Κάποιος ψίθυρος έστω.

(Ελληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι στο δρόμο της προσφυγιάς)

Πρώτος στα πανηγύρια. Μπρος-μπρος στην περιφορά της εικόνας. Παρών σε κηδείες, μνημόσυνα και γάμους. Ο σταυρός πραγματοποιείται με  περιφορά της χειρός σε μεγάλα ημικύκλια. Δόξα πατρί. ομφαλός, σημείον που ενώνεται ο θώραξ με τη δεξιά χείρα, ζερβός ώμος.
Είναι πολύ σπουδαίες οι διδαχές της χριστιανικής θρησκείας, σε σχέση με τον ανθρωπισμό και τη βοήθεια που πρέπει να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις εμφανείς σταυροπροσκηνήσεις.
Από την άλλη είναι τραγικές οι εικόνες της ανθρωπιστικής κρίσης που συμβαίνουν δίπλα μας.
Μα τι χριστιανός μπορεί να είναι κάποιος που να μην συγκινείται από τις εικόνες των μικρών παιδιών, που κοιμούνται πεινασμένα κατάχαμα στις πλατείες και στους χώρους στάθμευσης των αυτοκινητοδρόμων; Δεν είναι η ώρα να τσακωθούμε για το ποιος ευθύνεται. Εάν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ωραίοι σαν Ελληνες, δηλαδή άνθρωποι που είμαστε και δρούμε στην ώρα μας, δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε. Πρέπει να πράξουμε τώρα που είναι η ώρα.
Δεν το δέχομαι. Να είμαστε πρώτοι και καλύτεροι στις χριστιανικές τελετές για το φαίνεσθαι και ταυτόχρονα να θεωρούμε ότι το βάρος της βοήθειας αυτών των δυστυχισμένων ψυχών να πρέπει να το αναλάβουν ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Οι ξένοι, οι βόρειοι, οι Αθηναίοι, οι Τούρκοι, οι Λιβανέζοι, οι νησιώτες. Δεν ξέρω εάν η περιοχή μας είναι το σωστό μέρος για να υποδεχθεί και αυτό πρόσφυγες. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι είναι απαράδεκτο να λέμε το "όχι εδώ-αλλά κάπου αλλού. όχι εμείς-κάποιοι άλλοι να αναλάβουν την ευθύνη". Δεν το δέχομαι. Δεν είμαι χριστιανός, αλλά δεν το δέχομαι. Εσείς δεν συγκινείστε με το δράμα; Θεωρείτε ότι σας εκπροσωπούν επάξια όλοι αυτοί που επιχειρούν να ξορκίσουν τη δυστυχία ωσάν να μην συμβαίνουν όλα αυτά τα θλιβερά δίπλα μας; Πρέπει να το παίζουμε ανίδεοι για τα πραγματικά δεδομένα και Κορεάτες; Ομως οι Κορεάτες (της Νοτίου Κορέας βεβαίως) είναι αυτοί που με το χαμόγελο στα χείλη έχουν καταφθάσει στην χώρα μας από το άλλο ημισφαίριο για να προσφέρουν στους δυστυχείς. Τους είδατε στο λιμάνι; Εγώ τους θαύμασα. Όχι δεν θαυμάζω τον δικό μας "χριστιανό".
