Ήταν ένας πολύ παράξενος άνθρωπος
Ζούσε μόνος, μες στο σπίτι, μες στο δωμάτιο, μέσα στον εαυτό του...
... Ήταν ο πιο παράξενος άνθρωπος.
Δεν είχε φίλους. Σπάνια μιλούσε
Δεν ήταν φιλικός, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε
Και δεν ήταν σαν τους άλλους
Ήταν ένας πολύ παράξενος άνθρωπος
Πέθανε το Σαββάτο που πέρασε
Άφησε ανοιχτό το γκάζι πριν για ύπνο πέσει
και τα παραθύρια τάκλεισε για να μην ποτέ ξυπνήσει
μες σ΄αυτό το μικροσκοπικό δωμάτιο και στην σιωπηλή ζωή του
Αλλά η κυρία Ριόρνταν λέει ότι έχει έναν αδελφό που ζει κάπου αλλού
Που θα πρέπει αμέσως να το μάθει
Και όλοι οι άνθρωποι είπαν ο εις μετά τον άλλον. "Είναι ντροπή που πέθανε,
αλλά δεν ήταν όμως ένας πολύ παράξενος άνθρωπος:"
Είχε έναν αδελφό αυτός ο παράξενος άνθρωπος που θα πρέπει να ενημερωθεί για τον θάνατο. Ο χαμός ακόμα και αυτού του περίεργου ανθρώπου, που δεν ομιλεί σε συνάνθρωπό του και δεν είναι σαν τους άλλους, πρέπει να γίνει γνωστός στη μάνα του και τον αδελφό του.
Οποία ντροπή να φεύγει από την ζωή κάποιος κάτοικος ή φιλοξενούμενος ή επισκέπτης ή περαστικός από την μικρή μας πόλη και ουδείς να ενδιαφέρεται, ουδείς να κινητοποιείται, ουδείς να προσπαθεί να βρει τον αδελφό του, την μάνα του στα ξένα για να τους μεταφέρει τα θλιβερά νέα και ο παράξενος αυτός άνθρωπος μπήκε κάτω από την γη με έναν απλό ξύλινο σταυρό από πάνω, χωρίς όνομα, χωρίς κάποια ταυτότητα. Το σώμα του παράξενου αγνώστου αυτού ανθρώπου, που βρέθηκε πνιγμένος τότε πριν δεκαετίες εκεί στην Αρβανιτιά, τελικά στο νεκροταφείο τ' Αναπλιού ετάφη. Χωρίς όμως στην ταφή αυτή κάποιος, έστω και εις, να είναι παρών. Χωρίς να χυθεί δάκρυ σε μάγουλο ή έστω να συμμετάσχει στην νεκρώσιμη απλή τελετή έστω και ένα θλιμμένο πρόσωπο Και ο παράξενος νέος άνθρωπος είχε όλη την ζωή μπροστά του. "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και αυτό ακόμα είναι αμφίβολο εάν ηκούσθη την θλιβερή εκείνη ημέρα της ταφής του αγνώστου, εκεί, δίπλα στο Βαυαρικό Λιοντάρι. Σχεδόν άπασα η τοπική κοινωνία αδιαφόρησε για τον νέο άνθρωπο, τον εικοσάχρονο, μικρότερο ακόμα και από τον γιο μου, ίσως πιο μικρό και από τα ιδικά σας τέκνα, αγαπητοί μου αναγνώστες. Και σήμερα, είναι πολύ πιθανόν μια πολύ γραία πλέον μάνα και ένας γκριζομάλλης αδελφός ακόμα να τον αναμένουν να εμφανισθεί στην οικία που μπορεί να βρίσκεται σε μια μικρή πόλη που μαράζει λόγω της ανεργίας εξ αιτίας του κλεισίματος των ανθρακορυχείων σε μια κωμόπολη του Αγγλικού Βορρά. Αυτός ο θάνατος συνέβη στην πόλη μας πριν αρκετά έτη, αλλά δεν συνετάραξε την μικρή μας κοινωνία. Δεν ήταν το δικό μας παιδί. Υπήρξε ένας άγνωστος περαστικός "πορτοκαλάς" από μια ξένη χώρα. Ο "ξένος" μπορεί κάποιοι να είπαν. "Αλήτη" σίγουρα τον αποκάλεσαν κάποιοι από τους ντόπιους πράσινους και γαλάζιους βολεμένους της εποχής. Αυτό συνέβη το 1989, τότε την εποχή της τοπικής αγροτικής ευδαιμονίας. Μάλλον το παιδί αυτό είχε βρεθεί στην πόλη μας για να εργασθεί στη συλλογή πορτοκαλιών, τότε που συνέρρεαν στην περιοχή μας νέοι και νέες από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Τότε που το πορτοκάλι ονομαζόταν ο πορτοκαλί χρυσός. που μια μέρα δουλειάς στη λαϊκή ισοδυναμούσε σε κέρδη με τον μηνιαίο μισθό που έπαιρνε ένα δάσκαλος. Αυτή ήταν η Ελλάδα του τότε.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να ενθυμούνται οι παλαιότεροι, όσα έχουν ξεχάσει ή παριστάνουν κάποιοι ότι έχουν λησμονήσει ή δεν ήθελαν τότε να ακούσουν.
