Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012
Η επιστολή της ΔΗΜΑΡ
Η επιστολή της ΔΗΜΑΡ
Η Δημοκρατική Αριστερά στην επιστολή της προς τον κ. Μεϊμαράκη, χαρακτηρίζει ατελή των πρόσφατη εντολή του κ. Σαμαρά να απαγορευθούν οι προσλήψεις σε αυτές τις θέσεις συζύγων και συγγενών μέχρι και δεύτερου βαθμού. Οι 16 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που υπογράφουν την σχετική επιστολή, προτείνουν να καταργηθεί εντελώς η δυνατότητα διορισμού μετακλητών και ζητούν αλλαγές του Κανονισμού της Βουλής, ο οποίος, όπως επισημαίνουν, «βρίθει ρυθμίσεων που ευνοούν την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, την οικογενειοκρατία και τον κομματισμό».
Μάλιστα, ζητούν στοιχεία σχετικά με το ποια πρόσωπα εξακολουθούν να κάνουν χρήση των παρεχόμενων προνομίων και συγκεκριμένα πόσα άτομα απασχολούν και ποιών κατηγοριών (μετακλητούς, υπαλλήλους Βουλής, δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς της Φρουράς της Βουλής), αλλά και πόσα άτομα με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου κατά τα άρθρα 91 και 92 έχουνε προσληφθεί κατά την τελευταία πενταετία από τους Προέδρους της Βουλής και ποιοι απ’ αυτούς υπηρετούν ακόμη στη Βουλή.
Και η δική μου υποσημείωση
Εγώ βρίσκομαι στην πόλη μου.
Είναι όλοι εδώ; Μήπως κάποιοι εξαφανίσθηκαν από τη μικρή μας πόλη οδεύοντας προς το υδροκέφαλο αστικό κέντρο, όπου κάποιοι βολεύονται;
Η Δημοκρατική Αριστερά στην επιστολή της προς τον κ. Μεϊμαράκη, χαρακτηρίζει ατελή των πρόσφατη εντολή του κ. Σαμαρά να απαγορευθούν οι προσλήψεις σε αυτές τις θέσεις συζύγων και συγγενών μέχρι και δεύτερου βαθμού. Οι 16 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που υπογράφουν την σχετική επιστολή, προτείνουν να καταργηθεί εντελώς η δυνατότητα διορισμού μετακλητών και ζητούν αλλαγές του Κανονισμού της Βουλής, ο οποίος, όπως επισημαίνουν, «βρίθει ρυθμίσεων που ευνοούν την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, την οικογενειοκρατία και τον κομματισμό».
Μάλιστα, ζητούν στοιχεία σχετικά με το ποια πρόσωπα εξακολουθούν να κάνουν χρήση των παρεχόμενων προνομίων και συγκεκριμένα πόσα άτομα απασχολούν και ποιών κατηγοριών (μετακλητούς, υπαλλήλους Βουλής, δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς της Φρουράς της Βουλής), αλλά και πόσα άτομα με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου κατά τα άρθρα 91 και 92 έχουνε προσληφθεί κατά την τελευταία πενταετία από τους Προέδρους της Βουλής και ποιοι απ’ αυτούς υπηρετούν ακόμη στη Βουλή.
Και η δική μου υποσημείωση
Εγώ βρίσκομαι στην πόλη μου.
Είναι όλοι εδώ; Μήπως κάποιοι εξαφανίσθηκαν από τη μικρή μας πόλη οδεύοντας προς το υδροκέφαλο αστικό κέντρο, όπου κάποιοι βολεύονται;
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012
Ένας χρόνος από τον θάνατό του
Αντιγραφή από:http://samizdatproject.blogspot.gr/2011/08/1924-2011-in-memoriam.html
Ο Λεωνίδας Κύρκος, πλήρης ημερών, πέθανε στα 87 του χρόνια. Συνήθως, σε
δηλώσεις τους, πολλοί λένε πως «ο τόπος φτώχυνε κι άλλο», πως «η πατρίδα χάνει
τον έμψυχο πλούτο της» και άλλα παρόμοια. Στην περίπτωση του Λεωνίδα Κύρκου
δε νομίζω πως ισχύει αυτό. Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο ευπατρίδης της αριστεράς, ο
διανοούμενος, ο αιρετικός στις εποχές των μεγάλων βεβαιοτήτων, ο αγωνιστής που
έφτασε ακόμη και μέχρι το κατώφλι της πύλης των πεθαμένων στην πολυκύμαντη
ζωή του, ο τολμητίας, ο αιθεροβάμων και ο ποιητής της ανανέωσης, μπορεί να έπαψε
να υπάρχει ως φυσική παρουσία. Το κληροδότημα του όμως είναι εκείνο που κάνει
την πατρίδα μας πιο πλούσια, και αυτό, εν τέλει, μετράει πιο πολύ.
Ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα, όχι μόνο για την
αριστερά στην Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ήταν εκείνος
που με επιμονή, ζήλο και ποιητική παραφροσύνη εισήγαγε στο δημόσιο λόγο και
στην πολιτική κονίστρα της χώρας την κουλτούρα της ευγενούς ένστασης στις
βεβαιότητες, με τις οποίες κύλησε το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο πολιτικός άντρας που εισήγαγε και καθιέρωσε την
κουλτούρα του διαλόγου, όχι μόνο στα πλαίσια της κατακερματισμένης αριστεράς,
αλλά στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, ακόμη κι όταν ο τόπος ζούσε στο μεσονύχτι
της τεφράς νύχτας της τυραννίας, εκείνος, εξόριστος, επέμενε στο διάλογο,
επιζητούσε τη γνώμη του άλλου, δίδασκε τη ανεκτικότητα, διδάσκονταν από τα λάθη.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ηγέτης που ενέπνευσε γενιές Ελλήνων, ο άνθρωπος
που με την επιμονή του ζηλωτή της ανανέωσης, όχι μόνο της θεωρίας, αλλά και
της πράξης, έδωσε σε καιρούς δύσκολους το παράδειγμα της ανιδιοτέλειας, της
αυτοθυσίας, του παραμερισμού του εγωισμού.
Πραγματιστής μα και ρομαντικός, πιστός στις αρχές του μα και δεκτικός στο
διάλογο, αφουγκραζόταν το μηνύματα των καιρών και ακολούθησε την πορεία στον
προσωπικό του χάρτη, δίχως συμβιβασμούς και εκπτώσεις.
Τολμητίας, ακροβατούσε στο νήμα της ιστορίας, δίχως προστατευτικό δίχτυ,
γνωρίζοντας πως στην άκρη της διαδρομής δε θα τον περίμενε το εγκώμιο και η
δόξα, παρά το ψιθυριστό ευχαριστώ των συντρόφων του και της ιστορίας. Τόλμησε
να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές, θέλησε να επουλώσει τα τραύματα της
πρόσφατης ιστορίας, δε δίστασε να αναγνωρίσει δημόσια τα λάθη του, πράγμα που
κανείς άλλος πολιτικός άντρας του τόπου τούτου δεν έχει κάνει εν ζωή.
Παθιασμένος υπήρξε με τις ιδέες του, εμπαθής ποτέ. Τον χαρακτήριζε η μεγαλοθυμία
του ανθρώπου που υπέφερε πολλά, που είδε τους συντρόφους του να χάνονται στη
μάχη, να εκτελούνται από τα στρατοδικεία, να εξορίζονται, να βασανίζονται, να
υποφέρουν, για μια ευγενική ιδέα, την ιδέα ενός κόσμου καλύτερου, δικαιότερου,
ομορφότερου και, γιατί όχι, ποιητικότερου.
Αιώνιος έφηβος, διατηρούσε στο ακέραιο την ικμάδα και το σφρίγος του νέου που
θέλει με ορμή να αλλάξει τον κόσμο. Προσηνής και ευγενικός άκουγε προσεκτικά
τον αντίπαλο και με επιχειρήματα συζητούσε μαζί του.
Ο Λεωνίδας Κύρκος λοιδορήθηκε, όχι τόσο από τους αντιπάλους τους, στους οποίους
πάντα ενέπνεε το σεβασμό, αλλά από τους συντρόφους της «άλλης πλευράς». Πολλές
φορές, μάλιστα, έγινε αντικείμενο χλευασμού και από τους συντρόφους της «δικής
του όχθης». Δε καταδέχτηκε ποτέ να απαντήσει στις λοιδορίες και τους χλευασμούς.
Απαντούσε με το νοσταλγικό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του και το μειλίχιο χαμόγελο
του.
Αιθεροβάμων και ποιητής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος και νοσταλγούσε μετ’ επιτάσεως
το μέλλον. Φιλόπατρις και ευγενής κόπιασε και μόχθησε για ένα καλύτερο μέλλον
του τόπου, ξεπερνώντας πολλές φορές τα ανθρώπινα όρια των αντοχών.
Ο Λεωνίδας Κύρκος έζησε για πολλές δεκαετίες στο ίδιο, φτωχικό διαμέρισμα της
Καλλιδρομίου. Σ’ εκείνο που τηλεφωνούσε, πολλές φορές κάθε μέρα ,στη γυναίκα
του τη Καλή να δει τι κάνει. Δε πλούτισε από την πολιτική, παρέμεινε το ίδιο εκείνο
παλικαράκι που ήταν στο ξεκίνημα της ζωής του. Και με τη ζωή του απέδειξε πως δεν
είναι όλοι ίδιοι. Σε αυτό έγκειται και η μέγιστη προσφορά στον τόπο.
Η προσωπικότητα του Λεωνίδα Κύρκου είναι η επιτομή του ήθους του πολιτικού
άντρα. Ως τέτοιος θα μείνει στη μνήμη των συγκαιρινών του, ως τέτοιο θα τον
γνωρίσουν οι επερχόμενες γενιές. Γιατί άνθρωποι σα το Λεωνίδα Κύρκο σφραγίζουν
όχι μόνο την εποχή τους αλλά και τους ερχόμενους καιρούς. Ας ελπίσουμε ότι τα
πολιτικά του παιδιά και οι σύντροφοι του, θα έχουν έστω και λίγη από την αξιοσύνη,
τη τόλμη, την ευγένεια και την ανθρωπιά του. Για το καλό του τόπου.
Λεωνίδας Κύρκος (1924 – 2011) in memoriam
Δεν κρύφτηκα κατ’ από ξένο ουρανό
Ούτε φτερούγας ξένης προστασία
Ήμουν με τον δικό μου τον λαό
Όταν εζούσε μεσ’ στη δυστυχία
1961
Άννα Αχμάτοβα «Ρέκβιεμ»
Ούτε φτερούγας ξένης προστασία
Ήμουν με τον δικό μου τον λαό
Όταν εζούσε μεσ’ στη δυστυχία
1961
Άννα Αχμάτοβα «Ρέκβιεμ»
Ο Λεωνίδας Κύρκος, πλήρης ημερών, πέθανε στα 87 του χρόνια. Συνήθως, σε
δηλώσεις τους, πολλοί λένε πως «ο τόπος φτώχυνε κι άλλο», πως «η πατρίδα χάνει
τον έμψυχο πλούτο της» και άλλα παρόμοια. Στην περίπτωση του Λεωνίδα Κύρκου
δε νομίζω πως ισχύει αυτό. Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο ευπατρίδης της αριστεράς, ο
διανοούμενος, ο αιρετικός στις εποχές των μεγάλων βεβαιοτήτων, ο αγωνιστής που
έφτασε ακόμη και μέχρι το κατώφλι της πύλης των πεθαμένων στην πολυκύμαντη
ζωή του, ο τολμητίας, ο αιθεροβάμων και ο ποιητής της ανανέωσης, μπορεί να έπαψε
να υπάρχει ως φυσική παρουσία. Το κληροδότημα του όμως είναι εκείνο που κάνει
την πατρίδα μας πιο πλούσια, και αυτό, εν τέλει, μετράει πιο πολύ.
Ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα, όχι μόνο για την
αριστερά στην Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ήταν εκείνος
που με επιμονή, ζήλο και ποιητική παραφροσύνη εισήγαγε στο δημόσιο λόγο και
στην πολιτική κονίστρα της χώρας την κουλτούρα της ευγενούς ένστασης στις
βεβαιότητες, με τις οποίες κύλησε το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο πολιτικός άντρας που εισήγαγε και καθιέρωσε την
κουλτούρα του διαλόγου, όχι μόνο στα πλαίσια της κατακερματισμένης αριστεράς,
αλλά στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, ακόμη κι όταν ο τόπος ζούσε στο μεσονύχτι
της τεφράς νύχτας της τυραννίας, εκείνος, εξόριστος, επέμενε στο διάλογο,
επιζητούσε τη γνώμη του άλλου, δίδασκε τη ανεκτικότητα, διδάσκονταν από τα λάθη.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ηγέτης που ενέπνευσε γενιές Ελλήνων, ο άνθρωπος
που με την επιμονή του ζηλωτή της ανανέωσης, όχι μόνο της θεωρίας, αλλά και
της πράξης, έδωσε σε καιρούς δύσκολους το παράδειγμα της ανιδιοτέλειας, της
αυτοθυσίας, του παραμερισμού του εγωισμού.
Πραγματιστής μα και ρομαντικός, πιστός στις αρχές του μα και δεκτικός στο
διάλογο, αφουγκραζόταν το μηνύματα των καιρών και ακολούθησε την πορεία στον
προσωπικό του χάρτη, δίχως συμβιβασμούς και εκπτώσεις.
Τολμητίας, ακροβατούσε στο νήμα της ιστορίας, δίχως προστατευτικό δίχτυ,
γνωρίζοντας πως στην άκρη της διαδρομής δε θα τον περίμενε το εγκώμιο και η
δόξα, παρά το ψιθυριστό ευχαριστώ των συντρόφων του και της ιστορίας. Τόλμησε
να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές, θέλησε να επουλώσει τα τραύματα της
πρόσφατης ιστορίας, δε δίστασε να αναγνωρίσει δημόσια τα λάθη του, πράγμα που
κανείς άλλος πολιτικός άντρας του τόπου τούτου δεν έχει κάνει εν ζωή.
Παθιασμένος υπήρξε με τις ιδέες του, εμπαθής ποτέ. Τον χαρακτήριζε η μεγαλοθυμία
του ανθρώπου που υπέφερε πολλά, που είδε τους συντρόφους του να χάνονται στη
μάχη, να εκτελούνται από τα στρατοδικεία, να εξορίζονται, να βασανίζονται, να
υποφέρουν, για μια ευγενική ιδέα, την ιδέα ενός κόσμου καλύτερου, δικαιότερου,
ομορφότερου και, γιατί όχι, ποιητικότερου.
Αιώνιος έφηβος, διατηρούσε στο ακέραιο την ικμάδα και το σφρίγος του νέου που
θέλει με ορμή να αλλάξει τον κόσμο. Προσηνής και ευγενικός άκουγε προσεκτικά
τον αντίπαλο και με επιχειρήματα συζητούσε μαζί του.
Ο Λεωνίδας Κύρκος λοιδορήθηκε, όχι τόσο από τους αντιπάλους τους, στους οποίους
πάντα ενέπνεε το σεβασμό, αλλά από τους συντρόφους της «άλλης πλευράς». Πολλές
φορές, μάλιστα, έγινε αντικείμενο χλευασμού και από τους συντρόφους της «δικής
του όχθης». Δε καταδέχτηκε ποτέ να απαντήσει στις λοιδορίες και τους χλευασμούς.
Απαντούσε με το νοσταλγικό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του και το μειλίχιο χαμόγελο
του.
Αιθεροβάμων και ποιητής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος και νοσταλγούσε μετ’ επιτάσεως
το μέλλον. Φιλόπατρις και ευγενής κόπιασε και μόχθησε για ένα καλύτερο μέλλον
του τόπου, ξεπερνώντας πολλές φορές τα ανθρώπινα όρια των αντοχών.
Ο Λεωνίδας Κύρκος έζησε για πολλές δεκαετίες στο ίδιο, φτωχικό διαμέρισμα της
Καλλιδρομίου. Σ’ εκείνο που τηλεφωνούσε, πολλές φορές κάθε μέρα ,στη γυναίκα
του τη Καλή να δει τι κάνει. Δε πλούτισε από την πολιτική, παρέμεινε το ίδιο εκείνο
παλικαράκι που ήταν στο ξεκίνημα της ζωής του. Και με τη ζωή του απέδειξε πως δεν
είναι όλοι ίδιοι. Σε αυτό έγκειται και η μέγιστη προσφορά στον τόπο.
