι όπως οδηγούνται τα πράγματα με το χάος να κυριαρχεί και τις αυθαιρεσίες να δίνουν και να παίρνουν, αργά ή γρήγορα το πάνω χέρι  θα το πάρουν στην πόλη οι πλειοψηφούντες νεοβάρβαροι που επιθυμούν την "πρόοδο" και την απελευθέρωση των πάντων, δηλαδή την καταστροφή ενός από τα τελευταία σημαντικά παραδοσιακά οικιστικά σύνολα της χώρας.
Και το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς του προοδευτικούς και αποκαλούν τους λοιπούς "φιλέλεδες" είναι αυτοί που επιθυμούν την απελευθέρωση των πάντων την κατάργηση του νόμου που επιβάλει χρήσεις γης και τα βάζουν με τις μειοψηφικές ελίτ που προστάτευσαν και που αγωνίζονται ακόμα. Επαναλαμβάνω. Η σχιζοφρένεια της πόλης.
Όμως πλέον το θέμα κάνει τζιζζ.
Κάποιος πρέπει να τα θέσει όλα αυτά  σε δημόσιο διάλογο.
Η δημοτική αρχή έπρεπε να ήταν αυτή που θα αναδείκνυε το θέμα καταθέτοντας προτάσεις. Όμως επιδεικτικά αδιαφορεί.
Τους αρκούν οι καλές σχέσεις με αυτούς που αποφασίζουν για να εξυπηρετούν τα μικροεκλογικά μικροσυμφέροντα.
Όλα για τα ψηφαλάκια. 
Και το θολό πλαίσιο ευνοεί το σύστημα συλλογής ψηφαλακίων.

Σε ποιον ανήκει το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας στην Πλατεία Συντάγματος; Γνωρίζει κάποιος; Να το μαρτυρήσω;

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε γνωρίζετε το πατρικό μου σπίτι.

Ακούστε λοιπόν τι μου συνέβη τις προάλλες με έναν ΑΠΑΤΕΩΝΑ που με πλησίασε ντυμένος στην πένα, με γραβάτα γκραν και κοστουμιά υβ σεν λοράν, συνοδευόμενος μάλιστα από ξανθέα περικαλέα με ψηλοτάκουνες γόβες λουμπούτιν, που κρατούσε και τσάντα Λουί Βουιτόν (δεν νομίζω ότι ήταν μαϊμού - πιάνει εμένα το μάτι μου τα Βουιτά και αυτά), θεωρώντας ότι στο κούτελό μου είναι γραμμένη η φράση "ΙΔΟΥ ΕΝΑ ΘΥΜΑ"

Μου λέει λοιπόν ο καραμπινάτος απατεών. “Σου έχω μια καταπληκτική πρόταση για να βγάλεις πολλά χρήματα.”

Ιδού το σχέδιο όπως μου το ανέλυσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων:

Εσύ έχεις ένα παλαιό σπίτι που έχει λογιστική - αντικειμενική αξία οκτακόσια χιλιάρικα, εγώ από την άλλη έχω ένα καινούργιο διαμέρισμα στο πέμπτο όροφο της Σάντα Μπάρμπαρα, όχι της Καλιφόρνιας αλλά της Αττικής (Αγία Βαρβάρα) εκατό τετραγωνικών με λογιστική-αντικειμενική αξία διακοσίων χιλιάρικων.

Άκου τι θα κάνουμε, μου λέει. Θα συνεταιριστούμε και θα δημιουργήσουμε μία νέα εταιρία διαχείρισης ακινήτων στην οποία θα έχεις εσύ (εγώ δηλαδή) το 80% και εγώ (ο καραμπινάτος ΑΠΑΤΕΩΝ δηλαδή) το 20%. Από εδώ και μπρος το νοίκι που παίρνω από το διαμέρισμά μου στην Αγιαβαρβάρα δεν θα το εισπράττω εγώ, αλλά η εταιρεία στην οποία θα έχεις εσύ το 80%. Θα ωφεληθείς δηλαδή, με διαβεβαιώνει με ύφος περισπούδαστον. Βέβαια και εσύ (εγώ δηλαδή) τα μισθώματα που παίρνεις από τα καταστήματα που νοικιάζεις θα πηγαίνουν πλέον στην νέα εταιρία και θα αρχίσεις να πληρώνεις και νοίκι στην εταιρία στο σπίτι που μένεις (που μένω εγώ δηλαδή και που μέχρι τώρα μου ανήκει).

