Ιθαγενογιορτή με χοροκαφεδάκια

Οι άλλοι, οι περισσότεροι, ίσως άπαντες πλην εμού, ισχυρίζονται ότι αυτά που συνέβησαν το πρωί με την υποδοχή των τουριστών του μεγάλου κρουαζιεροπλοίου, με τα κέιτερινγκ, τους γνωστούς τοπικούς παράγοντες πρώτη μούρη, τους χορούς. είναι βήματα θετικά και χρήζουν συγχαρητηρίων.
Εμένα από την άλλη μου θύμισαν λίγο από την παλιά τηλεοπτική σειρά "λάβ μπόουτ", λίγο από Ταϊτινές που φοράνε στους πλούσιους δυτικούς τα κολάρα με τα λουλούδια.
Με τίποτα δεν πιστεύω ότι η εν λόγω εταιρία κρουαζιέρας θα ξαναβάλει το Ναύπλιο στο πρόγραμμά της, λόγω της σημερινής φιέστας. Δεν θεωρώ ότι ο τουρίστας χρειάζεται μια τέτοια μεταχείριση. Δεν χρειάζεται να του χαρίζουμε ψευτοδωράκια, σταματώντας τα πούλμαν στους δρόμους, όπως άκουσα άλλον έναν τουριστικό παράγοντα να λέει.
Σοβαρότητα χρειάζεται, οργάνωση των τουριστικών υπηρεσιών, καλή πληροφόρηση για όλες τις χρηστικές και άλλες πληροφορίες που πρέπει να έχει ένας τουρίστας  είτε έρχεται μόνος του στην περιοχή μας, είτε με γκρουπ, είτε με κρουαζιερόπλοιο.
Άραγε πιστεύουμε ότι θα μας σώσουν τα κέιτερινγκ, ο διοικητής του λιμενικού να δίνει χειραψίες, οι καλοντυμένοι κύριοι με τα ψεύτικα χαμόγελα , όταν τα έχουμε κάνει μπάχαλο τόσα χρόνια; Αυτή είναι η τουριστική μας πολιτική;

Η πόλη χρειάζεται ένα οργανωμένο λιμάνι. Χρόνια πολλά πέρασαν, τα πλοία δεν μπορούν να δέσουν στις προβλήτες και μένουν αρόδου, το σχέδιο για την ασφάλεια του λιμανιού είναι ακόμα στα χαρτιά  και τώρα τελευταίοι και καταϊδρωμένοι τρέχουμε για να φτιάξουμε φάκελο για να πετύχουμε χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ που λήγει του χρόνου. Ο Δήμαρχος, απ΄ότι φαίνεται, έχει αντιληφθεί ότι τα έργα στο λιμάνι είναι αναγκαία και τρέχει. Έχει τη δικαιολογία ότι είναι Δήμαρχος μόλις για λίγους μήνες, αλλά αυτό διόλου δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες, αφού η ίδια δημοτική παράταξη με τις όποιες παραλλαγές της και προσωπικές αντιδικίες για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι διοικεί χρόνια τώρα.
Είναι ντροπή η σημερινή κατάσταση στο λιμάνι και αυτό με τίποτα δεν διορθώνεται με τυχάρπαστες και περιστασιακές εκδηλώσεις, που εγώ τις αποκαλώ ιθανογιορτές και ζητουλοφιέστες.
Και νάταν μόνον η κατάσταση στο λιμάνι;
Μία πόλη που το Α.Τ.Π. της (Ακαθάριστο Τοπικό προϊόν) βασίζεται κατά 50% τουλάχιστον στον τουρισμό δεν έχει έναν επίσημο τουριστικό ιστότοπο. Και το site του Δήμου, του τουριστικού Δήμου Ναυπλιέων είναι ακόμα μόνον στα Ελληνικά, ενώ θάπρεπε ήδη νάταν στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και να ετοιμάζονται οι μεταφράσεις του σε Ρώσικα, Αραβικά, Τούρκικα, Κινέζικα, Ισπανικά. Αίσχος!!! Θέλουμε να κάνουμε γιορτούλες με χορούς και τραγούδια και δεν έχουμε οργανώσει ούτε καν αυτή την διαδικτυακή ενημέρωση, που πλέον είναι κάτι πάνω από βασικό. Τί νομίζετε; Ότι  μπορείτε να προσελκύσετε τουρίστες και κρουαζιέρες, χωρίς οι τουριστικοί επιχειρηματίες και οι υπεύθυνοι να έχουν τη δυνατότητα να πληροφορηθούν για το Ναύπλιο και την περιοχή;
Ντροπή!!!!! Δαπανήσαμε τεράστια ποσά για το θέμα της ψηφιακής ξενάγησης του Ναυπλίου και τα μηχανήματα ήδη χάλασαν και ουδείς ασχολείται να τα επισκευάσει. Το Ναύπλιο αντί να προσφέρει καφεδάκια στους τουρίστες, θάπρεπε να δίνει στους επισκέπτες μας τα μηχανήματα της ψηφιακής ξενάγησης. Για να γνωρίζουν που θα μπορούν να πάνε, να μάθουν την ιστορία μας, να μην γυρνάνε την πόλη σαν τις άδικες κατάρες. Πληρώσαμε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και τα μηχανήματα χάλασαν. Ντροπή ξαναλέω. Και κάτι ακόμα. Μια ερώτηση: Πόσα μηχανήματα υπήρχαν αρχικά και πόσα υπάρχουν σήμερα; Πόσα είναι εν λειτουργία και πόσα χαλασμένα; Ποιά η δαπάνη για να τα φτιάξουμε; Μήπως χάθηκαν μερικά στη διαδρομή;  Ποιός είναι υπεύθυνος; Ντροπή!!!!
Ντροπή!!!! Χιλιάδες ευρώ δαπανήσαμε για το πρόγραμμα Κοιτίδα, που μας μαθαίνει την ιστορία των κτηρίων της πόλης του Ναυπλίου. Αντί σήμερα να οργανώνουμε την αναβάθμισή του και τη μετάφρασή του και σε άλλες γλώσσες, αντί να γίνεται αυτό, το υλικό χάθηκε από τον κυβερνοχώρο. Κάποια στιγμή εξαφανίσθηκε το koitida.gr. Αργότερα όλο το υλικό βρέθηκε σε ένα περίεργο site, στο οποίο παρέπεμπε με link, ο επίσημος ιστότοπος του Δήμου Ναυπλιέων. Για κάντε τον κόπο τώρα να πατήσετε το link αυτό που βρίσκεται στο κάτω μέρος της σελίδας στο nafplio.gr. Δεν θα σας βγάλει πουθενά. Πάει και αυτό. Ντροπή!!! Δαπανήσαμε τόσα χρήματα για να δημιουργήσουμε ένα τόσο σπουδαίο πρόγραμμα, που θα βοηθούσε την πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης και κατ΄επέκταση και τον τουρισμό μας και όλα τα κάναμε μπάχαλο. Και νομίζουμε πως θα σωθούμε με χοροκαφεδάκια. Τον τουρισμό και τις κρουαζιέρες δεν τις σώζετε με φιέστες. Πιθανόν να  ενισχύσετε πολιτικά τα πρόσωπα που θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στην τοπική εξουσία και ίσως τελικά στο πίσω μέρος του μυαλού μερικών από εσάς, αυτό να κυριαρχεί.
Θέλουμε να λέμε ότι έχουμε τουριστική πολιτική και την ίδια στιγμή το Γραφείο Τουριστικών Πληροφοριών του Δήμου είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο και εξαφανισμένο. Δεν θάπρεπε νάταν πρώτη μούρη μόστρα εκεί που αποβιβάζονται οι τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια; Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι βοηθάμε την κρουαζιέρα με μια περιστασιακή φιέστα ιθαγενών (όπως εύστοχα έχει καθιερώσει τον όρο ο φίλος στο παλαμπούρτζι) ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουμε οργανώσει ένα κανονικό Γραφείο Πληροφοριών; Θα μπορούσαμε λοιπόν και μέχρι να γίνει σε δυό τρεις αιώνες πραγματικότητα (λόγω των άχρηστων που μας κυβερνάνε και εδώ ομιλώ συλλογικά για την κυβερνώσα δημοτική παράταξη) το Μουσείο στο τελωνείο να δημιουργηθεί ίσως εκεί ένα  οργανωμένο γραφείο πληροφοριών, με τα έντυπα, τα μηχανήματα της ψηφιακής ξενάγησης, με άτομα που θα μπορούσαν να δώσουν κάθε τουριστική πληροφορία και αν θέλετε θα μπορούσαν και να προσφέρουν και σε κανέναν ζήτουλα τουρίστα (διότι υπάρχουν και τέτοιοι) νερό και καφεδάκι. Όχι να το προσφέρουμε μόνοι μας ως να είμαστε εμείς οι ζήτουλες του πορτοφολιού του. "Σου δίνουμε καφεδάκι και εσύ ακούμπα τα στα καταστήματά μας" Δεν θέλει αυτό ο σωστός τουρίστας ο συνειδητοποιημένος τουρίστας και στην τελική αυτόν που έχει ανάγκη η πόλη. Οργάνωση και σεβασμό θέλει. Και όχι αρπακολλιές.

Από τις ιστορίες της καρμανιόλας. Έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά

" Ο Ρούσης είνε υψηλός με στυγνή, στυγνοτάτην την μορφή με μίαν όψιν βλοσυράν, ετοίμην να μεταβληθή εις απαισίως γελόεσσαν, όταν μιαν οιανδήποτε του απευθύνητε ερώτησιν.
Ο έτερος ο Ζήσης είνε μάλλον ευτραφής, μετρίου αναστήματος, μετά του μύστακος εστριμμένου εφ΄όσον του επιτρέπηται"
Είναι μια περιγραφή των δύο τελευταίων δημίων του Παλαμηδίου, την οποία ανακάλυψα σε εφημερίδα της εποχής.
Και οι δύο δήμιοι παραπονούνται στον ρεπόρτερ των αρχών του 20ού αιώνα ότι εγκαταλείφθηκαν από τους συγγενείς τους, οι οποίοι ήσαν και οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων τους και γι΄αυτό το λόγο αναγκάσθηκαν να γίνουν δήμιοι.
Ακούστε λοιπόν και την φρικιαστική περιγραφή μιας από τις τελευταίες δημόσιες εκτελέσεις με καρατόμηση που έγινε στο Ναύπλιο στις 23 Ιουλίου του έτους 1902.

                                                     Ο ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

"Εις το τόπον της εκτελέσεως, ενώ εγκαίρως παρίστανται αι αρχαί και αρκετός κόσμος, οδηγείται ο Παπαθανασίου, παρά τας παρακλήσεις του Καρύδα, όπως κοπή  αυτός πρώτος.

Ο Παπαθανασίου κατηγορείται επί διπλώ φόνω του αδελφού και της νύμφης του Κατάγεται εκ Καπαρελίου των Θηβών και είναι ηλικίας 33 ετών περίπου.

