Δευτέρα 23 Απριλίου 2012
Κυριακή 22 Απριλίου 2012
Πέμπτη 19 Απριλίου 2012
Παρασκευή 13 Απριλίου 2012
Τώρα ο αιρετικός σιγεί
Υπό μία έννοια οι αιρετικές απόψεις έχουν μια αναρχική χροιά, αφού δεν μπορούν να τεθούν κάτω από τα δεσμά οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα. Ο αιρετικός γράφει αυτά που πιστεύει το κεφάλι του, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν, χωρίς να του λέει κανείς τι να πράξει και χωρίς να σκέπτεται τις εξωτερικές συνέπειες των γραφομένων. Ομιλεί όχι τη γλώσσα της μοναδική αλήθειας, που δεν υφίσταται, αλλά τη γλώσσα της αλήθειας έτσι όπως την αντιλαμβάνεται με το αιρετικό νιονιό του. Έχει την ελευθερία να προκαλεί, να αστειεύεται, να μεγεθύνει τα γεγονότα για να τους δώσει μία επίταση.
Υπό μία άλλη έννοια οι αιρετικές απόψεις είναι απόλυτα εξαρτημένες από αρχές και ως εκ τούτου ουδόλως αναρχικές. Δεσμεύεται ο αιρετικός από τις αρχές της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας στις απόψεις των άλλων, τη μη βίας κάθε μορφής (σωματικής, γιαουρτικής και κυρίως λεκτικής), της κοινωνικής δικαιοσύνης, της παραδοχής λαθών.
Αυτό που αναλογίζομαι είναι το εάν τις επόμενες μέρες και βδομάδες, πιθανόν και τους επόμενους μήνες και χρόνους, θα έχει το μυαλό μου την απόλυτη ελευθερία να λειτουργήσει, χωρίς να σκέφτεται ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες των γραφομένων σε έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο. Δεν γνωρίζω εάν θα μπορώ να είμαι απόλυτα αναρχικός από εξωτερικούς παράγοντες. Μόνον και μόνον, όμως από το γεγονός ότι οι σκέψεις αυτές θα με διαπερνούν, καθιστούν αυτόματα τις αναρτήσεις δεσμευμένες και επομένως μη αιρετικές.
Συμπέρασμα: Για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, πιθανόν για πάντα, και πάντως, σε κάθε περίπτωση, για τις επόμενες 23 μέρες οι αιρετικές απόψεις θα σιγήσουν.
Για τους Ορθόδοξους η μέρα σήμερα είναι η μέρα της υπέρτατης θλίψης. Μεγάλη Παρασκευή.
Για τους προληπτικούς είναι Παρασκευή και 13.
Για τους εραστές της φύσης μία μουντή Παρασκευή με ψιλόβροχο.
Εγώ, ειλικρινά σας ομιλώ, πρέπει αμέσως τώρα να πάρω μια μεγάλη δόση παυσίλυπου. Είναι η Παρασκευή του αποχωρισμού της ερωμένης με την οποία πέρασα μαζί αρκετά βράδια τους τελευταίους σαράντα μήνες. Την αποχωρίζομαι, ελπίζω, προσωρινά.
Και επειδή είμαι ακόμα και για λίγα ακόμα λεπτά ελεύθερος, άναρχος, αιρετικός θα γράψω μερικές ακόμα προκλητικές για μένα σειρές.
Δεν αντιλαμβάνομαι αυτό τον φόρο (αύξηση του ΦΠΑ) σε προϊόντα πολυτελείας.
Γιατί να αυξήσουμε τους φόρους στα περίτεχνα κοσμήματα που παράγουν οι Ελληνες τεχνίτες; Θα αντιπρότεινα να αυξηθεί ο ΦΠΑ σε είδη εισαγόμενα, ακόμα και σε τρόφιμα. Να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα μάνγκο, τις παπάγιες, τα λίτσι. Οι κύριες της Κηφισιάς να πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για να προσφέρουν στα μεγαλαδείπνα τους αβοκάντο, φρούτα του πάθους και γκουάβα, Να αυξηθεί ο ΦΠΑ στον κατεψυγμένο χυμό πορτοκαλιού σε παγοκολώνες. Ας αυξηθεί και άλλο στα αυτοκίνητα και στα κινητά τηλέφωνα 153ης γενιάς.
Κατά τη γνώμη μου η έξοδος από την κρίση θα γίνει μόνον εάν κάποια στιγμή ξεπεράσουμε κάποιους ποσοτικούς στόχους, κηρύσσοντας τον πόλεμο στους διαφθορείς και τα λαμόγια. Και έχουμε τους τρόπους. Είναι λάθος κατά τη γνώμη μου να προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε χρονικά την επίτευξη των στόχων.
Εάν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να δημιουργηθεί μια τεράστια κοινωνική συμμαχία κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Είναι ένα τεράστιο προγραμματικό έλλειμμα η έλλειψη σύνδεση της πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς με την παράλληλη αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Μόνον έτσι θα ξεκινήσει ο υπέρ πάντων αγώνας με συμμάχους τους πολλούς κατά των ολίγων. Είναι ο μόνος τρόπος να περισταλεί η φοροδιαφυγή. Μόνον όταν ο συνταξιούχος αντιληφθεί ότι ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο καφετζής που δεν του έκοψε απόδειξη είναι συνυπαίτιος για τη μείωση της σύνταξής του θα λάβει μέρος στον αγώνα. Δεν σώζεται η κατάσταση με την βλακεία του μαζέματος αποδείξεων.
Πρέπει αμέσως να τεθούν ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να ελέγχονται προσωπικές φιλοδοξίες, σε βάρος του γενικού καλού. Δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζουμε για την ένταξη και των υπολοχαγών και των ανθυπολοχαγών και των επικελευστών. Πρέπει να είμαστε απλά ευτυχείς με το πλησίασμα κάθε δημοκράτη ανώνυμου πολίτη. Κάθε στρατιώτη.
Τώρα ο αιρετικός σιγεί
Υπό μία άλλη έννοια οι αιρετικές απόψεις είναι απόλυτα εξαρτημένες από αρχές και ως εκ τούτου ουδόλως αναρχικές. Δεσμεύεται ο αιρετικός από τις αρχές της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας στις απόψεις των άλλων, τη μη βίας κάθε μορφής (σωματικής, γιαουρτικής και κυρίως λεκτικής), της κοινωνικής δικαιοσύνης, της παραδοχής λαθών.
Αυτό που αναλογίζομαι είναι το εάν τις επόμενες μέρες και βδομάδες, πιθανόν και τους επόμενους μήνες και χρόνους, θα έχει το μυαλό μου την απόλυτη ελευθερία να λειτουργήσει, χωρίς να σκέφτεται ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες των γραφομένων σε έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο. Δεν γνωρίζω εάν θα μπορώ να είμαι απόλυτα αναρχικός από εξωτερικούς παράγοντες. Μόνον και μόνον, όμως από το γεγονός ότι οι σκέψεις αυτές θα με διαπερνούν, καθιστούν αυτόματα τις αναρτήσεις δεσμευμένες και επομένως μη αιρετικές.
Συμπέρασμα: Για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, πιθανόν για πάντα, και πάντως, σε κάθε περίπτωση, για τις επόμενες 23 μέρες οι αιρετικές απόψεις θα σιγήσουν.
Για τους Ορθόδοξους η μέρα σήμερα είναι η μέρα της υπέρτατης θλίψης. Μεγάλη Παρασκευή.
Για τους προληπτικούς είναι Παρασκευή και 13.
Για τους εραστές της φύσης μία μουντή Παρασκευή με ψιλόβροχο.
Εγώ, ειλικρινά σας ομιλώ, πρέπει αμέσως τώρα να πάρω μια μεγάλη δόση παυσίλυπου. Είναι η Παρασκευή του αποχωρισμού της ερωμένης με την οποία πέρασα μαζί αρκετά βράδια τους τελευταίους σαράντα μήνες. Την αποχωρίζομαι, ελπίζω, προσωρινά.
Και επειδή είμαι ακόμα και για λίγα ακόμα λεπτά ελεύθερος, άναρχος, αιρετικός θα γράψω μερικές ακόμα προκλητικές για μένα σειρές.
Δεν αντιλαμβάνομαι αυτό τον φόρο (αύξηση του ΦΠΑ) σε προϊόντα πολυτελείας.
Γιατί να αυξήσουμε τους φόρους στα περίτεχνα κοσμήματα που παράγουν οι Ελληνες τεχνίτες; Θα αντιπρότεινα να αυξηθεί ο ΦΠΑ σε είδη εισαγόμενα, ακόμα και σε τρόφιμα. Να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα μάνγκο, τις παπάγιες, τα λίτσι. Οι κύριες της Κηφισιάς να πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για να προσφέρουν στα μεγαλαδείπνα τους αβοκάντο, φρούτα του πάθους και γκουάβα, Να αυξηθεί ο ΦΠΑ στον κατεψυγμένο χυμό πορτοκαλιού σε παγοκολώνες. Ας αυξηθεί και άλλο στα αυτοκίνητα και στα κινητά τηλέφωνα 153ης γενιάς.
