Δεξιοί στο Ναύπλιο. Είδος εν ανεπαρκεία

Η Κυριακάτικη λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου είχε τελειώσει. Οι πιστοί φρόντιζαν την εκκλησιά τους ωσαν δευτερο σπίτι τους. Όλοι έβαζαν ένα μικρό ή μεγαλύτερο ποσό στον δίσκο. Κτηριακά η εκκλησία ήταν σε άριστη κατάσταση. Τις τυχόν μικροζημιές τις έφτιαχναν εκ των ενόντων ή απευθυνόντουσαν στους πιο ευκατάστατους χριστιανούς ορθόδοξους της περιοχής για μείζονα προβλήματα.
Οι καλοντυμένοι ενορίτες μετά την λειτουργία  έπαιρναν το πρόσφορο και πήγαιναν την καθιερωμένη βόλτα τους στην παραλία και την Πλατεία Συντάγματος.
Η συνάντηση με τους ενορίτες του Γενέσιον της Θεοτόκου και του Αγίου Γεωργίου ήταν δεδομένη. Κάποιοι λιγοστοί Προνοιώτες και Συνοικισμιώτες έφταναν και αυτοί στην παλαιά πόλη.
Οι χαιρετισμοί έδιναν και έπαιρναν
"Με τι το έχετε σήμερα;", ήταν η ερώτηση. Ήταν δεδομένο ότι θα υπήρχε κρέας στο τραπέζι  των μικροαστών του Ναυπλίου (για πολλές οικογένειες αυτό συνέβαινε μόνον Κυριακή) και το ερώτημα ήταν ποίο ήταν το συνοδευτικό.

Κάπως έτσι ήταν η ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας  του Ναυπλίου. Έμποροι, υπάλληλοι, επιστήμονες, συνταξιούχοι, μικροεισοδηματίες και βιοτέχνες. Στην Πρόνοια και τον Συνοικισμό η εργατική τάξη, στον Ψαρομαχαλά οι ψαράδες.
Η πλειοψηφία των προσώπων αυτών ψήφιζαν την δεξιά στο συντηρητικό και βασιλικό Ναύπλιο.
Άνθρωποι της εκκλησίας, που έδιναν μεγάλη σημασία στην σύζυγο και την οικογένεια,
Άνθρωποι συντηρητικοί που τα πατροπαράδοτα έπαιζαν μεγάλο ρόλο για την ζωή τους.
Βέβαια, μάλλον τους βάζω ένα φωτοστέφανο, όταν κάνω αυτή την γενίκευση των αρετών τους. Υπήρχαν και αυτοί που πατούσαν επί πτωμάτων, που έδερναν την γυναίκα τους, που της τα φορούσαν. Υπήρχαν και οι κουτσομπόλες μικροαστές με τις κακίες τους. Μπορούσαν να διαλύσουν την ζωή κάποιου που έκανε ένα μικρό παραστράτημα. Και κάποιοι στις δύσκολες εποχές, όταν τα μίση ήσαν στο ζενίθ,  φέρθηκαν απαίσια στους συμπατριώτες τους.

Όμως η πόλη πορευόταν με αυτά τα καλά και τα κακά της, με αυτή την συντηρητική κατά βάση κοινωνία.Και προόδευσε αρκετά μετά τον φρικτό εμφύλιο, με τον μόχθο των ανθρώπων, μικροαστών και εργατών, δεξιών και κεντρώων και των ολίγων αριστερών στην πόλη.

Και υπήρχαν και οι εν Αθήναις Αναπλιώτες.
Σε μεγάλο βαθμό και αυτοί συντηρητικοί.
Αλλά ενδιαφερόντουσαν για την πόλη τους. Και την νοσταλγούσαν.
Και διοργάνωναν τις χοροεσπερίδες και τα απογευματινά τσάγια.
Και του Αγίου Αναστασίου του Ναυπλιέως διοργάνωναν ιδίοις εξόδοις, εκεί στην εκκλησιά στην Πλατεία Καρύτση, την Αναπλιώτικη εν Αθήναις εορτή για να τιμήσουν τον πολιούχο Άγιο της γενέτειρας.

Που είμεθα λοιπόν σήμερα;
Που είναι αυτοί οι δεξιοί, οι συντηρητικοί άνθρωποι  με τις ομορφιές τους, αλλά και τις ασχήμιες τους (επιμένω και στο δεύτερο);.

Σήμερα η εκκλησία του Αγίου Νικολάου έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Είναι κλειστή επί μία τριετία και ουδείς "δεξιός-συντηρητικός" χολοσκάει.
Που είναι οι άνθρωποι του παρελθόντος με την αγάπη για την ιστορία του τόπου; Το φιλοπρόοδον τμήμα της κοινωνίας με τις συντηρητικές αρχές;

Που είναι οι άνθρωποι του παρελθόντος που έκαναν τόσα και τόσα για το λιμάνι μας.
"Δεξιοί" υποτίθεται ότι είναι και αυτοί που έχουν τόσα χρόνια την διοίκηση του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Ναυπλίου και μόνον με τις απευθείας αναθέσεις ασχολούνται. Που το παλιό Λιμενικό Ταμείο.

Βγαίνω από τα ρούχα μου όταν ακούω ότι το Σωματείο των Ναυπλιωτών στην Αθήνα έλαβε επιχορήγηση από τον φτωχό Ναυπλιώτη για τις χοροεσπερίδες με τα τέια. Που οι άνθρωποι που νοιαζόντουσαν για την πόλη τους και πρόσφεραν. Δεν ελάμβαναν.
Που είναι οι δεξιοί αυτοί του παρελθόντος;
Πως είναι δυνατόν οι "δεξιοί" του σήμερα να έχουν αφήσει οκτακόσιες χιλιάδες χρέη στο Γηροκομείο; Ποία η σχέση των "δεξιών" αυτών με τους δεξιούς του παρελθόντος που είχαν υπό την εποπτεία και μέριμνά τους  την παλαιά Στέγη Γερόντων;

Αλλά και αν μιλήσουμε για τον τομέα του οικονομικού φιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει τις σημερινές δεξιές παρατάξεις στην Ευρώπη και στον κόσμο και στον τομέα αυτό θα δούμε κάτι "δεξιούς" του σήμερα  στην πόλη μας που μόνον με την μικροεπιχειρηματική διαπλεκόμενη δημοτική επιχειρηματικότητα να ασχολούνται.
Είναι δεξιοί αυτοί που αφήνουν το σημερινό χάλι της Καραθώνας;

Δεν θα είχαν δώσει οι πραγματικοί δεξιοί τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αναπτυχθούν με τον καθορισμό χρήσεων γης;
Γνωρίζω δύο τουλάχιστον σπουδαίες ντόπιες επιχειρήσεις που ψάχνουν για οικόπεδο να φτιάξουν νέα εργοστάσια. Και δυσκολεύονται να βρουν. Οι πραγματικοί δεξιοί δεν θα είχαν χωροθετήσει βιομηχανικό και βιοτεχνικό πάρκο να διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα;
Τι είδους δεξιοί είναι αυτοί που αφήνουν το παλιό Ξενία να ρημάζει; Τον Κήπο του Αμφιτρύωνα να μαράζει; Το Μπούρτζι αναξιοποίητο επί δεκαετίες; Δεν θα  είχα διευκολύνει τους επιχειρηματίες να τα εκμεταλλευθούν;
Αρκούνται στις καντίνες της Καραθώνας. Και στην μετατροπή των τροχήλατων καντινών σε μπαράκι.
Στο να δίνουν μία απευθείας ανάθεση για να αποτυπωθεί το χαμάμ και μετά όλοι να τα ξεχάσουν όλα. Στο να δίνουν γενικώς απευθείας αναθέσεις
Να λένε ότι θα κατασκευάσουν μαρίνα που ποτέ δεν θα γίνει διότι κανέναν επιχειρηματία δεν συμφέρει να κάνει μια τέτοια επένδυση και αφήνουν το υπόλοιπο λιμάνι αναξιοποίητο.
Οι "δεξιοί" της πόλης μας δεν έχουν δώσει το παραμικρό κίνητρο για επενδύσεις, εκτός από καφενεία και ρεντρούμς
Έκαναν επένδυση για οπτικές ίνες και το ξέχασαν το έργο. Προϋπόθεση σήμερα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας οι υποδομές αυτές. Αρκεί να γίνει το έργο και να πληρωθούν τα κονδύλια.