Λένε ότι είναι ένας από τους λίγους σωστούς στην Κυβέρνηση. Και ότι ήταν ήταν ευτυχής συγκυρία, που είναι αυτός σήμερα αρμόδιος του μεταναστευτικού και όχι η κ. Χριστοδουλοπούλου.  Ας μην πω την άποψή μου για τον άνθρωπο. Όμως δεν μπορώ να μην κρίνω αυτή τη δήλωσή του, ότι "η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει Λίβανος". Ο μικρός και φτωχός αλλά σπουδαίος Λίβανος των 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων έχει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες του πολέμου στο έδαφός του. Πρέπει να υποκλινόμαστε. Όχι να χλευάζουμε. Είναι αδιανόητο να γίνονται τέτοιες δηλώσεις από τον Υπουργό που δεν μπόρεσε να συντονίσει ενέργειες για να δεχθούμε πενήντα χιλιάδες ανθρώπους.. Στο ίδιο μήκος κύματος δεν είναι στο κάτω κάτω της γραφής και ο Αυστριακός Υπουργός, όταν μας κλείνει τα σύνορα; "Δεν θα γίνει η Αυστρία Ελλάδα." Αυτό δεν είναι που μας λέει; Δεν είναι η ρήση του Ελληνα αρμόδιου Υπουργού το ίδιο και περισσότερο απαράδεκτη από αυτήν του Αυστριακού; Θα  πρέπει να τα λέμε όλα αυτά. Έτσι για να καταλαβαινόμαστε, έστω μεταξύ μας, βρε παιδί μου. Και ειρήσθω εν παρόδω μιας και ανέφερα την κυρία Χριστοδουλοπούλου. Απεχθάνομαι τις αναφορές στο πρόσωπό της ως "κυρά Τασία'. Σιγά τις προσωπικότητες που τολμούν και ομιλούν με αυτό τον απαξιωτικό τρόπο. Σιγά τους σοβαρούς. Βέβαια το ίδιο έπρατταν και οι σύντροφοι της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, όταν οι ίδιοι αναφερόντουσαν απαξιωτικά με εκφράσεις, όπως  "μπαρμπα Φώτης". Άλλο θέμα βέβαια οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν και πως τις επιδοκιμάζεις ή τις κριτικάρεις. Και οι πολιτικές της επιχείρησης "λιασίματος και εξαφανίσεων" των μεταναστών, μόνον καλό δεν έκαναν σε αυτούς τους δύσμοιρους. Εάν το καλοσκεφτείτε ήταν μια βαθιά αντιδραστική πολιτική που εξέφραζαν "αριστερά" κολλημένα μυαλά,  που με βεβαιότητα θα οδηγούσε και τελικά οδήγησε στη σημερινή τραγωδία, στη μιζέρια και τη δυστυχία  ανθρώπινων ψυχών. Όμως άλλο οι απαράδεκτες πολιτικές και διαφορετικό πράγμα οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί.
Αλλά ας ξαναγυρίσω μετά την περιπλάνησή μου στο Λίβανο και στον κ. Μουζάλα, στην πρώτη παράγραφο, για να αποδώσω κάποια δικαιοσύνη.
Όχι. Δεν είναι μόνον ένας άνθρωπος της εκκλησίας που εξορκίζει τους "εξωποδώ". Είναι και ο άλλος που επιθυμεί να είναι αρεστός στους οικογενειάρχες ψηφοφόρους και λέει τα ίδια. "Η περιοχή μας πρέπει να αναπτυχθεί και όχι να γίνει χώρος στέγασης προσφύγων" και λοιπά  και λοιπά. Βούτυρο όλα αυτά στο ψωμί των νεοναζιστών.  Και είναι και οι άλλοι που σιωπούν. Και πολλές φορές οι σιωπές σε τέτοιες εποχές δυστυχίας είναι ακόμα πιο αποκρουστικές. Σιωπεί και αυτός που επιθυμεί τη  δημιουργία του νέου μεγάλου δημοκρατικού χώρου. Αλλά μαζί και αυτός που θεωρεί ότι είναι εκπρόσωπος της αριστεράς; Μια κουβέντα βρε αδελφέ. "Αριστεροί" μόνο για να ουρλιάζουν κατά του Σαμαρά; Και μετά; Τίποτα επί της ουσίας; Κάτι για τους απόκληρους αυτής της υφηλίου;
 Όλοι σιωπούν.
Δεν μου αρέσει αυτό. Τουλάχιστον ας πάρουν  μια πρωτοβουλία, αυτοί οι γέροι που ήσαν οι πρωτοβουλιακοί μιας άλλης ρομαντικής εποχής και που έπαιρναν γενναίες πρωτοβουλίες και είχαν και το θάρρος τότε, μόνοι - ολομόναχοι, να μιλήσουν στις πολύ δύσκολες εποχές της παντοδυναμίας των ακραίων αντιδραστικών δυνάμεων στην περιοχή  για τους ξένους εργάτες στην πόλη μας και το πως θα έπρεπε να καλυτερεύσουμε την θέση τους.
Κάποιος ψίθυρος έστω. Μόνον αντιρρήσεις και σιωπές; Όσο και να φωνάξει μία  αιρετική φωνή δεν θα ακουστεί στην έρημο.