Προσάγεται ενώπιον του Εισαγγελέως κ. Παπαθεοδώρου, όστις απευθύνει αυτώ καταλλήλους συμβουλάς και μετα τούτο αναγιγνώσκεται υπό του Γραμματείς της Εισαγγελίας η καταδικαστική απόφασις.
Είτα τον παραλαμβάνουσιν οι δήμιοι και τον τοποθετούν επί του ικριώματος.
"-Συγχωράτε με και ο θεός ας σας συγχωρέση", αναφωνεί μετά θάρρους.
Ο κόσμος ψιθυρίζει συγχωρών και εν τω μεταξύ η μάχαιρα αποκόπτει την κεφαλήν.

Ο ΚΑΡΥΔΑΣ

Ήδη προσάγεται ο Καρύδας. Πανταχόθεν ακούονται ψιθυρισμοί και ο κόσμος σπεύδει όπως τον ίδη. Είνε περίεργον ότι ενώ πρότερον μετά περιφρονήσεως εξεφράζετο περί αυτού, μετά την εμφάνισίν του πάντες τον συνεπάθησαν.. Προσέρχεται γενναίως με το βήμα σταθερόν και ίσταται προ του Εισαγγελέως.
Επαναλαμβάνονται τα ίδια τυπικά, αναγιγνώσκεται η απόφασις και μετά τούτο αναβιβάζεται επί του ικριώματος, από του οποίου αναφωνεί.
-"Συγχωράτε με και ο θεός να σας συγχωρέση. Ούτε του σκυλιού σας, ούτε του εχθρού σας. Κύριε λοχαγέ", αποτείνεται προς τον φρούραρχον Παλαμηδίου κ. Αναργύρου "Άμα πας στην Αθήνα να περάσης από το σπίτι μου να παρηγορήσης τους γονείς μου"
Όταν πριν ή αναβή επί το ικρίωμα, ηρωτήθη παρά του κ Εισαγγελέως, αν θέλη τίποτε.
"Τι να θέλω", απαντά, "είχα επιστολάς, τις οποίας έσχισα."
"Και τώρα αν θέλης λέγε" προσθέτει ο κ Εισαγγελέας.
"Τώρα πια", απαντά ο Καρύδας μετά κάποιου μορφασμού.
Η μάχαιρα ρίπτει και τούτου την κεφαλήν.

Ο ΔΗΜΟΣΑΝΤΟΣ

Τρίτος προσάγεται ο Δημοσάντος. Τηρεί την αυτήν απάθεια και εξακολουθεί καπνίζων τσιγάρον. Αποτεινόμενος προς τον κ. Εισαγγελέα μετά τα τυπικάς τούτου συμβουλάς και την ανάγνωσιν της αποφάσεως.
"Κύριε Εισαγγελεύ", λέγει, "εμένα ούτε πλεονεξία με παρεκίνησε, ούτε τίποτε άλλο. Εμένα με ηπάτησαν να πάρω την υπόθεσιν όλην απάνω μου. Έκανα αναίρεσιν και είχα διορίσει τον Ποταμιάνο δικηγόρον.  Αλλά ο πρόξενος της Αλεξανδρείας τούγραψα, του ξανάγραψα να μου στείλει κάτι χαρτιά και δεν μου τάστειλε και η ανακοπή μου απορρίφτηκε. Με πήραν στο λαιμό τους οι δικηγόροι της Αλεξανδρείας."
Από του ικριώματος προσθέτει. "Συγχωράτε με και ο Θεός συγχωρέση."
Ένα φρικώδες συμβαίνει, καθ΄ην στιγμήν η μάχαιρα καταφέρεται επί του λαιμού του. Εψιθύριζεν ακόμη φράσεις και καθ΄ην στιγμήν έπεσεν επ΄αυτού η μάχαιρα, ακούεται ένα παρατεταμένο βογγητό, ένα ά ά ά ά ά ά οξυνόμενον κατ΄εξακολούθησιν.
Ο κόσμος αποστρέφει το πρόσωπον και βύει τα ώτα.
Κατήγετο εκ Σμύρνης και έζη εν Αλεξανδρεία. Είναι ηλικία 50 περίπου ετών. Κατεδικάσθη επί φόνω του αδελφού της, εις όν προέβη, διότι κατασπαταλήσας την δικήν του περιουσίαν, κατέφυγε εις τον αδελφόν του όστις ηρνείτο να τον συντηρή. Λέγεται ότι τον εκρεούργησεν κατά το φαγητόν, τας δε σάρκας του βράσας έθετο εις φιάλας. Το έγκλημα ανεκαλύφθη μετά έξη μήνας από της διαπράξεώς του και κατεδικάσθη υπό του εν Αλεξανδρεία Δικαστηρίου των Συνέδρων.

Ο ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Τέταρτος τέλος προσάγεται ο Αγγελακόπουλος. Φαίνεται ότι η ζωή εξέλιπεν απ΄αυτού. Είνε μόλις 25ετής την ηλικίαν. Κατηγορείται ότι μετ΄άλλων δύο εφόνευσαν δύο αδελφούς σκηνίτας δια να τους ληστεύσουν. Κατάγεται εκ χωρίου τινος της Ηλείας, ένθα και διεπράχθη το έγκλημα.
"Οι δύο συγκατηγορούμενοί μου είναι άδικα", κύριε Εισαγγελέα, απαντά εις την ερώτησιν του τελευταίου και κύπτει την κεφαλήν.
Ανέρχεται επί το ικρίωμα.
"Μνήσθητί μου Κύριε", αναφωνεί.
"Συγχωρεμένος νάσαι", ψιθυρίζει το πλήθος.

Και ούτω λήγει η απαισία αυτή πράξις, η επί τόσας ημέρας κρατούσα την κοινωνίαν εν διηνεκεί συγκινήσει και ο κόσμος κατηφής και βωβός κατέρχεται εκ του ιστορικού φρουρίου του Παλαμηδίου του οποίου η ιστορία έμελλε να συνεχισθή δια των καρατομήσων των κακούργων"

Εδώ τελειώνει η ανταπόκριση του δημοσιογράφου που παρακολούθησε το έτος 1902 το γεγονός των τεσσάρων καρατομήσεων.

Η θανατική ποινή ίσχυσε στο νέο Ελληνικό Κράτος από την πρώτη στιγμή  με την ψήφιση το 1824 του πρώτου οιονεί Ποινικού Κώδικα που είχε ονομασθεί «Απάνθισμα των Εγκληματικών» Η θανατική ποινή καταργήθηκε επίσημα μόλις το 1993. 

Η καρμανιόλα έφθασε στο Ναύπλιο με πλοίο από τη Μασσαλία το έτος 1833 επί Όθωνος  Οι Ελληνες το όργανο αυτό της αφαίρεσης της ζωής το ονόμασαν καρμανιόλα από το ρούχο που φορούσαν οι Γάλλοι επαναστάτες, κατά τη περίοδο της μεγάλης βίας και τρομοκρατίας (1893-1894). Η πρώτη καρατόμηση έγινε στην Πρόνοια με Γάλλο δήμιο και αφαιρέθηκε η ζωή του φοβερού και τρομερού ληστή και πειρατή Μητρομαργαρίτη

Οι δήμιοι ήσαν μισητά πρόσωπα σε όλη την κοινωνία. Μετά την αναχώρηση του Γάλλου δημίου, ουδείς  ήταν διατεθειμένος να αναλάβει το έργο αυτό. Εδώ λοιπόν ξανασυναντάμε τον Ιακωβάκη  Ρίζο Νερουλό, που το γνωρίσαμε με τα Κορακιστικά του στην ιστορία της Μιχαλούς. Αυτός λοιπόν, ως υπουργός Εξωτερικών πλέον, ζητάει από τον Ελληνα πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη να βρει δήμιο από την φυλή των Κατζίβελων. Εις μάτην. Ως δήμιο συναντάμε και τον Αλβανό Χασάν Αρναούτ (όπως λέμε Αρναούτης αυλάρχης του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, κάπως έτσι),  αλλά και αυτός δολοφονείται μόλις εξέρχεται από το Μπούρτζι, όπου ήταν η κατοικία των δημίων.

Και έτσι φθάσαμε, με πολλές δυσκολίες εξεύρεσης των ατόμων που θα χειρίζονταν την γκιλοτίνα, στο 1902, όταν δήμιοι ήσαν ο Ρούσης και ο Ζήσης. Είχαν προηγηθεί ο Σοφράς από τον Πόρο, ο Αμοιραδάκης από την Κρήτη, ο Μπεκιάρης από το Αργος
Το Ναύπλιο έγινε λοιπόν  ο βασικός τόπος όπου τα κεφάλια των καταδικασθέντων σε θάνατο κοβόντουσαν και έπεφταν στον ντορβά, δηλαδή σε μια μάλλινη, υφαντή στον αργαλειό, σακούλα.
Κάπως έτσι έχει επικρατήσει σήμερα να λέμε για κάποιον που παίρνει υπέρμετρους κινδύνους: "Εβαλε το κεφάλι του στον ντορβά"

Από τις ιστορίες της καρμανιόλας. Η Πριγκίπσσα Σίσσυ

Τω καιρώ εκείνω,  η Ελισσάβετ φον Βίτελσμπαχ (από το σόι των Βιτελσβάχων, από το οποίο καταγόταν και ο Οθωνας), Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και Βασίλισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας και της Κροατίας (γνωστή σήμερα ως Πριγκίπισσα Σίσσυ), επισκέφθηκε ινκόγκνιτο το Ναύπλιο. 

 Η λευκή θαλαμηγός είχε ρίξει άγκυρα ανοιχτά του λιμανιού του Ναυπλίου και οι ντόπιοι, που περιδιάβαιναν την παραλία της πόλης, εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Νοεμβρίου του έτους 1888, αναρωτιόντουσαν  ποιος διάσημος βρισκόταν εκεί. Η κομψή θαλαμηγός ονομαζόταν Μιραμάρ και στον ιστό της κυμάτιζε η Αυστριακή σημαία. Η εκπληκτικής ομορφιάς Σίσσυ επισκέφθηκε τις αρχαιότητες της Αργολίδας, την Τίρυνθα, τις Μυκήνες , το Αργος. Συνοδοί της ήσαν μεταξύ των άλλων ο Βαρώνος Νόπσκα, ο Ναυπλιεύς δικηγόρος Νικ. Δημητρακόπουλος που εκτελούσε χρέη Προξένου της Αυστροουγγαρίας και ο πολύγλωσσος και συγγραφέας Ιωάννης Θερμογιάννης, γιος του ξενοδόχου Νικολάου Θερμογιάννη, που είχε το ξενοδοχείο του εκεί που σήμερα είναι το εστιατόριο "ΕΛΛΑΣ". Οι Ελληνες συνοδοί αρχικά  θεωρούσαν ότι συνόδευαν την κόμισσα Καζίνη και όχι την αυτοκράτειρα της τότε υπερδύναμης Αυστροουγγαρίας. Μέχρις ότου ο Ιωάννης Θερμογιάννης, αντελήφθη ότι η μεσόκοπη πανέμορφη κυρία που συνόδευε ήταν όχι μια απλή αριστοκράτισσα, αλλά αυτή η ισχυρή κυρία του κόσμου όλου, κάτι σαν την κυρία Ομπάμα της σήμερον εποχής.