Η προσωπικότητα του Λεωνίδα Κύρκου είναι η επιτομή του ήθους του πολιτικού
άντρα. Ως τέτοιος θα μείνει στη μνήμη των συγκαιρινών του, ως τέτοιο θα τον
γνωρίσουν οι επερχόμενες γενιές. Γιατί άνθρωποι σα το Λεωνίδα Κύρκο σφραγίζουν
όχι μόνο την εποχή τους αλλά και τους ερχόμενους καιρούς. Ας ελπίσουμε ότι τα
πολιτικά του παιδιά και οι σύντροφοι του, θα έχουν έστω και λίγη από την αξιοσύνη,
τη τόλμη, την ευγένεια και την ανθρωπιά του. Για το καλό του τόπου.
Τρίτη 28 Αυγούστου 2012
Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011)
"Φεύγω. Ζήσαμε -η γενιά μου- μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, το ψέμα και την ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι' αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους τής κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας."
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012
Ευτυχώς που υπάρχει και ο κυρ Γιάννης
Βρεθήκαμε μαζί στις ανεξάρτητες δημοτικές κινήσεις.
Μεγάλη απογοήτευση πήρα όταν διάβασα την ανακοίνωση μιας από τις δραστήριες και θεωρούμενες πιο προοδευτικές ανεξάρτητες δημοτικές κινήσεις στη χώρα.
Ευτυχώς τελικά που υπάρχει και ο Μπουτάρης η κίνηση του οποίου είχε πρωταγωνιστήσει μαζί με την άλλη πρόταση στο συναπάντημα των ανεξάρτητων την προηγούμενη τετραετία.
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον Δήμαρχο Κορινθίων.
Αλλά από την Κίνηση Πολιτών;
Εντάξει να διαφωνούν με την επιχείρηση ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ, εντάξει και να θεωρούν ότι το πρόβλημα θα λυθεί με την κατάργηση του Δουβλίνου δύο (και μέχρι τότε;)
Αλλά να μην έχουν να πουν μία λέξη καταδίκης για το κόψιμο του νερού στους μετανάστες;
Να μην καταδικάζουν την άρνηση αποκομιδής απορριμμάτων;
Να σιωπούν για τα φοβερά και τρομερά περί "εμπόλεμης κατάστασης" του κ. Πνευματικού;
Να θεωρούν κίνδυνο τους μετανάστες, λόγω του ότι το στρατόπεδο δεν φυλάσσεται καλά ("δεν έχει προδιαγραφές ασφάλειας και φύλαξης");
Να μην καταδικάζουν απερίφραστα τις ομάδες εφόδου, που ομιλούν περί ανθρώπινων σκουπιδιών, αλλά να θεωρεί ότι πρέπει απλώς να "τηρηθούν αποστάσεις";
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι προοδευτικοί σ΄αυτή τη χώρα.
Ευτυχώς που έχει εκλεγεί σε έναν μεγάλο Δήμο της χώρας ένας άνθρωπος που δεν μασάει.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο κυρ Γιάννης και σήμερα δεν θεωρώ εντελώς χαμένες τις ατέρμονες συνεδριάσεις των ανεξάρτητων για μιαν άλλη ακηδεμόνευτη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Μεγάλη απογοήτευση πήρα όταν διάβασα την ανακοίνωση μιας από τις δραστήριες και θεωρούμενες πιο προοδευτικές ανεξάρτητες δημοτικές κινήσεις στη χώρα.
Ευτυχώς τελικά που υπάρχει και ο Μπουτάρης η κίνηση του οποίου είχε πρωταγωνιστήσει μαζί με την άλλη πρόταση στο συναπάντημα των ανεξάρτητων την προηγούμενη τετραετία.
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον Δήμαρχο Κορινθίων.
Αλλά από την Κίνηση Πολιτών;
Εντάξει να διαφωνούν με την επιχείρηση ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ, εντάξει και να θεωρούν ότι το πρόβλημα θα λυθεί με την κατάργηση του Δουβλίνου δύο (και μέχρι τότε;)
Αλλά να μην έχουν να πουν μία λέξη καταδίκης για το κόψιμο του νερού στους μετανάστες;
Να μην καταδικάζουν την άρνηση αποκομιδής απορριμμάτων;
Να σιωπούν για τα φοβερά και τρομερά περί "εμπόλεμης κατάστασης" του κ. Πνευματικού;
Να θεωρούν κίνδυνο τους μετανάστες, λόγω του ότι το στρατόπεδο δεν φυλάσσεται καλά ("δεν έχει προδιαγραφές ασφάλειας και φύλαξης");
Να μην καταδικάζουν απερίφραστα τις ομάδες εφόδου, που ομιλούν περί ανθρώπινων σκουπιδιών, αλλά να θεωρεί ότι πρέπει απλώς να "τηρηθούν αποστάσεις";
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι προοδευτικοί σ΄αυτή τη χώρα.
Ευτυχώς που έχει εκλεγεί σε έναν μεγάλο Δήμο της χώρας ένας άνθρωπος που δεν μασάει.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο κυρ Γιάννης και σήμερα δεν θεωρώ εντελώς χαμένες τις ατέρμονες συνεδριάσεις των ανεξάρτητων για μιαν άλλη ακηδεμόνευτη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012
"Ντουμπάι" του τουρισμού υγείας θέλει να γίνει η Τουρκία
Της Βίκυς Κουρλιμπίνη
Την ώρα που τα σχέδια για ανάπτυξη του ιατρικού τουρισμού στη χώρα μας έχουν μείνει εδώ και χρόνια «στο συρτάρι», η γειτονική Τουρκία έχει ανοίξει ήδη πανιά και βάζει πλώρη για να μπει στην πρώτη τριάδα των κρατών που προσφέρουν οργανωμένα και προσιτά πακέτα ιατρικών και τουριστικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου.
Την ώρα που τα σχέδια για ανάπτυξη του ιατρικού τουρισμού στη χώρα μας έχουν μείνει εδώ και χρόνια «στο συρτάρι», η γειτονική Τουρκία έχει ανοίξει ήδη πανιά και βάζει πλώρη για να μπει στην πρώτη τριάδα των κρατών που προσφέρουν οργανωμένα και προσιτά πακέτα ιατρικών και τουριστικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου.
Σύμφωνα με τουρκικά μέσα ενημέρωσης, η Τουρκία στοχεύει να αυξήσει το μερίδιό της στον κλάδο του ιατρικού τουρισμού, δημιουργώντας «ελεύθερες ζώνες υγείας» σε όλη τη χώρα, έχοντας ως πρότυπο το σύστημα ιατρικού τουρισμού στο Ντουμπάι, και καλεί ξένες εταιρείες να επενδύσουν σε αυτό το νέο εγχείρημα ,προσφέροντας ως αντάλλαγμα σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις και μηδενικά γραφειοκρατικά εμπόδια.
Οι τελικές λεπτομέρειες του σχεδίου αναμένεται να ανακοινωθούν το Δεκέμβριο. Στόχος του τουρκικού υπουργείου Υγείας είναι οι ζώνες να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το 2013 και να είναι έτοιμες να δεχτούν ασθενείς από όλο τον κόσμο το 2014, ενώ στόχος είναι το 2015 να έχει έσοδα 5 δισ. δολάρια από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ήδη περίπου 2.400 εταιρείες δραστηριοποιούνται στις συγκεκριμένες περιοχές -«ελεύθερεςζώνες υγείας», όπου λειτουργούν συνολικά μέχρι τώρα 90 κλινικές και απασχολούνται γύρω στα 2.500 άτομα ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Εκτιμάται όμως ότι θα δημιουργηθούν άλλες 4.500 νέες θέσεις εργασίας στο προσεχές διάστημα.
Όπως επεσήμανε σε τουρκικά μέσα ο επικεφαλής του τμήματος Ιατρικού Τουρισμού του υπουργείου υγείας της Τουρκίας Dursun Aydın, η δημιουργία ειδικών ζωνών υγείας και κέντρων αποκατάστασης στην Τουρκία έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον ξένων επενδυτών. «Με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις,το υπουργείο σχεδιάζει να αναπτύξει τον ιατρικό τουρισμό και για να το πετύχει αυτό θα βελτιώσει το σύστημα εισροή ξένων επενδυτικών κεφαλαίων, θα αυξήσει την απασχόληση, να προσλάβει από το εξωτερικό ειδικευμένα άτομα στο χώρο της υγείας, θα επιταχύνει τη χρήση της ιατρικής τεχνολογίας και θα ενθαρρύνει τηνπαραγωγή υπηρεσιών», δήλωσε ο Dursun Aydın.
Η βιομηχανία υγειονομικής περίθαλψης στήνεται πολύ προσεκτικά και ταυτόχρονα επιθετικά στη γειτονική χώρα. Μόνο την προηγούμενη χρονιά, 500 χιλ. τουρίστες επισκέφτηκαν τη γειτονική χώρα για να κάνουν παράλληλα χρήση και των ιατρικών υπηρεσιών. Η αύξηση του συναλλάγματος μάλιστα μόνο στον τομέα αυτό άγγιξε το 85%.Τα υπουργεία υγείας και τουρισμού της Τουρκίας προσδοκούν πως ο αριθμός των «τουριστών υγείας» θα σημειώσει σημαντική άνοδο κατά την επόμενη διετία και μπορεί ακόμη και να τριπλασιαστεί.
Εκτός από τις υπάρχουσες μονάδες υγείας που λειτουργούν στην περιοχή και τις νέες που θα κατασκευαστούν,θα λειτουργήσουν ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις τεσσάρων και πέντε αστέρων, ενώ στο σχεδιασμό προβλέπεται η δημιουργία χώρων σπα, κέντρων αποθεραπείας, συνεδριακών κέντρων, μονάδων για ηλικιωμένους, αλλά και χώρων τεχνολογίας.
Έχασε το τρένο η Ελλάδα
Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα, στην Ελλάδα επί χρόνια κυβερνητικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες «πιπίλιζαν» την καραμέλα του τουρισμού υγείας, ωστόσο ούτε οι μεν, ούτε οι δε κατάφεραν να εφαρμόσουν στην πράξη τα «μεγαλόπνοα» σχέδιά τους και να αδράξουν την ευκαιρία όσο ήταν καιρός.
Έτσι η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες των τουριστικών της προορισμών, κυρίως των νησιών, και τις υπάρχουσες νοσοκομειακές και ξενοδοχειακές της υποδομές. Οι όποιες πρωτοβουλίες πάρθηκαν για την ανάπτυξη αυτού του πολλά υποσχόμενου τομέα ήταν από ισχνές έως μηδενικές, με αποτέλεσμα να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για την εισροή συναλλάγματος και επενδυτικών κεφαλαίων.
Και όλα αυτά την ώρα που η τουριστική βιομηχανία αποτελεί τον μεγαλύτερο τομέα της παγκόσμιας οικονομίας: αριθμεί 1 δισ. τουρίστες σε παγκόσμιο επίπεδο μεπροοπτική να αυξηθούν στα επίπεδα του 1,5 δισ. το 2020.
Η ευκαιρία για την Ελλάδα όμως… μάλλον έχει κάνει φτερά. Τι κάνει η χώρα μας προς το παρόν; Προσπαθεί να προβεί στις αναγκαίες νομοθετικές παρεμβάσεις καικανονιστικές ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την ανάληψη δράσεων που σχετίζονται μετον τουρισμό υγείας και την προσέλκυση επενδυτών.
Το θέμα όμως είναι πως ενώ εδώ ακόμη ψάχνουμε τη νομοθετική πλατφόρμα για την ανάπτυξη του ιατρικού τουρισμού, η γειτονική Τουρκία, αλλάκαι βαλκανικές χώρες όπως η Βουλγαρία, έχουν ήδη ολοκληρωμένες προτάσεις και πολύ σύντομα, όπως όλα δείχνουν, θα αρχίσουν να μετρούν τα κέρδη τους.
Πηγή:www.capital.gr
Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012
Μέσα σε μία μέρα πήρα την απάντηση
Έγραψα χθες ότι δεν μπορεί να είμαι φίλος μιας Κυβέρνησης που απολύει και κόβει μισθούς και συντάξεις και ταυτόχρονα επιτρέπει στους ιθύνοντες την πρόσληψη συγγενών και "ημετέρων".
Μέσα σε μία μέρα ήλθε η Κυβερνητική απάντηση: Θεσμοθετείται η απαγόρευση πρόσληψης συγγενών ως μετακλητών υπαλλήλων. Ένα πρώτο βήμα , αλλά όχι αρκετό
Η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι τραγική.
Είναι πρακτικά αδύνατον μέσα σε λίγους μήνες να βελτιωθούν τα οικονομικά της χώρας. Το ξαναείπα: Η φούσκα έσκασε και αναγκαστικά θα ισορροπήσουμε πολύ χαμηλότερα.
Αυτό που πρέπει τώρα να γίνει είναι να μπουν σε τάξη κάποια ζητήματα και με γρήγορο ρυθμό.
Να διορθωθούν όσα τελείως στραβά δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, οι συνδικαλιστές με την ιδεολογική σκέπη και κυριαρχία της αριστεράς.
Και τελικά, αυτό που βλέπω, είναι ότι μέσα σε δύο μήνες της θερινής ραστώνης τα κυβερνητικά δείγματα είναι πολύ θετικά.
Σφράγιση των συνόρων.
Ξαναγύρισαν οι αστυνομικοί στις θέσεις τους από τις αποσπάσεις στους ισχυρούς και κυβερνώντες.
Προχωράει η αυστηροποίηση των ποινών για τη μαύρη και αδήλωτη εργασία.
Ξεκινάνε οι έλεγχοι για το μαύρο χρήμα.
Εκσυγχρονίζονται τα συστήματα φορολόγησης.
Κλείνουν τα περιττά ΤΕΙ και ΑΕΙ, που το πελατειακό σύστημα άνοιξε σε κάθε κωμόπολη.
Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν πόδι.
Εξαγγέλθηκε και προχωράει η επιτάχυνση των δικών για κακουργηματικές πράξεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Κυνηγήθηκαν οι Πρόεδροι Αγροτικών Συνεταιρισμών και δεσμεύθηκαν οι προσωπικοί λογαριασμοί τους.
Καταργήθηκαν ειδικές γραμματείες σε Υπουργεία
Σώθηκαν κάποιες θέσεις εργασίας βιομηχανικών εργατών (πολύ σημαντικό)
Ξεκολλούν μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις.
Προχωράει το κυνήγι του παράνομου παρεμπορίου.
Ξεκίνησε και μέσα στο έτος θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των δομών της δημόσιας διοίκησης για να μπορέσουμε να την αλλάξουμε.
Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια σταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος.
Θα μπει τέλος στους έχοντες δήθεν ψυχολογικά προβλήματα εκπαιδευτικούς που δεν έχουν δουλέψει ποτέ.
Θα προωθηθούν τα γεννόσημα φάρμακα για οικονομίες σε βάρος των μεγάλων πολυεθνικών του φαρμάκου.
Η οικονομική ύφεση αρχίζει να ρηχαίνει. Ο προϋπολογισμός είναι πιθανόν να εκτελεσθεί χωρίς μεγάλες αποκλίσεις.
Ένα μεγάλο στοίχημα: Στο τέλος της χρονιάς να έχουμε πάρει την επόμενη δόση, να έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί οι τράπεζες και να πετύχουμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πρωτογενές πλεόνασμα κόντρα σε όλες τις Κασσάνδρες. Να ξεκινήσουν τα μεγάλα έργα, να αποκατασταθεί κάποια ρευστότητα στο Τραπεζικό σύστημα. Να αλλάξει η ψυχολογία.
Και τότε πρέπει, να αλλάξει το χαζό αίτημα για επιμήκυνση, που θα μας δώσει δύσκολα μέτρα για άλλα δύο χρόνια. Είναι βέβαιο ότι δεν αντέχουμε αγώνα δρόμου αντοχής. Να πάμε γρήγορα σε μεγάλα πλεονάσματα, σε ρυθμούς ανάπτυξης και τότε αυτό που πρέπει να ζητήσουμε είναι όχι επιμήκυνση, αλλά δύο πράγματα: Νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους και να οδηγηθεί όλο το πλεόνασμα που θα πετύχουμε από πάταξη διαφθοράς, φοροδιαφυγής, μαύρης εργασίας, αλλά και μέρος του πλεονάσματος από την οικονομική ανάπτυξη για την αποκατάσταση αδικιών σε αυτούς που έχουν χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις, διευκρινίζοντας ότι ποτέ πια δεν θα υπάρξουν οι αδικίες της τεράστιας ψαλίδας των μισθών και των συντάξεων. Και τότε η χώρα θα απογειωθεί. Και το 2015 η παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού θα έχει τον πρώτο λόγο για τη νέα Ελλάδα με όρθια την κοινωνία και με παροχές για τους ασθενέστερους.
