«Ή... ή...»

Είπα την άποψή μου για τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας. Για τον κύκλο της βίας. Για το απαράδεκτο να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά οι αντιστασιακοί με τους προδότες. Για το πώς φθάσαμε στα Δεκεμβριανά. Για τα εγκλήματα των Ναζί.

Μένει μόνον ένα θέμα: Εφόσον θεωρώ ότι το ΚΚΕ δεν είχε πρόθεση να καταλάβει την εξουσία, προς τί οι Εαμικές ακρότητες και βιαιότητες του 44; Γιατί χύθηκε αίμα αθώων; Μήπως διότι ευσταθεί η Καλυβική και Περρακική άποψη ότι οι αριστεροί ήσαν εγκληματίες και δολοφόνοι;

Πέρα από κάποιες ελάχιστες ακρότητες που μπορεί να έγιναν εκατέρωθεν από εγκληματικά στοιχεία, δεν νομίζω ότι η εξήγηση αυτή μπορεί να δικαιολογήσει αυτά που συνέβησαν το 44 στο σύνολό τους.

Τότε όμως;

Τι συνέβη;

Πώς εξηγούνται τα γεγονότα;

Μπορούμε να πιστέψουμε την εξήγηση που δίνει το ΚΚΕ, πώς οι ακρότητες αφορούσαν μόνον επιθέσεις σε προδοτικά στοιχεία με ελάχιστες παρεκκλίσεις;

Έτσι είναι;

Καταθέτω λοιπόν τη δική μου άποψή

Πραγματοποιώ μία χρονική μετάθεση 17 χρόνων από το 1944.

Το ΚΚΕ διαγράφει το έτος 1961 ένα μέλος του ονόματι Γιάννη Χατζηαντρέα.

Δεν τον γνωρίζετε;

Θα σας πω το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο.

Στρατής Τσίρκας.

Από πολύ νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα της Αιγύπτου. Μαζί με άλλους, συμμετέχει στην έκδοση της αντιφασιστικής πολιτικής επιθεώρησης Έλλην Το 1943-44 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά στελέχη του φιλο-ΕΑΜικού Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ) και από το 1945 μέχρι το 1961 είναι στέλεχος της παροικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης "Αντιφασιστική Πρωτοπορία", της οποίας διετέλεσε και γραμματέας από το 1946 μέχρι το 1951. Τον Ιανουάριο του 1961 κυκλοφορεί η Λέσχη, που είναι το πρώτο βιβλίο της γνωστής τριλογίας του με τίτλο «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Τον Ιούλιο του 1961 το ΚΚΕ του ζητάει να αποκηρύξει το βιβλίο του, διότι δεν είναι απόλυτα αρεστό στη κομματική γραφειοκρατία και κινείται εκτός γραμμής. Ιδού πώς ο ίδιος ο Τσίρκας περιγράφει το γεγονός:

[...] Μου λένε


- Άκουσε εδώ. Η Λέσχη σου συκοφαντεί τους λαϊκούς αγωνιστές και το κίνημα. Πρέπει να την αποκηρύξεις. Διαφορετικά...


- Σταθείτε, τους λέω, δε διαβάζετε σωστά. Και γιατί βιαζόσαστε; Τώρα γράφω το δεύτερο μέρος, θα υπάρξει και τρίτο, αν ζήσω. Τότε θα καταλάβετε καλύτερα.


Εκείνοι όμως ήταν ανένδοτοι: «Ή την αποκηρύχνεις ή...». Κι εγώ τους λέω:


- Πάρετε μόνοι σας την ευθύνη, εγώ βιβλία δεν καίω.


Τότε μου είπαν πως η απόφαση ήταν κιόλας βγαλμένη: «Ή... ή...». Κι εγώ αποκρίθηκα:


Ό,τι βλέπω καταθέτω, μια μαρτυρία. Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από τούτο το καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο».

Το φαντάζεστε; Κάποιος κομματικός γραφειοκράτης απαιτεί από έναν λογοτέχνη να αποκηρύξει το έργο του!!! Δεν επιθυμεί το ΚΚΕ ρωγμές στον ιδανικό περιτειχισμένο κόσμο του. Θέλει τον καλλιτέχνη να έχει συνείδηση ωσεί «καπέλο που να την κρεμάει πότε στο ένα καρφί και πότε στο άλλο».

Μήπως το γεγονός αυτό ήταν μεμονωμένο και οφειλόταν σε μια κομματική νομενκλατούρα στη Μέση Ανατολή; Μήπως ήταν και αυτή ένα λάθος;

Κάνω μια νέα χρονική μετάθεση και πάω είκοσι περίπου χρόνια πίσω.

Ένας από τους πιο σπουδαίους Σοβιετικούς σκηνοθέτες ήταν ο Μέγερχολντ. Ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεωρητικός του θεάτρου. Το 1922 εγκαινίασε το θέατρο της Επανάστασης με το έργο "Αυγές" του Βεράρεν. Τα έργα του εντυπωσίαζαν με την εκκεντρικότητα, την επαναστατικότητα και τη χρήση συμβολικών σκηνικών σε μία προσπάθεια να ελαττώσει την απόσταση μεταξύ σκηνής και πλατείας. Την εποχή όμως του Στάλιν, από το 1928 ως το 1953, οι πειραματισμοί στον χώρο της τέχνης απαγορεύτηκαν. Ανάμεσα στο 1932 και στο 1934 δεχόταν συνεχώς επικρίσεις για την «εχθρική στάση του απέναντι στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό» Τον Ιούνιο του 1939 παρευρέθη σε ένα συνέδριο σκηνοθετών οργανωμένο από το κόμμα ως δημόσια επίδειξη υποταγής. Λέγεται ότι ο Μέγερχολντ ήταν παρών και έδωσε έναν παθιασμένο λόγο: δήλωσε ότι αυτά που συνέβαιναν δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη, υπερασπίστηκε το δικαίωμα του δημιουργού και κατήγγειλε την ισοπεδωτική ομοιομορφία που το καθεστώς προσπαθούσε να επιβάλλει στους καλλιτέχνες. Τρεις ημέρες αργότερα συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία. Λίγο μετά η σύζυγός του, η ηθοποιός Ζινάιντα Ράικχ, βρέθηκε δολοφονημένη, με τον λαιμό κομμένο, το πρόσωπο παραμορφωμένο και μαχαιριές σε όλο το σώμα. Δεν έγινε ποτέ γνωστό αν ο Μέγερχολντ αυτοκτόνησε ή πέθανε στην εξορία.

Ένας μεγάλος σοβιετικός σκηνοθέτης στέλνεται στην εξορία και αργότερα πεθαίνει στη Σιβηρία, διότι υπηρέτησε το θεατρικό φορμαλισμό

Ένας μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης διαγράφεται από το ΚΚΕ, διότι δεν επιθυμεί η συνείδησή του να γίνει ένα καπέλο, για να μεταφέρεται από καρφί σε καρφί.

Τις δεκαετίες του 70 και 80 εκατοντάδες Κνίτες διαγράφονται διότι ακούν ροκ μουσική και βλέπουν δυτικό κινηματογράφο.

Και σήμερα;

Ιδού μία απίστευτη κριτική κινηματογραφικού έργου που δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη πριν μερικές μέρες.

“Το έργο αυτό είναι ιδεολογικά μεταβατικό, γι' αυτό είναι και δειλό! Το λανσάρουν για να «τσιμπήσουμε»... Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!”

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα με τείχη τριγύρω, που δεν επιδέχεται διαφωνία, που δεν αφήνει κανέναν να το πλησιάσει ούτε και από μακριά Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που απαιτεί και επιβάλλει με κάθε μέσο την απόλυτη ομοιομορφία εντός των τειχών. Ακόμαι και στον τομέα του πολιτισμού. Οποιαδήποτε διαφωνία είναι εξοβελιστέα.

(Συνεχίζεται)

Το Γκαμπί του Βασιλιά

e2-e4 e7-e5, z2-z4. Αυτό είναι το γκαμπί του βασιλιά. Το πιόνι μπροστά από το άλογο προσφέρεται για θυσία. Αποκτούν τα μαύρα αριθμητική υπεροχή, όμως τα λευκά με τη σειρά τους αποκτούν πρωτοβουλία και ελευθερία κινήσεων και στρατηγική υπεροχή πάνω στη σκακιέρα. Θυμάμαι μικρός, όταν ασχολιόμουν με το σκάκι (το έχω κάνει και αυτό) το πόσο με είχε συνεπάρει το επιθετικό αυτό άνοιγμα και η θυσία του πιονιού.

Οι Ρώσοι είναι δεινοί σκακιστές και γνωρίζουν πολύ καλά το άνοιγμα αυτό. Μπορούν λοιπόν να προσφέρουν ένα μικρό (γι΄ αυτούς) πιόνι για να αποκτήσουν πλεονεκτήματα στη διεθνή σκακιέρα.

Μήπως θυμάται κάποιος πώς ξεκίνησε τότε το Σεπτέμβρη του 39 ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν η χιτλερική εισβολή στην Πολωνία για την οποία αντέδρασαν οι Βρετανοί; Και πώς έληξε ο πόλεμος; Με τη σοβιετική κυριαρχία στην Πολωνία. Παράδοξο;

Μάλλον όχι. Το πιόνι που λεγόταν Ελλάδα θυσιάστηκε από το Στάλιν σε ένα γκαμπί όχι του βασιλιά, αλλά του Γενικού Γραμματέα. Και έτσι δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την προέλαση του κόκκινου στρατού σε άλλα μέτωπα.

Θεωρώ μείζονες ανοησίες τους ισχυρισμούς ότι το ΕΑΜ είχε από το 43 αποφασίσει να καταλάβει την εξουσία και γι΄ αυτό και εξαπέλυσε τις διώξεις κατά των αντιφρονούντων. Άραγε ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί ότι τα πράγματα ήσαν προσυνεννοημένα και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι το ΚΚΕ ήταν απόλυτα υποταγμένο στις επιδιώξεις και θελήσεις του Στάλιν και της Κομμουνιστικής Διεθνούς;

Όλα τα πραγματικά γεγονότα συγκλίνουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ότι οι Ρώσοι πράγματι είχαν παραχωρήσει την Ελλάδα στην Αγγλική σφαίρα επιρροής και το ΚΚΕ δεν είχε πρόθεση να καταλάβει την εξουσία.

Γιατί πώς αλλιώς μπορούν να ερμηνευθούν τα παρακάτω αδιαμφισβήτητα γεγονότα;

Γιατί να συμφωνήσει το ΚΚΕ στο Λίβανο και την Καζέρτα;

Γιατί όταν μαθεύτηκε στην Ελλάδα η συμφωνία στο Λίβανο, οι αντιπρόσωποι του ΕΑΜ στη Μέση Ανατολή αρχικά θεωρήθηκαν προδότες και λίγο αργότερα όχι μόνο έγινε αποδεκτή η συμφωνία στο Λίβανο, αλλά και αυτοί που κατηγορούσαν για προδοσία υπέγραψαν ιδίοις χερσί και τη συμφωνία στην Καζέρτα;

Γιατί έγιναν δεκτές από το ΕΑΜ οι παρεμβάσεις του Π. Κανελλόπουλου στην Πελοπόννησο μετά την απελευθέρωση; Γιατί με την παρέμβαση αυτή να δεχθεί ο πανίσχυρος τότε ΕΛΑΣ την αναίμακτη αποχώρηση των ταγμάτων ασφαλείας από το Ναύπλιο; Γιατί να μην ανοίξει ρουθούνι μετά την είσοδο του ΕΛΑΣ στο Ναύπλιο και το Άργος, εάν η πρόθεση του ΚΚΕ ήταν η κατάληψη της εξουσίας;

Γιατί στην κρίσιμη μάχη στην Αθήνα το Δεκέμβρη να χρησιμοποιηθούν κυρίως εφεδρικά σώματα και την ίδια στιγμή ο Βελουχιώτης να κάθεται στην Πελοπόννησο και κάποια επίλεκτα σώματα του ΕΛΑΣ να κυνηγάνε πεινασμένους Εδεσίτες στα απόκρημνα βουνά της Ηπείρου;. Τόσο ηλίθιοι ήσαν στο ΕΑΜ, που την πιο κρίσιμη μάχη να τη δώσουν με δευτερεύουσες δυνάμεις;

Γιατί δεν δόθηκε εντολή στο Μάρκο να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, κάτι που οι πάντες παραδέχονται ότι στρατιωτικά θάταν ευχερές;

Γιατί το τηλεγράφημα του παππού (Δημητρώφ), που αποδοκίμαζε τα Δεκεμβριανά έφτασε τόσο αργά; Για βλάκες μας περνάνε;

Τόσο ηλίθιοι ήσαν οι στρατιωτικοί ηγέτες των ανταρτών που να δώσουν την κρίσιμη μάχη μέσα στην Αθήνα, που αποτελούσε προνομιακό χώρο για τους Εγγλέζους;

Γιατί ο Κόκκινος Στρατός σταμάτησε στα σύνορα Ελλάδας - Βουλγαρίας και δεν έκανε βήμα μπροστά; Γιατί ανάγκασαν τους Βούλγαρους να αποχωρήσουν από τη Μακεδονία;

Ας μου δώσουν οι Καλύβας-Περράκης λογικές απαντήσεις σε όλα αυτά και μετά ας ισχυριστούν ότι τα εγκλήματα στην Αργολίδα έγιναν διότι η πρόθεση του ΚΚΕ ήταν η κατάληψη της εξουσίας.

Ποτέ το ΚΚΕ δεν είχε τέτοια πρόθεση. Πάντοτε υπάκουε στη Ρωσία. Και ο Στάλιν αποφάσισε να προχωρήσει το πιόνι του αλόγου (πιόνι που λέγεται Ελλάδα) δυο θέσεις μπροστά, εκεί που ήταν αφύλακτο. Θυσίασε ως πιόνι τους Έλληνες για να επικρατήσει στην κεντρική Ευρώπη και πιθανώς για να εκδικηθεί τους Εγγλέζους που δεν κτύπησαν τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα.

Αυτή θεωρώ ότι είναι η αλήθεια και αυτό προκύπτει από την εξέταση της συνολικής παγκόσμιας κατάστασης.

Δυστυχώς για τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, κομμουνιστές και μη, κάποιοι αποφάσισαν να παίξουν παιχνίδι σκακιού στην πλάτη τους και μάλιστα να χρησιμοποιήσουν σαν άνοιγμα της παρτίδας το γκαμπί του γενικού γραμματέα.

Και οι μαχητές θυσιάστηκαν. Σκοτώθηκαν, εκτελέσθηκαν, εξορίστηκαν, συκοφαντήθηκαν, μέχρι σήμερα κάποιοι τους εμφανίζουν ως κακούργους, επί δεκαετίες έγιναν οι απόκληροι της κοινωνίας. Και μεγάλη ευθύνη γι΄ αυτό τη φέρει ο Στάλιν και η Σταλινολατρεία και η πλήρης σ΄ αυτόν υποταγή της ηγεσίας του ΚΚΕ, φαινόμενα που ξαναεμφανίζονται σήμερα στο προσκήνιο.

Η έρημη πόλη

Για πρώτη και τελευταία φορά από τα Ομηρικά χρόνια που η σημερινή παλιά πόλη του Ναυπλίου έμεινε έρημη από ανθρώπους ήταν ανήμερα του Σταυρού το μαρτυρικό χρόνο του 44.


Οι Γερμανοί αποχωρούσαν από το Ναύπλιο και ταυτόχρονα αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους συντρίμμια ανατινάζοντας και να καταστρέφοντας το λιμάνι της πόλης. Τοποθέτησαν λοιπόν κάποια κουτιά με εκρηκτικά και ήσαν έτοιμοι για μία τεράστια έκρηξη. Οι δυναμίτες ήσαν τόσοι πολλοί, που ήταν βέβαιη η καταστροφή σπιτιών. Ντόπιοι κατοχικοί παράγοντες προσπάθησαν να μεταπείσουν τους Γερμανούς. Εις μάτην. Κάτι, λέγεται, κατάφερε μια πανέμορφη κυρία της εποχής που είχε στενές σχέσεις με το Γερμανό στρατιωτικό διοικητή. Κάποια κουτιά αφαιρέθηκαν για να σωθούν τα σπίτια του Ναυπλίου.

Όλος όμως ο κόσμος όμως απομακρύνθηκε από την παλιά πόλη. Έμειναν κάποια σκυλιά και γατιά. Οι περισσότεροι συγκεντρώθηκαν στο Πάρκο και περίμεναν την έκρηξη. Πράγματι αυτό που συνέβη ήταν ακόμα πιο βροντερό και από αυτό που είχε γίνει τρία χρόνια πριν με τον βομβαρδισμό από τη Λουφτφάβε των συμμαχικών πλοίων στο λιμάνι του Ναυπλίου κατά την αποχώρηση των Αγγλοαυστραλών. Τα περισσότερα σπίτια κοντά στο λιμάνι, το 1ο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, τότε στις 14 Σεπτέμβρη του 44, υπέστησαν αρκετές ζημιές από την έκρηξη.

Όμως το ερώτημα που υπάρχει είναι το γιατί οι Γερμανοί να καταστρέψουν το λιμάνι του Ναυπλίου κατά την αποχώρησή τους; Τι φοβόντουσαν;

Ο Περράκης στο βιβλίο του μέμφεται τον ΕΛΑΣ, ότι άφησε ανενόχλητους τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους. Ότι δεν τους κτύπησε, και ότι αυτό δήθεν αποδεικνύει ότι η επιδίωξη του ΚΚΕ, δεν ήταν ο αγώνας κατά των Γερμανών, αλλά η κατάληψη της εξουσίας μετά τη Γερμανική υποχώρηση.

Όμως την ανατίναξη του λιμανιού του Ναυπλίου, πώς την ερμηνεύει; Άραγε φοβόντουσαν οι Γερμανοί τα καΐκια του ΕΛΑΝ, ότι θα μετέφεραν κανόνια, τανκς και στρατό για να τους κτυπήσουν; Και τη γέφυρα στον Ισθμό της Κορίνθου για ποιο λόγο την ανατίναξαν; Για να εμποδίσουν τον ΕΛΑΣ να περάσει στη Στερεά Ελλάδα με τον βαρύτατο οπλισμό του; Το πιο πιθανό είναι ότι οι Περράκης-Καλύβας δεν είχαν σκεφθεί καν το γεγονός αυτό για να το ερμηνεύσουν. Είναι πράγματι αστείο να θεωρεί κάποιος ότι ο ΕΛΑΣ, είχε τη δυνατότητα να κτυπήσει στα ίσια τους υποχωρούντες συντεταγμένα Γερμανούς. Δεν το είχε κάνει, καθ΄ όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Είναι δυνατόν να το έκανε τη στιγμή που η πολεμική εγρήγορση των Γερμανών θα ήταν στον ύψιστο βαθμό.

Θεωρώ ολοφάνερο, ότι οι Γερμανοί ανησυχούσαν σφόδρα, ότι οι Εγγλέζοι θα τους κτυπάγανε κατά την αποχώρησή τους. Από τα βόρεια η Σοβιετική προέλαση ήταν ταχύτατη. Ήδη στις 31 Αυγούστου είχαν εισέλθει στο Βουκουρέστι και στις 8 Σεπτεμβρίου είχαν περάσει τα σύνορα με τη Βουλγαρία. Μία Αγγλική επίθεση κατά την αποχώρηση, θα δημιουργούσε στους Γερμανούς που υποχωρούσαν σοβαρό πρόβλημα και κίνδυνο εγκλωβισμού. Θα πρέπει δε να θυμίσω ότι ναι μεν ο πόλεμος είχε γείρει, τότε το Φθινόπωρο του 44 προς τη μεριά των συμμάχων, όμως οι μάχες ήταν ακόμα σφοδρές. Μάλιστα λίγο αργότερα στις 18 Δεκεμβρίου του 44 ξεκίνησε η Γερμανική αντεπίθεση με την ονομασία Επιχείρηση Σκοπιά στο Ρήνο, που έγινε γνωσρή ως μάχη στις Αρδέννες, όπου υπήρχε ο κίνδυνος εγκλωβισμού των Αγγλοαμερικανών και της πλήρους αποτυχίας της απόβασης στη Νορμανδία.

Όμως οι Εγγλέζοι δεν κινήθηκαν και δεν κτύπησαν τους Γερμανούς που υποχωρούσαν από την Ελλάδα. Ανενόχλητα πέρασαν και τα Γερμανικά πλοία που μετέφεραν το Γερμανικό που υποχωρούσε από τα Ελληνικά νησιά, παρότι το Βρετανικό ναυτικό ήταν πλέον κυρίαρχο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Και όμως οι Περράκης-Καλύβας δεν αξιολογούν την αδράνεια αυτή των συμμάχων και αντίθετα καυτηριάζουν τον ΕΛΑΣ, που εκ των πραγμάτων δεν είχε τη δυνατότητα της κατά μέτωπο επίθεσης κατά των Γερμανών. Και προσπαθούν εξ αιτίας της αδυναμίας αυτής να βγάλουν συμπεράσματα για τις προθέσεις του ΚΚΕ.

Γιατί όμως τελικά οι Εγγλέζοι άφησαν ανενόχλητους τους αποχωρούντες γερμανούς, αντί να τους επιφέρουν ένα καίριο πλήγμα και πιθανόν και να τους εγκλωβίσουν;

Ήταν βέβαιο ότι το γερμανικό σώμα κατοχής της Ελλάδος επρόκειτο να ενισχύσει το Ανατολικό μέτωπο και επομένως να επιχειρήσει να επιβραδύνει τη σοβιετική προέλαση. Αυτός είναι ολοφάνερα ο λόγος της σκόπιμης Βρετανικής αδιαφορίας να επιφέρουν πλήγματα στους γερμανούς.

Εδώ όμως έρχεται και μία συνέντευξη που έλαβε ο γνωστός δημοσιογράφος Βάσος Μαθιόπουλος να δώσει μιαν άλλη διάσταση στο γεγονός της ακώλυτης αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα.

• Ο Αλμπερτ Σπέερ ήταν ένας ναζί αρχιτέκτονας, που έγινε Υπουργός Εξοπλισμών και Εφοδιασμού. Ο Βάσος Μαθιόπουλος του πήρε λοιπόν μια συνέντευξη μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή του Σπαντάου μετά από τον 20χρονο εγκλεισμό του σ΄ αυτή. Ο Μαθιόπουλος ήθελε να μάθει το κατά πόσον το αντάρτικο και ο ΕΛΑΣ, δυσκόλεψε τον εφοδιασμό των Γερμανών ειδικά με τον Ελληνικό βωξίτη, κάτι που του επιβεβαίωσε ο Σπέερ. Είπε όμως και κάτι άλλο στη συνέντευξή του που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η μόνη, είπε, συμφωνία που έγινε μεταξύ των Ναζί και των Εγγλέζων καθ΄ όλη τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου, αφορούσε τη Γερμανική αποχώρηση από την Ελλάδα. Συμφωνήθηκε σε πολύ υψηλό επίπεδο στη Λισσαβόνα να μην κτυπηθούν οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, προκειμένου να ενισχυθεί το Ανατολικό μέτωπο κατά των Σοβιετικών. Γιατί άραγε να πει ψέματα ο Σπέερ για το θέμα αυτό; Σε κάθε όμως περίπτωση είτε υπήρξε συμφωνία (η μόνη μεταξύ συμμάχων και ναζί) είτε όχι το αποτέλεσμα ήταν ότι οι γερμανοί δεν κτυπήθηκαν κατά την αποχώρησή τους από τους Βρετανούς.

Πώς όμως εξέλαβε ο Στάλιν, το γεγονός αυτό της Βρετανικής παθητικότητας κατά την αποχώρηση των γερμανών, που δυσκόλευε το έργο του Κόκκινου Στρατού; Και μήπως είχε το γεγονός αυτό τραγικές συνέπειες για τους Ελληνες;

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."

Αφήνω τη βία του 44 και πραγματοποιώ ένα χρονικό άλμα 66 ετών.


Αποτελεί βία να υβρίζεις και λοιδορείς κάποιον. Αποτελεί βία να τον γιαουρτώνεις.

«Αν η ελευθερία σημαίνει κάτι, σημαίνει το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν»

George Orwell

"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες."

Φραγκίσκος Μαρία Αρουέ ευρύτερα γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο Βολταίρος



Θα είμαι σκληρός. Εάν δεν πιστεύεις αυτά που έλεγαν οι Βολταίρος και Όργουελ, απλώς δεν είσαι δημοκράτης. Υποστηρίζεις φασιστικές ενέργειες.

Με δήλωσή του σε εφημερίδα ο γιαουρτώσας τον Πάγκαλο, δηλώνει οπαδός και ψηφοφόρος του Λάος. Όποιος σήμερα δεν καταδικάζει την ενέργεια αυτή, σιωπά σε μία φασιστική πράξη, που αφαιρεί το δικαίωμα λόγου και έκφρασης άποψης, όσο και αν κάποιοι διαφωνούν με την άποψη αυτή.

Προχθές είχαμε τις φασιστικές επιθέσεις κατά Αλαβάνου και Πορτάλιου από κατοίκους στον Άγιο Παντελεήμονα. Κάποιοι άλλοι πλάκωσαν στο ξύλο το βουλευτή Χατζηδάκη. Άλλοι γιαούρτωσαν τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Χθες είχαμε την επίθεση στους Αμπελόκηπους φασιστών κατά ατόμων που υποστηρίζουν τους μετανάστες. Πριν μερικές μέρες χουλιγκάνοι έσπασαν ένα θέατρο, διότι έπαιζε ένα έργο που ανέφερε στον τίτλο του τη λέξη ΠΑΟΚ.

Πού θα οδηγηθούμε; Θεωρώ ότι κάθε κόμμα που δεν καταδικάζει απερίφραστα τις φασιστικές αυτές ενέργειες, που δεν καταδικάζει όλες τις αντιδραστικές αυτές πράξεις, δεν μπορεί να λέγεται προοδευτικό και πολύ περισσότερο αριστερό. Θεωρώ ότι ανήκει εκ της σιωπής του στην αντιδραστική δεξιά.

Σας είπα: Θα είμαι σκληρός. Γιατί ενόχλησε τόσο πολύ ο Πάγκαλος με τις δηλώσεις του περί «κοπριτών» και για το «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Μήπως διότι όλα αυτά απηχούν μέρος της αλήθειας ή έστω μικρό μέρος της αλήθειας; Ναι, κατά τη γνώμη μου απηχούν μέρος της αλήθειας. Το είπα και το λάλησα. Και τώρα γιαουρτώστε με.

Ας δούμε λοιπόν τη δήλωση Πάγκαλου που τόσο προκάλεσε.

"Επεσε έξω το Δημόσιο. Το 75% των δαπανών του Δημοσίου είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Δανειστήκαμε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις σε υπαλλήλους που προσλαμβάναμε απλώς και μόνο για να πάρουμε την ψήφο τους. Τώρα μου λένε διάφοροι “και αυτός ο ανθρωπάκος ήθελε μια δουλειά γιατί πεινούσε”. Μα, καλά, ο άλλος ανθρωπάκος, που και αυτός πεινούσε και δεν είχε ξάδελφο ή δεν ήταν του κυβερνώντος κόμματος, αυτός δεν έπρεπε να μπορέσει ισότιμα να διεκδικήσει αυτή τη θεσούλα; Μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία. Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο, να γίνει και η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί."

Κατά πρώτον υπάρχουν πολλά εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών, που είναι άνεργοι ή που εργάζονται με πεντακόσια και επτακόσια ευρώ το μήνα και υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν τη δουλειά τους.

Γι΄ αυτό και λέω ότι οι δηλώσεις Πάγκαλου απηχούν μέρος μόνον της αλήθειας.

Όμως αμφιβάλλει κάποιος πώς υπάρχουν και πολλοί υπάλληλοι που διορίσθηκαν με μέσο και δεν κάνουν τη δουλειά τους; Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να μη γνωρίζει τέτοιους δημόσιους υπάλληλους και υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να μην έχει ταλαιπωρηθεί από τον ζαμανφουτισμό δημοσίων υπαλλήλων;

Και τελικά ήταν μόνον οι εκατό μεγαλοοικογένειες της πλουτοκρατίας που ωφελήθηκαν από τα δανεικά που έλαβε η Ελλάδα ή ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού; Και τελικά μήπως τον γιαουρτώνουν τον Πάγκαλο αυτοί που δεν θέλουν να παραδεχθούν την ευθύνη τους; Αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο;

Θα επιχειρήσω λοιπόν να κάνω μια λίστα των μασουλησάντων. Άλλοι έφαγαν τον αγλέουρα, άλλοι αρκετά, άλλοι λιγότερα.

Θα τους μοιράσω σε τρεις κατηγορίες.

1η κατηγορία: Αυτοί που παρανόμησαν και έκλεψαν.

Όλοι οι φοροφυγάδες και φοροφαγάδες, μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι επιχειρηματίες. Δεν θάναι όλοι αυτοί αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια άτομα;

Οι μασουλήσαντες επενδυτικές επιδοτήσεις, χωρίς να κάνουν τις επενδύσεις που έπρεπε. Άλλες κάποιες χιλιάδες

Όλοι αυτοί που έδωσαν και πήραν μικρά και μεγάλα δώρα για τα δημόσια έργα και τις δημόσιες προμήθειες.

Οι μασουλήσαντες αγροτικές επιδοτήσεις, χωρίς οι επιδοτήσεις αυτές να ανταποκρίνονται στην παραγωγή τους. Όλοι γνωρίζουν για τις παράνομες επιδοτήσεις στους χυμούς, στα αιγοπρόβατα, στα σιτάρια, τα καλαμπόκια, στους νέους αγρότες που ποτέ δεν μπήκαν στην παραγωγή και οι επιδοτήσεις τους έγιναν Μερσεντές, στα σχέδια βελτίωσης που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Δεν θάναι όλοι αυτοί ακόμα μερικές χιλιάδες άτομα;

Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στις κομπίνες στα νοσοκομεία με τις υπερκοστολογήσεις στις προμήθειες, στις παράνομες συνταγογραφήσεις, στη διαφθορά στον Τομέα της Υγείας. Όλοι αυτοί είναι ακόμα μερικές χιλιάδες άτομα.

Όλοι οι γιατροί που εισέπραξαν παράνομα φακελάκια.

Όλοι αυτοί που συμμετείχαν σε όλες τις άλλες εστίας διαφθοράς σε όλο το Δημόσιο Τομέα, όπως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο χώρο της Δικαιοσύνης, στα παράνομα πτυχία, στα ΚΤΕΟ, στα Σώματα Ασφαλείας.

Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στη διαφθορά στις Πολεοδομίας. Κάνω ειδική αναφορά σ΄ αυτήν λόγω των εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων κτηρίων, των παράνομων ημιυπαίθριων, της μετατροπής βοηθητικών χώρων σε κύριους, της καταστρατήγησης του νόμου περί κάθετης δόμησης.

Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στα σκάνδαλα των αγροτικών συνεταιρισμών τη δεκαετία του 80. Δηλαδή δεν έχετε ακούσει τίποτα γι΄ αυτά και πώς έπεσαν έξω οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί;

Όλοι οι συμμέτοχοι στον παράνομο τζόγο με τις παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες, το παράνομο στοίχημα, τα φρουτάκια, όλοι αυτοί που εκμεταλλεύθηκαν σεξουαλικά άνδρες και γυναίκες.

Οι συνταξιοδοτηθέντες με ανύπαρκτες αναπηρίες.

Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στα στημένα παιχνίδια, τα ντοπαρίσματα αθλητών, τις δωροδοκίες διαιτητών.

Ο κατάλογος δεν κλείνει εδώ και μπορεί να εμπλουτισθεί

2η Κατηγορία. Αυτοί που ωφελήθηκαν άμεσα από το δανεικό κρατικό χρήμα χωρίς όμως να έχουν τυπικά παρανομήσει.

Θα είχαν γίνει τόσα πανάκριβα δημόσια έργα χωρίς το δανεικό χρήμα; Μεγαλοεργολάβοι, μικροί τοπικοί εργολάβοι, υπεργολάβοι, χειριστές μηχανημάτων, ειδικευμένοι τεχνίτες, όλοι εισέπραξαν ποσά από δανεικό χρήμα, που το εδικαιούντο μεν, αλλά δεν θα το εισέπρατταν εάν δεν δανειζόμασταν σαν χώρα;

Εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες που εισέπραξαν επιδοτήσεις και αποζημιώσεις, σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτό που λέγεται ότι ο αγροτικός τομέας αντί να παράγει αγροτικά προϊόντα, παράγει επιδοτήσεις να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που εισέπρατταν μισθούς άνω των σαράντα χιλιάδων το χρόνο από δανεικό χρήμα. Δεν έχουν ωφεληθεί οι υπάλληλοι του ΟΠΑΠ που εισπράττουν εκατό χιλιάδες το χρόνο; Όλοι αυτοί που εισπράττουν πενήντα και εξήντα χιλιάδες το χρόνο; Τι να πουν οι άνεργοι; Ποιος τους ακούει;

Χιλιάδες προμηθευτές και συναλλασσόμενοι με το δημόσιο.

Εκατοντάδες μεγαλοδημοσιογράφοι με εξωφρενικούς μισθούς και μηδαμινή προσφορά. Ρίξτε μια ματιά στη μισθοδοσία του 9,84 για να καταλάβετε τι σας λέω.

Αυτοί που πήραν σύνταξη ενώ ήσαν 33 ετών (υπάρχουν και τέτοιοι). Αυτοί που συνταξιοδοτήθηκαν στα σαράντα τους και μάλιστα κάποιοι από αυτούς με παχυλές συντάξεις.

Οι ασχολούμενοι με τις ποδοσφαιρικές ομάδες και τον κρατικά επιχορηγούμενο (με δανεικά) αθλητισμό. Μανατζαρέοι, δημοσιογράφοι, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, αλλά και αδρά αμειβόμενοι αθλητές.

Οι συνδικαλιστές του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.

Οι βουλευτές και οι σύμβουλοί τους.

Τα στελέχη των κομμάτων

3η Κατηγορία. Όλοι αυτοί που ωφελήθηκαν δευτερογενώς από τη διάχυση στην κοινωνία του δανεικού χρήματος.

Ένα σωρό χρήματα κέρδισαν από τη διάχυση του δανεικού χρήματος όλοι αυτοί που θα σας αναφέρω. Οι επιχειρηματίες των μπουτίκ με τα πανάκριβα φορέματα. Οι αντιπρόσωποι και εισαγωγείς αυτοκινήτων. Οι κοσμηματοπώλες. Οι μεγαλοδικηγόροι. Οι μεσαίοι δικηγόροι. Οι φαρμακοποιοί. Οι πλαστικοί χειρουργοί. Τα νόμιμα καζίνο. Οι πουτάνες και οι πόρνοι που βρίσκονται έξω από τα καζίνο για να τα αρπάξουν από τους κερδισμένους. Οι επιχειρηματίες στη Μύκονο. Οι συνοδοί πολυτελείας και οι ζιγκολό. Τα μπουζουξίδικα ή «πολιτιστικά κέντρα» στην Αθήνα. Τα μπουζουξίδικα στην επαρχία με τους αγρότες που πλήρωναν με τις επιδοτήσεις. Τα φυτώρια ανθέων που πουλάνε λουλούδια στα μπουζουξίδικα. Οι σκυλούδες. Οι ψυχολόγοι στο Κολωνάκι για τις κυρίες που πέθαναν τα σκυλάκια τους. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων που στοιβάζουν τριάντα μετανάστες σε μία γκαρσονιέρα. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ερμού, στη Κηφισιά και στην οδό Μπουμπουλίνας στο Ναύπλιο. Οι επιχειρηματίες των σαλέ που κτίσθηκαν με επιδοτήσεις και χρεώνουν διακόσια ευρώ την ημέρα. Οι διαφημιστές. Οι κτηματομεσίτες. Και ο κατάλογος αυτός των εμμέσως ωφεληθέντων μπορεί να συνεχισθεί επί μακρόν.

Υπολογίστε λοιπόν πόσοι είναι σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Και μετά προσθέστε τις συζύγους με τις γούνες τους. Βάλτε και του χλιδάνεργους γιους τους, με τα πανάκριβα αυτοκίνητα, που μπορούν να δουλέψουν μόνον αν τους προσφέρουν θέση καλοπληρωμένου συμβούλου σε κρατική εταιρεία. Τελικά όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων είναι που νευριάζουν περισσότερο με τη δήλωση Πάγκαλου, ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και κάποιοι από αυτούς δικαιολογούν και τη βία εναντίον του.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι αυτά που λέει έχουν δόση αλήθειας. Να αντιληφθούμε και τις δικές μας ευθύνες. Να παραδεχθούμε ότι όλα αυτά τα ανεχθήκαμε και τους ψήφιζαν (εγώ ποτέ) με ποσοστά έως και 90% Και οι άνεργοι, χαμηλόμισθοι και μικροσυνταξιούχοι παρέπει να εκμεταλλευθούν τις δηλώσεις αυτές του Αντιπροέδρου για να πουν και να κάνουν ένα απλό πράγμα. Να πουν ότι αυτούς δεν τους αγγίζει και να τον μαυρίσουν στις επόμενες εκλογές διότι ο Πάγκαλος, το ΠΑΣΟΚ, ο Καραμανλής, η ΝΔ είναι οι μεγάλοι υπαίτιοι για το φαγοπότι.

Κώστας Καράπαυλος

Ο κύκλος της βίας

Αντιγράφω από το βιβλίο Περράκη: «…..Έτσι, ο εμφύλιος σπαραγμός εξελίχθηκε σε αλυσιδωτή αντίδραση, αρχίζοντας από τις εκτελέσεις του ΕΑΜ στα χωριά το φθινόπωρο του 1943, στις οποίες τα Τάγματα απάντησαν με τη βοήθεια που προσέφεραν στους Γερμανούς. Η Αριστερά ανταπάντησε με την εκστρατεία εναντίον των αντιδραστικών και με μαζικές εκτελέσεις, όπως στο (sic) Φενεό. Αυτές με τη σειρά τους έκαναν και άλλους ανθρώπους να καταφύγουν στα Τάγματα, τα οποία έγιναν ακόμα πιο επιθετικά ενάντια στα χωριά που ήσαν κάτω από την Εαμική κατοχή»


Ο Περράκης θίγει ένα πολύ σοβαρό θέμα. Τον κύκλο της βίας, που προκάλεσε τόσο πόνο στη χώρα. Για τη βία της αριστεράς και για τις αιτίες της, όπως εγώ τις βλέπω, θα αφιερώσω ειδική ανάρτηση, αφού οι απόψεις μου διαφέρουν από αυτές των Καλύβα-Περράκη.

Εδώ όμως θα επισημάνω το εξής: Ο Περράκης ξεχνάει μια μικρή λεπτομέρεια. Ο κύκλος της βίας δεν ξεκινάει «από τις εκτελέσεις του ΕΑΜ στα χωριά το φθινόπωρο του 1943». Εχει προηγηθεί το ….ασήμαντο γεγονός της Κατοχής, των θανάτων, της πείνας, της ναζιστικής θηριωδίας, της υποδούλωσης της χώρας, των πρώτων αποστολών των Εβραίων και άλλων στα Στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το φθινόπωρο του 43, πριν ξεκινήσουν οι αγριότητες, συλλαμβάνονται οι Αναπλιώτες δημοκράτες και τότε εκτελούνται από τους Γερμανούς οι Σπαρτιάτες.

Και έχει προηγηθεί και ένα άλλο γεγονός. Η ίδρυση των ταγμάτων Ασφαλείας την άνοιξη του 43. Καλώ όλους να διαβάσουν πώς ο Λεωνίδας Κύρκος περιγράφει στο βιβλίο του «Στιγμές» τη συνάντηση της Παλλαϊκής Επιτροπής, με πρόεδρο τον Άγγελο Σικελιανό και μέλη της πολιτικούς και δεσπότες (μεταξύ των οποίων και ο Αργολίδος), με το κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, για να του ζητήσουν να μην προχωρήσει στο σχέδιό του για τα Τάγματα Ασφαλείας. Εκεί ο αναγνώστης του συμβάντος της συνάντησης αυτής θα διαπιστώσει ότι οι επιφανείς αυτοί Έλληνες (που δεν ήσαν κομμουνιστές) είχαν προβλέψει τον όλεθρο που θα επέφερε στη χώρα η ίδρυση των Ταγμάτων. Και είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος τον τρόπο και το ύφος με τον οποίο αντιμετώπισε την Επιτροπή ο Ράλλης. Το σκαιό τρόπο που απάντησε στον Άγγελο Σικελιανό.

Είναι ένα απαράδεκτο γεγονός ο κύκλος της βίας και οι πρωταγωνιστές των βιαιοτήτων έχουν ευθύνες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε, πώς ξεκίνησε ο κύκλος αυτός.

Και ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι άλλο. Το πώς τελικά έκλεισε αυτός ο κύκλος και δεν έκανε άλλη περιστροφή. Με τις εκτελέσεις, τις εκτοπίσεις, τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από τη μια μεριά, και με «δικαίωση», προαγωγή, σταδιοδρομία των Ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών από την άλλη.

Η αντικειμενική ευθύνη

Στο δίκαιό μας υπάρχει ακόμα και σήμερα ένας απαράδεκτος και αναχρονιστικός θεσμός.


Η αντικειμενική ευθύνη του ιδιοκτήτη ενός οχήματος, όταν τούτο εμπλέκεται σε ένα τροχαίο ατύχημα. Δεν ενδιαφέρει το νόμο εάν ο ιδιοκτήτης ήταν ο υπεύθυνος του ατυχήματος, δεν τον ενδιαφέρει εάν είχε το όχημά του ασφαλισμένο ή όχι, αρκεί που είναι ο ιδιοκτήτης του για να πληρώσει.

Είναι τρομερή αυτή η αντικειμενική ευθύνη.

Έχει καταστρέψει ανθρώπους. Έχει θανατώσει ανθρώπους, έχει φυλακίσει ανθρώπους, έχει βασανίσει ανθρώπους.

Έχεις, σου λένε, ευθύνη, όχι διότι έπραξες εσύ κάτι, αλλά διότι είσαι γιός, αδελφός, ανεψιός, ενός προδότη, ενός εαμοβούλγαρου, ενός αντάρτη. Έκανες κάτι που δεν αρέσει στην άλλη πλευρά; Θα πληρώσει όλη σου η οικογένεια.

Έχεις και ευθύνη διότι κατάγεσαι από το τάδε ή το δείνα χωριό, που βοήθησε τη μία ή την άλλη πλευρά στον Εμφύλιο. Για χρόνια μετά τον Εμφύλιο οι Γκερμπεσιώτες εθεωρούντο από την εθνικόφρονα εξουσία ως παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Θα σας πω μια ιστορία.

Ο πατέρας ήταν φευγάτος. Στο αντάρτικο. Προσπαθούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν. Εις μάτην.

Τι να κάνουν λοιπόν; Συλλαμβάνουν τη γυναίκα του, μια απλή αγρότισσα, που καλλιεργούσε τα κτήματα και προσπαθούσε με χίλιους δυο κόπους να αναθρέψει τα δύο δεκάχρονα παιδιά της. Την έριξαν αρχικά στο κρατητήριο στο Ναύπλιο και μετά στην Ακροναυπλία. Και τα μικρά παιδιά μόνα τους πίσω στο χωριό. Δεν είχαν τίποτα να της προσάψουν παρεκτός ότι ήταν γυναίκα αντάρτη. Όλοι λέγαν ότι θα την αφήσουν. Αύριο, σε μια βδομάδα, σένα μήνα. Τίποτα. Τελικά έναν ολόκληρο χρόνο έκανε η γυναίκα στη φυλακή, μέχρι όσου εμφανίσθηκε ο αντάρτης στο χωριό. Τότε μόνο την άφησαν να φύγει. Φυλακή λοιπόν για την «αντικειμενική ευθύνη», διότι ήταν γυναίκα αντάρτη και μαζί «αντικειμενικά ευθυνόντουσαν» και τα δυο μικρά τους παιδιά. Το τραγικό βέβαια ήταν ότι ο αντάρτης τελικά εκτελέσθηκε και για δεκαετίες μετά το είχε η γυναίκα κρίμα στην ψυχή της ότι εάν ο άντρας της δεν εμφανιζόταν και περνούσε η ίδια μερικούς μήνες ακόμα στη φυλακή θα είχε επιζήσει. Πώς να επιβιώσει αυτή η οικογένεια με αυτό το βάρος της εκτέλεσης και της «αντικειμενικής ευθύνης», επειδή ο πατέρας αποφάσισε να αγωνισθεί για την ελευθερία και τις ιδέες του;

Αυτή η αντικειμενική ευθύνη είναι που προκάλεσε σφαγές αθώων σε κάποια χωριά. Τί έφταιγαν κάποιoi πατεράδες και κάποια αδέλφια; Και στο σημείο αυτό αναφέρομαι σε όλους τους αθώους νεκρούς, απ΄ όποιο χέρι και αν σκοτώθηκαν. Αναφέρομαι και σε όλους τους απόκληρους και καταδιωχθέντες επί δεκαετίες για τα φρονήματα των συγγενών τους.

Ξέρετε όμως τι πιστεύω;

Οι απόψεις Καλύβα-Περράκη και οι απόψεις των νεοσταλινικών και Ζαχαριαδικών, δεν συντείνουν στο να ερευνήσουμε σωστά την ιστορία, να ερμηνεύσουμε γεγονότα και να αποδώσουμε τις ιστορικές ευθύνες εκεί που ανήκουν. Οταν βλέπουν και οι δύο πλευρές τα πράγματα μέσα από μία ζυγαριά, ουσιαστικά δικαιολογούν ο ένας τον άλλον.

Εξη ημερομηνίες-έξη γεγονότα

Εξη ημερομηνίες-έξη γεγονότα. Θα ξεκινήσω ανάποδα. Από τα πιο πρόσφατα προς τα παλαιότερα.

Μάρτιος του 1982 (Ζάκυνθος Ελλάδα)

Ο τελευταίος εναπομείνας Εβραίος της Ζακύνθου, ο Ermandos Mordos, πέθανε στο νησί και θάφτηκε στην Αθήνα. Έτσι, ο κύκλος της Ζακυνθινής Εβραϊκής παρουσίας έφτασε στο τέλος του μετά από πέντε αιώνες. Ο Mordos επέζησε του Ολοκαυτώματος εξ αιτίας δύο ηρωικών μορφών. Του τότε Δημάρχου Ζακύνθου Λουκά Καρρέρ και του τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου.  Ακούστε την απίστευτη ιστορία. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1943, ο Γερμανός διοικητής κατοχής ονόματι Berenz είχε ζητήσει από το δήμαρχο, Λουκά Καρρέρ, έναν κατάλογο όλων των Εβραίων του νησιού. Μετά από διαβουλεύσεις με το Μητροπολίτη Χρυσόστομο απέρριψαν το αίτημα και αποφάσισαν να πάνε μαζί στο γραφείο του κυβερνήτη την επόμενη μέρα. Όταν ο Berenz επέμεινε ξανά στο αίτημά του για τον κατάλογο, ο Μητροπολίτης εξήγησε ότι οι Εβραίοι αυτοί μπορεί να μην ήταν Χριστιανοί αλλά ζούσαν εκεί για εκατοντάδες χρόνια με ειρήνη και ησυχία. Ποτέ δεν ενόχλησαν κανέναν, είχε πει. Ήταν Έλληνες όσο και όλοι οι άλλοι και, ενδεχόμενη φυγή τους, θ’ αποτελούσε προσβολή για όλους τους κατοίκους της Ζακύνθου.Ο κυβερνήτης όμως επέμενε να του δώσουν τα ονόματα. Ο Μητροπολίτης τότε του έδωσε ένα κομμάτι χαρτί που περιείχε μόνο δύο ονόματα: Μητροπολίτης Χρυσόστομος και Δήμαρχος Καρρέρ. Επιπλέον, ο Μητροπολίτης έγραψε μια επιστολή προς τον ίδιο το Χίτλερ στην οποία ανέφερε ότι οι Εβραίοι της Ζακύνθου ήταν υπό την εποπτεία του.Ο αποσβολωμένος κυβερνήτης πήρε τα δύο έγγραφα και τα έστειλε στο στρατιωτικό διοικητή των Ναζί στο Βερολίνο. Εν τω μεταξύ, μη ξέροντας τι θα συμβεί, οι ηγέτες του νησιού έστειλαν τους Εβραίους σε Χριστιανικά σπίτια στους λόφους για να τους κρύψουν. Ωστόσο, η Ναζιστική εντολή συγκέντρωσης των Εβραίων ανακλήθηκε σύντομα – χάρη στους αφοσιωμένους ηγέτες που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να τους σώσουν.Τον Οκτώβριο του 1944, οι Γερμανοί αποχώρησαν από το νησί, αφήνοντας πίσω τους 275 Εβραίους. Το σύνολο του Εβραϊκού πληθυσμού είχε επιζήσει τη στιγμή που σε πολλές άλλες περιοχές οι Εβραϊκές κοινότητες είχαν εξολοθρευτεί.Αυτή η μοναδική ιστορία περιγράφεται στο βιβλίο του Διονυσίου Στραβόλεμου “Μια Πράξη Ηρωισμού – Μια Δικαίωση” καθώς και στην ταινία μικρού μήκους του Τόνυ Λυκουρέση “Το Τραγούδι της Ζωής”. Τότε στις 9 Σεπτεμβρίου 1943 τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν ήδη ιδρυθεί και εκτελούσαν Γερμανικές εντολές.

12 Σεπετμεβρίου 1948 (Σάλτσμπουργκ Αυστρία)

Ο Βάλτερ Σιμάνα (Walter Schimana) αυτοκτονεί σε ηλικία πενήντα ετών. Ιδού η δράση του καλού αυτού κύριου στην Ελλάδα: Στις 18 Οκτωβρίου 1943 διορίζεται Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας τον Γιούργκεν Στρόοπ θέση που διατήρησε μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών από τη χώρα τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο του 1944. Από τη θέση του αυτή ασκούσε τον πλήρη αστυνομικό έλεγχο στη Χώρα. Ηταν ο στρατιωτικός διοικητής όλων των Αστυνομικών τότε Αρχών, σύμφωνα με διάταγμα του προγενεστέρου του, καθώς και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο διωγμό των Εβραίων της Ελλάδας, ως και των Ταγμάτων Βέρνερ που τα συγκροτούσαν σλαβόφωνοι Μακεδόνες, λεγόμενοι κομιτατζήδες, προκειμένου να πλήξουν κάθε εκδήλωση δολιοφθορών. Για τη σπουδαία οργάνωση, συγκρότηση και αποτελεσματικότητα του έργου του στην Ελλάδα στις 10 Νοεμβρίου του 1944 έλαβε ιδιαίτερο συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Αρχηγού των Ες-Ες Χάινριχ Χίμλερ. Ο Στρατιωτικός Διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήταν αυτός που συνέχισε το έργο του άλλου καλού κύριου του Γιούργκεν Στρόοπ. Ιδού τα νούμερα για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που βρέθηκαν στα στρατόπεδα του Αουσβιτς. 46.091 άνθρωποι μόνον από τη Θεσσαλονίκη, εστάλησαν στο Αουσβιτς. Από αυτούς μόνον 1950 επέστρεψαν. Θυμάμαι ότι ,όταν μετά από πολλά χρόνια επισκέφθηκα το φρικτό αυτό στρατόπεδο συγκέντρωσης,  σε μια προθήκη υπήρχαν τα εισιτήρια του τρένου που είχαν πληρώσει οι Ελληνες Εβραίοι. Οχι μόνον τους έστελναν στα κρεματόρια, όχι μόνον τους στοίβαζαν στα τρένα, αλλά τους έβαζαν να πληρώνουν και τα εισιτήρια από πάνω. Ποιοί; Οι καλοί αυτοί κύριοι των SS, που ήσαν ταυτόχρονα και επικεφαλής των Ράλληδων.

5 Οκτωβρίου 1944. (Αουσβιτς Πολωνία)

135 Ελληνες Εβραίοι, παλαιοί αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού εξεγείρονται μέσα στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Εκτελούνται αμέσως. Σύμφωνα με πληροφορίες κατά την εκτέλεσή τους τραγουδούν όλοι μαζί τον Ελληνικό Εθνικό Υμνο. Τις ημέρες εκείνες αποχώρησε από την Ελλάδα ο Γερμανικός Στρατός, η Γκεστάπο, τα SS και μαζί τους ο καλός κύριος Βάλτερ Σιμάνα στρατιωτικός διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τα Τάγματα Ασφαλείας έχουν ολοκληρώσει τις υπηρεσίες τους υπακούοντας στα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής και ενεργώντας στρατιωτικές επιχειρήσεις από κοινού. Φοβισμένοι οι Ταγματασφαλίτες, μετά την απελευθέρωση προσπαθούν να ξεγελάσουν ράβοντας και φορώντας στολές του ΕΔΕΣ. Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα βορειότερα, την ίδια στιγμή, κάποιοι γενναίοι Ελληνες, Εβραίοι στο θρήσκευμα, εκτελούνται, την ώρα που τραγουδάνε τον Υμνο στην Ελευθερία. «Από τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά....». Των Ελλήνων όχι των Γερμανών.

10 Ιουνίου 1944. (Κέρκυρα Ελλάδα)

Η Γκεστάπο του καλού κύριου Βάλτερ Σιμάνα, του επικεφαλής των Γερμανοτσολιάδων, εκτοπίζει στο Αουσβιτς 1800 Εβραίους της Κέρκυρας. Ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν. Μόνον διακόσιοι Κερκυραίοι Εβραίοι καταφέρνουν να κρυφτούν σε σπίτια Χριστιανών και να γλιτώσουν

25 Μαρτίου 1944 (Ιωάννινα Ελλάδα)

Ανήμερα του Ευαγγελισμού και της Εθνικής μας εορτής η Γκεστάπο του καλού κύριου Βάλτερ Σιμάνα, του επικεφαλής των Γερμανοτσολιάδων, εκτοπίζει στο Αουσβιτς 1800 Εβραίους των Ιωαννίνων. Ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν.

28 Οκτωβρίου 1943 (Ναύπλιο Ελλάδα)

Ανήμερα της επετείου της εισβολής των Ιταλών στην Ηπειρο, που αργότερα η μέρα αυτή καθιερώθηκε ως Εθνική εορτή, η Γκεστάπο στο Ναύπλιο, που μόλις έχει αντικαταστήσει την Καραμπινιερία, συλλαμβάνει δεκάδες δημοκράτες πολίτες και τους οδηγεί σε κρατητήρια στο Ενετικό κτήριο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Κάποιοι καλοί συμπολίτες έφτιαξαν τη λίστα των προγραφών και την έδωσαν στους Γερμανούς. Ολοι οι συλληφθέντες είναι αντίθετοι με την Κατοχή, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ενεργή προσωπική συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Μερικοί από αυτούς είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι. Την επομένη οι συλληφθέντες και προδοθέντες οδηγούνται στην Τρίπολη ως όμηροι.. Μετά από μερικές μέρες οι Γερμανοί παίρνουν μέσα από τη φυλακή και από το ίδιο κελί με τους Ναυπλιώτες, πάνω από εκατό Σπαρτιάτες και τους εκτελούν για αντίποινα, επειδή σε μάχη με τον ΕΛΑΣ θανατώθηκαν Γερμανοί στρατιώτες. Θυμάμαι μικρός ότι καθ΄όδόν προς την Καλαμάτα, ήταν υποχρεωτική η στάση στο μνημείο των εκτελεσθέντων Σπαρτιατών, για την απότιση φόρου τιμής, από κάποιον που βρέθηκε τότε στο ίδιο κελλί με τους Ελληνες - Σπαρτιάτες πατριώτες.



Δεν θα επαναλάβω όλα τα άλλα γνωστά και φρικώδη (Καλάβρυτα, Δίστομο, Κοκκινιά)

Και μετά από αυτά ξαναγυρνάω στο 2011. Οποιος σήμερα επιχειρεί να βάλει στην ίδια ζυγαριά τις αδιαμφισβήτητες βιαιότητες του ΕΑΜ, με το Ολοκαύτωμα, τις προδοσίες, τα SS, τη Γκεστάπο, τα Τάγματα απλώς ασελγεί στην ιστορία. Αυτή είναι η άποψή μου.

Ο «Παράδεισος» της Αργολίδας ή η ευτυχία του να σε εκμεταλλεύονται

«...η κοινωνική καθυστέρηση που χαρακτήριζε την αγροτική Αργολίδα δεν ήταν αποτέλεσμα οικονομικής εκμετάλλευσης. Κάτι που ίσως να εξηγεί και την αντίδραση που αντιμετώπισαν οι κομμουνιστές στη διάρκεια του πολέμου. Στη δεκαετία του 40 δεν υπήρχαν πια τσιφλίκια στην Αργολίδα, αφού η γη είχε μοιρασθεί στους ακτήμονες με τις βενιζελικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 30. Οι περισσότεροι αγρότες ήσαν μικροκτηματίες, που καλλιεργούσαν τα ιδιόκτητα κτήματά τους και ζούσαν βέβαια περιορισμένα, αλλά χωρίς να τους εκμεταλλεύεται κανείς. Ακόμα και οι ακτήμονες είχαν τη δυνατότητα να καλλιεργούν νοικιασμένα αγροτεμάχια, πληρώνοντας για νοίκι ένα λογικό ποσοστό της παραγωγής. Αντιζηλίες, βέβαια, υπήρχαν πολλές μέσα στα χωριά, αλλά οι βάσεις τους ήσαν συνήθως οικονομικές μικροδιαφορές μεταξύ γειτόνων, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς. Τέτοιες αντιζηλίες συχνά δημιουργούσαν ακραίες καταστάσεις, έφταναν στα δικαστήρια και έδιναν δουλειά στους δικηγόρους στο Άργος και στο Ναύπλιο και είχαν τραγικά επακόλουθα στην κατοχή και στον εμφύλιο.......Η μόνη εξαίρεση στη σχετική κοινωνική γαλήνη που επικρατούσε στην περιοχή ερχόταν από τις μικρές προσφυγικές κοινότητες που είχαν σχηματισθεί στην κεντρική Αργολίδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, και στις οποίες επικρατούσε φτώχεια και δυστυχία» (Στέλιος Περράκης, Φαντάσματα του Εμφυλίου σελ. 57 και 69). «Η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών κατείχε κτηματική περιουσία ίση με εκείνη που μπορούσαν να καλλιεργήσουν οι ίδιοι χωρίς τη βοήθεια επιπλέον εργατών. Ελάχιστες οικογένειες κατείχαν περισσότερη γη από εκείνη που μπορούσαν να καλλιεργήσουν μόνες τους. Παρόμοια κατάσταση επικρατούσε στους λόγους και τα ορεινά. Ως εκ τούτου ο ταξικός διαχωρισμός ήταν μηδαμινός» (Στάθης Καλύβας, Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία της αριστεράς στην Κατοχή) Σημειώνω ότι οι επισημάνσεις είναι δικές μου


Τί να πω; Πώς να χαρακτηρίσω την ανάλυση της Αργολικής κοινωνίας, πάνω στην οποία βασίζονται οι μελετητές; Προσπαθώντας να δείξω καλή διάθεση, θα πω ότι πιθανόν οι συγγραφείς ζώντας στην Αμερική δεν έχουν την παραμικρή ιδέα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της εκμετάλλευσης, τον καιρό πριν από την Κατοχή, εκμετάλλευση που πήρε τραγικές διαστάσεις μετά το 41 και συνεχίστηκε και μετά την κατοχή και εν πολλοίς συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μου φαίνεται αδιανόητο να ισχυρίζεται σοβαρά κάποιος ότι οι αγρότες ζούσαν όπως τους περιγράφει ο συγγραφέας («περιορισμένα, αλλά χωρίς να τους εκμεταλλεύεται κανείς»). Απέχει κατά πολύ της πραγματικότητας η διαπίστωση, ότι η «μόνη εξαίρεση στη σχετική κοινωνική γαλήνη», ήσαν οι προσφυγικοί πληθυσμοί και ότι δεν υπήρχε πέραν από αυτούς άλλες περιπτώσεις ακραίας φτώχειας και μεγάλης οικονομικής εκμετάλλευσης.

Θεωρώ ότι είναι απόλυτα αναγκαίο για τη σωστή ερμηνεία των γεγονότων της Εθνικής Αντίστασης, του δωσιλογισμού και των εμφυλίων, να ερευνηθεί η κοινωνική κατάσταση στις πόλεις και τα χωριά την εποχή εκείνη.

Θα αναφέρω τέσσερα τεράστια κοινωνικά ζητήματα της εποχής, τα οποία δεν πρέπει να αγνοούνται και θάπρεπε, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε στην έρευνα των βιαιοτήτων και των αιτιών των αιματοχυσιών, να μελετηθούν σοβαρά.

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στις ορεινές και ημιορεινές περιοχές της Αργολίδας. Είναι γνωστό ότι στις περιοχές αυτές επικρατούσαν συνθήκες πολύ σκληρές, ακραίας φτώχειας και στυγνής εκμετάλλευσης. Οι άνθρωποι τα έβγαζαν πέρα πάρα πολύ δύσκολα, ως κτηνοτρόφοι και με μιαν μικρή λόγω της φύσης του εδάφους γεωργική παραγωγή. Οι υποδομές ήσαν ουσιαστικά ανύπαρκτες και οι άνθρωποι στερούντο βασικά αγαθά. Δεν απαιτείται ιδιαίτερος κόπος και έρευνα για να γίνει η πρώτη αυτή διαπίστωση. Αρκετές δεκαετίες μετά το ΄40, υπήρχε ακόμα ένας έντονος και απαράδεκτος κοινωνικοπολιτικός αποκλεισμός των κατοίκων των ημιορεινών αυτών περιοχών και ο αποκλεισμός και κοινωνικός αυτός διαχωρισμός δεν ξεκινούσε μόνον από τους βολεμένους κατοίκους των πόλεων, αλλά συνέβαινε ακόμα και μεταξύ αγροτικών πληθυσμών (οι καμπίσιοι και οι ορεινοί). Οι μελέτες που πρέπει να γίνουν πρέπει να αφορούν τα ειδικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των χωριών αυτών που θα αποδείξει με στοιχεία το γνωστό τοις πάσι (πλην Αμερικανών), της οικονομικής εκμετάλλευσης. Τα χωριά αυτά των ημιορεινών και ορεινών περιοχών παίζουν τελικά έναν ιδιαίτερο ρόλο στην Αντίσταση και στους εμφυλίους και η ωραιοποίηση της κατάστασης της ζωής των κατοίκων, δεν βοηθάει στα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλουμε.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ: Οι συνθήκες φτώχειας μέσα στις αστικές κοινωνίες και οι κοινωνικές διακρίσεις ήσαν εμφανέστατες και αυτές δεν αφορούσαν μόνον τους πρόσφυγες, αλλά μεγάλη μερίδα της Αναπλιώτικης και Αργειακής κοινωνίας. Άλλωστε η τοπική βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή, με μονάδες εντάσεως εργασίας, ήταν πριν από τον πόλεμο στην άνθησή τους, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να είναι βιομηχανικοί και βιοτεχνικοί εργάτες Μια σοβαρή μελέτη των συνθηκών της εποχής και των τεράστιων βασάνων των κατοίκων κατά την Κατοχή, θάπρεπε να περιλάβει τα γεγονότα των συσσιτίων και των θανάτων από την πείνα. Γνωρίζω ότι φίλος ερευνητής έχει συλλέξει τα στοιχεία των θανάτων την εποχή της Κατοχής στο Ναύπλιο, που αποτυπώνουν τους θανάτους από ασιτία αλλά και τα επαγγέλματα των θανόντων. Ερωτώ: Πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι έχει μελετηθεί η Αντίσταση στην Αργολίδα και τα αίτια των ακροτήτων, εάν πρώτα δεν έχουμε ερευνήσει τα σοβαρά αυτά γεγονότα των δυστυχιών που προηγήθησαν. Πώς μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον για το ο,τιδήποτε εάν δεν συνεκτιμήσουμε το πιθανό γεγονός ότι κάποιο παιδί του ή άλλος συγγενής του να έχει πεθάνει από την πείνα, εξ αιτίας μεν της Γερμανικής και Ιταλικής Κατοχής, αλλά και διότι ήταν ο φτωχός και καταφρονεμένος; Θεωρώ ως πρώτο βήμα να δημοσιοποιηθούν, αφού αξιολογηθούν τα αποτελέσματα της έρευνας των θανάτων των κατοίκων του Ναυπλίου κατά την Κατοχή, που πιστεύω, ότι από μόνη της αυτή η έρευνα, θα ανατρέψει πολλά από τα αξιώματα και τα συμπεράσματα Καλύβα.

ΤΡΙΤΟ ΘΕΜΑ: Εγώ θάλεγα, ότι συναφές με το προηγούμενο θάταν και μια ειδική μελέτη για την παιδική εργασία και εκμετάλλευση, τους καιρούς εκείνους. Μπορεί στην Αμερική τα πράγματα νάταν διαφορετικά, όμως η παιδική εργασία, ήταν συχνό (πλειοψηφικό) φαινόμενο στην Ελλάδα και στην Αργολίδα μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 70. Φαντασθείτε λοιπόν τί γινόταν τότε. Και δεν αναφέρομαι μόνον στην παιδική εργασία στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, όπου τα πράγματα ήταν τραγικά, αλλά και στην εργασία στις βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Είναι βέβαιο και αυτό το γνωρίζω πολύ καλά, από διήγηση από πρώτο χέρι, ότι εκατοντάδες παιδιά το καιρό της Κατοχής στο Ναύπλιο και το Άργος, προσπαθούσαν να επιβιώσουν (διότι οι γονείς τους δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν), κάνοντας δουλειές του ποδαριού για τα ελαχιστότατα, και επιβιώνοντας από τα συσσίτια. Και γνωρίζω επίσης άριστα, ότι τουλάχιστον στο Ναύπλιο, υπήρξε ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλη τη σημασία της λέξης, Ναπολιτάνος και μάγειρας στους Ιταλούς αξιωματικούς που κρυφά στην οδό Σωφρόνη έσωσε τότε το δύσκολο χειμώνα του 42 δεκάδες παιδιά που τα τάιζε από το περισσευούμενο φαΐ των Ιταλών αξιωματικών. Μετά όμως όταν ήλθαν στην πόλη οι Γερμανοί......; Δυστυχώς αυτή ήταν η κατάσταση....και αν θέλει κάποιος να μιλήσει για κύκλο βίας, θα πρέπει να φτάσει μέχρι εκεί και να βαθύνει στην ανάλυση των κοινωνικών συνθηκών.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΘΕΜΑ Θα πρέπει να ερευνηθεί η κοινωνική και οικονομική κατάσταση και στα πεδινά χωριά. Όχι, όχι, όχι, όχι.Δεν λύθηκαν τα προβλήματα των αγροτών με τα μέτρα αποκατάστασης των ακτημόνων. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια εύφορη, πεδινή περιοχή της Αργολίδας. Τα Ιρια. Όλη η περιοχή πουλήθηκε τότε, το 1825, από την Προσωρινή Κυβέρνηση στους Υδραίους και Σπετσιώτες προύχοντες. Από τότε και μετά από μεταβιβάσεις σε Αρκάδες κτηνοτρόφους, η περιοχή των Ιρίων, είχε πάρα πολύ μεγάλους κλήρους. Ακόμα και σήμερα και μετά τον τεμαχισμό των ιδιοκτησιών, λόγω κληρονομιών, προικών, πωλήσεων, οι κλήροι παραμένουν ακόμα αρκετά μεγάλοι. Το φαινόμενο λοιπόν της καλλιέργειας των κτημάτων από ακτήμονες ήταν συχνό και έντονο. Θα πρέπει λοιπόν να δούμε μέσα από μια μελέτη, πώς οι άνθρωποι αυτοί τάβγαζαν τότε πέρα. Νομίζω ότι κάποιος πρέπει να μελετήσει τις συνθήκες της οικονομικής εκμετάλλευσης των ακτημόνων, αλλά και των αγροτών ιδιοκτητών, με τις δυσκολίες πώλησης της ντομάτας και των χαμηλών τιμών, εξ αιτίας των οποίων οι βιομήχανοι των επιχειρήσεων εκμετάλλευσης αγροτικών προϊόντων έβγαζαν υπερκέρδη.

Συμπερασματικά τί θέλω να πω; Ότι ήσαν δικαιολογημένες οι αδιαμφισβήτητες ακρότητες; Σίγουρα όχι. Αλλά όμως εάν δεν συνεκτιμηθούν και τα κοινωνικοοικονομικά στοιχεία της εποχής, τότε θα οδηγηθούμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα για τις συγκρούσεις και για την απόδοση των ευθυνών, που όντως υπάρχουν.

Το παράδειγμα της Αργολίδας. Τεράστια κενά στην καταγραφή της τοπικής ιστορίας.

Θεωρώ ως τεράστιο σφάλμα να θεωρούμε ότι μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα με την καταγραφή κάποιων γεγονότων σε τοπικό επίπεδο, μέσα σε μια συγκεκριμένη τεταμένη από ιστορικά γεγονότα χρονική περίοδο, χωρίς να έχουν επαρκώς μελετηθεί τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δεδομένα της τοπικής ιστορίας.


Είναι λάθος να καταγράφουμε μόνον  μάχες, σφαγές, δολοφονίες και βάσει αυτών να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές σε ατομικό και συλλογικό τοπικό επίπεδο και πολύ περισσότερο, βάσει των συμπερασμάτων που βγάλαμε, για το τί συνέβη στην Αργολίδα και χωρίς να έχουμε δει πολυεπίπεδα τα τοπικά γεγονότα, να θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να γενικεύσουμε τα συμπεράσματά μας για όλη τη χώρα.

Θεωρώ ότι η απόφαση Καλύβα να ερευνήσει και καταγράψει πρωτογενές υλικό στην Αργολίδα και όχι σε κάποιον άλλο νομό, ήταν ατυχέστατη, διότι η τοπική ιστοριογραφία έχει τεράστια κενά.

Γίνομαι σαφής.

Δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθούν σωστά τα γεγονότα στην Αργολίδα, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα παρακάτω, τα οποία προφανώς δεν μπορεί να ερευνήσει ένας μόνον μελετητής και για τα οποία δεν υπάρχουν εμπεριστατωμένες μελέτες, πάνω στις οποίες θα μπορούσε να βασισθεί.

Αναφέρω κάποια κενά στη μελέτη της τοπικής ιστορίας. Υπάρχουν βέβαια και άλλα.

Ναύπλιο- Άργος και Αργολίδα κατά τη Μεταξική περίοδο.

Συμπεριφορές των Βενιζελικών παραγόντων. Ενσωμάτωση και ενίσχυση του καθεστώτος του μοναρχοφασισμού από τα παλαιά βασιλικά-αντιβενιζελικά κόμματα. Έλευση του Γκέρινγκ στο Ναύπλιο κατά τη Μεταξική περίοδο. Φασιστικές και φασίζουσες τάσεις στις τοπικές αστικές κοινωνίες πριν από τον πόλεμο. Σχέση της τοπικής κοινωνίας με τις πολιτικές φυλακές της Ακροναυπλίας. Κομουνιστικοί πυρήνες στο Ναύπλιο- Άργος.

Κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα την εποχή της Κατοχής στις πόλεις

Βιομηχανίες, εμπόριο, υπηρεσίες στο Ναύπλιο και το Άργος. Βιομηχανικοί Εργάτες και κατάστασή τους. Παιδική εργασία. Πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Αρμένιοι πρόσφυγες στο Ναύπλιο. Ταξική διαστρωμάτωση της εποχής. Κοινωνική πρόνοια και φιλανθρωπίες

Κατάσταση της υπαίθρου.

Υποδομές στα χωριά. Συγκοινωνίες. Μέγεθος ιδιοκτησιών. Μεγαλοϊδιοκτήτες και ακτήμονες. Ορεινές, ημιορεινές και πεδινές Κοινότητες. Ανισότητες μεταξύ αγροτών και αγροτικών περιοχών. Σχέσεις αστών και αγροτών. Ιδιοκτησίες αστών σε αγροτικές περιοχές και επιρροή αστών μεγαλοϊδιοκτητών σε αγροτικούς πληθυσμούς.

Εκπαίδευση πριν και κατά τη διάρκεια της Κατοχής

Ενδιαφέρουσα θα ήταν μια μελέτη της πρόσβασης την εποχή εκείνη παιδιών από αγροτικές περιοχές και μάλιστα από τις πιο φτωχές (Γκέρμπεση, Μάνεση, Μπερμπάτι) στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο ρόλος που έπαιξε το γεγονός αυτό στα κοινωνικά δεδομένα και στη ριζοσπαστικοποίηση αγροτικών μαζών.

Πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στις πόλεις και τα χωριά κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθεί ορθά η Αντίσταση και ο δωσιλογισμός, χωρίς τη μελέτη των νέων συνθηκών που επικράτησαν στις τοπικές κοινωνίες και ειδικά στις πόλεις. Ρόλος της εκκλησίας, συσσίτια και πείνα, απάθεια και βόλεμα από ένα μέρος του πληθυσμού και ενεργοποίηση κατά του κατακτητή από άλλους. Συλλήψεις και διωγμοί από τον κατακτητή κατά αστών στο Άργος και στο Ναύπλιο. Γερμανικά αντίποινα και συνέπειες αυτών στον Αργολικό πληθυσμό Ρόλος παλαιών Βασιλικών και Βενιζελικών παραγόντων.

Απελευθέρωση

Τελευταίες μάχες. Γερμανική αποχώρηση. Ανατίναξη του λιμανιού του Ναυπλίου. Αποχώρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας από Ναύπλιο και Άργος. Εαμική διακυβέρνηση στην απελευθερωμένη Αργολίδα.

Για όλα αυτά δεν υπάρχουν εμπεριστατωμένες μελέτες και καταγραφές. Δεν μπορώ λοιπόν να φαντασθώ πώς είναι δυνατόν κάποιος να θεωρεί ότι μπορεί να εξάγει ορθά συμπεράσματα για τα γεγονότα με την απλή και μόνον καταγραφή κάποιων σοβαρών και πολλές φορές εξαιρετικά δυσάρεστων προσωπικών εμπειριών, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι συνθήκες στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Πώς θα ερμηνευθεί ορθά το γεγονός ότι κάποια Αργολικά χωριά προσεχώρησαν σχεδόν ομόθυμα στον ΕΑΜ και κάποια άλλα στο δωσιλογισμό;

Νομίζω ότι η μεθοδολογία Καλύβα είναι τελείως ανάποδη.

Για να ερμηνεύσει κάποιος τα γεγονότα της τοπικής ιστορίας, πρέπει να λάβει υπόψη τα γεωπολιτικά δεδομένα της υφηλίου, τα δεδομένα στη γειτονιά της Ελλάδας, να δει την ιστορία σε κεντρικό επίπεδο στην χώρα και βάσει αυτών να ερμηνεύσει την τοπική ιστορία, αφού ερευνήσει και το πρωτογενές τοπικό υλικό. Αυτός πρέπει να το πήγε τελείως αντίθετα. Πώς είναι δυνατόν να είναι ορθό να λάβει σα βάση κάποια τοπικά γεγονότα και με αυτά να οδηγηθεί σε συμπεράσματα στο γενικότερο πεδίο; Και μάλιστα να το κάνει αυτό χωρίς να έχει κάποια δεδομένα της τοπικής ιστορίας, που να έχουν προκύψει από προηγούμενες εμπεριστατωμένες μελέτες;

Και ακόμα κάτι. Είναι απορίας άξιον πώς ο Καλύβας (που δεν είναι Αργολιδέας) αποφάσισε να μελετήσει όχι κάποιον άλλο νομό, αλλά την Αργολίδα στην Κατοχή για την οποία εκτός από το ότι λείπουν μελέτες της τοπικής ιστορίας, αποτελούσε και ένα νομό με τεράστια φιλοβασιλική πλειοψηφία. Ήταν τυχαία η επιλογή της Αργολίδας, όπου στις τελευταίες εκλογές πριν από τον πόλεμο τα μεν φιλοβασιλικά κόμματα είχαν λάβει το 71,3% των ψήφων και το ΚΚΕ μόλις 0,75%;

Αργολίδα και Αντίσταση- Εγκλήματα και Βιοπραγίες

Ποτέ δεν μπορούσα να φαντασθώ πριν από μερικά χρόνια ότι τα συμβάντα στην Αργολίδα κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής θα βρισκόντουσαν σήμερα στο επίκεντρο μια διαμάχης μεταξύ «ιστορικών» για την ερμηνεία των γεγονότων της εποχής σε όλη τη Ελλαδική τους διάσταση.

Θυμάμαι μικρός τα καδραρισμένα συνθήματα στους τοίχους των σχολείων, για τους εγκληματίες και προδότες κομουνιστές. Από την άλλη πλευρά ποτέ , τότε, δεν είχε γίνει λόγος και δεν είχα ακούσει περί των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας. Αργότερα τον καιρό της χούντας και των συνταγματαρχών που «μας έσωσαν από τη σοβιετική αρκούδα» η αντικομουνιστική προπαγάνδα, περί εχθρών και προδοτών της πατρίδας εντάθηκε Ήμουν πλέον αρκετά μεγάλος, όταν για πρώτη φορά άκουσα περί της Εαμικής Εθνικής αντίστασης, που ουσιαστικά είχε ελευθερώσει όλη την ύπαιθρο της χώρας και περί του φαινομένου του δωσιλογισμού.

Ουσιαστικά η μόνη επαφή που είχαμε σαν παιδιά με την Αντίσταση ήταν «ο μικρός ήρωας», το Παιδί Φάντασμα, ο Γιώργος Θαλάσσης. Αντίσταση βέβαια μέσα στην Αθήνα (και όχι στην απελευθερωμένη από το ΕΑΜ ύπαιθρο), κάτω από τις διαταγές του Συμμαχικού Στρατηγείου στην Αίγυπτο. Μέσα από αυτά τα κόμικς το παιδί -αναγνώστης, μπορούσε να δει τις θηριωδίες των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, την πείνα (μέσα από τις αχόρταγες επιθυμίες του Σπίθα), τη χειραφέτηση της γυναίκας και τη συμμετοχή της στην Αντίσταση (μέσα από τον ηρωισμό της Κατερίνας). Το δωσιλογισμό μπορούσες να τον διακρίνεις μόνον σε κάποιες Ελληνικές ταινίες μέσα από το πρόσωπο του Δήμου Σταρένιου (ενός ηθοποιού που στην πραγματική του ζωή ήταν αριστερός και εξαίρετος άνθρωπος και καλλιτέχνης)

Όμως έξω από το βδομαδιάτικο αυτό περιοδικό, το έπος της Αντίστασης, αλλά και η νεώτερη τοπική ιστορία δεν υπήρξε ποτέ τον καιρό εκείνο θέμα συζήτησης, στο σπίτι, στις παρέες, στο σχολείο..

Και μετά ήλθε η πτώση τους χούντας και η νομιμοποποίηση των Κομουνιστικών κομμάτων.

Ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν.

Βιβλία περιέγραφαν τον ακαταμάχητο ηρωισμό των μαχητών του ΕΛΑΣ, αφίσες με πανέμορφες κοπέλες στο βουνό με τα δίκοχα, αντάρτικα τραγούδια, που εξυμνούσαν το θάρρος και τη γενναιότητα των μαχητών της ελευθερίας.

Οι ίδιοι παλαιοί προδότες, δολοφόνοι και εγκληματίες, έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη πατριώτες και ήρωες. Τα κονσερβοκούτια έδωσαν τη θέση του στις κιθάρες. Οι σφαγές των αθώων στα θεατρικά δρώμενα πάνω στα βουνά και στα αναγνωστικά της Ρόζας Ιμβριώτη.

Η ξεχασμένη ιστορία της Αντίστασης, ήλθε στο προσκήνιο, ξαναγραμμένη από την άλλη πλευρά στην υπερβολή της.

Αργότερα με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία έγινε και η επίσημη από το Κράτος αναγνώριση της αντίστασης.

Με τον καιρό και μετά την εποχή των υπερβολών, τόσον οι ιστορικοί, όσον και οι πρωταγωνιστές των γεγονότων άρχισαν να δίνουν σ΄αυτά μια γήινη, ανθρώπινη και πραγματική διάσταση.

Ήταν η εποχή της Εθνικής Συμφιλίωσης. Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι, ο Μάρκος και ο Τσακαλώτος έδωσαν τα χέρια. Στο Γοργοπόταμο κατ΄ έτος γινόταν η γιορτή της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης του λαού. Η επικρατούσα πλέον ιστοριογραφία, οι μελετητές των αρχείων και οι πρωταγωνιστές, άρχισαν να παραδέχονται, λάθη, βιαιότητες, ακρότητες και εγκλήματα εκατέρωθεν. Σιγά-σιγά ο λαός άρχισε να συμφιλιώνεται με τα φαντάσματα των εμφυλίων και τις συνέπειες του δωσιλογισμού. Μεγάλος πρωταγωνιστής της στροφής αυτής της καταγραφής της ιστορίας της περιόδου αυτής, ήταν ο τελευταίoς πριν από τη Παπαρρήγα Γραμματέας του ΚΚΕ, ο Ναυπλιώτης Γρηγόρης Φαράκος, πρωταγωνιστής της τότε περιόδου, που κατέγραψε λάθη και παραδέχθηκε Εαμικές βιαιότητες. Μέσα στις οικογένειες οι συζητήσεις και οι αναμνήσεις γινόντουσαν μέσα σε διαφορετικό πλαίσιο , ακόμα και όταν μέλη της ήσαν το καιρό εκείνο σε διαφορετικά στρατόπεδα. Τα πάθη στην Ελλάδα άρχισαν σιγά-σιγά να δίνουν τη θέση τους στο λόγο. Η «Ελένη» του Γκατζογιάννη αντιμετωπίσθηκε ως μια δευτερευούσης σημασίας προσωπική καταγραφή.

Δεν φανταζόμουν ότι θα είχαμε μια νέα στροφή και διαμάχη στην ερμηνεία των γεγονότων της εποχής με τις θέσεις Καλύβα - Μαραντζίδη από τη μία και με την αποκατάσταση του Σταλινισμού και του Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ από την άλλη.

Τα γεγονότα στην Αργολίδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δεν είχαν παίξει κάποιο καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι τα γεγονότα αυτά θα ήταν σήμερα καθοριστικά για τη νέα αυτή διαμάχη που έχει ξεσπάσει,σχετικά με την ερμηνεία των ιστορικών εξελίξεων της περιόδου 43-44.

Ένας καθηγητής Αμερικάνικου Πανεπιστημίου, ονόματι Καλύβας, μελέτησε σε βάθος τα γεγονότα στην Αργολίδα, βάσει των οποίων επιχειρεί να ερμηνεύσει αλλιώς την Αντίσταση της χώρας. Έχει, απ΄ότι φαίνεται, ερευνήσει και καταγράψει αρκετό πρωτογενές υλικό και με βάση το παράδειγμα της Αργολίδας δίνει με άρθρα του σε Ελληνικές εφημερίδες και άρθρο του στο βιβλίο με τίτλο Μετά τον πόλεμο, επιμέλειας Mark Mazower μιαν άλλη διάσταση στα πράγματα και ανατρέπει τα συμπεράσματα των ιστορικών (Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Νίκου Σβορώνου, Γιάννη Χόνδρου, Χ. Φλάϊσερ, Ολε Σμιθ, Άγγελου Ελεφάντη, κ.ά. )

Απ΄όσο έχω διαβάσει από τα διάφορα άρθρα του, αλλά και από το βιβλίο Περράκη, που ακολουθεί τη σκέψη του Καλύβα (ο οποίος και προλογίζει το βιβλίο Περράκη), ο καθηγητής αυτός, πέρα από την καταγραφή των βιαιοτήτων της αριστεράς και με βάση την έρευνά του γι΄αυτές καταλήγει σε δύο συμπεράσματα. ΠΡΩΤΟΝ στην απενεχοποίηση (αν όχι και εξαγνισμό) των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας και ΔΕΥΤΕΡΟΝ και πιο βασικό στο ότι ο Εμφύλιος δεν ξεκίνησε το 44, αλλά ένα χρόνο πριν με την απόφαση, απ΄όσο ισχυρίζεται, του ΚΚΕ, να εξαφανίσει κάθε ιδεολογικό εχθρό και εστία αντίστασης, στην προσπάθειά του και στο οργανωμένο του σχέδιο να καταλάβει την εξουσία.

Θα επιχειρήσω μέσα από μια σειρά αναρτήσεων, τις επόμενες μέρες, να καταγράψω, το τί πιστεύω εγώ για τις απόψεις Καλύβα-Περράκη και για την ερμηνεία που κάνουν.

Θα μου πείτε ποιός είμαι εγώ που θέλω να πω την άποψή μου. Αφού μάλιστα ούτε πρωτογενές υλικό έχω, πέραν από κάποιες αποσπασματικές προσωπικές μαρτυρίες και από τις δύο πλευρές, ούτε και ιστορικός είμαι, ούτε και ειδικός μελετητής των γεγονότων της περιόδου.

Ίσως και να έχει δίκιο, αυτός που θα μου πει ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ και να ερμηνεύω. Τον καλώ να μην επισκεφθεί το ιστολόγιό μου τις επόμενες μέρες, αφού δεν θα τον ενδιαφέρει η μη ειδική άποψή μου.

Όμως πιστεύω ότι έχω και τη νηφαλιότητα που απαιτείται και ίσως και κάποια κριτική σκέψη για να αντιπαρατεθώ. Και θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη να ακουσθεί η διαφορετική άποψη μέσα από την Αργολίδα, από ανθρώπους που εργάζονται και κατοικούν στην Αργολίδα και όχι μόνον έξω από αυτήν.

Δεν θα επιχειρήσω να αμφισβητήσω το πρωτογενές υλικό των μελετητών της ιστορίας της Αντίστασης στην Αργολίδα. Αλλωστε πρέπει να έχουν κάνει άριστη δουλειά, αν και η λήψη συνεντεύξεων με την προσωπική συμμετοχή του ερωτώντος και με την κατάλληλη χρήση των ερωτημάτων, μπορεί να οδηγήσει μέσα από πραγματικά γεγονότα σε λαναθασμένα ουσιαστικά περί των πραγμάτων συμπεράσματα. Θα προσπαθήσω όμως να αντιπαρατεθώ, τόσον στη μεθοδολογία τους, στον τρόπο σκέψης τους και στα αξιώματα πάνω στα οποία βασίζονται, όσο και στην ερμηνεία των γεγονότων που κάνουν.

Καραθώνα (6) This is the end my friend

Τελειώνω με τη σειρά αναρτήσεων για την Καραθώνα.


Εάν ήμην μόνος να λαμβάνω αποφάσεις, χωρίς να υπολογίζω χρέη, επενδύσεις και τα υποδέλοιπα, σαφώς θα προτιμούσα μια παρθένα παραλία, χωρίς κτίσματα κρατικές επενδύσεις και ιδιώτες επενδυτές.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα



Ιδού λοιπόν το ολοκληρωμένο μου σχέδιο που προτείνω για την Καραθώνα.



Βασίζεται στην πρόταση της άλλης πρότασης για θεματικό αθλητικό πάρκο.

Δανείζομαι όμως και στοιχεία της προγραμματικής σύμβασης και βάζω και την γκλάβα μου να προτείνει και να εμπλουτίσει τις προτάσεις με κάποια πράγματα που δεν έχουν ξαναακουσθεί.



Βασικό και αυτονόητο. ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΜΑΤΕΡΗΣ.



Επίσης βασικότατο: Βιολογικός καθαρισμός-έργο προτεραιότητας. Θεωρώ αδιανόητο ότι σήμερα λειτουργούν επιχειρήσεις δεκάδες χιλιάδες επισκέπτονται την Καραθώνα και τα λύματα να καταλήγουν σε βόθρους (απορροφητικούς;)



Βασικότατο και αυτό: Σήμερα πρέπει να δούμε τους πολεοδομικούς όρους της περιοχής, έτσι ώστε η επιστροφή με δικαστική απόφαση των απαλλοτριωθεισών εκτάσεων στους παλαιούς ιδιοκτήτες να μην είναι συμφέρουσα γι΄αυτούς. Για παράδειγμα πρέπει να καθορισθούν χρήσεις γης (όχι κατοικία) και αρτιότητες τέτοιες που ουδείς να έχει το δικαίωμα να κτίσει.



Πρέπει άμεσα να ξεκινήσει η κατασκευή (με λίγα χρήματα) του υπαίθριου θεάτρου. Το γεγονός αυτό θα σηματοδοτήσει την αλλαγή προσανατολισμού της παραλίας σε έναν χώρο αθλητισμού και πολιτισμού.



Πρέπει να ολοκληρωθεί το γιαπί του εστιατορίου-μεγαθηρίου. Επειδή είναι λάθος να φτιάξουμε ένα κτήριο ανταγωνιστικό των διαφόρων ROYAL, για γάμους, βαπτίσεις και κομματικά τσιμπούσια, θεωρώ ότι ένα μέρος του κτηρίου πρέπει να διατεθεί για εστιατόριο και το υπόλοιπο να γίνει ένα κέντρο υποδοχής και ενημέρωσης των επισκεπτών του θεματικού πάρκου και λογιστήριο-ταμείο. Επίσης θα μπορούσε να στεγάσει και ένα εκθετήριο τοπικής παραγωγής.



Ολοκληρώνουμε τα έργα του αθλητικού πάρκου. Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε έξυπνοι και ευέλικτοι και να μην δώσουμε βαρύτητα (χωρίς να τα αγνοήσουμε) στα πιο δημοφιλή αθλήματα, αφού θα υπάρχει ανταγωνισμός με τις ήδη λειτουργούσες επιχειρήσεις (tennis clubs, 5Χ5). Θεωρώ ότι πρέπει να κατασκευάσουμε πρότυπες εγκαταστάσεις για ιδιαίτερα αθλήματα, που έχουν μικρότερο ίσως κοινό, αλλά αρκετά φανατικό σε όλο τον κόσμο. Σαν τέτοια προκρίνω: To mountain bike (ποδήλατο βουνού), αναρριχήσεις, σκοποβολή, ειδικά θαλάσσια αθλήματα. Θεωρώ ότι μια καλά οργανωμένη μονάδα μπορεί να προσελκύσει χιλιάδες φίλους αυτών των αθλημάτων απ΄όλο τον κόσμο. Χιλιάδες φίλοι της σκοποβολής και κυνηγοί στις νεκρές κυνηγετικές περιόδους θα έχουν κίνητρο να επισκεφθούν την Καραθώνα και την περιοχή μας. Το σκοπευτικό κέντρο το βλέπω στο σημερινό χώρο του σκουπιδότοπου. Θεωρώ την Καραθώνα ως έναν ιδανικό τόπο για την ανάπτυξη του αθλήματος του τριάθλου (κολύμπι, ποδήλατο, τρέξιμο) Μπορεί να μην το γνωρίζετε αλλά το άθλημα αυτό είναι πολύ δημοφιλές στο εξωτερικό και χιλιάδες επαγγελματίες και ερασιτέχνες ασχολούνται με το τρίαθλο. Φαντασθείτε λοιπόν να δημιουργηθεί στην Καραθώνα το πρώτο και μοναδικό οργανωμένο κέντρο τριάθλου σε όλη την Ελλάδα. Η χώρα μας έχει όλες τις προϋποθέσεις λόγω κλίματος, θερμοκρασιών στη θάλασσα να προσελκύσει και φίλους του αθλήματος και διεθνείς αγώνες, όμως κανείς δεν έχει εκμεταλλευθεί τα συγκριτικά αυτά πλεονεκτήματα.

Το σχέδιο αυτό για τη δημιουργία αθλητικού πάρκου με βαρύτητα στις δραστηριότητες που προανέφερα και σε άλλες που μπορεί κάποιος να ρίξει στο τραπέζι, είναι δυνατόν να δημιουργήσει ένα χώρο που θα δέχεται επισκέπτες από όλο τον κόσμο και τις 365 μέρες του χρόνου. Απαιτείται βεβαίως περισσότερη εξειδίκευση του σχεδίου από ειδικό μελετητικό γραφείο σε σχέση με τα έργα που πρέπει να γίνουν, το είδος της επένδυσης, τα κοστολόγια και τις χρεώσεις που θα επιβάλλονται.



Μπορεί να είναι ελκυστικότητη η ιδέα για τη δημιουργία ενός αθλητικού πάρκου στην Καραθώνα, εάν αυτή εξειδικευθεί, όμως και πάλι θεωρώ, ότι θα είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή από τους εραστές της άκριτης ιδιωτικοποίησης και της δημιουργίας πεντάστερων ξενοδοχείων και παραθεριστικών κατοικιών.

Νομίζω λοιπόν ότι το σχέδιο πρέπει να συμπληρωθεί με φουλ επίθεση κατά του νεοφιλελευθερισμού.

Προτείνω λοιπόν και το εξής:

Να δημιουργηθεί στην Καραθώνα το μοναδικό στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου Παραθεριστικό Κέντρο Αντιμετώπισης του Χρόνιου Πόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην περιοχή και εκατομμύρια στον κόσμο αντιμετωπίζουν χρόνιους πόνους. Η κατάσταση των ανθρώπων αυτών με κατάλληλες τεχνικές, ψυχολογική στήριξη, φυσικοθεραπείες μπορεί να βελτιωθεί δραστικά. Τέτοια κέντρα αντιμετώπισης του χρόνιου πόνου ξεφυτρώνουν σαν μικρά τμήματα στα μεγάλα νοσοκομεία του εξωτερικού και ίσως σε κάποιες Ελληνικές ιδιωτικές κλινικές. Η επιτυχία τους είναι τεράστια. Τόσο στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου, όσο και στην καθαρά οικονομική τους διάσταση. Προτείνω λοιπόν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κέντρο, το πρώτο Κέντρο που θα συνδυάζει διακοπές, φύση, πολιτισμό, αθλητισμό με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του πόνου. Σαν να βλέπω μπροστά μου τώρα τη διαφημιστική εκστρατεία του Κέντρου να προσελκύσει κόσμο απ΄όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Βεβαίως με ένα τέτοιο Κέντρο θα μπορούσε να συνδυασθεί ένα Κέντρο θαλασσοθεραπείας και ένα κτήριο για τη διαμονή των πασχόντων και των οικογενειών τους.

Και οπωσδήποτε συμβατές με το Κέντρο αυτό θα ήσαν αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες που θα έδιναν ευκαιρίες και δυνατότητες στα άτομα με αναπηρία και επομένως κίνητρο για να έλθουν και αυτοί στην Καραθώνα.

Και δεν σταματώ εδώ στην πρότασή μου. Συμπληρωματικά με το Κέντρο αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και το Νοσοκομείο Ναυπλίου. Ας σταματήσουμε τις μπούρδες για τη λειτουργία δύο Γενικών Νοσοκομείων σε απόσταση δώδεκα χιλιομέτρων μεταξύ τους, που προσφέρουν σήμερα και θα προσφέρουν και αύριο και τα δύο υποβαθμισμένες υπηρεσίες. Ας γίνει το Νοσοκομείο Άργους το γενικό Νοσοκομείο Αργολίδας. Και ας μετατραπεί το Νοσοκομείο Ναυπλίου στα εξής: Αστικό Κέντρο Υγείας, Κέντρο Πρώτων Βοηθειών και ένα πολύ εξειδικευμένο Νοσοκομείο που θα προσφέρει υπηρεσίες ανωτάτου επιπέδου στον τομέα της Χειρουργικής, της Ορθοπεδικής και της Χειρουργικής αντιμετώπισης του Καρκίνου.

Φαντασθείτε πόση αναβάθμιση θα δημιουργηθεί στην περιοχή του Ναυπλίου, όταν θα έχουμε ένα Νοσοκομείο που θα προσφέρει ανώτατες υπηρεσίες σε εξειδικευμένους τομείς και όλη αυτή η λειτουργία του να συνδυάζεται και με ένα Κέντρο Αποκατάστασης και Αντιμετώπισης του Πόνου στην πανέμορφη Καραθώνα.

Τί θα έχουμε αύριο; Επισκέπτες στην πόλη όλο το χρόνο, βοήθεια στο συνάνθρωπο, τεράστια οικονομική ανάπτυξη, άνθηση της αγοράς, αυξημένα έσοδα για το κράτος, τεράστια αύξηση του ΑΤΠ (Ακαθάριστου Τοπικού Προϊόντος).

Τάγραψα όλα αυτά, όχι διότι πιστεύω, ότι έχω την πιο καταπληκτική ιδέα, αλλά διότι θα πρέπει κάποτε να ξεφύγουμε από τη λογική του σουβλατζίδικου. Ένα πετυχημένο σουβλατζιδικο, χιλιάδες μετά σουβλατζίδικα, ένα πετυχημένο Video club, χιλιάδες αποτυχημένα Video club, μία ΕΛΔΕ χιλιάδες ΕΛΔΕ κ.ο.κ. Εξυπνες ιδέες χρειαζόμαστε και όχι χιλιάδες αποτυχημένα πεντάστερα ξενοδοχειακά συγκροτήματα

Θα γίνουν όλα αυτά ή κάποια άλλα παραπλήσια;

Όχι, διότι απλούστατα τα φθαρμένο πολιτικό κατεστημένο θα συνεχίσει να κυριαρχεί με λογικές του bridge financing και το πώς θα εισπράξουμε σήμερα για να επιβιώσουμε σήμερα ως κομματικό κατεστημένο σε βάρος των επόμενων γενεών. Γιατί λοιπόν τα γράφω όλα αυτά; Απλά μου αρέσει να μαζοχίζομαι γράφοντας ιδέες που ποτέ δεν θα υλοποιηθούν.

Καραθώνα (5) Οι προτάσεις και οι σιωπές

Λίγο-πολύ τ΄ανέφερα όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η παραλία της Καραθώνας


Το αίσχος του παράνομου σκουπιδότοπου (ΧΑΔΑ) με το νέο λόφο από σκουπίδια που δημιουργήθηκε (και ύστερα φωνάζουμε για την Κερατέα)

Το αλαλούμ της χρήσης της παραλίας, ακόμα και της θάλασσας με τα πλαστικά παιχνίδια.

Το μεγάλο θέμα της επιστροφής των απαλλοτριωθεισών εκτάσεων στους παλαιούς ιδιοκτήτες που έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας με τεράστιες πιθανότητες δικαστικής επιτυχίας.

Τα έργα των γηπέδων και του εστιατορίου, που έχουν μείνει στη μέση

Το γεγονός ότι δεν ξεκίνησαν ποτέ τα έργα του βιολογικού καθαρισμού και του θεάτρου.

Η αυθαίρετη χρήση κτηρίων από ιδιώτες.



Όλη αυτή η εκρηκτική κατάσταση θυμίζει ένα «ιδανικό» τοπίο, για ξεπούλημα της Καραθώνας, με πιθανή κατεύθυνση την κατασκευή τεράστιων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και την Ισπανοποίησή της με την ανέγερση των φριχτών πρόχειρων παραλιακών παραθεριστικών κατοικιών.

Το σκηνικό αυτό το ενισχύει το γεγονός ότι η δημοτική αρχή δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΑΘΩΝΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ.

Για να είμαι όμως ειλικρινής μαζί με τη δημοτική αρχή σιωπούν και πολλοί άλλοι.

Δεν έχω ακούσει κανένα σχέδιο, καμία πρόταση και από τους εξής:

Την Κυβέρνηση

Το ΠΑΣΟΚ

Τη Νέα Δημοκρατία

Το ΣΥΡΙΖΑ

Το ΛΑΟΣ

Τον Υφυπουργό Γιάννη Μανιάτη

Το Βουλευτή Γιάννη Αδριανό

Τον Περιφερειάρχη Τατούλη (ποιό είναι το μικρό του όνομα δεν θυμάμαι)

Τον Αντιπεριφερειάρχη Αργολίδας Χειβιδόπουλο (ομοίως δεν θυμάμαι)

Όλες τις Περιφερειακές παρατάξεις

Τη Δημοτική παράταξη του Αναστ. Σαλεσιώτη

Τη Δημοτική παράταξη του Χρ. Γραμματικόπουλου.

Πιθανόν να κάνω κάποιο λάθος και κάποιος να έχει εκφράσει άποψη και πρόταση για την Καραθώνα. Αν τούτο συμβαίνει ζητώ εκ προοιμίου συγνώμη και ευχαρίστως θα δεχόμουν σχόλιο στην ανάρτηση αυτή που να διορθώνει τα πράγματα.

Ας δούμε όμως ποιοί έχουν εκφράσει κάποιες θέσεις και τί έχουν πει.

Το ΚΚΕ και η δημοτική παράταξη του κ. Βασιλείου έχει προτείνει να είναι η Καραθώνα μία λαϊκή πλαζ. Δεν έχουν εξειδικεύσει την πρότασή τους και δεν μας έχουν πει πώς ακριβώς, με ποιούς όρους και με ποιά έργα (εάν θα πρέπει να γίνουν έργα) θα γίνει αυτό. Διότι, φαντάζομαι, δεν θεωρούν τη σημερινή χρήση της Καραθώνας με τα ιδιωτικά συμφέροντα να την λυμαίνονται, ως μια λαϊκή παραλία.

Η βουλευτής κ. Έλσα Παπαδημητρίου με παρέμβασή της μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, σαφώς ομίλησε για ιδιωτικοποίηση και για τη δημιουργία μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας. Διαφωνώ μαζί της, αλλά θεωρώ τη στάση της, πιο γενναία από αυτή των σιωπούντων.

Ο τέως Δήμαρχος και τέως βουλευτής κ. Γεώργιος Τσούρνος έχει προτείνει την αναβίωση της παλιάς προγραμματικής σύμβασης. Παρότι θεωρώ την δική του δημοτική αρχή συνυπεύθυνη του ναυαγίου του σχεδίου της προγραμματικής σύμβασης, πιστεύω ότι η σημερινή του πρόταση έχει πολύ καλά χαρακτηριστικά, μπορεί να γίνει βάση συζήτησης και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο θα βασισθεί μια ολοκληρωμένη σωστή πρόταση για την Καραθώνα.

Τέλος η άλλη πρόταση έχει προτείνει να γίνει η Καραθώνα ένα θεματικό αθλητικό πάρκο.

Θεωρώ την πρόταση αυτή ως έχουσα το καλύτερο στόχο και περιεχόμενο, όμως, θεωρώ ότι με τη σημερινή συγκυρία είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή.

Πρέπει επομένως η πρόταση αυτή να συμπληρωθεί, να εξειδικευθεί, να εμπλουτισθεί με τις ιδέες της προγραμματικής σύμβασης και με άλλες που θα σας πω στην επόμενη ανάρτηση για να έχει τη δύναμη να αντιπαρατεθεί στην πρόταση της κ. Παπαδημητρίου για άκριτη ιδιωτικοποίηση με κατασκευή ξενοδοχειακών μεγαθηρίων ή/και εκατοντάδων παραθεριστικών κατοικιών.

Αντιτίθεμαι στην κατασκευή μεγάλου πολυτελούς ξενοδοχειακού συγκροτήματος για τους εξής λόγους:

Απαιτούνται τεράστια κεφάλαια για την κατασκευή ενός πολυτελούς μεγαθηρίου με αποτέλεσμα να είναι βέβαιο, ότι το Δημόσιο θα έχει μηδαμινά έσοδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, έως ότου ωριμάσει η επένδυση.

Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι βέβαιο ότι θα έχει λειτουργία λίγων μηνών ετησίως και έτσι δεν επιτυγχάνεται ο στόχος για επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.

Ο αριθμός των λουομένων στην Καραθώνα είναι τόσο μεγάλος, ώστε είναι βέβαιη η υποβάθμιση της παραλίας με την έλευση και άλλων ατόμων, στις μέρες αιχμής, πράγμα το οποίο θα είναι αρνητικό και για το λαό, αλλά και για την επένδυση.

Τα μεγάλα και πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα περνάνε ήδη χαλεπούς καιρούς στην Αργολίδα, λόγω έλλειψης αεροδρομίου και λόγω τεράστιου ανταγωνισμού από ομοειδείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αυτό λοιπόν που απαιτείται είναι έξυπνες και όχι ξεπερασμένες λύσεις.

Ένα μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα είναι βέβαιο ότι θα λειτουργεί με το σύστημα του all inclusive με αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την τοπική οικονομία.

Λόγω όλων των παραπάνω, θεωρώ πολύ πιθανόν να μπούμε σε περιπέτειες ιδιωτικοποίησης που είτε θα αποβεί άκαρπη, είτε θα δώσει ελάχιστα οφέλη στον τόπο και στην οικονομία, δημιουργώντας περισσότερα και δυσεπίλυτα προβλήματα.

Ας οραματιστούμε λοιπόν ένα διαφορετικό σχέδιο για την Καραθώνα, βάζοντας πρώτα υπόψη τις ανάγκες των πολιτών. Το όποιο σχέδιο πρέπει να αποφέρει ένα μεγάλο κοινωνικό μέρισμα για τον τόπο, πράγμα που θα δημιουργήσει και μεγάλα οφέλη για την τοπική και εθνική οικονομία.

Γίνεται;

Ες αύριον τα σπουδαία.