Αυτή είναι μία ιστορία που συνδέει τη γνωστή όμορφη πριγκίπισσα, που πολύ αργότερα  την υποδύθηκε στη μεγάλη οθόνη, η πανέμορφη ηθοποιός Ρόμυ Σνάιντερ, με την πόλη του Ναυπλίου.

Η πραγματική Σίσσυ

Και η ηθοποιός που την υποδύθηκε

Αλλά η Πριγκίπισσα συνδέεται με την πόλη μας, έστω κα εμμέσως, και με ένα άλλο συμβάν.

Δύο μήνες  μετά την επίσκεψή της Ελισάβετ στην πόλη μας έγινε ένα τραγικό γεγονός. Στις 30 Ιανουαρίου 1889 ο μονάκριβος γιος της Ελισάβετ και του Φραγκίσκου Ιωσήφ, ο Ροδόλφος δεν άντεξε να υπακούσει την εντολή του πατέρα του και να εγκαταλείψει τον παράνομο και παράφορο ερωτικό δεσμό του και να επιστρέψει στη σύζυγό του και έτσι αφαίρεσε ο ίδιος τη ζωή του στο βασιλικό κυνηγετικό περίπτερο στο Δάσος του Μάγιερλινγκ, αφού πρώτα είχε σκοτώσει την ερωμένη του, την μόλις  17χρονη Μαρία Βετσέρα.  Ο πιο ισχυρός για την εποχή Άνακτας, ο μονάρχης της Αυστροουγγαρίας, με  τη θλιμμένη σύζυγό του Ελισάβετ  βρέθηκαν στην Κέρκυρα, όπου είχαν κτίσει το παλάτι του Μον Ρεπό. Η Σίσσυ άρχισε να ζει όλο και περισσότερο χρόνο στην Κέρκυρα προκειμένου να βρίσκεται μακριά από τους τόπους που της θύμιζαν τον Ροδόλφο της. Μια μέρα  το αυτοκρατορικό ζεύγος είχε αφήσει το  Μον Ρεπό και βρέθηκε στην πόλη της Κέρκυρας  για βόλτα με την πολυτελή άμαξα.  Τότε, λέγεται, μπροστά στα μάτια των μοναρχών, έγινε ένα φονικό. Τρία άτομα επιτέθηκαν και μαχαίρωσαν έναν Κορφιάτη και αμέσως τράπηκαν σε φυγή. Η αστυνομία του νησιού θεώρησε καθήκον της να διαλευκάνει το έγκλημα. Έτσι συνέλαβε τρεις μικροκακοποιούς, οι οποίοι όμως επέμεναν ότι δεν έχουν καμία σχέση με το φονικό. Όμως έπρεπε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Δεν ήταν δυνατόν να έχει γίνει ένας φόνος μπροστά στον Φραγκίσκο Ιωσήφ και στη Ελισάβετ, οι οποίοι μόλις πριν από λίγο καιρό είχαν χάσει με τραγικό τρόπο τον μονάκριβο γιο τους και διάδοχο του θρόνου στην τραγωδία του Μάγιερλινγκ, και οι δολοφόνοι να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οι άτυχοι χαρτοκλέφτες και μικροαπατεωνίσκοι πέρασαν από δίκη, καταδικάσθηκαν σε θάνατο και μεταφέρθηκαν στο Ναύπλιο, όπου τους περίμενε η καρμανιόλα.
Την ημέρα της δημόσιας εκτέλεσης των καταδικασθέντων, ένα μεγάλο πλήθος Αναπλιωτών είχε εγκαταλείψει την πόλη, προκειμένου να παρακολουθήσει το αποτρόπαιο γεγονός. Μεταξύ αυτών και ο πατέρας ηλικιωμένου σήμερα Αναπλιώτη, ο οποίος και μου περιέγραψε την καρατόμηση των τριών, όπως την είχε ακούσει από τον αυτόπτη και αυτήκοο πατέρα του.
Τους υπό καρατόμηση τους έδεναν πρώτα σε όρθια θέση και αφού τους επέτρεπαν να πουν μια τελευταία ευχή, έναν τελευταίο λόγο, μια τελευταία κατάρα, μετά ο Εισαγγελέας που είχε τη γενική ευθύνη, έδινε το πρόσταγμα στο δήμιο, ο οποίος με ειδικό χειρισμό, έθετε σε λειτουργία το μηχανισμό της καρμανιόλας, ώστε να έλθει ο μελλοθάνατος σε οριζόντια θέση και μετά ελευθέρωνε το λεπίδι για την κοπή του κεφαλιού, που έπεφτε, μόνο του και χώρια πλέον από το σώμα, στον ντορβά.
Έφθασε η ώρα του πρώτου από τους θεωρούμενους ως δολοφόνους του φονικού που έγινε μπροστά στα μάτια των αυτοκρατόρων.
"Έχεις να δηλώσεις κάτι;", ρώτησε ο Εισαγγελέας

"Θα σκοτώσετε έναν άνθρωπο που δεν διέπραξε το έγκλημα" φώναξε αυτός με όλη τη δύναμη των πνευμονιών του και του αέρα που απέμενε μέσα του.
"Δήμιε επί το έργον", έδωσε την εντολή ο Εισαγγελέας και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κεφάλι είχε αποχωρισθεί από το σώμα.
Και ο δεύτερος των μελλοθανάτων δήλωσε με στριγγή φωνή, "Είμαι αθώος". Πάει και αυτός.
Αλλά και ο τρίτος τα ίδια: "Αλήθεια σας λέγω δεν σκότωσα τον άνθρωπο όπως με κατηγόρησαν". 
Τρία κεφάλια κομμένα. Κανείς δεν ομολόγησε, έστω και την τελευταία στιγμή. Κανείς δεν ζήτησε συγχώρεση από το θεό, όπως έκαναν τόσοι άλλοι λίγες στιγμές πριν από τον θάνατο. Κανείς δεν είπε κάτι για την οικογένεια του, να αφήσει μια εντολή, να κλάψει να πει έναν λόγο παρηγορητικό, να ζητήσει έναν παπά. Και οι τρεις δήλωσαν ακόμα και την ύστατη στιγμή αθώοι.
Ήταν μία παράξενη, οδυνηρή στιγμή για τους πάντες. Για τον Εισαγγελέα, τη φρουρά, το δήμιο που είχε διαπράξει τόσες και τόσες αφαιρέσεις ζωών, αλλά και για τους εκατοντάδες αυτόπτες Ναυπλιείς.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι σήμερα οι δολοφόνοι του Κορφιάτη  δεν είναι στη ζωή. Εάν ήσαν ζωντανοί θα ήσαν πάνω από 150 ετών ο καθένας τους.  Πάντως κατά πάσα πιθανότητα ετάφησαν με το κεφάλι τους συνδεδεμένο με το σώμα τους και ίσως έζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Η Δικαιοσύνη τότε, μάλλον, δεν απενεμήθη.

Kookoobadi - σμακ μάι μπιτς απ

Πηγή:http://sabotaz33.blogspot.gr/2012/09/kookoobadi.html
H Κ. έγινε 18 τον ιανουάριο. Μετά τις εκλογές και το τέλος της γ λυκείου άφησε την γραφειοκρατική θέση φοίτησης που της άξιζε στο τει αποκατάστασης κτιρίων, και την έκανε. 18 χρονών την έκανε για βέλγιο. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς παπαρολογίες και ανθρωποφαγικές ιστορίες, με μόνο εφόδιο το θράσος της νιότης της, το ελληνικό της (δηλαδή ευρωπαικό) διαβατήριο, μια τσάντα ρούχα, με 300ευρώ στην τσέπη, τον αριθμό του κινητού της και την σελίδα της στο facebook. Αυτά αρκούν για να πας στο βέλγιο. Αντί να κάτσει να αποκαθιστά τα ελληνικά ξέφτια, αντί να να πέσει στα φροντιστήρια, και τα γλειψίματα, αντί να το παίζει αιώνια φοιτήτρια, και αδιόριστη δασκάλα ή ότι άλλο, τα μάζεψε και έφυγε. Μένει με τον βέλγο 20χρονο φίλο της που γνωρίστηκαν στο διαδίκτυο, πριν έρθει και αυτός μια βόλτα από εδώ για το live life, δεν θα σπουδάσει μάλλον, αλλά θα δουλεύει 8 ώρες θα πληρώνεται για 8 ώρες, θα πληρώνει για ασφάλιση και θα έχει ασφάλιση, θα πληρώνει την δική της σύνταξη και όχι του πατέρα της, θα κάνει το ρεπό της και θα χαζεύει το μουντό ουρανό της. Έβγαλε προσωρινή ταυτότητα, και αφμ, δήλωνωντας μόνιμη κατοικία, και φτιαχνοντας τραπεζικό λογαριασμό. Έτσι απλά. Σε 1 χρόνο θα πάρει μόνιμη ταυτότητα.  Μπορεί και να γυρίσει. Όμως μπορεί να πάρει την σύνταξη της από εκεί. Η Κ. ανήκει στην γεννιά της παγκοσμιοποίησης. Και το εκμεταλεύεται. Ακόμα και οι φορτωμένοι πιτσιρικάδες που τα έσπαγαν σε κάθε G20 και κάθε τέτοια μαλακία στην ίδια γεννιά ανήκουν.  Και το ξέρουν. Και το εκμεταλεύονται και αυτοί εξίσου.

Η Κ. γεννήθηκε σε δημόσιο νοσοκομείο, στα διπλανά νεογνά ένα τσιγγάνακι και 2 ακόμη τσούπες,  δεν γεννήθηκε σε σουίτα στο ΙΑΣΩ και κανένας διευθυντής δεν της έκλεισε ως δώρο ολόκληρο τον θάλαμο. Που και να της το έκλεινε δεν υπήρχε περίπτωση να γίνοταν αποδεκτό από την μητέρα της. Τον μπαμπά της δεν τον λένε αλέξη. (όσο μπορεί να είναι σίγουρος κανείς!!!) Ο διευθυντής απλά της ζήτησε φακελλάκι, αλλά εξίσου απλά πήρε τον πούλο. Ο διευθυντής όμως δεν πήρε τον πούλο από τις υπόλοιπες μητέρες αλλά ότι δραχμούλες (τότε) μπορούσε η καθεμιά. Και εξακολουθούσε να παίρνει δραχμούλες και μετά ευρουλάκια επί χρόνια, φόρο από κάθε νεογέννητο, και τώρα κλαίει στα κανάλια για την κατάντια της δημόσιας υγείας στους καιρούς της μνημονιακής κατοχής. Για την αντοχή της διαφθοράς του στον χρόνο μην παραμυθιάζεστε, δεν φταίει κανένας υπουργός και κανένα μνημόνιο, φταίνε μόνο οι μαλάκες που έσκαγαν στην ιατρική του ρόμπα τον φόρο-χαράτσι-φακελλάκι που τους απαιτούσε. Εσείς.