Μα δεξιοί μας κυβερνάνε τοπικά τόσα χρόνια ή τύποι που τους ενδιαφέρει μόνον η στενά με τον δήμο συνδεδεμένη μικροεπιχειρηματικότητα, οι εορτές και πανηγύρεις για να είναι αρεστοί και οι απευθείας αναθέσεις σε εταιρίες ενοικιάσεως πλαστικών καρεκλών;
Αυτό είναι οικονομικός φιλελευθερισμός;
Το πρόβλημά μας λοιπόν είναι όχι μόνον  ότι ελλείπουν από την πόλη οι πραγματικοί αριστεροί που βλέπουν τον κόσμο σαν έργο τέχνης,όπως σας είπα σε προηγούμενη ανάρτησή μου, αλλά ότι  και οι πραγματικοί δεξιοί είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Σκατά δεξιοί είναι.

Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά που πρέσβευαν ο Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γιάγκος Πεσματζόγλου και που πρεσβεύει σήμερα ο Στέφανος Μάνος.
Με τον Καμμένο και τις ιδέες του προσομοιάζουν μάλλον
Γνώμη μου

ΥΓ. Οι αστοί του Ναυπλίου που απεικονίζονται στην φωτογραφία δεν ήσαν κατ΄ανάγκην δεξιοί (και δεν ήσαν όλοι και δεν είναι δεξιά  η εν ζωή)

Ξεπουλήματα και προδοσίες "Το Κολυμβητήριο στο Υπερταμείο" και άρπαξε την ευκαιρία ο Μανιάτης

Αυστραλία. Τόπος εξορίας κατάδικων. Τους έστελναν να ζήσουν και να πεθάνουν εκεί. Δεν ξανάδαν τις μητέρες τους, τα αδέλφια τους. Δεν ξαναπερπάτησαν στους δρόμους εκείνους που μεγάλωσαν. Δεν ξανάδαν την Αγγλία στην ζωή τους.
Αη Στράτης. Οι μολυσμένοι από τις ιδέες για ισότητα και αδελφοσύνη  (άσχετο το κατά πόσον αυτές ήσαν εφικτές στην πραγματική ζωή ή όχι) εστάλησαν εκεί.
Αίγινα: Ο τόπος εξορίας του Αριστείδη, ήρωα στρατηγού στην μάχη του Μαραθώνα.
Γυάρος: Οι δημοκράτες απειλούσαν την "Επανάσταση" και εστάλησαν ως μιαροί στο μικρό αυτό και άνυδρο νησί.
Σιβηρία: Ο Σολζενίτσιν και οι άλλοι που ήσαν αντεπαναστάτες απομακρύνθηκαν από την κοινωνία που μας οδηγούσε στην ιδανική ζωή
Ανάφη και Γαύδος: Τόποι εξορίας των κομμουνιστών κατά τον μεσοπόλεμο

Είναι εξαιρετικά σκληρός ο άνθρωπος κατά του πολιτικού του αντιπάλου ή κατ΄αυτού που παραβίασε τους κανόνες της κοινωνίας.
Ανεπιθύμητος, Μιαρός, Εξοβελιστέος. Ο Οξαποδώ.
Να μην μας χαλάνε στην ιδεολογική μας καθαρότητα. Να μην μας ταρακουνούν στις απολυτότες, τους δογματισμούς, τις βεβαιότητές μας και τις νιρβάνες μας για το ορθόν και δίκαιον για το εθνικόν και αντεθνικόν.

Ουστ ωρε αιρετικοί.
Εκεί στη Σπιναλόγκα όλοι οι εξοβελιστέοι.

Ανεπιθύμητος, λένε, στην πόλη της Θεσσαλονίκης ο Τσίπρας.
Ποιοι το λένε; Αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς περισσότερο Έλληνες από τους άλλους.
Και γιατί το λένε; Επειδή ο Πρωθυπουργός υπέγραψε με τον Ζάεφ μια συμφωνία, ακριβώς όπως έλεγε και υποσχόταν στο πρόγραμμά του. Όπως υποστήριζε το κόμμα του επί χρόνια Δεν έκανε κάτι διαφορετικό.Για μια φορά έκανε αυτό που έλεγε. Και για αυτό τον κήρυξαν "ανεπιθύμητο"
Ανεπιθύμητος ο Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη επειδή είναι λιγότερο Έλληνας αυτός που έλεγε λιγότερο Έλληνες τους άλλους. Δεν πάμε καθόλου καλά
Δεν βλέπω κάποια διαφορά μεταξύ του εξόριστου και του ανεπιθύμητου. Ακριβώς με την ίδια λογική λειτουργούν μέσα στα μυαλά τους και τα δυο.
Κάποτε οι δεξιοί έστελναν στην εξορία τους αριστερούς. Οι Κομμουνιστές τους "αντιδραστικούς" στη Σιβηρία. Οι Εγγλέζοι μεσοαστοί τους ταπεινούς και καταφρονεμένους που είχαν παραβεί τον νόμο στην Αυστραλία.
Και τώρα ο Ελληναράς, λέει ότι ο Πρωθυπουργός είναι "ανεπιθύμητος"!!!
Τι μας λέτε μωρέ; Ποιοι είστε εσείς που θα κηρύξετε κάποιον ανεπιθύμητο σε έναν τόπο;
Αντιπαρατεθείτε. Διαδηλώστε. Ψηφίστε και καταταψηφίστε. Πείτε την άποψή σας. Σεβαστείτε όμως και τον άλλον
Ανεπιθύμητος σε έναν τόπο; Τι φασισμός είναι αυτός;

Όμως ανεπιθύμητο στο Ναύπλιο και στο Άργος είχαν κηρύξει κάποιοι τον βουλευτή Γιάννη Μανιάτη. Διότι, έλεγαν, ότι με τις πολιτικές του πράξεις ξεπουλάει την δημόσια περιουσία.
Μιαρός και αυτός για τους άσπιλους, λευκούς και καθαρούς.
Και όταν ήλθε η ώρα οι λευκοί και άσπιλοι να πάρουν πίσω τα ξεπουλήματα, ήταν μια ωραία μέρα που ο ήλιος έλαμπε και αυτοί ήσαν στα καφενεία αραχτοί ή σφύριζαν αδιάφορα στα έδρανα της Βουλής.
Πάνε οι μούντζες.
Σιωπή για την πώληση του εμβληματικού κτηρίου στο Μεγάλο Δρόμο.
Σιωπή για το "ξεπούλημα" της Τραινοσέ. Τριακόσια μύρια θα έπαιρναν οι προηγούμενοι, εξήντα πήραν οι σημερινοί. Λιγότερα και από μια μεταγραφή του Μήτρογλου. Όμως τώρα οι κηρύξαντες ανεπιθύμητο τον μιαρό Μανιάτη, έγιναν παρθένες χαμηλοβλεπούσες.