Κατά τη γνώμη μου η έξοδος από την κρίση θα γίνει μόνον εάν κάποια στιγμή ξεπεράσουμε κάποιους ποσοτικούς στόχους, κηρύσσοντας τον πόλεμο στους διαφθορείς και τα λαμόγια. Και έχουμε τους τρόπους. Είναι λάθος κατά τη γνώμη μου να προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε χρονικά την επίτευξη των στόχων.
Εάν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να δημιουργηθεί μια τεράστια κοινωνική συμμαχία κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Είναι ένα τεράστιο προγραμματικό έλλειμμα η έλλειψη σύνδεση της πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς με την παράλληλη αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Μόνον έτσι θα ξεκινήσει ο υπέρ πάντων αγώνας με συμμάχους τους πολλούς κατά των ολίγων. Είναι ο μόνος τρόπος να περισταλεί η φοροδιαφυγή. Μόνον όταν ο συνταξιούχος αντιληφθεί ότι ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο καφετζής που δεν του έκοψε απόδειξη είναι συνυπαίτιος για τη μείωση της σύνταξής του θα λάβει μέρος στον αγώνα. Δεν σώζεται η κατάσταση με την βλακεία του μαζέματος αποδείξεων.
Πρέπει αμέσως να τεθούν ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να ελέγχονται προσωπικές φιλοδοξίες, σε βάρος του γενικού καλού. Δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζουμε για την ένταξη και των υπολοχαγών και των ανθυπολοχαγών και των επικελευστών. Πρέπει να είμαστε απλά ευτυχείς με το πλησίασμα κάθε δημοκράτη ανώνυμου πολίτη. Κάθε στρατιώτη.
Τώρα ο αιρετικός σιγεί
Πέμπτη 12 Απριλίου 2012
Η προσγείωση
Δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Ομιλώ για τους πολιτικούς των δύο "μεγάλων" κομμάτων.
Συνεχίζουν με τις ίδιες πρακτικές.
Ο ένας κατέθεσε τον τελευταίο μήνα δεκάδες ερωτήσεις, ξεχνώντας ότι τα περισσότερα από τα προβλήματα που θίγει ανάγονται στην εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από το δικό του κόμμα.
Ο άλλος ως δήμαρχος ξεκίνησε ένα έργο λίγες μέρες πριν από το Πάσχα και πριν από τις εκλογές.
Ο άλλος επισκέπτεται το έργο της κατασκευής αντλιών για να πάει το νερό στο Κουτσοπόδι και βέβαια δεν λέει για το κόστος του νερού που είναι δυσβάστακτο για τους αγρότες, θα αυξηθεί με τις διπλές και τριπλές και τετραπλές κινήσεις.
Και χθες στο Ναύπλιο μαζεύτηκαν οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων και άρχισαν να θριαμβολογούν για την ένταξη στα προγράμματα του έργου της κατασκευής διυλιστηρίου για πόσιμο νερό από τον Ανάβαλο. Και ο ένας βλόγαγε τα γένια του άλλου. Μπράβο Τάκη έλεγε ο Πέτρος στο δήμαρχο. Μπράβο κ. Περιφερειάρχα, απαντούσε ο άλλος και οι δύο μαζί προσκυνούσαν τον Υφυπουργό. Κανείς τους βέβαια δεν είπε ότι η Λέρνα έχει άφθονο και εξαιρετικό πόσιμο νερό και την ίδια στιγμή μεγάλα μέρη του πληθυσμού πίνουν ακόμα δηλητήριο.
Ήλθε, πιστεύω, η ώρα να τους προσγειώσουν οι ψηφοφόροι.
Ομιλώ για τους πολιτικούς των δύο "μεγάλων" κομμάτων.
Συνεχίζουν με τις ίδιες πρακτικές.
Ο ένας κατέθεσε τον τελευταίο μήνα δεκάδες ερωτήσεις, ξεχνώντας ότι τα περισσότερα από τα προβλήματα που θίγει ανάγονται στην εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από το δικό του κόμμα.
Ο άλλος ως δήμαρχος ξεκίνησε ένα έργο λίγες μέρες πριν από το Πάσχα και πριν από τις εκλογές.
Ο άλλος επισκέπτεται το έργο της κατασκευής αντλιών για να πάει το νερό στο Κουτσοπόδι και βέβαια δεν λέει για το κόστος του νερού που είναι δυσβάστακτο για τους αγρότες, θα αυξηθεί με τις διπλές και τριπλές και τετραπλές κινήσεις.
Και χθες στο Ναύπλιο μαζεύτηκαν οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων και άρχισαν να θριαμβολογούν για την ένταξη στα προγράμματα του έργου της κατασκευής διυλιστηρίου για πόσιμο νερό από τον Ανάβαλο. Και ο ένας βλόγαγε τα γένια του άλλου. Μπράβο Τάκη έλεγε ο Πέτρος στο δήμαρχο. Μπράβο κ. Περιφερειάρχα, απαντούσε ο άλλος και οι δύο μαζί προσκυνούσαν τον Υφυπουργό. Κανείς τους βέβαια δεν είπε ότι η Λέρνα έχει άφθονο και εξαιρετικό πόσιμο νερό και την ίδια στιγμή μεγάλα μέρη του πληθυσμού πίνουν ακόμα δηλητήριο.
Ήλθε, πιστεύω, η ώρα να τους προσγειώσουν οι ψηφοφόροι.
Τρίτη 10 Απριλίου 2012
Το χάσαμε πατριώτες!!
Αν σε αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην κατασκευή ούτε μιας πολύ μικρής μονάδας βιοαερίου, ε τότε η χώρα δεν έχει μέλλον.
Η παραγωγή ηλεκτρισμού από βιοαέριο αποτελεί μια εναλλακτική και ανανεώσιμη μορφή ενέργειας, αφού ως πρώτη ύλη χρησιμοποιείται η βιομάζα, δηλαδή κατάλοιπα φυτικής, ζωικής και δασικής παραγωγής. Στην επίμαχη πολύ μικρή επένδυση στη Μαντινεία προβλέπεται να χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ενέργειας τα κατάλοιπα της ζωικής παραγωγής. Αντί να πετιούνται δηλαδή τα σκατά των γουρουνιών θα χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Κάποιες επιφυλάξεις για την παραγωγή δυσάρεστων οσμών κατά την επεξεργασία, απ΄ότι έχω διαβάσει, αντιμετωπίζονται. Είναι αδιανόητο όμως να υπερκαταναλώνουμε ρεύμα, που προέρχεται από λιγνιτικούς και πετρελαϊκούς σταθμούς, να εισάγουμε ρεύμα από το εξωτερικό, να πλουτίζουμε με την κατανάλωση που κάνουμε τους Ρώσους ολιγάρχες του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, του Ιρανούς μουλάδες, τους εφοπλιστές των τάνκερ και να μας ενοχλεί μια πολύ μα πολύ μικρή μονάδα ΑΠΕ.
Το χάσαμε πατριώτες!!
Το μεγάλο θέμα που πρέπει να συζητήσουμε κάποτε σ΄αυτή τη χώρα, στην Πελοπόννησο και στην Αργολίδα, είναι όχι τόσο το εάν θέλουμε ανάπτυξη, αλλά τι είδους ανάπτυξη ζητάμε. Άραγε θα πρέπει να αρνηθούμε ακόμα και πολύ μικρές επενδύσεις σε ΑΠΕ; Να σηκώσουμε ψηλά τα χέρια και να τα περιμένουμε όλα από τον τουρισμό (μία κατά τα άλλα αρκετά ρυπογόνα δραστηριότητα-και αν θέλετε το συζητάμε), που και αυτόν τον διώχνουμε, αφού ο τουρίστας δεν μπορεί να έχει εξασφάλιση ότι θα πάει στον τόπο προορισμού του και ότι θα καταφέρει να γυρίσει στην ώρα του;
Το χάσαμε πατριώτες!!
Πλέον η κάθε ομάδα που δίκαια ή άδικα διαμαρτύρεται θα μπορεί να διαλύει συνεδριάσεις αιρετών οργάνων. Φασισμός προ των πυλών;
Κρατήθηκα, αλλά δεν αντέχω να μην αποκαλύψω τις κουταμάρες
Ο εκλογικός νόμος είναι σαφής. Αφού αφαιρεθούν οι πενήντα έδρες που θα πάνε στο πρώτο κόμμα, τα κόμματα θα μοιραστούν τις υπόλοιπες διακόσιες πενήντα έδρες ανάλογα με τα ποσοστά τους, εφ΄ όσον έχουν περάσει το κατώφλι του 3%. Εάν ένα κόμμα κερδίσει μια μονοεδρική έδρα δεν θα προσθέσει μία έδρα στο ενεργητικό του, αφαιρώντας την από το πρώτο ή από το δεύτερο κόμμα, αλλά απλά θα πάρει την έδρα στη μονοεδρική περιφέρεια και θα τη χάσει κάπου αλλού. Και το πρώτο κόμμα θα τη χάσει την έδρα στη μονοεδρική και θα την κερδίσει κάπου αλλού Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα χάσουν καμία απολύτως έδρα εάν χάσουν στις μονοεδρικές. Είναι πολύ απλό. Αυτό που θα συμβεί είναι να γίνει διαφορετική κατανομή των εδρών στις διάφορες περιφέρειες, χωρίς όμως να αλλάξει ο συνολικός αριθμός των εδρών που θα λάβει κάθε κόμμα.