Αυτά μου είπε αρχικά και μου έφυγε η κάτω σιαγών.

Αλλά είχε και συνέχεια το στόρι της απατεωνίστικης υπόθεσης.

Βέβαια, μου λέει, για να ωφεληθείς ακόμα παραπάνω θα έχω εγώ το δικαίωμα επιπλέον αγοράς του 50% των μετοχών της νέας εταιρίας για να γίνω μέτοχος με το 70% και εσύ (εγώ δηλαδή) να μείνεις με ποσοστό 30% και να σου φύγουν όλες οι έννοιες και όλες οι σιαγόνες. Εννοείται, μου λέει, ότι θα σου δώσω για την απόκτηση αυτή του 50% της εταιρίας, το ποσό των πεντακοσίων χιλιάρικων. Όμως επειδή δυσκολεύομαι τώρα θα μου δώσεις εσύ (εγώ δηλαδή θα του δώσω) τα πεντακόσια χιλιάρικα ως χαμηλότοκο δάνειο για να τα πάρεις πάλι πίσω για τις μετοχές που θα μου πουλήσεις. Εσύ (εγώ δηλαδή) θα δίδεις νοίκι που θα ισούται με το 6% της αξίας του σπιτιού σου και εγώ (ο απατεών δηλαδή) θα σου δίδω επιτόκιο για το δάνειο που θα μου δώσεις (εγώ δηλαδή θα του έχω δώσει δάνειο) 3%!!!!!

Δεν μου έφυγαν μόνον οι δύο σιαγόνες αλλά και οι οφθαλμοί μου αναποδογύρισαν τρις και φαινόταν πλέον μόνον το λευκό μέρος αυτών.

Εν τω μεταξύ η ξανθέα περικαλέα είχε καθήσει σταυροπόδι και με κοίταζε με ύφος γατούλας Αγκύρας μπας και τσιμπήσω το δόλωμα.

Ανακεφαλαιώνω την όμορφη πρόταση.

Δημιουργείται εταιρία διαχείρισης ακινήτων στην οποία εγώ θα εισφέρω το καλύτερο ακίνητο της Ελλάδας (δεν υπερβάλλω) και το συνεταιράκι θα δώσει ένα διαμέρισμα στην “Σάντα Μπάρμπαρα” της Αττικής.

Αντί να εισπράττω νοίκια από τα καταστήματά μου, αυτά θα πηγαίνουν στη νέα εταιρεία.

Θα αρχίσω να πληρώνω όχι ευκαταφρόνητα ποσά για νοίκια για το δικό μου σπίτι.

Θα μου αγοράσει το συνεταιράκι την πλειοψηφία των μετοχών μου στη νέα εταιρεία που θα έχει τα δύο ακίνητα.

Επειδή δεν έχει χρήματα θα του τα δανείσω εγώ για να μου αγοράσει με τα δικά μου χρήματα το δικό μου σπίτι.

Μετά θα με αποπληρώνει με ένα χαμηλότοκο επιτόκιο ενώ εγώ θα του δίνω για νοίκια ποσό που θα είναι διπλάσιο του τόκου που αυτός θα μου δίδει.

Θα χάσω δηλαδή το σπίτι μου με δικά μου λεφτά και θα τον πληρώνω και από πάνω.

Είναι για γέλια όλο αυτό και εννοείται ότι ο πιο χαζός του χωριού θα τον κυνήγαγε τον γραβατωμένο απατεώνα με ντομάτες και με κλούβια αυγά και θα έστελνε την χαζέα ξανθέα περικαλέα να κάμει αλλού την γλάστρα.

Εννοείται ότι η ιστορία που σας λέω είναι φανταστική ως προς το πρόσωπό μου.