Και τώρα ήλθε η ώρα να ανταποδώσει ο Μανιάτης.
Ανακάλυψε ότι το Στάδιο που πάει μαζί με το Κολυμβητήριο του Ναυπλίου και με το κλειστό, υποθέτω, πέρασε στο υπερταμείο. Χλωμό το βλέπω να αληθεύει, αλλά με τους άχρηστους ποτέ κανείς δεν ξέρει. Μπορεί να τους ξέφυγε
Και τώρα φωνασκεί αυτός κατά των προηγούμενων που τον είχαν κηρύξει ανεπιθύμητο στο Ναύπλιο.
Μύλος.
Και να σας τα κάνω λιανά για να αντιληφθείτε πόσο περιπλεγμένα είναι τα πράγματα που αλέστηκαν στον μύλο αυτό;
Περιήλθε το κτήριο του Μεγάλου Δρόμου στο ΤΑΙΠΕΔ.
Κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι ο Μανιάτης και ο Αδριανός και για τον λόγο αυτό.
Κανόνισε ο Μανιάτης να αγοραστεί το ακίνητο δίπλα στο Δημαρχείο από τον Δήμο με χρήματα του Πράσινου Ταμείου.
Το Κράτος αποφάσισε να πουλήσει το ένα κτήριο και να αγοράσει το άλλο σε απόσταση πενήντα μέτρων!!!!! Παλαβομάρα θα πείτε, όμως έτσι έγινε.
Πήρε τα χρήματα η Εκκλησία που είχε το κτήριο.
Η Εκκλησία αφήνει τον Ναό του Αγίου Νικολάου να ρημάζει επί τρία χρόνια.
Πουλήθηκε το κτήριο του Μεγάλου Δρόμου. Μάλλον λιγότερα πήρε το κράτος από όσα πήρε η εκκλησία για να πουλήσει το άλλο κτήριο.Και οι εκκλησιές στην πόλη καταρρέουν.  Και ουδείς μας λέει τι τα έκανε τα χρήματα η Εκκλησία
Μια ταμπέλα μπήκε στο άλλο κτήριο που αγοράστηκε από την εκκλησία και έκτοτε ακινησία.
Ουδείς ενδιαφέρεται να το αξιοποιήσει.
Θα ρημάξει για μερικές δεκαετίες.Είναι βέβαιο αυτό.
Ουδείς σκέπτεται, ουδείς ψάχνει, ουδείς ονειρεύεται το κάτι τις για το κτήριο που αποκτήσαμε.

Και τώρα το Κολυμβητήριο και το Στάδιο.
Σιγά μην βρεθεί κάποιος ιδιώτης να αγοράσει το Κολυμβητήριο. Ποιος ιδιώτης είναι τόσο μπουμπουνοκέφαλος να δώσει εκατομμύρια και μετά να πρέπει να πληρώνει και ένα σκαζμό χρήματα για συντήρηση για να κάνουν κάποια μωρά μπέιμπι σουίμινγκ και κάποιες κυρίες ζούμπα σουίμινγκ.Για να παίρνει ένα ποσοστό από τα μαγαζάκια που έχουν στηθεί.
Απλώς ζωντόβολα είναι αυτοί που άφησαν το Στάδιο να περάσει στο Υπερταμείο για να έχει να λέει ο Μανιάτης. Αν αληθεύουν αυτά, επαναλαμβάνω.
Για να μπορεί να  ανταποδώσει ο Μανιάτης αυτά που υπέστη.
Και τι μας λέει τώρα ο Γιάννης; "Υπάκουοι στα ξένα αφεντικά. Χωρίς τσίπα. Ξεπούλημα". Τέτοια λέει στην ανακοίνωσή του. Δεν πιστεύω στα μάτια μου για την ορολογία που χρησιμοποιεί. Μία από τα ίδια με τους προηγούμενους που τα έλεγαν αυτοί τότε στον Γιάννη. Και σε κάποιους μήνες η κατάσταση θα αντιστραφεί και πάλι. Ο άλλος Γιάννης, ο Γκιόλας, θα λέει με τη σειρά του μία από τα ίδια που λέει τώρα ο Μανιάτης για τον Γκιόλα, που τα έλεγε πριν ο Γκιόλας για τον Μανιάτη!! Είμεθα μία παλαβή χώρα. Και η κοινωνία προθύμως τους ακολουθεί

Τα έχω ξαναπεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Το θέμα δεν είναι να έχει το Κράτος κτήρια στην πόλη του Ναυπλίου στην κυριότητά του.
Το μεγάλο ζήτημα είναι η χρήση τους να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ωφελείται η κοινωνία.
Μπορώ να σας ονοματίσω καμιά δεκαριά κτήρια που ανήκουν στο Κράτος και ρημάζουν.
Αυτό είναι το μέγιστο και σημαντικότατο ζήτημα.

Το τεράστιο θέμα είναι ο τρόπος χρήσης της πισίνας και του Σταδίου.
Λέμε ότι είναι δημοτικό το στάδιο και δημοτικό το Κολυμβητήριο.
Όμως κάποια "μαγαζάκια" που έχουν ανοίξει υπό την μορφή των σωματείων εισπράττουν τριαντάρια και πενηντάρια από το κάθε παιδί. Συνήθως μαύρες εισπράξεις και μαύρους μισθούς.
Και ο άλλος που έχει κάνει έναρξη επαγγέλματος και συντηρεί Γυμναστήριο πρέπει να ανταγωνιστεί το "μαγαζάκι" αυτό που εκμεταλλεύεται το κρατικό-δημοτικό στάδιο δωρεάν και άκοπα.
Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η χειρότερη μορφή ιδιωτικοποίησης.
Τα μικροσυμφέροντα που λυμαίνονται το δημόσιο-δημοτικό κτήριο.
Και όλα καλά.
Για αυτά δεν ομιλεί ο βουλευτής Μανιάτης.
Δεν ομιλούν και αυτοί οι απαράδεκτοι που τον είχαν κηρύξει ανεπιθύμητο στο Ναύπλιο.
Η χειρότερη μορφή ιδιωτικοποίησης της Καραθώνας είναι οι επιβήτορες που εκμεταλλεύονται τον δημόσιο χώρο της παραλίας, παρά τις επιταγές της νομοθεσίας, που καθορίζει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, πόσο χώρο δικαιούται ο καθείς να καταλάβει.
Μούγκα και εκεί. Και αυτό μας βολεύει. Αυτό θέλουν οι πολιτικοί. Να κλείνουν το ματάκι στους μικροεπιχειρηματίες των παραλιών.

ΥΓ. Θα πρέπει να σας πω ότι αηδιάζω με τα λεγόμενα κάποιων φασιστάκων κατά του Γιάννη Γκιόλα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλοι πρέπει να του συμπαρασταθούμε είτε τον γουστάρουμε είτε όχι. Για να είμαι δίκαιος, διότι και με αυτά που έλεγαν για τον Μανιάτη παλαιότερα αντιδρούσα.

"Αριστεροί" και Δήμος Ναυπλιέων. Η άλλη αριστερά "που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης"

Είδα την Σούλα και τον Δεσποτίδη
"Μαζί τους ήμουνα στην άλλη αριστερά
που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης
με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά"
Νιόνιος.Τα είπε όλα.
Η "άλλη αριστερά που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης".

Πως όμως τον βλέπουν τον κόσμο οι σημερινοί "αριστεροί" στην πόλη μας και την περιοχή μας;
Σαν έργο τέχνης ή επιχειρώντας ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις σε όσους τους ταράσσουν στην "αριστερή" νιρβάνα τους;

Τι σημαίνει αριστερός και αριστερή πολιτική σε σχέση με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Ναυπλιέων;

Ας το αναλύσουμε και ας το σκεφτούμε λίγο.

Ένα γνωρίζω στα σίγουρα. Ένας αριστερός δεν κάθεται στην Αναπλιώτικη πολυθρόνα του μην κάνοντας το παραμικρό για την καθημερινότητα. Αγωνίζεται. Προτείνει λύσεις. Αρθρογραφεί. Και βέβαια ένας αριστερός που  βλέπει τον κόσμο σαν έργο τέχνης δεν αρκείται σε προσωπικές επιθέσεις και δεν κατηγορεί  τους πρώην συντρόφους  για φασιστικές λογικές, επειδή δεν του αρέσουν οι ιδέες, οι σκέψεις, τα γραφόμενά του. Ο πραγματικός αριστερός που βλέπει τον κόσμο σαν έργο τέχνης αντιπαρατίθεται με ιδέες.
Ένας αριστερός δεν περιμένει δύο μήνες πριν την λήξη της τετραετίας να δημιουργήσει την καταπληκτική και εξαιρετική και την πλέον επαναστατική και την πλέον ρηξικέλευθη δημοτική παράταξη. Δεν κάνει άκριτες και χωρίς προγράμματα συμμαχίες με ό,τι πιο παλαιοπασοκικό υπήρξε στην περιοχή. Δεν ξεκινάει τότε να ομιλεί για ενεργή συμμετοχή. Καυτηριάζει τις απουσίες από τα όργανα των αιρετών. που αυτός είχε ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές .

Ο αριστερός που βλέπει τον κόσμο σαν έργο τέχνης ασχολείται και αγωνίζεται καθημερινά για τα προβλήματα που αφορούν τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους αυτού του τόπου.

Είδατε ποτέ κάποια ανακοίνωση των κατ΄όνομα αριστερών  για τα χάλια του Γηροκομείου μας; Δεν θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητά μας το θέμα των τερατωδών χρεών του Ιδρύματος αυτού που αφορά τους μοναχικούς γέροντες και τις γερόντισσες, που δεν έχουν μοίρα κάτω από τον ήλιο;

Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμα δύο οικογενειών με τρία παιδιά η κάθε μια.
Η πρώτη διαθέτει εισοδήματα από εκμίσθωση ενός καταστήματος στην παλαιά πόλη, το δεύτερο μικρό διαμέρισμα είναι στο airbnb, οι γονείς έχουν δύο καλούς μισθούς και υπάρχει και ένα μικρό εισόδημα από τις πορτοκαλιές στο χωριό. Η οικογένεια έχει καθαρά ένα τριχίλιαρο με τετραχίλιαρο κάθε μήνα.
Η δεύτερη οικογένεια έχει μόνον έναν εργαζόμενο και τα εισοδήματά της είναι οκτακόσια ευρώ τον μήνα (εννοείται ότι υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις)
Να δούμε λοιπόν πως οι πολιτικές ενός δήμου μπορούν να επηρεάσουν προς το θετικότερο την φτωχή οικογένεια και πως μπορεί να τα φέρει βόλτα σε σχέση με την πλούσια οικογένεια. Να δούμε λοιπόν ποιες μπορεί να θεωρηθούν αριστερές δράσεις για έναν Δήμο

Οι ευκατάστατοι στέλνουν τα δύο κοριτσάκια στο βόλεϊ και τον κανακάρη στο μπάσκετ. Και τα τρία παιδιά πηγαίνουν το καλοκαίρι Κολυμβητήριο. Όλα αυτά στο δημοτικό στάδιο. Πληρώνουν για τον αθλητισμό των παιδιών τουλάχιστον 130 ευρώ τον μήνα (και τα περισσότερα από αυτά μαύρα με αθέμιτο ανταγωνισμό στα νόμιμα Γυμναστήρια), χωρίς να υπολογίζω τον εξοπλισμό, τα ρούχα, τα αθλητικά υποδήματα.
Η φτωχή οικογένεια απλά δεν δύναται να αντεπεξέλθει στο κόστος αυτό. Τα παιδιά θα βλέπουν από μακρυά τους φίλους τους  να αθλούνται και θα προσπαθούν σε κάποιες ώρες εκτός προγράμματος να πάρουν την μπάλα και να την κλωτσήσουν. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που να σημαδεύουν χειρότερα μια παιδική ψυχή από την διάκριση αυτή.
Ένας δήμος με ευαισθησίες παρεμβαίνει στον τομέα αυτό και οργανώνει προγράμματα άθλησης για όλους. Και αν είναι σωστά οργανωμένα είναι πολύ πιθανόν το κάθε παιδί να βρει το άθλημα που του ταιριάζει.
Ένας Δήμος Ναυπλίου με ευαισθησίες, θα είχε κατασκευάσει κάποια στιγμή το πέμπτο δημοτικό σχολείο για να υπάρχει ένα σωστό σχολικό περιβάλλον για όλα τα παιδιά. Δεν είναι δυνατόν  επί τόσα έτη να γίνονται μαθήματα όχι σε σχολεία αλλά σε ισόγεια πολυκατοικιών. Τα τέκνα των πλουσίων έχουν άλλες δυνατότητες.
Η μετακίνηση των παιδιών είναι τεράστιο θέμα. Δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι για να μετακινούνται τα παιδιά με ασφάλεια. Δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία. Η οικογενειακή δαπάνη για βενζίνη εκτοξεύεται, ιδίως αν η κατοικία είναι σε χωριό. Και αυτό εάν υπάρχει όχημα.
Συγκεκριμένες πολιτικές και δράσεις απαιτούνται εκ μέρους του Δήμου  για να αρθούν οι αδικίες από τις οικονομικές ανισότητες.
Πού είστε ρε φίλοι που υβρίζετε; Αααα ναι. Θα τα πείτε αυτά, ίσως και να τα πείτε, εάν τα σκεφτείτε, είκοσι μέρες πριν από τις εκλογές.

Όμως υπάρχουν και άλλες πολιτικές και δράσεις που σηματοδοτούν μια αριστερή στροφή του Δήμου μας.
Μια φτωχή οικογένεια είναι κρίμα να πληρώνει και το νερό που πίνει, ενώ μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δεν είναι δυνατόν, φίλοι μου, να έχουμε άριστο ποιοτικά νερό στις πηγές και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία να πίνει εμφιαλωμένο νερό.  Κάτι στραβό υπάρχει για το οποίο μάλλον κανείς δεν ενδιαφέρεται για να το διορθώσει. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να πείσουμε τον φτωχό ότι μπορεί να πιει νερό βρύσης. Και να μπορούμε να τον διαβεβαιώσουμε για την καλή ποιότητα. Φαντασθείτε την εξοικονόμηση της δαπάνης για μία οικογένεια που έχει ένα εισόδημα των πεντακοσίων ευρώ.
Δεν είναι δυνατόν, φίλοι μου, να μην έχουν καθορισθεί χρήσεις γης για να μπορούν να πάνε οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες σε οργανωμένους χώρους υποδοχής. Όπως και να το κάνουμε η υποβάθμιση του περιβάλλοντος κτυπάει περισσότερο τους φτωχούς. Οι βίλες σπάνια είναι απέναντι από τα πυρηνελουργεία. Τα διαμερίσματα στα κλουβιά- πολυκατοικίες  ανήκουν στους μικρομεσαίους και τα σπίτια στα χωριά στους φτωχούς αγρότες.
Δεν είναι δυνατόν, φίλοι μου, η κοινωνική πολιτική των συσσιτίων για τους απόρους, να έχει αφεθεί αποκλειστικά στην εκκλησία. Και να υποστηρίζουμε την ανέγερση νέων μαγειρείων που θα τις κατασκευάσει η εκκλησία με χρήματα των φορολογουμένων πιστών και απίστων, που μεταξύ μας τώρα, ουδέποτε θα γίνουν και να μην μπορούμε να οργανώσουμε τις κρατικές δομές που  διαθέτουν έτοιμα μαγειρεία.
Δεν είναι δυνατόν να μην οργανωθούν καλύτερα (γίνονται εξαιρετικά πράγματα) τα δωρεάν φροντιστήρια ξένων γλωσσών και ενισχυτικής διδασκαλίας
Δεν είναι δυνατόν, φίλοι μου, να σιωπά η ενταύθα "αριστερά", για το θέμα του στρατοπέδου. Προ εξαετίας υπέστην επιθέσεις από κάποιους που σήμερα είναι σε θώκους, διότι, από τότε εξέφρασα την άποψή μου για το πως μπορούμε να εκμεταλλευθούμε σαν πόλη το στρατόπεδο (περιαστικό πράσινο, χώρους πολιτισμού, χώρους για την στέγαση υπηρεσιών για να μην πληρώνουμε υπέρογκα μισθώματα, χώρο για την Πυροσβεστική για πιο άμεση επέμβαση κλπ). Ήταν από τότε δεδομένο ότι κάποια στιγμή το στρατόπεδο θα έκλεινε. Οι αριστεροί θα έπρεπε να είχαν κάνει τους σχεδιασμούς τους, για να ωφεληθεί ο δημότης. Αλλά που. Αντιθέτως επετέθησαν σε όποιους εξέφραζαν απόψεις.
Δεν είναι δυνατόν, φίλοι μου, να έχουν βάλει τόσο προκλητικά την ουρά κάτω από τα σκέλια για την υπόθεση του εμβληματικού κτηρίου στον Μεγάλο Δρόμο, ενώ τότε μούντζωναν. Αλλά το θέμα δεν είναι το ένα κτήριο. Είναι η χρήση όλων των δημόσιων  χώρων. Πως δημιουργούμε, πράσινο και παιδικές χαρές στη νέα πόλη, πως διαχειριζόμαστε τις παραλίες. Ο πλούσιος μπορεί να πάει τα παιδιά του στις Άλπεις για σκι τον χειμώνα και στο Μπαλί για μπάνια. Εμείς εδώ πρέπει να φροντίσουμε για χώρους ανάσας για τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε εκεί. ΄Ενα παγκάκι που απομακρύνεται είναι μια μαχαιριά στην καρδιά φτωχών γερόντων που μπορεί να αράξουν εκεί σε ένα δημόσιο χώρο και να περάσουν καλά.
Μας ξεκούφαναν τέσσερα χρόνια τώρα με τις προτάσεις τους, τις διαμαρτυρίες τους, τους αγώνες τους.
Εκκωφαντική σιωπή, φίλοι μου