Απορώ λοιπόν με την παντελή άγνοια του Τσίπρα, που προτείνει μια τεράστια κουταμάρα, αφού εάν συνασπισθούν κάποια κόμματα στις μονοεδρικές περιφέρειες δεν πρόκειται να αφαιρεθεί ούτε μία έδρα από το συνολικό αριθμό των εδρών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει την μπάλα. Δεν ξέρουν τι λένε και τι προτείνουν. Το ερώτημα είναι εάν θα τους εμπιστευθεί κάποιος σοβαρός αριστερός άνθρωπος.
Απορώ και για κάτι άλλο. Καλά μόνον ο αιρετικός βρέθηκε να αναλύσει την γκάφα του Τσίπρα;
Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα χάσουν καμία απολύτως έδρα εάν χάσουν στις μονοεδρικές. Είναι πολύ απλό. Αυτό που θα συμβεί είναι να γίνει διαφορετική κατανομή των εδρών στις διάφορες περιφέρειες, χωρίς όμως να αλλάξει ο συνολικός αριθμός των εδρών που θα λάβει κάθε κόμμα.
Απορώ λοιπόν με την παντελή άγνοια του Τσίπρα, που προτείνει μια τεράστια κουταμάρα, αφού εάν συνασπισθούν κάποια κόμματα στις μονοεδρικές περιφέρειες δεν πρόκειται να αφαιρεθεί ούτε μία έδρα από το συνολικό αριθμό των εδρών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει την μπάλα. Δεν ξέρουν τι λένε και τι προτείνουν. Το ερώτημα είναι εάν θα τους εμπιστευθεί κάποιος σοβαρός αριστερός άνθρωπος.
Απορώ και για κάτι άλλο. Καλά μόνον ο αιρετικός βρέθηκε να αναλύσει την γκάφα του Τσίπρα;
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Σύντομα ανέκδοτα
Αλέξης Τσίπρας: «Πάμε μαζί στις μονοεδρικές»
Γ.Καρατζαφέρης: «Χωρίς εμάς κανείς δεν γίνεται κυβέρνηση»
Γ.Καρατζαφέρης: «Χωρίς εμάς κανείς δεν γίνεται κυβέρνηση»
Γ. Αναγνώστου: "Μπουλντόζες στο Κουτσοπόδι για τον Ανάβαλο!!! 28 ημέρες πριν από τις εκλογές.
Είναι αμετανόητοι και προκαλούν τους πολίτες."
Γ.Μανιάτης:"ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΜΚΟ"
Κ. Μπόμπου "Προσχωρώ στους Ανεξάρτητους Ελληνες"
Κυριακή 8 Απριλίου 2012
Μπρρρρ!!
Η απολίτικη στάση της πολιτικής εκμετάλλευσης της απόγνωσης των πολιτών, χωρίς να μετατρέπουμε την ανοιχτή παλάμη σε γροθιά και την κατάρα σε έλλογες προτάσεις και αγώνα, οδηγεί σε φαινόμενα που παλαιότερα ήταν αδιανόητα για τη δημοκρατική Ελλάδα.
Σάββατο 7 Απριλίου 2012
Ο 9ος κρίκος του Γιώργου Μαυρωτά
Ξύπνησα από τις 5:00. Είχα αγωνία. Τα «μικρά μου αδελφάκια» παίζανε στο μακρινό και παγωμένο Edmonton σε ένα παιχνίδι το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Είχαν πάει καλά έως τώρα στο προολυμπιακό τουρνουά πόλο ανδρών και ήμουν αισιόδοξος. Σε ένα παιχνίδι νοκ-άουτ όμως ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κι αν είμαστε θεωρητικά καλύτεροι από τον οικοδεσπότη Καναδά, το παιχνίδι θα ήταν δύσκολο. Και ήταν.
Έξω η πανσέληνος φώτιζε έντονα την ήσυχη νύχτα. Σαν να αρνιόταν να φύγει από το προσκήνιο, ήθελε να την θαυμάσουμε λίγο ακόμα. Σε λιγότερο από δύο ώρες θα έδινε τη θέση της στο μεγάλο αφεντικό και προσπαθούσε να μας εντυπωσιάσει.
Είχα τύψεις που δεν ξενύχτησα να τους δω στις 3:30 το πρωί αλλά η μέρα ήταν δύσκολη και δεν άντεξα. Σηκώθηκα, πήγα στο διπλανό δωμάτιο και πλησίασα το computer. Πάτησα ένα πλήκτρο για να το ξυπνήσω. Αγουροξυπνημένο κι αυτό άρχισε να γουργουρίζει παραπονιάρικα. Μπήκα στο Internet. Πήγα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του προολυμπιακού τουρνουά. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα με το ποντίκι μετέωρο πάνω από την επιλογή “Results”. Πήρα μια ανάσα, έκλεισα τα μάτια και το πάτησα. Δεν είμαι θρήσκος, αλλά τα λίγα αυτά εκατοστά του δευτερολέπτου μέχρι να εμφανιστούν τα τελευταία αποτελέσματα μου φάνηκε ότι έκανα 1000 προσευχές.
Κατεβαίνω, κατεβαίνω στην οθόνη ψάχνοντας της λέξη ”Greece”. Την βρίσκω. Γυρνάω σιγά σιγά το βλέμμα μου προς τα δεξιά να δω το σκορ ενώ οι σφυγμοί μου τρέχουν. Greece – Canada 10-6! Ένας μορφασμός κι ένα σφίξιμο των γροθιών ήταν ο σιωπηλός πανηγυρισμός μου. Το εισιτήριο για το Λονδίνο είχε επιτέλους σφραγιστεί!
Αυτή θα είναι η 9η συνεχόμενη φορά που η εθνική πόλο θα είναι πιστή στο ολυμπιακό της ραντεβού. Ο 9ος κρίκος σε μια αλυσίδα που ξεκινάει από το 1980 στη Μόσχα (με Σταθάκη, Αρώνη, Γιαννόπουλο, Καπράλο, Κεφαλογιάννη, Γιαννουρή και τα υπόλοιπα παιδιά) και φτάνει στο Λονδίνο το 2012. Δεν είναι πολλές οι χώρες που το έχουν καταφέρει αυτό, περνώντας πολλές φορές δια πυρός και σιδήρου (όπως σ’ εκείνο το προολυμπιακό του ’88 στο Περθ της Αυστραλίας - ακούς Ρίκα, τραύμα μου έχει μείνει με το Πέρθ). Έχουν περάσει δεκάδες παίκτες που έβαλαν το σκουφάκι με το εθνόσημο σε ολυμπιακούς αγώνες αυτές τις τρεις δεκαετίες. Πόσους ξέρετε; Πέντε; Δέκα; Αυτή ακριβώς όμως ήταν και είναι η πραγματική διαχρονική δύναμη αυτής της ομάδας: Μαζί ήμασταν δυνατοί και διακρινόμαστε, ατομικά ήμασταν άσημοι. Μια ομάδα στην οποία ο πληθυντικός πάντα κέρδιζε τον ενικό. Δεν είχαμε ονόματα κι επίθετα, ήμασταν «οι πολίστες».
Σε αυτά τα τριάντα χρόνια, αλλά και παλαιότερα, κάθε γενιά έβαζε το σκαλοπάτι της. Πάνω σε αυτό πάταγε η επόμενη κι έβαζε το δικό της. Έτσι, σιγά-σιγά η σκάλα που φτιάχτηκε οδήγησε ψηλά. Δημιούργησε παράδοση. Παράδοση κι ευθύνες. Ευθύνες και προσδοκίες. Έτσι η χθεσινή πρόκριση μπορεί να θεωρηθεί ως “business as usual” από κάποιους. Δεν είναι όμως έτσι. Κι όσοι έχουν περάσει το καρδιοχτύπι που έχει ένα προολυμπιακό τουρνουά το ξέρουν. Λυγίζει ομάδες που φαντάζουν αήττητες και σίγουρες.
Για να συμμετάσχεις στο πανηγύρι του αθλητισμού κάθε τετραετία πρέπει να πληρώσεις ακριβό αντίτιμο.
