Το γεγονός ότι μία συνδημότισσά μας, ενεργή μάλιστα στην κοινωνία, ζητάει από εμένα "πληροφόρηση", αναδεικνύει από μόνο του το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στα δημοτικά πράγματα. Αδιαφορία. Ακινησία. Σιωπή. Αδράνεια. Το κανονικό θα ήταν η ενημέρωση αυτή να ερχόταν από επίσημα χείλη. Και θα έπρεπε να υπάρχει ένας ζωντανός διάλογος στην πόλη, μέσω του οποίου η μεν δημοτική αρχή και οι βουλευτές μας θα ενημέρωναν για τις ενέργειές τους, για τις σκέψεις τους και για τα όνειρά τους για την πόλη και επομένως και για το όμορφο αυτό οικοδόμημα, η δε αντιπολίτευση από την πλευρά της θα εξέφραζε τις συμφωνίες και τις διαφωνίες της. Και σε έναν τέτοιο ζωντανό διάλογο θα έπρεπε και οι πολίτες να έχουν λόγο. Όμως συζήτηση δεν πραγματοποιείται μέσα στην κοινωνία του μολυσμένου τέλματος. Και όταν αυτό συμβαίνει, ο διάλογος για την πόλη δεν είναι ουσιαστικός, δεν έχει κανένα στοιχείο εποικοδομητικότητας και δεν οδηγεί ούτε στην ενημέρωση και πολύ περισσότερο δεν δημιουργεί συνθήκες να επιλυθούν κάποια θέματα. Πολλές φορές ο επίσημος διάλογος κυριαρχείται, με βασική ευθύνη της δημοτικής αρχής από φτηνά επιχειρήματα και ειρωνείες. Μπορείτε για παράδειγμα να διαπιστώσετε αυτό που σας λέω διαβάζοντας την τελευταία απάντηση του δημάρχου στον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το θέμα του λιμανιού.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο αξιοπερίεργο, ουδείς να ομιλεί και να συζητά για το μέλλον ενός εξαίσιου οικοδομήματος, για αυτό το στολίδι της πόλης μας που βρίσκεται στα χάλια που όλοι γνωρίζουμε και να ερωτώμαι εγώ, ένας απλός πολίτης χωρίς καμία θέση και αρμοδιότητα, να πληροφορήσω και να πω την άποψή μου. Η ανυπαρξία διαλόγου είναι τόσον εμφανής και έντονη, ώστε να θεωρηθώ εγώ, ως άτομο "μέσα στα πράγματα", ενώ επί χρόνια τώρα δεν έχω εκλεγεί στο δημοτικό συμβούλιο και δεν το παρακολουθώ. Με μαύρισαν ακόμα και για το τοπικό συμβούλιο Ναυπλίου για το οποίο έθεσα υποψηφιότητα στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Όμως παραμένω ενεργός πολίτης και ουδείς θα μου στερήσει το δικαίωμα να διατυπώνω την άποψή μου για τα δημοτικά και για τα γενικότερα δρώμενα είτε ως εκλεγείς, είτε ως μαυρισθείς.
Ας είναι λοιπόν.
Θα σας πω ορισμένα πράγματα για τα χάλια του Τελωνείου Ναυπλίου. Θα σας διηγηθώ κάποια πράγματα που θυμάμαι από την θητεία μου στα όργανα, θα σας πω και την άποψή μου για το τι κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει για να μπει ένα τέλος στο αίσχος του τελωνείου που μας προσβάλλει όλους καθημερινά.
Πριν από όλα θα σας πω κάτι που αφορά το Τελωνείο, αλλά όχι μόνον το Τελωνείο που με τριβελίζει και με διαολίζει. Μα είναι δυνατόν να φυτεύουν φοίνικες μπροστά από ένα πανέμορφο κτήριο, σύμβολο μια εποχής; Βρε άνθρωποι, ναι είναι απαραίτητο το πράσινο και τα δένδρα σε μία πόλη, αλλά πως είναι δυνατόν να θεωρείται ορθόν να κρύβονται τα μνημεία της πόλης; Θα φυτέψουμε δένδρα για να κρύψουν τα άσχημα κτήρια, τις άσχημες γωνιές. Θα δημιουργήσουμε πράσινο στις νέες συνοικίες, θα οργανώσουμε σωστά πάρκα, να φτιάξουμε περιαστικό πράσινο για τους πολίτες αλλά θα πρέπει να απαγορεύσουμε δια πυρός και δια ροπάλου την φύτευση δένδρων που κρύβουν τις ομορφιές μας και ειδικότερα τα κτήρια σύμβολα. Είναι δυνατόν να υπάρχουν φοίνικες μπροστά από το Τελωνείο; Βάζουν δένδρα οι Λονδρέζοι μπροστά από το Big Ben και το Κοινοβούλιο; Έχουν πολύ πράσινο στο Λονδίνο, αλλά στα τεράστια αστικά πάρκα τους. Όχι μπροστά από τα εξαιρετικά κτήρια της πόλης τους. Θα κρύψουν οι Βουδαπεστέζοι τον Πύργο των Ψαράδων; Ακόμα και οι Γάλλοι στα παλάτια τους με τους εξαιρετικούς κήπους αποφεύγουν την φύτευση δένδρων μπροστά από τις Βερσαλίες. Πίσω από αυτές είναι οι πράσινες ομορφιές. Ημείς εδώ για ποιο λόγο το κάνουμε αυτό το ΄"έγκλημα"; Και πως είναι δυνατόν να σιωπά η τοπική κοινωνία; Περίεργα πράγματα. ΄Η μήπως τελικά εγώ είμαι ο περίεργος που τριβελίζομαι και διαολίζομαι;
Ιδού ένα πολύ ωραίο κολάζ παλιάς με νέα φωτογραφία που έχει δημιουργήσει ο Γιάννης Καλιτσιάδης. Πως θα ήταν το κτήριο, εάν θέλαμε να αναδείξουμε την λιτότητά του και την ομορφιά του.