Εδώ και 2 χρόνια στο blog και αλλού γράφω ότι ο μήνας έχει 9 και ακόμη η ελλαδάρα δεν έχει χρεοκοπήσει τυπικά. Όμως κάθε φορά είμαστε στο ίδιο σημείο. Εδώ στην ελλάδα, και όχι στο βέλγιο που δεν έχει ανάγκη από καμία κυβέρνηση για να λειτουργεί. Μερικά βήματα πίσω, ελάχιστα άτολμα βήματα μπροστά και πάλι στην αρχή. Δυόμιση χρόνια τώρα κρυβόμαστε πίσω από τις λύσεις, κυνηγάμε φαντάσματα και χαζεύουμε στον κάθε φωστήρα που θα προτείνει την πιο ηλίθια κενολογία. Δυόμιση χρόνια τώρα από την άλλη μιλάμε για τα τελευταία μέτρα, και για επαναδιαπραγμάτευση. Δυόμιση χρόνια τώρα προσπαθούμε να βρούμε την απάντηση στο ότι στο 1 + 1 κάνει 2. Έτσι απλά. Αντί να προτείνουμε - ρίχνουμε κατάρες, αντι να κυβερνάμε- κρυβόμαστε, αντί να λειτουργούμε - παίζουμε καθυστερήσεις, αντί να λέμε την αλήθεια - παραμυθιαζόμαστε. Τον τελευταίο χρόνο τσακώνομαι σχεδόν με όλους μου τους φίλους. Δεν χωρίζουμε τίποτα, απλά τους λέω και τις δικές τους μαλακίες. Μαζί και τις δικές μου. Όλοι οι δ.υ. φίλοι μου λένε ‘’ότι μας βάζουνε να τσακωθούμε’’. Μαλακίες, επιτέλους αντιδρούμε σε αργομισθίες, πλαστές υπερωρίες, κοπάνες, γλειψίματα, εξωπραγματικούς μισθούς, εξόφθαλμες ανισότητες, αυτονόητα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Τις δικές τους μαλακίες. Και τις δικές μου.  Επιτέλους όλες οι μαλακίες στο φως!!! Όλο λέμε πιπιλάμε μνημόνιο, αλλά σιγά το μπακαλόχαρτο, να μάγκα μου γράψε δέκα αράδες και βγες και πες να τα λεφτά να πάνω στο τραπέζι. Όχι άλλο παπαρολογίες.

Πριν 2μιση χρόνια η κυρα κατσέλη πίστευε ότι τα λεφτά υπάρχουν το είπε και στο γαπ το είπαμε και όλοι μας είτε σύμφωνοι είτε αντίθετοι, τελικά τα λεφτά ήταν τα χρέη της πειραικής πατραικής, της softex, του τόλη, του λαδόπουλου, του κοσκωτά, του κουρή …...και τα λεφτά της σπατάλης στο δημόσιο.  Εντάξει κάναμε μαλακία, τα πρώτα  δεν μαζεύονται,  πάμε παρακάτω, δυόμιση χρόνια μετά τα λεφτά υπάρχουν είναι ακόμη εδώ λένε, απλά η κυρά κατσέλη δεν είναι βουλευτής και είναι σύριζα. Όντως λεφτά υπάρχουν !!!. και πολλά!!!! Στα χαρτιά!!  11 δις τα νέα πρόστιμα και οι νέοι φόροι απλήρωτοι που εκκρεμμουν. Τράβα πάρτα μεγάλε, γιατί το κράτος με το ζόρι μάζεψε κανά 600εκατομ. από τα νέα χρέη. 600εκ στα 11 δις καλό σκορ.  

Πριν 4 μήνες σε ραντεβού που είχε η γυναίκα μου στο ικα στις 8 παρά δέκα ο γιατρός δεν είχε κάνει την εμφάνιση του μέχρι τις 8μιση, και επειδή η γυναίκα μου δεν είναι δ.υ. για να πεις ότι άντε θα έχανε το πολύ πολύ το πριμ έγκαιρης προσέλευσης, αλλά μάλλον την δουλειά της επειδή είναι ι.υ., ζητήσαμε από τον ελεγκτή του τμήματος υπεύθυνη απάντηση. Αυτός απεφάνθη ότι οι γιατροί δεν είναι γραφιάδες για να έρχονται πάντα στην ώρα τους. Στο πρωτόκολλο ευτυχώς οι ‘’γραφιάδες’’ ήταν όντως στην θέση τους, και υπάρχουν 2 καταγγελλίες μας, μία στον γιατρό και μία στον ελεγκτή του για την φανταστική εξυπηρέτηση τους. Μαζί με εμάς περίμεναν καμμιά δεκαριά ακόμη, οι οποίοι άπραγοι απλώς περιμένουν ακόμη (;) να έρθει ο γιατρός. Υποτίθεται ότι στις τρεις καταγγελλίες ο γιατρός περνά και μια τυπική βόλτα από το συμβούλιο αλλά που να βρεθούν δύο ακόμη να τον καταγγείλουν!!! Δεν ξέρουν που είναι το κυτίο παραπόνων.  Αυτοί θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα; Οι υπουργοί τι κάνουν;  Κάποια στιγμή πρόπερσι, γράφονταν 230χιλιάδες ιατρικές συνταγές την ημέρα, προς χαρά των φαρμακοποιών, των ιατρικών επισκεπτών, του 184, και όλου του συστήματος. Αν δεχτείς ότι έλληνες και νόμιμοι μετανάστες είμαστε 12εκ. ψυχές τότε με απλή διαίρεση όλη η ελλάδα πέρναγε από τα νοσοκομεία ανά 53 ημέρες.!!!! Τελικά είμαστε άρρωστοι. Όλοι μας. Μόνο που εγώ έχω να πάω σε γιατρό κανένα τεσσάρι χρόνια, άρα κάποιος έχει ξεκολιαστεί στην θέση μου. Κάπως σαν το ανέκδοτο ότι σε κάθε άντρα αντιστοιχούν 2 γυναίκες, ποιος καριόλης πηδάει 4;

Η νοοτροπία μας συναντά την εμφάνιση των prodigy στην θεσαλλονίκη και το ντου των τζαμπατζηδων. Μπορεί σε όλους μας να αρέσουν οι prodigy, αλλά κάποιοι είμαστε αυτοί που θα αγοράσουμε εισιτήριο στην προπώληση μήνες πριν προκειμένου να κλείσει η συναυλία, οι ίδιοι είμαστε που θα περιμένουμε στην σειρά μας για να μπούμε, και οι ίδιοι είμαστε που θα χαζεύουμε τους μάγκες που θα την μπούνε τζάμπα πριν από εμάς. Αν μας αφήσουν και θέσεις και για εμάς,  και τελικά μπούμε και εμείς ως υπεράριθμοι ίσως, τότε ίσως όλοι μετά θα λέμε πόσο γαμάτος είναι ο liam τόσα χρόνια μετά τις πέτρες που έφαγε μερικά χρόνια πριν στο θέατρο βράχων από τους ιδιους μάγκες τζαμπατζήδες. Ή ίσως μερικοί να γκρινιάζουν πως έχουν και αυτοί ξεπουληθεί όπως οι rage against the machine, οι chambawamba κλπ. Εννοοείται ο μόνος που μετράει τόσα χρόνια είναι  ο μανουτσάο ο επαναστάτης της μερέντας,  αντε και ο τζιπάκος ο πανούσης!!!! Εκεί πληρώνουν ακόμη και οι τζαμπατζήδες, σεβασμός στους αγωνιστές τραγουδιστές.  Και μετά τους prodigy άντε και να πας σπίτι γιατί έχασες την αισέ απόψε, προλαβαίνεις τον σουλειμάν σε επανάληψη. Βέβαια μεγάλε για να μπουκάρεις εσύ τζάμπα υπάρχει ο μαλάκας που πλήρωσε, γιατί αν δεν είχαμε κόψει εισιτήρια κάποιοι (ίσως και με λιγότερα ευρουλάκια στο πορτοφόλι μας από εσένα),  θα βλέπαμε τους prodigy με το μακαρόνι στο youtube, από το ιντερνέτι,  που εννοείται ότι εσύ ο τζαμπατζής των prodigy το έχεις κλειδωμένο γράφοντας κωδικό totzampapethanemalakes. Οπότε και εγώ το μόνο που έχω να σου πω είναι smack my bitch up.

Κάπως έτσι και εγώ πρέπει να πληρώνω διόδια για να σηκώνεις εσύ τις μπάρες να περάσει το suv σου, εγώ να πληρώνω ασφάλιστρα για να παίρνεις σύνταξη από τα 45σου εσύ και η άγαμη θυγατέρα σου, εγώ να πληρώνω μετρό για να κάνεις βόλτες με το ίδιο περσινό εισιτήριο, και στην απεργία τους να παίρνω taxiγιατί ο μαλάκας ο συνδικαλιστής λέει ότι απέργει όχι για τα επιδοματάκια του αλλά για να μπαίνει ο άνεργος και ο φοιτητής τζάμπα, ( κόπηκε ο μεγάλος, και όταν τον ρωτάνε τι θα γίνει με την εισιτηριοδιαφυγή να απαντά ότι για αυτό ευθύνονται οι υπουργοί, σώπα ρε μεγάλε να κατεβάσουμε τον χατζηδάκη για ελεγκτή και να σε βάλουμε στην θέση του υπουργό αν δεν χαλιέσαι!!!),εγώ πρέπει να πληρώνω τα φάρμακα για να στα γράφει τζάμπα ο γιατρός στην νεκρή προγιαγιά σου, εγώ να πληρώνω το χαράτσι για να παίρνεις εσύ επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στις 10και 48 γιατί σχολάς στις 2μιση, άντε 12μιση. Τέλος πάντων ευτυχώς υπάρχει ο μαλάκας, ευτυχώς υπάρχω!!!! Ευχαριστώ κιόλας. Δεν μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου, μιλάμε πια για την επανάσταση του μαλάκα.

   Στο τελευταίο εκλεγμένο κοινοβούλιο η εθνική μετρίων σαμαρας, μπένι, φώτης ακολουθούν την μόνη πολιτική που έκαναν ότι δεν έβλεπαν εδώ και δυόμιση χρόνια. Ή μάλλον απλά κάνουν ότι την ακολουθούν. Γιατί κανένα μαχαίρι δεν θα μπεί στο δημόσιο, κανένας κρατικός μηχανισμός δεν θα μπει σε λειτουργία, κανένας δ.υ. δεν θα απολυθεί, και ο στουρνάρας δεν φτάνει μόνος του να τραβήξει κουπί. Και ο συνομήλικος μου αλέξης έγινε θεσμικός και cool ξανά, ξέρει ότι θα έρθει η σειρά του και κρατάει τις πισινές του, μην τον πάρουν με τις πέτρες. Απλά τα τελευταία χρόνια σαν να έχουν εμφανιστεί πολλοί λαγοί που το λιοντάρι το γαμούν και το δέρνουν αμαλάχει, επειδή τόσα χρόνια λιοντάρι δεν υπήρχε, και τώρα που στην ζούγκλα μας τα κάναμε μπάχαλο οι λαγοί την κάνουνε και καταπίνουν την γλώσσα τους γιατί το λιοντάρι τελικά είμαστε εμείς ξεδοντιασμένο και γέρικο. 