Και όμως υπάρχει η άλλη λογική στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Που δρα και μάχεται κοιτάζοντας τον άνθρωπο. Δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες των φτωχών.
Υπάρχει η αριστερή λογική για τον Δήμο Ναυπλιέων.

Αλλά εμείς εδώ δεν έχουμε αριστερούς. Αλλά ούτε δεξιούς έχουμε . Διαθέτουμε  μόνον  "αριστερούς" και "δεξιούς"
Δεν έχουμε πραγματικές αριστερές πολιτικές.
Δεν έχουμε όμως ούτε και πραγματικές φιλελεύθερες πολιτικές για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Έχουμε απ΄ευθείας αναθέσεις για να ωφελούνται οι παροικούντες


"Που νάναι τώρα οι συντηρητικοί, που νάναι οι μετρημένοι;
Μείναμε μόνο αναρχικοί και αριστεροί απελπισμένοι
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία"
Νιόνιος έφη και αύθις

Η συνέχεια θα δοθεί με άρθρο μου με τίτλο "Δεξιοί" και Δήμος Ναυπλιέων

Θέατρο στ΄Ανάπλι. Ας ονειρευτούμε λίγο

(Τα γραφεία της ΔΕΠΑΝ και του Δημοτικού Θεάτρου, κάποτε)

Μια σπουδαία πόλη που επιθυμεί να αφήσει ανεξίτηλα τα χνάρια της στην ιστορία, δημιουργεί μεγάλες βιβλιοθήκες, σπουδαία θέατρα, αποτελεί το κέντρο συνεύρεσης και δημιουργίας καλλιτεχνών και συγγραφέων, οι αρχιτέκτονές της σχεδιάζουν κουκλίστικα, αλλά και μεγαλειώδη ιδιωτικά και δημόσια κτήρια, οι τεχνίτες της τα κατασκευάζουν, οι γλύπτες της δημιουργούν γλυπτά που θα μείνουν ονομαστά στον χρόνο, οι ζωγράφοι της μεγαλουργούν, η κοινωνία συζητά στην Αγορά και συμμετέχει, οι άρχοντές της δακρύζουν, δεν κομπορρημονούν

(Με αφορμή και επ΄ευκαιρία ενός τηλεφωνήματος που δέχθηκα....)

Ήταν η εποχή των εξαιρετικά παχέων αγελάδων.
Οι προϋπολογισμοί της ΔΕΠΑΝ, του Δημοτικού Θεάτρου, της Δημοτικής χορωδίας, του Δημοτικού Ωδείου, της Δημοτικής Φιλαρμονικής (ξεχωριστοί οργανισμοί όλοι αυτοί μεταξύ τους) ανήρχοντο σε δεκάδες  χιλιάδες ευρώ έκαστος.
Και καλά ο προϋπολογισμός του Δημοτικού Ωδείου που είχε καθηγητές να πληρώσει, αλλά και κάποια έσοδα από τα δίδακτρα.....
Όλοι οι άλλοι;

Κάποτε ακόμα και  το Ίδρυμα Καποδίστρια είχε και υπάλληλο μέσω του προγράμματος STAGE. Αυτήν την ξεφτίλα της Νέας Δημοκρατίας,  Και ο αξιόλογος νέος που "απασχολείτο" στο Ίδρυμα Καποδίστρια παρακαλούσε να του δοθεί ένα αντικείμενο για να μην κάθεται. Και του έδωσαν την εργασία να καταλογραφήσει τα  βιβλία που άφησε στο Ίδρυμα η καθηγήτρια Κούκου. Μιας ημέρας δουλειά. Αυτό έκανε καθ΄όλο το πολύμηνο διάστημα της εργασίας του. Για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας πλήρωναν οι κουτόφραγκοι και κέρδιζαν οι γαλάζιοι με τα ρουσφέτια τους. Τώρα το που βρίσκονται τα βιβλία αυτά....., που βρίσκεται ο κατάλογος......, αν κάποιος ερευνητής έχει πρόσβαση στην βιβλιοθήκη.......;  Θα μου πείτε εδώ εξαφανίσθηκε όλο αυτό  το εξαιρετικό πρόγραμμα "Κοιτίδα" και εσύ με τα βιβλία του Ιδρύματος ασχολείσαι;

Αλλά ας πάμε στο θέατρο που αφορά η σημερινή ανάρτησή μου
Είπαμε. Πολλά τα χρήματα τότε.
Δύο υπαλλήλους απασχολούσε το Νομικό πρόσωπο "Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου". Και διπλά βιβλία διατηρούσε  τότε. Και σε προσωπικό λογαριασμό έμπαιναν τα έσοδα από τα εισιτήρια.
Ήταν πολύ ωραία τα πράγματα στους τομείς αυτούς.

Όμως πέρα από όλα αυτά, έγινε τότε δουλειά. Εδώ σοβαρολογώ.
Ήταν μια εξαιρετική ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών υπό τον Κυριάκο που κίνησαν το όλο ζήτημα της δημιουργίας του δημοτικού θεάτρου. Παρών ήμουν τότε για τα διαδικαστικά. Μετά με ξέχασαν. Δεν πειράζει.
Κατέφθασε και ο Σέργιος, ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με σπάνια προσόντα, που μπόρεσε να βάλει σε τάξη  τις δυσκολίες του εγχειρήματος της συνεύρεσης των καλλιτεχνικών ιδιαίτερων προσωπικοτήτων.
Και μαζεύτηκαν και άλλοι αξιόλογοι γύρω από την αρχική ομάδα.
Ήταν και η Βάλια με τα πειραματικά που έκανε με τα μικρά παιδιά στην Πλατεία Συντάγματος.
Και ένα φεγγάρι ανέλαβε και ένα άλλος πολύ καλός σκηνοθέτης, ο Ταρτσιταλίδης, που ζητούσε ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία και αφοσίωση για να βγει καλό αποτέλεσμα, όσο ήταν αυτό δυνατόν από μια ερασιτεχνική ομάδα.
Και έτσι αυτά τα χρόνια ανέβηκαν αρκετές παραστάσεις.
Κατά κύριο λόγο με έργα των ντόπιων συγγραφέων (εδώ έχω τις επιφυλάξεις μου) αλλά και παιδικές παραστάσεις.
Και αργότερα εμφανίσθηκαν οι παραμυθούδες και οι παραμυθάδες για τους μύθους για μικρούς και μεγάλους. Για φαντασμένους και για λογικούς. Για ανατολίτες και για δυτικοφέρνοντες
Και όταν πλέον ο νόμος επέβαλε (και σωστά κατά τη γνώμη μου) την κατάργηση όλων αυτών των νομικών προσώπων με τους δικούς τους προϋπολογισμούς το καθένα και η τοπική παραγωγή του επίσημου φορέα άρχισε να φθίνει, ιδρύθηκε το σωματείο "θεατροδρόμιο", από κάποιους ερασιτέχνες θεατρανθρώπους της κοινωνίας μας.
Και είναι ενεργό αυτό το σωματείο με δράσεις και εκδηλώσεις.
Αλλά και το επίσημο θέατρο που ανήκει σήμερα στον ΔΟΠΠΑΤ δεν εξέπνευσε.