Μετά την εθνική ανδρών, σε μια εβδομάδα (ακριβώς όταν εμείς θα τρώμε το κοκορέτσι μας, στις 15 Απριλίου) ξεκινάει τη διεκδίκηση του δικού της Ολυμπιακού εισιτηρίου και η εθνική πόλο γυναικών που, ας μην το ξεχνάμε, είναι και η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παρά τον τίτλο, είναι κι εδώ δύσκολη υπόθεση η πρόκριση και η ομάδα πρέπει να πιάσει το maximum της απόδοσης για να περάσει. Είναι άλλωστε τόσο μικρές οι διαφορές μεταξύ των ομάδων. Καλή επιτυχία και στα κορίτσια λοιπόν. Όπως καλή επιτυχία επίσης και στην εθνική αντρών μπάσκετ που δίνει τη δική της μάχη για το εισιτήριο του Λονδίνου αρχές Ιουλίου στη Βενεζουέλα. Αν βάλουμε και την παρουσία της εθνικής ποδοσφαίρου στα γήπεδα του Euro τον Ιούνιο θα διαπιστώσουμε ότι ο Έλληνας στα ομαδικά αθλήματα πάει καλά. Μήπως να δοκιμάσουμε αυτή τη συνταγή και στα πολιτικά μας;
Ευχαριστούμε παιδιά που μας κάνατε για ακόμα μια φορά περήφανους, ιδιαίτερα όσους ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με αυτό το άθλημα. Σε κάθε επιτυχία μας σηκώνετε κι εμάς τους παλιούς ψηλότερα και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Ευχαριστούμε επίσης γιατί δεν έχουμε πια συχνά την πολυτέλεια να χαμογελάμε τον τελευταίο καιρό. Κι ο αθλητισμός εκτός από το να πολεμάει τον μύθο του «τεμπέλη Έλληνα» προς τα έξω, τονώνει το πεσμένο ηθικό μας, κάτι που έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη σήμερα. Να παίξουμε επιτέλους με παίκτη παραπάνω…
Πηγή protagon.gr
Έξω η πανσέληνος φώτιζε έντονα την ήσυχη νύχτα. Σαν να αρνιόταν να φύγει από το προσκήνιο, ήθελε να την θαυμάσουμε λίγο ακόμα. Σε λιγότερο από δύο ώρες θα έδινε τη θέση της στο μεγάλο αφεντικό και προσπαθούσε να μας εντυπωσιάσει.
Είχα τύψεις που δεν ξενύχτησα να τους δω στις 3:30 το πρωί αλλά η μέρα ήταν δύσκολη και δεν άντεξα. Σηκώθηκα, πήγα στο διπλανό δωμάτιο και πλησίασα το computer. Πάτησα ένα πλήκτρο για να το ξυπνήσω. Αγουροξυπνημένο κι αυτό άρχισε να γουργουρίζει παραπονιάρικα. Μπήκα στο Internet. Πήγα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του προολυμπιακού τουρνουά. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα με το ποντίκι μετέωρο πάνω από την επιλογή “Results”. Πήρα μια ανάσα, έκλεισα τα μάτια και το πάτησα. Δεν είμαι θρήσκος, αλλά τα λίγα αυτά εκατοστά του δευτερολέπτου μέχρι να εμφανιστούν τα τελευταία αποτελέσματα μου φάνηκε ότι έκανα 1000 προσευχές.
Κατεβαίνω, κατεβαίνω στην οθόνη ψάχνοντας της λέξη ”Greece”. Την βρίσκω. Γυρνάω σιγά σιγά το βλέμμα μου προς τα δεξιά να δω το σκορ ενώ οι σφυγμοί μου τρέχουν. Greece – Canada 10-6! Ένας μορφασμός κι ένα σφίξιμο των γροθιών ήταν ο σιωπηλός πανηγυρισμός μου. Το εισιτήριο για το Λονδίνο είχε επιτέλους σφραγιστεί!
Αυτή θα είναι η 9η συνεχόμενη φορά που η εθνική πόλο θα είναι πιστή στο ολυμπιακό της ραντεβού. Ο 9ος κρίκος σε μια αλυσίδα που ξεκινάει από το 1980 στη Μόσχα (με Σταθάκη, Αρώνη, Γιαννόπουλο, Καπράλο, Κεφαλογιάννη, Γιαννουρή και τα υπόλοιπα παιδιά) και φτάνει στο Λονδίνο το 2012. Δεν είναι πολλές οι χώρες που το έχουν καταφέρει αυτό, περνώντας πολλές φορές δια πυρός και σιδήρου (όπως σ’ εκείνο το προολυμπιακό του ’88 στο Περθ της Αυστραλίας - ακούς Ρίκα, τραύμα μου έχει μείνει με το Πέρθ). Έχουν περάσει δεκάδες παίκτες που έβαλαν το σκουφάκι με το εθνόσημο σε ολυμπιακούς αγώνες αυτές τις τρεις δεκαετίες. Πόσους ξέρετε; Πέντε; Δέκα; Αυτή ακριβώς όμως ήταν και είναι η πραγματική διαχρονική δύναμη αυτής της ομάδας: Μαζί ήμασταν δυνατοί και διακρινόμαστε, ατομικά ήμασταν άσημοι. Μια ομάδα στην οποία ο πληθυντικός πάντα κέρδιζε τον ενικό. Δεν είχαμε ονόματα κι επίθετα, ήμασταν «οι πολίστες».
Σε αυτά τα τριάντα χρόνια, αλλά και παλαιότερα, κάθε γενιά έβαζε το σκαλοπάτι της. Πάνω σε αυτό πάταγε η επόμενη κι έβαζε το δικό της. Έτσι, σιγά-σιγά η σκάλα που φτιάχτηκε οδήγησε ψηλά. Δημιούργησε παράδοση. Παράδοση κι ευθύνες. Ευθύνες και προσδοκίες. Έτσι η χθεσινή πρόκριση μπορεί να θεωρηθεί ως “business as usual” από κάποιους. Δεν είναι όμως έτσι. Κι όσοι έχουν περάσει το καρδιοχτύπι που έχει ένα προολυμπιακό τουρνουά το ξέρουν. Λυγίζει ομάδες που φαντάζουν αήττητες και σίγουρες.
Για να συμμετάσχεις στο πανηγύρι του αθλητισμού κάθε τετραετία πρέπει να πληρώσεις ακριβό αντίτιμο.
Μετά την εθνική ανδρών, σε μια εβδομάδα (ακριβώς όταν εμείς θα τρώμε το κοκορέτσι μας, στις 15 Απριλίου) ξεκινάει τη διεκδίκηση του δικού της Ολυμπιακού εισιτηρίου και η εθνική πόλο γυναικών που, ας μην το ξεχνάμε, είναι και η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παρά τον τίτλο, είναι κι εδώ δύσκολη υπόθεση η πρόκριση και η ομάδα πρέπει να πιάσει το maximum της απόδοσης για να περάσει. Είναι άλλωστε τόσο μικρές οι διαφορές μεταξύ των ομάδων. Καλή επιτυχία και στα κορίτσια λοιπόν. Όπως καλή επιτυχία επίσης και στην εθνική αντρών μπάσκετ που δίνει τη δική της μάχη για το εισιτήριο του Λονδίνου αρχές Ιουλίου στη Βενεζουέλα. Αν βάλουμε και την παρουσία της εθνικής ποδοσφαίρου στα γήπεδα του Euro τον Ιούνιο θα διαπιστώσουμε ότι ο Έλληνας στα ομαδικά αθλήματα πάει καλά. Μήπως να δοκιμάσουμε αυτή τη συνταγή και στα πολιτικά μας;
Ευχαριστούμε παιδιά που μας κάνατε για ακόμα μια φορά περήφανους, ιδιαίτερα όσους ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με αυτό το άθλημα. Σε κάθε επιτυχία μας σηκώνετε κι εμάς τους παλιούς ψηλότερα και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Ευχαριστούμε επίσης γιατί δεν έχουμε πια συχνά την πολυτέλεια να χαμογελάμε τον τελευταίο καιρό. Κι ο αθλητισμός εκτός από το να πολεμάει τον μύθο του «τεμπέλη Έλληνα» προς τα έξω, τονώνει το πεσμένο ηθικό μας, κάτι που έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη σήμερα. Να παίξουμε επιτέλους με παίκτη παραπάνω…
Πηγή protagon.gr
Παρασκευή 6 Απριλίου 2012
Δύο ήρωες έχασαν τη ζωή τους
Με αυτοθυσία προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή ηλικιωμένων. Όμως δεν τα κατάφεραν και το τρένο έπεσε πάνω τους με ταχύτητα και δύναμη. Οι ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους. Μαζί και οι οι ήρωες συνάνθρωποί μας, που προσπάθησαν να τους σώσουν.
Οι ήρωες ήσαν Άνθρωποι (με το Α κεφαλαίο)
Λεπτομέρεια: Ήσαν και Οικονομικοί Μετανάστες. (Η εθνικότητά τους αδιάφορη ως προς το θέμα της αυτοθυσίας).
Κατά τα άλλα κινδυνεύουμε σε ένα μήνα από σήμερα να έχουμε τους πρώτους νεοναζί βουλευτές σε Κοινοβούλιο Ευρωπαϊκού κράτους.
