Η πόλη τον ξέχασε. Ο αιρετικός όχι

ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ Αντε γαμήσου και χάσου πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γιέηλ.
Θα χτενίσω τη νύχτα με κοκταίηλ
μολότωφ τα μαλλιά σου. Χορεύουν σε ένα βελόνι 
Τρείς μονόχειρες χωροφυλάκοι Ανοιχτοί μας προσμένουν δυο λάκκοι,
Της χαράς μου τρυγόνι. Ο συρφετός των αχρείων
Μες τα ματάκια σου ανασαίνει
Θα ζήσω λοιπόν την ναρκωμένη
Νύχτα των Εξαρχείων. Κι όταν η μέρα ξυπνήσει 
Σε μια λαμαρίνα της Μεθώνης
Θα με δει,θα σε δει να καυλώνεις 
Α! στουπί στο μεθύσι. Ίσως και να' χεις εφεύρει
Τους πεθαμένους που μας κοιτάνε
Ησυχα θα αποδημήσω και θα ναι 
Πρωινο του Νοέμβρη. Θα' ναι στα μπαρ του Παραδείσου
Νυφούλα ραντισμένη με ρυζι
Η ψυχή μου και εκεί να σφυρίζει
Θε να βρει την δική σου. Το φως θα ανάψει πνοούλα 
Απαλή σαν το χάδι κι η μνήμη,
Και θα μοιάσει όλη η νύχτα απ 'άσήμι
Και θα γίνεις δροσούλα
Ηλίας Λάγιος.

O φίλος μου Ηλίας Λάγιος, που τόσο τραγικά χάθηκε πριν από επτά χρόνια, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Ο Ηλίας ήταν ένας Αναπλιώτης, αφού εδώ πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, εδώ ερωτεύθηκε παράφορα για πρώτη φορά, εδώ έλαμψε το μεγάλο του ταλέντο μέσα στις Γυμνασιακές τάξεις, στην ταβέρνα του Καρατσοπάνη, στις παρέες.
Η πόλη τον ξέχασε. Ο αιρετικός όχι.