Α το πιο ωραίο, ο γιώργος πάντζας είναι βουλευτής!!! Και ο χαικάλης και η γερασιμίδου, και η κανέλλη και τα 21 παλικάρια τα μαυρομπλούζικα, και η δούρου, και ο βενιζέλος, και ο ο νικήτας, και ο καραμανλής και  ο βύρωνας και ο λαφαζάνης. Καλά βγήκανε και καμιά εξηνταριά σοβαροί και μετρημένοι που χαλάνε την πιάτσα, αλλά θα ζήσουμε τι να κάνουμε; θα τους βγάλουμε έξω στις επόμενες εκλογές. Περιμένει ο γκλέτσος, ο καζάκης, η παπακώστα, ο ιφικράτης αμυράς, ο τράγκας, ο λαζόπουλος. Α βγήκε και ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως διανοούμενος κος μητρόπουλος. Είναι ο άνθρωπος που για τα 2 μνημόνια έγραψε 7 βιβλία!!!!!! Και ο οποίος στο συλλαλητήριο των μπάτσων συμπορεύτηκε μαζί με την ρένα δούρου, υποστηρίζοντας το δίκαιο του αγώνα τους και λέγοντας ότι και με τους περισσότερους είναι γνωστοί ως συνήγορος υπεράσπισης τους στα δικαστήρια. Όταν διαμαρτύρονται έχουν δίκιο, όταν όμως δουλεύουν είναι τα σκυλιά του συστήματος. Πως γίνεται αυτό τώρα;

Η ‘’νομιμοποιημένη’’ ‘’δίκαιη’’ ‘’λαική’’ βία της ανταρσία και κάποιων συνιστωσών του σύριζα βρήκε αντίπαλο. Την  ‘’νομιμοποιημένη’’ ‘’δίκαιη’’ ‘’λαική’’ βία των χρυσών αυγών. Και στην μέση εμείς. Την τρώμε και από τους δυό.

Ανέμελοι πιτσιρικάδες πριν 20 χρόνια παίζοντας beach volley  παρατηρούσαμε μια γνωστή φιγούρα από την πολιτική, να κάνει τζόκινγκ στην αμμουδιά. Όταν ήλθε πιο κοντά μας  ο γκρινιάρης της παρέας άρχισε να τον κράζει για την πολιτική του υπόσταση. Από τους 4 μας, εκείνου του απογεύματος, χρόνια μετά ο φωνακλάς της παρέας έχει βολεύτει από τις ‘’κατάλληλες’’ γνωριμίες του (όπως ήταν και το αναμενόμενο) ως δημόσιος υπάλληλος, ο 2^ος δουλεύει στο εξωτερικό, και οι αλλοι 2 την παλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα. Ο δρομέας είναι πια μόνο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνής. Και όπως και τότε συνεχίζει τον δικό του δρόμο περνώντας μέσα από τις φωνές μας. Και ο φωνακλάς εξακολουθεί να φωνάζει ακόμη.  Και εμείς όπως τότε προσπαθούμε μέσα από τις κραυγές να βγάλουμε την αλήθεια στον πραγματικό χωροχρόνο, και να χαρούμε το παιχνίδι. Όχι να καρφώσουμε την μπάλα στο δικό μας  τερρέν. Είμαστε συμπαίκτες, όχι αντίπαλοι.

Εννοείται το παλλικάρι που έβριζε τον γωργάκη κληρονόμο τότε, αποθεώνει την πολιτική σύριζα χειραφέτηση του κου παναγιώτη αγγελόπουλου, γνωστού υιού της γιάννας. Το χαίρετε κιόλας. Και έχει και κοφτερή πένα μας λέει. Μα τι πίνουμε;

Όμως θέλω να σκέφτομαι ότι εμένα, εσένα, τον παναγιώτη και τον γιωργάκη και τους υπολοίπους, αυτά που μας ενώνουν  είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν, ακόμη και αν ώρες ώρες αυτά που μας χωρίζουν είναι πιο πολλά από αυτά που μας ενώνουν.

Το καλακαίρι πέρασε λίγο kookoobadi,  αλλά ευτυχώς έρχεται οκτώβρης και συλλαλητήρια. Το κκε διοργανώνει πρώτο πρώτο συλλαλητήριο τον σεπτέμβρη, για να προλάβει τους άλλους, εναντίον του μνημονίου και της πολιτικής των απολύσεων στους δ.υ. Ναι ως γνωστόν οι εργαζόμενοι στην τυποεκδοτική και τον 902 ήταν ι.υ. οπότε γάμησε τους.  Δεν πιστεύω, γαμώ τον λένιν μου γαμώ, κανένα μαλακισμένο να σηκώσει πανό για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες  του 902 και του ριζοσπάστη, και να ζητήσει την επαναπρόσληψη των απολυμένων του. Και η κυρά αλέκα παραμένει για 20^ο συνεχόμενο έτος η γραμματέας του κόμματος, χρόνια πολλά! η περεστρόικα συνεχίζεται. 

Φύγαμε διακοπές 7 ημέρες στην κεφαλονιά. Κάθε χρόνο στις διακοπές διαβάζουμε γιάννη μακρυδάκη ‘’η δεξιά τσέπη του ράσου’’ την μια χρονιά, ‘’ανάμισης ντενεκές’’, ‘’ήλιος με δόντια’’, πέρσι, ωραία τα γράφει ο μάγκας, μου λέει η σύζυγος όταν τα διαβάζει, έχει ελεύθερο χρόνο δάσκαλος είναι, απαντώ ψευτοκυνικά. Φέτος πήραμε μαζί μας νίκο νικολαίδη γουρούνια στον άνεμο, βασίλη αλεξάκη μ.χ., κόλουμ μακ καν κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει. Μετά τις εκλογές είχα διαβάσει στο tvxs   ένα εμετικό κείμενο του μακρυδάκη για ‘’τους φασίστες που ψήφισαν μνημόνιο και κατοχή’’, και καράφλιασα, ούτε ο τατσόπουλος τέτοιον οίστρο. Επιβεβαίωσα ότι ο μακρυδάκης ήταν ο γνωστός μου ‘’ανάμισης ντενεκές’’ του έγραψα ένα σχολιάκι και τον άφησα στο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Ότι κάποιος είναι  καλός συγγραφέας, δεν σημαίνει ότι ξέρει και από πολιτική. Απλά έχει πολύ ελεύθερο χρόνο κανένα 4αρι μήνες περίπου στους 12 ή απλά θέλει να το εξαργυρώσει με μια βουλευτική καρέκλα όπως ο συνάδελφος του. Στην ελλάδα ο εκπαιδευτικός και ο καλός και ο κακός διδάσκει  18,5 ωρες την εβδομάδα για 36 εβδομάδες,  συν 4 εβδομάδες εξετάσεις.    Στο soundtrack του καλοκαιριού έπαιζε kookoobadi -μαριέτα φαφούτη και το διαχρονικόwhere is my mind από pixies από το fight club και tom waits – talking at the same time. Από τα μαγαζιά με τα σουβενιρ παρασυρθήκαμε και  αγοράσαμε δωράκια για τους αγωνιστές-φίλους πορτοφόλια με την φάτσα του τσε γκεβάρα!! Προβλέπεται να παραμείνουν άδεια όπως όλων μας. Μέχρι να πέσει η δόση και μέχρι το ελληνικό κράτος ξεπληρώσεις τα 6,7 δις που χρωστά στον ιδιωτικό τομέα. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ουδέποτε είχα καμιά εμπορική συναλλαγή με το δημόσιο, τις αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι.) Γυρίσαμε και καλό φθινόπωρο. Ο χειμώνας είναι μετά. Ζούμε στην ομορφότερη φανταστική γαμάτη πολιτισμένη χώρα του γαλαξία. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε, οι διπλάσιοι τουρίστες της τουρκίας και οι τετραπλάσιοι τουρίστες στην ισπανία. Αλλά και για αυτό σίγουρα, θα φταίει το μνημόνιο και ο αρμόδιος υπουργός.

Κάθε Πέμπτη έξω από την δουλειά μου έχει λαική αγορά. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές φωνές, ντελάληδες, πραγματευτάδες, ταμιακές μηχανές, πορτοφολάδες, εδώδιμα και αποικιακά, όλοι μας, χωρίς πολιτική, ο ελληνικός λαός. Το απόγευμα περνάνε οι μάνικες και τα σκουπιδιάρικα ο δρόμος πλένεται και καθαρίζεται. Γιατί την άλλη Πέμπτη έχει πάλι λαική. Μαλακίες. Παρασκευή πρωί, το επόμενο πρωί ο δρόμος έχει καταντήσει τα ίδια σκατά. Σκουπίδια, σακούλες, σελίδες, αποτσίγαρα. Σε κάθε δρόμο. Ο δρόμος σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο παραμένει καθαρός μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Όχι εδώ. Αν ήξερες ότι ο δρόμος θα έπρεπε να είναι καθαρός, αν άφηνες τον δρόμο καθαρό, αν δεν χρειαζόταν ο οδοκαθαριστής απηυδισμένος να περνά καθημερινά, τότε θα τα ήξερες όλα, ‘’τότε θα χόρευαν γυμνές μέσα σου όλες οι απαντήσεις’’.  

Η κερατέα πέθανε μέσα στο νέο έτοιμο οικολογικό σχέδιο-εμπεριστατωμένη τεχνοικοκονομική μελέτη του δημάρχου (στο γνβστό μπακαλόχαρτο) και των πολιτών της για το σουπερ φανταστικό εργοστάσιο εκμετάλευσης των σκουπιδιών – ( εννοείται απάντηση κόλαφος στον χυτύ του μπόμπολα και του νεοφιλελευθερισμού), το νέο αντάρτικο είναι στις Σκουριές χαλκιδικής και στα μεταλλεία χρυσού, μόνο που κοστίζει περισσότερο,……. που να τρέχεις στην χαλκιδική, πόσα λεωφορεία να βάλει ο σύριζα, και από το μαύρο μπλοκ ο μαλάκας ο πυρήνας συγγραφέας επαναστατικών ρομάντζων, στην ληστεία στην πάρο σκότωσε τον ταρίφα και τον πιάσανε, πόσους να χωρέσει το 4Χ4 του σύντροφου στους κωλόδρομους στο δάσος. Από την άλλη η κουρούτα είναι πιο κοντά και η αμαλιάδα, αλλά εκει οι καταπατητές της παραλίας και της δημόσιας περιουσίας μας των 20χιλιάδων στρεμμάτων στον αιγιαλό, δεν είναι καμιά κακή εταιρία, οι καταπατητές είμαστε εμείς, και ως γνωστόν δεν μπορούμε να διαδηλώσουμε εναντίον των εαυτών μας.  Οπότε καλύτερα να την πέσουμε στις Σκουριές και στους μισούς χωριανούς που δουλεύουν στο εργοστάσιο και μας έφαγαν τις θέσεις, γιατί εμείς είμαστε οι αγωνιστές κατά της κακής εταιρίας. Αναγκαστικά. Α, και στην επόμενη πορεία μέσα από το δάσος και το πέρασμα της γύφτισσας, όσοι σύντροφοι έλθουν από την ηρωική απελευθερωμένη κουρούτα και  αμαλιάδα και βεβαίως από την θρυλική κερατέα, θα έπρεπε τουλάχιστον να τύχαιναν ειδικής τιμητικής μεταχείρισης σε suv με κλιματισμό και όχι σε  ανοικτά 4Χ4 αγροτικά. Και όταν η αθήνα γεμίσει σκουπίδια γιατί το να τα ταχυδρομείς στην βέροια πχ είναι ακριβό, δεν θα φταίμε εμείς, δεν θα φταίνε τα αυθαίρετα της κερατέας, θα φταίει ναι σωστά το μαντέψατε, ……….το μνημόνιο. Και ο διανοούμενος κος μητρόπουλος θα γράψει ένα ακόμη βιβλίο.