Δυστυχώς η ισοπέδωση των πάντων και η πολιτική βία των τελευταίων μηνών έχουν τις συνέπειές τους.
Οι ήρωες ήσαν Άνθρωποι (με το Α κεφαλαίο)
Λεπτομέρεια: Ήσαν και Οικονομικοί Μετανάστες. (Η εθνικότητά τους αδιάφορη ως προς το θέμα της αυτοθυσίας).
Κατά τα άλλα κινδυνεύουμε σε ένα μήνα από σήμερα να έχουμε τους πρώτους νεοναζί βουλευτές σε Κοινοβούλιο Ευρωπαϊκού κράτους.
Δυστυχώς η ισοπέδωση των πάντων και η πολιτική βία των τελευταίων μηνών έχουν τις συνέπειές τους.
Ο μέγας Σάββας, ένας τύπος στο Ναύπλιο και τα βόδια
Ήταν ένας περίφημος τύπος που γύρναγε στο Ναύπλιο και στα χωριά φωνάζοντας συνθήματα. Το όνομά του: Σάββας. Μεταξύ των σλόγκαν που είχε ήταν και το "Τριακόσια βόδια στη Βουλή εκτός από τον Καραμανλή".
Πάρτε λοιπόν ένα βόδι στο Ναύπλιο
Πάρτε λοιπόν ένα βόδι στο Ναύπλιο
Αιρετικό με τα όλα του: Το ΤΟΜΚΟ να μείνει
Τι να πρωτοπρολάβω να γράψω; Πρέπει να βιαστώ. Και πρέπει, πλέον τώρα, να σας λέω ακραίες αιρετικές απόψεις.
Θα σας μιλήσω λοιπόν για το ΤΟΜΚΟ. Το καράβι που πιάστηκε με τα λαθραία τσιγάρα.
Όλοι ουρλιάζουν να φύγει το σαπιοκάραβο από το λιμάνι του Ναυπλίου, που μολύνει το λουσάτο τουριστικό μας προφίλ. Να φύγει, θέλουν, το καράβι που είναι αγκυροβολημένο μπροστά από το χώρο στον οποίο σταθμεύουν το καλοκαίρι τα κάμπριο που καταφθάνουν ηχηρά με το ηχητικό συγκρότημα στη διαπασών να παίζει Βανδή.
Οι επαγγελματίες έκαναν συγκεκριμένη εκδήλωση και μαζώχτηκαν για να πιέσουν για την απομάκρυνση του καραβιού. Οι πολιτικοί μας ανταποκρίθηκαν πλήρως στο κάλεσμα των επαγγελματιών. Όλοι συμφωνούν να φύγει το ΤΟΜΚΟ. Ο Αναγνωσταράς, ο Ανδριανός, ακόμα και ο Μανιάτης, άπαντες ομονοούν στο θέμα αυτό. Ουδείς έχει αντίθετη άποψη.
Και όμως υπάρχει και ο αιρετικός που διαφωνεί.
Διατυπώνω λοιπόν το δικό μου θέλω.
Θέλω να παραμείνει το ΤΟΜΚΟ στο λιμάνι του Ναυπλίου.
Να γίνει εξ εφόδου κατάληψή του από τους πολιτιστικούς φορείς.
Να φρεσκαρισθεί και να σενιαρισθεί.
Απάνω εκεί να γίνονται διάφορες εκδηλώσεις.
Να ακούγονται παραμύθια για μικρούς και για μεγάλους για πειρατές και για λαθρέμπορους.
Να γίνονται μουσικές και ποιητικές βραδιές αφιερωμένες στον Καββαδία.
Να διηγούνται οι ναυτικοί της πόλης προσωπικές ιστορίες ταξιδιών, παράνομου έρωτα και περιπετειών σε μακρινούς και άλλους τόπους.
Κάποιοι να μας πουν για τον Σταυρό του Νότου. Για το Πέρασμα της Μαλάκκας. Για τους Σομαλούς πειρατές. Για τα Λίμπερτυ. Για τη μεταφορά των Ελλήνων Μεταναστών στην Αμερική και στην Αουστράλια.
Να έλθουν καπεταναίοι και μούτσοι. Εφοπλιστές και μαρκόνισσες να μας κάνουν να ξεχαστούμε σε χώρες μαγικές. Να μας μιλήσουν για την Μπαρμπαριά και τη Μαύρη Ηπειρο. Για την Ιαπωνία.
Να ανεβούν στο πλοίο οι ψαράδες και να διαγωνισθούν στα ψέμματά τους.
Να ακούσουμε τους παλιούς κολυμβητές του Ναυτικού Ομίλου.
Να σηκώσουμε την πειρατική σημαία και την πειρατική ραδιοφωνική κεραία και να αρχίσουμε να εκπέμπουμε μουσικές της θάλασσας και των ναυτικών, που θα τις αφιερώνουμε στις κοπελιές μας και σε παλιούς έρωτές μας.
Συγχωρέστε με αγαπητοί μου.
Ίσως να τελειώσουν μετά από σαράντα μήνες τα αιρετικά μου και πρέπει να ξεδώσω.
Συγχωρέστε με αν ονειρεύομαι αιρετικά, πριν προσγειωθώ στον ταπεινό μικρόκοσμο με τις ρεαλιστικές προτάσεις που θα πρέπει να λέω.
Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και τα κυριλάτα πρέπει να τα συγχωρήσετε, εφόσον ξέρετε ότι η φαντασία οργιάζει.
Και οι φίλοι μου το γνωρίζουν.
Θα σας μιλήσω λοιπόν για το ΤΟΜΚΟ. Το καράβι που πιάστηκε με τα λαθραία τσιγάρα.
Όλοι ουρλιάζουν να φύγει το σαπιοκάραβο από το λιμάνι του Ναυπλίου, που μολύνει το λουσάτο τουριστικό μας προφίλ. Να φύγει, θέλουν, το καράβι που είναι αγκυροβολημένο μπροστά από το χώρο στον οποίο σταθμεύουν το καλοκαίρι τα κάμπριο που καταφθάνουν ηχηρά με το ηχητικό συγκρότημα στη διαπασών να παίζει Βανδή.
Οι επαγγελματίες έκαναν συγκεκριμένη εκδήλωση και μαζώχτηκαν για να πιέσουν για την απομάκρυνση του καραβιού. Οι πολιτικοί μας ανταποκρίθηκαν πλήρως στο κάλεσμα των επαγγελματιών. Όλοι συμφωνούν να φύγει το ΤΟΜΚΟ. Ο Αναγνωσταράς, ο Ανδριανός, ακόμα και ο Μανιάτης, άπαντες ομονοούν στο θέμα αυτό. Ουδείς έχει αντίθετη άποψη.
Και όμως υπάρχει και ο αιρετικός που διαφωνεί.
Διατυπώνω λοιπόν το δικό μου θέλω.
Θέλω να παραμείνει το ΤΟΜΚΟ στο λιμάνι του Ναυπλίου.
Να γίνει εξ εφόδου κατάληψή του από τους πολιτιστικούς φορείς.
Να φρεσκαρισθεί και να σενιαρισθεί.
Απάνω εκεί να γίνονται διάφορες εκδηλώσεις.
Να ακούγονται παραμύθια για μικρούς και για μεγάλους για πειρατές και για λαθρέμπορους.
Να γίνονται μουσικές και ποιητικές βραδιές αφιερωμένες στον Καββαδία.
Να διηγούνται οι ναυτικοί της πόλης προσωπικές ιστορίες ταξιδιών, παράνομου έρωτα και περιπετειών σε μακρινούς και άλλους τόπους.
Κάποιοι να μας πουν για τον Σταυρό του Νότου. Για το Πέρασμα της Μαλάκκας. Για τους Σομαλούς πειρατές. Για τα Λίμπερτυ. Για τη μεταφορά των Ελλήνων Μεταναστών στην Αμερική και στην Αουστράλια.
Να έλθουν καπεταναίοι και μούτσοι. Εφοπλιστές και μαρκόνισσες να μας κάνουν να ξεχαστούμε σε χώρες μαγικές. Να μας μιλήσουν για την Μπαρμπαριά και τη Μαύρη Ηπειρο. Για την Ιαπωνία.
Να ανεβούν στο πλοίο οι ψαράδες και να διαγωνισθούν στα ψέμματά τους.
Να ακούσουμε τους παλιούς κολυμβητές του Ναυτικού Ομίλου.
Να σηκώσουμε την πειρατική σημαία και την πειρατική ραδιοφωνική κεραία και να αρχίσουμε να εκπέμπουμε μουσικές της θάλασσας και των ναυτικών, που θα τις αφιερώνουμε στις κοπελιές μας και σε παλιούς έρωτές μας.
Συγχωρέστε με αγαπητοί μου.
Ίσως να τελειώσουν μετά από σαράντα μήνες τα αιρετικά μου και πρέπει να ξεδώσω.
Συγχωρέστε με αν ονειρεύομαι αιρετικά, πριν προσγειωθώ στον ταπεινό μικρόκοσμο με τις ρεαλιστικές προτάσεις που θα πρέπει να λέω.
Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και τα κυριλάτα πρέπει να τα συγχωρήσετε, εφόσον ξέρετε ότι η φαντασία οργιάζει.
Και οι φίλοι μου το γνωρίζουν.
Πέμπτη 5 Απριλίου 2012
Η θεία μου η Αρμελίνα.
Η θειά μου η Αρμελίνα μια ζωή ψήφιζε δεξιά. Παλιά Παπάγο, μετά ΕΡΕ και μετά Ν.Δ. Φέτος αποφάσισε να μην ψηφίσει τον Αντώνη. Δεν του έχει συγχωρήσει ότι πριν από κάποια χρόνια έριξε τη Νέα Δημοκρατία για να ξαναέλθει στην εξουσία ο Ανδρέας. Μου είπε λοιπόν να της βρω τι ακριβώς λέει και προτείνει αυτό το καλό δεξιό παιδί, ο Πάνος. Έψαξα λοιπόν και βρήκα το κείμενο της "προγραμματικής ιδεολογίας" των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το τύπωσα και το έδωσα στη θειά Αρμελίνα, γυναίκα μορφωμένη και με κουλτούρα για να το διαβάσει. Δεν γνωρίζω αν εσείς, αγαπητοί αναγνώστες έχετε πάρει χαμπάρι ποια είναι η "προγραμματική ιδεολογία" του Πάνου και του Μανώλη. Κάντε μια προσπάθεια να διαβάσετε πώς ξεκινούν τα όσα συνιστούν την "προγραμματική ιδεολογία" του κόμματος αυτού και αν καταλάβατε τίποτα γράψτε μου. Mετά ξαναδιαβάστε το, μπας και η επανάληψη σας κάνει να αντιληφθείτε τι πρεσβεύουν οι άνθρωποι. Μήπως επιλέγουν μείωση της δημοκρατίας, αφού θέτουν το θέμα αυτό ως διλημμa με αντίπολο τη μείωση της ανισότητας; Καταλαβαίνετε εσείς ποία η διλημματική σχέση του Madison (ποιός είναι αυτός;) με τον Αριστοτέλη; Αντιληφθήκατε τι "τοιουτοτρόπως" προτείνουν οι Καμμένοι; Μήπως μπορεί να μας πει ο κ. Μανώλης, για να καταλάβουμε εμείς οι θνητοί και η θεία μου η Αρμελίνα ποια είναι η "διευρυμένη έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης " και ποιος είναι ο Rawls και τι πρεσβεύει, ποια είναι η δημιουργική καταστροφή και ποιός είναι ο Schumpeter και τι ακριβώς συνεπάγεται η άνευ επαρκούς εθνικής προστιθέμενης αξίας διαμεσολάβηση;
Ιδού το κείμενο που θα πείσει τη θεία μου την Αρμελίνα ότι ο Πάνος και ο Μανώλης τα λένε καλά και έχουν σωστούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς.
"1. Το οικονομικοκοινωνικό πλέγμα του παγκόσμιου συστήματος, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για τη διασφάλιση του σεβασμού του Ανθρώπου. Η λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος έχει εκ του αποτελέσματος οδηγήσει τη χώρα σε ένα δίλημμα: είτε την επιλογή της μείωσης της Δημοκρατίας (Madison) είτε την επιλογή της μείωσης της ανισότητας (Αριστοτέλης). Το κίνημα επιλέγει τη μείωση της ανισότητας. Η φεντεραλιστική προσέγγιση της μείωσης της Δημοκρατίας σε μία ένωση με κράτη-μέλη τα οποία αφενός έχουν ιστορία πολλών αιώνων και αφετέρου δεν έχουν χτίσει κοινό σημείο πολιτιστικής αναφοράς δεν αποτελεί καν χαρακτηριστικό πολιτικής ενοποίησης: είναι απτή απόδειξη τραπεζικού φεντεραλισμού, ήτοι χρηματοοικονομικής δικτατορίας.
Αυτή η καταφανής παραβίαση όχι μόνο των Ευρωπαϊκών Συνθηκών αλλά και της φιλοσοφίας ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί εκτροπή η οποία επιβάλλεται στους Ευρωπαίους με σκοπό τον έλεγχό τους, τη φαβελοποίηση εντός κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ και εντός της ΕΕ ως σύνολο.
Η εξέλιξη αυτή έλαβε χώρα τεχνητά, μέσω καταστροφικών εργαλείων χρέους και εμπορίου, και προγραμματισμένα, χρησιμοποιώντας την κοινή ευρωπαϊκή αγορά ως δούρειο ίππο. Ως εκ τούτου, η παραχώρηση εθνικών δημοκρατικών δικαιωμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο είχε ως απότοκο την αφαίρεση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά προσδιορίζονται στη σχετική Ευρωπαϊκή Συνθήκη.
Τοιουτοτρόπως, το δίλημμα “μείωση της Δημοκρατίας” ή “μείωση της ανισότητας” ταυτίζεται σε αυτή την περίπτωση με το δίλημμα “καταστροφή της Ευρώπης μέσω μηχανισμών συρρίκνωσης της οικονομίας, της κοινωνίας και της δημοκρατίας” ή “διάσωση της Ευρώπης μέσω της επαναφοράς της στις αρχές και τις αξίες που διέπουν την ίδρυσή της”.
Το κίνημα είναι ιδεολογικά αντίθετο με την καταστροφή της Ευρώπης, όπως αυτή οδηγείται τα τελευταία έτη, κατά παράβαση των ιδρυτικών συνθηκών, συνεπώς επιλέγει τη μείωση της ανισότητας
2. Η διεθνής οικονομική δραστηριότητα, όπως έχει διαμορφωθεί, έχει συρρικνώσει στη χώρα την πρόσοδο της εργασίας και του κεφαλαίου εις όφελος της προσόδου της κενής διαμεσολάβησης για την πώληση υποκατάστατων προϊόντων και υπηρεσιών. Το αρνητικό αποτέλεσμα στην παραγωγική βάση της χώρας και η έλλειψη μηχανισμού αντισταθμιστικής μεταφοράς πλεονάσματος των ωφελούμενων αλλοδαπών παραγωγών δεν διασφαλίζει τη βιώσιμη οικονομική μεγέθυνση της χώρας. Το κίνημα επιλέγει την μείωση της ανισότητας στη χώρα αξιοποιώντας μια διευρυμένη έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης (Rawls) σύμφωνα με την οποία η βελτίωση της ευημερίας των πολιτών με το χαμηλότερο επίπεδο ευημερίας υλοποιείται με τον συνδυασμό της αύξησης της προσόδου της υγιούς επιχειρηματικότητας και της δημιουργικής καταστροφής (Schumpeter) της άνευ επαρκούς εθνικής προστιθέμενης αξίας διαμεσολάβηση."
Ε λοιπόν έχουμε ξεφύγει τελείως που λέει και η Τασούλα στη διαφήμιση. Tragic!!!!
Τρίτη 3 Απριλίου 2012
Το "Ελληνικό" και τ΄Ανάπλι
Τα συντηρητικά κόμματα στη χώρα μας, στα οποία ηγούνται σήμερα ο Βαγγέλης και ο Αντώνης έκαναν ένα ακόμα πολιτικό και περιβαλλοντικό έγκλημα, πριν από μερικές μέρες στο Κοινοβούλιο. Με ντροπολογία της τελευταίας στιγμής επέτρεψαν την ανέγερση κτηρίων στο παραλιακό μέτωπο του Αεροδρομίου του Ελληνικού, πιστεύοντας ότι έτσι θα κάνουν το πακέτο της ιδιωτικοποίησης πιο ελκυστικό για να πετύχουν περισσότερα έσοδα.
Προφανώς οι μεγάλοι κατασκευαστικοί κολοσσοί που επιθυμούν να αποκτήσουν ένα από τα πιο σημαντικά και μεγάλα σε έκταση παραλιακά φιλέτα της Μεσογείου που βρίσκονται μέσα σε μια μεγάλη πόλη, επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη που θα βγάλουν. Και για να το κάνουν πράξη αυτό, φαίνεται ότι πίεσαν το Υπουργείο ΠΕΚΑ (μήπως ξεχάσατε ποιοι ηγούνται σ΄αυτό;) και πέτυχαν την τροποποίηση του αρχικού σχεδίου και την οικοδόμηση του παραλιακού μετώπου για να πουλήσουν κατοικίες πολυτελείας σε Άραβες μεγιστάνες και Ρώσους ολιγάρχες.