Γίνεται;
Δύσκολα, πολύ δύσκολα.
Και αυτό διότι περισσεύει ο λαϊκισμός από τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης, που χαϊδεύουν αυτιά και που ουσιαστικά υπόσχονται επιστροφή στο παρελθόν χωρίς θυσίες και χωρίς μεταρρυθμίσεις. Και δυστυχώς ο κόσμος, ακόμα και φίλοι μου, τσιμπάνε στα εύκολα λόγια.
Και αν δεν τα καταφέρουμε η τελική ισορροπία (διότι κάπου εν τέλει θα ισορροπήσουμε) θα έλθει σε επίπεδα οικονομιών υποσαχάριας Αφρικής, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουν άμεσα οι δημοκρατικοί μας θεσμοί. Και δυστυχώς τότε τον πρώτο λόγο θα έχει η Χρυσή Αυγή και άλλοι. Δυστυχώς αυτή είναι μία πιθανότητα. Για σκεφτείτε την εσείς που τσιμπάτε στην υποσχολογία της επιστροφής στο παρελθόν, κάτι που βρίσκεται στα όρια του φανταστικού, διότι κανείς πλέον δεν μας δανείζει.
Μέσα σε μία μέρα ήλθε η Κυβερνητική απάντηση: Θεσμοθετείται η απαγόρευση πρόσληψης συγγενών ως μετακλητών υπαλλήλων. Ένα πρώτο βήμα , αλλά όχι αρκετό
Η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι τραγική.
Είναι πρακτικά αδύνατον μέσα σε λίγους μήνες να βελτιωθούν τα οικονομικά της χώρας. Το ξαναείπα: Η φούσκα έσκασε και αναγκαστικά θα ισορροπήσουμε πολύ χαμηλότερα.
Αυτό που πρέπει τώρα να γίνει είναι να μπουν σε τάξη κάποια ζητήματα και με γρήγορο ρυθμό.
Να διορθωθούν όσα τελείως στραβά δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, οι συνδικαλιστές με την ιδεολογική σκέπη και κυριαρχία της αριστεράς.
Και τελικά, αυτό που βλέπω, είναι ότι μέσα σε δύο μήνες της θερινής ραστώνης τα κυβερνητικά δείγματα είναι πολύ θετικά.
Σφράγιση των συνόρων.
Ξαναγύρισαν οι αστυνομικοί στις θέσεις τους από τις αποσπάσεις στους ισχυρούς και κυβερνώντες.
Προχωράει η αυστηροποίηση των ποινών για τη μαύρη και αδήλωτη εργασία.
Ξεκινάνε οι έλεγχοι για το μαύρο χρήμα.
Εκσυγχρονίζονται τα συστήματα φορολόγησης.
Κλείνουν τα περιττά ΤΕΙ και ΑΕΙ, που το πελατειακό σύστημα άνοιξε σε κάθε κωμόπολη.
Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν πόδι.
Εξαγγέλθηκε και προχωράει η επιτάχυνση των δικών για κακουργηματικές πράξεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Κυνηγήθηκαν οι Πρόεδροι Αγροτικών Συνεταιρισμών και δεσμεύθηκαν οι προσωπικοί λογαριασμοί τους.
Καταργήθηκαν ειδικές γραμματείες σε Υπουργεία
Σώθηκαν κάποιες θέσεις εργασίας βιομηχανικών εργατών (πολύ σημαντικό)
Ξεκολλούν μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις.
Προχωράει το κυνήγι του παράνομου παρεμπορίου.
Ξεκίνησε και μέσα στο έτος θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των δομών της δημόσιας διοίκησης για να μπορέσουμε να την αλλάξουμε.
Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια σταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος.
Θα μπει τέλος στους έχοντες δήθεν ψυχολογικά προβλήματα εκπαιδευτικούς που δεν έχουν δουλέψει ποτέ.
Θα προωθηθούν τα γεννόσημα φάρμακα για οικονομίες σε βάρος των μεγάλων πολυεθνικών του φαρμάκου.
Η οικονομική ύφεση αρχίζει να ρηχαίνει. Ο προϋπολογισμός είναι πιθανόν να εκτελεσθεί χωρίς μεγάλες αποκλίσεις.
Ένα μεγάλο στοίχημα: Στο τέλος της χρονιάς να έχουμε πάρει την επόμενη δόση, να έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί οι τράπεζες και να πετύχουμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πρωτογενές πλεόνασμα κόντρα σε όλες τις Κασσάνδρες. Να ξεκινήσουν τα μεγάλα έργα, να αποκατασταθεί κάποια ρευστότητα στο Τραπεζικό σύστημα. Να αλλάξει η ψυχολογία.
Και τότε πρέπει, να αλλάξει το χαζό αίτημα για επιμήκυνση, που θα μας δώσει δύσκολα μέτρα για άλλα δύο χρόνια. Είναι βέβαιο ότι δεν αντέχουμε αγώνα δρόμου αντοχής. Να πάμε γρήγορα σε μεγάλα πλεονάσματα, σε ρυθμούς ανάπτυξης και τότε αυτό που πρέπει να ζητήσουμε είναι όχι επιμήκυνση, αλλά δύο πράγματα: Νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους και να οδηγηθεί όλο το πλεόνασμα που θα πετύχουμε από πάταξη διαφθοράς, φοροδιαφυγής, μαύρης εργασίας, αλλά και μέρος του πλεονάσματος από την οικονομική ανάπτυξη για την αποκατάσταση αδικιών σε αυτούς που έχουν χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις, διευκρινίζοντας ότι ποτέ πια δεν θα υπάρξουν οι αδικίες της τεράστιας ψαλίδας των μισθών και των συντάξεων. Και τότε η χώρα θα απογειωθεί. Και το 2015 η παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού θα έχει τον πρώτο λόγο για τη νέα Ελλάδα με όρθια την κοινωνία και με παροχές για τους ασθενέστερους.
Γίνεται;
Δύσκολα, πολύ δύσκολα.
Και αυτό διότι περισσεύει ο λαϊκισμός από τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης, που χαϊδεύουν αυτιά και που ουσιαστικά υπόσχονται επιστροφή στο παρελθόν χωρίς θυσίες και χωρίς μεταρρυθμίσεις. Και δυστυχώς ο κόσμος, ακόμα και φίλοι μου, τσιμπάνε στα εύκολα λόγια.
Και αν δεν τα καταφέρουμε η τελική ισορροπία (διότι κάπου εν τέλει θα ισορροπήσουμε) θα έλθει σε επίπεδα οικονομιών υποσαχάριας Αφρικής, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουν άμεσα οι δημοκρατικοί μας θεσμοί. Και δυστυχώς τότε τον πρώτο λόγο θα έχει η Χρυσή Αυγή και άλλοι. Δυστυχώς αυτή είναι μία πιθανότητα. Για σκεφτείτε την εσείς που τσιμπάτε στην υποσχολογία της επιστροφής στο παρελθόν, κάτι που βρίσκεται στα όρια του φανταστικού, διότι κανείς πλέον δεν μας δανείζει.
Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου
Στις 14 Αυγούστου, θεωρώ, ότι μπήκε και η τυπική υπογραφή, για το ότι η ηγετική ομάδα που κυβερνάει σήμερα το Δήμο Ναυπλιέων θα είναι προσωρινή. Είναι φανερό ότι στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές θα βρει απέναντί της μια ισχυρή δεξιά παράταξη, έναν ενισχυμένο "αριστερό" σχήμα, που θα υποστηριχθεί από το ΣΥΡΙΖΑ και το γνωστό "λαϊκό" συνδυασμό. Η υπογραφή της 14ης Αυγούστου, θεωρώ, ότι οριοθέτησε οριστικά και αμετάκλητα και με ασφυκτικό τρόπο το κλειστό και μικρό σχήμα παραγόντων της δεξιάς που θα υποστηρίξει τους σήμερα κυβερνώντες. Οι διάσπαρτες προοδευτικές και αριστερές εστίες πολιτών, που έχουν απομείνει στο Δήμο μας, φαντάζομαι, ότι δεν είναι δυνατόν πλέον να στοιχηθούν κάτω από το σημερινό Δήμαρχο αν και αυτό φαινόταν ίσως ένα λογικό σενάριο τον προηγούμενο καιρό. Τί θα κάνουν όλοι οι "διάσπαρτοι"; Θα δημιουργηθεί ένα καινούργιο σχήμα; Θα εγκλωβισθούν στην παράταξη του Πασοκικού παρελθόντος; Θα διασκορπισθούν σε "αριστερά" και "λαϊκά" σχήματα; Θα ενισχύσουν μία τίμια φωνή της συντηρητικής παράταξης; Τί θα συμβεί δεν γνωρίζω. Όμως αυτό που πιστεύω είναι ότι πλέον η θητεία των σημερινών ιθυνόντων θα είναι βραχύβια.
Όμως για εμένα το μεγάλο θέμα δεν είναι η πολιτική τύχη της σημερινής δημοτικής αρχής.
Αυτό που εγώ αποδέχομαι και γνωρίζω είναι ότι η οικονομία της χώρας, όσο και αν φωνάζουν κάποιοι, θα ισορροπήσει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Και μειώσεις μισθών και συντάξεων αναγκαστικά θα έχουμε και κλείσιμο φορέων και μείωση δημοσίων υπαλλήλων και περικοπές στις δαπάνες υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας. Όσο και αν δεν μας αρέσει δεν γίνεται διαφορετικά, διότι φτιάξαμε μια αντιπαραγωγική οικονομία που στηριζόταν στα δανεικά που σήμερα απλά δεν υπάρχουν.
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει είναι να προστατευθούν οι έχοντες πραγματική ανάγκη. Η Ελληνική φούσκα έσκασε και αυτοί που θα πρέπει να θιγούν περισσότερο είναι όσοι τόσα χρόνια γλέντησαν με τα τεράστια προνόμια του πελατειακού και κομματικού κράτους.
Το δηλώνω. Δεν θα μπορέσω να ανεχθώ μειώσεις μισθών και απολύσεις και την ίδια στιγμή να μένουν αλώβητα τα προνόμια των ιθυνόντων να προσλαμβάνουν με υψηλούς μισθούς τους ημέτερους. Είδα κάποια θετικά βήματα, όπως το ότι θα αποσύρουν από τους επίσημους τους αστυνομικούς-ορντινάντσες ή ότι μειώνονται οι μισθοί δημοτικών αρχόντων. Περιμένω να δω να γίνονται πράξεις οι εξαγγελίες περί επιτάχυνσης των δικών για κακουργηματικές πράξεις δημοσίων υπαλλήλων. Και αναμένω να ελεγχθούν όλοι όσοι έστειλαν το μαύρο χρήμα στο εξωτερικό. Και να ξαναγυρίσουν στα θρανία όλοι οι αποσπασμένοι σε θέσεις ξάπλας εκπαιδευτικοί. Από την άλλη κάποια από τα βήματα που γίνονται είναι δειλά και δεν φτάνουν.
Πάντως επαναλαμβάνω ότι δεν μπορώ να είμαι πολιτικός φίλος μιας κυβέρνησης που θα απολύσει δημόσιους υπάλληλους, χωρίς σ΄αυτούς να συμπεριλαμβάνονται η θυγατέρα του Προέδρου της Βουλής και η θυγατέρα του άλλου Προέδρου, του εν Ναυπλίω εδρεύοντος
Όμως για εμένα το μεγάλο θέμα δεν είναι η πολιτική τύχη της σημερινής δημοτικής αρχής.
Αυτό που εγώ αποδέχομαι και γνωρίζω είναι ότι η οικονομία της χώρας, όσο και αν φωνάζουν κάποιοι, θα ισορροπήσει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Και μειώσεις μισθών και συντάξεων αναγκαστικά θα έχουμε και κλείσιμο φορέων και μείωση δημοσίων υπαλλήλων και περικοπές στις δαπάνες υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας. Όσο και αν δεν μας αρέσει δεν γίνεται διαφορετικά, διότι φτιάξαμε μια αντιπαραγωγική οικονομία που στηριζόταν στα δανεικά που σήμερα απλά δεν υπάρχουν.
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει είναι να προστατευθούν οι έχοντες πραγματική ανάγκη. Η Ελληνική φούσκα έσκασε και αυτοί που θα πρέπει να θιγούν περισσότερο είναι όσοι τόσα χρόνια γλέντησαν με τα τεράστια προνόμια του πελατειακού και κομματικού κράτους.
Το δηλώνω. Δεν θα μπορέσω να ανεχθώ μειώσεις μισθών και απολύσεις και την ίδια στιγμή να μένουν αλώβητα τα προνόμια των ιθυνόντων να προσλαμβάνουν με υψηλούς μισθούς τους ημέτερους. Είδα κάποια θετικά βήματα, όπως το ότι θα αποσύρουν από τους επίσημους τους αστυνομικούς-ορντινάντσες ή ότι μειώνονται οι μισθοί δημοτικών αρχόντων. Περιμένω να δω να γίνονται πράξεις οι εξαγγελίες περί επιτάχυνσης των δικών για κακουργηματικές πράξεις δημοσίων υπαλλήλων. Και αναμένω να ελεγχθούν όλοι όσοι έστειλαν το μαύρο χρήμα στο εξωτερικό. Και να ξαναγυρίσουν στα θρανία όλοι οι αποσπασμένοι σε θέσεις ξάπλας εκπαιδευτικοί. Από την άλλη κάποια από τα βήματα που γίνονται είναι δειλά και δεν φτάνουν.
Πάντως επαναλαμβάνω ότι δεν μπορώ να είμαι πολιτικός φίλος μιας κυβέρνησης που θα απολύσει δημόσιους υπάλληλους, χωρίς σ΄αυτούς να συμπεριλαμβάνονται η θυγατέρα του Προέδρου της Βουλής και η θυγατέρα του άλλου Προέδρου, του εν Ναυπλίω εδρεύοντος
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Έγραφα τότε
Στις 26 Ιουνίου 2012, λίγες μέρες μετά τις εκλογές έγραψα τα εξής, που γίνονται σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ:
Τώρα να αλλάξουμε προτεραιότητες και στοχεύσεις
Δεν αντέχω. Θα είμαι σκληρός.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ για ποιό λόγο θα δώσουν άπλετη τροφή στους λύκους τους αντιευρωπαϊκού τόξου.
Ποιός σκέφτηκε να βάλει μέσα στην προγραμματική συμφωνία της νέας Κυβέρνησης ζητούμενα, που δεν περνάνε από το χέρι μας και που τα περισσότερα από αυτά δεν θα γίνουν δεκτά από τους δανειστές μας.
Μπορώ από τώρα να φαντασθώ τους χαιρέκακους που θα γελάνε με τα παθήματα της διαπραγματευτικής κυβερνητικής ομάδας, όταν ένα-ένα τα αιτήματά τους θα απορρίπτονται από την τρόικα.
Η Ελλάδα, λόγω Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και λόγω των νεοναζιστών, αλλά και των παλαβών αντιευρωπαϊστών, βρίσκεται σε πλήρη ανυπληψία. Τρεις είναι οι λέξεις με τις οποίες μας αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα. "Δεν μας πιστεύουν'.
Αυτό που η Δημοκρατική Αριστερά θάπρεπε να βάλει σαν προτεραιότητα είναι να αλλάξει την Ελλάδα. Να πατάξουμε την φοροδιαφυγή και τη διαφθορά. Να χτυπήσουμε τα κυκλώματα που λυμαίνονται τη χώρα. Να κάνουμε οικονομίες. Να βάλουμε σε τάξη τα πανεπιστήμια και τα Νοσοκομεία. Να.να,να..... Είναι πάρα πολλά τα προοδευτικά-αριστερά πράγματα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. Ο παλαιός δικομματισμός τελείωσε. Και η Δημοκρατική Αριστερά έχει μια δύναμη που ξεπερνάει κατά πολύ το 6%. Μπορούμε να γίνουμε ο καταλύτης. Οχι όμως με μπαρούφες που γρήγορα θα γίνουν φρούδες ελπίδες και θα δυναμώσουν τις δυνάμεις της χαιρεκακίας.
Ναι......... αν μέσα στους πρώτους μήνες της νέας Κυβέρνησης μπορούσαμε να δώσουμε δείγματα γραφής στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην περιστολή της σπατάλης, τότε θα καταφέρναμε να εκπληρώσουμε τους στόχους για αύξηση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας. Αν μειώναμε έστω και κατά κάτι την ανεργία και βάζαμε τέρμα στις συντάξεις και τα επιδόματα της διαφθοράς, θα είχαμε τη δυνατότητα να ζητήσουμε την επαναφορά των χαμηλοσυντάξεων στα επίπεδα του 2009. Και τότε η οικονομία θα απογειωνόταν.