Βέβαια όλες αυτές οι  γουρνοπουλίσιες, και όχι μόνον, απευθείας αναθέσεις στραγγάλισαν την πρωτογενή πολιτιστική παραγωγή. Επιλογές είναι αυτές. Και κάποιοι από εσάς, ελπίζω λίγοι, τις επικροτούν.

Έχουμε λοιπόν μια αρκετά μεγάλη θεατρική ιστορία τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια στην πόλη μας.
Θα μπορούσα να πω ότι το ερασιτεχνικό θέατρο πήγε αρκετά καλά. Το ρεζουμέ ήταν σε γενικές γραμμές θετικό. Συμπολίτες μας ασχολήθηκαν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Θα μπορούσα βέβαια να σας κατεβάσω και να καταγράψω και αρκετά άλλα αρνητικά πέρα από τα διπλά βιβλία και τις σπατάλες, αλλά, θεωρώ, ότι σε αυτή την ανάρτηση αυτό δεν θα βοηθούσε.
Διότι με αυτήν μου την  ανάρτηση θέλει να μιλήσω για το τεράστιο βήμα παραπάνω..

Έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε μιάμιση ώρα από την πρωτεύουσα. Πιο εύκολα έρχεται κάποιος από τα βόρεια προάστια στο Ναύπλιο, παρά πηγαίνει  στον Πειραιά.
Έχουμε την τύχη να φιλοξενούμε το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με το αξιόλογο δυναμικό του.
Έχουμε την τύχη να βρίσκεται στην περιοχή μας το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και το μικρό θέατρο της Παλαιάς Επιδαύρου, που είναι πόλοι έλξης καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το κόσμο όλο.
Έχουμε την τύχη να ζουν εδώ στην πόλη μας εξαιρετικοί επαγγελματίες θεατράνθρωποι. Κάποιοι από αυτούς είναι πραγματικά κορυφαίοι στον τομέα τους. Δεν θα ήθελα να αρχίσω να ονοματίζω, όμως κοιτάξτε λίγο γύρω σας. Και πολλοί από αυτούς είναι παραμερισμένοι.
Έχουμε την τύχη να ζουν εδώ μόνιμα ή να έχουν ιδιοκτησίες στην πόλη και την περιοχή, Έλληνες και  ξένοι ηθοποιοί, καθηγητές Πανεπιστημίου με ειδικότητα το θέατρο, άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Έχουμε την τύχη να υπάρχουν Αναπλιώτες που προσφέρουν τα μέγιστα στα θεατρικά πράγματα στην Αθήνα και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Επαγγελματίες. Όχι ερασιτέχνες. Που έχουν κάνει ένα εξαιρετικό όνομα με την καταπληκτική δουλειά τους.
Χρήματα υπάρχουν.
Η πόλη θα μπορούσε.
Από έλλειψη εμπνευσμένης ηγεσίας πάσχουμε. Από ουδέν έτερο.

Θεωρώ λοιπόν ότι η πόλη μας έχει το ανθρώπινο δυναμικό να κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά.
Να δημιουργηθεί  σε επαγγελματική βάση ένα θέατρο κορυφαίο στην Ελλάδα με ανθρώπους από το Ναύπλιο, αλλά όχι μόνον. Με σπουδαίους ηθοποιούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, τεχνικούς του θεάτρου. Με καλλιτεχνικό διευθυντή  που να έχει δυνατότητα να απογειώσει τους κορυφαίους.
Ονειρεύομαι το θέατρο του Ναυπλίου, το καλύτερο της χώρας, να παίξει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, ενώπιον 25.000 θεατρόφιλων.
Ονειρεύομαι ένα κτήριο θεάτρου και πολυχώρο πολιτισμού στη νέα πόλη, να σηματοδοτεί το Ανάπλιοτου 21ου αιώνα
Και όλα αυτά δεν συνεπάγονται το σβήσιμο του ερασιτεχνικού θεάτρου στην πόλη. Αντιθέτως. Θα ανθίσει και αυτό από δίπλα στο μεγαλείο που θα εκπέμψει η επαγγελματική ομάδα.

Δημοτικοί σύμβουλοι κοπανατζήδες ολκής. Θεωρείτε ότι σας προσβάλουν ή ου;

Σε λίγο θα αρχίσουν να σας επισκέπτονται και να σας ζητούν σταυρό για τις δημοτικές εκλογές.

Αναρωτιέμαι: Αναρωτήθηκε κάποιος από εσάς εάν σταύρωσε ορθά στις προηγούμενες εκλογές;
Εάν αυτός που επιλέξατε και που μπορεί να εκλέχθηκε άσκησε τα καθήκοντά του ως δημοτικός σύμβουλος;

Σας λέω το εξής:
Υπάρχουν δημοτικοί σύμβουλοι που συστηματικά απέχουν από τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.
Νιώθετε καθόλου προσβεβλημένοι από το γεγονός αυτό ή σκασίλα σας για τις απουσίες αυτές.

Σήμερα κατέθεσα στην αρμόδια υπηρεσία που ελέγχει και μπορεί να λάβει πειθαρχικά μέτρα έγγραφο στο οποίο αναφέρω τις συστηματικές αυτές απουσίες.

Χαρακτηριστική περίπτωση καταγραφής 22 απουσιών στις 27 συνεδριάσεις το 2017 και στις 16 από τις 20 μέχρι σήμερα συνεδριάσεις του 2018.
Υπάρχουν και  αρκετές άλλες περιπτώσεις.Κάποιος έχει απουσιάσει στις 40 από τις 47 συνεδριάσεις των δύο τελευταίων ετών και κάποιος άλλος στις 41 από τις 47!!!! Κοπανατζήδες ολκής Και αρκετοί άλλοι έχουν απουσιάσει σε πάνω από τις 30 από τις 47 συνεδριάσεις του 2017 και του 2018.

Είναι εύκολο για τον καθένα σας, με μια μικρή περιήγηση στο σύστημα "διαύγεια", να διαπιστώσει εάν ο εκλεκτός του  ασκεί τα καθήκοντά του ή κάνει κοπάνες ολκής.
Και εντάξει δεν γουστάρουν να παρευρίσκονται στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου. Γιατί δεν παραιτούνται;
Και αναρωτιέμαι και το τελευταίο. Άραγε θα ξαναθέσουν υποψηφιότητα;

Η μάχη της γουρουνοπούλας

Αναρωτιέμαι: Πόσοι συμπολίτες μας θα συγκινούντο από μια υπόσχεση ενός υποψήφιου Δημάρχου  να τοποθετηθεί ένας αναμεταδότης σε έναν λόφο στην περιοχή μας για να πιάνουμε καμπάνα το τρίτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου, που όλοι μαζί πληρώνουμε μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού,  Το μισό τοις εκατό θα το γούσταρε;  Μάλλον αισιόδοξος είμαι.

Έπρεπε να σκαρφαλώσω στην κορυφή και να αρχίσω να κατεβαίνω για να αντιληφθώ τι εστί Ελλάδα. Επειδή πρόκειται να ζήσω μέχρι τα εκατό μου, ο πρώτος μισός αιώνας της ζωής μου ήταν το ανηφορικό κομμάτι και μετά άρχισα να κατεβαίνω. Δεν ξέρω αν η  κατηφόρα θα είναι ομαλή ή θα κουτρουβιαλαστώ, όμως αυτό είναι άσχετο με τη σημερινή μου ανάρτηση που αφορά λίγδες και γουρουνοπούλες.

Μέχρι λοιπόν να φτάσω τα 51 μου θεωρούσα ότι η Ελληνική κοινωνία ζούσε στο Νταντά, στο Nτεκαντάνς και στον Γκριν Ντόορ, ότι έτρωγε στον Τιπούκειτο στην Βαλτετσίου, ότι άκουγε Πετρίδη τα απογεύματα, ότι παρακολουθούσε τον Γκούμα στον Πανελλήνιο και τον Καλλιγγάρις στο Σπόρτινγκ, ότι έβλεπε Φελίνι στο Στούντιο και στο Δαναό, ότι την συνεπήρε το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία σε αυτόν τον λοξό δρόμο κάτω από την Ακαδημίας, ότι ενθουσιαζόταν με τον Λουκιανό και τον Χατζηδάκη στο φεστιβάλ του Θούριου στο Άλσος, άντε ότι και κάποιοι άλλοι άκουγαν Στέλιο και Πασχάλη Τερζή. Αλλά πίστευα  ότι οι πολλοί άκουγαν τους Λεντ και τους Πινκ και ότι μέσα τους δημιουργείτο μια μεγάλη αναστάτωση όταν έφταναν στα αυτιά τους οι στίχοι του Ελύτη: "της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν....." σε σύνθεση του Μίκη. Και θεωρούσα, όταν γύρισα στην πρώτη πρωτεύουσα, ότι ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω από τους μεγάλους μπάρμεν τους Ναυπλίου, τον Τακίς στο  Ρόκο, τον Χρήστο στην Αναδρομή, τον Κώστα στο Γιοτ. Στα αποκριάτικα πάρτι της "απόπειρας", στις παρέες που έγραψαν μικρές, αλλά τελικά σημαντικές ιστορίες

Και έτσι απορούσα πως η Έλσα, που κατέφθασε στην Αργολίδα με το σύνθημα "Έλσα η μελισσούλα, που εργάζεται πολύ", και που επί δεκαετίες δεν είχε  επαφή με την περιοχή, όχι μόνον εξελέγη βουλευτίνα, αλλά και έκτοτε ρύθμιζε λίγο πολύ τα τοπικά πράγματα. Και αφού αυτή εδραιώθηκε, μετά βοήθησε να εκλεγεί ο πράσινος Σαλεσιώτης ως νομάρχης και ο Χαραμής δήμαρχος κόντρα στον Τσούρνο.

Το 2010 λοιπόν, όταν η χώρα βάδιζε τα πρώτα μνημονιακά της βήματα και όταν εγώ είχα αρχίσει να ολισθαίνω στην κατηφόρα της προσωπικής μου  ζωής ψηφίζεται αυτός ο νόμος, ο Καλλικράτης, και πλέον η δημοτική παράταξη έπρεπε να απευθυνθεί και στην ενδοχώρα.
Ο τότε επικεφαλής της δημοτικής μας παράταξης αποφασίζει να κάνει δύο βασικά βήματα.
Το ένα ήταν να απευθυνθεί (από μόνος του αυτός) στο μεγάλο ακόμα τότε κόμμα του ΠΑΣΟΚ και να παρακαλέσει για στήριξη, αρνούμενος την στήριξη άλλου κόμματος της αριστεράς που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα. Δαρλάση θυμάσαι;
Για να είμαστε όμως ειλικρινείς και δίκαιοι το τελευταίο επαναλήφθηκε και το 2014 , (γαμώτο κέρατό μου το  τράγιο  που δεν τους ξέχεσα τότε)
Η δεύτερη κίνηση ήταν ότι πρέπει η παράταξη να παρευρεθεί σε όλα τα θερινά πανηγύρια στα χωριά. Και όχι μόνον να παρευρεθεί, αλλά να διεκδικήσει και πρώτη θέση πίστα (γαμώτο κέρατό μου το τράγιο  που δεν τους ξέχεσα τότε). Μπάμπη και Μιχόπουλε θυμάστε;

Υπήρξε και μία τρίτη κίνηση. Η προσπάθεια αποφυγής απευθείας αντιπαράθεσης σε τοπικά κανάλια τηλεόρασης, κάτι που είχε δρομολογηθεί τότε με πρωτοβουλία του Φώντα και που εγώ ανέλαβα να εμποδίσω, επινοώντας δήθεν τυπικά προσκόμματα (γαμώτο κέρατό μου το τράγιο που δεν τους ξέχεσα τότε και τόκανα και αυτό). Περράκη θυμάσαι;

Ας πάμε όμως στα πανηγύρια και στην γουρουνοπουλίσια λίγδα.

Εκεί τότε, το έτος 2010, είδα το φως το αληθινό. Είδα για πρώτη φορά την Ελλάδα του σήμερα

Δεν ήσαν  οι διαφορές στις πολιτιστικές καταβολές και προτιμήσεις αυτό που με συγκλόνισε. Δικαίωμά τους να ακούνε κλαρίνα. Και ίσως αυτά να είχαν κάτι το πιο αυθεντικό.

Ήταν η όλη λογική των εκδηλώσεων που με άφησε άναυδο.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση και οι διακρίσεις σε όλο τους το μεγαλείο σε μια πλατεία χωριού.

Στα πρώτα τραπέζια οι ηγετίσκοι του χωριού και οι ηγεσίες που κατέφτασαν από την πρωτεύουσα (νομαρχαίοι, δημαρχαίοι, βουλευταίοι)

Ηταν  η όλη επίδειξη της τοπικής ισχύος και του πλούτου στο χωριό.

Οι αγροτικοί συνδικαλιστές, οι επιδοματούχοι, οι "δεητζήδες" αγρότες, οι δικαιούχοι των αγροτικών ενισχύσεων, οι τοπικοί κομματάρχες, οι πετυχημένοι που είχαν μετακομίσει στην πρωτεύουσα και είχαν κρατήσει τις ελιές που τις πολλαπλασίαζαν στα χαρτιά για την επιδότηση..

Ερχόντουσαν οι μπύρες μέσα σε έναν κουβά  και αγοραζόντουσαν κατά ντουζίνες.  Και έστελνε το ένα τραπέζει στο άλλο δυο ντουζίνες μπύρες. Και ανταπέδιδαν αυτοί με τρεις ντουζίνες μπύρες.

Και οι απίστευτες ποσότητες γουρουνοπούλας.

Και μετά έβγαιναν και οι λαχνοί του τοπικού ποδοσφαιρικού σωματείου ή του τοπικού "πολιτιστικού" συλλόγου.

Δύο ευρώ κάθε λαχνός και αγοραζόντουσαν κατά δεκάδες από τους  ισχυρούς του χωριού που καθόντουσαν στο πρώτο τραπέζι. Και στο διπλανό οι  αντίπαλοι ρουσφετολόγοι κομματάρχες έπρεπε να αγοράσουν περισσότερους λαχνούς, περισσότερες μπύρες για να δείξουν στους ταπεινούς των πίσω σειρών του ποιοι είναι.

Και ανταγωνισμός μεταξύ των χωριών και των αθλητικών σωματείων για το ποιος θα φέρει το μεγαλύτερο Αθηναϊκό όνομα στο δικό του πανηγύρι.

Εκεί αντιλήφθηκα ότι η Έλσα και κάθε Έλσα δεν είχε την παραμικρή εξουσία.

Η πραγματική εξουσία βρισκόταν στα πιο χαμηλά. Εκεί που εμείς των αδελφών Ταβιάνι δεν είχαμε φανταστεί. Ηταν στα πρώτα τραπέζια πίστα.