Το αρχικό σχέδιο πολύ ορθά είδε σαν ένα ενιαίο χώρο το αεροδρόμιο του Ελληνικού με το πέραν της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος παραλιακό μέτωπο (με τη μελλοντική υπογειοποίηση της Ποσειδώνος θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας καταπληκτικός τεράστιος πράσινος πολυχώρος). Έτσι θα μπορούσε να γίνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπτυξη μιας περιοχής με μέτωπο το Σαρωνικό κόλπο, με ένα κεντρικό μεγάλο πάρκο ανοικτό σε όλους τους κατοίκους και λειτουργικό, αλλά και βιώσιμο, με πολυποίκιλες δραστηριότητες, που θα μπορούσαν να συνδυάσουν πολλά πράγματα, έτσι ώστε ο ενιαίος αυτός χώρος να λειτουργεί υπέρ των κατοίκων και να προσφέρει διηνεκώς τόσο στην κοινωνία, αλλά και στο οικονομικό γίγνεσθαι. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Θα μπορούσε να περιλάβει ο χώρος αυτός εκτός από το μεγάλο πάρκο, εστιατόρια, καφενεία, κέντρα πολιτισμού, εκθεσιακούς χώρους, συνεδριακούς χώρους, σημεία αθλητικών δραστηριοτήτων, αλλά και ξενοδοχεία και κατοικίες. Αρκεί το μέτωπο προς τη θάλασσα να ήταν ανοικτό και το πάρκο το κέντρο των δραστηριοτήτων. Κάποιοι αντιπροτείνουν μόνον πάρκο, μόνον που στην πράξη κάτι τέτοιο προοπτικά θα σήμαινε εγκατάλειψη και ρημαδιό. Εκτός όμως από τα ανεφάρμοστα που προϋποθέτουν τεράστιες καταναλώσεις νερού και ενέργειας και ύπαρξη χρημάτων που πλέον δεν υπάρχουν και της συντηρητικής λογικής που προκρίνει το πρόσκαιρο κέρδος με το κτίσιμο παραλιακών πολυκατοικιών (απεχθή παραδείγματα Ισπανίας και Φλώριδας), υπάρχει και ο άλλος δρόμος, που μιλάει για πολιτισμό, πράσινο, χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, ανακύκλωση νερού, ήπιες μορφές συγκοινωνίας μέσα στο πάρκο (ποδήλατα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα) για να δημιουργηθεί ένας χώρος που θα προσελκύσει, μπορεί όχι τους μεγιστάνες των πετρελαίων και τους ολιγάρχες του μαύρου χρήματος, αλλά μια τάξη συνειδητοποιημένων πολιτών απ΄όλο τον κόσμο, που θα κάνει το χώρο και βιώσιμο και λειτουργικό για όλους και οικονομικά αποδοτικό στο διηνεκές για τα έσοδα του Κράτους.
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά, αφού το ιστολόγιο αυτό ασχολείται με το Ναύπλιο και την Αργολίδα;
Διότι παρόμοιες λογικές επικράτησαν και σε μία ακόμα περίπτωση μεγάλου οικιστικού project στο Ναύπλιο και δυστυχώς τα ίδια μπορεί να σχεδιάζονται και στην ιδιωτικοποίηση τεράστιου τμήματος κρατικής γης που επέρχεται στην περιοχή μας.
Ομιλώ για τον ΚΥΚΝΟ και την ΚΑΡΑΘΩΝΑ.
Ο χώρος του εργοστασίου του ΚΥΚΝΟΥ αποτελεί το μεγαλύτερο ενιαίο οικόπεδο μέσα στο κέντρο του πολεοδομικού ιστού του Ναυπλίου. Η μία λύση για τη αξιοποίησή του ήταν να χρησιμοποιηθεί για οικιστικούς σκοπούς μόνον ένα τμήμα του και να ανεγερθούν εξαιρετικές κατοικίες και επαγγελματικοί χώροι και το υπόλοιπο να παραχωρείτο σε δημόσια χρήση (πάρκα, χώροι για παιδιά, πλατεία, μουσείο βιομηχανικής ιστορίας της πόλης του Ναυπλίου κλπ). Η λύση αυτή με κατοικίες με τους δικούς τους ελεύθερους χώρους, με λύσεις και προτάσεις συμβατές με την προστασία του οικιστικού περιβάλλοντος (λύσεις εξοικονόμησης ενέργειας και νερού, ανακύκλωσης απορριμμάτων) θα προσέλκυαν αγοραστές-εραστές της πόλης του Ναυπλίου με οικονομικές δυνατότητες, ενώ οι γύρω επαγγελματικοί χώροι θα γινόντουσαν ανάρπαστοι. Ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν οικονομικά αποδοτικό για την εταιρεία και την πόλη, όχι μόνον πρόσκαιρα, αλλά για πάντα. Αντί γι΄αυτό, το σχέδιο που προκρίθηκε είναι μια επανάληψη των οικιστικών συγκροτημάτων, όπως αυτά σχεδιάστηκαν όλες τις τελευταίες δεκαετίες από τις κλασσικές οικοδομικές εταιρίες της αντιπαροχής. Να κτίσουμε όσο το δυνατόν παραπάνω γίνεται και με την πώληση διαμερισμάτων , κατόπιν δανειοδότησης των αγοραστών, να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε τις οικοδομικές εργασίες. Έτσι άρχισαν να κατασκευάζονται κτήρια-πολυκατοικίες μεγαθήρια για τα μεγέθη της πόλης του Ναυπλίου. Η ΔΕΗ έπρεπε να φτιάξει νέους υποσταθμούς, ο Δήμος να οργανώσει τα δίκτυά του για να ανταποκριθεί. Οι εσωτερικοί δρόμοι θα αποτελούσαν κοινόχρηστους χώρους μόνον για τους συνιδιοκτήτες που θα ήσαν αναγκασμένοι να τους συντηρούν με αυξημένα κοινόχρηστα. Σήμερα με την οικονομική κρίση το σχέδιο παραμένει ημιτελές. Οι εργασίες έχουν διακοπεί, το οικονομικά οφέλη για την εταιρία ΚΥΚΝΟΣ πρέπει να είναι μικρά και η κατασκευάστρια εταιρία, προφανώς βρίσκεται σε οικονομικές δυσκολίες ολοκλήρωσης των κατασκευαστικών εργασιών. Οι δημότες για χρόνια ακόμα, φαίνεται, ότι θα αντικρίζουν το γιαπί ΚΥΚΝΟΣ. Αντί να έχουμε μια σωστή οικοδομική ανάπτυξη που συνεπάγεται θέσεις εργασίας (συντηρητές, τεχνικοί, κηπουροί, καταστήματα που λειτουργούν με επιχειρηματίες και υπαλλήλους, καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος), αντί γι΄αυτό θα έχουμε για χρόνια ένα αγκάθι στο κέντρο του Ναυπλίου.
Και πάμε στο άλλο πολύ μεγάλο ελεύθερο δημόσιο χώρο της περιοχής μας, στην Καραθώνα. Αυτό που παλιά ήταν ένα μακρινός εφιάλτης, πιθανόν σήμερα, αν πάρουμε παράδειγμα από το έγκλημα που γίνεται στο Ελληνικό, να αποτελεί πιθανό σενάριο. Αν επέτρεψαν την οικοδόμηση κατοικιών στο παραλιακό μέτωπο στο Ελληνικό γιατί να κωλώσουν για την Καραθώνα, προκειμένου να επιτύχουν, οι στενόμυαλοι, πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη; Μια στενή οικονομικίστικη λογική θα καταστρέψει τη χώρα και την πόλη μας. Δεν βλέπουν ότι το μεγάλο πλεονέκτημα που διατηρούμε ακόμα, είναι ότι μπορεί ο επισκέπτης να βρει ελεύθερους χώρους, μεγάλες παραλίες χωρίς μπετονένια κατασκευάσματα, κάτι που δεν μπορεί να κάνει εύκολα στις Ευρωπαϊκές Μεσογειακές χώρες, αλλά και στη Τυνησία, Τουρκία Κύπρο; Νομίζω, ότι η πρόταση της άλλης πρότασης για αθλητικό πάρκο, με τις αναγκαίες διασαφήσεις, είναι δυνατόν να προσδώσει και οικονομικά οφέλη στο διηνεκές και θέσεις δουλειάς στους κατοίκους και θα βοηθήσει την κοινωνία.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους καταστροφείς να αποτελειώσουν το έργο τους.
Προφανώς οι μεγάλοι κατασκευαστικοί κολοσσοί που επιθυμούν να αποκτήσουν ένα από τα πιο σημαντικά και μεγάλα σε έκταση παραλιακά φιλέτα της Μεσογείου που βρίσκονται μέσα σε μια μεγάλη πόλη, επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη που θα βγάλουν. Και για να το κάνουν πράξη αυτό, φαίνεται ότι πίεσαν το Υπουργείο ΠΕΚΑ (μήπως ξεχάσατε ποιοι ηγούνται σ΄αυτό;) και πέτυχαν την τροποποίηση του αρχικού σχεδίου και την οικοδόμηση του παραλιακού μετώπου για να πουλήσουν κατοικίες πολυτελείας σε Άραβες μεγιστάνες και Ρώσους ολιγάρχες.