Τι θα λέγατε όμως αν σας πληροφορούσα κάτι ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΕΙ, ότι δηλαδή ακριβώς αυτό που επεχείρησε να γίνει σε βάρος μου από τον απατεώνα συνέβη τελικά σε άλλη περίπτωση;

Εεεε λοιπόν σας λέγω, πρώτος εγώ δημοσίως. ότι ένας ιδιώτης απέκτησε ένα εμβληματικό κτήριο στην Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου με ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο σχέδιο με αυτό που σας περιέγραψα χωρίς να το πάρει χαμπάρι κάποιος στην πόλη. Είδηση δεν πήρε η δημοτική αρχή. Το αγνοούσαν και οι εξεγερμένοι με το κτήριο της παλιάς εφορίας και οι τότε φασκελώσαντες. Και η δήθεν απατηθείσα ήταν η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή που ονομάζεται ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Ακούστε λοιπόν πως έχει το στόρι της υπόθεσης, που αυτή την φορά είναι πραγματική και όχι φανταστική.

Η Εθνική Τράπεζα που ανήκε στο Κράτος αγόρασε ένα οικόπεδο στο κέντρο του Ναυπλίου σε πλειστηριασμό, λόγω χρεών που είχε η ηρωίδα Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, χρέη που περιήλθαν στους κληρονόμους της.

Στο οικόπεδο αυτό κτίστηκε πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε στυλ προμεταμοντέρνο (έτσι είπαν οι ειδικοί την αρχιτεκτονική μορφή του κτηρίου) ένα υποκατάστημα τραπέζης, που η όψη της είναι επηρεασμένη από την επικρατούσα στα αρχιτεκτονικά πράγματα άποψη του Γερμανικού ναζισμού και του Ιταλικοϊσπανικού φασισμού.

Πριν από μερικά χρόνια η Εθνική Τράπεζα, στην οποία ανήκε το εμβληματικό αυτό κτήριο, δημιούργησε μία νέα εταιρία διαχείρισης ακινήτων, η οποία αρχικά ήταν 100% θυγατρική της, και στην οποία εισέφερε όλα τα ακίνητα μπον-φιλέτα που της ανήκαν, μεταξύ των οποίων βεβαίως και το εμβληματικό κτήριο της Εθνικής στο Ναύπλιο.

Μέχρις εδώ ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Μετά όμως ξεκινούν τα ωραία, που τύφλα να έχει ο απατεών που προσεπάθησε εμένα να παραπλανήσει στην φανταστική ιστορία που σας εξιστόρησα.

Θέλησαν λοιπόν να προχωρήσουν στην εισαγωγή της εταιρίας των ακινήτων της Εθνικής στο χρηματιστήριο. Δύσκολες εποχές τότε για τέτοια εγχειρήματα, οπότε και σκέφτηκαν το παραθύρι αντί για την θύρα. Συγχωνεύτηκε λοιπόν “δι απορροφήσεως” η Εθνική Πανγαία ΑΕΕΑΠ (έτσι ονομάστηκε η εταιρία της εθνικής που είχε αποκτήσει όλα τα ακίνητα) με την ήδη εισηγμένη στο χρηματιστήριο MIG REAL ESTATE AEEAΠ (την συναφή εταιρεία του μακαρίτη Βγενόπουλου δηλαδή). Το ωραίο είναι ότι η μικρή MIG απορρόφησε την γιγαντιαία Πανγαία.

Έτσι ξαφνικά με αυτά και με αυτά ο Βγενόπουλος μέσω της δικής του εταιρείας έγινε συνιδιοκτήτης με μικρό ποσοστό του προμεταμοντέρνου κτηρίου στην Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου.

Αλλά η υπόθεση έχει συνέχεια.

Αποφασίζεται αύξηση του κεφαλαίου της νέας εταιρείας ΠΑΝΓΑΙΑ-MIG και στην αύξηση συμμετέχουν κάποιοι περίεργοι τύποι με μια εταιρία που ονομάζεται INVEL, που είχε κάποια ακίνητα στο εξωτερικό. Ετσι εισέρχεται με ένα σημαντικό ποσοστό η εταιρία αυτή στην ΠΑΝΓΑΙΑ και γίνεται συνιδιοκτήτης του κτηρίου της Πλατείας Συντάγματος .