Ας αφήσουμε τα αδύνατα και ας στρωθούμε στη δουλειά για εφικτά πράγματα που θα δώσουν ανάσα στο λαό.
Τώρα να αλλάξουμε προτεραιότητες και στοχεύσεις.
Και κάτι τελευταίο. Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια νέα δύναμη με στελέχη που προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ακόμα ως τάση του Συνασπισμού. Επιτέλους ας κλείσουμε πίσω μας την πόρτα. Κάποιοι μπορεί να έχουν καλές θύμησες από το παρελθόν τους. Ας μείνουν σ΄αυτές. Δεν χρειάζεται να ξαναζεστάνουμε τη σούπα με τα πολλά λαχανικά. Θα κόψει.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ για ποιό λόγο θα δώσουν άπλετη τροφή στους λύκους τους αντιευρωπαϊκού τόξου.
Ποιός σκέφτηκε να βάλει μέσα στην προγραμματική συμφωνία της νέας Κυβέρνησης ζητούμενα, που δεν περνάνε από το χέρι μας και που τα περισσότερα από αυτά δεν θα γίνουν δεκτά από τους δανειστές μας.
Μπορώ από τώρα να φαντασθώ τους χαιρέκακους που θα γελάνε με τα παθήματα της διαπραγματευτικής κυβερνητικής ομάδας, όταν ένα-ένα τα αιτήματά τους θα απορρίπτονται από την τρόικα.
Η Ελλάδα, λόγω Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και λόγω των νεοναζιστών, αλλά και των παλαβών αντιευρωπαϊστών, βρίσκεται σε πλήρη ανυπληψία. Τρεις είναι οι λέξεις με τις οποίες μας αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα. "Δεν μας πιστεύουν'.
Αυτό που η Δημοκρατική Αριστερά θάπρεπε να βάλει σαν προτεραιότητα είναι να αλλάξει την Ελλάδα. Να πατάξουμε την φοροδιαφυγή και τη διαφθορά. Να χτυπήσουμε τα κυκλώματα που λυμαίνονται τη χώρα. Να κάνουμε οικονομίες. Να βάλουμε σε τάξη τα πανεπιστήμια και τα Νοσοκομεία. Να.να,να..... Είναι πάρα πολλά τα προοδευτικά-αριστερά πράγματα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. Ο παλαιός δικομματισμός τελείωσε. Και η Δημοκρατική Αριστερά έχει μια δύναμη που ξεπερνάει κατά πολύ το 6%. Μπορούμε να γίνουμε ο καταλύτης. Οχι όμως με μπαρούφες που γρήγορα θα γίνουν φρούδες ελπίδες και θα δυναμώσουν τις δυνάμεις της χαιρεκακίας.
Ναι......... αν μέσα στους πρώτους μήνες της νέας Κυβέρνησης μπορούσαμε να δώσουμε δείγματα γραφής στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην περιστολή της σπατάλης, τότε θα καταφέρναμε να εκπληρώσουμε τους στόχους για αύξηση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας. Αν μειώναμε έστω και κατά κάτι την ανεργία και βάζαμε τέρμα στις συντάξεις και τα επιδόματα της διαφθοράς, θα είχαμε τη δυνατότητα να ζητήσουμε την επαναφορά των χαμηλοσυντάξεων στα επίπεδα του 2009. Και τότε η οικονομία θα απογειωνόταν.
Ας αφήσουμε τα αδύνατα και ας στρωθούμε στη δουλειά για εφικτά πράγματα που θα δώσουν ανάσα στο λαό.
Τώρα να αλλάξουμε προτεραιότητες και στοχεύσεις.
Και κάτι τελευταίο. Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια νέα δύναμη με στελέχη που προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ακόμα ως τάση του Συνασπισμού. Επιτέλους ας κλείσουμε πίσω μας την πόρτα. Κάποιοι μπορεί να έχουν καλές θύμησες από το παρελθόν τους. Ας μείνουν σ΄αυτές. Δεν χρειάζεται να ξαναζεστάνουμε τη σούπα με τα πολλά λαχανικά. Θα κόψει.
Κυριακή 19 Αυγούστου 2012
Υδρα
«Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού. Διμοιρίες των ΜΑΤ μεταφέρθηκαν δύο φορές στο νησί, το ίδιο και πολυμελή συνεργεία της Οικονομικής Αστυνομίας. Εντελώς αυθαίρετα επιχειρήθηκε να αποκλειστεί η Ύδρα από την ακτοπλοϊκή σύνδεση και μάλιστα με απόφαση ναυτιλιακής εταιρείας και όχι κάποιας κρατικής υπηρεσίας.
»Η 'πέτρα του σκανδάλου', η ελεγχθείσα ταβερνιάρισσα, οδηγήθηκε με χειροπέδες(!) υπό τα έκπληκτα βλέμματα των Υδραίων και των τουριστών στο Αστυνομικό Τμήμα, αφού το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο.
»Και αφού όλα έχουν ελεγχθεί σε μια καρικατούρα φορολογικού ελέγχου που προκάλεσε την αγανάκτηση των Υδραίων, επιχειρήθηκε δεύτερη εισβολή στο νησί, όπου με παρουσία των ΜΑΤ και της Αστυνομίας τα συνεργεία των υπηρεσιών του Οικονομικού Ελέγχου περιόδευσαν απλώς σε διάφορα καταστήματα ασκώντας δήθεν έλεγχο μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε όλος αυτός ο «θίασος» επιβιβάστηκε και πάλι σε πλωτό του Λιμενικού και αποχώρησε από το νησί.
»Αυτό δεν είναι επιχείρηση χτυπήματος της φοροδιαφυγής. Είναι μία ανόητη και πολυδάπανη παράσταση επίδειξης κρατικής και κυβερνητικής πυγμής, με εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και με γελοιοποίηση της χώρας μας διεθνώς. Η κυβέρνηση είναι σε πανικό, αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό και γι’ αυτό είναι επικίνδυνη.
»Για μια ακόμα φορά, τέλος, αποδεικνύεται η υποκρισία της κυβέρνησης αφού ο καθένας γνωρίζει ότι με τέτοια σώου η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν χτυπιέται αλλά αντίθετα διογκώνεται και οι 'πονηροί' τρίβουν τα χέρια τους σε βάρος πάντα των 'κορόιδων', που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους».
Θοδωρής Δρίτσας. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
»Η 'πέτρα του σκανδάλου', η ελεγχθείσα ταβερνιάρισσα, οδηγήθηκε με χειροπέδες(!) υπό τα έκπληκτα βλέμματα των Υδραίων και των τουριστών στο Αστυνομικό Τμήμα, αφού το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο.
»Και αφού όλα έχουν ελεγχθεί σε μια καρικατούρα φορολογικού ελέγχου που προκάλεσε την αγανάκτηση των Υδραίων, επιχειρήθηκε δεύτερη εισβολή στο νησί, όπου με παρουσία των ΜΑΤ και της Αστυνομίας τα συνεργεία των υπηρεσιών του Οικονομικού Ελέγχου περιόδευσαν απλώς σε διάφορα καταστήματα ασκώντας δήθεν έλεγχο μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε όλος αυτός ο «θίασος» επιβιβάστηκε και πάλι σε πλωτό του Λιμενικού και αποχώρησε από το νησί.
»Αυτό δεν είναι επιχείρηση χτυπήματος της φοροδιαφυγής. Είναι μία ανόητη και πολυδάπανη παράσταση επίδειξης κρατικής και κυβερνητικής πυγμής, με εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και με γελοιοποίηση της χώρας μας διεθνώς. Η κυβέρνηση είναι σε πανικό, αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό και γι’ αυτό είναι επικίνδυνη.
»Για μια ακόμα φορά, τέλος, αποδεικνύεται η υποκρισία της κυβέρνησης αφού ο καθένας γνωρίζει ότι με τέτοια σώου η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν χτυπιέται αλλά αντίθετα διογκώνεται και οι 'πονηροί' τρίβουν τα χέρια τους σε βάρος πάντα των 'κορόιδων', που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους».
Θοδωρής Δρίτσας. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012
Βίοι παράλληλοι
Οι πιο παλαιοί Αναπλιώτες θυμούνται ίσως τον αγώνα του προοδευτικού κόσμου στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές της δεκαετίας του 80 να παραμείνουν οι δημόσιες υπηρεσίες στο παραδοσιακό τμήμα της πόλης μας.
Ήταν μια από τις τελευταίες μάχες που δόθηκαν για να παραμείνει η παλιά πόλη μια ζωντανή συνοικία, με κατοίκους, δημόσιες λειτουργίες, εμπορική κίνηση, μικρομάγαζα μαζί με υπηρεσίες τουρισμού (εστίασης, διασκέδασης, ύπνου).
Η μάχη ήταν άνιση. Τα νέα κοινωνικά πρότυπα (το κοινωνικό status που επιδίωκε ο αναδυόμενος μικροαστικός πληθυσμός) σε όλη τη χώρα ήλθαν να ενισχύσουν τα οικονομικά συμφέροντα του εργολαβικού κόσμου της αντιπαροχής.
Έτσι η παλαιά πόλη άρχισε να αδειάζει από κόσμο και να γεμίζει κέντρα διασκεδάσεως. Οι μικροέμποροι έδιναν έναν έσχατο αγώνα επιβίωσης πιέζοντας την εξουσία με αιτήματα, που πολλές φορές ήταν και παλαβά, όπως το να γίνει η Λεωφόρος Αμαλίας η αφετηρία των λεωφορείων που έφευγαν για τα χωριά, αίτημα που έγινε δεκτό για λίγο καιρό με τραγελαφικά αποτελέσματα.
Τριάντα χρόνια μετά, στο δημοτικό συμβούλιο Ναυπλίου ο τότε Δήμαρχος εισήγαγε θέμα σχετικό με ένα πάρτι που έγινε στο πανεπιστήμιο της πόλης. Η άρχουσα μεσοαστική Αναπλιώτικη κοινωνική τάξη είχε μετακομίσει στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών και είχε τη δυνατότητα να πιέσει για να κάνει ντα ο Δήμαρχος τους φοιτητές για μια βραδιά που αυτοί διασκέδασαν. Από την άλλη πλευρά οι εναπομείναντες κάτοικοι της παλιάς πόλης είναι πλέον οι απόκληροι και ουδείς τους δίνει σημασία, ακόμα και αν υποφέρουν από χιλιαπλούς θορύβους, οσμές, καπνούς, εξαερισμούς ....... Όπως ειλικρινά, ωμά και δημόσια είπε παράγοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης του λεγόμενου τότε "προοδευτικού" κομματιού της, στην παλαιά πόλη μένουν καμιά τριανταριά γερόντια και δεν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε γι΄αυτά..
Στην παλιά πόλη του Ναυπλίου, ειδικά στις κάτω συνοικίες του, κατοικούσαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, όλοι οι μικροαστοί και μεσοαστοί της ναυπλιώτικης κοινωνίας. Γιατροί, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί, έμποροι, εισοδηματίες, στρατιωτικοί, βιοτέχνες, κάποιοι ελάχιστοι βιομήχανοι. Σήμερα όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μένει είτε στη νέα πόλη σε πολυκατοικίες, είτε και σε μονοκατοικίες σε εκτός σχεδίου περιοχές. Πολλές από τις κατοικίες του παλαιού Ναυπλίου έχουν μετατραπεί σε ξενώνες, άλλες είναι ακατοίκητες και ρημάζουν. Όμως το παλαιό Ναύπλιο δεν είναι τελείως ακατοίκητο. Πράγματι στα παλιά σπίτια κατοικούν ακόμα αρκετά γερόντια, που δεν επιθυμούν να μετακινηθούν. Κατοικούν όμως και οι περίεργοι, όπως και παρόμοιοι περίεργοι κατοικούν στα ιστορικά κέντρα όλων των πόλεων του κόσμου. Και εκτός από αυτούς, τις παλιές και άθλιες πλέον κατοικίες έχουν νοικιάσει και αρκετοί μετανάστες, άνθρωποι του μόχθου, που τα βγάζουν δύσκολα βόλτα, που πρέπει να ξυπνήσουν τα χαράματα για το μεροκάματο. Αυτούς κανείς δεν τους σκέπτεται. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για τις συνθήκες ζωής τους. Για το ότι προσπαθούν να κλέψουν κανα δίωρο ύπνου για να αντέξουν την επόμενη μέρα.
Κάποτε η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη του Ναυπλίου ήταν να δοθεί βαρύτητα και μέγιστο ενδιαφέρον για την καλυτέρευση της ζωής στις εργατικές συνοικίες (Πρόνοια-Συνοικισμός). Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη είναι να βελτιωθούν οι όροι ζωής των γερόντων-περίεργων-μεταναστών που ζουν στο ιστορικό κέντρο. Διαφωνεί κανείς;
Βίοι παράλληλοι.
Τα ίδια συνέβησαν και στην Αθήνα. Ο μικρο-μεσοαστικός πληθυσμός κάποτε μετακόμισε στην Κυψέλη. Μετά τα εργολαβικά συμφέροντα κατάφεραν να ρουφήξουν τους πληθυσμούς από το Παγκράτι, τα Πατήσια και την Κυψέλη και να τους οδηγήσουν στις βόρειες και νότιες νέες συνοικίες.
Όμως το κέντρο της Αθήνας δεν έμεινε ακατοίκητο. Εκεί μένουν τα γερόντια που δεν θέλουν να μετακινηθούν. Οι περίεργοι που βρίσκουν θαλπωρή και ιδιαίτερη μαγεία στο κέντρο της πόλης. Οι μετανάστες- οι άνθρωποι του μόχθου με τις οικογένειές τους.
Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη της Αθήνας είναι να δράσουμε για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των γερόντων, των περίεργων και των μεροκαματιάρηδων μεταναστών. Διαφωνεί κανείς;
Και εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Ποιός θίγεται περισσότερο από τη σημερινή κατάσταση στο κέντρο της πόλης της Αθήνας με τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα και που στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες αν όχι αυτές οι ίδιες οι υπάρξεις-φαντάσματα και όλοι οι άλλοι οι μεροκαματιάρηδες μετανάστες με νόμιμη άδεια παραμονής;
Θα αφήσουμε την κατάσταση ως έχει και να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο μέρα με τη μέρα; Είναι αυτό προοδευτική-αριστερή πολιτική;
Θα αφήσουμε τους ρατσιστές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Θα επιτρέψουμε τις αναπόφευκτες, αν αδρανήσουμε, συγκρούσεις μεταξύ ανέργων Ελλήνων και δυστυχισμένων ψυχών; Μεταξύ νόμιμων και παράνομων μεταναστών; Θα επιτρέψουμε στη χώρα μας μια νέα Κου-Κλουξ-Κλαν;
Πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι την ενοχική στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, απέναντι στις τελευταίες κυβερνητικές δράσεις και στις ανακοινώσεις της "αριστεράς"
Πρέπει να είμαστε εδώ για να ενισχύσουμε δράσεις που καλυτερεύουν τη ζωή των κατοίκων και να αποτρέψουμε ακραία φαινόμενα βίας εκ μέρους του Κράτους. Να πιέσουμε για να δοθεί η βαρύτητα στο κυνήγι όλων των κυκλωμάτων που έχουν θησαυρίσει από τους δυστυχισμένους. Να κτυπηθεί το οργανωμένο έγκλημα (πορνείας, ναρκωτικών) που εκμεταλλεύεται τους δυστυχείς. Πόλεμος κατά των θησαυριζόντων από το παράνομο χονδρεμπόριο. Κατά των μαστρωπών και των ιδιοκτητών υπογείων διαμερισμάτων που στοιβάζουν κατά δεκάδες συνανθρώπους μας. Κατά των "επιχειρηματιών", που θησαυρίζουν από τη μαύρη εργασία.
Και το βασικότερο που πρέπει να κάνει ένα αριστερό- προοδευτικό κόμμα είναι όχι οι αφορισμοί, αλλά να προτείνει ένα συγκεκριμένο συνεκτικό σχέδιο για την αναβάθμιση της ζωής στα κέντρα των πόλεων.