Τον  φίλο μου Σ. Π. τον έσπρωξα και έκανε 5 συνεχόμενα μεροκάμματα μετά από πολύ καιρό, έξω βρέχει, τα τζάμια θολώνουν, ανοίγω καλοριφερ,  μου λέει ότι αγόρασε σχολικά για τα 2 του πιτσιρίκια, τα έγραψε και μπάλα έστω για αυτόν τον μήνα, με την τράπεζα έδωσε ότι περίσσεψε. Πήγαμε μαζί και δώσαμε προσφορά σε έναν πελάτη ο καθένας το κομμάτι του. Οδηγώ, βρέχει στενοχώρια και αφραγκίες,  και μου λέει, αδικία δεν είναι να υπάρχουν 1,2 εκ. άνεργοι από εμάς και να συζητάμε να πάει ή σύνταξη στα 67 για να μην απολυθούν 150χιλιάδες δ.υ. Τι να του πεις.  Έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή οι απολύσεις θα γίνουν, και το πιο πιθανό δυστυχώς είναι να αναπληρωθούν σχεδόν άμεσα από αντίστοιχες προσλήψεις. Του λέω ότι έχω γράψει και εδώ, σε όσους απολύσεις δώσε τους χρήματα και κίνητρα να κάνουν δικές τους δουλειές (εννοείται όχι άλλα καφέ 1ευρώ) και δώσε τους και άλλα, λιγότερο θα κοστίζουν από το να κάθονται ξαπλωτοί. Πριν 10  μήνες μια Κυριακή τα ίδια λέγαμε  και στην παρέα ήταν και ενας δ.υ. και μας έλεγε δεν είναι όλοι ίδιοι, και ότι  οι περισσότεροι δουλεύουν σκληρά, τον ρώτησα γιατί δεν σουτάρουν τους κακούς, αυτοί ξέρουν ποιοι δεν δουλεύουν, ποιοι κλέβουν. Αυτός έκανε το καθήκον του έλεγε και ήταν ήσυχος, αλλά ήταν λίγοι οι καλοί και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Τον πιστέψαμε. Γαμώ την ατυχία μου, το επόμενο πρωί Δευτέρα κατά τις 10 πέρασα πεζός από την πλατεία να πάω να δώσω μια προσφορά σε ένα νέο μαγαζί. Ο ήρωας της κυριακής έπινε τον καφέ του στην πλατεία μαζί με άλλους συναδέλφους του, τους ‘’κακούς’’, την ώρα εργασίας τους. Ένα διαλειμα σκέφτηκα. Πήγα έδωσα την προσφορά και  μια ώρα μετά ξαναπέρασα από την πλατεία. Ο ήρωας της κυριακής ήταν ακόμη εκεί και μου χαμογέλασε αθώα ‘’ξέρεις τώρα’’. Πήρα την δουλειά, την έφτιαξα όπως έπρεπε, το μαγαζί έκλεισε στο 5μηνο,  μπήκα και 800ευρώ μέσα από μια επιταγή του. Όμως ευτυχώς ο  ήρωας της κυριακής πληρώθηκε, μπορεί και υπερωριακά για τον καφέ του. Έτσι είναι η ζωή. Όμως ευτυχώς ο ήρωας της κυριακής είναι αγωνιστής, εγώ τα αρχίδια μου. Όταν θα μπει πελάτης στο μαγαζί που δουλεύεις θα σηκωθείς κλαρίνο να τον εξυπηρετήσεις, θες δεν θες, γουστάρεις δεν γουστάρεις, όταν θα πας στην υπηρεσία του ήρωα της κυριακής θα σε κόψει και μετά από 5λεπτο αφού σε σιχτιρίσει μπορεί και να σε σουτάρει. Και πολλά κάνει για τα λεφτά που παίρνει θα σου πει. Τα σίγουρα, τα βρέξει χιονίσει, τα διπλά από εσένα, εννοεί.

Μπορώ να δεχτώ ότι ο γαπ, η γιαννα, ο αλέξης, ο βαρδινογιάννης, ο κουρής, ο ……  είναι κλέφτες, είναι μαλάκες, είναι αδελφές  ότι θες, όποιος θες, αλλά μην με γαμάς έτσι.  Υποτίθεται ότι εσύ και εγώ στα ίδια σκατά είμαστε, και ότι μας βάζουν να τσακωνόμαστε μεταξύ μας όπως μου λες. Απόδειξέ το λοιπόν μάγκα μου. Ή τουλάχιστον μην με κοροϊδεύεις αισχρά.

Τα ευρω είναι τυπωμένα χαρτιά, όταν η παρέα απαρτιστεί από πιο σοβαρά παιδάκια από την μέρκελ και τον σόιμπλε, θα κάνει ότι και ο ομπάμας,  θα αποφασίσει να κόψει ‘’λογιστικά’’ ταλιράκια. Αλλά θα αφορά όλους, όχι μόνο την πάρτη μας. Και αυτό πρέπει να διεκδικούμε. Όσο διεκδικούμε μόνο την πάρτη μας, το κάνουμε σαν τους δ.υ., και δεν  θα έχουμε την πραγματική συμπαράσταση κανενός. Χώρια που το ότι εγώ με τις κρατήσεις μου πληρώνω την σύνταξη της προηγούμενης γεννιάς δεν μου φταίει καμία μέρκελ και κανένας κερατάς.  Όταν εγω θα πληρώνω για την δική μου σύνταξη, και ο καθένας μας θα πληρώνει για την δική του, και όλοι μαζί τους ανήμπορους, άτυχους, τους έχοντες ανάγκη το συζητάμε ξανά. Και όχι να πληρώνει η κάθε γενιά για την προηγούμενη, όπως εδώ.

Η  Κ. είναι κόρη μου, μας λείπει, αλλά χαιρόμαστε που ζει εκεί που θέλει, και που την παλεύει χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από εμάς. Πιο πολύ λείπει βέβαια στους πρόωρα συνταξιοδοτημένους συμπατριώτες μας γιατί τα ένσημα της δεν θα πηγαίνουν στις συντάξεις τους.  Δεν ξέρω αν θα γυρίσει ή αν θα μείνει εκεί για πάντα. Θα κάνει αυτό που θέλει και αυτό που της αξίζει. Το βέλγιο χρονικά ‘’χρεοκόπησε’’ σχεδόν μαζί με την αργεντινή, όμως το κράτος τους συνέχισε να λειτουργεί και η οργανωμένη  κονωνία του κατάφερε και ξανασηκώθηκε. Η Κ. είναι πολίτης της Ε.Ε. και χωρίς πολλές φιοριτούρες μπορεί να μείνει σε όποια χώρα της Ε.Ε. το επιθυμεί. Ευτυχώς είμαστε ακόμη μέλη της ΕΕ. Η γυναίκα μου λέει, που και που να πάρουμε την μικρότερη και να την κάνουμε  για εξωτερικό και εμείς, και να την παλέψουμε από την αρχή, μα μετά λέμε ότι θα μείνουμε εδώ, θα πληρώσουμε το δάνειο μας, θα εξυπηρετούμε τις υποχρεώσεις μας, θα απολαύσουμε τα καλά και τα κακά του συγχρονου ελληνικού πολιτισμού,  και θα παλέψουμε για το κράτος που μας αξίζει εδώ. Σε εμάς και στους συμπολίτες μας. Μπορεί να τα καταφέρουμε μπορεί και όχι. Τα ήμερα θα διώξουνε τα άγρια. Η επανάσταση είναι κάθε ημέρα.        

γιώργος δ.

Η τελευταία πυρκαγιά στο Ναύπλιο. Από τις ιστορίες της γκιλοτίνας

Πριν από μερικές μέρες ένα παραδοσιακό κτήριο στο Ναύπλιο κάηκε σχεδόν ολοσχερώς. Τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων σημείωναν το γεγονός της επιτυχίας των πυροσβεστών, που απέτρεψαν την πυρκαγιά να επεκταθεί σε διπλανά κτήρια και έτσι γλιτώσαμε  μια γενικευμένη καταστροφή στην παλιά πόλη του Ναυπλίου.

Και όμως ο τοπικός θρύλος, που έχει φθάσει μέχρι τις μέρες μας και  τον οποίο, δυστυχώς λίγοι σήμερα γνωρίζουν, μας λέει ότι θα ήταν αδύνατον η πυρκαγιά να επεκταθεί και σε άλλο σπίτι πέραν αυτού στο οποίο εκδηλώθηκε.

Τότε στα μέσα του 19^ου αιώνα μια τσιγγάνα, τριγύρναγε στα χωριά και τις πόλεις της Πελοποννήσου προβλέποντας τη μοίρα των ανθρώπων. Όταν την αποδιώχνανε εκτόξευε τις κατάρες της, οι οποίες όμως, σχεδόν ποτέ, δεν έπιαναν τόπο και έτσι με τον καιρό η τσιγγάνα άρχισε να γίνεται περίγελως.

Μέχρις ότου, κάποτε, σε ένα ορεινό χωριό, όπου έφθασε καταλαιπωρημένη, σχεδόν ρακένδυτη, πεινασμένη  και ασθενής, την περιμάζεψε ένα άτεκνο ζευγάρι πενηντάρηδων φτωχών χωρικών, της έδωσε στέγη και ένα πιάτο φαί. Της έδωσε και στεγνά ρούχα να καλυφθεί.

Την επόμενη μέρα η τσιγγάνα φεύγοντας ευχήθηκε στο ζευγάρι να αποκτήσουν παιδί, πράγμα το οποίο και σε 9 μήνες έγινε. Το γεγονός έγινε γνωστό σε όλη την περιοχή, ακόμα και κάτω στον κάμπο, όταν το χειμώνα μετακινήθηκαν εκεί οι νομάδες βοσκοί.

Από τότε η φήμη της τσιγγάνας άρχισε να μεγαλώνει. Οι κατάρες της ήταν πάντοτε προβληματικές, οι ευχές της όμως έβγαιναν αληθινές  κατά κανόνα ή  τουλάχιστον έτσι είχε επικρατήσει να λέγεται στους κάμπους και τα βουνά του Μορηά.