Και μετά η Εθνική Τράπεζα αποφασίζει να πουλήσει το πλειοψηφικό μερίδιο που κατείχε, ώστε η INVEL να αποκτήσει συνολικό ποσοστό 66%

Και για να γίνει αυτό, η INVEL εισέφερε δύο ακίνητά της που είχε στην Ιταλία αξίας εβδομήντα εκατομμυρίων (λέμε τώρα) και  πλήρωσε στην Εθνική 650 εκατομμύρια από τα οποία όμως πήρε δάνειο από την ίδια την Εθνική 450 εκατομμύρια με το απίστευτο επιτόκιο 2,718%!!!! Ετσι η INVEL απέκτησε το κτήριο, της Πλατείας Συντάγματος ουσιαστικά χωρίς να πληρώσει και χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι και από πάνω εισπράττει ενοίκια που είναι κατά πολύ μεγαλύτερα του τόκου που αντιστοιχεί στο προκλητικό αυτό επιτόκιο.

Την ώρα λοιπόν που είχαν εξεγερθεί οι τύποι για το ΤΑΙΠΕΔ και φώναζαν και φασκέλλωναν, την ίδια στιγμή, χωρίς κανείς να το αντιληφθεί, πουλήθηκε η Εθνική Τράπεζα στην Πλατεία Συντάγματος.

Και σε μερικά χρόνια, όταν πλέον η Τράπεζα θα κάνει την αναδιοργάνωσή της και δεν θα έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί το ακίνητο αυτό, ποιος ξέρει τι θα γίνει με το κτήριο αυτό; Ντίσκο; Εστιατόριο; Μασαζάδικο; Εχουμε και τέτοιο τώρα στην πόλη μας.

Αυτά λοιπόν τα ωραία έγιναν με τους προηγούμενους. Απίστευτα πράγματα!!!! Ομως οι τωρινοί ήσαν και είναι στον δικό τους φανταστικό κόσμο.

Και σε τελευταία ανάλυση ουδέν μπορούν πλέον να πουν διότι με το τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο αυτοί δεν πούλησαν απλά την θυγατρική της Εθνικής και το ακίνητο στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά πούλησαν σε διάφορα φαντς και σε ξανθέες και περικαλλέες όλη την τράπεζα, την “μεγάλη μας φίλη” με όλα τα περιουσιακά της στοιχεία, τα μπον φιλέ της, τα υπόλοιπα ακίνητα, τα δάνεια, τα πάντα.

Το ισοπέδωσαν δηλαδή.

Χάνονται οι μνήμες μας φίλοι μου. Σε περίεργους τύπους με απίστευτη αλληλουχία γεγονότων περνάνε ακίνητα που τα θεωρούσαμε κάτι από την δικιά μας ιστορία.

Δείτε την φωτογραφία με τα πιτσιρίκια στην Εθνική, που την είχε τραβήξει ο Μπάμπης Αντωνιάδης πριν μερικά χρόνια. Παρατηρείστε την συνεργασία των παιδιών που προσπαθούν να ξεκολλήσουν την μπάλα που κόλλησε στο παραθύρι του προμεταμοντέρνου κτηρίου. Άλλοι βρήκαν ένα παγκάκι και το μετέφεραν, κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν μία σκούπα με σκουπόξυλο, ο πιο ψηλός πραγματοποιεί την επιχείρηση απεγκλωβισμού της μπάλας και οι άλλοι προσπαθούν να τον κρατήσουν να μην πέσει.

Κτήριο του Μεγάλου Δρόμου και τοπική δημόσια περιουσία (γιαλαντζί αριστεροί)

(O υγροβιότοπος στην Παραλιακή Ναυπλίου - Νέας Κίου, από το περιοδικό "αυτοδιοίκηση")


Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι κάτοικοι αυτής της πόλης, παλαιοναυπλιώτες, προνοιώτες, συνοικισμιώτες, πανναυπλιακάκηδες, μπαϊπασικοί περιπατητές, καλλιτέχνες φωτογράφοι (περιπατητές και αυτοί), νοσταλγοί του παρελθόντος κολλημένοι με τις παλαιές φωτογραφίες, μπαρόβιοι και ξενύχτηδες, μπουζουκόβιοι και μπαγλαμαδίστες, κυρίες με προσκλήσεις για το φεστιβάλ κλασσικής μουσικής, αιρετοί και αποτυχόντες δημοτικοί σύμβουλοι (δηλαδή σχεδόν όλοι μας), κομματικά στελέχη που θεωρούν ότι πράττουν το καθήκον τους προς την τοπική κοινωνία, αναρωτιέμαι (το επαναλαμβάνω το ρήμα της πρότασης για να το θυμηθούμε μετά τις τόσες κατηγορίες ατόμων που σκέφτηκα) αν οι περισσότεροι από αυτούς πραγματικά ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στην τοπική κοινωνία.

Και μετά σκέφτομαι ότι μάλλον είναι δικιά μου ανωμαλία να οργίζομαι τόσο πολύ με όσα γίνονται γύρω μας σε τοπικό επίπεδο και με την γενικότερη αδιαφορία. Τελικά μάλλον αυτός που με παγετό κάνει την βόλτα για την "Κόρη" κάθε πρωί ή που  πανηγυρίζει έξαλλα για μια νίκη του Οίακα στο τοπικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης ή του ΝΟΝ στο εθνικό πρωτάθλημα να έχει μια άλλη πιο έντονη σχέση με την πόλη μας απ΄ότι εγώ. Όμως από την άλλη είναι αξιοπερίεργο ότι υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι προσφέρουν, χωρίς να έχουν πει κάτι, χωρίς να έχουν εκφράσει τις θέσεις τους, χωρίς να έχουν σχέδιο και ιδέες για την πόλη και για την τοπική κοινωνία. Είναι συγκυριακά σε θέσεις εξουσιαστικές,  θεωρούν ότι πράττουν πολλά μόνον και μόνον διότι, που και που, τα λένε και τα συμφωνούν μεταξύ τους. Και μετά στην λένε αποπάνω διότι δεν έχεις μαγευτεί και ενθουσιαστεί με τις ανύπαρκτες σοφίες και θέσεις τους.
Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία της πόλης, ή για να είμαι πιο ακριβής, τμήμα της κοινωνίας της πόλης ξεσηκώθηκε δύο φορές. Την πρώτη  με μπροστάρη τον τότε Δήμαρχο για να μην γίνουν τα "στολίδια στην άμμο" της Καραθώνας με συνέπεια να παραμείνει το νταβαντζιλίδικο τοπικό καθεστώς ως έχει και την δεύτερη με το "ξεπούλημα" του κτηρίου στο Μεγάλο Δρόμο του Ναυπλίου.
Αφήνω την Καραθώνα στην άκρη και  έρχομαι εκ νέου να πιάσω το θέμα του κτηρίου στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, όπου στεγαζόταν τα παλαιά χρόνια η Εφορία και το Δημόσιο Ταμείο.
Τελικά είχαν έστω και  ελάχιστη σκασίλα για την τύχη του κτηρίου οι περισσότεροι των επαναστατησάντων και μουντζωσάντων; Εντάξει, σας τα είχα ξαναπεί όλα αυτά πριν από του Αγίου Δημητρίου πέρσι όταν έληγε η πρώτη προθεσμία για τη διενέργεια της δημοπρασίας. Και τότε σας είχα πει ότι αυτοί οι "επαναστάτες" του γλυκού νερού, το είχαν κάνει γαργάρα χεξαλέν το θέμα. Όμως τοιαύτη αδιαφορία; Διαμαρτύρονται κάποιοι όταν λέγω, ότι δεν έχουν καμία απολύτως σκασίλα για την πόλη και την περιοχή, για το δημόσιο χώρο, για να γίνει κάτι για την τοπική παραγωγική ανασυγκρότηση.