Να ζήσουν οι κάτοικοι, να ανοίξουν τα μικρομάγαζα, να αποδοθούν σε χρήση οι δημόσιοι χώροι (πλατείες , πάρκα, παιδικές χαρές), να αναβαθμισθούν τα σχολειά του κέντρου, να ξανανοίξουν οι τουριστικές επιχειρήσεις, να αυξηθεί η απασχόληση στα κέντρα των πόλεων, να δοθούν κίνητρα για να ξανακατοικηθούν άδεια διαμερίσματα, να υπάρξουν φορολογικές ελαφρύνσεις για επιχειρήσεις, ιδίως νέων ανθρώπων, που θα μεταφερθούν στο κέντρο της Αθήνας.
Τα κέντρα των πόλεων (ιδίως τα ιστορικά κέντρα) είναι η καρδιά και οι πνεύμονες μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας. Όταν ο οργανισμός έχει καρδιακή κάμψη ή ελαττωματικούς πνεύμονες που δεν μπορούν να πάρουν αρκετό αέρα, τίποτα άλλο δεν λειτουργεί.
Η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας δεν πάει άλλο. Όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά και για τους δυστυχείς μετανάστες.
Ας το καταλάβουμε.
Βίοι παράλληλοι.
Ας δοθεί και η βαρύτητα για την αναβάθμιση της ζωής στο ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου.
Διαφωνεί κανείς;
Ήταν μια από τις τελευταίες μάχες που δόθηκαν για να παραμείνει η παλιά πόλη μια ζωντανή συνοικία, με κατοίκους, δημόσιες λειτουργίες, εμπορική κίνηση, μικρομάγαζα μαζί με υπηρεσίες τουρισμού (εστίασης, διασκέδασης, ύπνου).
Η μάχη ήταν άνιση. Τα νέα κοινωνικά πρότυπα (το κοινωνικό status που επιδίωκε ο αναδυόμενος μικροαστικός πληθυσμός) σε όλη τη χώρα ήλθαν να ενισχύσουν τα οικονομικά συμφέροντα του εργολαβικού κόσμου της αντιπαροχής.
Έτσι η παλαιά πόλη άρχισε να αδειάζει από κόσμο και να γεμίζει κέντρα διασκεδάσεως. Οι μικροέμποροι έδιναν έναν έσχατο αγώνα επιβίωσης πιέζοντας την εξουσία με αιτήματα, που πολλές φορές ήταν και παλαβά, όπως το να γίνει η Λεωφόρος Αμαλίας η αφετηρία των λεωφορείων που έφευγαν για τα χωριά, αίτημα που έγινε δεκτό για λίγο καιρό με τραγελαφικά αποτελέσματα.
Τριάντα χρόνια μετά, στο δημοτικό συμβούλιο Ναυπλίου ο τότε Δήμαρχος εισήγαγε θέμα σχετικό με ένα πάρτι που έγινε στο πανεπιστήμιο της πόλης. Η άρχουσα μεσοαστική Αναπλιώτικη κοινωνική τάξη είχε μετακομίσει στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών και είχε τη δυνατότητα να πιέσει για να κάνει ντα ο Δήμαρχος τους φοιτητές για μια βραδιά που αυτοί διασκέδασαν. Από την άλλη πλευρά οι εναπομείναντες κάτοικοι της παλιάς πόλης είναι πλέον οι απόκληροι και ουδείς τους δίνει σημασία, ακόμα και αν υποφέρουν από χιλιαπλούς θορύβους, οσμές, καπνούς, εξαερισμούς ....... Όπως ειλικρινά, ωμά και δημόσια είπε παράγοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης του λεγόμενου τότε "προοδευτικού" κομματιού της, στην παλαιά πόλη μένουν καμιά τριανταριά γερόντια και δεν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε γι΄αυτά..
Στην παλιά πόλη του Ναυπλίου, ειδικά στις κάτω συνοικίες του, κατοικούσαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, όλοι οι μικροαστοί και μεσοαστοί της ναυπλιώτικης κοινωνίας. Γιατροί, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί, έμποροι, εισοδηματίες, στρατιωτικοί, βιοτέχνες, κάποιοι ελάχιστοι βιομήχανοι. Σήμερα όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μένει είτε στη νέα πόλη σε πολυκατοικίες, είτε και σε μονοκατοικίες σε εκτός σχεδίου περιοχές. Πολλές από τις κατοικίες του παλαιού Ναυπλίου έχουν μετατραπεί σε ξενώνες, άλλες είναι ακατοίκητες και ρημάζουν. Όμως το παλαιό Ναύπλιο δεν είναι τελείως ακατοίκητο. Πράγματι στα παλιά σπίτια κατοικούν ακόμα αρκετά γερόντια, που δεν επιθυμούν να μετακινηθούν. Κατοικούν όμως και οι περίεργοι, όπως και παρόμοιοι περίεργοι κατοικούν στα ιστορικά κέντρα όλων των πόλεων του κόσμου. Και εκτός από αυτούς, τις παλιές και άθλιες πλέον κατοικίες έχουν νοικιάσει και αρκετοί μετανάστες, άνθρωποι του μόχθου, που τα βγάζουν δύσκολα βόλτα, που πρέπει να ξυπνήσουν τα χαράματα για το μεροκάματο. Αυτούς κανείς δεν τους σκέπτεται. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για τις συνθήκες ζωής τους. Για το ότι προσπαθούν να κλέψουν κανα δίωρο ύπνου για να αντέξουν την επόμενη μέρα.
Κάποτε η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη του Ναυπλίου ήταν να δοθεί βαρύτητα και μέγιστο ενδιαφέρον για την καλυτέρευση της ζωής στις εργατικές συνοικίες (Πρόνοια-Συνοικισμός). Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη είναι να βελτιωθούν οι όροι ζωής των γερόντων-περίεργων-μεταναστών που ζουν στο ιστορικό κέντρο. Διαφωνεί κανείς;
Βίοι παράλληλοι.
Τα ίδια συνέβησαν και στην Αθήνα. Ο μικρο-μεσοαστικός πληθυσμός κάποτε μετακόμισε στην Κυψέλη. Μετά τα εργολαβικά συμφέροντα κατάφεραν να ρουφήξουν τους πληθυσμούς από το Παγκράτι, τα Πατήσια και την Κυψέλη και να τους οδηγήσουν στις βόρειες και νότιες νέες συνοικίες.
Όμως το κέντρο της Αθήνας δεν έμεινε ακατοίκητο. Εκεί μένουν τα γερόντια που δεν θέλουν να μετακινηθούν. Οι περίεργοι που βρίσκουν θαλπωρή και ιδιαίτερη μαγεία στο κέντρο της πόλης. Οι μετανάστες- οι άνθρωποι του μόχθου με τις οικογένειές τους.
Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη της Αθήνας είναι να δράσουμε για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των γερόντων, των περίεργων και των μεροκαματιάρηδων μεταναστών. Διαφωνεί κανείς;
Και εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Ποιός θίγεται περισσότερο από τη σημερινή κατάσταση στο κέντρο της πόλης της Αθήνας με τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα και που στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες αν όχι αυτές οι ίδιες οι υπάρξεις-φαντάσματα και όλοι οι άλλοι οι μεροκαματιάρηδες μετανάστες με νόμιμη άδεια παραμονής;
Θα αφήσουμε την κατάσταση ως έχει και να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο μέρα με τη μέρα; Είναι αυτό προοδευτική-αριστερή πολιτική;
Θα αφήσουμε τους ρατσιστές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Θα επιτρέψουμε τις αναπόφευκτες, αν αδρανήσουμε, συγκρούσεις μεταξύ ανέργων Ελλήνων και δυστυχισμένων ψυχών; Μεταξύ νόμιμων και παράνομων μεταναστών; Θα επιτρέψουμε στη χώρα μας μια νέα Κου-Κλουξ-Κλαν;
Πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι την ενοχική στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, απέναντι στις τελευταίες κυβερνητικές δράσεις και στις ανακοινώσεις της "αριστεράς"
Πρέπει να είμαστε εδώ για να ενισχύσουμε δράσεις που καλυτερεύουν τη ζωή των κατοίκων και να αποτρέψουμε ακραία φαινόμενα βίας εκ μέρους του Κράτους. Να πιέσουμε για να δοθεί η βαρύτητα στο κυνήγι όλων των κυκλωμάτων που έχουν θησαυρίσει από τους δυστυχισμένους. Να κτυπηθεί το οργανωμένο έγκλημα (πορνείας, ναρκωτικών) που εκμεταλλεύεται τους δυστυχείς. Πόλεμος κατά των θησαυριζόντων από το παράνομο χονδρεμπόριο. Κατά των μαστρωπών και των ιδιοκτητών υπογείων διαμερισμάτων που στοιβάζουν κατά δεκάδες συνανθρώπους μας. Κατά των "επιχειρηματιών", που θησαυρίζουν από τη μαύρη εργασία.
Και το βασικότερο που πρέπει να κάνει ένα αριστερό- προοδευτικό κόμμα είναι όχι οι αφορισμοί, αλλά να προτείνει ένα συγκεκριμένο συνεκτικό σχέδιο για την αναβάθμιση της ζωής στα κέντρα των πόλεων.
Να ζήσουν οι κάτοικοι, να ανοίξουν τα μικρομάγαζα, να αποδοθούν σε χρήση οι δημόσιοι χώροι (πλατείες , πάρκα, παιδικές χαρές), να αναβαθμισθούν τα σχολειά του κέντρου, να ξανανοίξουν οι τουριστικές επιχειρήσεις, να αυξηθεί η απασχόληση στα κέντρα των πόλεων, να δοθούν κίνητρα για να ξανακατοικηθούν άδεια διαμερίσματα, να υπάρξουν φορολογικές ελαφρύνσεις για επιχειρήσεις, ιδίως νέων ανθρώπων, που θα μεταφερθούν στο κέντρο της Αθήνας.
Τα κέντρα των πόλεων (ιδίως τα ιστορικά κέντρα) είναι η καρδιά και οι πνεύμονες μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας. Όταν ο οργανισμός έχει καρδιακή κάμψη ή ελαττωματικούς πνεύμονες που δεν μπορούν να πάρουν αρκετό αέρα, τίποτα άλλο δεν λειτουργεί.
Η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας δεν πάει άλλο. Όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά και για τους δυστυχείς μετανάστες.
Ας το καταλάβουμε.
Βίοι παράλληλοι.
Ας δοθεί και η βαρύτητα για την αναβάθμιση της ζωής στο ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου.
Διαφωνεί κανείς;
Το μέλλον της αριστεράς και το μέλλον της χώρας
Ομιλία του Μάνου Ματσαγγάνη στην εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» στη Θεσσαλονίκη (Τρίτη 12 Ιουνίου 2012). Δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό τόπο του περιοδικού «Μεταρρύθμιση» (Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012).
Ποιο είναι το μέλλον της αριστεράς στην Ελλάδα; Θα μπορούσε κανείς, κάνοντας (μαύρο) χιούμορ, να απαντήσει ότι ίσως η αριστερά στην Ελλάδα έχει περισσότερο μέλλον από την ίδια την Ελλάδα. Πράγματι, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που θα κάθονται αριστερά στη Βουλή (στο βαθμό βέβαια που θα υπάρχει Βουλή). Το πώς θα είναι, όμως, αυτή η αριστερά, και τι θα λέει, θα εξαρτηθεί από την πορεία της χώρας τους αμέσως επόμενους μήνες – ή ίσως εβδομάδες.
Θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εάν ναι, έχουμε μια ελπίδα να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. να αποκτήσουμε ένα κράτος αμερόληπτο και αποτελεσματικό, μια δυναμική οικονομία της αγοράς, με σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και κοινωνική προστασία.
Σε μια τέτοια Ελλάδα, ευρωπαϊκή, έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε κάποτε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Μια αριστερά κατά πάσα πιθανότητα πληθυντική (αυτό συνεπάγεται η πολιτική ιστορία της χώρας), αλλά πάντως με τα κόμματα που την συναποτελούν σταθερά προσανατολισμένα στο σεβασμό του Συντάγματος και των άλλων θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθώς και στην ειλικρινή και ανεπιφύλακτη απόρριψη της βίας.
Αυτό το τελευταίο, κτήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς στο σύνολό της, ακόμη και στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές της, είναι σχετικά πρόσφατο: χρειάστηκε η (από κάθε άποψη) τρομακτική εμπειρία των δεκαετιών του ’70 και του ’80 για να διαλυθούν και οι τελευταίες αυταπάτες για τα αιματηρά αδιέξοδα στα οποία αναπόφευκτα οδηγεί το φλερτ με την «ένοπλη πάλη». Υπό αυτή την έννοια, είναι χαρακτηριστική η αποφασιστική υιοθέτηση της μη βίας «ως ιδεώδους και ως μεθόδου», εκ μέρους της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης του Fausto Bertinotti στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Θα αντιτείνει κανείς: «δηλαδή πάνε όλα πρίμα για την ευρωπαϊκή αριστερά;» Όχι βέβαια. Οι σοσιαλιστές, η μεγαλύτερη οικογένεια της ευρωπαϊκής αριστεράς, στα τέλη της δεκαετίας ήλεγχαν τις 13 από τις κυβερνήσεις των 15 (τότε) κρατών μελών της Ε.Ε. – χωρίς τελικά να επιδείξουν κάτι θεαματικό, και σίγουρα χωρίς να καταφέρουν να πετύχουν τον (ομολογουμένως φιλόδοξο) στόχο της «πολιτικής διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης». Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ριζοσπαστική αριστερά, η οποία – όπως άλλωστε είχε εγκαίρως προβλέψει ο Eric Hobsbawm – δεν δείχνει ικανή να επωφεληθεί εκλογικά από την οικονομική κρίση. Το ίδιο και για τους Πράσινους, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο έχουν πέσει θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους, με την έννοια ότι έχουν χάσει το μονοπώλιο της οικολογικής ευαισθησίας, αφού ο σεβασμός του περιβάλλοντος έχει πλέον περάσει στο πολιτικό mainstream και (στον α’ ή στον β’ βαθμό) στις θέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Πάντως, παρά την όχι και τόσο συναρπαστική πρόσφατη επίδοσή της, η ευρωπαϊκή αριστερά παραμένει εργαστήρι ιδεών, δύναμη υπεράσπισης των εργαζομένων και απόκρουσης των διακρίσεων, στο πνεύμα του γνωστού τριπτύχου «libertè, egalitè, fraternitè».
Ίσως ο λόγος που η ευρωπαϊκή αριστερά δεν είναι τόσο συναρπαστική είναι ότι η ίδια η Ευρώπη δεν είναι τόσο συναρπαστική. Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να ευγνωμονούμε για αυτό τους αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ιδέας, που στην ευρωπαϊκή ενοποίηση είδαν το κλειδί για τον οριστικό τερματισμό του «ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου» που διήρκεσε το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αι. και το πρώτο μισό του 20ού αι. Για αυτό άλλωστε, ακόμη και σήμερα, εν μέσω μιας δύσκολης υπαρξιακής κρίσης, η Ευρώπη παθιάζεται όχι για τον επόμενο πόλεμο ή την επόμενη δικτατορία, αλλά απλώς για τους όρους του επόμενου πακέτου διάσωσης. Ας θυμίσω το προφανές, ότι δηλαδή η προηγούμενη κρίση ανάλογης σοβαρότητας (το Κραχ του ’29) είχε οδηγήσει σε εθνικιστική αναδίπλωση, σε επικράτηση του φασισμού και τελικά σε παγκόσμιο πόλεμο. Είμαι πεισμένος ότι όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα στην Ευρώπη, θα παραμείνουμε μακριά - σε απόσταση ασφαλείας – από κάτι τέτοιο.
Σε αρκετούς Ευρωπαίους (ιδίως Έλληνες, ιδίως από τις νεώτερες γενιές) όλα αυτά δεν φτάνουν: τους φαίνονται ανιαρά. Όντως: δεν συγκρίνονται π.χ. με τη μάχη του Somme, που κόστισε πάνω από 300.000 νεκρούς σε 4½ μόλις μήνες (20.000 έχασαν τη ζωή τους μόνο την πρώτη μέρα, μόνο στη βρετανική πλευρά). Ανάμεσα σε όσους πολέμησαν (και σε όσους χάθηκαν) εκεί ήταν και μερικοί από τους λαμπρότερους νεαρούς ποιητές της εποχής, οι οποίοι ως γνωστόν έγραψαν μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα του 20ού αι. Αντίθετα, δεν νομίζω να διανοήθηκε κανείς ποτέ να γράψει ποίηση για τη Margaret Thatcher που χτυπά το τσαντάκι της στο τραπέζι απαιτώντας να της επιστραφεί μέρος της βρετανικής συμμετοχής στον κοινοτικό προϋπολογισμό, ούτε πολύ λιγότερο για τις ατέρμονες συνεδριάσεις σχετικά με το ενδεδειγμένο μέγεθος των λαχανακίων Βρυξελλών (αγαπημένο μοτίβο του ευρωσκεπτιστικού φολκλόρ).