Η έλευση της λευκής μάγισσας σε ένα χωριό σήμαινε και πόλεμο μεταξύ των χωριανών για το ποιος θα την φιλοξενήσει, θα την ευχαριστήσει, θα της δώσει το κάτι τις του για να πάρει τη μεγάλη ευχή της.

Τα χρόνια πέρασαν, η τσιγγάνα-λευκή μάγισσα, γέρασε, η φήμη της άρχισε να ξεθωριάζει. Το μέλημά της πλέον ήταν να προσέχει και να νοιάζεται για τα επτά παιδιά της.

Και τότε στο σπίτι της γυναίκας, που είχε δώσει την ευχή της σε τόσους και τόσους, ήλθε η μεγάλη καταστροφή.

Στο διπλανό χωριό έγινε ένα μεγάλο φονικό. Σκότωσαν έναν πλανόδιο έμπορο και του έκλεψαν όλα τα υπάρχοντα. Για το φονικό κατηγορήθηκαν οι  δύο από τους γιους της τσιγγάνας-μάγισσας, που πέρασαν από δίκη και καταδικάσθηκαν σε θάνατο.

Τα τσιγγανόπουλα κλείσθηκαν στις φυλακές του Παλαμηδιού αναμένοντας την εκτέλεσή τους. Η λευκή μάγισσα ξεκίνησε με δυσκολία το μεγάλο ταξίδι για τ΄Ανάπλι, να δει για τελευταία φορά τα΄ αγόρια της και να τα αποχαιρετήσει. Για το επόμενο πρωινό είχε προγραμματισθεί η καρατόμησή τους.

Ο χρόνος είχε βαρύνει στις πλάτες της γριάς τσιγγάνας, ήταν και τα τόσα σκαλιά του Παλαμηδιού, που έπρεπε να ανεβεί. Έφθασε βράδυ. Της απαγόρεψαν να δει τα παιδιά της. Ο θρήνος της έφθασε στα αυτιά του αρχιφύλακα που προσπάθησε να την ηρεμήσει.

Η τσιγγάνα απτόητη συνέχισε να τον παρακαλάει.

«Είμαι η λευκή μάγισσα. Όλοι με ξέρουν. Πες μου τι ζητάς και θα κάνω την ευχή μου και θα γίνει. Σε παρακαλώ, άφησέ με να δω τα παιδιά μου για τελευταία φορά»

Ο αρχιφύλακας, ένας άνθρωπος μοναχικός, χωρίς οικογένεια, που η μόνη του ευχαρίστηση ήταν η βόλτα στα βορινά τείχη της πόλης του Ναυπλίου και το περιδιάβασμα στα σοκάκια του, τη λυπήθηκε. «Εντάξει μπορείς να δεις τα παιδιά σου», της είπε «και εγώ δεν θέλω τίποτα, δεν χρειάζομαι τίποτα, είμαι μόνος στον κόσμο. Κάνε λοιπόν μια ευχή για τ΄Ανάπλι»

Η γριά τσιγγάνα, κοντοστάθηκε, σκέφτηκε λίγο και είπε με σταθερή φωνή, όπως έκανε τότε στα νιάτα της, όταν ο κόσμος κρεμόταν από τα χείλη της: « Εύχομαι, όταν πιάσει φωτιά σε σπίτι στην πόλη τ΄Αναπλιού, ποτέ η φωτιά αυτή να μην επεκταθεί και καταστρέψει άλλο οίκημα, εκτός από εκεί που πρωτόπιασε».

Ο θρύλος λοιπόν, που έφθασε μέχρι τις μέρες μας για την ευχή της λευκής μάγισσας, έχει γίνει πραγματικότητα.

Θυμηθείτε τις μεγάλες φωτιές του Ναυπλίου, από τις οποίες καταστράφηκαν μεγάλα οικήματα.

Το Παλατάκι του Καποδίστρια (Νομαρχία τότε)

Η Νομαρχία στην Πλατεία Συντάγματος

Η οικία Κωστούρου στην Παραλία

Το οίκημα Θεοχαρίδη στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, όπου μέσα στο κατάστημα υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, με αποτέλεσμα η πυρκαγιά να ήταν κάτι το τρομακτικό

Και τώρα το παραδοσιακό σπίτι στην οδό Αγγέλου Τερζάκη.

Θυμηθείτε και άλλες δεκάδες μικρότερες πυρκαγιές σε σπίτια του Ναυπλίου.

Ας σκεφθούμε ότι τα περισσότερα σπίτια στο Ναύπλιο είναι παλαιά, με ξύλινες στέγες, παράθυρα και πατώματα.

Σε όλες αυτές τις πυρκαγιές, ποτέ δεν έχει μεταδοθεί η φωτιά στα διπλανά κτήρια (ένα τσουρούφλισμα στο σπίτι του Μεϊδάνη από την πυρκαγιά Θεοχαρίδη δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη).

Ποτέ  στ’ Ανάπλι δεν είχαμε μια πυρκαγιά, όπως αυτή που κατέστρεψε τη Θεσσαλονίκη το 1917 ή το Λονδίνο παλαιότερα.

Ήταν η ευχή της γριάς τσιγγάνας, της λευκής μάγισσας;

Κάποιοι μπορεί να το πιστεύουν. Αρκεί να μην είναι οι πυροσβέστες της πόλης

Χρωστάει της Μιχαλούς

Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ
 "Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα
 που κοκκινίζ’ η σταφυλή
 και θάλλει η ελαία;
 – Ω! δεν την αγνοεί κανείς,
 είναι η γη η αργολίς!"

Είναι το ποίημα του Αγγελου Βλάχου, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ραμπαγάς". Με κάποια δόση αυθαιρεσίας  αντικατέστησα  την τελευταία λέξη "ελληνίς", με  τη λέξη "αργολίς". 

Αργολίς λοιπόν!!! Η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας

Εκεί που περπατούσα στο Μεγάλο Δρόμο συνάντησα  τον παντογνώστη γέροντα Αναπλιώτη. Βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα:

"Από που προέρχεται η έκφραση "αυτός χρωστάει της Μιχαλούς;""

Ο ηλικιωμένος μου έριξε μια περιφρονητική ματιά υπό γωνίαν και άρχισε να μου ιστορεί το "αδιαμφισβήτητο" τοπικό γεγονός. Οτι υπήρχε μια ταβερνιάρισσα στο Ναύπλιο, τότε μετά την απελευθέρωση, που την έλεγαν Μιχαλού και ότι πολλοί ήσαν αυτοί που έτρωγαν χωρίς να πληρώνουν, μέχρις ότου η Μιχαλού άρχισε να ζητάει επίμονα τα χρήματα που της όφειλαν και να εκτοξεύει  κατά των ανεπρόκοπων απόμαχων αγωνιστών  τις χειρότερες ύβρεις.
΄"Από εκεί" μου λέει ο γέρων Αναπλιώτης  "προέρχεται η φράση αυτός χρωστάει της Μιχαλούς. Ντροπή σου να μην το ξέρεις!"
-"Ναι, αλλά πως είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός και η ταβερνιάρισσα η Μιχαλού υπαρκτό πρόσωπο;" τόλμησα να ψελλίσω
Και τότε ήλθε η έκρηξη.
"Είναι δυνατόν να το αμφισβητείς; Ολοι το γνωρίζουν αυτό. Εκτός από σένα. Και εγώ είμαι παλαιός στην πόλη,έχω γεννηθεί εδώ, και το γνωρίζω. Αλλωστε το αναφέρει και ο καθηγητής Μπαμπινιώτης"
Αποδεχθείς την ήττα μου, ειδικά μετά την αναφορά της καθηγητικής αυθεντίας, κατέβασα ταπεινωμένος το βλέμμα μου, ψέλισα ένα συγγνώμη και ένα χαίρεται και άφησα πίσω μου τον αρχαίο Ναυπλιώτη που η οικογένειά του πρωτοήλθε στην πόλη μας στις αρχές του εικοστού αιώνα, να μουρμουράει κάτι περί αιρετικού και περί αριστεράς.
Και τότε νάσου..... 
Παρακάτω στην Πλατεία, κάτω από τον Πλάτανο, μια παρέα συνταξιούχων. 
"Δημοκρατικοί είναι οι περισσότεροι", σκέφτηκα, "θα μπορέσω να κάνω την έρευνά μου πιο εύκολα."
-"Γειά σας. Μήπως μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;"
-"Κόπιασε, έλα να σε κεράσουμε ένα ουζάκι" 
Και αμέσως όλοι άρχισαν να μιλάνε για τον πατέρα μου, ομολογώ με τα καλύτερα λόγια.
Εγώ προσπαθούσα να θέσω το θέμα μου και τελικά τα κατάφερα.
"Όλοι έχετε ακούσει την ιστορία της ταβερνιάρισσας της Μιχαλούς" τους είπα, επιχειρώντας αυτή τη φορά να κάνω τον πολύξερο για να μην αντιμετωπίσω τα ίδια. "Μήπως λοιπόν  μπορείτε να μου πείτε τι σχέση έχουν οι τρελοί  με αυτούς που τότε πραγματικά χρωστούσαν το φαγητό τους στη Μιχαλού και αυτή τους έβριζε, απ΄ότι έχω ακούσει;"
Η παρέα των γερόντων ξαφνικά σιώπησε. Άρχισε να κοιτάει ο ένας τον άλλον. Ποια θα μπορούσε να ήταν η απάντηση στο ερώτημά μου; Καλά να χρωστάει ο ρυπαρός φουστανελάς τη φασουλάδα του στη Μιχαλού, άντε και το κατρούτσο, αλλά αυτό τι σχέση  μπορεί να έχει με τους τρελούς που εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος χρωστάει της Μιχαλούς;
Και τότε  ένας ευγενέστατος κύριος, που τον ήξερα μόνον κατ΄όψιν πετάχτηκε από το διπλανό τραπέζι. "Αν ένας τίμιος άνθρωπος, χρωστάει αγόρι μου (εγώ ήμουν το αγόρι!!) και έρχονται καθημερινά οι εισπρακτικές εταιρίες και τον ενοχλούν, όπως έκανε τότε η Μιχαλού, ε τότε είναι πολύ πιθανόν να τρελαθεί". Αργότερα έμαθα ότι ο κύριος αυτός έχει υποθηκεύσει το σπίτι του για να σώσει την επιχείρηση του γιου του που στο τέλος, έτσι κι αλλιώς, έριξε φαλιμέντο.
Πλέον μετά τη σκέψη ότι η οικονομική δυσπραγία μπορεί να σαλέψει τα μυαλά ενός τίμιου ανθρώπου,  όλοι μαζί κοιταχτήκαμε με νόημα. "Αυτός που τρελάθηκε από τις βρισιές της Μιχαλούς και από την ντροπή που δεν είχε να πληρώσει, θα μπορούσε να ήταν κάποιος από τους γραμματιζούμενους που κάθονταν τότε ολημερίς κάτω από τον Πλάτανο, εδώ ακριβώς που αμέριμνοι αράζουμε  εμείς σήμερα", είπε ο ακρινός της παρέας στρίβοντας το παχύ λευκό μουστάκι του "και μπορεί και  να άρχισε να τριγυρνάει την πόλη μονολογώντας, όπως έκανε και ο .....(είπε ένα όνομα ενός ντόπιου με σαλεμένα μυαλά). Η έκφραση λοιπόν αυτός χρωστάει της Μιχαλούς, μπορεί να είναι απλά η απάντηση στην ερώτηση του  "για ποιο λόγο μουρμουράει τούτος ολομόναχος""
Ενθουσιασμός ενέσκηψε στην παρέα των γερόντων για το γεγονός ότι βρέθηκε η απάντηση στο ερώτημά μου.
 Όμως εγώ απτόητος είχα σκοπό να συνεχίσω την έρευνά μου για το τι πιστεύει το Ναύπλιο για τη Μιχαλού, και τους τρελούς της. Διατύπωσα λοιπόν και την επόμενη ερώτησή μου.
"Και πού στο καλό ήταν αυτή η ταβέρνα της Μιχαλούς; Μήπως γνωρίζετε;"
Δεν ξέρω πώς, αλλά όλοι με τη μία συμφώνησαν ότι η ταβέρνα της Μιχαλούς βρισκόταν στη σημερινή οδό Σταϊκοπούλου. Όμως  πού ακριβώς;
Άλλος είπε ότι ήταν στο παλαιό μπακάλικο του κυρ Στέλιου του Ζωνουδάκη, κάποιος άλλος επέμενε ότι ήταν εκεί που ήταν το παπλωματάδικο του Ζαφείρη, ένας τρίτος είχε την άποψη ότι η Μιχαλού είχε την ταβέρνα της στο μπακάλικο του Τσάκωνα. Μύλος.
Άρχισαν να τσακώνονται.
Τους αποχαιρέτησα, χωρίς να με ακούσουν. Μου θύμισαν τους συμπαθείς γέρους του Μάππετ Σόου.