Σε φύλλο της εφημερίδας "απόπειρας" της τότε Πρωτοβουλίας είχε γίνει εκτενής λόγος για τα δύο νέα παιδιά που βρέθηκαν νεκρά τις ίδιες ακριβώς μέρες στην Αργολίδα. Δεν ήταν μόνον ο παράξενος άνθρωπος που βρέθηκε πνιγμένος. Και στο Αργος ένας ακόμα "αλήτης πορτοκαλάς", από τη Δυτική Ευρώπη, βρέθηκε νεκρός. Ο πνιγμένος είχε κακώσεις στο σώμα, όμως το πόρισμα του Λιμενικού έλεγε ότι οι κακώσεις προεκλήθησαν από την πρόσκρουσή του στο βυθό μετά από βουτιά. Και ο νεκρός στο Αργος, είχε πεθάνει από ασφυξία, αφού χώμα είχε φράξει την αναπνευστική οδό. Το πόρισμα έλεγε ότι μέθυσε και έπεσε στο έδαφος όπου κατάπιε χώμα. Δεν είναι πρόθεσή μου να παραστήσω τον αρσενικό Νικολούλο, οπότε μένω εδώ ως προς το αστυνομικόν και ερευνητικόν του θέματος. Όμως η αδιαφορία της τοπικής κοινωνίας για αυτό το θέμα ήταν ακριβώς το σημάδι ότι η κοινωνική κρίση, η κρίση των αξιών, που εν τέλει οδήγησε και στην οικονομική μας κατάρρευση είχε ξεκινήσει από τότε ή και και ακόμα παλαιότερα. Από τότε ο κόσμος όταν άκουγε αξίες του ερχόντουσαν στο νου οι αξίες του χρηματιστηρίου, των εμπορευμάτων, του πετρελαίου, του χρυσού και του πορτοκαλί χρυσού.
Όμως η υποκρισία αρκετών από αυτούς τους συμπατριώτες μας που ομιλούν και κατηγορούν σήμερα τα σαράντα έτη της πασοκονεοδημοκρατίας και κατηγορούν κάποιους, που τότε αντιστάθηκαν, με τα χειρότερα έπη, είναι τερατώδης. Διότι τότε οι επαναστάτες αυτοί είχαν εν πομπαίς και οργάνοις συνεργασθεί με το ΠΑΣΟΚ στις τοπικές εκλογές. Ο ενιαίος τότε συνασπισμός, δηλαδή το ΚΚΕ και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είχαν όλοι μαζί ευρεθεί κάτω από την Πασοκική ομπρέλα. Και ο άλλος παράγων του σήμερα, ήταν υποψήφιος στις νομαρχιακές εκλογές της εποχής εκείνης με ό,τι πιο λαϊκίστικο διέθετε τότε η πασοκική παράταξη. Αλλά και ο έτερος Καππαδόκης (σήμερα οι Καππαδόκες δεν πορεύονται μαζί) που ηγήθηκε στα τοπικά υπέγραφε την εποχή εκείνη τα κείμενα ενότητας και συμπαράστασης στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ. Δικαίωμά τους είναι. Όμως πριν ομιλήσουν για την εποχή ΠΑΣΟΚ, κάτι πρέπει να πουν για τις δικές τους προσωπικές ευθύνες. Έτσι ξέρω εγώ. Και να μην στη λένε αποπάνω, τη στιγμή που ποτέ δεν ενίσχυσες ο,τιδήποτε λαϊκίστικο.