Σε αυτούς που θα κανόνιζαν την καλή μετάθεση του παιδιού στο στρατό, το ραντεβού με τον γιατρό στο νοσοκομείο, την υπερεκτίμηση του ακινήτου που θα έμπαινε υποθήκη για μεγαλύτερο τραπεζικό δάνειο, το βόλεμα των παιδιών σε μία θεσούλα.

Αυτοί ήσαν που πρόσφεραν τους σταυρούς στην Ελσα και την κάθε Ελσα. Και σε αυτούς απευθυνόταν η Ελσα και η κάθε Ελσα για να κατευθύνει τις ψήφους στις αυτοτοδιοικητικές εκλογές. Και οι τοπικοί αυτοί μάζευαν από μόνοι τους χιλιάδες σταυρούς, πολλαπλάσιους από όσους μάζευε όλη μαζί η παράταξη. Χιλιάδες πιστοί στους καθήμενους στα πρώτα τραπέζια. Και βεβαίως ουδείς ενδιαφερόταν ότι όλοι αυτοί δεν έχουν εκφράσει το παραμικρό για το αύριο του τόπου. Η μετάθεση του κανακάρη στο στρατό και τα υποδέλοιπα είναι τα σημαίνοντα εκεί. Η πραγματική εξουσία σε αυτούς που αγόραζαν τους λαχνούς του αθλητικού σωματείου με τα λιγδωμένα από τις γουρουνοπούλες πενηντάευρα.

Και μην μου πείτε ότι υπάρχουν πολλά σωματεία με έστω και στοιχειώδη έλεγχο στα οικονομικά τους. Το έλα να δεις γίνεται και ουδείς ιδρώνει. Αρκεί που οι γουρουνοπούλες καταβροχθίζονται

Εννοείται ότι η τότε, το έτος 2010, μάχη της γουρουνοπούλας δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα για την δική μας δημοτική παράταξη. παρά το πρώτο τραπέζι πίστα και τους χορούς.

Τα δεδομένα ήσαν τελείως διαφορετικά για το ποιος θα υποστηριζόταν. Δεν έφτανε η παρουσία, ούτε τα παρακάλια στα Πασοκικά γραφεία.

Όμως μετά το 2010, η κρίση εντάθηκε και έτσουξε πολλούς. Κάποιοι από τους επιφανείς κατέρρευσαν οικονομικά. Δεν μπορούσαν πλέον να είναι μπρος μπρος με τις γουρουνοπούλες τους. Τους λαχνούς δεν μπορούσαν πλέον να τους αγοράσουν κατά δεκάδες. Και οι πίσω σειρές στα πανηγύρια, μπορεί και να έμεναν και χωρίς γουρουνοπούλα. Με μία μπύρα άντε και με μια δεύτερη

Οι ισορροπίες χάθηκαν.
Τα μεγάλα κόμματα υπέστησαν ζημιά.

Και τότε εμφανίσθηκε ο μεγάλος πατερούλης Δήμος να τις αποκαταστήσει. Το δημοτικό χρήμα αντικατέστησε εν μέρει τα πενηντάευρα των επιφανών κομματαρχών, αθλητικών παραγόντων, επιδοτησιούχων

Και μετά στράφηκαν κάποιοι στην αγανάχτηση  μπας και οι καλές μέρες επιστρέψουν. Όχι στις τοπικές εκλογές που έμειναν προσκολλημένοι στους ίδιους, αλλά στις βουλευτικές. Με τα σίγουρα λοιπόν στα τοπικά δρώμενα και αγαναχτισμένοι στα γενικά. Άλλωστε η Έλσα είχε αποχωρήσει και είχε μείνει ο Μανιάτης που ήταν "ανεπιθύμητος" και ο ξενερουά Ανδριανός.

Και έτσι παραλίγο το 2012 να εκλεγεί βουλευτής, κάποιος που ήταν περαστικός από την Αργολίδα. Μας είχε έλθει με μετάθεση κάποιους μήνες πριν τις εκλογές. Δεν ήξερε τα προβλήματα, δεν μπορούσε ούτε για το Μάνεση να βρει τον δρόμο. Και πλέον ο άνθρωπος  δεν έχει καμία σχέση με την περιοχή μας, αφού μας χαιρέτησε για την Αθήνα ένα μήνα μετά τις εκλογές. Αλλά τον ψήφισαν μαζικά αυτόν και παρ ολίγο να γίνει βουλευτές αντί του Κοδέλλα. Τόσο καλά.

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, ο Δήμος μας σήμερα  πληρώνει για τα πανηγύρια με τις γουρουνοπούλες και τους λαχνούς και τις μπύρες και την επίδειξη των τοπικών παραγόντων.

Και βεβαίως, ουδείς κατά κανόνα ελέγχει το πως και το τι με τα οικονομικά των σωματείων μετά την μάχη της γουρουνοπούλας.

Διότι για μάχη πρόκειται.

Και προ ημερών στο Κοφίνι έγιναν την ίδια ημέρα δύο πανηγύρια.

Ένα με τον ΛΕΠΑ και ένα άλλο με πιο ταπεινούς. Γουρουνοπούλες και μπύρες εδώ, τα ίδια και ταυτά λίγα μέτρα πάρα πέρα. Μόνον οι παράγοντες χωρίστηκαν στα δύο. Οι δικοί μας και οι άλλοι. Μετά τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία έχουμε τους διαχωρισμούς και στις λιγδωμένες γουρουνοπούλες

Όσο και αν έχει κτυπήσει και πονέσει η κρίση, ακόμα υπάρχει το οικονομικό λίπος για να καταναλωθεί το λίπος της γουρουνοπούλας ακόμα και σε δύο παράλληλα πανηγύρια στον ίδιο τόπο. Και εμείς οι φορολογούμενοι δημότες πληρώνουμε για τα λίπη και τις επιδείξεις. Για να δειχτούν οι τοπικοί που ακόμα κρατούν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:  Δύο χρόνια μετά της περιδιάβασή μου σε όλα τα πανηγύρια του Δήμου Ναυπλιέων ένιωσα την ανάγκη να εξιλεωθώ,

Εβαλα υποψηφιότητα στις βουλευτικές.

Δεν πήγα σε πανηγύρια.

Δεν μπήκα σε εκκλησία και δεν σταυροκοπήθηκα με μεγάλους σταυρούς.

Δεν κάθησα σε εκδήλωση στην πρώτη σειρά.

Δεν έδωσα ούτε ένα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο.

Δεν ζήτησα από κανέναν να σταυρώσει εμένα.

Αντιθέτως προέτρεψα φίλους να σταυρώσουν άλλη υποψήφια, αφού ήταν από το χωριό της.

Μίλησα μόνον για σκέψεις, όνειρα, προγράμματα, ιδέες.

Αν είχα εκλεγεί θα είχα παραιτηθεί από τα βουλευτικά οικονομικά προνόμια.

Αλλά παρ΄όλα αυτά πρέπει να πήρα γύρω στο  μισό χιλιάρικο σταυρούς. Περίπου πεντακόσιοι πολίτες με τίμησαν, χωρίς καν να τους το ζητήσω. Ισως και εξακόσιοι νάσαν. Ποτέ δεν έψαξα. Γνωρίζω ότι έλαβα ψήφους σε χωριά που δεν γνωρίζω ούτε έναν εκεί. Δεν γνωρίζω ποιοί ήσαν αυτοί που με προτίμησαν.

Γνωρίζω ότι ψηφίστηκα και σε χωριά στα οποία δεν έχω πάει ποτέ στην ζωή μου. Αυτοί κακώς με ψήφισαν.

Ξέρω ότι δεν με πιστεύετε

Σκασίλα μου αν δεν με πιστεύετε.Δεν τα είχα πει τότε, διότι δεν επιζητούσα ψήφο υποσχόμενος ότι θα αποποιούμην τα προνόμια. Τα λέω τώρα αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να ξαναβάλω υποψηφιότητα.

Εξιλεώθηκα νομίζω για τις παρουσίες μου στα πανηγύρια και στις μάχες της γουρουνοπούλας.