Και όμως έτσι είναι,  όσο και αν οι τύποι αυτοί ενοχλούνται.
Περίμενα να δω αν θα μιλήσει κάποιος για την τύχη της δημοπρασίας. Άκρα του τάφου σιωπή. Δεν βγάζουν άχνα από το στόμα τους.  Δημοτική αρχή, συριζαίοι και εξεγερμένοι ανεξελεγκτίτες, ιστολόγια στον δήμαρχο προκείμενα, δεν ομιλούν πλέον. Μόνον κάποιοι γραφικοί των τοπικών μειοψηφιών και κάποιοι που εξοβελίστηκαν εκόντες άκοντες από τον Συριζα λεν ακόμα το κάτι τις τους.
Πέρασε λοιπόν προ πολλών μηνών η μέρα που εόρταζαν οι Μήτσοι και οι Δημητρούλες που ήταν η τελευταία μέρα που έπρεπε να κατατεθούν οι προσφορές και δόθηκε νέα παράταση για το διαγωνισμό για το κτήριο για τα μέσα του προηγούμενου Δεκέμβρη. Και μάλιστα για πρώτη φορά πλέον καθορίσθηκε και τιμή εκκίνησης του διαγωνισμού. Οκτώμισι κατοστάρικα (σε χιλιάρικα βεβαίως). Ουδείς το έθιξε το θέμα αυτό ωσάν να μην ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο την εξεγερμένη παλαιότερα αριστεροδεξιά κοινωνία μας.  Και τελικά και ο δεύτερος αυτός διαγωνισμός απέβη άκαρπος και το κτήριο αυτό στο κέντρο του Ναυπλίου παραμένει στα υπό εκποίηση κτήρια του ΤΑΙΠΕΔ, με αναμενόμενη ημερομηνία διεξαγωγής του διαγωνισμού. Και βεβαίως το κτήριο αραχνιάζει και η πόλη γενικότερα χάνει
Και συνεχίζουμε τη ζωή  αμέριμνοι πίνοντας τον ακριβότερο, λόγω αυξημένης φορολογίας, καφέ μας.
Έκαμαν ότι ενδιαφέρονται για όλα αυτά. Έκαμαν ότι νευρίασαν με την έλευση του Πρωθυπουργού Αντώνη, που αυτός όμως δεν είχε παραδώσει όλον τον εθνικό πλούτο για εκατό παρά ένα χρόνια στο υπερταμείο. Ενώ τώρα....;Έκαμαν ότι οι άλλοι είναι οι κακοί και αυτοί ενδιαφέρονται.
Έκαμαν ότι αυτοί ασχολούνται με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Σήμερα θα περιοριστώ  στο θέμα της δημόσιας περιουσίας στην περιοχή μας.
Αν επιθυμείτε δημόσιο χώρο, ελεύθερες προσβάσεις σε παραλίες για να βάλετε το πετσετάκια σας στην άμμο και να κωλοκαθήσετε εκεί, χωρίς να πληρώσετε ομπρελλοκαθίσματα και φρεντουτσίνους, αν θέτε κάποια κτήρια του δημοσίου να αξιοποιηθούν ως χώροι εκπαίδευσης και πολιτισμού, αν επιζητείτε πάρκα με παγκάκια, για να μην πληρώνετε για μια απλή βόλτα σε ένα πάρκο ή μια πλατεία για να ξεσκάσετε, αν οργίζεστε με τα μισθώματα που πληρώνετε εσείς για να στεγάζονται οι δημόσιες υπηρεσίες, ενώ ταυτόχρονα τα δημόσια κτήρια αραχνιάζουν, αν απεχθάνεστε τις βατουλιές στα οικόπεδα και τα κτήματα του δημοσίου, αν θετε να πάψει κάποτε να είναι έρημο το Μπούρτζι και τα άλλα μνημεία της περιοχής, αν απορείτε με την ανικανότητα της δημόσιας διοίκησης που δεν έχει καταφέρει ούτε καν το κυλικείο στο Παλαμήδι να λειτουργήσει, αν δεν ανέχεστε που ένας δημόσιος χώρος στην Καραθώνα έχει γίνει ανεξέλεγκτος σκουπιδότοπος, αν επιθυμείτε οι αθλητικοί χώροι στο Ναύπλιο και στα χωριά να αξιοποιηθούν σωστά και τελικά αν αγανακτείτε με το σκουπιδαριό και το μπαζαριό στην παραλιακή Ναυπλίου Νέας Κίου, (δείτε και την φωτογραφία πάνω πάνω), όμως δεν πράττετε απολύτως τίποτα  για όλα αυτά και απλώς μουρμουρίζετε από μέσα σας, τότε είστε γιαλαντζί αριστεροί και μπουρδολόγοι.