Και όμως, είχε δίκιο ο Rolf Dahrendorf - αυτός ο πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, που στην ίδια ζωή υπήρξε κατά σειρά βουλευτής του Γερμανικού Κοινοβουλίου (FDP), δύο φορές Ευρωπαίος Επίτροπος, πρύτανης της London School of Economics και μέλος της Βρετανικής Βουλής των Λόρδων – όταν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου έγραφε ότι «από όλα τα μέρη του κόσμου μόνο η Ευρώπη έχει καταφέρει να εξασφαλίσει στους πολίτες της ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, δημοκρατικές ελευθερίες και ταυτόχρονα κοινωνική συνοχή».
Συνεπώς, και με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, εάν μείνουμε στην Ευρώπη έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Με κόμματα στα οποία η σοσιαλιστική κουλτούρα συνυπάρχει με τη φιλελεύθερη, σε διάφορες φυσικά δοσολογίες. Και τα οποία έχουν λύσει διάφορα ζητήματα τα οποία εδώ μας ταλαιπωρούν ακόμη: Ναι στην αγορά, ή μήπως όχι; (Προσοχή, δεν αναφέρομαι στο ερώτημα για τα όρια της αγοράς, το οποίο είναι όχι απλώς θεμιτό αλλά και συχνά η πεμπτουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη: αναφέρομαι στο ερώτημα για το εάν μια αριστερή οικονομική πολιτική πρέπει να αφήνει χώρο στην αγορά ή όχι – σαν να υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγουμένο κοινωνίας που κατήργησε την αγορά χωρίς ταυτόχρονα να καταργήσει και τη δημοκρατία.) Και άλλα ζητήματα, ακόμη πιο δυσάρεστα: Έμμεση δημοκρατία, ή μήπως μόνο άμεση; Τηρούμε το Σύνταγμα και τους νόμους, ή μήπως εφαρμόζουμε επιλεκτικά μόνο ό,τι μας βολεύει; Η βία είναι πάντοτε κακό πράγμα, ή μήπως μερικές φορές είναι και καλό; Οι ένοπλοι της 17Ν είναι δολοφόνοι που αυτοαναγορεύτηκαν σε «λαϊκούς εκδικητές», ή μήπως «σύντροφοι με τους οποίους διαφωνούμε» (και σε τι ακριβώς);
Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να μην μείνουμε στην Ευρώπη. Όχι από σχέδιο: είμαι διατεθειμένος να πιστέψω τις διαβεβαιώσεις των βασικών διεκδικητών της πρωτιάς και του ανεκδιήγητου bonus των 50 εδρών, ότι δεν επιθυμούν να γυρίσουμε στη δραχμή. Αλλά από λάθος. Ή λόγω αδυναμίας χειρισμού μιας πολύ δύσκολης κατάστασης. Και κυρίως: λόγω αυτοπαγίδευσης και του κ. Τσίπρα και του κ. Σαμαρά σε μια βλακώδη και αδιέξοδη ρητορική που συσκοτίζει τα πραγματικά διλήμματα (πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα; πώς θα μοιράσουμε δίκαια τις θυσίες; πώς θα ανακάμψει η οικονομία; με ποιες μεταρρυθμίσεις;) και που στη θέση τους κατασκευάζει άλλα, φανταστικά.
Βέβαια, ακόμη και αν δεν μείνουμε στην Ευρώπη, κάποιου είδους αριστερά θα έχουμε πάντοτε. Με την έννοια που και στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70, στα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, υπήρχε αριστερά (οι Δρούζοι μουσουλμάνοι). Με την έννοια που και στη Σερβία του καταστροφικού πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία υπήρχε αριστερά (ο Μιλόσεβιτς). Και με την έννοια που στο Ιράκ των τελευταίων δεκαετιών υπήρχε αριστερά – και μάλιστα σοσιαλίζουσα και «κοσμική» (το Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν).
Το ερώτημα είναι ποιος θέλει να γίνουμε Λίβανος, ή Σερβία, ή Ιράκ.
Εμείς πάντως όχι.
Ποιο είναι το μέλλον της αριστεράς στην Ελλάδα; Θα μπορούσε κανείς, κάνοντας (μαύρο) χιούμορ, να απαντήσει ότι ίσως η αριστερά στην Ελλάδα έχει περισσότερο μέλλον από την ίδια την Ελλάδα. Πράγματι, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που θα κάθονται αριστερά στη Βουλή (στο βαθμό βέβαια που θα υπάρχει Βουλή). Το πώς θα είναι, όμως, αυτή η αριστερά, και τι θα λέει, θα εξαρτηθεί από την πορεία της χώρας τους αμέσως επόμενους μήνες – ή ίσως εβδομάδες.
Θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εάν ναι, έχουμε μια ελπίδα να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. να αποκτήσουμε ένα κράτος αμερόληπτο και αποτελεσματικό, μια δυναμική οικονομία της αγοράς, με σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και κοινωνική προστασία.
Σε μια τέτοια Ελλάδα, ευρωπαϊκή, έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε κάποτε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Μια αριστερά κατά πάσα πιθανότητα πληθυντική (αυτό συνεπάγεται η πολιτική ιστορία της χώρας), αλλά πάντως με τα κόμματα που την συναποτελούν σταθερά προσανατολισμένα στο σεβασμό του Συντάγματος και των άλλων θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθώς και στην ειλικρινή και ανεπιφύλακτη απόρριψη της βίας.
Αυτό το τελευταίο, κτήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς στο σύνολό της, ακόμη και στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές της, είναι σχετικά πρόσφατο: χρειάστηκε η (από κάθε άποψη) τρομακτική εμπειρία των δεκαετιών του ’70 και του ’80 για να διαλυθούν και οι τελευταίες αυταπάτες για τα αιματηρά αδιέξοδα στα οποία αναπόφευκτα οδηγεί το φλερτ με την «ένοπλη πάλη». Υπό αυτή την έννοια, είναι χαρακτηριστική η αποφασιστική υιοθέτηση της μη βίας «ως ιδεώδους και ως μεθόδου», εκ μέρους της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης του Fausto Bertinotti στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Θα αντιτείνει κανείς: «δηλαδή πάνε όλα πρίμα για την ευρωπαϊκή αριστερά;» Όχι βέβαια. Οι σοσιαλιστές, η μεγαλύτερη οικογένεια της ευρωπαϊκής αριστεράς, στα τέλη της δεκαετίας ήλεγχαν τις 13 από τις κυβερνήσεις των 15 (τότε) κρατών μελών της Ε.Ε. – χωρίς τελικά να επιδείξουν κάτι θεαματικό, και σίγουρα χωρίς να καταφέρουν να πετύχουν τον (ομολογουμένως φιλόδοξο) στόχο της «πολιτικής διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης». Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ριζοσπαστική αριστερά, η οποία – όπως άλλωστε είχε εγκαίρως προβλέψει ο Eric Hobsbawm – δεν δείχνει ικανή να επωφεληθεί εκλογικά από την οικονομική κρίση. Το ίδιο και για τους Πράσινους, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο έχουν πέσει θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους, με την έννοια ότι έχουν χάσει το μονοπώλιο της οικολογικής ευαισθησίας, αφού ο σεβασμός του περιβάλλοντος έχει πλέον περάσει στο πολιτικό mainstream και (στον α’ ή στον β’ βαθμό) στις θέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Πάντως, παρά την όχι και τόσο συναρπαστική πρόσφατη επίδοσή της, η ευρωπαϊκή αριστερά παραμένει εργαστήρι ιδεών, δύναμη υπεράσπισης των εργαζομένων και απόκρουσης των διακρίσεων, στο πνεύμα του γνωστού τριπτύχου «libertè, egalitè, fraternitè».
Ίσως ο λόγος που η ευρωπαϊκή αριστερά δεν είναι τόσο συναρπαστική είναι ότι η ίδια η Ευρώπη δεν είναι τόσο συναρπαστική. Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να ευγνωμονούμε για αυτό τους αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ιδέας, που στην ευρωπαϊκή ενοποίηση είδαν το κλειδί για τον οριστικό τερματισμό του «ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου» που διήρκεσε το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αι. και το πρώτο μισό του 20ού αι. Για αυτό άλλωστε, ακόμη και σήμερα, εν μέσω μιας δύσκολης υπαρξιακής κρίσης, η Ευρώπη παθιάζεται όχι για τον επόμενο πόλεμο ή την επόμενη δικτατορία, αλλά απλώς για τους όρους του επόμενου πακέτου διάσωσης. Ας θυμίσω το προφανές, ότι δηλαδή η προηγούμενη κρίση ανάλογης σοβαρότητας (το Κραχ του ’29) είχε οδηγήσει σε εθνικιστική αναδίπλωση, σε επικράτηση του φασισμού και τελικά σε παγκόσμιο πόλεμο. Είμαι πεισμένος ότι όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα στην Ευρώπη, θα παραμείνουμε μακριά - σε απόσταση ασφαλείας – από κάτι τέτοιο.
Σε αρκετούς Ευρωπαίους (ιδίως Έλληνες, ιδίως από τις νεώτερες γενιές) όλα αυτά δεν φτάνουν: τους φαίνονται ανιαρά. Όντως: δεν συγκρίνονται π.χ. με τη μάχη του Somme, που κόστισε πάνω από 300.000 νεκρούς σε 4½ μόλις μήνες (20.000 έχασαν τη ζωή τους μόνο την πρώτη μέρα, μόνο στη βρετανική πλευρά). Ανάμεσα σε όσους πολέμησαν (και σε όσους χάθηκαν) εκεί ήταν και μερικοί από τους λαμπρότερους νεαρούς ποιητές της εποχής, οι οποίοι ως γνωστόν έγραψαν μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα του 20ού αι. Αντίθετα, δεν νομίζω να διανοήθηκε κανείς ποτέ να γράψει ποίηση για τη Margaret Thatcher που χτυπά το τσαντάκι της στο τραπέζι απαιτώντας να της επιστραφεί μέρος της βρετανικής συμμετοχής στον κοινοτικό προϋπολογισμό, ούτε πολύ λιγότερο για τις ατέρμονες συνεδριάσεις σχετικά με το ενδεδειγμένο μέγεθος των λαχανακίων Βρυξελλών (αγαπημένο μοτίβο του ευρωσκεπτιστικού φολκλόρ).
Και όμως, είχε δίκιο ο Rolf Dahrendorf - αυτός ο πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, που στην ίδια ζωή υπήρξε κατά σειρά βουλευτής του Γερμανικού Κοινοβουλίου (FDP), δύο φορές Ευρωπαίος Επίτροπος, πρύτανης της London School of Economics και μέλος της Βρετανικής Βουλής των Λόρδων – όταν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου έγραφε ότι «από όλα τα μέρη του κόσμου μόνο η Ευρώπη έχει καταφέρει να εξασφαλίσει στους πολίτες της ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, δημοκρατικές ελευθερίες και ταυτόχρονα κοινωνική συνοχή».
Συνεπώς, και με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, εάν μείνουμε στην Ευρώπη έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Με κόμματα στα οποία η σοσιαλιστική κουλτούρα συνυπάρχει με τη φιλελεύθερη, σε διάφορες φυσικά δοσολογίες. Και τα οποία έχουν λύσει διάφορα ζητήματα τα οποία εδώ μας ταλαιπωρούν ακόμη: Ναι στην αγορά, ή μήπως όχι; (Προσοχή, δεν αναφέρομαι στο ερώτημα για τα όρια της αγοράς, το οποίο είναι όχι απλώς θεμιτό αλλά και συχνά η πεμπτουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη: αναφέρομαι στο ερώτημα για το εάν μια αριστερή οικονομική πολιτική πρέπει να αφήνει χώρο στην αγορά ή όχι – σαν να υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγουμένο κοινωνίας που κατήργησε την αγορά χωρίς ταυτόχρονα να καταργήσει και τη δημοκρατία.) Και άλλα ζητήματα, ακόμη πιο δυσάρεστα: Έμμεση δημοκρατία, ή μήπως μόνο άμεση; Τηρούμε το Σύνταγμα και τους νόμους, ή μήπως εφαρμόζουμε επιλεκτικά μόνο ό,τι μας βολεύει; Η βία είναι πάντοτε κακό πράγμα, ή μήπως μερικές φορές είναι και καλό; Οι ένοπλοι της 17Ν είναι δολοφόνοι που αυτοαναγορεύτηκαν σε «λαϊκούς εκδικητές», ή μήπως «σύντροφοι με τους οποίους διαφωνούμε» (και σε τι ακριβώς);
Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να μην μείνουμε στην Ευρώπη. Όχι από σχέδιο: είμαι διατεθειμένος να πιστέψω τις διαβεβαιώσεις των βασικών διεκδικητών της πρωτιάς και του ανεκδιήγητου bonus των 50 εδρών, ότι δεν επιθυμούν να γυρίσουμε στη δραχμή. Αλλά από λάθος. Ή λόγω αδυναμίας χειρισμού μιας πολύ δύσκολης κατάστασης. Και κυρίως: λόγω αυτοπαγίδευσης και του κ. Τσίπρα και του κ. Σαμαρά σε μια βλακώδη και αδιέξοδη ρητορική που συσκοτίζει τα πραγματικά διλήμματα (πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα; πώς θα μοιράσουμε δίκαια τις θυσίες; πώς θα ανακάμψει η οικονομία; με ποιες μεταρρυθμίσεις;) και που στη θέση τους κατασκευάζει άλλα, φανταστικά.
Βέβαια, ακόμη και αν δεν μείνουμε στην Ευρώπη, κάποιου είδους αριστερά θα έχουμε πάντοτε. Με την έννοια που και στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70, στα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, υπήρχε αριστερά (οι Δρούζοι μουσουλμάνοι). Με την έννοια που και στη Σερβία του καταστροφικού πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία υπήρχε αριστερά (ο Μιλόσεβιτς). Και με την έννοια που στο Ιράκ των τελευταίων δεκαετιών υπήρχε αριστερά – και μάλιστα σοσιαλίζουσα και «κοσμική» (το Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν).
Το ερώτημα είναι ποιος θέλει να γίνουμε Λίβανος, ή Σερβία, ή Ιράκ.
Εμείς πάντως όχι.
Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012
Οι μαύρες γκιόσες
Να προστατευθεί η γη υψηλής παραγωγικότητας είναι το νέο αίτημα των καιρών.
Γι΄αυτό και είναι αντίθετοι με κάθε μορφής επένδυση σε μη αστική περιοχή.
Όχι στα φωτοβολταϊκά. Όχι στο πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ που "θα δεσμεύσει παραγωγική γη".
Όχι σε μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις.
Όχι στη δημιουργία εργοστασίων και βιοτεχνιών οιουδήποτε είδους, ακόμα και αν αφορά ανανεώσιμες πηγές ενέργειες.
Ποτέ δεν οργανώθηκε με σοβαρό τρόπο ένα κίνημα για τη χωροθέτηση χρήσεων γης. Ποτέ δεν κινητοποιήθηκε μια κοινωνία για τη χωροθέτηση κάποιου βιοτεχνικού και ενός βιομηχανικού πάρκου με προδιαγραφές.
Ποτέ δεν ακούσθηκε ένας συναινετικός λόγος για τη χωροθέτηση ενός ΧΥΤΥ.
Το αίτημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα της οικονομία ακούγεται πολύ ωραίο και δελεαστικό, όμως χρειάζεται εξειδίκευση. Και πιθανόν όταν φθάνεις να προτείνεις συγκεκριμένες δράσεις, τότε μπορεί και να γίνεις δυσάρεστος. Γι΄αυτό και αρκούμαστε στις όμορφες επικεφαλίδες.Γι΄αυτό και δεν εξειδίκευσαν τα κόμματα (με μία και μόνη εξαίρεση) ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την αγροτική ανασυγκρότηση της Αργολίδας,
Μήπως πρέπει κάποτε να πούμε ανοιχτά ότι απαιτείται αναδιάρθρωση καλλιεργειών;
Να εναντιωθούμε στο έργο του Ανάβαλου, όπως σχεδιάζεται;
Να κηρύξουμε ζώνες βιολογικής καλλιέργειας;
Να δώσουμε βαρύτητα στην παραγωγή σε σχέση με τις επιδοτήσεις;
Είναι πολύ καλό να προστατέψουμε τη γη υψηλής παραγωγικότητας, αλλά με σχέδιο. Όχι με εύκολα λόγια και έτσι γενικώς.