Το αρχικό σχέδιο πολύ ορθά είδε σαν ένα ενιαίο χώρο το αεροδρόμιο του Ελληνικού με το πέραν της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος παραλιακό μέτωπο (με τη μελλοντική υπογειοποίηση της Ποσειδώνος θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας καταπληκτικός τεράστιος πράσινος πολυχώρος). Έτσι θα μπορούσε να γίνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάπτυξη μιας περιοχής με μέτωπο το Σαρωνικό κόλπο, με ένα κεντρικό μεγάλο πάρκο ανοικτό σε όλους τους κατοίκους και λειτουργικό, αλλά και βιώσιμο, με πολυποίκιλες δραστηριότητες, που θα μπορούσαν να συνδυάσουν πολλά πράγματα, έτσι ώστε ο ενιαίος αυτός χώρος να λειτουργεί υπέρ των κατοίκων και να προσφέρει διηνεκώς τόσο στην κοινωνία, αλλά και στο οικονομικό γίγνεσθαι. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Θα μπορούσε να περιλάβει ο χώρος αυτός εκτός από το μεγάλο πάρκο, εστιατόρια, καφενεία, κέντρα πολιτισμού, εκθεσιακούς χώρους, συνεδριακούς χώρους, σημεία αθλητικών δραστηριοτήτων, αλλά και ξενοδοχεία και κατοικίες. Αρκεί το μέτωπο προς τη θάλασσα να ήταν ανοικτό και το πάρκο το κέντρο των δραστηριοτήτων. Κάποιοι αντιπροτείνουν μόνον πάρκο, μόνον που στην πράξη κάτι τέτοιο προοπτικά θα σήμαινε εγκατάλειψη και ρημαδιό. Εκτός όμως από τα ανεφάρμοστα που προϋποθέτουν τεράστιες καταναλώσεις νερού και ενέργειας και ύπαρξη χρημάτων που πλέον δεν υπάρχουν και της συντηρητικής λογικής που προκρίνει το πρόσκαιρο κέρδος με το κτίσιμο παραλιακών πολυκατοικιών (απεχθή παραδείγματα Ισπανίας και Φλώριδας), υπάρχει και ο άλλος δρόμος, που μιλάει για πολιτισμό, πράσινο, χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, ανακύκλωση νερού, ήπιες μορφές συγκοινωνίας μέσα στο πάρκο (ποδήλατα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα) για να δημιουργηθεί ένας χώρος που θα προσελκύσει, μπορεί όχι τους μεγιστάνες των πετρελαίων και τους ολιγάρχες του μαύρου χρήματος, αλλά μια τάξη συνειδητοποιημένων πολιτών απ΄όλο τον κόσμο, που θα κάνει το χώρο και βιώσιμο και λειτουργικό για όλους και οικονομικά αποδοτικό στο διηνεκές για τα έσοδα του Κράτους.
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά, αφού το ιστολόγιο αυτό ασχολείται με το Ναύπλιο και την Αργολίδα;
Διότι παρόμοιες λογικές επικράτησαν και σε μία ακόμα περίπτωση μεγάλου οικιστικού project στο Ναύπλιο και δυστυχώς τα ίδια μπορεί να σχεδιάζονται και στην ιδιωτικοποίηση τεράστιου τμήματος κρατικής γης που επέρχεται στην περιοχή μας.
Ομιλώ για τον ΚΥΚΝΟ και την ΚΑΡΑΘΩΝΑ.
Ο χώρος του εργοστασίου του ΚΥΚΝΟΥ αποτελεί το μεγαλύτερο ενιαίο οικόπεδο μέσα στο κέντρο του πολεοδομικού ιστού του Ναυπλίου. Η μία λύση για τη αξιοποίησή του ήταν να χρησιμοποιηθεί για οικιστικούς σκοπούς μόνον ένα τμήμα του και να ανεγερθούν εξαιρετικές κατοικίες και επαγγελματικοί χώροι και το υπόλοιπο να παραχωρείτο σε δημόσια χρήση (πάρκα, χώροι για παιδιά, πλατεία, μουσείο βιομηχανικής ιστορίας της πόλης του Ναυπλίου κλπ). Η λύση αυτή με κατοικίες με τους δικούς τους ελεύθερους χώρους, με λύσεις και προτάσεις συμβατές με την προστασία του οικιστικού περιβάλλοντος (λύσεις εξοικονόμησης ενέργειας και νερού, ανακύκλωσης απορριμμάτων) θα προσέλκυαν αγοραστές-εραστές της πόλης του Ναυπλίου με οικονομικές δυνατότητες, ενώ οι γύρω επαγγελματικοί χώροι θα γινόντουσαν ανάρπαστοι. Ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν οικονομικά αποδοτικό για την εταιρεία και την πόλη, όχι μόνον πρόσκαιρα, αλλά για πάντα. Αντί γι΄αυτό, το σχέδιο που προκρίθηκε είναι μια επανάληψη των οικιστικών συγκροτημάτων, όπως αυτά σχεδιάστηκαν όλες τις τελευταίες δεκαετίες από τις κλασσικές οικοδομικές εταιρίες της αντιπαροχής. Να κτίσουμε όσο το δυνατόν παραπάνω γίνεται και με την πώληση διαμερισμάτων , κατόπιν δανειοδότησης των αγοραστών, να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε τις οικοδομικές εργασίες. Έτσι άρχισαν να κατασκευάζονται κτήρια-πολυκατοικίες μεγαθήρια για τα μεγέθη της πόλης του Ναυπλίου. Η ΔΕΗ έπρεπε να φτιάξει νέους υποσταθμούς, ο Δήμος να οργανώσει τα δίκτυά του για να ανταποκριθεί. Οι εσωτερικοί δρόμοι θα αποτελούσαν κοινόχρηστους χώρους μόνον για τους συνιδιοκτήτες που θα ήσαν αναγκασμένοι να τους συντηρούν με αυξημένα κοινόχρηστα. Σήμερα με την οικονομική κρίση το σχέδιο παραμένει ημιτελές. Οι εργασίες έχουν διακοπεί, το οικονομικά οφέλη για την εταιρία ΚΥΚΝΟΣ πρέπει να είναι μικρά και η κατασκευάστρια εταιρία, προφανώς βρίσκεται σε οικονομικές δυσκολίες ολοκλήρωσης των κατασκευαστικών εργασιών. Οι δημότες για χρόνια ακόμα, φαίνεται, ότι θα αντικρίζουν το γιαπί ΚΥΚΝΟΣ. Αντί να έχουμε μια σωστή οικοδομική ανάπτυξη που συνεπάγεται θέσεις εργασίας (συντηρητές, τεχνικοί, κηπουροί, καταστήματα που λειτουργούν με επιχειρηματίες και υπαλλήλους, καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος), αντί γι΄αυτό θα έχουμε για χρόνια ένα αγκάθι στο κέντρο του Ναυπλίου.
Και πάμε στο άλλο πολύ μεγάλο ελεύθερο δημόσιο χώρο της περιοχής μας, στην Καραθώνα. Αυτό που παλιά ήταν ένα μακρινός εφιάλτης, πιθανόν σήμερα, αν πάρουμε παράδειγμα από το έγκλημα που γίνεται στο Ελληνικό, να αποτελεί πιθανό σενάριο. Αν επέτρεψαν την οικοδόμηση κατοικιών στο παραλιακό μέτωπο στο Ελληνικό γιατί να κωλώσουν για την Καραθώνα, προκειμένου να επιτύχουν, οι στενόμυαλοι, πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη; Μια στενή οικονομικίστικη λογική θα καταστρέψει τη χώρα και την πόλη μας. Δεν βλέπουν ότι το μεγάλο πλεονέκτημα που διατηρούμε ακόμα, είναι ότι μπορεί ο επισκέπτης να βρει ελεύθερους χώρους, μεγάλες παραλίες χωρίς μπετονένια κατασκευάσματα, κάτι που δεν μπορεί να κάνει εύκολα στις Ευρωπαϊκές Μεσογειακές χώρες, αλλά και στη Τυνησία, Τουρκία Κύπρο; Νομίζω, ότι η πρόταση της άλλης πρότασης για αθλητικό πάρκο, με τις αναγκαίες διασαφήσεις, είναι δυνατόν να προσδώσει και οικονομικά οφέλη στο διηνεκές και θέσεις δουλειάς στους κατοίκους και θα βοηθήσει την κοινωνία.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους καταστροφείς να αποτελειώσουν το έργο τους.
Δευτέρα 2 Απριλίου 2012
Ένα "αιρετικό" διαδικτυακό ταξίδι τελειώνει σε δέκα μέρες από σήμερα Πρωταπριλιά του 2012
Το άρθρο αυτό το γράφω την 1η Απριλίου λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα.
Είναι τεράστια η λύπη μου, όμως ένα διαδικτυακό ταξίδι που ξεκίνησε πριν από σαράντα μήνες παίρνει τέλος σε δέκα μέρες.
Δέκα "αιρετικές" μέρες ακόμα μου μένουν.
Είναι τεράστια η λύπη μου, όμως ένα διαδικτυακό ταξίδι που ξεκίνησε πριν από σαράντα μήνες παίρνει τέλος σε δέκα μέρες.
Δέκα "αιρετικές" μέρες ακόμα μου μένουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)