Ας πάμε όμως παρακάτω σε σχέση με τα λίγα που γνωρίζω για την ιστορία των τελευταίων ετών σε σχέση με το κτήριο που μας πληγώνει ως Αναπλιώτες.
Ήταν πριν από δύο δεκαετίες, που η τότε δημοτική αρχή ήταν φιλική με το κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ. Ερχόντουσαν δημοτικές εκλογές και η κυβέρνηση αποφάσισε να παραχωρήσει την χρήση του κτηρίου του Τελωνείου Ναυπλίου στο Δήμο Ναυπλιέων. Έγιναν τότε τελετές και πανηγύρεις για να αποκομισθούν τα πολιτικά οφέλη. Τα ενθυμείστε; Ήλθαν και οι Πασοκικοί παράγοντες και με επίσημο τρόπο δόθηκαν τα κλειδιά στον τότε Δήμαρχο.
Είχαν κάποια ιδέα οι τότε ιθύνοντες για το τι ακριβώς θα κάνουν με το οικοδόμημα που είναι στην παραλιακή πρόσοψη της πόλης; Ουδεμία ιδέα. Είχε καμία σκέψη η τότε αντιπολίτευση; Ουδεμία σκέψη. Στους "απονενοημένους" που ομιλούσαν και πρότειναν συγκεκριμένη χρήση και πρότειναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη για να αξιοποιηθεί το κτήριο, ελάχιστοι έδιναν σημασία. (κάποια στιγμή θα σας ομιλήσω και για τους "απονενοημένους"). Έτσι το κτήριο ανήκε επί έτη κατά χρήση στο Δήμο μας, αλλά ουσιαστικά ήταν λησμονημένο. Είπαμε: Αδιαφορία. Ακινησία. Σιωπή. Αδράνεια.
Και μετά διαπιστώθηκε μία κινητικότητα. Δεν ξέρω ποιος, αλλά κάποιος πρέπει να πρότεινε στη δημοτική αρχή, ότι το κτήριο μπορεί να αξιοποιηθεί, με χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα JESSICA. Και πείστηκαν οι αρμόδιοι ότι τούτο ήτο δυνατόν να γίνει. Στο δικό μας παράλληλο σύμπαν κινηθήκαμε. Στην κοσμάρα μας. Το πρόγραμμα JESSICA (όχι RABBIT), αφορούσε ολοκληρωμένα σχέδια βιώσιμης οικιστικής ανάπτυξης, μέσω προγραμμάτων σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Θα μπορούσε ας πούμε, η δημοτική αρχή να εκπονήσει ένα σχέδιο για να γίνει δυνατή εκ νέου η κατοίκηση του ιστορικού κέντρου του Ναυπλίου, μέσω ενός ολοκληρωμένοι συνεκτικού προγράμματος δράσεων. Και σε ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσαν να ενταχθούν και δημόσια κτήρια. Οι αρμόδιοι όμως το πήραν όλο αυτό στραβά και ανάποδα. Τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι; Αν έχουν το θεό τους. Να γίνει το Τελωνείο Ναυπλίου μία ακόμα καφετέρια!!!! Εντάξει για τα μάτια του κόσμου και των πιο πάνω αρμοδίων, σχεδίαζαν και μία αίθουσα ως εκθεσιακό χώρο, χωρίς να λένε τίποτα συγκεκριμένο και χωρίς να έχουν οργανώσει και σκεφτεί το παραμικρό για το πως θα λειτουργούσε ένα τέτοιο μουσείο και ποία τα εκθέματα. Και παρήγγειλαν και μελέτη για να στοιχειοθετήσουν την οικονομική βιωσιμότητα της δημιουργίας καφετέριας στο Τελωνείο. Και βεβαίως την πληρώσαμε αυτή την μελέτη. Δηλαδή την πληρώσατε εσείς αγαπητοί συνδημότες μου. Και ανέφερε απίστευτα πράγματα ως μελλούμενα έσοδα. Εδώ η γειτονιά της οδού Μπουμπουλίνας μαραζώνει και αυτοί ήθελαν μία ακόμα καφετέρια. Την έχω κρατήσει αυτή την μελέτη. Αν ψάξω σε όλα τα ντουλάπια κάπου θα την ξετρυπώσω. Ομιλούσε για πώληση δεκάδων χιλιάδων καφέδων και φρεντοτσίνων για να στοιχειοθετηθεί η οικονομική βιωσιμότητα του σχεδίου. Και την ενέκριναν τη μελέτη αυτή οι τοπικοί πολιτικοί ταγοί μας.