Σήμερα ένα μέρος της πεδινής αγροτικής γης στην Αργολίδα παραμένει ακαλλιέργητο. Ένα άλλο έχει προσβληθεί από σοβαρές ασθένειες και καταστρέφεται. Η μονοκαλλιέργεια της πορτοκαλιάς αποδείχθηκε καταστροφική για τους αγρότες.
Κατά τη γνώμη μου η εμμονή στην αποκλειστικότητα της χρήσης ενός μη αστικού ακινήτου για αγροτική εκμετάλλευση είναι λανθασμένη. Πρέπει όχι μόνον να επιτραπούν, αλλά και να ενισχυθούν δράσεις στον τουριστικό τομέα. Πρέπει να δοθούν άδειες για μεγάλες επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε μη καλλιεργούμενες πλαγιές, που ευτυχώς διαθέτουμε σαν χώρα άπειρες. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στον αγρότη να ενισχύει το εισόδημά του με μικρές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, κοντά στα χωράφια τους. Πρέπει να βρεθεί η διαδικασία εκμίσθωσης δημόσιας γης και μη καλλιεργούμενης ιδιωτικής γης έναντι χαμηλού μισθώματος σε ακτήμονες. Πρέπει να χτυπηθούν τα κυκλώματα κερδοσκοπίας των αγροτικών προϊόντων.
Πολύ καλό το αίτημα της προστασίας της γης υψηλής παραγωγικότητας, όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι τόσα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα με διακομματική συναίνεση, από άκρη σε άκρη, ευνόησε την αποαγροτοποίηση και αποβιοτεχνοποίηση της υπαίθρου και της μετατροπής της σε κοινωνία μισθοσυνταξιουχοσυντήρητων.
Μου έλεγε χθες φίλος ότι στο χωριό του, δεν υπάρχει ούτε ένα σπίτι, ούτε ένα νοικοκυριό, στο οποίο να μην μπαίνει ένας μισθός από το δημόσιο ή από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή μία ή περισσότερες συντάξεις. Όμως έτσι πήγαμε ολοταχώς προς τα πίσω. Όλα αυτά έγιναν με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και με πίεση προς τα εκεί της κρατικίστικης αριστεράς
Στο χωριό πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε αγροτικά προϊόντα υψηλής ποιότητας. Και μπορούμε. Πρέπει να ενισχύσουμε τη βιοτεχνική παραγωγή σε τομείς που έχουν να κάνουν με αγροτικά προϊόντα και την πολιτιστική κληρονομιά. Και μπορούμε
Πρέπει να συνδυάσουμε δράσεις για την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος. Και μπορούμε/
Ο τόπος δεν σώζεται με κύριο εισόδημα την καταβολή μισθών και συντάξεων από ένα χρεοκοπημένο κράτος.
Δεν σωζόμαστε με το να κλείνουμε την τοπική ταβέρνα και να ψήνουμε στη ζούλα γκιόσες εισπράττοντας μαύρα.
Γι΄αυτό και είναι αντίθετοι με κάθε μορφής επένδυση σε μη αστική περιοχή.
Όχι στα φωτοβολταϊκά. Όχι στο πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ που "θα δεσμεύσει παραγωγική γη".
Όχι σε μεγάλες ξενοδοχειακές επενδύσεις.
Όχι στη δημιουργία εργοστασίων και βιοτεχνιών οιουδήποτε είδους, ακόμα και αν αφορά ανανεώσιμες πηγές ενέργειες.
Ποτέ δεν οργανώθηκε με σοβαρό τρόπο ένα κίνημα για τη χωροθέτηση χρήσεων γης. Ποτέ δεν κινητοποιήθηκε μια κοινωνία για τη χωροθέτηση κάποιου βιοτεχνικού και ενός βιομηχανικού πάρκου με προδιαγραφές.
Ποτέ δεν ακούσθηκε ένας συναινετικός λόγος για τη χωροθέτηση ενός ΧΥΤΥ.
Το αίτημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα της οικονομία ακούγεται πολύ ωραίο και δελεαστικό, όμως χρειάζεται εξειδίκευση. Και πιθανόν όταν φθάνεις να προτείνεις συγκεκριμένες δράσεις, τότε μπορεί και να γίνεις δυσάρεστος. Γι΄αυτό και αρκούμαστε στις όμορφες επικεφαλίδες.Γι΄αυτό και δεν εξειδίκευσαν τα κόμματα (με μία και μόνη εξαίρεση) ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την αγροτική ανασυγκρότηση της Αργολίδας,
Μήπως πρέπει κάποτε να πούμε ανοιχτά ότι απαιτείται αναδιάρθρωση καλλιεργειών;
Να εναντιωθούμε στο έργο του Ανάβαλου, όπως σχεδιάζεται;
Να κηρύξουμε ζώνες βιολογικής καλλιέργειας;
Να δώσουμε βαρύτητα στην παραγωγή σε σχέση με τις επιδοτήσεις;
Είναι πολύ καλό να προστατέψουμε τη γη υψηλής παραγωγικότητας, αλλά με σχέδιο. Όχι με εύκολα λόγια και έτσι γενικώς.
Σήμερα ένα μέρος της πεδινής αγροτικής γης στην Αργολίδα παραμένει ακαλλιέργητο. Ένα άλλο έχει προσβληθεί από σοβαρές ασθένειες και καταστρέφεται. Η μονοκαλλιέργεια της πορτοκαλιάς αποδείχθηκε καταστροφική για τους αγρότες.
Κατά τη γνώμη μου η εμμονή στην αποκλειστικότητα της χρήσης ενός μη αστικού ακινήτου για αγροτική εκμετάλλευση είναι λανθασμένη. Πρέπει όχι μόνον να επιτραπούν, αλλά και να ενισχυθούν δράσεις στον τουριστικό τομέα. Πρέπει να δοθούν άδειες για μεγάλες επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε μη καλλιεργούμενες πλαγιές, που ευτυχώς διαθέτουμε σαν χώρα άπειρες. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στον αγρότη να ενισχύει το εισόδημά του με μικρές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, κοντά στα χωράφια τους. Πρέπει να βρεθεί η διαδικασία εκμίσθωσης δημόσιας γης και μη καλλιεργούμενης ιδιωτικής γης έναντι χαμηλού μισθώματος σε ακτήμονες. Πρέπει να χτυπηθούν τα κυκλώματα κερδοσκοπίας των αγροτικών προϊόντων.
Πολύ καλό το αίτημα της προστασίας της γης υψηλής παραγωγικότητας, όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι τόσα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα με διακομματική συναίνεση, από άκρη σε άκρη, ευνόησε την αποαγροτοποίηση και αποβιοτεχνοποίηση της υπαίθρου και της μετατροπής της σε κοινωνία μισθοσυνταξιουχοσυντήρητων.
Μου έλεγε χθες φίλος ότι στο χωριό του, δεν υπάρχει ούτε ένα σπίτι, ούτε ένα νοικοκυριό, στο οποίο να μην μπαίνει ένας μισθός από το δημόσιο ή από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή μία ή περισσότερες συντάξεις. Όμως έτσι πήγαμε ολοταχώς προς τα πίσω. Όλα αυτά έγιναν με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και με πίεση προς τα εκεί της κρατικίστικης αριστεράς
Στο χωριό πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε αγροτικά προϊόντα υψηλής ποιότητας. Και μπορούμε. Πρέπει να ενισχύσουμε τη βιοτεχνική παραγωγή σε τομείς που έχουν να κάνουν με αγροτικά προϊόντα και την πολιτιστική κληρονομιά. Και μπορούμε
Πρέπει να συνδυάσουμε δράσεις για την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος. Και μπορούμε/
Ο τόπος δεν σώζεται με κύριο εισόδημα την καταβολή μισθών και συντάξεων από ένα χρεοκοπημένο κράτος.
Δεν σωζόμαστε με το να κλείνουμε την τοπική ταβέρνα και να ψήνουμε στη ζούλα γκιόσες εισπράττοντας μαύρα.
Τρίτη 7 Αυγούστου 2012
Για το σήμερα. Όχι αύριο για το σήμερα
Κάτω από την ανάρτησή μου για την Αγροτική ο πρεφαδόρος έκανε το εξής σχόλιο:
"Θα μπορούσα να συμφωνήσω με όποια λύση αρκεί να ειπωθούν επίσημα οι αιτίες και να τιμωρηθούν οι ένοχοι που ασφαλώς υπάρχουν.
Όσο εξακολουθούμε να "θάβουμε" λάθη και ευθύνες στο όνομα των όποιων αυριανών συμφερόντων και διασφάλισης θέσεων εργασίας, το ίδιο δηλαδή που συνέβη με τις ΔΕΚΟ, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σωτηρίας."
"Θα μπορούσα να συμφωνήσω με όποια λύση αρκεί να ειπωθούν επίσημα οι αιτίες και να τιμωρηθούν οι ένοχοι που ασφαλώς υπάρχουν.
Όσο εξακολουθούμε να "θάβουμε" λάθη και ευθύνες στο όνομα των όποιων αυριανών συμφερόντων και διασφάλισης θέσεων εργασίας, το ίδιο δηλαδή που συνέβη με τις ΔΕΚΟ, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σωτηρίας."
Συμφωνώ για την ανάγκη απονομής δικαιοσύνης. Συμφωνώ επίσης να διερευνήσουμε τα λάθη και τις ευθύνες του παρελθόντος.
Αυτό που όμως εγώ θάθελα να προσθέσω είναι ότι οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, διότι αφήσαμε τις μικρές, αρχικά, και τις μεγάλες αργότερα, πληγές να κακοφορμίσουν. Η πιο αντιδραστική πολιτική είναι αυτή που θάβει τα μεγάλα προβλήματα όταν αυτά δημιουργούνται και γιγαντώνονται. Όταν ο λαός γοητευμένος από τις σειρήνες του λαϊκισμού και την παροχολογία και την εντυπωσιοθηρία, αγνοεί και δεν ενδιαφέρεται για τις πληγές που ανοίγονται σε όλο το σώμα ενός ασθενικού οργανισμού.
Σήμερα το κράτος δεν έχει μία για να βοηθήσει την Αγροτική Τράπεζα. Δυστυχώς άλλοι βάζουν τα χρήματα και άλλοι αποφασίζουν.
Οι καταλήψεις και οι διαμαρτυρίες στην Αγροτική Τράπεζα θα έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό.
Όταν ο Ελληνας φορολογούμενος έδινε εκατοντάδες εκατομμύρια για την ενίσχυση της Αγροτικής και αυτά τα χρήματα τα διαχειριζόντουσαν με το χειρότερο τρόπο οι γαλάζιοι και πράσινοι διοικούντες την Τράπεζα.
Όταν η Αγροτική επί διοίκησης του γαλάζιου κουμπάρου Μηλιάκου αγόρασε δομημένα ομόλογα υψηλότατου ρίσκου, χρήματα τα οποία ουσιαστικά εξαερώθηκαν.
Όταν τα δάνεια χορηγούνταν στους ημέτερους "αγρότες", που γινόντουσαν μερσεντές και καγιέν.
Όταν το 80% των δανείων λήζινγκ, που απευθύνονται κατά κύριο λόγο σε "επιχειρηματίες" και όχι σε αγρότες έπαψαν να είναι ενήμερα.
Όταν η Τράπεζα στις "καλές" εποχές της φούσκας έβγαζε ελάχιστα κέρδη.παρά τις κεφαλαιακές ενισχύσεις, κύρια με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, ύψους τεσσάρων ολόκληρων δις!!!
Όταν ουδείς αντιδρούσε για τους συνταξιούχους των σαράντα ετών.
Όταν η Αγροτική επένδυσε 1,2 δις σε θυγατρικές εταιρίες και σήμερα μετά από αλλεπάλληλες απομειώσεις και διαγραφές έχουν απομείνει 156 εκατομμύρια.
Όταν η Αγροτική κατατάχθηκε στην 91η θέση μεταξύ 91 τραπεζών στα stress tests.
Όταν δίδονταν τα σκανδαλώδη δάνεια στα κόμματα (σε όλα τα κόμματα από άκρη σε άκρη)
Όταν υπήρχαν οι αργομισθίες στελεχών των κομματικών μηχανισμών και συζύγων προβεβλημένων πολιτικών (και όχι μόνον του ΠΑΣΟΝΔ)
Τότε αγαπητέ πρεφαδόρε έπρεπε όλοι μαζί να αντιδράσουμε.
Αυτά τα φαινόμενα πρέπει βασικά να καταδικάσουμε για να επέλθει η νέμεσις. Το να βρεθούν άλλοι είκοσι Ακηδες στον Κορυδαλλό, καλό είναι, αλλά μόνον με αυτό δεν επέρχεται η κάθαρση.
Τον αφήσαμε τον Οργανισμό να υποστεί ολική σηψαιμία.
Και δυστυχώς τα λάθη αυτά του παρελθόντος θα καταστρέψουν και άλλους τομείς. Όχι μόνον τον Τραπεζικό
Η επόμενη βόμβα μεγατόνων θα είναι ο τομέας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Τόσα χρόνια αφήναμε και τον τομέα αυτό με ανοιχτές πληγές. Άλλοι (δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) δημιουργούσαν το πρόβλημα και η κοινωνία έμενε απαθής.
Πόσες και πόσες αναρτήσεις δεν έχω κάνει για τις υπερβολικές σπατάλες στους Δήμους. Για την μη αξιοποίηση ευκαιριών. Πόσους άραγε συγκίνησα;
Και σε λίγο θα γίνει δυσβάστακτος για τους πολίτες ο άνωθεν έλεγχος των Δήμων για να τους παρασχεθεί το φιλί της ζωής.
Και τότε πάλι θα έχουμε αντιδράσεις και καταλήψεις.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι αυριανό. Ήταν χθεσινό και είναι σημερινό.
Τότε έπρεπε να είχαμε αντιδράσει. Όμως ο λαός επέλεγε αυτούς που επέλεξε.
Και σήμερα πρέπει να αντιδράσουμε. Και δεν βλέπω καμία διάθεση από κανέναν. Αύριο όλοι θα είναι επαναστάτες. Όμως θα είναι αργά.
Για παράδειγμα τώρα είναι η ύστατη ευκαιρία να αξιοποιηθεί η δημοτική και ντόπια δημόσια περιουσία για να μην τη χάσουμε αύριο.
Σήμερα πρέπει να αξιοποιηθεί το μεγάλο κτήμα του Δήμου στο Σπηλιωτάκη. Και αν με ρωτήσετε το πως, σας έχω την απάντηση.
Σήμερα πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες αξιοποίησης του ακινήτου του Δήμου στην είσοδο του Αργους.
Να στεγάσει ο δεύτερος όροφος του Γηροκομείου δημοτική υπηρεσία για να μειωθούν οι δαπάνες μισθωμάτων.
Να δούμε τί θα κάνουμε με το ακίνητο μέσα στο Δρέπανο.
Να αξιοποιηθούν τα κτήρια μεγάλης αξίας μέσα στο Ναύπλιο που προέρχονται από σχολάζουσες κληρονομίες.
Το μεγάλο δημόσιο κτήμα στο Βιβάρι.
Το ακίνητο που αγοράσθηκε για να γίνει το Πανεπιστημιακό κάμπους.
Τα ακίνητα του ΙΚΑ για να μην πληρώνει ο Οργανισμός ένα τερατώδες μίσθωμα για τη στέγαση των υπηρεσιών του.
Να αξιοποιηθεί το οικόπεδο στο οποίο θα ανεγείρετο το άπιαστο Τσουρνικό όνειρο του Συνεδριακού Κέντρου.
Ουδείς αγαπητέ πρεφαδόρε ασχολείται με όλα αυτά.
Και όταν οι πληγές θα οδηγήσουν σε ολική σηψαιμία και στους Δήμους, τότε και πάλι θα λέμε να δούμε τις ευθύνες του παρελθόντος. Όμως το παρελθόν που θα θέλουμε στο μέλλον να ιδωθεί, αποτελεί το σημερινό παρόν.
Προοδευτικό και αριστερό είναι να αντιδράσουμε σήμερα προσπαθώντας να κλείσουμε τις σημερινές πληγές.
Οι αντιδράσεις του μέλλοντος θα είναι αγώνες του αέρα χωρίς καμία προοπτική.