Με μια βόλτα στο μεγάλο Δρόμο και στην Πλατεία, είχα πλέον αποκρυσταλλώσει άποψη για το ποια ήταν η συλλογική άποψη των Αναπλιωτών για την παροιμία: "Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς"
Όλοι πλέον είμαστε περήφανοι για το παρελθόν της  χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας. 
Το μόνο που απομένει είναι κάποιος από τους ταβερνιαρέους της οδού Σταϊκοπούλου να εκμεταλλευθεί την ωραία ιστορία της Μιχαλούς  Απορώ πώς δεν το έχει σκεφθεί κανείς μέχρι τώρα. Ποιός μπορεί να θυμηθεί μια ταβέρνα με το όνομα.... ας πούμε "Νικηφόρος"; Ενώ την ταβέρνα της Μιχαλούς!!! Και αν συνδυάσει το ντεκόρ και τα πιάτα που προσφέρει με την τρέλα των ημερών.....!!! Είμαι βέβαιος ότι εάν εκμεταλλευθεί κάποιος τον μύθο ή την ιστορία τέλος πάντων, έχει να κερδίσει πολλά.
Γιατί όχι;

Και τώρα φίλοι μου κλείστε πόρτες και παράθυρα, ας χαμηλώσουμε την ένταση της φωνής και θα σας πω ψιθυριστά ένα μυστικό.

Αρκεί να μείνει μεταξύ μας.

Δεν χρειάζεται να το μάθουν πολλοί

Όλη αυτή η ιστορία με τη Μιχαλού, την Αναπλιώτισσα ταβερνιάρισσα, είναι μούφα

Γυναίκα ταβερνιάρισσα το 1830; Χλωμό το βλέπω

Και να βρίζει μια γυναίκα τους άντρες  πελάτες της επειδή δεν πληρώνουν; Ακόμα πιο χλωμό.

Και να συσχετίσει κάποιος τα βερεσέδια με την τρέλα; Τελείως χλωμό, ειδικά για την εποχή εκείνη.

Τώρα στα  ακόμα πιο σοβαρά.

Ο Μιχαήλ Χουρμούζης έγραψε ένα  θεατρικό έργο με τίτλο  "Ο τυχοδιώκτης", που εκδόθηκε το 1835.

Για το έργο αυτό κάνει εκτεταμένη αναφορά  στο όμορφο ιστολόγιό του, με τίτλο eimaistahaimou, ένας θεατράνθρωπος, ιδιαίτερος φίλος του Ναυπλίου.

Ιδού λοιπόν  ένας στίχος από τον Τυχοδιώκτη

          -- Κ’ ίντα μέτρος είν’ αυτό;                       

         -- Να, μέτρος μέτρινο.                             

         -- Καλέ σεις, πας και παίζετέ με;                  

         -- Όχι, όχι, αλήθεια στο λέγω              

         -- Καλέ να ζείτε, πας και χρουστείτε της Μιχαλούς; 

         -- Όχι, όχι, δεν χρεωστώ κανένα, μόνον θέλω να πουλήσω το πράγμα μου.                             

Αλήθεια πιστεύει πλέον κανείς, ότι όχι μόνον είχαν γίνει γνωστές οι ύβρεις της Μιχαλούς στο Ναύπλιο, αλλά και να προλάβει το έτος 1835  να γίνει παροιμία η ιστορία της, με άλλη μάλιστα έννοια, έτσι ώστε να την καταλαβαίνει ο Πολίτης Χουρμούζης και οι θεατές του  και να γελάνε με τον τυχοδιώκτη Βαυαρό, που δεν αντιλαμβάνεται το νόημα της παροιμίας και αθώα απαντάει, ότι δεν χρωστάει (χρήματα) και ότι θέλει μόνον να πουλήσει το εμπόρευμά του;

Αλλά ακόμα και αν θέλει κάποιος να πιστέψει, ότι πράγματι η ιστορία της Μιχαλούς μεταδόθηκε με αστραπιαία για την εποχή ταχύτητα και ότι η φράση έγινε από τη μια μέρα στην άλλη παροιμιακή και πάλι και για κάθε παραδόπιστο, φίλο της Αργολίδος γης της φαιδράς πορτοκαλέας, θα σας πάω σε μια πιο παλιά ιστορία.

Ο Μικές είναι ένα  πρόσωπο που συχνά συναντάμε στον Ελληνικό Κινηματογράφο της "καλής εποχής" . Ένας τέτοιος Μικές είναι και ήρωας στην κωμωδία  «Κορακιστικά» του Ιακωβάκη Ρίζου Νερουλού του έτους 1812. Ο Μικές λοιπόν που, ήταν υπηρέτης δύο αρχαιοελληνιστών, οι οποίοι τον είχαν βαφτίσει Μύκη επί το αρχαιοπρεπές, λέει το εξής στο έργο αυτό: 
 "Φρόνιμμα το λέσι στον τόπον μου στη Χχιο, το πως οι Γραμματισμένοι χρωστούσι της Μιχαλλούς"     

Προσέξτε τα διπλά σύμφωνα, για να τονισθεί η προφορά των Χιωτών. 

Ο Μιχάλης λοιπόν και η Μιχαλού ήταν πολύ παλαιότεροι της εν Ναυπλίω ταβερνιάρισσας. Και από  πολύ πριν την επανάσταση θεωρούσαν τον Μιχάλη ως ελαφρόμυαλο. Φαντασθείτε λοιπόν εάν κάποιος χρωστούσε στο ελαφρόμυαλο Μιχάλη ή στη Μιχαλού. Ε τότε θεότρελος θάταν. Εξ ου και η παροιμία

Πηγή πληροφοριών:http://sarantakos.wordpress.com/

Τοπικές ιστορίες και θρύλοι. Γεγονότα και τοπικές μαζικές ψευδαισθήσεις

Ένας καλός διαδικτυακός φίλος με ρώτησε για μια παλιά ιστορία του Ναυπλίου και τους θρύλους και τις δεισιδαιμονίες γύρω από το γεγονός.
Μία καλή φίλη με παρότρυνε να γράψω για παλιές  ιστορίες του Ναυπλίου, τους μύθους και για τ΄ Αναπλιώτικα φαντάσματα.
Ομολογώ ότι τσιγκλίστηκα.
Οι ιστορίες που έχω ακούσει από παλαιότερους, αλλά και κάποιες που θυμάμαι , αφού πλέον είμαι και εγώ ένα γέρος άνθρωπος που μπορώ να θυμηθώ γεγονότα μισού αιώνα στην πόλη μας, είναι μπόλικες.
Είναι αρκετά αυτά που οι ντόπιοι θεωρούν ως δεδομένα και μάλιστα ως αφοσιωμένοι υπερασπιστές της δικής τους αλήθειας, είναι διατεθειμένοι να δώσουν τον υπέρ πάντων λεκτικό αγώνα για να μην καταρριφθούν οι τοπικοί μύθοι. Που κάποιες φορές είναι μύθοι, ίσως με κάποιο νόημα και αιτία, ίσως για την τόνωση του τοπικού πατριωτισμού.
Αφήνω λοιπόν προς το παρόν (εκτός έκτακτης περίπτωσης) τα μνημονιακά και αντιμνημονιακά, τα Κωστουρικά και Γραμματικοπουλικά, ξεχνώ ως ιστολόγος την τρέχουσα πραγματικότητα, που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν μπορώ και να την επηρεάσω παρά ελάχιστα με τις μικρές μου δυνάμεις και θα ασχοληθώ με:
Τοπικές ιστορίες και μύθους
Γεγονότα και ιστορικές ψευδαισθήσεις
Τοπικούς θρύλους
Παροιμίες που έχουν ή υποτίθεται ότι έχουν (ενώ δεν είναι έτσι) τη ρίζα τους στο Ναύπλιο
Δεισιδαιμονίες
Κρυφούς Αναπλιώτικους τόπους που δεν τους έχουμε δώσει σημασία.


Την κάνω αύριο το πρωί για Σαββατοκύριακο σε  τόπο μυσταγωγίας (για μύστες, όπως έχω ξαναγράψει) και έτσι θα προσπαθήσω να σας πω την πρώτη ιστορία μου την Κυριακή το βράδυ.
Θα αφορά την παροιμία για τους τρελούς.
Για τη Μιχαλού και όσους χρωστάνε σ΄ αυτήν.
Και τώρα που έγραψα την τελευταία αυτή πρόταση σκέφτηκα και έχω να σας προτείνω κάτι. Όσοι γνωρίζετε κάτι για την παροιμία, για τη Μιχαλού και τους οφειλέτες της, μπορείτε να σχολιάσετε από τώρα, πριν εγώ γράψω τη δική μου εκδοχή της ιστορίας, που μπορεί και να είναι και μύθος. Έτσι θα κάνω. Θα σας αναγγέλλω για ποιο πράγμα θα γράψω την επομένη και εσείς θα δύνασθε να προηγηθείτε.

Το αφιερώνω στους Κύπριους Αναπλιώτες

Γιώργος Σεφέρης, ταξίδεψε στη χώρα των αγγέλων στις 20 Σεπτεμβρίου 1971

"Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 1985, σσ. 239-242.

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες^. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα^.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών^.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη^.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης^.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου^. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα^.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο^.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης^.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών^.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.