Και βεβαίως, και εννοείται το βεβαίως, ουδέν προχώρησε.
Η κατάσταση παρέμεινε οικτρή όπως ήταν.
Και τώρα η χρήση του κτηρίου έχει επιστρέψει στο Υπουργείο Οικονομικών.
Και μάλλον, υποθέτω, το κτήριο αυτό, αν και μνημείο θα ενταχθεί στο υπερταμείο των 99 ετών του αγγλοσαξωνικού δικαίου. Οπότε..... Δύσκολα τα πράγματα λόγω των δικών μας αβελτηριών δεκαετιών.
Έστω και τώρα πρέπει όμως να αποφασίσουμε την χρήση και μετά να δούμε τρόπους χρηματοδότησης.
Εγώ και οι λοιποί απονενεοημένοι του τόπου επί χρόνια προτείνουμε να γίνει στο Τελωνείο Ναυπλίου το μουσείο Τελωνείων και της ναυτικής ιστορίας της πόλης. Τώρα και με το υλικό που συγκεντρώθηκε με την ευκαιρία των εκδηλώσεων για τις σχέσεις του Ναυπλίου με την Βενετία, ίσως να ξεκινάμε από κάποιο καλύτερο σημείο για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο όμορφο μουσειάκι. Εγώ θα πρόσθετα ότι μία πτέρυγα ενός τέτοιου μουσείου θα μπορούσε να ήταν αφιερωμένη στον σπουδαιότερο όλων των Αναπλιωτών, που μόνον μετρημένοι στα δάκτυλα της μιας χειρός, γνωρίζουν την ύπαρξή τους. Στο Νικόλα τον Ναυπλιώτη. Δέκα οκτώ άνθρωποι ήσαν αυτοί που ολοκλήρωσαν τον πρώτο περίπλου της γης. Και μεταξύ αυτών δεν ήταν ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος, που σκοτώθηκε στις Φιλιππίνες, αλλά ο ναυτικός Νικόλας ο Ναυπλιώτης. Μία τέτοια ψηφιακή συλλογή, που θα έδειχνε το πρώτο περίπλου της γης του Νικόλα, είναι βέβαιο ότι θα προσέλκυε το ενδιαφέρον Ελλήνων και χιλιάδων ξένων επισκεπτών.
Όμως τίποτα από αυτά δεν θα προχωρήσει με τη δημοτική αρχή που έχουμε και την ασάλευτη κοινωνία που την ανέχεται.
Τώρα για την χρηματοδότηση. Η κυρία που έθεσε το θέμα και με προκάλεσε για τη σημερινή ανάρτηση, ομίλησε για κάποιον ευεργέτη που θα έδινε τα αναγκαία ποσά. Πολύ χλωμό το βλέπω αυτό, για πολλούς λόγους. Τέρμα οι ευεργέτες και για γενικότερους πολιτικούς λόγους, αλλά και λόγω των τοπικών ιδιαιτεροτήτων μας. Δεν μπορώ να δω στον ορίζοντα κάποιον να δίνει χρήματα για να τα χειριστεί η συγκεκριμένη τοπική πολιτική εξουσία. Χρόνια έχει να συμβεί κάτι τέτοιο.
Από την άλλη το Ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει. Επομένως η μόνη ορατή πηγή χρηματοδότησης είναι κάποιο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα, που αφορά τον πολιτισμό. Αλλά για να γίνει αυτό δυνατόν πρέπει να αποφασίσουμε τη συγκεκριμένη χρήση του κτηρίου. Να γίνουν όλες οι αναγκαίες μελέτες. Και η μουσειολογική. Και να εντάξουμε στο όλο σχέδιο και τις νέες τεχνολογίες, διότι αυτές χρηματοδοτούνται με το νέο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.
Δύσκολα πράγματα. Απαισιόδοξος είμαι. Και απονενοημένος.
Αααα. Να μην ξεχάσω να σας πω και το τελευταίο. Στο συνέδριο για τη Ναυπλιακή Επανάσταση υπήρξε μια δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ Καθηγήτριας του Πολυτεχνείου με ειδικότητα στα κτήρια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και τοπικού ερευνητή για τον χρόνο κατασκευής του Τελωνείου. Η καθηγήτρια ισχυριζόταν ότι ήταν Οθωνικό κτήριο, ενώ ο τοπικός ερευνητής Γεωργιανό. Είχε δίκιο ο τοπικός ερευνητής. Σε πανοραμική φωτογραφία του Ναυπλίου του έτους 1860 που είχε στην κατοχή του σπουδαίος τοπικός συλλέκτης (ποιος δίνει σημασία και τιμά τους τοπικούς συλλέκτες;) το Τελωνείο Ναυπλίου δεν υπάρχει.
Αν υπήρχαν δυο ελιές δεξιά κι αριστερά του κτιρίου;
ΑπάντησηΔιαγραφή