Για τις ιδέες
Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 6.8.12
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η ανανεωτική Αριστερά έμοιαζε να έχει χάσει οριστικά το παιχνίδι επιρροής στην ελληνική κοινωνία, έχοντας ηττηθεί κατά κράτος από αυτό που τα στελέχη της ονόμαζαν «δογματικό» ΚΚΕ. Το ΚΚΕ εσωτερικού είχε φτάσει να κινδυνεύει με οριστική συρρίκνωση. Λίγο πριν τις εκλογές του 1981, ο πραγματιστής Λεωνίδας Κύρκος έλεγε με νόημα: «μας αγαπάνε αλλά δεν μας παντρεύονται». Και πράγματι, ο λαός τότε ψήφισε φανταχτερά συνθήματα: εθνική ανεξαρτησία, η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων... Παρότι πολιτικά αναντίστοιχο με το αίτημα της εποχής του, το μικρό ΚΚΕ εσωτερικού όντως το αγαπούσαν για τη συνέπειά του, τη μετριοπάθεια των τοποθετήσεών του, τον πολιτικό φιλελευθερισμό που επικαλούνταν τα στελέχη του. Ηταν το μόνο κόμμα μαζί με τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή που μιλούσε για την ανάγκη της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Γι' αυτή τη ρητορική είχε καταδικαστεί χωρίς δίκη από τις σειρήνες του λαϊκισμού. Αλλά δεν την τροποποίησε, δεν την άλλαξε, δεν την εγκατέλειψε. Αντίθετα, την υποστήριξε με αποφασιστικότητα, προσπάθησε να πείσει για την ορθότητά της. Και στις εκλογές του 1981, βρέθηκε εκτός Βουλής.
Η ΔΗΜΑΡ, σήμερα, στελεχώνεται από τους πραγματικούς επιγόνους εκείνου του κόμματος. Προέκυψε από την ανάγκη ύπαρξης μιας Αριστεράς που θα αξιοποιεί την «ευρωκομμουνιστική» παράδοση. Μιας Αριστεράς μακριά από εύκολες ρητορείες, από λαϊκιστικές καντρίλιες, από μια συχνά αστοιχείωτη εντυπωσιοθηρία. Οσοι την ακολούθησαν, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τον Συνασπισμό, ο οποίος είχε προσχωρήσει στον ακραίο ριζοσπαστισμό ενός αριστερίστικου αρνητισμού, γνώριζαν ότι θα ήταν βορά της ισοπεδωτικής κριτικής των πρώην συντρόφων τους. Ηξεραν ότι δεν θα πορευτούν έναν εύκολο δρόμο. Αλλά, έστω με καθυστέρηση μια εκλογική αναμέτρηση, επέλεξαν τα δύσκολα.
Στα δύσκολα αυτά της συγκυβέρνησης συγκαταλέγεται και η συναίνεση στις ζόρικες μεταρρυθμίσεις. Ευρωπαϊκή πορεία χωρίς αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει. Το κόστος τους, όμως, δεν κάνει όσους τις υποστηρίζουν δημοφιλείς. Πολλοί εντός του κόμματος το κατάλαβαν, επιδιώκουν τη διαφοροποίηση, ίσως και την έξοδο. Η ηγεσία;
«Να πεθαίνεις για τις ιδέες, αλλά μ' έναν θάνατο πολύ αργό», τραγουδούσε κάποτε, παλιά, σε μια μπαλάντα του ο Ζορζ Μπρασένς. Η σημερινή ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, πρωτίστως ο Φώτης Κουβέλης, χρειάζεται να αποφασίσει. Ο κυβερνητικός γάμος μπορεί να της στερήσει αρκετή από την αγάπη όσων ντε και καλά θέλουν από την πολιτική να τους χαϊδεύει τ' αυτιά. Αλλά ο Λεωνίδας Κύρκος δεν επεδίωκε την αγάπη άνευ όρων. Κι είναι βέβαιο ότι, στις σημερινές συνθήκες, με τη φυσαρμόνικά του θα προσπαθούσε να βρει τον ρυθμό του τραγουδιού του Μπρασένς.
Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012
Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει
Για τις ακριβοπληρωμένες μελέτες του Δήμου Ναυπλιέων, που έχουν μείνει στα χαρτιά έχω γράψει εδώ
Για μια εξωφρενική πρόταση για ένταξη στο πρόγραμμα ψηφιακής σύγκλησης έχω κάνει την αναγκαία κριτική μου εδώ και σχετική ανάρτηση για το θέμα αυτό έχει κάνει και ο πρεφαδόρος
Τώρα η τύχη της πρότασης να ζητήσουμε μισό σχεδόν εκατομμυριάκι για να ψηφιοποιήσουμε τα βιβλία του Ιδρύματος Καποδίστρια αγνοείται. Υποθέτω ότι για να μην έχει γίνει από το τέλος του 2011 μέχρι σήμερα κάποια θριαμβευτική ανακοίνωση έγκρισης της πρότασης, θα πρέπει το κουφή αυτό σχέδιο να αρπάξουμε 450.000 ευρώ να απορρίφθηκε. Επίσης αγνοείται και η τύχη του άμισθου συμβούλου του τέως δημάρχου ο οποίος και είχε ορισθεί υπεύθυνος του έργου. Αγνοούνται ακόμα και οι άλλες προτάσεις που φαίνεται ότι είχε κάνει ο άμισθος αυτός σύμβουλος.
Μονίμως η άλλη πρόταση έλεγε ότι πρέπει με συγκεκριμένο σχέδιο να ετοιμάζονται ολοκληρωμένοι φάκελοι για υποβολή για χρηματοδότηση χρήσιμων έργων που θα δώσουν ανάσα στον τόπο και στον δοκιμαζόμενο Αναπλιώτη πολίτη.
Δεν εισακουσθήκαμε.
Και σήμερα επιβεβαιώνεται η άλλη πρόταση από την απάντηση του Υπουργού στο βουλευτή Αργολίδας Ανδριανό. Ένα από τα πιο σημαντικά έργα που πρέπει να γίνουν στο Ναύπλιο και που θα μπορούσε να προσφέρει πολλαπλασιαστικά οφέλη στην τοπική οικονομία είναι η εκβάθυνση της εισόδου του λιμανιού ώστε να είναι δυνατή η πρόσδεση κρουαζιεροπλοίων. Οι πάντες αυτό προσδοκούν. Και όμως. Ο υπουργός απαντά ότι σήμερα δεν έχουμε καν εγκεκριμένη μελέτη προκειμένου να ολοκληρωθεί ο φάκελος για τη χρηματοδότηση του έργου. Ακόμα περιμένουμε τη σύμφωνη γνώμη των αρμοδίων υπηρεσιών. Αβελτηρίες δεκαετίας και πλέον. Και τώρα τρέξτε ποδαράκια μου που έλεγε και ο Αστυνόμος Σαϊνης. Τσίτσιο το λιμάνι φεύγει, που έλεγε και ο Φράνκο. Λιμάνι γιοκ. Τη χάσαμε τη Μάλτα, όπως την είχε χάσει και ο Τούρκος κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου, όπως αναφέρουν οι κακές γλώσσες.
Και να ήταν μόνον το λιμάνι....
Το Μπούρτζι;
Το Ενετικό κτήριο του Αγίου Γεωργίου;
Το Καστράκι στην Ασίνη (το τμήμα που αφορά το Δήμο μας);
Επί ξηρού ακμής
Μιχάλης Κυριακίδης από τη Μεταρρύθμιση
Τώρα που η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας βούτηξε στα βαθιά της σκληρής πραγματικότητας, συνειδητοποιεί κάθε μέρα και περισσότερο πως η διακυβέρνηση αυτής της χώρας που βιώνει την οικονομική κρίση, αλλά και με το παγιδευμένο από τις συντεχνίες τοπίο, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Γίνεται, επίσης, σαφές, πως αυτή η χώρα έχει μια τάση να παγιδεύεται εύκολα. Έτσι, το μνημόνιο- αντιμνημόνιο με μπόλικη δόση λαϊκισμού, δεν επέτρεψε και εξακολουθεί να μην επιτρέπει να δούμε με καθαρό μυαλό ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και ότι όλες οι δυνάμεις της χώρας θα πρέπει να τεθούν σε συναγερμό. «Όνειρα θερινής νυκτός», θα μου πείτε… Δυστυχώς. Τίποτε δεν δείχνει ότι συνειδητοποιήσαμε ως κοινωνία τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τα πολιτικά κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζουν να επιχαίρουν με τα λάθη, τους δισταγμούς και τις αδυναμίες τής κυβέρνησης συνεργασίας. Λες και οι επιπτώσεις από την αποτυχία δεν θα πλήξουν τους πιο αδύναμους…
Όμως και η ίδια η κυβέρνηση, που η τρικομματική σύνθεσή της την κάνει να ξεχωρίζει για την ιδιαιτερότητά της, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την πολλαπλή αποστολή της.
Πρώτη και βασική, να κρατήσει τη χώρα όρθια μέσα στο ευρώ, αλλά και την κοινωνία όρθια. Θα πρέπει να σταματήσει τη ραγδαία εξόντωση των μεσαίων στρωμάτων, που βλέπουν με δέος κάθε φορά τούς τρεις κυρίους της τρόικας, που θυμίζουν το σκληρό σερίφη από τον «Ρομπέν των Δασών», που βγαίνει ανά τρίμηνο να μαζεύει τους φόρους- χαράτσια.
Και όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, θα την εκμεταλλεύονται οι διάφοροι επίδοξοι Ρομπέν.
Η κατάσταση είναι επείγουσα. Και όσοι παίρνουν στα χέρια τους το εκκαθαριστικό της εφορίας, βιώνουν το προσωπικό και οικογενειακό τους αδιέξοδο.
«Μέτρα ή μεταρρυθμίσεις;», αναρωτιέται ο Ανδρέας Παπαδόπουλος στο άρθρο του στη «Μεταρρύθμιση». Θα συμπλήρωνα, πως όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις και η (πραγματική) επανίδρυση ενός κράτους που λειτουργεί, τόσο οι αδύναμοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικροεπαγγελματίες, θα πληρώνουν δυσβάστακτους φόρους…
Παρά τις εξαγγελίες, τα στοιχεία για τη φοροδιαφυγή είναι απογοητευτικά και κυμαίνονται σε 70-80% αυτήν την περίοδο στις τουριστικές περιοχές…
Η ανά τρίμηνο επανάληψη, λοιπόν, της επίσκεψης του σερίφη, δεν αποτελεί λύση. Αυτό που χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση, είναι να επεξεργαστεί ένα μακρόπνοο σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα περιλαμβάνει, εκτός από τις απαραίτητες περικοπές της σπατάλης, τις βάσεις για την ανάπτυξη. Την πραγματική μεταρρύθμιση του δημοσίου, την πραγματική επανίδρυση ενός αποτελεσματικού και φιλικού προς τους πολίτες κράτους .
Μεταρρυθμίσεις… Δυστυχώς, όμως, τα πρώτα μηνύματα που στέλνει η κυβέρνηση αυτή δεν είναι ενθαρρυντικά…
Προσωπικά, δεν γνωρίζω εάν ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι καλός ή έχει αδυναμίες. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι πως μια ισχυρή συντεχνία, αυτή των πανεπιστημιακών, κατόρθωσε να ακυρώσει στην πράξη ένα νόμο (δεν έχει σημασία εάν είχε ψηφισθεί με την πιο ισχυρή πλειοψηφία στην περίοδο της μεταπολίτευσης) και να εξαναγκάσει τη νέα κυβέρνηση να προβεί σε αλλαγές. Να αποδυναμώσει ουσιαστικά μία από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Το επιχείρημα ότι ο νέος νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή επιχειρεί να θεραπεύσει τις αδυναμίες του προηγούμενου , δεν πείθει, διότι ο νόμος Διαμαντοπούλου δεν έχει καν εφαρμοστεί για να διαπιστώσει κανείς τις αδυναμίες του. Αντιθέτως, το μήνυμα που πήρε η κοινωνία, είναι πως για άλλη μια φορά οι συντεχνίες επέβαλαν τη θέλησή τους.
Μεταρρυθμίσεις, σημαίνει συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέρονται με στόχο τη δικαιοσύνη και την ωφέλεια όλης της κοινωνίας. Και αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλει η κυβέρνηση.
Γίνεται, επίσης, σαφές, πως αυτή η χώρα έχει μια τάση να παγιδεύεται εύκολα. Έτσι, το μνημόνιο- αντιμνημόνιο με μπόλικη δόση λαϊκισμού, δεν επέτρεψε και εξακολουθεί να μην επιτρέπει να δούμε με καθαρό μυαλό ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και ότι όλες οι δυνάμεις της χώρας θα πρέπει να τεθούν σε συναγερμό. «Όνειρα θερινής νυκτός», θα μου πείτε… Δυστυχώς. Τίποτε δεν δείχνει ότι συνειδητοποιήσαμε ως κοινωνία τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τα πολιτικά κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζουν να επιχαίρουν με τα λάθη, τους δισταγμούς και τις αδυναμίες τής κυβέρνησης συνεργασίας. Λες και οι επιπτώσεις από την αποτυχία δεν θα πλήξουν τους πιο αδύναμους…
Όμως και η ίδια η κυβέρνηση, που η τρικομματική σύνθεσή της την κάνει να ξεχωρίζει για την ιδιαιτερότητά της, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την πολλαπλή αποστολή της.
Πρώτη και βασική, να κρατήσει τη χώρα όρθια μέσα στο ευρώ, αλλά και την κοινωνία όρθια. Θα πρέπει να σταματήσει τη ραγδαία εξόντωση των μεσαίων στρωμάτων, που βλέπουν με δέος κάθε φορά τούς τρεις κυρίους της τρόικας, που θυμίζουν το σκληρό σερίφη από τον «Ρομπέν των Δασών», που βγαίνει ανά τρίμηνο να μαζεύει τους φόρους- χαράτσια.
Και όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, θα την εκμεταλλεύονται οι διάφοροι επίδοξοι Ρομπέν.
Η κατάσταση είναι επείγουσα. Και όσοι παίρνουν στα χέρια τους το εκκαθαριστικό της εφορίας, βιώνουν το προσωπικό και οικογενειακό τους αδιέξοδο.
«Μέτρα ή μεταρρυθμίσεις;», αναρωτιέται ο Ανδρέας Παπαδόπουλος στο άρθρο του στη «Μεταρρύθμιση». Θα συμπλήρωνα, πως όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις και η (πραγματική) επανίδρυση ενός κράτους που λειτουργεί, τόσο οι αδύναμοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικροεπαγγελματίες, θα πληρώνουν δυσβάστακτους φόρους…
Παρά τις εξαγγελίες, τα στοιχεία για τη φοροδιαφυγή είναι απογοητευτικά και κυμαίνονται σε 70-80% αυτήν την περίοδο στις τουριστικές περιοχές…
Η ανά τρίμηνο επανάληψη, λοιπόν, της επίσκεψης του σερίφη, δεν αποτελεί λύση. Αυτό που χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση, είναι να επεξεργαστεί ένα μακρόπνοο σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα περιλαμβάνει, εκτός από τις απαραίτητες περικοπές της σπατάλης, τις βάσεις για την ανάπτυξη. Την πραγματική μεταρρύθμιση του δημοσίου, την πραγματική επανίδρυση ενός αποτελεσματικού και φιλικού προς τους πολίτες κράτους .
Μεταρρυθμίσεις… Δυστυχώς, όμως, τα πρώτα μηνύματα που στέλνει η κυβέρνηση αυτή δεν είναι ενθαρρυντικά…
Προσωπικά, δεν γνωρίζω εάν ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι καλός ή έχει αδυναμίες. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι πως μια ισχυρή συντεχνία, αυτή των πανεπιστημιακών, κατόρθωσε να ακυρώσει στην πράξη ένα νόμο (δεν έχει σημασία εάν είχε ψηφισθεί με την πιο ισχυρή πλειοψηφία στην περίοδο της μεταπολίτευσης) και να εξαναγκάσει τη νέα κυβέρνηση να προβεί σε αλλαγές. Να αποδυναμώσει ουσιαστικά μία από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Το επιχείρημα ότι ο νέος νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή επιχειρεί να θεραπεύσει τις αδυναμίες του προηγούμενου , δεν πείθει, διότι ο νόμος Διαμαντοπούλου δεν έχει καν εφαρμοστεί για να διαπιστώσει κανείς τις αδυναμίες του. Αντιθέτως, το μήνυμα που πήρε η κοινωνία, είναι πως για άλλη μια φορά οι συντεχνίες επέβαλαν τη θέλησή τους.
Μεταρρυθμίσεις, σημαίνει συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέρονται με στόχο τη δικαιοσύνη και την ωφέλεια όλης της κοινωνίας. Και αυτό το μήνυμα πρέπει να στείλει η κυβέρνηση.
O Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος, διευθυντής Σύνταξης της «Μεταρρύθμισης»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)