Φώναζαν πολύ δυνατά πριν τις εκλογές για την δημόσια περιουσία. Τότε έπρεπε να κατηγορηθούν οι άλλοι. Και μετά σιώπησαν.
Εγώ όμως διαφωνούσα και τότε μόνον με τις κραυγές. Έλεγα από τότε ότι  απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας εάν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι.
Πρέπει να το πάρουμε όλοι απόφαση ότι το Κράτος αδυνατεί να κάνει τον επιχειρηματία προς όφελος όλης της κοινωνίας και όχι μόνον προς όφελος των διοικήσεων και των συνδικαλιστών.
Πρέπει κάποτε οι κανόνες και οι συμφωνίες να τηρούνται. Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπουμε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να αφήνουν παρά τις συμφωνίες σε αυτή την οικτρή κατάσταση το παλαιό Ξενία και οι κυβερνώντες να άδουν με σκοπούς κλεφτουριάς. Ηγουν να τραγουδούν κλέφτικα.
Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι είναι προς όφελος των πολλών να παραμένει  η δημόσια περιουσία αναξιοποίητη και τα μνημεία μας άδεια, άραχλα και έρημα.
Πρέπει κάποτε να  αποφασίσουμε ένα συνεκτικό σχέδιο που θα καθορίζει το ποια ακίνητα του δημοσίου πρέπει να πωληθούν, ποια πρέπει να αξιοποιηθούν, πως θα προστατέψουμε τον ευρύτερο δημόσιο χώρο, όπως τις πλατείες, τα πάρκα, τις παραλίες, τα πεζοδρόμια. Πρέπει να ελεγχθούν αυστηρά οι επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται δημόσια ακίνητα και κοινόχρηστους χώρους και να πάψουν τα νταβαντζιλίκια με τα τοπικά μικροσυμφέροντα. Πρέπει να δούμε το γιατί το κράτος νοικιάζει κτήρια και πληρώνει υπέρογκα μισθώματα, ενώ την ίδια στιγμή δημόσια ακίνητα είναι βατουλιασμένα. Να δούμε το γιατί πληρώνουμε τόσα πολλά για τη στέγαση του ΙΚΑ, του Λιμεναρχείου, του Τελωνείου, ενώ τα οικόπεδα στην παραλιακή (δεξιά όπως πάμε για Νέα Κίο) παραμένουν αναξιοποίητα. Τελικά μόνον ένας "μαλάκας" παλαιότερα κάθησε και τα βρήκε όλα τα στοιχεία με τα μισθώματα που πληρώνουμε, τα οποία είναι ανατριχιαστικά. Και πληρώνουμε και από πάνω δάνεια για την αγορά του μεγάλου ακινήτου στη Δαλαμανάρα για να δημιουργηθεί Πανεπιστημιακό campus, ενώ την ίδια στιγμή η πόλη έχει παραχωρήσει ένα σωρό ακίνητα στο Πανεπιστήμιο, το οποίο πληρώνει και από πάνω κάποια απίστευτα νοίκια σε κάποιους ευνοημένους ιδιοκτήτες. Γιατί πληρώνουμε τόσα χρήματα για την στέγαση της Περιφέρειας και δεν σχεδιάζουμε απολύτως τίποτα; Και τέλος πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε εν τέλει με όλα αυτά τα ακίνητα που έχουν ήδη περιέλθει στο δημόσιο από σχολάζουσες κληρονομιές και τα πολύ περισσότερα που θα αποκτήσει το δημόσιο  λόγω των αποποιήσεων κληρονομιών που πολλαπλασιάζονται. Για να μην πω για το πλήθος των ακινήτων που θα περιέλθει στο δημόσιο λόγω μη δηλώσεων στο Κτηματολόγιο.

Δυστυχώς όλα αυτά ουδείς τα σκέφτεται. Ουδέν πράττουν, αφού περιορίζονται στις νοστιμιές των γιαλαντζί ντολμαδακίων