Έχω όμως και μια άλλη στιγμή που σηματοδοτεί πρόσωπα και πράγματα στον Αναπλιώτικο μικρόκοσμό μας. Έχουμε μια αδελφή πόλη που ολίγοι θυμούνται. Είναι το Πότι της Γεωργίας. Ίσως κάποιοι να έχουν ακούσει το κάτι τις για τον μακρινό αυτόν τόπο, επειδή υπάρχει στην πόλη μας και η οδός Πότι. Οι αδελφοί μας λοιπόν εκεί, που η Αναπλιώτικη κοινωνία τους έχει κυριολεκτικά χεσμένους, αποφάσισε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο των δύο πορτοκαλάδων να μας δωρίσουν ένα άγαλμα αφιερωμένο στην μητέρα πατρίδα, φιλοτεχνημένο από ντόπιο Γεωργιανό γλύπτη. Πράγματι. Το άγαλμα κατασκευάσθηκε στο Πότι και οι άνθρωποι ανέλαβαν και να μας το στείλουν. Το φόρτωσαν σε ένα φορτηγό αυτοκίνητο, με έναν οδηγό από τα μέρη τους, που ξεκίνησε το μακρύ ταξείδι για την πόλη του Ναυπλίου, που πλέον είχε κυριευθεί από τις "αξίες" των Κοινοτικών προγραμμάτων και όχι των ηθικών και κοινωνικών αξιών για μια ωραία ζωή. Τρία μερόνυχτα, απ΄ότι άκουσα ταξίδευε ο άνθρωπος. Και έφτασε και ξεφόρτωσε το άγαλμα που το στήσαμε με τιμές στην Πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου στο Συνοικισμό. Όμως η τοπική κοινωνία την εποχή εκείνη της ευμάρειας τον ξέχασε τον οδηγό. που κατάκοπος αναγκάσθηκε να κοιμηθεί μες στην νταλίκα, προτού ξεκινήσει για το μεγάλο ταξείδι της επιστροφής. Τόσο καλά. Θα μου πείτε ότι δεν το γνωρίζατε αυτό. Θα έπρεπε να το γνωρίζετε και να ακούσετε αυτούς που τα έλεγαν. Και λίγο αργότερα η αδελφή πόλη έγινε το επίκεντρο των πολεμικών συρράξεων και του εμφυλίου πολέμου. Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να το ξέρουμε όλοι. Αλλά και αυτό δεν μας συγκίνησε. Καμία βοήθεια δεν στείλαμε στους αδελφούς μας εκεί, τότε που δυστυχούσαν.
Όμως εδώ όλα έβαιναν περίφημα. Και ο εις εκ των τοπικών ηγετών που σήμερα κατηγορεί τα σαράντα έτη συνεργάσθηκε εκ νέου με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές αυτή την φορά, εκλογές. Και αργότερα, την επόμενη τετραετία, αυτοί οι επαναστάτες του σήμερα μαζεύτηκαν σε ένα σπίτι σε έναν κοντινό λόφο και αποφάσισαν να υποστηρίξουν τον ενωμένο πλέον πασοκονεοδημοκρατικό συνασπισμό. Και ο έτερος Καππαδόκης ομού. Και εξέδωσαν και ανακοίνωση καθ΄ημών, που υπέγραφαν οι πέντε, που σήμερα ηγούνται της εκστρατείας κατά του παλαιού διεφθαρμένου συστήματος.
Δεν πάμε καλά.
Οι στιγμές αυτές του παρελθόντος, που σας θυμίζω ή που σας τις κάνω σήμερα γνωστές, σημάδεψαν την πορεία των πραγμάτων.
Υποκρισία φίλοι μου.
Να στην λένε αυτοί.
(Εννοείται ότι υπάρχουν σωρεία άλλων στελεχών της τοπικής αριστεράς που δεν έκαναν τζιριτζάντζουλες, όπως οι 5+1 συν οι ακόλουθοι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου