Καραθώνα (4) Η πύλη της κολάσεως

Η κοινωνία μας γουστάρει τα σύμβολα, τις συμβολικές εκφράσεις, τα σχήματα και τα στερεότυπα.


Ο νεοφιλελευθερισμός στην πόλη μας, έχει σα σύμβολό του την πύλη της κολάσεως. Την κλειστή Πύλη του Σαγρέδου, που αποκλείει τους υψηλά ιστάμενους επενδυτές των Ξενία, από την κάτω κοινωνία, του πληβείους.

Το μεγαλείο των αγορών σε όλο τους το κλέος. Ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα, παραβιάσεις των συμφωνηθέντων συμβατικών όρων, χρήση κατά το δοκούν των δημόσιων ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων, μη πληρωμή των συμβατικών υποχρεώσεων, καμία σύνδεση με την τοπική κοινωνία και οικονομία, ουδείς κοινωνικός έλεγχος των επενδυτών. Αποτέλεσμα; Μηδαμινό οικονομικό όφελος για την κοινωνία.



.

Το σημερινό χάλι της Καραθώνας κάτι μου θυμίζει.

Μου θυμίζει το τότε των Ξενία του Ναυπλίου (Ξενία, Ξενία Παλλάς, Αμφιτρύωνα), λίγο πριν το ξεπούλημά τους.

Και πολύ φοβάμαι ότι το αύριο της Καραθώνας, πολύ θα θυμίζει το σήμερα των Ξενία, μετά το ξεπούλημά τους.

Τότε λοιπόν τα Ξενία κάτω από κρατικό έλεγχο και με βασική ευθύνη του πράσινου κατεστημένου είχαν περιπέσει στην πλήρη ανυποληψία.

Έγινε λοιπόν ο διαγωνισμός για την ιδιωτικοποίησή τους και τη μακροχρόνια μίσθωσή τους.

Το σφάλμα όμως ήταν ότι ουδείς προέβλεψε κάποιο κοινωνικό μέρισμα και ένα μηχανισμό ελέγχου των συμφωνηθέντων με τη σύμβαση μίσθωσης, μετά το διαγωνισμό.

Έτσι φθάσαμε στο χειρότερο αποτέλεσμα για την κοινωνία

Ουδείς προέβλεψε να δουλέψουν τα Ξενία συμπληρωματικά με την τοπική οικονομία, ουδείς προέβλεψε τρόπους οικονομικής ανάπτυξης του τόπου που να συνάδουν με τη λειτουργία των μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων. Ουδείς συνέδεσε τη λειτουργία των Ξενία με τον τοπικό πολιτισμό, την τοπική παραγωγή, ουδείς συνέδεσε οργανικά τη λειτουργία των συγκροτημάτων με άλλους χώρους που βρίσκονται στη δικαιοδοσία του ευρύτερου δημόσιου και δημοτικού τομέα.

Αλλά και όταν ο επιχειρηματίας σαφώς παραβίασε τα συμφωνηθέντα δεν αντιμετώπισε καμία κύρωση, διότι απλούστατα δεν υπήρχε κοινωνικός έλεγχος της επένδυσής του πάνω σε μία δημόσια περιουσία. Ρώτησαν πριν καιρό οι βουλευτές Παπαγιαννάκης (εν ζωή τότε) και Τσούκαλης τον αρμόδιο Υπουργό της Νέας Δημοκρατίας και απάντηση δεν πήραν. Ξαναρώτησαν και απάντηση και πάλι δεν πήραν. Και τελικά ρώτησαν τον σημερινό αρμόδιο Υπουργό του ΠΑΣΟΚ και πήραν απάντηση που έδινε απόλυτη κάλυψη στις αντισυμβατικές ενέργειες του επενδυτή. Αντί να απαντήσει ο Υπουργός πόσα μισθώματα χρωστάει ο επενδυτής (αυτό ρωτούσαν οι βουλευτές), απάντησε το πόσα έχει δώσει. Αντί να απαντήσει για το γεγονός ότι το παλιό Ξενία δεν λειτουργεί, προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ενώ γνώριζε τις κατασκευές του επενδυτή, χωρίς αρχική οικοδομική άδεια, μέσα σε αρχαιολογικό χώρο (ζώνη Α) και χωρίς αυτές να προβλέπονται στη σύμβαση, σιώπησε.

Έτσι σήμερα από την ιδιωτικοποίηση αυτή έχουν προκύψει τα εξής.

Οφείλονται μισθώματα χιλιάδων ευρώ χωρίς να κινούνται, απ΄όσο γνωρίζω, δικαστικές ενέργειες.

Το παλιό Ξενία παραμένει κλειστό και σε οικτρή κατάσταση, παρά τα συμφωνηθέντα και ουδείς συγκινείται.

Ο Κήπος του Αμφιτρύωνα και η πισίνα, λόγω κάποιων νομικών εκκρεμοτήτων, που ουδείς τις επιλύει, παραμένουν ένα άγος για το παραλιακό μέτωπο της πόλης.

Η Πύλη του Σαγρέδου μέσω της οποίας επικοινωνεί η Άνω Πόλη με την Ακροναυπλία, παραμένει κλειστή παρά τις διαμαρτυρίες.

Εγώ πώς θάβλεπα τα Ξενία;

Η ιδιωτικοποίησή τους ήταν να τεράστιο λάθος να γίνει πακέτο και για τα τρία συγκροτήματα. Με αυτό τον τρόπο ο επενδυτής, κυριαρχεί στην αγορά και μονοπωλεί τα μεγάλα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα και μπορεί να τα λειτουργεί κατά το δοκούν. Αλλά τα αφήνει κλειστά, άλλα τα ανοίγει όποτε θέλει και δημιουργείται τεράστιο έλλειμμα ανταγωνισμού.

Ήταν τεράστιο σφάλμα να ιδιωτικοποιηθεί το παλιό Ξενία. Ο χώρος αυτός είναι ιδανικός για τη λειτουργία της Σχολής τουριστικών επαγγελμάτων, με μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων για το Δημόσιο. Θεωρώ ότι θα ήταν δυνατόν να γίνει άμεση σύνδεση των άλλων ξενία με τη Σχολή, έτσι ώστε να υπάρχει ο καλύτερος δυνατός έλεγχος και η καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης των σπουδαστών. Η θέση του παλιού ξενία, η οργανική σύνδεση της Σχολής με τα συγκροτήματα, η απόσταση του Ναυπλίου από την Αθήνα, η εν γένει θέση της Αργολίδας στον τουριστικό χάρτη δημιουργούν, ακόμα και σήμερα, όλες τις προϋποθέσεις να καταστεί η Σχολή ένα από τα καλύτερα τουριστικά εκπαιδευτικά ιδρύματα όλου του κόσμου. Μόνον αν βάλουμε τέτοιους στόχους μπορούμε να πετύχουμε τα μέγιστα οφέλη για τον τουρισμό, την οικονομία, την τοπική κοινωνία

Θα έπρεπε να προβλεφθούν τρόποι σύνδεσης των Ξενία με την τοπική οικονομία και παραγωγή. Εγώ θάβλεπα να υπήρχε δέσμευση του επενδυτή για χρησιμοποίηση κάτω από προϋποθέσεις τοπικών προϊόντων (π.χ. πώληση χυμού από Αργολικά πορτοκάλια) και σύνδεσης με την τοπική αγορά.

Θάπρεπε να υπάρχει πρόνοια σύνδεσης των ξενία με τον τοπικό πολιτισμό. Κάλλιστα θα μπορούσε να υπήρχε εκθετήριο-πωλητήριο στα Ξενία με την τοπική πολιτιστική παραγωγή, διανομή των συστημάτων της ψηφιακής ξενάγησης, διανομή έντυπου πληροφοριακού υλικού για τους τόπους πολιτιστικού ενδιαφέροντος της πόλης και της περιοχής.

Επαναλαμβάνω λοιπόν. Η χώρα δεν σώζεται με τυφλές ιδιωτικοποιήσεις και bridge financing. Απαιτείται σχέδιο και όραμα, προτεραιότητα στο κοινωνικό μέρισμα, που οδηγεί και σε καλά οικονομικά αποτελέσματα και κοινωνικός έλεγχος στην επένδυση, ώστε να μην αφεθεί ο κάθε επενδυτής να λειτουργεί ως ένα ανεξέλεγκτο παμφάγο ον.

Απαιτείται να ανοίξει η Πύλη της Κολάσεως. Η Πύλη του Σαγρέδου. Όχι μόνον διότι είναι απαράδεκτο να παραμένει κλειστή, αλλά και ως συμβολική κίνηση που να δείχνει ότι τα Ξενία είναι οργανικό τμήμα της πόλης και όχι το Βασίλειο των Ουρανών, με τους δικούς τους κανόνες.

Η Πύλη αυτή , αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το σύμβολο, του αποκλεισμού του Ξενία από την τοπική κοινωνία και οικονομία. Οι άνθρωποι επιθυμούν ένα κλειστό φρούριο- επένδυση. Κλειστό από τον έλεγχο της κοινωνίας, απομονωμένο από τον τόπο. Όμως έτσι δεν πάμε μπροστά. Αυτό δεν αποτελεί ιδιωτικοποίηση, αποτελεί ξεπούλημα, αφού και τα μισθώματα δεν καταβάλλονται. Η περίπτωση αυτή αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον της Καραθώνας. Ας το έχουμε υπόψη μας.

Καραθώνα (3) Η «επανάσταση» του γλυκού νερού

Ήταν πρωί τ΄Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή, όταν οι ντουντούκες βγήκαν στην πόλη τ΄Αναπλιού με κάλεσμα από το Δήμαρχο για πρωινή επαναστατική γυμναστική.

Τα στολίδια στην άμμο είχαν αρχίσει να στήνονται και εθίγησαν τα ιερά και τα όσια της πόλης. Ενας ξένος, ένας Νεμεάτης σε συνεργασία με έναν από την Ερμιονίδα ήλθαν να μας πάρουν την παραλία, να «απαγορέψουν» στους Αναπλιώτες την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία και να διώξουν τους ντόπιους, αυτόχθονες και ενδοχωρίτες επιχειρηματίες.

Μαζεύτηκαν υπάλληλοι του Δήμου, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι από τις λειτουργούσες επιχειρήσεις και κάμποσοι «επαναστάτες», που πείστηκαν από την ντουντούκα.

Η αντίδραση ήταν δυναμική. Τα στολίδια που μόλις είχαν αρχίσει να στήνονται ξηλώθηκαν. Ο δήμαρχος και κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο. Η πόλη μαζεύτηκε στο δικαστικό μέγαρο για να συμπαρασταθεί στους ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους για να μην μπουν ιδιώτες στην παραλία της Καραθώνας.

Αποτέλεσμα: Η αντίδραση είχε επιτυχία. Μετά και από περίεργους δικαστικούς αγώνες με αντίδικους το Ελληνικό Δημόσιο vs Ελληνικό Δημόσιο (!!!), το σχέδιο ματαιώθηκε. Η παραλία δόθηκε εκ νέου ελεύθερη από ξένους εισβολείς στην προτέρα της χρήση.

Θάλεγε κανείς ότι μετά την «επανάσταση» οι ιδιώτες απομακρύνθηκαν.

Είναι έτσι;

Λοιπόν: Έχουμε και λέμε.

Πρώτον Ιδιώτης βγάζει τραπέζια και ομπρέλες σε ένα τμήμα της παραλίας, επειδή έχει νοικιάσει το ένα κέντρο εξυπηρέτησης λουομένων. Μέχρι κάποια στιγμή (δεν ξέρω σήμερα τί γίνεται) δεν πλήρωνε τίποτα για την κατάληψη της παραλίας επειδή το συμφωνητικό που είχε υπογράψει με το Δήμο του έδινε δωρεάν τον δικαίωμα αυτό!!

Δεύτερον: Έτερος ιδιώτης βγάζει τραπέζια και ομπρέλες σε άλλο τμήμα της παραλίας, επειδή έχει νοικιάσει το έτερο κέντρο εξυπηρέτησης λουομένων. Ο χώρος που του έχει δοθεί είναι πεντακόσια τετραγωνικά μέτρα και αυτός καταλαμβάνει τουλάχιστον δύο στρέμματα.

Τρίτον Έτερος ιδιώτης βγάζει τραπέζια και ομπρέλες σε άλλο τμήμα της παραλίας, επειδή έχει αυθαίρετα καταλάβει ένα μικρό οικίσκο

Τέταρτον Έτερος ιδιώτης βγάζει τραπέζια και ομπρέλες σε άλλο τμήμα της παραλίας, επειδή αυθαίρετα παραμένει σε άλλο πρόχειρο κτήριο στην παραλία.

Πέμπτον Έτερος ιδιώτης έχει καταλάβει με παραχώρηση από το Δήμο μέρος της θάλασσας για να τοποθετήσει φουσκωτά παιχνίδια

Έκτον Έτερος ιδιώτης βγάζει τραπέζια και ομπρέλες σε άλλο τμήμα της παραλίας, επειδή του έχει χορηγηθεί άδεια τροχοφόρου καντίνας. Ούτος έφερε ένα τροχοφόρο με γερανό, επειδή δεν μπορούσε να αυτοκινηθεί, το έκτισε γύρω-γύρω και έφτιαξε κανονικό μπαράκι.



Κατά τα άλλα «η επανάσταση» πέτυχε και οι ιδιώτες απομακρύνθηκαν από την παραλία. Ο Δήμαρχος δρέπει ακόμα τους πολιτικούς καρπούς της «επανάστασης» Οι επαναστάτες ζώντας το όνειρο της επιτυχίας τους, αυτοϊκανοποιούνται σήμερα με την απομάκρυνση του ενός «μεγάλου» επενδυτή και την επέλαση των πολλών μικρών.

Δεν είμαι βέβαιος εάν τα πράγματα θάταν καλύτερα με τα στολίδια ή τώρα με το αλαλούμ.

Έχω όμως την υποψία, ότι εάν υπήρχε στην Καραθώνα ο ιδιώτης των στολιδιών, θάταν από δύσκολο έως αδύνατο να έχει ανοίξει ο σκουπιδότοπος στην Καραθώνα και να συνεχίζεται μέχρι σήμερα το χάλι που ζούμε και να μην έχει μπει μια τάξη. Εγώ λοιπόν μεταξύ των δύο κακών, ψηφίζω στολίδια.

Στην επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ στα προβλήματα του σήμερα και σε μια περαιτέρω επόμενη στη λύση που προτείνω.

Καραθώνα (2) το πριγκηπάτο και το άφυλο πλάσμα

Ηταν την εποχή εκείνη, επί χούντας, που αποφασίσθηκε ότι μια κοντινή παραλία στο Ναύπλιο, άγνωστη μέχρι τότε στους περισσότερους Αργολιδείς, την οποία χρησιμοποιούσε ο στρατός,θα μπορούσε να «αξιοποιηθεί» για τουριστικούς σκοπούς. Για το σκοπό αυτό έγινε η παραχώρηση μιας μεγάλης έκταση στον ΕΟΤ και ταυτόχρονα κινήθηκε η διαδικασία αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για την υπόλοιπη έκταση. Η απαλλοτρίωση ολοκληρώθηκε με πολλά –πολλά ερωτηματικά ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ταυτόχρονα κατασκευάσθηκε και ο τεράστιος σε πλάτος δρόμος που οδηγεί στην παραλία.


Στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης πλέον Καραθώνας, έχουμε μια ειδυλλιακή πρωτόγονη κατάσταση. Μια παραλία σε απόσταση 150 χιλιομέτρων από την Αθήνα χωρίς κτίσματα, παρεκτός την εκκλησία, το σπιτάκι του Νομάρχη και την ταβέρνα του Παλαιτσάκη, χωρίς καθίσματα και ομπρέλες.

Κάποιες παρέες νέων και μερικοί μεγαλύτεροι σε ηλικία έζησαν εκπληκτικές καταστάσεις. Πλάκες και τραγούδια μέχρι πρωίας, νυκτερινές εξορμήσεις, έρωτες.

Οι ιστορίες που λέγονται για τα χρόνια της νιότης και της αθωότητας της Καραθώνας πάμπολλες. Μέχρι και νεκρό , λέει ο θρύλος, ότι κουβάλησαν οι φίλοι του στην Καραθώνα για τα τελευταία τραγούδια όλοι μαζί.

Και τότε έγινε η μεγάλη καμπή (The turning point λένε οι Αγγλομαθείς). Δημιουργήθηκε ένα πριγκιπάτο στην Καραθώνα, με παλάτι του μια πρόχειρη παράγκα, και για όπλα μερικές ιστιοσανίδες για τους λάτρεις του αθλήματος. Και τα βράδια η παράγκα μεταμορφωνόταν σε ένα πριγκιπικό μπάρ πρωτόπλαστων για τους λίγους και μυημένους υπηκόους του πριγκιπάτου. Για κάποιο χρονικό διάστημα η μυστική πριγκιπική παρέα ζούσε το όνειρο του Ροβινσώνα. Μέχρις ότου το μυστικό άρχισε να διαδίδεται και όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να συρρέει.Τότε λοιπόν έκανε την εμφάνισή του ένα πανέμορφο άφυλο πλάσμα που μάγεψε πολλούς υπηκόους του πριγκιπάτου, ίσως και τον ίδιο τον πρίγκιπα του. Το πλάσμα έγινε περιζήτητο, πολλοί επιζητούσαν τη συνεύρεση με αυτό. Η πρόσκαιρη ηδονή από τις περιπτύξεις, έλεγαν, ότι ήταν κάτι το άφατο. Όμως το πλάσμα είχε τον τρόπο του και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής συνεύρεσης και έχυνε το δηλητήριό του, που διαπερνούσε όλα τα τριχοφόρα αγγεία του θύματος και κατέληγε και κατέκλυζε τον εγκέφαλο.

Αργότερα όλοι κατάλαβαν ότι το όμορφο άφυλο πλάσμα ονομαζόταν capitalism και το δηλητήριο που απελευθέρωνε, λεγόταν κέρδος. Γρήγορα το πριγκιπάτο κατελύθη Η Καραθώνα γέμισε φωτιές, στριγκούς ήχους, διαβόλους. Εκεί που στο πριγκιπάτο της Καραθώνας κυριαρχούσε ο έρωτας, η ηρεμία, η μελωδία τώρα στο βασίλειο του άφυλου τέρατος τον πρώτο και κύριο λόγο έχει το χρήμα, το κέρδος, οι στριγκοί ήχοι, οι φωτιές της κολάσεως, το σεξ.

Οι λίγοι πιστοί που απέμειναν προσπαθούσαν να δουν, πώς θα αντιδράσουν και πώς θα βρουν αντίδοτο στο δηλητήριο. Βρήκαν βοήθεια από άτομα έξω από το πριγκιπάτο.

Υπογράφηκε τότε μια προγραμματική σύμβαση, που έδινε προτεραιότητα σε έργα για αναβάθμιση του περιβάλλοντος (βιολογικός καθαρισμός), στον πολιτισμό (υπαίθριο θέατρο), στην εξυπηρέτηση του κόσμου (δύο κέντρα εξυπηρέτησης λουομένων, μικρό εστιατόριο) στον αθλητισμό (γήπεδα τένις, βόλεϋ) και στη ζωή στην Εδέμ (κάμπινγκ). Οι νοσταλγοί του παλαιού καθεστώτος ανεθάρρησαν. Για κάποιο χρονικό διάστημα το όμορφο άφυλο πλάσμα δεν φάνηκε στην παραλία.

Το δηλητήριο που είχε όμως χύσει ήταν πολύ δυνατό. Το ίδιο και οι συμμαχίες που είχε συνάψει με μια φυλή με τον άχειλο αρχηγό της.

Όλα άλλαξαν στην πορεία. Αυτοί που είχαν συμφωνήσει να αλλάξουν τα πράγματα και να απομακρύνουν το άφυλο πλάσμα, δεν βοήθησαν. Δεν έβαλαν χρήματα για να γίνουν τα έργα απομάκρυνσης της ιδεολογίας του capitalism. Και αυτός που έβαλε, ήταν τελικά σύμμαχος του πλάσματος. Τα έργα στο αθλητικό πάρκο ξεκίνησαν και έμειναν στη μέση. Το μικρό εστιατόριο έγινε τεράστιο και έμεινε και αυτό στη μέση. Ο βιολογικός καθαρισμός, το κάμπινγκ και το υπαίθριο θέατρο δεν έγιναν ποτέ. Αυτό που έγινε ήταν τα δύο κέντρα εξυπηρέτησης λουμένων, μόνον και μόνον για να διαδεχθούν τις παράγκες με τις φωτιές. Το άφυλο πλάσμα έγινε από τη διαδικασία αυτή ακόμα πιο δυνατό.

Οι εραστές της παραλίας απομακρύνθηκαν. Τα κέντρα εξυπηρέτησης μετατράπηκαν σε τεράστια κέντρα διασκέδασης. Το χρήμα έρεε. Και όταν ήλθαν δυσκολότεροι καιροί, οι παράγοντες χάρισαν τα νοίκια.

Όλα έβαιναν σύμφωνα με το σχεδιασμό. Οι παράγοντες είχαν τον έλεγχο της παραλίας και αποκόμιζαν πολιτικά οφέλη, οι συνευρεθέντες με το άφυλο πλάσμα ικανοποιημένοι.

Δεν υπολόγισαν όμως έναν βασικό παράγοντα. Το πλάσμα έχει ανάγκες συνεχούς συνεύρεσης με περισσότερους και πιο ωραίους. Έχει ανάγκη να χύνει το δηλητήριό του. Αν δεν γίνει η έκκρισή του θα αυτοδηλητηριασθεί και αυτοκαταστραφεί.

Εμφανίσθηκαν λοιπόν τότε κάποιες άλλες λεόντειες (από τον λέοντα της Νεμέας) δυνάμεις, που επεχείρησαν την εισβολή στην παραλία και τον εξοστρακισμό των παλαιοτέρων φυλών. Έφερναν δώρα. Στολίδια στην άμμο.

Οι παλαιές δυνάμεις με τους παράγοντες που ήσαν ικανοποιημένοι από το προηγούμενο καθεστώς αντέδρασαν έντονα.

Μαζί τους συνασπίστηκαν και κάποια ψήγματα των παλαιών οπαδών του πριγκιπάτου, που μην έχοντας κανένα πλέον προσανατολισμό και καμία στόχευση, βρέθηκαν να πολεμάνε σε έναν πόλεμο μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης γενιάς των δηλητηριασμένων από τις εκκρίσεις του άφυλου όμορφου πλάσματος.

Για τον αγώνα όμως αυτόν και για τα επακόλουθα στην επόμενη ανάρτηση.

Καραθώνα (1) Η Β Πανελλαδική και το Bridge Financing

Ξεκινάω μια σειρά αναρτήσεις για την Καραθώνα. Για την πρόσφατη ιστορία της, την πολιτική εξαπάτηση, τους κινδύνους, το μέλλον της και την τελική μου πρόταση.


Ανάρτηση πρώτη: Η Καραθώνα, Η Β Πανελλαδική και το Bridge Financing.

Θα μου πείτε: ποιά μπορεί να είναι η σχέση της Δεύτερης Πανελλαδικής και του Bridge Financing με την παραλία του Ναυπλίου; Και τί τελικά είναι αυτή η Βού Πανελλαδική και τι είναι το Bridge Financing.

Τότε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 υπήρχε μια νεολαιίστικη ελίτ που ήταν οργανωμένη στο Ρήγα Φεραίο. Μια νεολαία ενός μικρού τότε αριστερού κόμματος, που ξέφυγε από όλα τα παραδοσιακά. Εκεί που οι «μεγάλοι αδελφοί» ήσαν υποχρεωμένοι δια ροπάλου να ακούνε Καζαντζίδη και Νταλάρα, αυτοί άκουγαν ροκ και τζαζ. Δεν ήσαν υποχρεωμένοι να πάνε πέντε-έξη φορές κάθε ένας στην Αλκυονίδα για να δούνε το Σοβιετικό έργο του Μαρκ Ντοσκνόι «το άλογο που κλαίει», που παιζόταν συνέχεια επί 137 βδομάδες, αλλά έμαθαν τον Γκοντάρ, τον Βισκόντι και τους άλλους στο Στούντιο στην Πλατεία Αμερικής. Ζούσαν τον έρωτα μέσα από τις ελεύθερες σχέσεις και μπορούσαν άνετα να μιλήσουν για δυτική και αμερικάνικη λογοτεχνία. Μέσα στα πανεπιστήμια έδωσαν ένα διαφορετικό τόνο ελευθερίας και κοντραριζόντουσαν στα ίσια με τον Πανσπουδαστικάριο πειθαρχημένο στρατό. Από την άλλη μεριά υπήρχε και μια σιωπηλή ομάδα κυριλέδων, ανεπιθύμητων στα αμφιθέατρα και στα μπαράκια των Εξαρχείων. Ησαν οι θαμώνες στις καφετέριες της Κηφισιάς και του Κολωνακίου και ήσαν αυτοί που γέμισαν τις κινηματογραφικές αίθουσες όταν παίχτηκε το «Δέκα» με την ξανθιά θεά Μπο Ντέρεκ.

Κάποια λοιπόν στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 70, οι ανήσυχοι νέοι του Ρήγα, ακριβώς επειδή ήταν ανήσυχοι, διασπάσθηκαν και δημιουργήθηκε μια νέα πιο προωθημένη νεολαιίστικη οργάνωση που πήρε το όνομα της Βήτα Πανελλαδικής. Μεγαλοστέλεχος λοιπόν τότε του Ρήγα και μετά βασικός δημιουργός της Β Πανελλαδικής ήταν ένα κοφτερό μυαλό, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Ο Χρύσανθος λοιπόν μετά την επαναστατική του δράση στα αμφιθέατρα, προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Όταν λοιπόν γύρισε με όλες τις περγαμηνές και έχοντας όλες αυτές τις βάσεις από τα φοιτητικά του χρόνια, αρχικά ασχολήθηκε με το χρηματιστήριο, τον καιρό της φούσκας του.

Πάμε στη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα της δεξιάς, λόγω των κυριλέδων της εποχής, πάσχει από ένα τεράστιο ηλικιακό στελεχιακό κενό. Είναι επόμενο ότι οι θεατές της Μπο Ντέρεκ, και οπαδοί του Αλβαρέζ, του Τσανλάιτερ και του Εσταβίλιο, δεν είχαν τα προσόντα να βοηθήσουν ουσιαστικά το μεγάλο κόμμα της δεξιάς. Τί να κάνουν λοιπόν, δανείσθηκαν κάποια από τα στελέχη της αριστεράς για να αναλάβουν τις τύχες του κόμματος. Έβαλαν λοιπόν μπροστά κάποια ονόματα για τα μάτια του κόσμου και από πίσω άλλοι έπαιρναν και παίρνουν τις αποφάσεις. Παλαιότερα ήταν ο δημοσιογράφος Θεόδωρος αντί του Κώστα και τώρα τη θέση του μεν Κώστα πήρε ο Αντώνης του δε Θόδωρου, ο Χρύσανθος. Ναι αυτός της Βού Πανελλαδικής.

Με το Χρύσανθο λοιπόν στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας, φθάσαμε στη μεγαλύτερη πολιτική εξαπάτηση του λαού από την εποχή που θα έφευγαν οι βάσεις του θανάτου. Βγήκαν λοιπόν οι δεξιοί και καταψήφισαν το μνημόνιο και άρχισαν να κάνουν και αγώνα εναντίον του. Ενώ στην ουσία είναι οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοί του. Το καταψήφισαν μόνον και μόνο για να υπάρχει η εναλλακτική λύση σε περίπτωση βύθισης της πράσινης αρμάδας. Βγήκαν με αντιμνημονιακό πρόσωπο και ρητορική στις τοπικές εκλογές, τη στιγμή που το προωθούν στην πιο σκληρή εκδοχή του. Ίσως μόνον ο μανώλης δεν το έχει αντιληφθεί. Φωνάζουν για το μνημόνιο, αλλά τελικά τις δικές τους προτάσεις για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων ακούει η τρόικα που παίρνει και τις αποφάσεις. Και είναι αυτοί οι Νουδουίτες που ως δούρειος ίππος πρότειναν να πουληθεί-αξιοποιηθεί ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, η Ελλάδα στα ιδιωτικά κεφάλαια σε τιμή ευκαιρίας. Ο Χρύσανθος λοιπόν της Βήτα Πανελλαδικής είναι αυτός που χαράζει ρότα όχι μόνο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και για το μέλλον της κοινωνίας.

Και φθάνουμε στο Bridge Financing, που πρότεινε η ΝΔ με τον αρχηγό της, τον Χρύσανθο. Ακούστε λοιπόν περί του Bridge Financing. Χρηματοδοτική γέφυρα θα μπορούσε ο όρος αυτός να μεταφρασθεί στη γλώσσα μας. Επειδή είναι γελοίο και να υποστηρίζει κάποιος ότι θα μπορούσαν να βρεθούν τα πενήντα δις, ο μορφωμένος στα Ελληνικά αμφιθέατρα και σπουδαγμένος στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια, Χρύσανθος προτείνει με λίγα λόγια το εξής: Ιδιωτικοποιούμε την κρατική περιουσία. Ας πούμε τα Ξενία του Ναυπλίου. Κάνουμε έναν διαγωνισμό και πετυχαίνουμε ετήσιο μίσθωμα, ας πούμε και πάλι ενός εκατομμυρίου. Αυτό όμως είναι ψίχουλα σε σχέση με αυτό που θέλουμε να συγκεντρώσουμε. Τί κάνουμε λοιπόν. Όχι μόνον εκμισθώνουμε τα Ξενία για καμιά εξηνταριά χρόνια, αλλά μέσω του Bridge Financing, προεισπράττουμε τα μισθώματα για όλα τα εξήντα χρόνια. Για να βρούμε όμως χρηματοπιστωτικό οργανισμό που θα δεχθεί να μας προκαταβάλλει τα μισθώματα, λαμβάνοντας το δικαίωμα να εισπράττει αυτός τα ενοίκια, θα γίνει ένα γενναίο κούρεμα στο ποσό που θα μας δώσει. Δεν θα μας δώσει δηλαδή 60 εκατομμύρια για τα εξήντα χρόνια αλλά καμιά σαρανταριά το πολύ και εφόσον έχει προβλεφθεί αναπροσαρμογή στο μίσθωμα. Έτσι το τίμημα από την ιδιωτικοποίηση σαρανταπλιασιάζεται. Κανονική δηλαδή επέλαση του ιδιωτικού κεφαλαίου στα περιουσιακά κρατικά στοιχεία. Και ο Χρύσανθος και εγώ και όλοι οι Πανελλαδικάριοι θάχουμε πεθάνει, τα παιδιά μου θα βρίσκονται στα βαθιά γεράματά τους και τα εγγόνια μου θα είναι πενηντάρηδες και ακόμα τα περιουσιακά στοιχεία θα τα εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι, λόγω του Bridge Financing του Χρύσανθου. Να δείτε ότι και η μέθοδος αυτή θα χρησιμοποιηθεί, διότι την είπε η κατά τα άλλα αντιμνημονιακή Νουδούλα του τύποις αρχηγού Αντώνη.

Τώρα τί σχέση έχουν όλα αυτά με την Καραθώνα; Δύο σχέσεις. Πρώτον διότι όπως η αντιμνημονιακή Νέα Δημοκρατία, προχώρησε σε τρομερή πολιτική εξαπάτηση με την αντιμνημονιακή ρητορεία της, έτσι και η τοπική επανάσταση πριν από κάποια χρόνια για την Καραθώνα, υπήρξε τελικά η μεγάλη τοπική πολιτική εξαπάτηση και δεύτερον διότι πιστεύω ότι θα οδηγηθούμε, εάν δεν αντιδράσουμε και δεν διατυπώσουμε σοβαρή εναλλακτική πρόταση, στο φρικτό ξεπούλημα της παραλίας μέσω του Bridge Financing.

Για όλα αυτά και για άλλα στις επόμενες αναρτήσεις μου για την Καραθώνα.

Οι Ελληναράδες

Οι Ελληναράδες, που βλέπουν μόνο τα καλά των Ελλήνων και λίγο πολύ παραβλέπουν τα ελαττώματά μας και την ανατολίτικη προέλευσή μας, έχουν ένα ωραίο επιχείρημα. Ότι στην Ελληνική γλώσσα υπάρχουν λέξεις που δεν μεταφράζονται σε ξένες γλώσσες, όπως το φιλότιμο και η παλικαριά.


Εγώ θα πρόσθετα και μερικές άλλες ακατανόητες για τους ξένους λέξεις και όρους όπως:

Ημιυπαίθριοι

Αυθαίρετα

Πρώτη γενιά αυθαιρέτων

Δεύτερη γενιά αυθαιρέτων και πάει λέγοντας

Γρηγορόσημο

Φακελάκι

Ρουσφέτι

Περαίωση

Αντικειμενική αξία ακινήτων

Νομιμοποίηση ημιυπαιθρίων

Αποπρασινοποίηση

Πωλείται ακίνητο 500 τ.μ. ή όσων και αν είναι πλέον ή έλατον

Απαγορεύεται η κατάτμηση οικοπέδου, αλλά επιτρέπεται η κάθετη δόμηση.

Θα επιχειρήσω να μεταφράσω στα Αγγλικά

Ημιυπαίθριοι semi open places in a building

Αυθαίρετα Illegal houses

Πρώτη γενιά αυθαιρέτων First generation of illegal houses

Δεύτερη γενιά αυθαιρέτων Second generation of illegal houses

Γρηγορόσημο Fast stamp

Φακελάκι Small envelope

Ρουσφέτι favor

Ρουσφετολογία favoritism

Περαίωση Ending


Αντικειμενική αξία ακινήτων Objective value of real estate properties

Νομιμοποίηση ημιυπαιθρίων Legalization of semi open places in a building

Αποπρασινοποίηση Stop the green

Πωλείται ακίνητο 500 τ.μ. ή όσων και αν είναι πλέον ή έλλαττον The area which is sold is 500 square meters or whatever square meters more or less



Μάλλον οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Για το φιλότιμο κάποια μετάφραση θα βρουν. Για τα άλλα όχι

Και φθάνουμε να συζητάμε τα αυτονόητα. Τα απολύτως αυτονόητα.

Προχωράμε λοιπόν στο legalization of semi open places in a building και συζητάμε, εάν είναι δυνατόν, εάν οι ημιυπαίθριοι θα συμπεριλαμβάνονται στα τετραγωνικά μέτρα βάσει των οποίων θα υπολογίζεται η καταβολή των δημοτικών τελών.

Το ζητούμενο βέβαια είναι ο καθείς να πληρώνει ανάλογα με το πόσο ρυπαίνει. Μέχρι τώρα όμως η πληρωμή των δημοτικών τελών υπολογίζεται με βάση τα τετραγωνικά μέτρα του ακινήτου. Και τώρα τί μας λένε. Ότι αυτός που παρανόμησε, αυτός που έκτισε παραπάνω απ΄όσο δικαιούτο, αυτός που τώρα με την καταβολή ενός ποσού νομιμοποιεί την αυθαιρεσία του δεν θα πληρώνει και στο μέλλον. Δηλαδή μας λένε ότι ο νόμιμος θα πληρώνει περισσότερα από τον παράνομο, που του κάναμε τη χάρη και του νομιμοποιήσαμε την παρανομία. Δηλαδή όχι μόνο να τη νομιμοποιήσουμε για όσα έγιναν στο παρελθόν αλλά να παραμείνει ευνοημένος και για το μέλλον.

Και κάτι τελευταίο. Ο νόμος για τις νομιμοποιήσεις των ημιυπαίθριων λέει ότι τα έσοδα θα διατεθούν για ελεύθερους κοινόχρηστους χώρους.

Είναι λοιπόν αναγκαίο να μάθουμε πόσα εισπράξαμε στο Δήμο μας και αμέσως μετά τα χρήματα αυτά να χρησιμοποιηθούν για να αποκτήσουμε τα πράσινα αυτά που προβλέπονται από το σχέδιο και που κατά καιρούς αποπρασινοποιούνται. Συμβαίνει δηλαδή αυτό το ακατανόητο για κάθε λογικό πολίτη.

Η πολιτική ανυπακοή

Μου ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιληφθώ, πώς κάποια άτομα, ομολογουμένως προοδευτικά, με διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς, με συγκρότηση και δημοκρατική και προοδευτική παιδεία ήταν δυνατό να έχουν παρασυρθεί σε ένα κίνημα με ομιχλώδεις προοπτικές και με, κατά τη γνώμη μου, αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Είχα ακούσει τα επιχειρήματα, για την ανάλγητη κυβερνητική πολιτική, για το μνημόνιο, για τις σκανδαλώδεις συμβάσεις παραχώρησης των δρόμων, όμως όλα αυτά δεν μπορούσαν να μου δικαιολογήσουν το κίνημα του γενικευμένου «δεν πληρώνω», της άρνησης ύπαρξης διοδίων, ακόμα και των κρατικά ελεγχομένων και εισπραττομένων, της άρνησης της πολιτικής του ότι ο ρυπαίνων πρέπει να πληρώνει και όλα τα άλλα που έχω αναφέρει στις προηγούμενες αναρτήσεις μου.


Στο ένα και μοναδικό σχόλιο που δέχθηκα για το θέμα του κινήματος του «δεν πληρώνω», από προοδευτικό και σκεπτόμενο σύντροφο και ενεργό στέλεχος του κινήματος της μη πληρωμής των διοδίων, μου τέθηκε το θέμα του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματός μας. Ουσιαστικά ο φίλος μου έθεσε ένα πολύ πιο σημαντικό ζήτημα, εάν τον ερμηνεύω σωστά, ότι δηλαδή το κίνημα του «δεν πληρώνω», δεν είναι ένα κίνημα άρνησης, αλλά κίνημα κατάφασης σε κάτι που αφορά ένα θέμα πολύ ανώτερο μιας σκανδαλώδους σύμβασης έργου. Ότι το «δεν πληρώνω» αποτελεί ένα κίνημα κατάφασης στα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, στη δικαιοσύνη σαν έννοια, στο Ελληνικό Σύνταγμα.

Αυτό που λέει λοιπόν ο φίλος είναι ότι ο πολίτης έχει το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής, με δικαιολογητική βάση τον υπέρτατο ηθικό νόμο, που βρίσκεται μέσα στη συνείδηση κάθε προοδευτικού πολίτη, να αγωνίζεται κατά της αδικίας και υπέρ της ισότητας.

Αυτές ακριβώς  οι αρχές ήσαν η κινητήρια δύναμη για τον αγώνα της πολιτικής ανυπακοής του Μαχάτμα στις Ινδίες κατά της αποικιοκρατίας και του Μαρτίνου-Λουθήρου στην Αμερική κατά του ρατσισμού.

Μερικές επ΄αυτού παρατηρήσεις. Θεωρώ δε ότι θα τις εκλάβουν καλόπιστα οι φίλοι που αγωνίζονται να μην πληρώνουμε διόδια.

Πρώτον: Ο αγώνας της πολιτικής ανυπακοής έχει δικαιολογητική βάση τα τεράστια και μέγιστα προβλήματα της ανθρωπότητας, όπως η δουλεία, η αποικιοκρατία, ο ρατσισμός, η ελευθερία, τα βασανιστήρια. Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί όλα αυτά να συγκρίνονται με την απαίτηση να χρησιμοποιούμε δωρεάν, αντί για το επαρχιακό οδικό δίκτυο, τους εθνικούς δρόμους των πολλών λωρίδων για να πηγαίνουμε με 120 και πλέον χιλιόμετρα την ώρα.

Δεύτερον: Ο αγώνας της πολιτικής ανυπακοής πρέπει να έχει ξεκάθαρα προοδευτικά αιτήματα και όχι θολούς στόχους, όπως το να μην πληρώνει κανείς και ποτέ διόδια κάτι που συνεπάγεται ότι εάν επιθυμούμε κατασκευή δρόμων από ένα πτωχευμένο κράτος, τούτο στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει μέσω του προϋπολογισμού με νέους αυξημένους άδικους φόρους που θα πληρωθούν από χρήστες και μη των δρόμων ή με νέα δανεικά που θα επιβαρύνουν τις επόμενες γενιές.

Τρίτον: Τα κινήματα της πολιτικής ανυπακοής ήσαν σε τελική ανάλυση ενέργειες απόλυτου σεβασμού των νόμων και του Κράτους Δικαίου. Αυτό συννεπάγετο ότι οι «παραβάτες» ήσαν πολιτικά ανυπάκουοι, διότι επιζητούσαν την ποινή, ακριβώς διότι σεβόντουσαν το δίκαιο. Και αυτό σήμαινε σεβασμό προς τον άλλον, σεβασμό προς το Σύνταγμα και προσωπικές συνέπειες για την ανυπακοή τους, προκειμένου να αγωνισθούν για την αλλαγή της βάρβαρης κατάστασης. Ο Νέλσων έμεινε στη φυλακή δεκαετίες. Ο Γκάντι πήγε φυλακή και κόντεψε να πεθάνει από τις απεργίες πείνας. Οι Ινδοί εδάρησαν αγρίως όταν αψήφησαν το Βρετανικό μονοπώλιο του αλατιού. Ο Λούθηρος πλήρωσε με τη ζωή του, την απόφασή του να κάθεται στα λεωφορεία πλάι-πλάι με τους λευκούς.

Τέταρτο: Οι ανυπάκουοι αγωνιζόντουσαν όχι για ιδιοτελή συμφέροντα, αλλά για το κοινό καλό και επομένως ο αγώνας τους ήταν απόλυτα στοχευμένος, χωρίς να δημιουργεί οφέλη για τους απαράδεκτους τζαμπατζήδες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που έχουν αγνά και ανιδιοτελή κατά τα άλλα κίνητρα.

Συμπερασματικά: Ο αγώνας που γίνεται για τα διόδια, δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος πολιτικής ανυπακοής, που πρέπει να γίνεται όταν διακυβεύονται τα τεράστια ανθρώπινα ζητούμενα. Ναι, να αγωνισθούμε κατά όλων των στραβών, κακών και ανάποδων των συμβάσεων παραχώρησης. Με ξεκάθαρους όμως στόχους και λογικές. Και τα μέσα του αγώνα αυτού μπορούν να συμπεριλάβουν ακόμα και ακτιβίστικες ενέργειες όπως το άνοιγμα για λίγη ώρα των μπαρών, όμως στις επτά το πρωί όταν ο κόσμος πηγαίνει στην εργασία του. Και για την ενέργεια αυτή το κίνημα πρέπει να είναι διατεθειμένο να πληρώσει τις συνέπειες της παράβασης του νόμου χάριν του υπέρτατου αγαθού της δικαιοσύνης. Ως εκεί όμως.....

"Πριν αλέκτωρ...."

Έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, ότι είναι βέβαιο ότι η ανάπτυξη του κινήματος "δεν πληρώνω-δεν πληρώνω" και η γενικότερη ανομία θα δημιουργήσει αντίρροπες δυνάμεις περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Ότι η καταπάτηση των αρχών του Κράτους Δικαίου θα αποβεί τελικά σε βάρος του πτωχού και του ανήμπορου.
"Πριν αλέκτωρ...." φαίνεται ότι δικαιώνομαι. Απ΄ότι αντιλαμβάνομαι, η μη πληρωμή διοδίου θα αποτελέσει διοικητική ποινή. Κάθε ένας που θα αποφεύγει την πληρωμή του διοδίου θα κινδυνεύει με διοικητικό πρόστιμο διακοσίων ευρώ.  Θα επιβληθεί και στον ακτιβιστή που διαμαρτύρεται για το υπέρογκο των διοδίων και σε αυτόν που έχει μια σοβαρή δικαιολογία που δεν πλήρωσε, αλλά και σε αυτόν που πλήρωσε το διόδιο και τον αδίκησε το αστυνομικό όργανο.
Ακούστε λοιπόν την αδικία και την ουσιαστική καταπάτηση του ατομικού δικαιώματος του πολίτη να  προσφύγει στη δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του. Η μη πληρωμή διοδίου δεν προβλέπεται, απ΄ότι διαβάζω, ότι θα αποτελεί ποινικό αδίκημα, ώστε ο πολίτης να μπορεί να πάει στο Πταισματοδικείο, να εκθέσει τις απόψεις του και να ζητήσει την αθώωσή του, αλλά προβλέπεται διοικητικό πρόστιμο, που θα χρεώνεται σε βάρος του στο Δημόσιο Ταμείο. Και η μόνη άμυνα που έχει ο πολίτης που θίγεται είναι να κάνει προσφυγή στο Διοικητικό Πρωτοδικείο. Αυτό ουσιαστικά συνεπάγεται ότι θα πρέπει μάλλον να πάει σε δικηγόρο για να του συντάξει την προσφυγή, να πληρώσει το δικηγόρο και μετά να πληρώσει και το παράβολο για να είναι παραδεκτή η προσφυγή του. Όμως ο νόμος ήδη έχει αναπροσαρμόσει το παράβολο σε 150 ευρώ. Δηλαδή το παράβολο και μόνο είναι πενήντα ευρώ παραπάνω απ΄ότι θα πληρώσει ο πολίτης αν μέσα στην προθεσμία αποδεχθεί το διοικητικό πρόστιμο των διακοσίων ευρώ και πληρώσει με έκπτωση 50% εντός της προθεσμίες (παζάρια κανονικά).
Τί θα κάνει λοιπόν ο πολίτης:
 Θα πληρώνει κανονικά τα διόδια. Δεν θα επιθυμεί να τρώει διακοσάρες, και να μην έχει ουσιαστικό δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη. Και αυτός που έχει αδικηθεί και αυτός θα αδυνατεί να βρει το δίκιο του και θα πληρώνει την άδικη διοικητική ποινή.
Πού θα οδηγηθεί το κίνημα του δεν πληρώνω τα διόδια, διότι δεν θέλω διόδια καθόλου. Σε πλήρες αδιέξοδο.
Βέβαια θα γίνει μια αναδιαπραγμάτευση των σκανδαλωδών συμβάσεων και αυτό που θα συμβεί είναι να μειωθούν τα διόδια και ταυτόχρονα να πάρουν παραπάνω οι εργολάβοι είτε μέσω του προϋπολογισμού, είτε με παράταση του χρόνου που θα έχουν δικαίωμα να εκμεταλλεύονται τους δρόμους. Αυτό που θα συμβεί είναι να επιβαρυνθεί ο πολίτης ακόμα παραπάνω. Θα επιβαρυνθεί ο πολίτης που δεν έχει αυτοκίνητο και δεν κάνει χρήση των δρόμων, θα επιβαρυνθούν οι ασθενέστερες τάξεις διότι η έμμεσοι φόροι που επιβάλλονται είναι άδικοι. Θα ωφεληθεί ο Καγενίστας, που θα πληρώνει μικρότερο διόδιο.  Θα ωφεληθεί ο εργολάβος που θα πάρει παραπάνω, θα αδικηθεί ο πολίτης που δεν θα μπορεί να βρει το δίκιο του στα δικαστήρια, θα ωφεληθούν οι ρυπαίνοντες χρήστες του αυτοκινήτου, θα ζημιωθούν οι χρήστες των μέσων μαζικής μεταφοράς, θα ωφεληθούν όσοι διαπραγματεύθηκαν ή συναίνεσαν στις συμβάσεις παραχώρησης, διότι θα μειωθεί το διόδιο και ουδείς ασχολείται εάν η επόμενη γενιά πληρώσει, θα ωφεληθούν οι μεγάλες εταιρίες εμπορίας πετρελαιοειδών, που κυριαρχούν στους αυτοκινητόδρους και πουλάνε πανάκριβα τη βενζίνη, λόγω ολιγοπωλίου.
Είναι ανάγκη οι προοδευτικοί πολίτες να αντιληφθούν ότι το αίτημά τους της γενικευμένης (και όχι μόνο ακτιβιστικής) άρνησης πληρωμής διοδίων και τη γενικής κατάργησης των διοδίων, είναι εσφαλμένο, αντιδραστικό και θα οδηγήσει σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Πρέπει άμεσα να ξαναδούν τα αιτήματά τους σε μια προοδευτική βάση. Κάποιες ιδέες έβαλα στην προηγούμενη ανάρτηση

To κίνημα «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» μια συντηρητική-αντιδραστική επιλογή

Διακηρυγμένος στόχος του κινήματος είναι η κατάργηση των διοδίων και η ελεύθερη διέλευση των οχημάτων. Θεωρώ την επιλογή αυτή συντηρητική-αντιδραστική για τους εξής λόγους.


Η κατάργηση κάθε μορφής διοδίου, έστω και του κρατικά ελεγχόμενου και εισπραττόμενου, αποπροσανατολίζει από τον κύριο κατά τη γνώμη μου στόχο, του να κτυπηθούν οι σκανδαλώδεις συμβάσεις παραχώρησης.

Ουδείς μιλάει λοιπόν για τον απαράδεκτο μαξιμαλιστικό στόχο που τέθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση σε συνεργασία με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση και σημερινή κυβέρνηση να προχωρήσουν ταυτόχρονα πέντε τεράστια δημόσια έργα με τη μορφή της παραχώρησης, και με χρηματοδότηση μέσω διοδίων, που μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο. Ουδείς διαλέγεται για το ποιοί δρόμοι έχουν σήμερα προτεραιότητα και με ποιό χρηματοδοτικό σχήμα είναι δυνατόν να προχωρήσουν κάποια από τα έργα (όλα μαζί και ταυτόχρονα δεν γίνεται) και με τη μικρότερη επιβάρυνση των ασθενέστερων τάξεων.

Η ελεύθερη διέλευση όλων των οχημάτων ισοπεδώνει τον πτωχό με το Φιατάκι με τον Μερσεντάκια και τον Καγιενίστα. Το άνοιγμα των διοδίων την Κυριακή δίνει το δικαίωμα στον Βουπού να χρησιμοποιήσει το δρόμο για την αναψυχή του, ενώ τη Δευτέρα ο μεροκαματιάρης θα πληρώσει.

Ευθέως βάλλεται το άκρως προοδευτικό και πράσινο ζητούμενο του να πληρώνει ο ρυπαίνων. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται σωστό να πληρώνει ο φτωχός που δεν έχει αυτοκίνητο, ο συνταξιούχος που δεν οδηγάει, αυτός που κάνει τοπικά μόνο δρομολόγια τη συντήρηση και την κατασκευή των τεράστιων δρόμων για να αναπτύσσουν τις μεγάλες ταχύτητες οι μηχανοεξαρτώμενοι;

Το αυτοκίνητο είναι μέσο μεταφοράς άκρως ανταγωνιστικό με το σιδηρόδρομο. Αυτοί που ζητάνε γενική κατάργηση των διοδίων ουσιαστικά προωθούν κατάργηση των αντικινήτρων για τη χρήση του ΙΧ και υπονομεύουν το τρένο.

Μπορεί οι πολίτες του κινήματος «δεν πληρώνω» να έχουν καλές προθέσεις όμως με τους αγώνες τους ωφελούνται και χαμογελούν σαρκαστικά, περνώντας ελεύθερα από τα διόδια, οι πραγματικοί τζαμπατζήδες, κάθε αντιδραστικός πολίτης που το μόνο που τον νοιάζει είναι η τσεπούλα του, του να μην πληρώνει φόρους και τέλη.

Η κατάλυση του κράτους δικαίου, δημιουργεί μια τάση γενικευμένης ανομίας, που είναι ό,τι πιο αντιδραστικό μπορεί να συμβεί. Αύριο ο κόσμος δεν θα πληρώνει τους φόρους του, επειδή θα είναι άδικοι, θα καπνίζει όπου γουστάρει, θα παρκάρει στις θέσεις των αναπήρων και στις διαβάσεις, θα καταστρέφει και θα βρίζει στα γήπεδα, θα επιτίθεται στα θέατρα (έγινε και αυτό στο θέατρο τέχνης-ΝΤΡΟΠΗ!!!). Εγώ ήξερα ότι οι προοδευτικοί πολίτες πρέπει να επιζητούν το κράτος δικαίου, που σημαίνει ότι η εξουσία πρέπει να σέβεται τους νόμους που την αυτοπεριορίζουν και οι πολίτες να ακολουθούν τους νόμους, μέχρι με τους αγώνες τους να καταφέρουν να αλλάξουν τους άδικους και σκληρούς. Η γενικευμένη ανομία είναι απολύτως βέβαιο ότι θα ενισχύσει τις ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες και θα οδηγήσει σε παραβίαση και από το Κράτος των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων

Ποιά είναι κατά τη γνώμη μου η προοδευτική απάντηση στο θέμα των διοδίων, ποιά τα ζητούμενα και ποιές οι επιδιώξεις που θα πρέπει να τεθούν σε μία αγωνιστική διεκδίκηση (σε μια τέτοια περίπτωση μία από τις κινητοποιήσεις θα μπορούσε να ήταν και το κλείσιμο των διοδίων μία καθημερινή-όχι Κυριακή).

1. Πρέπει να αποφασισθεί ποιά από τα έργα έχουν κάποια προτεραιότητα. Ο περιορισμός της ποσότητας των έργων και η αλλαγή των ηλιθίων και αδύνατων επιδιώξεων να φτιάξουμε μαζί και ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμων, θα δώσει τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα νέο χρηματοδοτικό σχήμα, με μηδενισμό των διοδίων στα μη ολοκληρωμένα τμήματα και με μείωση στα υπόλοιπα.

2. Θα πρέπει άμεσα να κατασκευασθούν παράδρομοι σε όλους του εθνικούς δρόμους. Θα πρέπει να απαγορευθεί η είσπραξη διοδίου σε όσες περιπτώσεις δεν υπάρχει λογική εναλλακτική διαδρομή.

3. Θα πρέπει να επανασχεδιασθεί ο τρόπος είσπραξης των διοδίων.Σαν κριτήρια θα μπορούσαν να τεθούν. Η χιλιομετρική τιμολόγηση. Η τιμολόγηση ανάλογα με το πόσο ρυπαίνει καθένας ανάλογα με το όχημά του, όπως γίνεται και στα τέλη κυκλοφορίας. Η δραστική μείωση των διοδίων στις περιπτώσεις των πολύ συχνών χρήσεων από εργαζόμενους που πρέπει να πάνε στην εργασία τους. Η ταχύτητα διέλευσης ενός οχήματος μεταξύ διοδίων (όσο πιο γρήγορα πάει τόσο πιο πολλά να πληρώσει) Η έκπτωση στις περιπτώσεις που στο αυτοκίνητο επιβαίνουν 4 ή 5 άτομα και η επιβάρυνση, όταν επιβαίνει μόνο ένας.

4. Η επαναλειτουργία του σιδηρόδρομου. Η ενίσχυση των μαζικών μέσων μεταφοράς.

1η Φεβρουαρίου 2011

Οι αλλαγές που συμβαίνουν σε έναν τόπο, είναι συνήθως αργές και δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές. Σπάνια έρχονται κάποια στιγμιαία βίαια γεγονότα, που να καθορίζουν δραστικά τις τύχες της κοινωνίας. Έτσι η ιστορική επιστήμη είναι αναγκασμένη να θέτει συμβατικά κάποιες ημερομηνίες ορόσημα,  για να διακρίνει τις ιστορικές περιόδους. Για παράδειγμα η Ρωμαϊκή εποχή δεν τελείωσε ως δια μαγείας τη χρονιά που ιδρύθηκε η Κωνσταντινούπολη, έτσι όπως μαθαίναμε στα βιβλία της ιστορίας στα μαθητικά μας χρόνια.
Η 1η Φεβρουαρίου 1862, ήταν μια ημερομηνία ορόσημο για την τοπική ιστορία του Ναυπλίου, όχι μόνο διότι τότε ξέσπασε η Ναυπλιακή Επανάσταση, αλλά διότι περίπου τότε τελείωσε ο μεγάλος ρόλος που έπαιζε  η πόλη του Ναυπλίου στο ιστορικό γίγνεσθαι του νέου Κράτους. Από τότε και βαθμιαία ξεκίνησε ο μαρασμός του Ναυπλίου ως μια πόλη συμπρωτεύουσα της Ελλάδας.
Τα τελευταία χρόνια η πόλη του Ναυπλίου, ιδίως το ιστορικό της κέντρο, αλλάζει βαθμιαία χαρακτήρα. Σιγά-σιγά παύει να είναι μια ζωντανή πόλη με δραστηριότητες της καθημερινότητας, με κατοίκους, με πολυσχιδή εμπορική κίνηση και μετατρέπεται σε ένα οικιστικό τουριστικό σύνολο. Ένα τεράστιο διασκεδαστήριο. Πότε έγινε αυτή η αλλαγή; Πότε θα ορίσουμε την ημερομηνία του θανάτου του ιστορικού κέντρου του Ναυπλίου ως  πόλης; Κάποιο γεγονός πρέπει να βρούμε για να μπορούμε να καθορίζουμε το πριν και το μετά.
Νομίζω ότι η ημερομηνία αυτή-ορόσημο είναι η 1η Φεβρουαρίου 2011.
Είναι η μέρα που έκλεισε οριστικά το μαγαζί-σύμβολο της εμπορικής κίνησης του παλιού Ναυπλίου. Έκλεισε το χρωματοπωλείο Μαντζούνη. Μια επιχείρηση από εξαιρετικούς και άριστους εμπόρους, που διατήρησαν την επιχείρησή τους μέσα στο παλιό Ναύπλιο επί 57 ολόκληρα χρόνια.
Έχω την εντύπωση ότι διέκρινα μια συγκίνηση στα πρόσωπα του Βασίλη και του Ανέστη, όταν μετέφεραν και τα τελευταία εμπορεύματα και τη ζυγαριά από το ιστορικό κατάστημα.
Κάποιοι τελευταίοι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου μετά την 1η Φεβρουαρίου, και χωρίς το κατάστημα Μαντζούνη είναι τα ορφανά της πόλης. Οι τελευταίοι των Μοϊκανών.

Παπαλεξοπούλου. Οι μέρες της νιότης

Η φυλακή του Κολοκοτρώνη ήταν στην ντάπια του Αγίου Ανδρέα. Μύθος ιστορικός που οι γνώστες γνώριζαν από παλιά την Παλαμήδεια απάτη του φύλακα του κάστρου.


Στο σημερινό κτήριο της Λεωφόρου Αμαλίας στεγάσθηκε η πρώτη Σχολή Ευελπίδων. Μύθος ιστορικός. Όσοι αγωνίζονταν να πουν ότι τούτο δεν ίσχυε, ερρίπτοντο στην πυρά.

Την πατάτα την πρωτοέφερε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας. Άλλος ιστορικός μύθος. Στο Ναύπλιο την πρωτοέφερε ο πρόκριτος Αντωνόπουλος που την καλλιέργησε στην Ακροναυπλία.

Η Ναυπλιακή Επανάσταση, αποτέλεσε την Ελληνική κομμούνα. Ιστορική μπούρδα, αφού η επανάσταση της Πρώτης Φεβρουαρίου, έγινε από αστούς και από μία στρατιωτική ελίτ, που δεν ήθελε τον Όθωνα. Άλλωστε δυο χρόνια μετά, όταν κατέφθασε ο πρώτος Γλύξμπουργκ, δεν σημειώθηκε καμία σοβαρή αντίδραση κατά της νέας μοναρχικής δυναστείας.

Στα στερεότυπα της ιστορίας μας, έτσι όπως με τον καιρό δημιουργούνται και παγιώνονται, δύσκολα μπορεί κάποιος να διατυπώσει αντιρρήσεις ή έστω αμφιβολίες αντίθετες στην απόλυτη αλήθεια της κυρίαρχης άποψης. Μόνον οι αιρετικοί δύνανται να υψώσουν τη φωνή τους για την αντίθετη άποψη.

Μεγάλη ηρωίδα θεωρήθηκε η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου για το ρόλο της στην Επανάσταση της 1ης Φεβρουαρίου. Ουδείς όμως εξετάζει τη δράση της στα δύσκολα για τους Συνταγματικούς Καποδιστριακά χρόνια. Η κυρίαρχη άποψη, αυτή που εκφράζει την απόλυτη ιστορική αλήθεια, μας λέει ότι ο Capo d Istria, ο ευγενής από την Ίστρια, που μεγάλωσε στους αριστοκρατικούς κύκλους της Κέρκυρας, ο ακόλουθος του τσαρισμού στη Ρωσία, ήτο ο μέγιστος των ηγετών. Έτσι ο κάθε Αντικαποδιστριακός της εποχής, όλοι οι συνταγματικοί, όπως ο Μιαούλης, ο Τρικούπης, ο Κουντουριώτης, ο Πολυζωίδης, ο Κωλέττης, ο Ζαϊμης, ο Μαυροκορδάτος, ο Πετρόμπεης, όλοι αυτοί που αγωνίσθηκαν κατά την Επανάσταση (αντίθετα με τους άκαπνους Ιωάννη, Βιάρο και Αυγουστίνο) ήσαν εξοβελιστέοι. Ξαφνικά η επίσημη ιστορική παραδοχή είναι ότι οι οπαδοί του Τσάρου στην Ελλάδα, οι Ναπαίοι, ήσαν οι προοδευτικοί και όλοι οι υπόλοιποι, οι συνταγματικοί, οι εκπρόσωποι του απόλυτου κακού. Λόγω λοιπόν των στερεοτύπων αυτών που διατρέχουν τις ιστορικές παραδοχές, ξεχνάμε τους αγώνες της οικογένειας Παπαλεξοπούλου υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας κατά τους χρόνους του απόλυτου Καποδιστριακού αυταρχισμού. Τότε που η νεαρά Καλλιόπη έμεινε ολομόναχη στο Ναύπλιο να μεγαλώσει τα παιδιά της, αφού ο άνδρας της ήταν φυλακισμένος από το Καποδιστριακό καθεστώς στο Μπούρτζι και ο πατέρας της και ο μικρός της αδελφός,  οι Καλαμογδαρτέοι, εξορία στην Ύδρα. Ουδείς λοιπόν εξετάζει το ρόλο της νεαρής τότε Παπαλεξοπούλου στην Αντικαποδιστριακή αντιπολίτευση στο Ναύπλιο. Και έχω την εντύπωση ότι έπαιξε μαζί με άλλους έναν καίριο ρόλο. Δεν πιστεύω ότι ενήργησαν τελείως μόνοι τους οι Μαυρομιχαλέοι κατά τη δολοφονία του Κυβερνήτη. Ίσως, κάποια πράγματα να είχαν συζητηθεί στο μεγάλο σπίτι στην Πλατεία Πλατάνου, μαζί με Αγγλογάλλους. Το θέμα, φαίνεται, κάνει τζιζ και κανείς δεν θέλει να «αμαυρώσει» την ιστορία της Παπαλεξοπούλου με την τότε δράση της κατά του θεωρουμένου και μη αμφισβητουμένου μέγιστου των Ελλήνων.